Η Κυριακή πέρασε σχετικά uneventfully που λένε και οι Εγγλέζοι. Πήγαμε από τα χαράματα στο συνέδριο, κάναμε τα κοννέ μας, πήραμε τα χρήσιμα δωράκια μας courtesy των εταιριών που συμμετείχαν και κανονίσαμε να συναντηθούμε στο ξενοδοχείο με τη ξεναγό για να κανονίσουμε τα του sight seeing (σημ. η Τουρκάλα ξεναγός ερχόταν με καταπληκτικές συστάσεις από μία συνάδελφο που είχε πάει Κων/πολη το καλοκαίρι courtesy ενός άλλου συνεδρίου). Εδώ να πω ότι αυτή ήταν η πρώτη (και μάλλον και η τελευταία) φορά που ακούω τους άλλους και παίρνω ξεναγό. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είχαν πει όλοι (όσοι είχαν πάει Κων/πολη το καλοκαίρι) ότι χρειαζόμαστε απαραιτήτως ξεναγό να μας προσέχει και πως αν δεν παίρναμε θα μας επιτίθονταν σε κάθε γωνία, θα άνοιγε ο ουρανός και θα έβρεχε χολή και ακρίδες θα έφταναν από τον Καύκασο να φάνε όλα τα σιτηρά! Σε όποιον έλεγα ότι θα πάω Κων/πολη μου έλεγε: ξεναγό έχετε? Τώρα που το καλοσκέφτομαι πολλή εκτίμηση στις ικανότητες μας είχαν! Και να σκεφτείς ότι μεταξύ μας η princess κι εγώ έχουμε ταξιδέψει σε όλο το βόρειο ημισφαίριο! Ε, τι να κάνουμε κι εμείς τελικά τους ακούσαμε και πήραμε ξεναγό.
Τη Δευτέρα το μεσημέρι λοιπόν ξεκινήσαμε για το Τοπ-Καπί, το παζάρι και την αγορά μπαχαρικών. Το Τοπ-Καπί δεν ήταν όσο εντυπωσιακό το περίμενα ίσως γιατί αποτελείται κυρίως από μία μεγάλη εσωτερική αυλή και μικρά δωμάτια περιφερικά και εγώ περίμενα να δω κάτι σε Βερσαλλίες ένα πράγμα! (Εντάξει έκανα ένα μικρό λάθος στον υπολογισμό της περιόδου!). Εντυπωσιακότατα, όμως, ήταν τα κοσμήματα (ναι, γυναίκα είμαι τι να κάνουμε!) καθώς και το διάσημο, εξαιτίας της ταινίας με τη Μελίνα Μερκούρη και το Ζυλ Ντασσέν, dagger of Top-Kapi! Αν μη τι άλλο φαινόταν να κοστίζει όσο και το ΑΕΠ της Αφρικής (ναι, όλης της Ηπείρου!).
Επίσης, άκουσα ότι το παιδομάζωμα ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί σε κάποιον (αφού κατέληγε από τη φτώχεια να ξεκουράζεται δίπλα στο Σουλτάνο) και ότι το Οθωμανικό μοντέλο διακυβέρνησης ήταν ό,τι καλύτερο μετά την ταχινόπιττα! Δε λέω, μπορεί να είμαι ελαφρώς προκατειλημμένη (courtesy του σχολικού brain washing) και όντως ήταν ένα σύστημα με πάρα πολλά θετικά που ενσωμάτωνε τα καλύτερα στοιχεία της κάθε υποτελούς φυλής προς δόξα του σουλτάνου αλλά...είναι δυνατόν να ήταν όλα τόσο ειδυλλιακά κι εμείς οι ηλίθιοι να θέλαμε να αποτινάξωμεν τον Τουρκικόν ζυγόν έτσι για το χάζι μας??! Αντικειμενικά λοιπόν θεωρώ ότι σαφώς είχε και τα καλά του αλλά και τα κακά του και ότι το brain washing ζει και βασιλεύει και τα πάντα κυριεύει και από τις δυο μεριές του Αιγαίου (και μας ενδιάμεσα!).
Συνεχίζοντας προς το παζάρι και αφού είχα ήδη αντιληφθεί ότι η ιστορία της Κων/πολής ξεκινά μετά το 1453, ένιωσα αρκετά άνετα για να ρωτήσω σχετικά με το πως βλέπει το κυπριακό. Ήθελα να δω τι πραγματικά σκέφτονται οι μορφωμένοι και σχετικά προοδευτικοί Τούρκοι ή αν κάμνουμε παναϋρκα μόνοι μας. Εν συντομία, ο τουρκικός στρατός είναι απαραίτητος για την προστασία των τουρκοκυπρίων και (δεν θυμάμαι πως πήγε εκεί η συζήτηση) μετά τους Βαλκανικούς το 1922-23 οι Τούρκοι κατάφεραν στον νικηφόρο τους πόλεμο να καθαρίσουν τη χώρα τους από τους κατακτητές (βλ. Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και Έλληνες). Ευτυχώς είχαμε φτάσει στο παζάρι και δεν πρόλαβα να ρωτήσω αν ο «καθαρισμός» περιλάμβανε και τους κατακτητές Αρμένιους γιατί η princess μου έριχνε ήδη βλέμματα του τύπου το Εξπρες του Μεσονυχτίου το έχεις δει???
Το παζάρι και η αγορά των μπαχαρικών ήταν σχετικά ωραία, πολύχρωμα, πολύβουα και γεμάτα τουρίστες. Αγοράσαμε σάλια και σαφράν (που τελικά αποδείκτηκε ότι προερχόταν από την Ισπανία γιατί η ντόπια παραγωγή φέτος ήταν λίγη) χωρίς να παζαρέψουμε (ντροπή μας το ξέρω αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο σ’ αυτόν τον τομέα είμαι Ευρωπαία μέχρι αηδίας. Θέλω να μου λένε μια τιμή χωρίς να με κλέβουν κατάφωρα, να την πληρώνω και να τελειώνει η υπόθεση) και φύγαμε γιατί είχαμε γίνει σούπα λούμα (δεν είμαι σίγουρη για το πως γράφεται βλ. παπιά).
Α, έμαθα κι έναν καινούριο τρόπο να τρως αγγούρια! Όπως κατηφορίζαμε τα λασπωμένα στενοσόκκακα για το παζάρι υπό τον υπόκωφο ήχο της βροχής και τις φωνές των υπαίθριων εμπόρων που μάζευαν την πραμάτεια τους (καταπλήσσω ακόμα και τον εαυτό μου μερικές φορές!) σταματά η ξεναγός μπροστά σ΄έναν υπαίθριο πάγκο με αγγούρια και κάτι λέει. Λέω από μέσα μου, ε, θα αγοράσει μερικά αγγούρια για το σπίτι μια που είμαστε εδω. Τους βλέπω όμως να τα καθαρίζουν. (Τι εξυπηρέτηση, θαυμάζω από μέσα μου, στα καθαρίζουν κι όλας!) Μετά τους έβαλαν αλάτι. (Εδώ δεν ήξερα τι να σκεφτώ από μέσα μου!) Και ξαφνικά βρίσκομαστε και οι δύο με ένα αγγούρι στο χέρι και την προτροπή της ξεναγού: για σας είναι φάτε! Προφανώς, τα καθαρίζεις, τους βάζεις αλάτι και τα τρως ως ένα εύγευστο και υγειινό σνακ στο δρόμο! Όσο ζεις μαθαίνεις!
Και με αυτή την χρήσιμη και πρακτική πληροφορία τελειώνω το δεύτερο μέρος του ποστ γιατί αποφάσισα να το κάνω τριλογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου