Γύρισα! Και τώρα λιώνω στον καναπέ για 1-2 μέρες προσποιούμενη ότι χρειάζομαι ξεκούραση αφού ταξίδευα στις διακοπές. Η Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ ωραία σε γενικές γραμμές. Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή πρίν τα ξεχάσω (έχω κι ένα μικρό προβληματάκι με πρόωρο Alzheimer!).
Καθ’οδόν, και αφού έγινα ρεζίλι στο αεροδρόμιο όταν πήγα να αγοράσω μία φωτογραφική μηχανή και η πιστωτική μου δεν περνούσε, συνάντησα ένα καλό φίλο από το πανεπιστήμιο που είχα να δω 2 χρόνια στην Αθήνα οπότε η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα. Μέχρι να φτάσω Κων/πολη είχε πάει ήδη 11 το βράδυ αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη το αεροδρόμιο ήταν φίσκα. Έβγαλα βίζα (που δεν την έβαλαν στο διαβατήριο αλλά σε ξεχωριστό χαρτάκι) και βγήκα έξω (ήδη αρκετά χαρούμενη που είχε έρθει τόσο η βαλίτσα μου αλλά και το πόστερ μου) και προσπάθησα να καταλάβω προς τα που είναι τα ταξί. Σημειωτέον ότι έχω πάει σε αρκετά αεροδρόμια στη ζωή μου και το πιο εύκολο πράγμα είναι να βρείς που σταματάνε τα ταξί, συνήθως με σειρά προτεραιότητας. Στην προκειμένη περίπτωση όλα τα ταξί φαίνονταν να αφήνουν κόσμο όχι να παίρνουν και οι περισσότεροι τουρίστες προσπαθούσαν να δουν τι γίνεται. Ευτυχώς, ένας αστυνομικός σταμάτησε ένα ακριβώς μπροστά μου και μπήκα. Μέχρι εδώ όλα καλά. Λέω το όνομα του ξενοδοχείου και ξεκινάμε. Και εκεί αρχίζει να γίνεται λίγο περίεργο το πράγμα γιατί ο ταξιτζής (που δεν μιλούσε γρι αγγλικά) οδηγούσε συνέχεια στη μέση 2 λωρίδων. Κοινώς δεν έπιανε την μπαντα του! Συνέχεια όμως! Ανησύχησα κιόλας αρκετά σε μερικά σημεία που έβλεπα τα άλλα αυτοκίνητα να πλησιάζουν επικίνδυνα και να κορνάρουν κι αυτός να μην αποφασίζει ποια λωρίδα θέλει! Αφού νόμισα ότι πρέπει να ήταν ελαφρώς μεθυσμένος! Με τα πολλά (δόξα να ‘χει ο Γιαραμπής) φτάσαμε στο ξενοδοχείο όπου και έμαθα από τη φίλη μου που είχε φτάσει ήδη από Λονδινο και με περίμενε ότι προφανώς έτσι οδηγούν όλοι! Κι εγώ που νόμιζα ότι οι χειρότεροι οδηγοί είναι οι Έλληνες?!
Την άλλη μέρα (Μεγάλο Σάββατο) πήγαμε σαν καλά κορίτσια στο συνέδριο, γραφτήκαμε, βάλαμε το πόστερ...και φύγαμε! Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να κάτσαμε λίγο στο συνέδριο γιατί για να είμαι ειλικρινης δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα (και όχι δεν ήμουν μεθυσμένη!). Το προβληματάκι με το Alzheimer που λέγαμε. Πάντως αργότερα πήγαμε μια βόλτα μέχρι την πλατεία Ταξίμ που ήταν και δίπλα και πέσαμε πάνω στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας (καταπληκτική εκκλησια, πολύ διαφορετική από το Πατριαρχείο, νεότερη μάλλον και θύμιζε λίγο καθολική εκκλησία) αλλά και πάνω στην καθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου. Κοινώς, ήμασταν και οι δύο ευχαριστημένες γιατί η princess (αυτό είναι το παρατσούκλι της Αγγλίδας φίλης μου γιατί είναι αθεράπευτα ρομαντική και καθώς πρέπει) είναι μία πιστή καθολική. Επίσης, όπου βρισκόμασταν κι όπου καθόμασταν έπινε τσάι μήλο. Το είχε ταράξει πια το τσάι μήλο! Εγώ δεν ενθουσιάστηκα αλλά και πάλι τσάι πίνω μόνο όταν είμαι του θανατά και μόνο δυόσμο! Τι να σου κάνει το μήλο και όλα τα άλλα εξωτικά χόρτα μπροστά στο δυόσμο?!
Το βράδυ κατά τις 11 είπαμε να πάμε στην Ανάσταση στο Πατριαρχείο, στο Φενέρ. Λέω εγώ η έξυπνη: αν πάμε κατά τις 11-11:30 πιθανότατα θα μπούμε και μέσα, πόσο κόσμο θα έχει??????? Έλα όμως που υπολόγιζα χωρίς όλους τους υπόλοιπους Ορθόδοξους σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων! Εν τω μεταξύ, ότι ώρα και να βγείς έξω οι δρόμοι πήχτρα! Φτάνουμε που λες στο Πατριαρχείο και βλέπουμε το κόσμο να φτάνει μέχρι κάτω στα σκαλιά που οδηγούσαν στην εξωτερική αυλή που ήταν επίσης φίσκα! Δεν είχαμε και κεριά! Ένας καταστηματάρχης εκεί δίπλα (που μιλούσε σπαστά Ελληνικά αλλά όχι Αγγλικά) μας έδωσε ένα κομμάτι λαμπάδας που ήταν προφανώς το τελευταίο του και στηθήκαμε κι εμείς μαζί με τους υπόλοιπους απέξω (αλλά πολύ απέξω). Από τη λειτουργία δεν ακουγόταν τίποτα γιατί όπως έμαθα από μια παρέα πίσω μας απαγορεύονται τα μεγάφωνα στις εκκλησίες. Το μόνο καλό ήταν πως οι μόνοι που έσπρωχναν για να μπούν ήταν οι Ρώσσοι. Πέρασαν οι 12 αλλά εμείς δεν χαμπαρίσαμε και πολλά αν και οι τελευταίοι κάτω κάτω στα σκαλιά είχαν ανάψει λαμπάδες (με κανέναν αναπτήρα φαντάζομαι!). Και τότε αρχίζει η μεγάλη έξοδος των από μέσα! Σπρώξιμο από δω, σπρώξιμο από την άλλη, φωνές και οδυρμοί, «θα σκοτωθούμε, μην σπρώχνετε, ανοίξτε δρόμο, για όνομα του Θεού» ενώ δεν έλειψε και το απαραίτητο βρισίδι ευτυχώς σε μίνιμουμ δόσεις. Εμείς είχαμε κολλήσει στον αριστερό τοίχο (σε στυλ χαλκομανίας) και περιμέναμε να περάσει η μπόρα! (Ανοίγω παρένθεση, ψιλοέβρεχε κιόλας, κλείνω παρένθεση). Κατά τις 12:30, 1 παρά είχε φύγει ο πολύς κόσμος και μπήκαμε στην εκκλησία. Η οποία αν και όχι όσο θα έπρεπε διατηρημένη απέπνεε πραγματικά την μεγαλοπρέπεια (αν και σχετικά μικρή) και την πνευματικότητα που αρμόζε (άσχετο, πρώτη φορά είδα εκκλησία με δύο πατώματα γυναικωνίτη). Η princess δίπλα είχε ενθουσιαστεί με τους ακαπέλλα ύμνους και τον Πατριάρχη και με ρώταγε συνέχεια αν είναι το αντίστοιχο του Πάπα! Μείναμε μέχρι τη 1:30 και μετά την κάναμε σιγά σιγά γιατί την άλλη μέρα έπρεπε να είμαστε στο συνέδριο στις 8:30 (πολύ βάρβαρη ώρα δηλαδή).
Περισσότερα για την Κων/πολη, το παζάρι και την άτυχη πρόσληψη Τουρκάλας ξεναγού (βλ. τι άκουσαν τα αυτάκια μας!) στο sequel σύντομα σ’έναν κινηματογράφο near you!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου