Home sweet home.

Επέστρεψα, λοιπόν, στα πάτρια εδάφη.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά τώρα τελευταία όποτε επιστρέφω Κύπρο με το που βγαίνω από την έξοδο του αεροδρομίου αρχίζω να χαμογελώ. Ίσως φταίει που με περιμένει πάντοτε κάποιος (οι γονείς μου, μην ενθουσιάζεστε) ή που η Κύπρος μου φαίνεται ωραιότερη την πρώτη εβδομάδα. Μετά παρακμάζει!

Τέλοσπάντων, γύρισα που λέτε και σήμερα ήρθε και η γιαγιά μου να με δει, να παραπονεθεί ότι δεν πάω ποτέ να τη δώ και να της ρυθμίσω και το τηλεχειριστήριο του αιρκοντίσιον στο κρύο (γιατί μόνο εγώ ξέρω, κανένας άλλος!). Και πάνω στην κουβέντα (είπαμε ήμουν καλοδιάθετη) γίνεται ο εξής διάλογος:

Γιαγιά: Ε, πότε εν να έβρεις δουλειά?
Dr. Spock: Τι εννοείς πότε εν να βρω δουλειά? Ακόμα εχτές ετέλειωσα (το PhD- που όταν της το είπα πριν ένα μήνα μου απάντησε: καλά μα τωρά ετέλειωσες?!)
Γιαγιά: Ε, πότε θα σε πιάσουν στο Πανεπιστήμιο (Κύπρου-αυτό ξέρουμε αυτό εμπιστευόμαστε!), πρύτανη? (!!!!!!)

Όχι, τίποτε άλλο να ξέρω να το πώ στο Ζένιο να αρχίσει να αδειαζει το γραφείο του σιγά σιγά!

dr. Spock: Συγνώμη κ. Ζένιο μου. Είστε καλός, είστε χρυσός, έχετε τις χάρες όλες, οι φοιτητές σας εκτιμούν και σας αγαπούν αλλά....έτσι θέλει η γιαγιά μου.
Ζένιος: Δεν πειράζει, καταλαβαίνω. Αφού έτσι θέλει η γιαγιά.

Και ακολουθεί και το κορυφαίο: Α, και πότε εν να παντρεφτείτε? Εν καιρός σας! Ως του χρόνου να σας παντρέψουμε (εμένα και τη μεγαλύτερη sister, η μικρή προς το παρόν τη γλύτωσε!).

Δηλαδή πρέπει στα πλαίσια του επόμενου χρόνου να παντρευτώ (και όχι τον πρώτο τυχόντα έτσι!) και να γίνω πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.


Καλά μα είμαστε σοβαροί?


Θα χρειαστώ τουλάχιστον δύο χρόνια.