Natura αγάπη μου...

Τελευταία μέρα σήμερα στο Μόναχο και είπα να πάω μια βόλτα στον περιβάλλον χώρο του Zentrum (κέντρο όπου ας πούμε δουλεύω-οι φίλοι μου λένε ότι συνήθως «δουλεύω» τους άλλους. Κακεντρέχειες!). Το Κέντρο, λοιπόν, είναι στα όρια της πόλης και όπως και όλα τα υπόλοιπα είναι καταπράσινο (προς το παρόν πρέπει να με πιστέψετε μέχρι να φορτώσω μερικές φωτό).

Άρχισα να περπατώ, λοιπόν, στα καταπράσινα μονοπάτια όπου τα αγριολούλουδα φύτρωναν ανενόχλητα και τα πουλάκια πετούσαν αμέριμνα δίπλα από μικρά κτίρια όπου στεγάζεται state of the art equipment (μα πως τα γράφω η...Κύπρια!). Όλα ήταν ειδυλλιακά και ήρεμα. Παρασύρθηκα δε τόσο πολύ που μέχρι που έκοψα και μία μαργαρίτα (όχι για να τη μαδήσω, για να τη μυρίσω!).

Με το που πάω να μυρίσω τον κρίνο...ε, συγνώμη τη μαργαρίτα νιώθω κάτι να με τσιμπά στο πόδι. Μαζί με το άου ανακαλύπτω ένα τεραστίων διαστάσεων μυρμήγγι στο πόδι μου! Σιγά τα ωά θα πείτε. Ναι, αν ήταν μόνο του! Με το που ξεφορτώνομαι το ένα βλέπω ένα άλλο στο άλλο μου πόδι και ένα τρίτο να ανεβαίνει στο παπούτσι μου. Κοιτάζω κάτω και βλέπω ένα στρατό να κατακλύζει το πεζοδρόμιο με ταχύτητες φωτός και απειλητικές διαθέσεις ενώ ένα τέταρτο είχε βρεθεί ήδη στο χέρι μου (το μυρμήγγι-φαντομάς φαντάζομαι!). Όπως ήταν φυσικό πέταξα τη μαργαρίτα –η οποία βρωμοζολούσε παρεπιπτόντως- και αρχίσω να περπατώ γρήγορα για να μη με προλάβουν. (Δεν άρχισα να τρέχω για τον προφανή λόγο ότι μέσα μέσα περνούσαν και άλλοι άνθρωποι και δεν ήθελα να φύγω με τη στάμπα της «πελλής Κύπριας»). Τελικά ξέφυγα σχετικά αλώβητη.


Αφού είμαι κορίτσι της πόλης γιατί το βασανίζω??????


Υ.Γ: Καλά το λέω ότι η φύση είναι εκδικητική. Με το που μπήκα στο κτίριο μαύρισε το άπαν σύμπαν και ανοίξαν οι ουρανοι! Και είμαι με τα κοντομάνικα, χωρίς ομπρέλλα, 10 λεπτά απόσταση από τη στάση. Κοινώς, πάλι θα το ξενυχτήσω εδώ. Και θα έφευγα και νωρίς. Γκρρρρρρρρρ.