Όποτε βγαίνω με μία συγκεκριμένη φίλη μου η συζήτηση κλασσικά περιστρέφεται γύρω από τον γκόμενο, τη σχέση τους, τις σχέσεις γενικότερα και τους Κύπριους συγκεκριμένα (για έναν περίεργο λόγο με θεωρεί ώριμο και λογικό άτομο και θέλει τη γνώμη μου για ό,τι συμβαίνει). Εγώ την ακούω υπομονετικά, λέω τη γνώμη μου και φρίττω και από μέσα μου και απ΄έξω μου όχι τόσο για τη δική της σχέση αλλά για αυτά που μου λέει για τις σχέσεις όλων των άλλων γνωστών της και τα οποία επιβεβαιώνουν τους χειρότερους μου φόβους για τους Κύπριους και Κύπριες της γενιάς μας και το πως λειτουργούν σε μία σχέση. Προσωπικές εμπειρίες με Κύπριους δεν είχα (και απ’ότι φαίνεται ούτε πρόκειται) αλλά επειδή τα ίδια ακούω και βλέπω από πολλούς τείνω να πιστέψω ότι όντως έτσι είναι τα πράγματα και συνοψίζονται σε μερικά κύρια σημεία για κάθε φύλο:
Οι μεν άντρες νομίζουν ότι:
Όλες θέλουν να τους τυλίξουν. Είναι μαζί τους από συμφέρον και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να τους απατήσουν με τον καλύτερο τους φίλο. Είναι όλες ζηλιάρες, κατίνες και κτητικές που τους θέλουν μέσα στο βρακί τους, ενώ πιθανώς είναι και χάλια στο κρεβάτι. Τελικά θα παντρευτούν -ως επιβράβευση- την επόμενη που θα βρεθεί μπροστά τους μόλις αποφασίσουν να παντρευτούν και θα περιμένουν να τους είναι αιωνίως ευγνώμων που την παντρεύτηκαν εξού και θα απαιτούν «η καλή νοικοκυρά να είναι δουλάρα και κυρά». Επίσης, δεν ξέρουν πως να εκφραστούν και να συμπεριφερθούν σε μια γυναίκα ενώ πιστεύουν ότι το να δείξεις οποιοδήποτε συναίσθημα δημοσίως σου αφαιρεί από τον αντρισμό σου και είναι πρόστυχο να βάλεις αντηλιακό στην πλάτη της γκόμενας σου δημοσίως!
Οι δε γυναίκες:
Θέλουν να τυλίξουν κάποιον μόνο και μόνο για να μην μένουν πλέον με τους γονείς τους και γιατί μετά από κάποια ηλικία θα αρχίσουν να τις δακτυλοδείχνουν (ως ελαφρυντικό θεωρώ το ότι σε κάποια φάση μπορεί να ξυπνήσει το μητρικό τους ένστιγκτο). Επιτυχία στους οικογενειακούς και φιλικούς κύκλους θεωρείται το να βρεις «πλούσιο γαμπρό» αλλά το αυτό ισχύει και για τους άντρες και βασικά ο άντρας είναι αξεσουάρ. Απαραίτητος μεν, αξεσουάρ δε. Στερούνται βασικής αυτοεκτίμησης και σεβασμού και κάνουν σχεδόν τα πάντα ή συμβιβάζονται ακόμα και στα αυτονόητα για να αποκτήσουν το «σπίτι της Μπάρμπι» με όλα τα αξεσουάρ και την εντοιχισμένη κουζίνα που απ’ ότι τους είπε η μάμμα τους θα τις ολοκληρώσει ως γυναίκες.
Και οι δύο:
Χαρακτηρίζονται από συναισθηματική ανωριμότητα και πληθώρα συμπλεγμάτων (από τα τελευταία έχω κι εγώ μερικά αλλά το παλεύω!) και βλέπουν τις μεταξύ τους σχέσεις ανταγωνιστικά αντί συνεργιστικά. Δεν ολοκληρώνονται πρώτα ως άτομα και μετά να επιδιώξουν αυτό που θέλουν σε μια σχέση αλλά περιμένουν να ολοκληρωθούν από τη σχέση έχοντας παράλληλα και μια κρυμμένη ατζέντα. Βλέπουν ο ένας τον άλλον με καχυποψία, μετρούν τι έδωσε ο ένας και τι ο άλλος και γενικά δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον.
Δεν λέω υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά αυτές απλώς αποδεικνύουν τον κανόνα και εγώ μιλώ για τη γενική κατάσταση.
Βέβαια, μπορεί να κάνω και λάθος. Κάνω?
Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008
Χρόνια Πολλά!
Χρόνια Πολλά είπα? Δεν είπα.
Επομένως....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!
Επομένως....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!
και του χρόνου σπίτια μας.
Και για όσους επιμένουν παραδοσιακά εύχομαι "Αγάπη, ειρήνη κι ευτυχία για όλους και ειδικά για την πολύπαθη Κύπρο μας".
(Να μην κάνω κι εγώ ένα αστείο?!)
Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008
Μπλοκοπαιχνίδι λέξεων
Παρότι έχει περάσει λίγος καιρός από την πρόσκληση της Ασυγχώρητης, δεν το ξέχασα. Το καθυστέρησα καθότι δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι και η ιστορία του Διάσπορου μου άρεσε τόσο πολύ που δεν πίστευα ότι μπορούσα να γράψω κάτι χωρίς να τον μιμηθώ. Πιθανώς να μην τα κατάφερα αλλά ούτως ή άλλως γιορτές πλησιάζουν, να μην ψυχοπλακωθούμε λιγο?! Τα σχόλια δικά σας.
"Μπήκε στο βαγόνι-εστιατόριο του τρένου και κοίταξε γύρω της δήθεν αδιάφορα. Στο σχεδόν άδειο εστιατόριο καθόταν μόνο ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και ο στόχος. Τέλεια, σκέφτηκε. Όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Έκατσε στο μπαρ και τον κοίταξε «τυχαία», ανοιγοκλείνοντας τις μακρυές βλεφαρίδες της. Το ήξερε ότι αυτό τρέλαινε τους άντρες αν και η ίδια δεν μπόρεσε να καταλάβει ποτέ το γιατί. Φρόντιζε, όμως, να το εκμεταλλεύεται στο έπακρον. Ένας παλιός γκόμενος της είχε πει κάποτε ότι είχε τη στόφα της μοιραίας γυναίκας. Μπορεί να είχε και δίκαιο, αν έκρινε από το πόσοι είχαν καταστραφεί για χάρη της αλλά ούτως ή άλλως δεν την ενδιέφερε αρκεί να έπαιρνε αυτό που ήθελε. Έβγαλε ένα τσιγάρο, το κράτησε μετέωρο και περίμενε κοιτάζοντας αλλού. Στον καθρέφτη είδε το σερβιτόρο που πλησίασε με ένα αναμμένο σπίρτο και το στόχο να τον σταματά με ένα νεύμα και να ανάβει το χρυσό αναπτήρα του, νιώθωντας ταυτόχρονα και τη ζεστή αναπνοή του στο σβέρκο της. Γύρισε, άναψε χωρίς να πει λέξη και ξαναγύρισε την πλάτη αδιάφορα. Εκείνος της πρότεινε να την κεράσει κάτι και πριν να προλάβει να πει οτιδήποτε είχε παραγγείλει ήδη δύο μαρτίνι. Σιχαινόταν να παραγγέλνουν γι’αυτήν αλλά χαμογέλασε και φύσηξε τον καπνό. Το αεροπορικό εισητήριο ήταν ήδη στη τσάντα της. Όλα θα πήγαιναν όπως τα σχεδίασαν. Έπρεπε να πάνε όλα όπως τα σχεδίασαν. Δεν είχε άλλα περιθώρια. Κι αυτός ο πόνος στην καρδιά δεν έλεγε να την αφήσει. Του ξαναχαμογέλασε και ήπιε μια γουλιά.
Ήταν 4 το πρωί όταν το τρένο σταμάτησε στο μικρό σταθμό κοντά στα σύνορα. Όλοι ή σχεδόν όλοι οι επιβάτες κοιμόντουσαν. Κατέβηκε κρατώντας σφιχτά τη μικρή βαλίτσα και τρέμοντας από το αγιάζι του πρωϊνού που ερχόταν. Είχαν πει ότι θα την περίμενε στο δρόμο έξω από τα χωράφια με τα θερισμένα στάχυα. Εκείνη το είχε διαλέξει. Ήθελε να τα δει μια τελευταία φορά. Ο πόνος ολοένα και δυνάμωνε. Περπατούσε αργά, με κόπο, χωρίς πια να βλέπει καθαρά γύρω της. Θυμόταν, όμως, καθαρά. Θυμόταν τη μία και μοναδική στιγμή ευτυχίας που είχε νιώσει στα 15 της ξαπλωμένη στις θυμωνιές, μ΄εκείνο το αγόρι να κοιτάζουν τα άστρα.
Την βρήκαν αργότερα το πρωί παγωμένη στο πλάι του δρόμου χωρίς τη μικρή βαλίτσα και με το χέρι στην καρδιά."
"Μπήκε στο βαγόνι-εστιατόριο του τρένου και κοίταξε γύρω της δήθεν αδιάφορα. Στο σχεδόν άδειο εστιατόριο καθόταν μόνο ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και ο στόχος. Τέλεια, σκέφτηκε. Όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Έκατσε στο μπαρ και τον κοίταξε «τυχαία», ανοιγοκλείνοντας τις μακρυές βλεφαρίδες της. Το ήξερε ότι αυτό τρέλαινε τους άντρες αν και η ίδια δεν μπόρεσε να καταλάβει ποτέ το γιατί. Φρόντιζε, όμως, να το εκμεταλλεύεται στο έπακρον. Ένας παλιός γκόμενος της είχε πει κάποτε ότι είχε τη στόφα της μοιραίας γυναίκας. Μπορεί να είχε και δίκαιο, αν έκρινε από το πόσοι είχαν καταστραφεί για χάρη της αλλά ούτως ή άλλως δεν την ενδιέφερε αρκεί να έπαιρνε αυτό που ήθελε. Έβγαλε ένα τσιγάρο, το κράτησε μετέωρο και περίμενε κοιτάζοντας αλλού. Στον καθρέφτη είδε το σερβιτόρο που πλησίασε με ένα αναμμένο σπίρτο και το στόχο να τον σταματά με ένα νεύμα και να ανάβει το χρυσό αναπτήρα του, νιώθωντας ταυτόχρονα και τη ζεστή αναπνοή του στο σβέρκο της. Γύρισε, άναψε χωρίς να πει λέξη και ξαναγύρισε την πλάτη αδιάφορα. Εκείνος της πρότεινε να την κεράσει κάτι και πριν να προλάβει να πει οτιδήποτε είχε παραγγείλει ήδη δύο μαρτίνι. Σιχαινόταν να παραγγέλνουν γι’αυτήν αλλά χαμογέλασε και φύσηξε τον καπνό. Το αεροπορικό εισητήριο ήταν ήδη στη τσάντα της. Όλα θα πήγαιναν όπως τα σχεδίασαν. Έπρεπε να πάνε όλα όπως τα σχεδίασαν. Δεν είχε άλλα περιθώρια. Κι αυτός ο πόνος στην καρδιά δεν έλεγε να την αφήσει. Του ξαναχαμογέλασε και ήπιε μια γουλιά.
Ήταν 4 το πρωί όταν το τρένο σταμάτησε στο μικρό σταθμό κοντά στα σύνορα. Όλοι ή σχεδόν όλοι οι επιβάτες κοιμόντουσαν. Κατέβηκε κρατώντας σφιχτά τη μικρή βαλίτσα και τρέμοντας από το αγιάζι του πρωϊνού που ερχόταν. Είχαν πει ότι θα την περίμενε στο δρόμο έξω από τα χωράφια με τα θερισμένα στάχυα. Εκείνη το είχε διαλέξει. Ήθελε να τα δει μια τελευταία φορά. Ο πόνος ολοένα και δυνάμωνε. Περπατούσε αργά, με κόπο, χωρίς πια να βλέπει καθαρά γύρω της. Θυμόταν, όμως, καθαρά. Θυμόταν τη μία και μοναδική στιγμή ευτυχίας που είχε νιώσει στα 15 της ξαπλωμένη στις θυμωνιές, μ΄εκείνο το αγόρι να κοιτάζουν τα άστρα.
Την βρήκαν αργότερα το πρωί παγωμένη στο πλάι του δρόμου χωρίς τη μικρή βαλίτσα και με το χέρι στην καρδιά."
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008
Mission accomplished
Από σήμερα είναι και επίσημο.
ΠΑΩ ΛΟΝΔΙΝΟ!!!!!!
ΥΓ1: Αν έχετε καμιά καλή ιδέα για το που να μείνω για 6 μήνες, πείτε μου.
ΥΓ2: Τελικά ισχύει αυτό που λένε. Άν έχεις τύχη διάβεναι και τα κατάλληλα κοννέ περπάτει.
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Mood: disapointed
Έχω κουραστεί να γνωρίζω και να συναναστρέφομαι ως επί το πλείστον άχρωμους και αδιάφορους ανθρώπους. Μου βγάζουν τον αδιάφορο και άχρωμο εαυτό μου.
Μήπως φταίω εγώ?
(Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στην απογευματινή μου συνάντηση αλλά σε όλες τις άλλες σχεδόν από καταβολής κόσμου)
Μήπως φταίω εγώ?
(Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στην απογευματινή μου συνάντηση αλλά σε όλες τις άλλες σχεδόν από καταβολής κόσμου)
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
Dear Santa...
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Μην ανησυχείς, δεν έχεις πάθει Αλτζχάιμερ (ακόμα) και δεν με θυμάσαι. Οφείλεται στο απλό γεγονός ότι δεν σου έχω ξαναγράψει. (Yes, I have been bad.) Βασικά, πρέπει να ήμουν πάντα σχετικά κυνικό παιδάκι γιατί δεν θυμάμαι να πίστευα και ποτέ σε σένα. Βέβαια, ούτε και οι γονείς μου εκάναν τεράστιες προσπάθειες υπέρ σου, αν και θυμάμαι θείους (και θείες) να ντύνονται όπως εσύ την Πρωτοχρονιά και να εμφανίζονται σπίτι μας. Κάτι αυτά, κάτι οι βιομηχανοποιημένοι σωσίες σου που κυκλοφορούν κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όπως καταλαβαίνεις δεν σε βοηθούν και πολύ (να βάλεις τους PR σου να το κοιτάξουν asap). Άσε που δεν νομίζω να ήξερα και ποτέ ακριβώς τι θέλω να μου φέρεις! Ε, που να αστρονομάς κι εσύ? Από κάποια φάση και μετά μου έφερνες το δώρο σε cash και αντιλαμβάνομαι ότι το έδινες στους γονείς μου να μου το δώσουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν εμπιστεύεσαι τις τράπεζες (και ποιος τις εμπιστεύεται με τούτα που γίνονται τωρά τελευταία!). Αλλά επειδή πρόσφατα εκπλήττω ακόμα και τον εαυτό μου με αυτά που κάνω και επειδή ήταν παράκληση μιας συνμπλόγγερ που είναι τακτική πελάτισσα σου (και όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει!) αποφάσισα να κάμω μιαν προσπάθειαν και να δω πως θα πάει. Ελπίζω μόνο τα κυπριακά ταχυδρομεία να αναλαμβάνουν αποστολή στο Βόρειο Πόλο γιατί σιγά να μην πληρώσω και Άκης Εξπρές για να το στείλω!
1. Ξεκινώ από τα μικρά για να σε βάλω σιγά σιγά στο κλίμα και να μην μου πάθεις και τίποτε γέρος... ουπς σόρρυ ώριμος εννοούσα άνθρωπος. Ουπς, ξανά σόρρυ Άγιος. Λοιπόν, θέλω το Μικρό Πρίγκιπα του Σαιντ Εξυπερύ στο πρωτότυπο με τα σχέδια του συγγραφέα που είδα στο Γαλλικό βιβλιοπωλείο (ξέρεις εσύ). Με το σκληρό εξώφυλλο, μην είσαι φτηνιάρης!
2. Επίσης, μια που θα είσαι εκεί θέλω και τα υπόλοιπα 3 βιβλία της σειράς « Le petite Nicolas». Της ίδιας έκδοσης, σε παρακαλώ, με τα άλλα που έχω για να ταιριάζουν στο ράφι.
3. Ένα ζευγάρι χαμηλές μαύρες μπότες για κάθε μέρα δεν θα ήταν άσχημο. Αν εν ωραίες πιας μου τες και σε καφέ γιατι οι άλλες εν έτοιμες να διαλυθούν.
4. Λόγω εποχής, χρειάζομαι και ένα μαλακό, πλούσιο, μεγάλο χαλί για το σαλόνι μου (σε μπορντώ χρωματισμούς) γιατί άρχισε να κρυαδίζει. Και μην ακούσω κρύα αστεία του τύπου «αν χρειάζεσαι εσύ χαλί εγώ τι χρειάζομαι στο Βόρειο Πόλο?» γιατί να σου υπενθυμίσω ότι εσύ επέλεξες να φαραντζιστείς τέρμα Θεού!
5. Τωρά που το σκέφτομαι, ρίξε και μιαν κουρτίνα που να ταιριάζει με το χαλί γιατί εγώ ψάχνω ένα χρόνο τζαι δεν ήβρα κάτι να μου αρέσει (καλού κακού πάρε και μια γυναικεία γνώμη πριν μου τα κουβαλήσεις!).
6. Α, και μια θερμάστρα μπάνιου γιατί έχει δίκαιο η Ασυγχώρητη. Πως θα απολαμβάνω το ντους μου όταν θα πρέπει να χτενίζω παγάκια αντί κόμπους που τα μαλλιά μου?!
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και εδώ θα μου αποδείξεις αν πραγματικά αξίζεις τον κόπο και τα γραμματόσημα μου (ξέρεις πόσα θέλω για να πάει ως το Βόρειο Πόλο?! Τον κανονικό όι της Λευκωσίας).
7. Θέλω τον τέλειον άντρα (as seen on tv). Αν δεν είσαι σίγουρος για τις προτιμήσεις μου, δε θα σε δυσκολέψω καθόλου! Σου έχω και έτοιμη περιγραφή, εδώ. Παρακαλώ όπως σιγουρευτείς, όμως, ότι έχει κάρταν αλλαγής. Δεν είναι ότι δεν σε εμπιστεύομαι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
8. Ετελειώσαμε σχεδόν, μεν δυσπυρκάς. Θέλω το χορηγό που ψάχνω εδώ και μερικά ποστ για να χρηματοδοτήσει την κάθοδο μου εις Λονδίνα. Θέλω να είναι γενναιόδωρος και ελάχιστα απαιτητικός και να μου δίνει αρκετά για να μένω μόνη μου στο κέντρο. Ναι το ξέρω ότι είσαι μόνον Άγιος και όχι ο Ύψιστος αλλά κάμε μιαν προσπάθειαν!
9. Και τέλος, θέλω επιτέλους να αποφασίσω τι θέλω στη ζωή μου!
Όπως βλέπεις δεν εζήτησα αγάπη, ειρήνη και ευτυχία για όλον τον κόσμο και ειδικά για την πολύπαθη Κύπρο μας γιατί και η αφέλεια έχει τα όρια της!
Σε φιλώ σταυρωτά,
drSpock
(Τελικά για κάποιον που δεν ξέρει ποτέ τι θέλει, θέλω αρκετά πράγματα. Ίσως πρέπει να κάμνω λίστες πιο συχνά.)
Μην ανησυχείς, δεν έχεις πάθει Αλτζχάιμερ (ακόμα) και δεν με θυμάσαι. Οφείλεται στο απλό γεγονός ότι δεν σου έχω ξαναγράψει. (Yes, I have been bad.) Βασικά, πρέπει να ήμουν πάντα σχετικά κυνικό παιδάκι γιατί δεν θυμάμαι να πίστευα και ποτέ σε σένα. Βέβαια, ούτε και οι γονείς μου εκάναν τεράστιες προσπάθειες υπέρ σου, αν και θυμάμαι θείους (και θείες) να ντύνονται όπως εσύ την Πρωτοχρονιά και να εμφανίζονται σπίτι μας. Κάτι αυτά, κάτι οι βιομηχανοποιημένοι σωσίες σου που κυκλοφορούν κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όπως καταλαβαίνεις δεν σε βοηθούν και πολύ (να βάλεις τους PR σου να το κοιτάξουν asap). Άσε που δεν νομίζω να ήξερα και ποτέ ακριβώς τι θέλω να μου φέρεις! Ε, που να αστρονομάς κι εσύ? Από κάποια φάση και μετά μου έφερνες το δώρο σε cash και αντιλαμβάνομαι ότι το έδινες στους γονείς μου να μου το δώσουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν εμπιστεύεσαι τις τράπεζες (και ποιος τις εμπιστεύεται με τούτα που γίνονται τωρά τελευταία!). Αλλά επειδή πρόσφατα εκπλήττω ακόμα και τον εαυτό μου με αυτά που κάνω και επειδή ήταν παράκληση μιας συνμπλόγγερ που είναι τακτική πελάτισσα σου (και όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει!) αποφάσισα να κάμω μιαν προσπάθειαν και να δω πως θα πάει. Ελπίζω μόνο τα κυπριακά ταχυδρομεία να αναλαμβάνουν αποστολή στο Βόρειο Πόλο γιατί σιγά να μην πληρώσω και Άκης Εξπρές για να το στείλω!
1. Ξεκινώ από τα μικρά για να σε βάλω σιγά σιγά στο κλίμα και να μην μου πάθεις και τίποτε γέρος... ουπς σόρρυ ώριμος εννοούσα άνθρωπος. Ουπς, ξανά σόρρυ Άγιος. Λοιπόν, θέλω το Μικρό Πρίγκιπα του Σαιντ Εξυπερύ στο πρωτότυπο με τα σχέδια του συγγραφέα που είδα στο Γαλλικό βιβλιοπωλείο (ξέρεις εσύ). Με το σκληρό εξώφυλλο, μην είσαι φτηνιάρης!
2. Επίσης, μια που θα είσαι εκεί θέλω και τα υπόλοιπα 3 βιβλία της σειράς « Le petite Nicolas». Της ίδιας έκδοσης, σε παρακαλώ, με τα άλλα που έχω για να ταιριάζουν στο ράφι.
3. Ένα ζευγάρι χαμηλές μαύρες μπότες για κάθε μέρα δεν θα ήταν άσχημο. Αν εν ωραίες πιας μου τες και σε καφέ γιατι οι άλλες εν έτοιμες να διαλυθούν.
4. Λόγω εποχής, χρειάζομαι και ένα μαλακό, πλούσιο, μεγάλο χαλί για το σαλόνι μου (σε μπορντώ χρωματισμούς) γιατί άρχισε να κρυαδίζει. Και μην ακούσω κρύα αστεία του τύπου «αν χρειάζεσαι εσύ χαλί εγώ τι χρειάζομαι στο Βόρειο Πόλο?» γιατί να σου υπενθυμίσω ότι εσύ επέλεξες να φαραντζιστείς τέρμα Θεού!
5. Τωρά που το σκέφτομαι, ρίξε και μιαν κουρτίνα που να ταιριάζει με το χαλί γιατί εγώ ψάχνω ένα χρόνο τζαι δεν ήβρα κάτι να μου αρέσει (καλού κακού πάρε και μια γυναικεία γνώμη πριν μου τα κουβαλήσεις!).
6. Α, και μια θερμάστρα μπάνιου γιατί έχει δίκαιο η Ασυγχώρητη. Πως θα απολαμβάνω το ντους μου όταν θα πρέπει να χτενίζω παγάκια αντί κόμπους που τα μαλλιά μου?!
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και εδώ θα μου αποδείξεις αν πραγματικά αξίζεις τον κόπο και τα γραμματόσημα μου (ξέρεις πόσα θέλω για να πάει ως το Βόρειο Πόλο?! Τον κανονικό όι της Λευκωσίας).
7. Θέλω τον τέλειον άντρα (as seen on tv). Αν δεν είσαι σίγουρος για τις προτιμήσεις μου, δε θα σε δυσκολέψω καθόλου! Σου έχω και έτοιμη περιγραφή, εδώ. Παρακαλώ όπως σιγουρευτείς, όμως, ότι έχει κάρταν αλλαγής. Δεν είναι ότι δεν σε εμπιστεύομαι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
8. Ετελειώσαμε σχεδόν, μεν δυσπυρκάς. Θέλω το χορηγό που ψάχνω εδώ και μερικά ποστ για να χρηματοδοτήσει την κάθοδο μου εις Λονδίνα. Θέλω να είναι γενναιόδωρος και ελάχιστα απαιτητικός και να μου δίνει αρκετά για να μένω μόνη μου στο κέντρο. Ναι το ξέρω ότι είσαι μόνον Άγιος και όχι ο Ύψιστος αλλά κάμε μιαν προσπάθειαν!
9. Και τέλος, θέλω επιτέλους να αποφασίσω τι θέλω στη ζωή μου!
Όπως βλέπεις δεν εζήτησα αγάπη, ειρήνη και ευτυχία για όλον τον κόσμο και ειδικά για την πολύπαθη Κύπρο μας γιατί και η αφέλεια έχει τα όρια της!
Σε φιλώ σταυρωτά,
drSpock
(Τελικά για κάποιον που δεν ξέρει ποτέ τι θέλει, θέλω αρκετά πράγματα. Ίσως πρέπει να κάμνω λίστες πιο συχνά.)
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
Airport express (του μεσονυκτίου)!
Τα τελευταία ένα-δυο χρόνια κάθε φορά που με παραλαμβάνουν οι γονείς μου από το αεροδρόμιο και με έχουν του χεριού τους για 30-40 λεπτά χωρίς έξοδο κινδύνου και συνήθως σε αρκετά καλή διάθεση για να ξεκινήσω μια συζήτηση εν καλή πίστη, έχουμε ακριβώς την ίδια κουβέντα, η οποία έχει ως εξής (με ελάχιστες παραλλαγές).
Όπου Κ.Γ.: πατέρας, Μ: μήτηρ, dS:εγώ (φυσικά)
Μ: Πως επέρασες?
dS: Καλά.
Μ: Τι έκαμες στο Μόναχο/ Λονδίνο/Αθήνα/ Κων/πολη/ Σικάγο κ.λ.π?
dS: Εν για δουλειά/συνέδριο που επήα. Τι να κάμω?
Κ.Γ.: Ήταν για έρευνα?
dS: Ας πούμε! (Αφού δεν πρόκειται να επεκταθώ, τι ρωτάτε!?)
Κάπου εδώ η συζήτηση γυρνάει στο επαγγελματικό μου μέλλον.
Μ: Ποιος σε πληρώνει τωρά για να ταξιδεύεις?
dS: (Όλο και κάποιος εν να με πληρώνει!). Έν που κάτι ερευνητικά κονδύλια.
Κ.Γ. : Τι έγινε τελικά με τζείνο το κονδύλι που ήταν να πιάσετε?
dS: Εν εφκήκαν τα αποτελέσματα ακόμα (εγώ φταίω που σας τα λέω)!
Κ.Γ.: Και τι σκέφτεσαι να κάμεις τωρά?
dS: Όταν αποφασίσω θα σας ενημερώσω για να με πάρετε στο αεροδρόμιο.
Μ: Μα που εν να πάεις?
dS: Δεν ξέρω ακόμα, θα ενημερωθείτε εν καιρώ.
Κ.Γ.: Ναι, αλλά ο καιρός περνά.
dS: Ε, καιρός ένι, θα περάσει. Τι να κάμει?
Μ: Ναι, αλλά εμεγαλώσετε. Πότε εν να παντρεφτείτε, να κάμετε οικογένεια?
dS: Γιατί εγεράσαμε?
Μ: Τωρά εν η καλλύτερη ηλικία να κάμετε παιδιά. Εγώ στην ηλικία σου είχα σας και τις δύο.
dS: Τζαι τι εκατάλαβες?!
Κ.Γ.: Όι, εν καιρός σας. Να σας παντρέψουμε, να ησυχάσουμε.
dS: Δηλαδή αν δεν μας παντρέψετε εν θα ησυχάσετε?
Κ.Γ.: Ε, εν αλλιώς.
dS: Δεν μας εμεγαλώσετε σωστά?
Μ: Ναι…
dS: Άρα εμπιστευτείτε μας να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε.
Μ: Εμπιστευκούμαστε σας αλλά εν βλάφτει να παντρεφτείτε.
dS: Να σας υπενθυμίσω ότι έχετε τζαι μεγαλύτερη κόρη να παντρέψετε!
Μ: Ε, να δούμε τζαι τζείνη τι θα κάμει. Αφού τον περιμένουμε να τελειώσει τζαι να πάει στρατόν ακόμα!
dS: Δεν έχει σημασία. Εγώ δεν θα φάω τη σειρά της αδερφής μου!
Μ: Που είπες ότι εν να πάεις τον άλλο μήνα? Λονδίνο?
dS: Ναι (ωραία αλλάξαμε συζήτηση!)
Μ: Λονδίνο, εν ο γιος μιας συναδέλφου μου. Πολλά καλό παιδί, τελειώνει το διδακτωρικό του κιόλας.
dS: Να τον χαίρεται.
Μ: Να της πω ότι εν να πάεις να γνωριστείτε?
dS: ???????
Μ: Να τον πιάσεις τηλέφωνο αν χρειαστείς κάτι.
dS: Τι να χρειαστώ?!
Μ: Να σου δείξει το πανεπιστήμιο του.
dS: Ξέρω το!
Κ.Γ.: Εν τζι’ ο γιος της τάδε. Εν γιατρός.
dS: Να τον χαίρεται! Εγώ τι φταίω?!
Κ.Γ.: Εν τζαι χάνεις τίποτε να τον γνωρίσεις.
dS: Εν σας είπα! Εν μου αρέσκουν οι γιατροί!
Μ: Εγώ εν να της πω αν θέλει να του στείλει κάτι να σου το δώσει.
dS: !!!!!!!!!!!!!!!
Τα λεωφορεία που το αεροδρόμιο έχουν τακτικά δρομολόγια ένεν?!
Όπου Κ.Γ.: πατέρας, Μ: μήτηρ, dS:εγώ (φυσικά)
Μ: Πως επέρασες?
dS: Καλά.
Μ: Τι έκαμες στο Μόναχο/ Λονδίνο/Αθήνα/ Κων/πολη/ Σικάγο κ.λ.π?
dS: Εν για δουλειά/συνέδριο που επήα. Τι να κάμω?
Κ.Γ.: Ήταν για έρευνα?
dS: Ας πούμε! (Αφού δεν πρόκειται να επεκταθώ, τι ρωτάτε!?)
Κάπου εδώ η συζήτηση γυρνάει στο επαγγελματικό μου μέλλον.
Μ: Ποιος σε πληρώνει τωρά για να ταξιδεύεις?
dS: (Όλο και κάποιος εν να με πληρώνει!). Έν που κάτι ερευνητικά κονδύλια.
Κ.Γ. : Τι έγινε τελικά με τζείνο το κονδύλι που ήταν να πιάσετε?
dS: Εν εφκήκαν τα αποτελέσματα ακόμα (εγώ φταίω που σας τα λέω)!
Κ.Γ.: Και τι σκέφτεσαι να κάμεις τωρά?
dS: Όταν αποφασίσω θα σας ενημερώσω για να με πάρετε στο αεροδρόμιο.
Μ: Μα που εν να πάεις?
dS: Δεν ξέρω ακόμα, θα ενημερωθείτε εν καιρώ.
Κ.Γ.: Ναι, αλλά ο καιρός περνά.
dS: Ε, καιρός ένι, θα περάσει. Τι να κάμει?
Μ: Ναι, αλλά εμεγαλώσετε. Πότε εν να παντρεφτείτε, να κάμετε οικογένεια?
dS: Γιατί εγεράσαμε?
Μ: Τωρά εν η καλλύτερη ηλικία να κάμετε παιδιά. Εγώ στην ηλικία σου είχα σας και τις δύο.
dS: Τζαι τι εκατάλαβες?!
Κ.Γ.: Όι, εν καιρός σας. Να σας παντρέψουμε, να ησυχάσουμε.
dS: Δηλαδή αν δεν μας παντρέψετε εν θα ησυχάσετε?
Κ.Γ.: Ε, εν αλλιώς.
dS: Δεν μας εμεγαλώσετε σωστά?
Μ: Ναι…
dS: Άρα εμπιστευτείτε μας να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε.
Μ: Εμπιστευκούμαστε σας αλλά εν βλάφτει να παντρεφτείτε.
dS: Να σας υπενθυμίσω ότι έχετε τζαι μεγαλύτερη κόρη να παντρέψετε!
Μ: Ε, να δούμε τζαι τζείνη τι θα κάμει. Αφού τον περιμένουμε να τελειώσει τζαι να πάει στρατόν ακόμα!
dS: Δεν έχει σημασία. Εγώ δεν θα φάω τη σειρά της αδερφής μου!
Μ: Που είπες ότι εν να πάεις τον άλλο μήνα? Λονδίνο?
dS: Ναι (ωραία αλλάξαμε συζήτηση!)
Μ: Λονδίνο, εν ο γιος μιας συναδέλφου μου. Πολλά καλό παιδί, τελειώνει το διδακτωρικό του κιόλας.
dS: Να τον χαίρεται.
Μ: Να της πω ότι εν να πάεις να γνωριστείτε?
dS: ???????
Μ: Να τον πιάσεις τηλέφωνο αν χρειαστείς κάτι.
dS: Τι να χρειαστώ?!
Μ: Να σου δείξει το πανεπιστήμιο του.
dS: Ξέρω το!
Κ.Γ.: Εν τζι’ ο γιος της τάδε. Εν γιατρός.
dS: Να τον χαίρεται! Εγώ τι φταίω?!
Κ.Γ.: Εν τζαι χάνεις τίποτε να τον γνωρίσεις.
dS: Εν σας είπα! Εν μου αρέσκουν οι γιατροί!
Μ: Εγώ εν να της πω αν θέλει να του στείλει κάτι να σου το δώσει.
dS: !!!!!!!!!!!!!!!
Τα λεωφορεία που το αεροδρόμιο έχουν τακτικά δρομολόγια ένεν?!
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008
Βρέχει, χιονίζει...
Δεν το πιστεύω! Ξύπνησα σήμερα και χιονίζει!
Σήμερα που πάω στην ηλιόλουστη Μαδρίτη άρχισε να χιονίζει. Τόσες μέρες που κάθομαι και τρώω το ψωφόκρυο και παρακαλώ να χιονίσει, τίποτα και σήμερα χιονίζει!
Ένα μικρό αποχαιρετιστήριο από το Μόναχο φαντάζομαι.
Πάει κι αυτο...
Σήμερα που πάω στην ηλιόλουστη Μαδρίτη άρχισε να χιονίζει. Τόσες μέρες που κάθομαι και τρώω το ψωφόκρυο και παρακαλώ να χιονίσει, τίποτα και σήμερα χιονίζει!
Ένα μικρό αποχαιρετιστήριο από το Μόναχο φαντάζομαι.
Πάει κι αυτο...
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Ζητείται χορηγός
"Νέα, έξυπνη και ταλαντούχα μεταδιδακτωρική επιστήμων αναζητεί γενναιώδορο χορηγό για να χρηματοδοτήσει συγκλονιστική και καινοτόμο έρευνα σε ήδη ανευρεθέντα χώρο στο Λονδίνο για περίοδο ενός χρόνου. Τα άμεσα benefits για τον τυχερό σπόνσορα περιλαμβάνουν καθημερινή διαφήμιση αυτού ή του προϊόντος του σε μπλουζάκια που θα φορά η εν λόγω επιστήμων, αναφορά του ως "μέγα χορηγού" σε όλες τις παρουσιάσεις και δημοσιεύσεις και ευχές τζαι που τα είκοσι νύσια της γιαγιάς της εν λόγω επιστημόνισσας (αν η χορηγία περιλαμβάνει και eligible γαμπρό μαζί με τα αναλώσιμα οι ευχές της γιαγιάς θα είναι καθημερινές και εφ'όρου ζωής).
Όσοι ενδιαφέρονται, να επικοινωνήσουν μαζί μας για περαιτέρω λεπτομέρειες και συνεντεύξεις (παρακαλώ όχι τραπεζίτες επιρεπείς στο credit crunch)."
(Βασικά η γιαγιά προτιμά μόνο το γαμπρό χωρίς τη χορηγία για να μείνω και Κύπρο αλλά ποιος δίνει σημασία!)
Όσοι ενδιαφέρονται, να επικοινωνήσουν μαζί μας για περαιτέρω λεπτομέρειες και συνεντεύξεις (παρακαλώ όχι τραπεζίτες επιρεπείς στο credit crunch)."
(Βασικά η γιαγιά προτιμά μόνο το γαμπρό χωρίς τη χορηγία για να μείνω και Κύπρο αλλά ποιος δίνει σημασία!)
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Splatter
Οι εφιάλτες μου είναι συνήθως όπως και όλα τα υπόλοιπα που με τρομάζουν. Ψυχολογικοί και τυχάνουν πολύ σπάνια συνήθως όταν έχω καταφέρει να κοιμηθώ ανάσκελα. Ψες, όμως, είδα τον πιο περίεργο και σπλατεριά εφιάλτη. Ξεκίνησε με έναν φαντασμαγορικό γάμο -Disney meets Floriniotis ένα πράγμα- κάποιων άσχετων αλλά περίεργα ντυμένων αγνώστων όπου τελικά ο γαμπρός φόραγε κάτι τούλια και η νύμφη ήρθε ντυμένη γαμπρός. Το μυστήριο/υπερπαραγωγή γινόταν σε μία τεράστια, κατάμεστη (και λίγο περίεργη) εκκλησία και στο τέλος ο γαμπρός ανακοίνωσε ότι θα έκαναν κάτι που πάντα ήθελε να κάνει σε εκκλησία και ξαφνικά άρχισαν να αιωρούνται και να χορεύουν βγαινοντας από την εκκλησία πάνω από τα κεφάλια μας. Εγώ ήμουν μέσα στο πλήθος και έβλεπα τον τεχνικό στην κονσόλα που τα κανόνιζε, ακριβώς όπως σε συναυλία ένα πράγμα και μόλις έφυγε το ζευγάρι έπεσαν τα φώτα και ξεκίνησε το μπαλέττο του Φλωρινιώτη (όχι το ίδιο και το αυτό, κάτι παρόμοιο τέλοσπάντων). Μέχρι εδώ, όλα καλά. Έχω δει και πιο περίεργα όνειρα.
Ξαφνικά, όμως, αλλάζει το σκηνικό και βρισκομαι να κοιμάμαι...ακριβώς εδώ που κοιμάμαι, στο δωμάτιο στο Μόναχο. Ακούω έναν περίεργο θόρυβο σαν κάποιος να καρφώνει κάτι ακριβώς δίπλα από το κεφάλι μου και με μισόκλειστα μάτια για να μην προδωθώ βλέπω τη μεγαλύτερη αδερφή μου να καρφώνει με λύσσα ένα κατσαβίδι δίπλα από το κεφάλι μου ενώ ουσιαστικά απειλούσε κάπως τη μικρή που καθόταν στην πολυθρόνα δίπλα αλλά φαινόταν αναίσθητη ή μάλλον σαν κούκλα. Σε κάποια φάση, η αδερφή μου έξω φρενών από την έλλειψη αντίδρασης της μικρής, γυρίζει και μου καρφώνει το κατσαβίδι στο χέρι που είχα έξω από τα σκεπάσματα (τρομακτική λεπτομέρεια, ακριβώς έτσι κοιμόμουν ψες). Φωνάζω αλλά τίποτα δεν ακούγεται. Και βγαίνει ο πατέρας μου από το μπάνιο. Προσπαθώ να τον προειδοποιήσω αλλά η αδερφή μου φεύγει και επιστρέφει με ένα μεγάλο ψαλίδι (ανάθεμα τα μυτερά αντικείμενα!). Ο πατέρας μου προσπαθεί να την ηρεμήσει, ενώ εγώ προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει πόσο επικίνδυνη είναι και ξαφνικά η αδερφή μου κάνει διπλό χαρακίρι με το ψαλίδι. Ο πατέρας μου να προσπαθεί να κάνει κάτι κι εγώ να σκέφτομαι ότι το κάνει επίτηδες, είναι ακόμα επικίνδυνη, κάτι σκαρώνει και να του λέω να προσέχει τα μάτια του. Η μικρή πρέπει να συμφωνεί μαζί μου και κρατώντας τη μεγάλη (που αιμορραγεί) πάμε προς τη βεράντα (του σπιτιού στη Λευκωσία τώρα) και βλέπω έξω να έχουν πλημυρίσει οι δρόμοι. Έχω την αίσθηση ότι η αδερφή μου είναι έπικίνδυνη και καλύτερα να πεθάνει για την ασφάλεια όλων και με πιάνει κάτι. Κάπου εκεί ξυπνώ.
Ποτέ δεν έδινα μεγάλη σημασία στα όνειρα. Για μένα ήταν πάντα το μπερδεμένο υποσυνείδητο που σβήνει τα αχρείαστα δεδομένα, αλλά με όλο αυτό ανησύχησα πραγματικά. Τι να σημαίνει? Μήπως χρειάζομαι επειγοντως ψυχοφάρμακα?
(Σε περίπτωση που διερωτάστε, πριν να κοιμηθώ έβλεπα κωμωδία και δεν έφαγα για βράδυ).
-------------------------------------------------------------------------------
Αν όλο αυτό είναι προμήνυμα για το πως θα πάνε τα πράγματα στο Λονδίνο, την έκατσα.
--------------------------------------------------------------------------------
Α, δε σας είπα. Σήμερα πάω Λονδίνο να κανονίσω τα του μέλλοντος μου. Fingers crossed!
Ξαφνικά, όμως, αλλάζει το σκηνικό και βρισκομαι να κοιμάμαι...ακριβώς εδώ που κοιμάμαι, στο δωμάτιο στο Μόναχο. Ακούω έναν περίεργο θόρυβο σαν κάποιος να καρφώνει κάτι ακριβώς δίπλα από το κεφάλι μου και με μισόκλειστα μάτια για να μην προδωθώ βλέπω τη μεγαλύτερη αδερφή μου να καρφώνει με λύσσα ένα κατσαβίδι δίπλα από το κεφάλι μου ενώ ουσιαστικά απειλούσε κάπως τη μικρή που καθόταν στην πολυθρόνα δίπλα αλλά φαινόταν αναίσθητη ή μάλλον σαν κούκλα. Σε κάποια φάση, η αδερφή μου έξω φρενών από την έλλειψη αντίδρασης της μικρής, γυρίζει και μου καρφώνει το κατσαβίδι στο χέρι που είχα έξω από τα σκεπάσματα (τρομακτική λεπτομέρεια, ακριβώς έτσι κοιμόμουν ψες). Φωνάζω αλλά τίποτα δεν ακούγεται. Και βγαίνει ο πατέρας μου από το μπάνιο. Προσπαθώ να τον προειδοποιήσω αλλά η αδερφή μου φεύγει και επιστρέφει με ένα μεγάλο ψαλίδι (ανάθεμα τα μυτερά αντικείμενα!). Ο πατέρας μου προσπαθεί να την ηρεμήσει, ενώ εγώ προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει πόσο επικίνδυνη είναι και ξαφνικά η αδερφή μου κάνει διπλό χαρακίρι με το ψαλίδι. Ο πατέρας μου να προσπαθεί να κάνει κάτι κι εγώ να σκέφτομαι ότι το κάνει επίτηδες, είναι ακόμα επικίνδυνη, κάτι σκαρώνει και να του λέω να προσέχει τα μάτια του. Η μικρή πρέπει να συμφωνεί μαζί μου και κρατώντας τη μεγάλη (που αιμορραγεί) πάμε προς τη βεράντα (του σπιτιού στη Λευκωσία τώρα) και βλέπω έξω να έχουν πλημυρίσει οι δρόμοι. Έχω την αίσθηση ότι η αδερφή μου είναι έπικίνδυνη και καλύτερα να πεθάνει για την ασφάλεια όλων και με πιάνει κάτι. Κάπου εκεί ξυπνώ.
Ποτέ δεν έδινα μεγάλη σημασία στα όνειρα. Για μένα ήταν πάντα το μπερδεμένο υποσυνείδητο που σβήνει τα αχρείαστα δεδομένα, αλλά με όλο αυτό ανησύχησα πραγματικά. Τι να σημαίνει? Μήπως χρειάζομαι επειγοντως ψυχοφάρμακα?
(Σε περίπτωση που διερωτάστε, πριν να κοιμηθώ έβλεπα κωμωδία και δεν έφαγα για βράδυ).
-------------------------------------------------------------------------------
Αν όλο αυτό είναι προμήνυμα για το πως θα πάνε τα πράγματα στο Λονδίνο, την έκατσα.
--------------------------------------------------------------------------------
Α, δε σας είπα. Σήμερα πάω Λονδίνο να κανονίσω τα του μέλλοντος μου. Fingers crossed!
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
Κάτω τα χέρια από τη μπουγάδα μου!
Μα αν είναι δυνατόν! Ποιος ττόππουζος δεν μπορεί να περιμένει 5 λεπτά (με το ρολόι) να έρτει το πλάσμαν που έβαλε πλυντήριο πριν και να βγάλει τα ρούχα του?! Τόσον πολλά βιάζεσαι άνθρωπε μου? Επιτέλους δείξε λλίον πολιτισμό και ευγένεια! Εγώ θα επερίμενα. Η μήπως μόνον εγώ εν θέλω να πασπατεύουν άγνωστοι τα στρινγκ μου εκτός τζι αν τους πω εγώ?!!
Που να σου γαριάσει όλη η πλύση και να αλλάξει χρώμα!
ΥΓ1: Did I mention ότι μου λείπει το πλυντήριο μου (και το σπίτι μου)?
ΥΓ2: Φαίνεται όταν εκνευρίζομαι φκαίνει μου το κυπριακό.
Που να σου γαριάσει όλη η πλύση και να αλλάξει χρώμα!
ΥΓ1: Did I mention ότι μου λείπει το πλυντήριο μου (και το σπίτι μου)?
ΥΓ2: Φαίνεται όταν εκνευρίζομαι φκαίνει μου το κυπριακό.
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
7 αλήθειες pour moi.
Κατόπιν ευγενικής πρόσκλησης της Queen Elisabeth αποφάσισα να παίξω κι εγώ στο παιχνίδι για να μην έχω δικαιολογία να γκρινιάξω ότι εμένα δεν με παίζουνε τα άλλα τα παιδάκια. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Την ηλικία μου και τις ανασφάλειες για το μέλλον μου τις ξέρετε ήδη οπότε τι έμεινε...
1. Όταν ήμουν μικρή ήθελα τόσο πολύ ένα δικό μου χώρο (ανάμεσα στο δωμάτιο που μοιραζόμουν και το σπίτι κέντρο διερχομένων) για να μείνω λίγο μόνη μου, που κρυβόμουν ανάμεσα στις περσιάνες της βεράντας ή ανέβαινα στην ταράτσα και καθόμουν με τις ώρες να φαντάζομαι πράγματα ή να διαβάζω ένα βιβλίο. Σήμερα το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο χώρος.
2. Η φαντασία μου οργιάζει. Φτιάχνω σενάρια για το τίποτα και τα πάντα και το πως εξέλίσσονται συνήθως τα πράγματα με απογοητεύει κάθε φορά.
3. Λατρεύω τη σοκολάτα! Τώρα που το σκέφτομαι είμαι γενικά κοιλιόδουλη. Δεν μπορώ να αντισταθώ σε κάτι που θέλω και δεν έχω καταφέρει ποτέ να κάνω δίαιτα.
4. Κλαίω πάρα πολύ εύκολα. Από μικρή. Και έχω γίνει ρεζίλι μερικές φορές. Μακροπρόθεσμος στόχος μου να μάθω να το ελέγχω και νομίζω είμαι σε καλό δρόμο.
5. Η αγαπημένη μου εποχή είναι το φθινόπωρο. Λατρεύω τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και το καλύτερο μου είναι να είμαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι και έξω να λυσσομανά ο αέρας και να σπάνε πράγματα (εννοείται όχι τα δικά μου).
6. Δεν αντέχω θα κλέψω κάτι από την Τουλίπα γιατί είναι σαν να το έγραψα εγώ. Φαίνομαι, σοβαρή, απόμακρη και συγκρατημένη. Τα φαινόμενα απατούν (ακόμα και εμένα μερικές φορές). Λίγοι το ξέρουν και ελάχιστοι το έχουν ζήσει.
Και τέλος
7. Αν πριν από κανά χρόνο μου έλεγε κάποιος ότι θα είχα βλόγ, θα έκανα διαδικτυακές γνωριμίες και θα έπαιζα τέτοια παιχνίδια θα τον έβγαζα το λιγότερο certifiable! Άλλη μια μικρή απόδειξη οτι δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ.
--------------------------------------------------------------------------
Με τη σειρά μου προκαλώ τους Παπουτσόσικο, Γουρουνέλλα. Αντί-Χρηστο, Passenger και Sceptic Anonymous γιατί έτσι γουστάρω βρε αδερφέ!
(Η Ασυγχώρητη τη γλύτωσε στο τσακ λόγω υπερκόπωσης!)
1. Όταν ήμουν μικρή ήθελα τόσο πολύ ένα δικό μου χώρο (ανάμεσα στο δωμάτιο που μοιραζόμουν και το σπίτι κέντρο διερχομένων) για να μείνω λίγο μόνη μου, που κρυβόμουν ανάμεσα στις περσιάνες της βεράντας ή ανέβαινα στην ταράτσα και καθόμουν με τις ώρες να φαντάζομαι πράγματα ή να διαβάζω ένα βιβλίο. Σήμερα το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο χώρος.
2. Η φαντασία μου οργιάζει. Φτιάχνω σενάρια για το τίποτα και τα πάντα και το πως εξέλίσσονται συνήθως τα πράγματα με απογοητεύει κάθε φορά.
3. Λατρεύω τη σοκολάτα! Τώρα που το σκέφτομαι είμαι γενικά κοιλιόδουλη. Δεν μπορώ να αντισταθώ σε κάτι που θέλω και δεν έχω καταφέρει ποτέ να κάνω δίαιτα.
4. Κλαίω πάρα πολύ εύκολα. Από μικρή. Και έχω γίνει ρεζίλι μερικές φορές. Μακροπρόθεσμος στόχος μου να μάθω να το ελέγχω και νομίζω είμαι σε καλό δρόμο.
5. Η αγαπημένη μου εποχή είναι το φθινόπωρο. Λατρεύω τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και το καλύτερο μου είναι να είμαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι και έξω να λυσσομανά ο αέρας και να σπάνε πράγματα (εννοείται όχι τα δικά μου).
6. Δεν αντέχω θα κλέψω κάτι από την Τουλίπα γιατί είναι σαν να το έγραψα εγώ. Φαίνομαι, σοβαρή, απόμακρη και συγκρατημένη. Τα φαινόμενα απατούν (ακόμα και εμένα μερικές φορές). Λίγοι το ξέρουν και ελάχιστοι το έχουν ζήσει.
Και τέλος
7. Αν πριν από κανά χρόνο μου έλεγε κάποιος ότι θα είχα βλόγ, θα έκανα διαδικτυακές γνωριμίες και θα έπαιζα τέτοια παιχνίδια θα τον έβγαζα το λιγότερο certifiable! Άλλη μια μικρή απόδειξη οτι δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ.
--------------------------------------------------------------------------
Με τη σειρά μου προκαλώ τους Παπουτσόσικο, Γουρουνέλλα. Αντί-Χρηστο, Passenger και Sceptic Anonymous γιατί έτσι γουστάρω βρε αδερφέ!
(Η Ασυγχώρητη τη γλύτωσε στο τσακ λόγω υπερκόπωσης!)
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Κόκκινα Φανάρια
Την πρώτη φορά που ήρθα Μόναχο, πέρσι το Μάιο, είχα μείνει σε ένα ξενοδοχείο δίπλα από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Το ξενοδοχείο ήταν αρκετά καλό, η περιοχή ήταν κεντρική με αρκετά ξενοδοχεία και ο σταθμός με όλες τις γραμμές του μετρό δίπλα. Την πρώτη μέρα βγαίνω από το ξενοδοχείο και πάω προς το μετρό. Στα 5 βήματα πέφτω πάνω σε ένα καζίνο (βλ. φρουτάκια). Δε δίνω σημασία και προχωρώ. Στα 10 βήματα, πιάνει το μάτι μου κάτι πολύχρωμο σε μια απλή και λιτή βιτρίνα που με πρώτη ματιά δεν ξεκαθάριζε τι είναι. Γυρίζω να κοιτάξω και βλέπω κάτι πολύ ωραία χρωματιστά «πράγματα» -μιλάμε για καταπληκτικούς χρωματισμούς- δίπλα από ένα πλαστικό κίτρινο παπάκι που έγραφε πάνω «duck me». Κοντοστέκομαι για μερικά δευτερόλεπτα και συνειδητοποιώ ότι αυτά στη βιτρίνα είναι δονητές (εντάξει δεν είχα ξαναδεί από κοντά και μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω). Σκέφτομαι ότι πολύ φιλελεύθεροι είναι οι Γερμανοί και συνεχίζω. Στα 20 βήματα πέφτω πάνω σε ένα μπαρ/στριπτιτζάδικο με οθόνες έξω για να παίρνεις ένα μικρό preview από τα μέσα. Συνεχίζω γιατί έχω αργήσει και πέφτω πάνω σε δεύτερο κατάστημα ερωτικών ειδών. Στην επιστροφή το βράδυ είδα και τα κορίτσια να στέκονται έξω από το ένα κλάμπ αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Σημειωτέον, από τα πολλά γειτονικά ξενοδοχεία έβλεπα να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν λεοφορεία με μεσήλικους τουρίστες.
Κάτι αυτά, κάτι τα πρωτότυπα θέματα δημοσκοπήσεων στους δρόμους, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί είναι πολύ φιλελεύθεροι και δεν έχουν ταμπού σ’ αυτά τα θέματα. Ώσπου, ένα βράδυ με φέρνει ο Γερμανός στο ξενοδοχείο και πριν να κατεβώ με ρωτά αν είναι ήσυχα στο ξενοδοχείο μου ή αν έχει φασαρία τη νύχτα. Του απαντώ πως μια χαρά ησυχία έχει αλλά γιατί ρωτά και μου λέει πως αυτή είναι η «red-light district» του Μονάχου! «Α, ναι» του κάνω. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν όλο το Μόναχο έτσι». Κόκκαλο ο Γερμανός!
Κάτι αυτά, κάτι τα πρωτότυπα θέματα δημοσκοπήσεων στους δρόμους, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί είναι πολύ φιλελεύθεροι και δεν έχουν ταμπού σ’ αυτά τα θέματα. Ώσπου, ένα βράδυ με φέρνει ο Γερμανός στο ξενοδοχείο και πριν να κατεβώ με ρωτά αν είναι ήσυχα στο ξενοδοχείο μου ή αν έχει φασαρία τη νύχτα. Του απαντώ πως μια χαρά ησυχία έχει αλλά γιατί ρωτά και μου λέει πως αυτή είναι η «red-light district» του Μονάχου! «Α, ναι» του κάνω. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν όλο το Μόναχο έτσι». Κόκκαλο ο Γερμανός!
Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008
Go Cyprus!
Είναι πολύ νωρίς το πρωί για τα γούστα μου, αλλά έχω καταφέρει να ξυπνήσω και τρώω τα κορν-φλέϊκς μου παρέα με την Princess στη σάλα προγεύματος του Hotel Des Bains στο Λίντο. Αίφνης μας πλησιάζει ένας Ιταλός και με ρωτά αν είμαι του συνεδρίου. Απαντώ καταφατικά και μας ρωτά από που είμαστε. Η Princess λέει από το Λονδίνο και εγώ προσπαθώντας να καταπιώ τα κορν-φλέικς μου χωρίς να πνιγώ απαντώ «Cyprus». Δεν αντιλαμβάνεται και ξαναρωτά. Πνίγομαι και ξαναλέω «Cyprus». Εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει και η Princess για να βοηθήσει λέει «ένα νησί κοντά στην Ελλάδα». Καταλαβαίνει ότι είμαι from the Greek islands και αφού καταφέρνω να καταπιώ (ανάθεμα τα σταφιδάκια που μου έκατσαν στο λαιμό!) εξηγώ ότι είναι χώρα, παθαίνει επιφοίτηση και αντιλαμβάνεται ότι εννοώ την «Cipro»! Η Princess, ιδιαιτέρως ευγενική και με καλούς τρόπους (εγώ είμαι γαϊδούρα και θέλω την ησυχία μου όταν τρώω τα κορν-φλέικς μου) τον προσκαλεί να κάτσει μαζί μας.
Κάθεται ευχαρίστως και επί 10 λεπτά με συγχαίρει και σχολιάζει για την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου η οποία έχασε μόλις 1-0 από τη δική τους και μόνο επειδή ο τερματοφύλακας τους ήταν καταπληκτικός! Καπάκι μου λέει για τον Παγδατή και πόσο καλά τα πάει η «Ανορτόσις» στο Champions League αφού έχει μία νίκη, μια ισοπαλία και μία ήττα με μόλις 1-0 από την Ίντερ, που είναι και μεγάλη ομάδα και πως είναι δεύτερη στον όμιλο!
Να τι βάζει το νησί μας στο χάρτη. Όϊ τουρισμός τζαι πελλάρες!
(Υ.Γ: Στο τέλος με ρώτησε και πόσο είμαι γιατί φαίνομαι "very very young" και είπα για πρώτη φορά 27. Ευτυχώς, μικροδείχνουμε στην οικογένεια μου!)
Κάθεται ευχαρίστως και επί 10 λεπτά με συγχαίρει και σχολιάζει για την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου η οποία έχασε μόλις 1-0 από τη δική τους και μόνο επειδή ο τερματοφύλακας τους ήταν καταπληκτικός! Καπάκι μου λέει για τον Παγδατή και πόσο καλά τα πάει η «Ανορτόσις» στο Champions League αφού έχει μία νίκη, μια ισοπαλία και μία ήττα με μόλις 1-0 από την Ίντερ, που είναι και μεγάλη ομάδα και πως είναι δεύτερη στον όμιλο!
Να τι βάζει το νησί μας στο χάρτη. Όϊ τουρισμός τζαι πελλάρες!
(Υ.Γ: Στο τέλος με ρώτησε και πόσο είμαι γιατί φαίνομαι "very very young" και είπα για πρώτη φορά 27. Ευτυχώς, μικροδείχνουμε στην οικογένεια μου!)
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Back in a minute
Πετάγομαι στη Βενετία και επιστρέφω. Μη φύγει κανείς. Σας βλέπω!
( Ψες είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο με ένα σωρό κόσμο -γνωστούς και αγνώστους, ζώντες και μη, σχετικούς και άσχετους- και εμένα στη μέση. Χάλ-ι-α το υποσυνείδητο μου, χάλ-ι-α!)
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008
"Το κάτω IQ"
Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Help wanted!
Εν ημπορώ άλλο! Εκουράστηκα, εβαρέθηκα, εσικκύρτησα!
Η δουλειά δεν πάει πουθενά. Κάθε φορά που βλέπω το Γερμανό θέλω να τον κτυπήσω και να βάλω τα κλάματα (και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Ενώ κανονικά είχα το διπλάσιο χρόνο από ότι θα χρειαζόμουν τελικά παίζει και να μην προλάβω να έχω αποτελέσματα ως το Νιόμβρη. Κάθομαι στη δουλειά κανά 8ωρο για άκτουαλ χρόνο εργασίας 1-2 ώρες! Εβαρέθηκα να βρίσκω δικαιολογίες για να μη βγώ μαζί του και εβαρέθηκα να κάθομαι συνέχεια μέσα (γιατί πόσους περιπάτους να πάω μόνη μου).
Συν τοις άλλοις, αντί να κάτσω να γράψω κανέναν άρθρο (γιατί τα βιογραφικά δεν κτίζονται που μόνα τους!), να κάμω την παρουσίαση μου για την άλλη βδομάδα ή τέλοσπάντων να κάμω κάτι χρήσιμο, είδα ΟΛΑ τα πρώτα επεισόδια ΟΛΩΝ των καινούριων σειρών και όπως θα καταλάβετε χαζεύω συνέχεια στα βλογ! Και δε συμβαίνει και κάτι να σπάσει η μονοτονία.
Αν δεν γίνει κάτι σύντομα, π.χ. να έρθει κάποιος αύριο και να μου πει "Χαίρεται, είμαι ο καινούριος συνεργάτης και ήρθα να σου δείξω ακριβώς τι πρέπει να κάμεις" με βλέπω να κυκλοφορώ ντάουν τάουν Μιούνιχ με μίαν ταπέλλα που να λέει "Willing to perform sexual favours for expert IT assistance"!
Και το χειρότερο είναι ότι δεν αστειεύομαι.
Η δουλειά δεν πάει πουθενά. Κάθε φορά που βλέπω το Γερμανό θέλω να τον κτυπήσω και να βάλω τα κλάματα (και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Ενώ κανονικά είχα το διπλάσιο χρόνο από ότι θα χρειαζόμουν τελικά παίζει και να μην προλάβω να έχω αποτελέσματα ως το Νιόμβρη. Κάθομαι στη δουλειά κανά 8ωρο για άκτουαλ χρόνο εργασίας 1-2 ώρες! Εβαρέθηκα να βρίσκω δικαιολογίες για να μη βγώ μαζί του και εβαρέθηκα να κάθομαι συνέχεια μέσα (γιατί πόσους περιπάτους να πάω μόνη μου).
Συν τοις άλλοις, αντί να κάτσω να γράψω κανέναν άρθρο (γιατί τα βιογραφικά δεν κτίζονται που μόνα τους!), να κάμω την παρουσίαση μου για την άλλη βδομάδα ή τέλοσπάντων να κάμω κάτι χρήσιμο, είδα ΟΛΑ τα πρώτα επεισόδια ΟΛΩΝ των καινούριων σειρών και όπως θα καταλάβετε χαζεύω συνέχεια στα βλογ! Και δε συμβαίνει και κάτι να σπάσει η μονοτονία.
Αν δεν γίνει κάτι σύντομα, π.χ. να έρθει κάποιος αύριο και να μου πει "Χαίρεται, είμαι ο καινούριος συνεργάτης και ήρθα να σου δείξω ακριβώς τι πρέπει να κάμεις" με βλέπω να κυκλοφορώ ντάουν τάουν Μιούνιχ με μίαν ταπέλλα που να λέει "Willing to perform sexual favours for expert IT assistance"!
Και το χειρότερο είναι ότι δεν αστειεύομαι.
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008
Word verification my $^^%Y*!
Πάει και τελείωσε! Το δηλώνω ευθαρσώς και χωρίς καμία αιδώ.
Δεν θα ξαναφήσω σχόλιο σε ιστότοπο που απαιτεί επαλήθευση με χαρακτήρες! Δεν με νοιάζει αν χεστήκατε ούτως ή άλλως αλλά είναι εκνευριστικότατο! Δεν φτάνει που γράφω με ελληνικούς χαρακτήρες (για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα!), πρέπει και στο τέλος να αλλάζω γλώσσα εκατόν είκοσι φορές κάθε βράδυ (2-3 σε κάθε βλογ) για να επαληθεύω κάτι χαζούς χαρακτήρες οι οποίοι τις μισές φορές είναι τόσο καλλιγραφικοί που δεν καταλαβαίνω καν ποια γράμματα είναι και πρέπει να το κάνω πάνω από μία φορά! Επιτέλους, πόσο απαραίτητο είναι αυτό? Πόσα σχόλια ποστάρονται από μόνα τους και μου θέλεις και χειροκίνητη επιβεβαίωση ότι άνθρωπος ει πάνω από την οθόνη?! Αμάν πια!
Αχ, τα πα και ξαλάφρωσα.
Δεν θα ξαναφήσω σχόλιο σε ιστότοπο που απαιτεί επαλήθευση με χαρακτήρες! Δεν με νοιάζει αν χεστήκατε ούτως ή άλλως αλλά είναι εκνευριστικότατο! Δεν φτάνει που γράφω με ελληνικούς χαρακτήρες (για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα!), πρέπει και στο τέλος να αλλάζω γλώσσα εκατόν είκοσι φορές κάθε βράδυ (2-3 σε κάθε βλογ) για να επαληθεύω κάτι χαζούς χαρακτήρες οι οποίοι τις μισές φορές είναι τόσο καλλιγραφικοί που δεν καταλαβαίνω καν ποια γράμματα είναι και πρέπει να το κάνω πάνω από μία φορά! Επιτέλους, πόσο απαραίτητο είναι αυτό? Πόσα σχόλια ποστάρονται από μόνα τους και μου θέλεις και χειροκίνητη επιβεβαίωση ότι άνθρωπος ει πάνω από την οθόνη?! Αμάν πια!
Αχ, τα πα και ξαλάφρωσα.
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
1+1 δώρο
Διαβάζοντας το ποστ της Cake για το πως της έγινε πρόταση γάμου, θυμήθηκα κάτι (το οποίο ευτυχως δεν συνέβη σε μένα).
Τον Απρίλη ήμουν Κων/πολη με την Princess για ένα συνέδριο. Ένα βράδυ βγήκαμε για φαγητό με κάτι ντόπιους και πήγαμε σε ένα κάπως, απόμερο, ρομαντικό εστιατόριο με θέα όλο το Βόσπορο. Διακριτικός φωτισμός με κεράκια, βγάλαμε τα μάτια μας να δούμε το μενού. Τέλοσπάντων, τρώγαμε, πίναμε και συζητούσαμε και δεν προσέξαμε και ιδιαίτερα το ζευγαράκι που έκατσε δίπλα μας.
Σε κάποια φάση βλέπουμε όλα τα γκαρσόνια με φακούς να πέφτουν στα πατώματα, να κοιτάζουν δεξιά κι αριστερά και τον άντρα να φαίνεται κάπως ντροπιασμένος και να μην ξέρει τι να κάνει ενώ η κοπέλα ήταν στεναχωρημένη. Περίεργοι και εξυπηρετικοί καθώς είναι -και είμαστε- σαν λαός ρωτούμε τι συμβαίνει για να μας πουν ότι ο άντρας μόλις της είχε κάνει πρόταση γάμου αλλά έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και ξεκόλλησε το διαμάντι από το δακτυλίδι, κάπου έπεσε και το ψάχνουν (στην κυριολεξία με το φανάρι!). Κοιταξαμε κι εμείς δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω τελικά το βρήκαν. Ανακουφίστηκε το ζευγαράκι, έκατσαν αγκαλιά, χαμογελούσαν κιόλας.
Princess: A! That will be something to tell their children!
drSpock: If it was bigger they would have found it sooner!
Ηθικό δίδαγμα: Αυτά τα πράγματα αγοράκια δε γίνονται ΠΟΤΕ δημόσια. Φαντάζεσαι να σου πει όχι η άλλη και να μείνεις με την κοτρόνα (ή κοτρονάκι αναλόγως) αμανάτι στη μέση της Μακαρίου?!
------------------------------------------------------------------------------------
Κλασσικά είμαι στη στάση και περιμένω το λεωφορείο. Δίπλα μου ένας μελαψός κύριος με κοιτάζει με περιέργεια. Σε μία χώρα όπου η μεγαλύτερη μειονότητα είναι η τουρκική, αν δεν είσαι ψηλός ξανθός και άχαρος chances are ότι είσαι Τούρκος.
(Η συνομιλία έγινε στη Γερμανική και τη νοηματική αλλά επειδή είμαι και τεράστια το έπιασα το ζουμί και σας μεταφράζω)
Άγνωστος: hsfagegfa/ow/???dash Turca..είσαι Τουρκάλλα?
drSpock: Νο
Άγνωστος: hdljweki/cojc..είσαι Τουρκάλα? (Νομίζει ότι δεν κατάλαβα και ξαναρωτά)
drSpock: Νο (χαμογελώντας)
Άγνωστος: (Ξύνει λίγο το κεφάλι του και ξαναπροσπαθεί). Αμερικάνα?
drSpock: Νο (συνήθως η πρώτη επιλογή είναι Ισπανίδα, λάθος το πιάσαμε!)
Άγνωστος: Γιουγκοσλάβα?
drSpock: Νο (Το Ιταλίδα το φάγαμε!)
Άγνωστος: Arabic?
drSpock: No (αλλά καλά το πας!)
Άγνωστος: Από που είσαι τότε?
drSpock: Cyprus?
Άγνωστος: ???? (ποια άγνωστη και εξωτική χώρα βγάζει τόσο ωραίες μελαχροινές κοπέλες? - ποιητική αδεία)
drSpock: Zypern? (You know, Zypern?)
Άγνωστος: Α!
(φαίνεται να καταλαβαίνει, σκέφτεται λίγο και επανέρχεται)
Άγνωστος: Η Κύπρος δεν είναι Ελληνική? (το Griechland το άκουσα ξεκάθαρα!)
drSpock: Περίπου (στη νοηματική- τι να σου εξηγώ τώρα!)
Άγνωστος: Περίπου (στη νοηματική)?!
Κάπου εκεί το αφήσαμε γιατί ήρθε και το λεωφορείο.
Σε ποιον να το πω στην Κύπρο και να με πιστέψει ότι Τούρκος παραδέκτηκε αυτοβούλως και χωρίς καμία πίεση ή παρότρυνση εκ μέρους μου ή του Υπουργείου εξωτερικών ότι η Κύπρος είναι Ελληνική (ή κάτι τέτοιο)!
Και μετά σου λένε προπαγάνδα!
Τον Απρίλη ήμουν Κων/πολη με την Princess για ένα συνέδριο. Ένα βράδυ βγήκαμε για φαγητό με κάτι ντόπιους και πήγαμε σε ένα κάπως, απόμερο, ρομαντικό εστιατόριο με θέα όλο το Βόσπορο. Διακριτικός φωτισμός με κεράκια, βγάλαμε τα μάτια μας να δούμε το μενού. Τέλοσπάντων, τρώγαμε, πίναμε και συζητούσαμε και δεν προσέξαμε και ιδιαίτερα το ζευγαράκι που έκατσε δίπλα μας.
Σε κάποια φάση βλέπουμε όλα τα γκαρσόνια με φακούς να πέφτουν στα πατώματα, να κοιτάζουν δεξιά κι αριστερά και τον άντρα να φαίνεται κάπως ντροπιασμένος και να μην ξέρει τι να κάνει ενώ η κοπέλα ήταν στεναχωρημένη. Περίεργοι και εξυπηρετικοί καθώς είναι -και είμαστε- σαν λαός ρωτούμε τι συμβαίνει για να μας πουν ότι ο άντρας μόλις της είχε κάνει πρόταση γάμου αλλά έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και ξεκόλλησε το διαμάντι από το δακτυλίδι, κάπου έπεσε και το ψάχνουν (στην κυριολεξία με το φανάρι!). Κοιταξαμε κι εμείς δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω τελικά το βρήκαν. Ανακουφίστηκε το ζευγαράκι, έκατσαν αγκαλιά, χαμογελούσαν κιόλας.
Princess: A! That will be something to tell their children!
drSpock: If it was bigger they would have found it sooner!
Ηθικό δίδαγμα: Αυτά τα πράγματα αγοράκια δε γίνονται ΠΟΤΕ δημόσια. Φαντάζεσαι να σου πει όχι η άλλη και να μείνεις με την κοτρόνα (ή κοτρονάκι αναλόγως) αμανάτι στη μέση της Μακαρίου?!
------------------------------------------------------------------------------------
Κλασσικά είμαι στη στάση και περιμένω το λεωφορείο. Δίπλα μου ένας μελαψός κύριος με κοιτάζει με περιέργεια. Σε μία χώρα όπου η μεγαλύτερη μειονότητα είναι η τουρκική, αν δεν είσαι ψηλός ξανθός και άχαρος chances are ότι είσαι Τούρκος.
(Η συνομιλία έγινε στη Γερμανική και τη νοηματική αλλά επειδή είμαι και τεράστια το έπιασα το ζουμί και σας μεταφράζω)
Άγνωστος: hsfagegfa/ow/???dash Turca..είσαι Τουρκάλλα?
drSpock: Νο
Άγνωστος: hdljweki/cojc..είσαι Τουρκάλα? (Νομίζει ότι δεν κατάλαβα και ξαναρωτά)
drSpock: Νο (χαμογελώντας)
Άγνωστος: (Ξύνει λίγο το κεφάλι του και ξαναπροσπαθεί). Αμερικάνα?
drSpock: Νο (συνήθως η πρώτη επιλογή είναι Ισπανίδα, λάθος το πιάσαμε!)
Άγνωστος: Γιουγκοσλάβα?
drSpock: Νο (Το Ιταλίδα το φάγαμε!)
Άγνωστος: Arabic?
drSpock: No (αλλά καλά το πας!)
Άγνωστος: Από που είσαι τότε?
drSpock: Cyprus?
Άγνωστος: ???? (ποια άγνωστη και εξωτική χώρα βγάζει τόσο ωραίες μελαχροινές κοπέλες? - ποιητική αδεία)
drSpock: Zypern? (You know, Zypern?)
Άγνωστος: Α!
(φαίνεται να καταλαβαίνει, σκέφτεται λίγο και επανέρχεται)
Άγνωστος: Η Κύπρος δεν είναι Ελληνική? (το Griechland το άκουσα ξεκάθαρα!)
drSpock: Περίπου (στη νοηματική- τι να σου εξηγώ τώρα!)
Άγνωστος: Περίπου (στη νοηματική)?!
Κάπου εκεί το αφήσαμε γιατί ήρθε και το λεωφορείο.
Σε ποιον να το πω στην Κύπρο και να με πιστέψει ότι Τούρκος παραδέκτηκε αυτοβούλως και χωρίς καμία πίεση ή παρότρυνση εκ μέρους μου ή του Υπουργείου εξωτερικών ότι η Κύπρος είναι Ελληνική (ή κάτι τέτοιο)!
Και μετά σου λένε προπαγάνδα!
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
"make-bed"
Σήμερα πέρασα την μέρα μου γλιστρώντας την καρέκλα μου μπροστά από τέσσερεις υπολογιστές. Ένα PC που δουλεύει με solar, ένα PC που δουλεύει με windows και ήταν ενωμένο στο ίντερνετ, ένα Mac laptop και το laptop μου, έτσι γιατί είναι υπέροχο και είναι δικό μου. Αν ήμουν computer scientist ήταν να ήσιεν τζι’ έλεος!
Επίσης, έμαθα ότι υπάρχουν οι εντολές: «allow-no-sex», «must-have-sex» και «make-bed». Αν βρω και την εντολή «scrap-bathroom» μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη!
(Δεν είναι τυχαία που στα χαρακτηριστικά του τέλειου άντρα έβαλα ότι "καλόν είναι να ξέρει τα πάντα από υπολογιστές". Πως αλλιώς θα γλυτωσεις το νευρικό κλονισμό όταν το "must-have-sex" δε σου δουλεύει?)
Επίσης, έμαθα ότι υπάρχουν οι εντολές: «allow-no-sex», «must-have-sex» και «make-bed». Αν βρω και την εντολή «scrap-bathroom» μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη!
(Δεν είναι τυχαία που στα χαρακτηριστικά του τέλειου άντρα έβαλα ότι "καλόν είναι να ξέρει τα πάντα από υπολογιστές". Πως αλλιώς θα γλυτωσεις το νευρικό κλονισμό όταν το "must-have-sex" δε σου δουλεύει?)
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008
Alea zacta est!
Ευχαριστώ θερμότατα όλους όσους πήραν μέρος στο τηλεπαιχνίδι «Πές κι εσύ τη γνώμη σου για το μέλλον μου. Μπορείς!» Όλες οι γνώμες και συμβουλές λήφθησαν σοβαρά υπόψιν και ήταν καταλυτικές στο να συνειδητοποιήσω ένα πράγμα.
ΟΤΙ ΚΑΜΝΩ ΠΑΝΑΥΡΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ!
Ότι δηλαδή τα πράγματα είναι απείρως πιο απλά από ότι τα αντιλαμβάνομαι, ουσιαστικά ξέρω τι θέλω και πως είμαι μία μαζοχίστρια που περιπλέκει τα πράγματα μονίμως χωρίς λόγο (τα εσωτερικά θεματάκια θα τα αντιμετωπίσω σταδιακά και με χρήση ψυχοτρόπων ουσιών). Ο κύβος ερίφθη, λοιπόν.
Πάω Λονδίνο!
Το Λονδίνο δεν έχει ειδοποιηθεί ακόμα αλλά θα το μάθει εν ευθέτω χρόνο.
----------------------------------------------
Βραχυπρόθεσμα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση:
1ον: Συζητώ το θέμα με τον καθηγητή μου τέλη Οκτωβρίου (να ξέρει τι του γίνεται).
2ον: Πετάγομαι Λονδίνο το Δεκέμβρη προς αναθέρμανση ντόπιων κοννέ τα οποία ελπίζω να αποδειχθούν ιδιαιτέρως πολύτιμα και να έχουν ως αποτέλεσμα την επανάληψη της πρότασης «Why don”t you come work with us» με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
3ον: Ξοδεύω το μισθό του Δεκεμβρίου στην Oxford street(μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!).
4ον: Αν ισχύσει το 2ον όλα καλά. Αν όχι αρχίζω να κοιτάζω για Post Doc.
5ον: Ψάχνω για στούντιο με σχετικά καινούριο μπάνιο στο κεντρικό Λονδίνο σε λογική τιμή για να μην αναγκαστώ να πουλήσω το νεφρό μου για να τα βγάλω πέρα (πάντα θα είμαι αιθεροβάμων).
Ευτυχώς το βλογ μεταφέρεται παντού!
Discalimer: This bloger reserves the right to change her mind as she sees fit and without any previous notification. Πάνω απ' όλα σταθεροτης!
ΟΤΙ ΚΑΜΝΩ ΠΑΝΑΥΡΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ!
Ότι δηλαδή τα πράγματα είναι απείρως πιο απλά από ότι τα αντιλαμβάνομαι, ουσιαστικά ξέρω τι θέλω και πως είμαι μία μαζοχίστρια που περιπλέκει τα πράγματα μονίμως χωρίς λόγο (τα εσωτερικά θεματάκια θα τα αντιμετωπίσω σταδιακά και με χρήση ψυχοτρόπων ουσιών). Ο κύβος ερίφθη, λοιπόν.
Πάω Λονδίνο!
Το Λονδίνο δεν έχει ειδοποιηθεί ακόμα αλλά θα το μάθει εν ευθέτω χρόνο.
----------------------------------------------
Βραχυπρόθεσμα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση:
1ον: Συζητώ το θέμα με τον καθηγητή μου τέλη Οκτωβρίου (να ξέρει τι του γίνεται).
2ον: Πετάγομαι Λονδίνο το Δεκέμβρη προς αναθέρμανση ντόπιων κοννέ τα οποία ελπίζω να αποδειχθούν ιδιαιτέρως πολύτιμα και να έχουν ως αποτέλεσμα την επανάληψη της πρότασης «Why don”t you come work with us» με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
3ον: Ξοδεύω το μισθό του Δεκεμβρίου στην Oxford street(μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!).
4ον: Αν ισχύσει το 2ον όλα καλά. Αν όχι αρχίζω να κοιτάζω για Post Doc.
5ον: Ψάχνω για στούντιο με σχετικά καινούριο μπάνιο στο κεντρικό Λονδίνο σε λογική τιμή για να μην αναγκαστώ να πουλήσω το νεφρό μου για να τα βγάλω πέρα (πάντα θα είμαι αιθεροβάμων).
Ευτυχώς το βλογ μεταφέρεται παντού!
Discalimer: This bloger reserves the right to change her mind as she sees fit and without any previous notification. Πάνω απ' όλα σταθεροτης!
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Αποφάσεις
Είπες «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)
Πρέπει σύντομα να πάρω κάποιες αποφάσεις για τη ζωή μου. Μέχρι στιγμής όλα μου ήρθαν κάπως ευκολα, από μόνα τους σχεδόν χωρίς να χρειαστεί να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ή μάλλον δέκτηκα τις εύκολες λύσεις γιατί ποτέ δεν ήθελα κάτι πολύ. Ποτέ δεν ήξερα ακριβώς τι θέλω για να το κυνηγήσω και αυτά που μου προσφέρονταν εύκολα δεν ήταν καθόλου άσχημα. Κάπως έτσι βρέθηκα Κύπρο με ένα διδακτωρικό. Την επιστήμη μου εγώ τη διάλεξα, αλλά τη διάλεξα γιατί έπρεπε κάτι να διαλέξω και αυτό μου φαινόταν το πιο ενδιαφέρον τη δεδομένη χρονική στιγμή. (Τότε δεν ήξερα τι άλλα εξωτικά επαγγέλματα υπάρχουν αλλά για να είμαστε και δίκαιοι δεν νομίζω ότι υπάρχει και κάτι που θα με ενθουσίαζε.) Η απόφαση να επιστρέψω Κύπρο πριν 5 χρόνια πάρθηκε σε μια στιγμή αδυναμίας και με βάση το σκεπτικό της καλής κόρης και του: "τι αλλες επιλογές έχω τώρα?" Ο χρόνος με πίεζε (θεωρούσα αδιανόητο να χάσω εξάμηνο ψάχνοντας Πανεπιστήμιο), δεν είχα ψάξει αρκετά το θέμα του εξωτερικού, το Πανεπιστήμιο Κύπρου με είχε δεχθεί χωρίς συνέντευξη, σκέφτηκα ότι δεν έφταιγαν τίποτα οι γονείς μου να με συντηρούν άλλα 4 χρόνια στα εξωτερικά και γύρισα. Σε πολλά επίπεδα το μετάνιωσα. Και ακαδημαϊκά και κοινωνικά. Αλλά κυρίως μετάνιωσα το ότι επί χρόνια ήμουν με το ένα πόδι Κύπρο και με το άλλο κάπου αλλού. Στην αρχή Ελλάδα, γιατί δεν είχα προλάβει να χορτάσω τη φοιτητική ζωή (τι να σου κάνουν 4 χρόνια) και μετά...σκορποχώρι. Τους φίλους, τις παρέες και τη σχέση τους άφησα Ελλάδα και επί χρόνια η σκέψη μου ήταν εκεί. Δεν έκανα ιδιαίτερες παρέες εδώ –τις λυκειακές δεν ήθελα να τις ξαναβρω- αλλά δεν μπορώ να πω ότι προσπάθησα και πολύ. Για πολλούς λόγους δεν ήμουν πια φοιτήτρια –αν και είχα φοιτητική ταυτότητα- και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο κάθε μέρα και να συναντώ τους φίλους και γνωστούς, να κανονίζουμε τι θα κάνουμε και γενικά να περνά λίγο πιο ευχάριστα η καθημερινότητα μου μου έπεσε λίγο βαρύ. Από την άλλη δεν ήμουν και εργαζόμενη. Και επειδή είμαι και από τους ανθρώπους που χρειάζονται άλλους να τους ξεσηκώσουν για να κάνουν οτιδήποτε, η απώλεια της καθημερινής επαφής αλλά και των ενδιαφέροντων ανθρώπων γύρω μου είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος να μην κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό, συν το γεγονός ότι προτιμούσα να μείνω στο σπίτι και να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον «άνθρωπο μου» που με καταλάβαινε παρά να βγω με αδιάφορες παρέες είχε καταστροφικές επιδράσεις στην κοινωνική μου ζωή.
Και μετά ήταν τα ταξίδια. Στην τυχαία σχεδόν επιλογή επιβλέποντος στάθηκα απίστευτα τυχερή και είναι ο μόνος λόγος που δεν χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο 5 λεπτά κάθε μέρα. Αλλά για διάφορους λόγους έπρεπε να κάνω αρκετά ταξίδια για τα οποία νιώθω μεν τυχερή αλλά με κούρασαν απίστευτα κυρίως ψυχικά. Δεν είχα μια σταθερή βάση. Ήμουν 2-3 εβδομάδες Αμερική σχεδόν κάθε χρόνο, 1-2 μήνες Λονδίνο (όχι συνεχόμενα), 4 εβδομάδες ισπανία (σε δύο δόσεις), στα ενδιάμεσα... κάπου ενδιάμεσα και τώρα Γερμανία. Δεν πέρασα πουθενά αρκετό χρόνο για να κάνω φιλίες ή να νιώσω πιο άνετα. Και επειδή πλέον δεν κινούμουν σε αμιγώς πανεπιστημιακούς χώρους, ο καθένας είχε παιδιά, σκυλιά και σπιτικό να φροντίσει και δεν είχε ώρα για βόλτες όπως εγώ. Έμενα έτσι κάπως μετέωρη παντού. Δεν μετανιώνω για τα ταξίδια, όμως. Έμαθα πολλά πράγματα, γνώρισα αρκετούς ανθρώπους και χώρες και έβγαλα αμέτρητες φωτογραφίες χωρίς εμένα μέσα. Άλλα έχω κουραστεί να είμαι πάντα φιλοξενούμενη. Να μην νιώθω πουθενά οικεία. Να ξέρω κατα βάθος ότι η βάση μου είναι η Κύπρος αλλά να μην έχω τίποτα να με περιμένει ή να με δένει εκεί.
Και τώρα πρέπει να πάρω μια απόφαση. Το διδακτωρικό το πήρα (και το καταχώνιασα κάπου), με τους περισσότερους Ελλαδίτες φίλους μιλάμε αραιά και που με ημαίλ, η σχέση μας τελείωσε και για πρώτη φορά μπορώ να κάνω πραγματικότητα αυτό για το οποίο γκρίνιαζα τα τελευταία 5 χρόνια. Να φύγω.
Να φύγω, αλλά να πάω που?
Εδώ και πολύ καιρό λέω ότι χρειάζομαι επειγόντως μια καινούρια αρχή και έχω σχεδόν αποφασίσει ότι το Λονδίνο είναι η καλύτερη επιλογή για να μου την προσφέρει. Ναι, αλλά αν «τη ζωή μου... σ’ όλη τη γη τη χάλασα?»
Και αν πάω στο Λονδίνο θα πάω να δουλέψω για 2-3 χρόνια τουλάχιστον. Θα πρέπει να ξαναρχίσω τα πάντα σχεδόν από την αρχή. Και θα πρέπει να πάω χωρίς να κοιτάζω πίσω μου αυτά που αφήνω. Εν μέρει θα πρέπει να επιστρέψω σε κάποιες όψεις της φοιτητικής ζωής (π.χ.συγκάτοικο ή να ζω σε μια τρύπα) τις οποίες έχω πλέον αφήσει πίσω μου ανεπιστρεπτί εδώ και καιρό και εδώ που τα λέμε με ικανοποίηση.
Μόνο που τώρα νιώθω μεγάλη. Ναι το ξέρω στα 27 δεν με πήραν και τα χρόνια. Αλλά όλα αυτά θα ήθελα να τα έκανα στα 21. Κι αν αποφάσιζα μέχρι τα 27-30 να επιστρέψω Κύπρο δεν θα ήταν άσχημα. Αν πάω τώρα όμως, σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου θα σκέφτομαι ότι σε 2-3 χρόνια το πιο πιθανό είναι να έχω σιχαθεί το tube και να θέλω να επιστρέψω. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πάω Αγγλία και θα είμαι με το ένα πόδι Κύπρο. Στο ίδιο έργο θεατές.
Και είναι κι αυτή η ηλικία που πλησιάζει απειλητικά. Τα 30! Θυμάμαι στα 18 μου που σκεφτόμουν ότι μέχρι τόοοοτε...πιιιιιιιι! Δεν είχα σαφείς στόχους αλλά μου φαινόταν τόσο ώριμη ηλικία και τόσο μακρυά που μέχρι και να έχω παιδιά έπαιζε (τότε ήθελα να γίνω νέα μάνα, τώρα σκέφτομαι ότι τα 40 είναι τα νέα 30). Και μετά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και είμαι ήδη 26. Δεν νιώθω κανένα βιολογικό ρολόϊ να χτυπάει (αν και πλέον δεν είμαι εντελώς κάθετη στην ιδέα της οικογένειας κάπου στο μακρινό μέλλον) και μου φαίνεται περίεργο να πρέπει να λέω 26 (27 σε μερικές μέρες) όταν με ρωτούν την ηλικία μου. Δεν γίνεται να μείνω 26 πέντε χρόνια ακόμα? Κάπου τόσο πρέπει να χρειάζομαι για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα χωρίς το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.
Ίσως φταίει που μόλις διάβασα το L'age de raison. Ίσως έχω φτάσει την ηλικία της λογικής. Ή ακόμα χειρότερα ίσως να μην την άφησα και ποτέ...
-------------------------------------------------------------------------------------
Ελπίζω μέχρι το Δεκέμβρη να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα σχετικά με το τι επιλογές θα έχω επαγγελματικά αν μείνω Κύπρο. Και μετά θα αρχίσω να ψάχνω τις προοπτικές στο Λονδίνο και θα δούμε τι θα γίνει στο τέλος. Έχω δώσει στον εαυτό μου περιθώριο μέχρι τα Χριστούγεννα για να αποφασίσει τελειωτικά. Στην ανάγκη πάω Λονδίνο κι αν μετανιώσω στον ενα χρόνο φεύγω, έτσι? Έλα, όμως, που έχω ψυχαναγκαστικές εμμονές όταν αναλαμβάνω μια υποχρέωση να την παίρνω μέχρι τέλους.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)
Πρέπει σύντομα να πάρω κάποιες αποφάσεις για τη ζωή μου. Μέχρι στιγμής όλα μου ήρθαν κάπως ευκολα, από μόνα τους σχεδόν χωρίς να χρειαστεί να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ή μάλλον δέκτηκα τις εύκολες λύσεις γιατί ποτέ δεν ήθελα κάτι πολύ. Ποτέ δεν ήξερα ακριβώς τι θέλω για να το κυνηγήσω και αυτά που μου προσφέρονταν εύκολα δεν ήταν καθόλου άσχημα. Κάπως έτσι βρέθηκα Κύπρο με ένα διδακτωρικό. Την επιστήμη μου εγώ τη διάλεξα, αλλά τη διάλεξα γιατί έπρεπε κάτι να διαλέξω και αυτό μου φαινόταν το πιο ενδιαφέρον τη δεδομένη χρονική στιγμή. (Τότε δεν ήξερα τι άλλα εξωτικά επαγγέλματα υπάρχουν αλλά για να είμαστε και δίκαιοι δεν νομίζω ότι υπάρχει και κάτι που θα με ενθουσίαζε.) Η απόφαση να επιστρέψω Κύπρο πριν 5 χρόνια πάρθηκε σε μια στιγμή αδυναμίας και με βάση το σκεπτικό της καλής κόρης και του: "τι αλλες επιλογές έχω τώρα?" Ο χρόνος με πίεζε (θεωρούσα αδιανόητο να χάσω εξάμηνο ψάχνοντας Πανεπιστήμιο), δεν είχα ψάξει αρκετά το θέμα του εξωτερικού, το Πανεπιστήμιο Κύπρου με είχε δεχθεί χωρίς συνέντευξη, σκέφτηκα ότι δεν έφταιγαν τίποτα οι γονείς μου να με συντηρούν άλλα 4 χρόνια στα εξωτερικά και γύρισα. Σε πολλά επίπεδα το μετάνιωσα. Και ακαδημαϊκά και κοινωνικά. Αλλά κυρίως μετάνιωσα το ότι επί χρόνια ήμουν με το ένα πόδι Κύπρο και με το άλλο κάπου αλλού. Στην αρχή Ελλάδα, γιατί δεν είχα προλάβει να χορτάσω τη φοιτητική ζωή (τι να σου κάνουν 4 χρόνια) και μετά...σκορποχώρι. Τους φίλους, τις παρέες και τη σχέση τους άφησα Ελλάδα και επί χρόνια η σκέψη μου ήταν εκεί. Δεν έκανα ιδιαίτερες παρέες εδώ –τις λυκειακές δεν ήθελα να τις ξαναβρω- αλλά δεν μπορώ να πω ότι προσπάθησα και πολύ. Για πολλούς λόγους δεν ήμουν πια φοιτήτρια –αν και είχα φοιτητική ταυτότητα- και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο κάθε μέρα και να συναντώ τους φίλους και γνωστούς, να κανονίζουμε τι θα κάνουμε και γενικά να περνά λίγο πιο ευχάριστα η καθημερινότητα μου μου έπεσε λίγο βαρύ. Από την άλλη δεν ήμουν και εργαζόμενη. Και επειδή είμαι και από τους ανθρώπους που χρειάζονται άλλους να τους ξεσηκώσουν για να κάνουν οτιδήποτε, η απώλεια της καθημερινής επαφής αλλά και των ενδιαφέροντων ανθρώπων γύρω μου είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος να μην κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό, συν το γεγονός ότι προτιμούσα να μείνω στο σπίτι και να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον «άνθρωπο μου» που με καταλάβαινε παρά να βγω με αδιάφορες παρέες είχε καταστροφικές επιδράσεις στην κοινωνική μου ζωή.
Και μετά ήταν τα ταξίδια. Στην τυχαία σχεδόν επιλογή επιβλέποντος στάθηκα απίστευτα τυχερή και είναι ο μόνος λόγος που δεν χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο 5 λεπτά κάθε μέρα. Αλλά για διάφορους λόγους έπρεπε να κάνω αρκετά ταξίδια για τα οποία νιώθω μεν τυχερή αλλά με κούρασαν απίστευτα κυρίως ψυχικά. Δεν είχα μια σταθερή βάση. Ήμουν 2-3 εβδομάδες Αμερική σχεδόν κάθε χρόνο, 1-2 μήνες Λονδίνο (όχι συνεχόμενα), 4 εβδομάδες ισπανία (σε δύο δόσεις), στα ενδιάμεσα... κάπου ενδιάμεσα και τώρα Γερμανία. Δεν πέρασα πουθενά αρκετό χρόνο για να κάνω φιλίες ή να νιώσω πιο άνετα. Και επειδή πλέον δεν κινούμουν σε αμιγώς πανεπιστημιακούς χώρους, ο καθένας είχε παιδιά, σκυλιά και σπιτικό να φροντίσει και δεν είχε ώρα για βόλτες όπως εγώ. Έμενα έτσι κάπως μετέωρη παντού. Δεν μετανιώνω για τα ταξίδια, όμως. Έμαθα πολλά πράγματα, γνώρισα αρκετούς ανθρώπους και χώρες και έβγαλα αμέτρητες φωτογραφίες χωρίς εμένα μέσα. Άλλα έχω κουραστεί να είμαι πάντα φιλοξενούμενη. Να μην νιώθω πουθενά οικεία. Να ξέρω κατα βάθος ότι η βάση μου είναι η Κύπρος αλλά να μην έχω τίποτα να με περιμένει ή να με δένει εκεί.
Και τώρα πρέπει να πάρω μια απόφαση. Το διδακτωρικό το πήρα (και το καταχώνιασα κάπου), με τους περισσότερους Ελλαδίτες φίλους μιλάμε αραιά και που με ημαίλ, η σχέση μας τελείωσε και για πρώτη φορά μπορώ να κάνω πραγματικότητα αυτό για το οποίο γκρίνιαζα τα τελευταία 5 χρόνια. Να φύγω.
Να φύγω, αλλά να πάω που?
Εδώ και πολύ καιρό λέω ότι χρειάζομαι επειγόντως μια καινούρια αρχή και έχω σχεδόν αποφασίσει ότι το Λονδίνο είναι η καλύτερη επιλογή για να μου την προσφέρει. Ναι, αλλά αν «τη ζωή μου... σ’ όλη τη γη τη χάλασα?»
Και αν πάω στο Λονδίνο θα πάω να δουλέψω για 2-3 χρόνια τουλάχιστον. Θα πρέπει να ξαναρχίσω τα πάντα σχεδόν από την αρχή. Και θα πρέπει να πάω χωρίς να κοιτάζω πίσω μου αυτά που αφήνω. Εν μέρει θα πρέπει να επιστρέψω σε κάποιες όψεις της φοιτητικής ζωής (π.χ.συγκάτοικο ή να ζω σε μια τρύπα) τις οποίες έχω πλέον αφήσει πίσω μου ανεπιστρεπτί εδώ και καιρό και εδώ που τα λέμε με ικανοποίηση.
Μόνο που τώρα νιώθω μεγάλη. Ναι το ξέρω στα 27 δεν με πήραν και τα χρόνια. Αλλά όλα αυτά θα ήθελα να τα έκανα στα 21. Κι αν αποφάσιζα μέχρι τα 27-30 να επιστρέψω Κύπρο δεν θα ήταν άσχημα. Αν πάω τώρα όμως, σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου θα σκέφτομαι ότι σε 2-3 χρόνια το πιο πιθανό είναι να έχω σιχαθεί το tube και να θέλω να επιστρέψω. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πάω Αγγλία και θα είμαι με το ένα πόδι Κύπρο. Στο ίδιο έργο θεατές.
Και είναι κι αυτή η ηλικία που πλησιάζει απειλητικά. Τα 30! Θυμάμαι στα 18 μου που σκεφτόμουν ότι μέχρι τόοοοτε...πιιιιιιιι! Δεν είχα σαφείς στόχους αλλά μου φαινόταν τόσο ώριμη ηλικία και τόσο μακρυά που μέχρι και να έχω παιδιά έπαιζε (τότε ήθελα να γίνω νέα μάνα, τώρα σκέφτομαι ότι τα 40 είναι τα νέα 30). Και μετά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και είμαι ήδη 26. Δεν νιώθω κανένα βιολογικό ρολόϊ να χτυπάει (αν και πλέον δεν είμαι εντελώς κάθετη στην ιδέα της οικογένειας κάπου στο μακρινό μέλλον) και μου φαίνεται περίεργο να πρέπει να λέω 26 (27 σε μερικές μέρες) όταν με ρωτούν την ηλικία μου. Δεν γίνεται να μείνω 26 πέντε χρόνια ακόμα? Κάπου τόσο πρέπει να χρειάζομαι για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα χωρίς το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.
Ίσως φταίει που μόλις διάβασα το L'age de raison. Ίσως έχω φτάσει την ηλικία της λογικής. Ή ακόμα χειρότερα ίσως να μην την άφησα και ποτέ...
-------------------------------------------------------------------------------------
Ελπίζω μέχρι το Δεκέμβρη να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα σχετικά με το τι επιλογές θα έχω επαγγελματικά αν μείνω Κύπρο. Και μετά θα αρχίσω να ψάχνω τις προοπτικές στο Λονδίνο και θα δούμε τι θα γίνει στο τέλος. Έχω δώσει στον εαυτό μου περιθώριο μέχρι τα Χριστούγεννα για να αποφασίσει τελειωτικά. Στην ανάγκη πάω Λονδίνο κι αν μετανιώσω στον ενα χρόνο φεύγω, έτσι? Έλα, όμως, που έχω ψυχαναγκαστικές εμμονές όταν αναλαμβάνω μια υποχρέωση να την παίρνω μέχρι τέλους.
Choose A, B, C or D.
Απ' ότι φαίνεται είμαι η μόνη τρελλή του χωριού. Λίγο ως πολύ όλα τα βλογ έχουν βρει το χαρακτήρα και το ύφος τους, εγώ ακόμα παραπαίω μεταξύ του ευθυμογραφικού και του ψυχοπλακωτικού (βλέπε σειρά "μιζερα ποστ και οι βλόγγερς που τα ανέδειξαν"). Κάποιος βλόγγερ έγραψε πρόσφατα ότι με κάθε έναν από μας (βλόγγερ) παίρνεις άλλη μια προσωπικότητα δώρο. Ε, τότε εγώ είμαι Κιντερ έκπληξη! Έχω και μία τρίτη καβάντζα! Κι επειδή αν υπήρχε ηλεκτρονικός ζουρλομανδύας δεν θα προλάβαινα να παίρνω invits για "υπέροχα άσπρα πουκαμισάκια που δένουν πίσω" σκέφτηκα ότι η καλύτερη λύση είναι να το θέσω στην κρίση των υπολοίπων, δηλαδή εσάς.(Το ξέρω ότι προσωπικά χεστήκατε και έχετε και πιο σημαντικά εικονικά πράγματα να κάνετε, αλλά humor me ρε παιδί μου. Λες όχι σε τρελό?)
Ψες μ' έπιασε πάλι μια ανησυχία για τις κρίσιμες αποφάσεις που πρέπει να πάρω σύντομα για τη ζωή μου, που μεγαλώνω (άτιμα γενέθλια) κ.ο.κ. Έγραψα, λοιπόν, ένα ψυχοπλακωτικό ποστ της προαναφερθείσας σειράς. Κατόπιν ωρίμου σκέψης δεν το δημοσίευσα. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα και επειδή -ως συνήθως- δεν μπορώ να αποφασίσω είπα να το θέσω σε δημοσκόπηση. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Επιλέξτε Α, Β, Γ ή Δ.
Επιλογή Α: Δημοσίευε ό,τι θέλεις. Όλοι οι καλοί χωράνε.
Επιλογή Β: Δημοσίευε ό,τι θέλεις αλλά με σαφές disclaimer στα ψυχοπλακωτικά για να ξέρουμε πόσα zanax να πάρουμε πρωϊ πρωϊ.
Επιλογή Γ: Κάτω τα ψυχοπλακωτικά και soul searching ποστ.
Επιλογή Δ: Αποφάσισε επιτέλους! Ή το ένα ή το άλλο.
Περιμένω με αγωνία!
Ψες μ' έπιασε πάλι μια ανησυχία για τις κρίσιμες αποφάσεις που πρέπει να πάρω σύντομα για τη ζωή μου, που μεγαλώνω (άτιμα γενέθλια) κ.ο.κ. Έγραψα, λοιπόν, ένα ψυχοπλακωτικό ποστ της προαναφερθείσας σειράς. Κατόπιν ωρίμου σκέψης δεν το δημοσίευσα. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα και επειδή -ως συνήθως- δεν μπορώ να αποφασίσω είπα να το θέσω σε δημοσκόπηση. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Επιλέξτε Α, Β, Γ ή Δ.
Επιλογή Α: Δημοσίευε ό,τι θέλεις. Όλοι οι καλοί χωράνε.
Επιλογή Β: Δημοσίευε ό,τι θέλεις αλλά με σαφές disclaimer στα ψυχοπλακωτικά για να ξέρουμε πόσα zanax να πάρουμε πρωϊ πρωϊ.
Επιλογή Γ: Κάτω τα ψυχοπλακωτικά και soul searching ποστ.
Επιλογή Δ: Αποφάσισε επιτέλους! Ή το ένα ή το άλλο.
Περιμένω με αγωνία!
Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008
Γκρίνιας το ανάγνωσμα! (update)
Θέλω να γκρινιάξω και ο κλήρος έπεσε σε σένα αγαπητέ φίλε αναγνώστη, που μάλλον θα κόψεις λάσπη μετά τα τελευταία ποστ αλλά πως να το κάνουμε, εδώ είναι καθημερινή κατάθεση ψυχής και μην ακούω μαλακίες (που θα έλεγαν και οι σεναριογράφοι του Σίγμα).
Περιφέρω το σαρκίον μου εις Μόναχο μεριά εδώ και τρεις βδομάδες. Σε γενικές γραμμές καλά τα περνώ, παράπονο δεν έχω (μην πέσει φωτιά να με κάψει). Και τους περιπάτους μου τους πήγα σε πάρκα, λίμνες και λαγγάδια και σε παράσταση κλασσικής μουσικής σε εκκλησία Κυριακή πρωί πήγα, μέχρι και στο Οκτόμπερφεστ πήγα (δις). Δεν μέθυσα βέβαια για να περάσω καλύτερα αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ’αυτή τη ζωή. Το φιλοσόφησα κιόλας το πράγμα και κατέληξα ότι με καλή παρέα περνάς καλά παντού, με μέτρια ή κακή βράσε όρυζα (ο κύριος λόγος που ελπίζω να πάω στην κόλαση, να μην προκαλούμε και την τύχη μας όμως) αλλά δεδομένων των περιστάσεων καλά πέρασα. Να μην τα πολυλογώ, γενικά καλά τα περνάω. Με μία ειδοποιό διαφορά. Ότι εδώ ήρθα μεν να περάσω καλά ΑΛΛΑ ήρθα κυρίως για να δουλέψω σε συγκεκριμένα πράγματα για κάποια από τα οποία έχω και χρονικά περιθώρια!
Μόνο που ο Γερμανός έχει άλλα σχέδια ή μάλλον δεν ενδιαφέρεται για τα δικά μου! Ξέρεις σε τι απελπιστική κατάσταση βρίσκομαι αγαπητέ φίλε αναγνώστη? Κάθομαι στην κυριολεξία πάνω στα δεδομένα που χρειάζομαι και δεν μπορώ να τα αναλύσω και να έχω τα κωλοαποτελέσματα για να γράψω την τελική έκθεση που καθυστερώ εδώ και 2 μήνες! Γιατί? Γιατί κανένας δεν έχει ιδέα πως γίνεται μια απλή μετατροπή από τα raw data στο φόρματ που παίρνει το πρόγραμμα ανάλυσης το οποίο παρεπιπτόντως είναι command based σε unix και το οποίο είναι γκαραντί να μου βγάλει την πίστη ακριβώς όπως και το προηγούμενο! Καταλαβαίνεις το δράμα μου? Να θέλω να μου βγει η πίστη και να μην μπορώ!
Την πρώτη εβδομάδα, ο γερμανός ήταν σιγουρος ότι ένα τρίτο software της εταιρίας θα έκανε τη δουλειά. Το κατέβασα, το έτρεξα, φόρτωσα τα raw data, το έμαθα πόξω τζι’ανακατωτά αλλά φευ. Δεν έκανε τη δουλειά που ήθελα. Τη δεύτερη εβδομάδα άρχισα να κάνω διακριτικές παρατηρήσεις του τύπου «δεν υπάρχει κάποιος (ένας γ#@#% την τύχη μου σε ολόκληρο κέντρο!) που να ξέρει τι γίνεται?» για να πάρω την απάντηση ότι οι τεχνικοί δεν ξέρουν και αυτοί που ήξεραν απολύθηκαν ή πάσχουν από ανίατη νόσο! «Δεν παίρνουμε τηλέφωνο την εταιρία?». Να πάρουμε τηλέφωνο την εταιρία. Βάζω το 0044 και παίρνω το τέκνικαλ σαππόρτ της εταιρίας. Μετά από συνομιλία μισής ωρας με Λονδίνο παραδέχονται ότι δεν έχουν ιδέα και μου λένε ότι θα το κοιτάξουν και θα με πάρουν πίσω. Όσο πήραν εσάς άλλο τόσο πήραν κι εμένα!
Ο Γερμανός εν τω μεταξύ στον κόσμο του. Να έρχεται μεσημέρι και να είναι όλη μέρα σε τελεκόνφερενς με Αμερική για ένα άλλο –σαφώς πιο σημαντικό πρότζεκτ- και να μου δίνει σημασία μόνο όταν μου ζητά να τον περιμένω μέχρι τα μαύρα μεσάνυκτα για να βγούμε και για φαγητό μετα. Αμ, δε! Αυτή τη φορά το ξέρω το κόλπο. Αν δε μου δώσει σημασία μέχρι τις 6 auf wiedersehen. Όχι όπως την προηγούμενη φορά που με είχε στο περίμενε μέχρι που έχανα και το τελευταίο λεωφορείο στην ερημιά και αναγκαζόμουν να τον περιμένω και να βγούμε και μαζί γιατί δεν μπορούσα να είμαι και αγενής! Δε μου έφταναν όλα τα άλλα πρέπει να είμαι και ευγενική προσπαθώντας ταυτόχρονα να το κάνω ξεκάθαρο ότι δεν ενδιαφέρομαι για τίποτα περισσότερο και η σχέση μας είναι καθαρά επαγγελματική γιατί αν εκδηλωθεί πιο ξεκάθαρα και αναγκαστώ να ρίξω χυλόπιττα τι σκατά επαγγελματική συνεργασία θα έχουμε μετά? (Γιατί αυτά μου συμβαίνουν πάντα με τους λάθος άντρες?!)
Αυτή τη βδομάδα και μετά από λιγότερο διακριτικές παρατηρήσεις εκ μερους μου του τύπου «γιατί δεν παίρνεις κανένα τηλέφωνο στο άλλο κέντρο που τα κάνουν συνήθως και θα ξέρουν (αφού εδώ δεν ξέρετε την τύφλα σας και εγώ η ηλίθια ήρθα για το εξπερτίζ σας)?» δέησε να πάρει κάποιον τηλέφωνο που του είπε ότι αυτοί γράφουν τα δικά τους προγράμματα και θα του στείλουν ένα αλλά το πότε αγνοείται όπως και η ψυχική μου ισορροπία.
Και αύριο είναι αργία!
(Χειμαρρώδες και ακατανόητο το ποστ το ξέρω αλλά κάπου έπρεπε να τα πω κι εγώ αγαπητέ φίλε αναγνώστη και όπως είπαμε και πιο πάνω ο κλήρος έπεσε σε σένα. Τυχερούλη!)
--------------------------------------------------------------------------------
Και σαν να μην έφταναν τα πιο πάνω, μόλις με ειδοποίησαν ηλεκτρονικώς ότι κατέφθασε και η πρώτη προειδοποιητική επιστολή από αυτούς που έσκασαν το ρευστό και ακόμα περιμένουν την τελική έκθεση! Πέφτεις στα σκληρά ή δεν πέφτεις?
Περιφέρω το σαρκίον μου εις Μόναχο μεριά εδώ και τρεις βδομάδες. Σε γενικές γραμμές καλά τα περνώ, παράπονο δεν έχω (μην πέσει φωτιά να με κάψει). Και τους περιπάτους μου τους πήγα σε πάρκα, λίμνες και λαγγάδια και σε παράσταση κλασσικής μουσικής σε εκκλησία Κυριακή πρωί πήγα, μέχρι και στο Οκτόμπερφεστ πήγα (δις). Δεν μέθυσα βέβαια για να περάσω καλύτερα αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ’αυτή τη ζωή. Το φιλοσόφησα κιόλας το πράγμα και κατέληξα ότι με καλή παρέα περνάς καλά παντού, με μέτρια ή κακή βράσε όρυζα (ο κύριος λόγος που ελπίζω να πάω στην κόλαση, να μην προκαλούμε και την τύχη μας όμως) αλλά δεδομένων των περιστάσεων καλά πέρασα. Να μην τα πολυλογώ, γενικά καλά τα περνάω. Με μία ειδοποιό διαφορά. Ότι εδώ ήρθα μεν να περάσω καλά ΑΛΛΑ ήρθα κυρίως για να δουλέψω σε συγκεκριμένα πράγματα για κάποια από τα οποία έχω και χρονικά περιθώρια!
Μόνο που ο Γερμανός έχει άλλα σχέδια ή μάλλον δεν ενδιαφέρεται για τα δικά μου! Ξέρεις σε τι απελπιστική κατάσταση βρίσκομαι αγαπητέ φίλε αναγνώστη? Κάθομαι στην κυριολεξία πάνω στα δεδομένα που χρειάζομαι και δεν μπορώ να τα αναλύσω και να έχω τα κωλοαποτελέσματα για να γράψω την τελική έκθεση που καθυστερώ εδώ και 2 μήνες! Γιατί? Γιατί κανένας δεν έχει ιδέα πως γίνεται μια απλή μετατροπή από τα raw data στο φόρματ που παίρνει το πρόγραμμα ανάλυσης το οποίο παρεπιπτόντως είναι command based σε unix και το οποίο είναι γκαραντί να μου βγάλει την πίστη ακριβώς όπως και το προηγούμενο! Καταλαβαίνεις το δράμα μου? Να θέλω να μου βγει η πίστη και να μην μπορώ!
Την πρώτη εβδομάδα, ο γερμανός ήταν σιγουρος ότι ένα τρίτο software της εταιρίας θα έκανε τη δουλειά. Το κατέβασα, το έτρεξα, φόρτωσα τα raw data, το έμαθα πόξω τζι’ανακατωτά αλλά φευ. Δεν έκανε τη δουλειά που ήθελα. Τη δεύτερη εβδομάδα άρχισα να κάνω διακριτικές παρατηρήσεις του τύπου «δεν υπάρχει κάποιος (ένας γ#@#% την τύχη μου σε ολόκληρο κέντρο!) που να ξέρει τι γίνεται?» για να πάρω την απάντηση ότι οι τεχνικοί δεν ξέρουν και αυτοί που ήξεραν απολύθηκαν ή πάσχουν από ανίατη νόσο! «Δεν παίρνουμε τηλέφωνο την εταιρία?». Να πάρουμε τηλέφωνο την εταιρία. Βάζω το 0044 και παίρνω το τέκνικαλ σαππόρτ της εταιρίας. Μετά από συνομιλία μισής ωρας με Λονδίνο παραδέχονται ότι δεν έχουν ιδέα και μου λένε ότι θα το κοιτάξουν και θα με πάρουν πίσω. Όσο πήραν εσάς άλλο τόσο πήραν κι εμένα!
Ο Γερμανός εν τω μεταξύ στον κόσμο του. Να έρχεται μεσημέρι και να είναι όλη μέρα σε τελεκόνφερενς με Αμερική για ένα άλλο –σαφώς πιο σημαντικό πρότζεκτ- και να μου δίνει σημασία μόνο όταν μου ζητά να τον περιμένω μέχρι τα μαύρα μεσάνυκτα για να βγούμε και για φαγητό μετα. Αμ, δε! Αυτή τη φορά το ξέρω το κόλπο. Αν δε μου δώσει σημασία μέχρι τις 6 auf wiedersehen. Όχι όπως την προηγούμενη φορά που με είχε στο περίμενε μέχρι που έχανα και το τελευταίο λεωφορείο στην ερημιά και αναγκαζόμουν να τον περιμένω και να βγούμε και μαζί γιατί δεν μπορούσα να είμαι και αγενής! Δε μου έφταναν όλα τα άλλα πρέπει να είμαι και ευγενική προσπαθώντας ταυτόχρονα να το κάνω ξεκάθαρο ότι δεν ενδιαφέρομαι για τίποτα περισσότερο και η σχέση μας είναι καθαρά επαγγελματική γιατί αν εκδηλωθεί πιο ξεκάθαρα και αναγκαστώ να ρίξω χυλόπιττα τι σκατά επαγγελματική συνεργασία θα έχουμε μετά? (Γιατί αυτά μου συμβαίνουν πάντα με τους λάθος άντρες?!)
Αυτή τη βδομάδα και μετά από λιγότερο διακριτικές παρατηρήσεις εκ μερους μου του τύπου «γιατί δεν παίρνεις κανένα τηλέφωνο στο άλλο κέντρο που τα κάνουν συνήθως και θα ξέρουν (αφού εδώ δεν ξέρετε την τύφλα σας και εγώ η ηλίθια ήρθα για το εξπερτίζ σας)?» δέησε να πάρει κάποιον τηλέφωνο που του είπε ότι αυτοί γράφουν τα δικά τους προγράμματα και θα του στείλουν ένα αλλά το πότε αγνοείται όπως και η ψυχική μου ισορροπία.
Και αύριο είναι αργία!
(Χειμαρρώδες και ακατανόητο το ποστ το ξέρω αλλά κάπου έπρεπε να τα πω κι εγώ αγαπητέ φίλε αναγνώστη και όπως είπαμε και πιο πάνω ο κλήρος έπεσε σε σένα. Τυχερούλη!)
--------------------------------------------------------------------------------
Και σαν να μην έφταναν τα πιο πάνω, μόλις με ειδοποίησαν ηλεκτρονικώς ότι κατέφθασε και η πρώτη προειδοποιητική επιστολή από αυτούς που έσκασαν το ρευστό και ακόμα περιμένουν την τελική έκθεση! Πέφτεις στα σκληρά ή δεν πέφτεις?
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
Danke!
Θα ήθελα να εκφράσω τις θερμότερες ευχαριστίες μου στον Γερμανό οδηγό του λεωφορείου που με είδε να τρέχω να το προλάβω και με περίμενε επί 5 λεπτά να διασταυρώσω δρόμο εξαπλής κατεύθυνσης ενώ είχε ανάψει το πράσινο γι'αυτόν και ο νταλικιέρης από πίσω του δυσανασχετούσε και αναγκάστηκε να αλλάξει λωρίδα.
Δεν ξέρω αν το έκανε από ανθρωπιά, ευγένεια, κατανόηση για εμένα την καημένη που θα περίμενα 20 λεπτά στο κρύο και στο αγιάζι για το επόμενο λεωφορείο ή απλά επειδή του άρεσα και ποσώς με ενδιαφέρει. Μου αρκεί που με περίμενε!
Vielen Dank, dass Sie Fahrer des Busses!
Αντίθετα στην Ελλαδική πόλη των φοιτητικών μου χρόνων, το να έβλεπε κάποιον ο οδηγός να τρέχει για το λεωφορείο θεωρείτο προσωπική πρόκληση να κλείσει οσο πιο γρήγορα μπορούσε τις πόρτες και να φύγει κάνοντας του σήμα για "το επόμενο". Κάτι σαν το Grant Theft Auto_ Greek bus driver edition!
Ξανά λοιπόν: Danke, Fahrer des Busses!
(Εδώ και 3 μέρες δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το "Για να σ'εκδικηθώ". I blame it entirely on Tsartelloui!)
Δεν ξέρω αν το έκανε από ανθρωπιά, ευγένεια, κατανόηση για εμένα την καημένη που θα περίμενα 20 λεπτά στο κρύο και στο αγιάζι για το επόμενο λεωφορείο ή απλά επειδή του άρεσα και ποσώς με ενδιαφέρει. Μου αρκεί που με περίμενε!
Vielen Dank, dass Sie Fahrer des Busses!
Αντίθετα στην Ελλαδική πόλη των φοιτητικών μου χρόνων, το να έβλεπε κάποιον ο οδηγός να τρέχει για το λεωφορείο θεωρείτο προσωπική πρόκληση να κλείσει οσο πιο γρήγορα μπορούσε τις πόρτες και να φύγει κάνοντας του σήμα για "το επόμενο". Κάτι σαν το Grant Theft Auto_ Greek bus driver edition!
Ξανά λοιπόν: Danke, Fahrer des Busses!
(Εδώ και 3 μέρες δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το "Για να σ'εκδικηθώ". I blame it entirely on Tsartelloui!)
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Καταραμένη Αφροδίτη!
Μπήκαμε αισίως στο ζώδιο του Ζυγού όπως με ενημέρωσε το MSN. Ακολουθεί περιγραφή του ζωδίου με την οποία σκέφτομαι να αντικαταστήσω το προφίλ μου και η οποία εξηγεί όλα τα προηγούμενα ποστ της σειράς «μίζερα ποστ και οι βλόγγερς που τα ανέδειξαν».
Ζυγός
Κάτι αυτό, κάτι ένα χρωματικό τεστ καριέρας που έκανα προχτες (προφανώς έχω πάααααααρα πολύ ελεύθερο χρονο!) σκέφτομαι σοβαρά να κάνω στροφή στα επαγγελματικά μου. 9 χρόνια σπουδών είναι πολλά, λέτε, για να αλλάξω τώρα γνώμη?
Από αύριο θα κυκλοφορώ με μπλουζάκι που θα γράφει: «Αν γεννηθήκατε κάτω από το ζώδιο του Ζυγού... δεν φταίμε εμείς (blame your parents)!»
Αφιερωμένο σε όλους τους βλόγγερς ζυγούς (και ειδικά σε εκείνους που όπως εγώ δεν πιστεύουν και στα ζώδια ένα πράμα!).
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008
Σκαντζόχοιρος (update)
Το μυαλό μου είναι ένα κουβάρι από σκέψεις που δεν μπορώ να ξεδιαλύνω. Τα θέλω, τα πρέπει και τα αισθάνομαι...ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ. Θέλω και πρέπει να απλοποιήσω τη ζωή μου. Κυρίως να απλοποιήσω τις σκέψεις μου. Δε γίνεται το παραμικρό ερέθισμα να με ρίχνει σε τέτοιους λαβύρινθους.
Σήμερα δεν είχα όρεξη για δουλειά. Ήθελα να περπατήσω. Να προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Πήγα μια βόλτα αλλά τα πράγματα γίνονταν απλώς πιο περίπλοκα. Νέες σκέψεις προστίθονταν στις παλιές και τίποτα δεν ξεκαθάριζε. Καλά λένε «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Στην επιστροφή έπεσα πάνω σε ένα σκαντζόχοιρο, νεκρό στο γρασίδι. Και ξαφνικά σκέφτηκα ότι, αν και ποτέ δεν θα με προσομοίαζα με έναν, ουσιαστικά αυτό είμαι. Ένας σκαντζόχοιρος με τα αγκάθια σχεδόν πάντα σηκωμένα. Να κρατώ πάντα τους άλλους σε απόσταση και τις άμυνες μου σε εγρήγορση. Ευχάριστη, ευγενική με καλό χιούμορ, έμπιστη, πάντα μια καλή παρέα αλλά και πάντα απόμακρη. Πάντα να κρατώ μια πισινή και τα αισθήματα μου αποκλειστικά για τον εαυτό μου. Κι ο μόνος άνθρωπος που έριξε τις άμυνες μου και καθρεφτίστηκε στη ψυχή μου οριστικά απών. Και το χειρότερο είναι πως αν έμαθα κάτι από όλο αυτό είναι να μην βάζω το χέρι μου στη φωτιά για κανέναν. Σαν να έπαιζα φιδάκι με τη καρδιά μου και πάνω που έφτανα στο τελευταίο τετραγωνάκι με κατάπιε το ανακόντα και βρέθηκα πάλι στην αρχή! Πιο σοφή για τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά πάντα στην αρχή.
Τα τείχη που έκτισα γύρω μου, κυρίως από ανασφάλεια και προσπαθώντας να κρύψω τη μοναξιά μου μέσα στα πλήθη όταν μεγάλωνα, έκαναν τη δουλειά τους. Με προστάτεψαν όταν τα χρειαζόμουν, μόνο που τώρα που δεν τα χρειάζομαι πια (τουλάχιστον όχι πάντα) γιατί έχω βρει τον εαυτό μου δεν ξέρω πως να τα ρίξω. Πολλές φορές είναι τόσο περίτεχνα που ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να βρω ακριβώς τι αισθάνομαι και θέλω. Η αλήθεια είναι πως έχω κατεβάσει μερικές γέφυρες για 1-2 καλούς φίλους. Από την άλλη δε μ’αρέσει να βαραίνω τους άλλους με τα προβλήματα μου και δεν ανοίγω ποτέ την καρδιά μου αν δεν την ανοίξει πρώτα ο άλλος.
Αλλά ποιος μου λέει ότι δεν τα χρειάζομαι ακόμα? Στο κάτω κάτω, και η επιφύλαξη είναι μέρος του χαρακτήρα μου, μέρος αυτού που είμαι. Τα αγκάθια δεν είναι μόνο διακοσμητικά κι εγώ εξακολουθώ να πληγώνομαι εύκολα και να δίνω υπερβολική σημασία σ’ αυτό που λένε και σκέφτονται οι άλλοι ασχέτως του τι δείχνω.
Ναι, αλλά αν κανένας δεν έχει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να πλησιάσει? Δεν θέλω να μείνω όπως ο νεκρός σκαντζόχοιρος μόνη, παρέα με τα αγκάθια μου. Από την άλλη, τουλάχιστον ξέρω πως αν πλησιάσει κάποιος/α θα το κάνει από αληθινό ενδιαφέρον και γιατί θα καταλάβει τι πραγματικά κρύβω ή τουλάχιστον θα θέλει να προσπαθήσει να καταλάβει. Έλα, όμως, που είμαι απαισιόδοξη κατά βάση.
-----------------------------------------------------------------------------------
Εξακολουθώ να μην έχω ιδέα τι θέλω, τι πρέπει και τι αισθάνομαι. Ίσως να περιπλέκω πολύ τα πράγματα χωρίς λόγο. Ίσως η Tubemap να βρήκε τη λύση κι αυτό που χρειάζομαι να είναι ένα καλό κρεβάτι. Μακροπρόθεσμα, όμως, τι γίνεται?
-------------------------------------------------------------------------------------
Επειδή έχω την εντύπωση ότι το θέμα τράβηξε λανθασμένα αλλού, διευκρινίζω ότι: το πρόβλημα δεν είναι το σεξ. Ούτε καν το στρες. Το πρόβλημα μου είναι οι υπερβολικές εγκεφαλικές διεργασίες. Το να μην μπορώ να αδειάσω το μυαλό μου. Η τάση μου να υπεραναλύω τα πάντα και να κάνω απίστευτους συνειρμούς σε κλάσματα δευτερολέπτων. Να βλέπω ένα λεωφορείο και να καταλήγω στην εκδρομή στο γυμνάσιο και το γκόμενο που μου άρεσε τότε. Να βλέπω έναν σκαντζόχοιρο και να σκέφτομαι τη ζωή μου. You get the drift! Δυστυχώς ή ευτυχώς το σεξ δεν είναι τα πάντα για μένα. Μπορεί να είναι casual (φαντάζομαι!) μπορεί να είναι σοβαρο αλλά δεν είναι ούτε αυτοσκοπός και ούτε και πανάκεια.
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008
Όχι άλλα μικροκύματα!
Δεν χρησιμοποιώ συνήθως μικροκύματα. Δεν είχα ποτέ ως φοιτήτρια. Δεν έχω στο σπίτι τώρα και δεν είχαν ποτέ οι γονείς μου καθότι η μήτηρ μου πάντα είχε τις αμφιβολίες της περί ακτινοβολίας στο πιάτο σου. Και παρότι επιστήμων γυναίκα (μην ξεχνιόμαστε) υποβόσκει εντός μου μια φοβία όταν πρέπει να τα χρησιμοποιήσω. Βασικά ζητώ οδηγίες.
Έλα, όμως, που εδώ στη ξενιτιά που ήρθα, το διαμέρισμα έχει μόνο μικροκύματα! Και κανέναν να μου δώσει οδηγίες!
Γυρίζω σήμερα άπό τη δουλειά, αποκαμωμένη και πεινασμένη (άντεξα μόλις 4 ώρες να ακούω το Γερμανό) και λιμπίζομαι ένα κρουασάν σοκολάτα από το φούρνο στο μετρό. Ξεπερνάω το σκόπελο με τη συνεννόηση, το παίρνω, ανεβαίνω πάνω, το δαγκώνω και πέφτει το μάτι μου στα μικροκύματα. Διαβολικές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Μήπως να το ζεστάνω λίγο? Δεν θα είναι καλύτερα? Το βάζω μέσα και σκέφτομαι πως 2 λεπτά στα 645W πρέπει να είναι αρκετά, αφού το ρύζι χτες -που είχε οδηγίες- ήθελε 2 λεπτά στα 800W (μα τι επιστήμων είμαι εγώ!). Πατώ το κουμπί και περιμένω χαζεύοντας στον υπολογιστή.
Στο ένα λεπτό σηκώνω τα μάτια και -σας τ΄ορκίζομαι- άστραφτε μέσα στο φουρνάκι! Ο Μωυσής έπαιρνε τις 10 εντολές all over again! Η μαύρη τρύπα έφυγε από τον επιταχυντή αδρωνίων και ήρθε σπίτι μου! Είδα ξεκάθαρα τουλάχιστον μια ακτίνα φωτός από το κρουασάν μου στα τοιχώματα! Και όταν τέλειωσε η αποκάλυψη (έκλεισα πανικόβλητη το κουμπί) διαπίστωσα ότι το κρουασάν σοκολάτας μου ήταν τώρα φρυγανιά με κακάο...
Άτιμα μικροκύματα! Τελικά είναι όντως πράγματα του διαβόλου!
Αν ακούσετε πως νεαρή Κὐπρια χάθηκε σε τραγικό δυστύχημα με φουρνάκι μικροκυμάτων στη Γερμανία, εγώ θα είμαι.
Έλα, όμως, που εδώ στη ξενιτιά που ήρθα, το διαμέρισμα έχει μόνο μικροκύματα! Και κανέναν να μου δώσει οδηγίες!
Γυρίζω σήμερα άπό τη δουλειά, αποκαμωμένη και πεινασμένη (άντεξα μόλις 4 ώρες να ακούω το Γερμανό) και λιμπίζομαι ένα κρουασάν σοκολάτα από το φούρνο στο μετρό. Ξεπερνάω το σκόπελο με τη συνεννόηση, το παίρνω, ανεβαίνω πάνω, το δαγκώνω και πέφτει το μάτι μου στα μικροκύματα. Διαβολικές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Μήπως να το ζεστάνω λίγο? Δεν θα είναι καλύτερα? Το βάζω μέσα και σκέφτομαι πως 2 λεπτά στα 645W πρέπει να είναι αρκετά, αφού το ρύζι χτες -που είχε οδηγίες- ήθελε 2 λεπτά στα 800W (μα τι επιστήμων είμαι εγώ!). Πατώ το κουμπί και περιμένω χαζεύοντας στον υπολογιστή.
Στο ένα λεπτό σηκώνω τα μάτια και -σας τ΄ορκίζομαι- άστραφτε μέσα στο φουρνάκι! Ο Μωυσής έπαιρνε τις 10 εντολές all over again! Η μαύρη τρύπα έφυγε από τον επιταχυντή αδρωνίων και ήρθε σπίτι μου! Είδα ξεκάθαρα τουλάχιστον μια ακτίνα φωτός από το κρουασάν μου στα τοιχώματα! Και όταν τέλειωσε η αποκάλυψη (έκλεισα πανικόβλητη το κουμπί) διαπίστωσα ότι το κρουασάν σοκολάτας μου ήταν τώρα φρυγανιά με κακάο...
Άτιμα μικροκύματα! Τελικά είναι όντως πράγματα του διαβόλου!
Αν ακούσετε πως νεαρή Κὐπρια χάθηκε σε τραγικό δυστύχημα με φουρνάκι μικροκυμάτων στη Γερμανία, εγώ θα είμαι.
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
Έτσι εξηγείται!
Το είχα ψυλλιαστεί εδώ και καιρό αλλά τώρα σιγουρεύτηκα.
Όπως λέει και η Jane Austen, δεινή γνώστρια της ανθρώπινης φύσης και τότε (1800) και τώρα: Where people wish to attach, they should always be ignorant. To come with a well-informed mind, is to come with an inability of administering to the vanity of others, which a sensible person would always wish to avoid. A woman, especially, if she have the misfortune of knowing anything, should conceale it as well as she can."
Να γιατί δε βρίσκω άντρα!
Από αύριο θα (προσπαθήσω να)το παίζω ξανθιά.
Παρεπιπτόντως, πρόσφατα διάβασα ένα πολύ ωραίο ποστ για τον Πόλεμο των Φύλων που ξεκαθαρίζει λίγο τα πράγματα.
Όπως λέει και η Jane Austen, δεινή γνώστρια της ανθρώπινης φύσης και τότε (1800) και τώρα: Where people wish to attach, they should always be ignorant. To come with a well-informed mind, is to come with an inability of administering to the vanity of others, which a sensible person would always wish to avoid. A woman, especially, if she have the misfortune of knowing anything, should conceale it as well as she can."
Να γιατί δε βρίσκω άντρα!
Από αύριο θα (προσπαθήσω να)το παίζω ξανθιά.
Παρεπιπτόντως, πρόσφατα διάβασα ένα πολύ ωραίο ποστ για τον Πόλεμο των Φύλων που ξεκαθαρίζει λίγο τα πράγματα.
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
Θέλω να διακτινιστώ τώρα!
Θέλω να διακτινιστώ κατευθείαν στο Μόναχο χωρίς να χρειάζεται να πακετάρω, να πάω μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο, να κάνω check-in, να περιμένω στο αεροδρόμιο χωρίς να μπορώ να κάνω αυτό που θέλω (δηλαδή να κοιμηθώ), να αλλάξω πτήση και να πάρω ταξί κουβαλώντας 2 βαλίτσες και το laptop μου μην έχοντας κοιμηθεί για κανένα 24ωρο!
Τόση τεχνολογία στο CERN γιατί δεν ανακαλύπτουν και κάτι να διευκολύνουν τη ζωή μας?! Μήπως ζητάω πολλά?
ΥΓ1: Ακόμα δεν έχω πακετάρει και φεύγω σε 16 ώρες για κανα τρίμηνο. Να ανησυχήσω?
ΥΓ2: Επειδή είμαι στη δουλειά και βαριέμαι, μήπως μπορεί να μου πει κάποιος πως βάζεις links σε ποστ?Δοκίμασα το εισαγωγή συνδἐσμου στις αναρτήσεις αλλά δε μου δουλεύει.
Τόση τεχνολογία στο CERN γιατί δεν ανακαλύπτουν και κάτι να διευκολύνουν τη ζωή μας?! Μήπως ζητάω πολλά?
ΥΓ1: Ακόμα δεν έχω πακετάρει και φεύγω σε 16 ώρες για κανα τρίμηνο. Να ανησυχήσω?
ΥΓ2: Επειδή είμαι στη δουλειά και βαριέμαι, μήπως μπορεί να μου πει κάποιος πως βάζεις links σε ποστ?Δοκίμασα το εισαγωγή συνδἐσμου στις αναρτήσεις αλλά δε μου δουλεύει.
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
Η πρώτη μου φορά
Επέστρεφα από Λεμεσό κατά τη 1 το βράδυ (ή μάλλον πρωϊ) και κάπου στη μέση της διαδρομής βλέπω ένα περιπολικό και έναν αστυνομικό να κουνά λίγο ένα φωτεινό ματσούκι. Δεν με έχουν ξανασταματήσει και δεν ήμουν σίγουρη αν έγνεφε σε μένα αλλά είπα καλού κακού να σταματήσω. Μεχρι να το αποφασίσω σταμάτησα λίγο πιο μακρυά από το περιπολικό. Κάνω μία πισινούλα και περιμένω. Πίσω μου είχε σταματήσει και ο...από πίσω μου και ο αστυνομικός κάτι του έλεγε. Δεν ήμουν σίγουρη αν μου είχε κάνει νόημα αλλά μια που σταμάτησα σκέφτηκα ότι δεν ήταν σωστό να φύγω έτσι! Εν τω μεταξύ συνηδητοποίησα ότι δεν είχα ιδέα που είναι η ασφάλεια του αυτοκινήτου αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν στο ντουλαπάκι οπότε στη ανάγκη θα την έβρισκα. Τέλοσπάντων, περιμένω, περιμένω σε λίγο έρχεται το όργανο (τον έβαλα να περπατήσει κιόλας γιατί ήμουν λίγο μακρυά), κατεβάζω το παράθυρο και περιμένω.
drSpock: Καλησπέρα (με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά γιατί όσο και να πεις ήταν η πρώτη φορά, δεν έτρεχα, δεν ήπια άρα δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας)
Όργανο: Μα εν σας εκάμαμε σήμα να σταματήσετε (γεναίκα οδηγός, τι περιμένεις!)
drSpock: Ναι δεν ήμουν σίγουρη αν μου εκάματε σήμα ή όχι και είπα καλού κακού να σταματήσω (δεν παίρνω έξτρα πόντους που είμαι νομοταγής πολίτης μέχρι αηδίας?)
Όργανο! Το όνομα σας?
drSpock: drSpock
Όργανο: Και που πάτε?
drSpock: Λευκωσία (πάντα με μεγάλο χαμόγελο)
Όργανο: Μια που σταματήσετε μόνη σας, εν τζαι ήπιετε καθόλου πόψε? (Αφού είσαι τόσον ηλίθια τζαι εσταμάτησες μόνη σου μπορεί να είσαι και πιωμένη!)
drSpock: Όχι, όχι. Δεν πίνω (Που τη γιορτή του Κρασιού έρχομαι εν τζαι παίζει ρόλον εν εν!)
Όργανο: Εντάξει. Και προσεχτικά
drSpock: (Ακατάχνωτα!)
Δε φτάνει που την πρώτη φορά που με σταμάτησε η αστυνομία, δεν με σταμάτησε η αστυνομία εσταμάτησα μόνη μου, δεν έμαθα και αν το στόμιο που φυσάς για το αλκοτέστ το αννοίγουν μπροστά σου! Μήπως τελικά έπρεπε να τους πω οτι ήπια μισό ποτήρι κρασί να έχει και περισσότερο σασπένς το βράδυ μου? Ειδικά αφού τελικά την πρώτη σου φορά δεν τη ξεχνάς ποτέ?!!
drSpock: Καλησπέρα (με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά γιατί όσο και να πεις ήταν η πρώτη φορά, δεν έτρεχα, δεν ήπια άρα δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας)
Όργανο: Μα εν σας εκάμαμε σήμα να σταματήσετε (γεναίκα οδηγός, τι περιμένεις!)
drSpock: Ναι δεν ήμουν σίγουρη αν μου εκάματε σήμα ή όχι και είπα καλού κακού να σταματήσω (δεν παίρνω έξτρα πόντους που είμαι νομοταγής πολίτης μέχρι αηδίας?)
Όργανο! Το όνομα σας?
drSpock: drSpock
Όργανο: Και που πάτε?
drSpock: Λευκωσία (πάντα με μεγάλο χαμόγελο)
Όργανο: Μια που σταματήσετε μόνη σας, εν τζαι ήπιετε καθόλου πόψε? (Αφού είσαι τόσον ηλίθια τζαι εσταμάτησες μόνη σου μπορεί να είσαι και πιωμένη!)
drSpock: Όχι, όχι. Δεν πίνω (Που τη γιορτή του Κρασιού έρχομαι εν τζαι παίζει ρόλον εν εν!)
Όργανο: Εντάξει. Και προσεχτικά
drSpock: (Ακατάχνωτα!)
Δε φτάνει που την πρώτη φορά που με σταμάτησε η αστυνομία, δεν με σταμάτησε η αστυνομία εσταμάτησα μόνη μου, δεν έμαθα και αν το στόμιο που φυσάς για το αλκοτέστ το αννοίγουν μπροστά σου! Μήπως τελικά έπρεπε να τους πω οτι ήπια μισό ποτήρι κρασί να έχει και περισσότερο σασπένς το βράδυ μου? Ειδικά αφού τελικά την πρώτη σου φορά δεν τη ξεχνάς ποτέ?!!
Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008
Θες να γίνουμε φίλοι?
Είμαι 27 χρονών (καλά 26 ακόμα αλλά το λέω για να το συνηθίζω σιγά σιγά) και ικανοποιημένη σε γενικές γραμμές από τις επιλογές μου ή με το πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα από μόνα τους. Έχω ζήσει κάποια πράγματα που ήθελα να ζήσω μέχρι στιγμής και άλλα τα έχω αναβάλει για αργότερα. Έχω ταξιδέψει αρκετά και συνεχίζω. Έχω βρει ενδιαφέροντες και μη ανθρώπους στο δρόμο μου, με κάποιους έχω κρατήσει επαφές με άλλους όχι. Τη συγκεκριμένη στιγμή είμαι ελεύθερη σε όλα τα επίπεδα για να επιλέξω αυτό που θα κάνω από δω και πέρα (αν και φοβάμαι ότι τελικά θα επιλέξω την ανέξοδη λύση και δεν θα καταφέρω να ξεφύγω αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας τώρα) και αν βρεθώ στην ανάγκη να ακούσω μια φιλική φωνή θα βάλω μεν μπροστά το 00 αλλά θα την ακούσω. Δεν λέω, υπάρχουν φορές που θέλω να βγω έξω και δεν βρίσκω ένα όνομα στη λίστα του κινητού μου που θα ήθελα ή θα μπορούσα να πάρω αλλά γι’ αυτό φταίω εγώ που δεν κρατώ πολλές επαφές, χάνομαι για χρόνια και μετά ντρέπομαι να δώσω σημεία ζωής. Γενικά είμαι αρκετά ισορροπημένη και αυτάρκης και -όπως συνηθίζεται- νιώθω περισσότερο τη μοναξιά μου όταν δεν είμαι μόνη.
Όταν ξεκίνησα το βλογ το έκανα από εσωτερική ανάγκη να μοιραστώ κάποια πράγματα αν και ήξερα ότι οι πιθανότητες να διαβάσει κάποιος το βλογ μου –δεδομένου ότι το κρατώ ως επτασφράγιστο μυστικό από όλους τους γνωστούς και φίλους- ήταν μηδαμινές. Έτσι, απευθυνόμουν μεν σε «κάποιους» και ήλπιζα ότι μπορεί και να το διάβαζε κάποιος αλλά δεν τρελλαινόμουν κιόλας. Έμπαινα στο βλογ μου για να γράψω και για να διαβάσω άλλα βλογ στα οποία δεν άφηνα και σχόλια γιατί ψιλοντρεπόμουν (απομεινάρι της παιδικής μου ηλικίας που πέρασα με φανταστικούς ήρωες βιβλίων το οποίο έχω ξεπεράσει πλέον σε διαπροσωπικές επαφές). Και ξαφνικά μια μέρα βρήκα ένα σχόλιο. There was life out there! Κάποιος με διάβαζε. Για λίγο η σχέση ήταν ιδιαίτερα προσωπική αλλά μετά άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες. Αφού με βρήκε ένας γιατί όχι και άλλοι? Μήπως εγώ δεν άξιζα να διαβάζομαι?! Νομίζω υπεπεσα στο αμάρτημα μετά τα πρώτα 2 σχόλια. Άρχισα πλεόν να ενδιαφέρομαι πόσα σχόλια είχε κάθε ποστ. Έμπαινα πιο συχνά στο βλογ μου μόνο και μόνο για να ελέξγω τα σχόλια. Υπήρξαν φορές που δεν είχα απολύτως τίποτα να πω ή να σχολιάσω και παρόλα αυτά ένιωθα ότι έπρεπε να γράψω κάτι αλλιώς μπορεί να χάνατε το νεαποκτηθέν ενδιαφέρον σας.
Πριν μερικές μέρες γράφοντας το προηγούμενο ποστ αποφάσισα πως μπορεί μεν το βλογ να συμπληρώνει κάποιο κενό στην προσωπική μου ζωή αλλά σίγουρα δεν είναι η λύση και πως δεν θα το σκέφτομαι και σε βαθμό κακουργήματος βρε αδερφέ! Θα μπαίνω μόνο όταν έχω κάτι να γράψω, όταν θα θέλω να διαβάσω άλλα βλογς ή όταν θα βαριέμαι αφόρητα (κάτι που συμβαίνει παραδόξως συχνά!) και ο αριθμός των σχολίων δεν θα με επηρεάζει ποσώς. Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε που λέει και το άσμα.
Και μετά διαβάζω κάποια άλλα ποστ.
Και νιώθω σαν να είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο, όλα τα παιδάκια έχουν βρει φίλους κι εγώ κάθομαι μόνη μου στη μέση της αυλής και δεν μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω και σε ποιο να μιλήσω τελικά για να γίνουμε φίλοι.
Υ.Γ 1: Αχρείαστη την ανεβάζουμε αχρείαστη την κατεβάζουμε τη Dr.Psychia και τους συναδέλφους της αλλά τελικά το παιδικό τραύμα και οι εμμονές πάνε σύννεφο!
Υ.Γ 2: Υπόσχομαι αυτό να είναι το τελευταίο ποστ της σειράς «Μίζερα ποστ και οι βλόγγερς που τα ανέδειξαν» αλλά και πάλι ποιος μπορεί να ξέρει!
Όταν ξεκίνησα το βλογ το έκανα από εσωτερική ανάγκη να μοιραστώ κάποια πράγματα αν και ήξερα ότι οι πιθανότητες να διαβάσει κάποιος το βλογ μου –δεδομένου ότι το κρατώ ως επτασφράγιστο μυστικό από όλους τους γνωστούς και φίλους- ήταν μηδαμινές. Έτσι, απευθυνόμουν μεν σε «κάποιους» και ήλπιζα ότι μπορεί και να το διάβαζε κάποιος αλλά δεν τρελλαινόμουν κιόλας. Έμπαινα στο βλογ μου για να γράψω και για να διαβάσω άλλα βλογ στα οποία δεν άφηνα και σχόλια γιατί ψιλοντρεπόμουν (απομεινάρι της παιδικής μου ηλικίας που πέρασα με φανταστικούς ήρωες βιβλίων το οποίο έχω ξεπεράσει πλέον σε διαπροσωπικές επαφές). Και ξαφνικά μια μέρα βρήκα ένα σχόλιο. There was life out there! Κάποιος με διάβαζε. Για λίγο η σχέση ήταν ιδιαίτερα προσωπική αλλά μετά άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες. Αφού με βρήκε ένας γιατί όχι και άλλοι? Μήπως εγώ δεν άξιζα να διαβάζομαι?! Νομίζω υπεπεσα στο αμάρτημα μετά τα πρώτα 2 σχόλια. Άρχισα πλεόν να ενδιαφέρομαι πόσα σχόλια είχε κάθε ποστ. Έμπαινα πιο συχνά στο βλογ μου μόνο και μόνο για να ελέξγω τα σχόλια. Υπήρξαν φορές που δεν είχα απολύτως τίποτα να πω ή να σχολιάσω και παρόλα αυτά ένιωθα ότι έπρεπε να γράψω κάτι αλλιώς μπορεί να χάνατε το νεαποκτηθέν ενδιαφέρον σας.
Πριν μερικές μέρες γράφοντας το προηγούμενο ποστ αποφάσισα πως μπορεί μεν το βλογ να συμπληρώνει κάποιο κενό στην προσωπική μου ζωή αλλά σίγουρα δεν είναι η λύση και πως δεν θα το σκέφτομαι και σε βαθμό κακουργήματος βρε αδερφέ! Θα μπαίνω μόνο όταν έχω κάτι να γράψω, όταν θα θέλω να διαβάσω άλλα βλογς ή όταν θα βαριέμαι αφόρητα (κάτι που συμβαίνει παραδόξως συχνά!) και ο αριθμός των σχολίων δεν θα με επηρεάζει ποσώς. Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε που λέει και το άσμα.
Και μετά διαβάζω κάποια άλλα ποστ.
Και νιώθω σαν να είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο, όλα τα παιδάκια έχουν βρει φίλους κι εγώ κάθομαι μόνη μου στη μέση της αυλής και δεν μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω και σε ποιο να μιλήσω τελικά για να γίνουμε φίλοι.
Υ.Γ 1: Αχρείαστη την ανεβάζουμε αχρείαστη την κατεβάζουμε τη Dr.Psychia και τους συναδέλφους της αλλά τελικά το παιδικό τραύμα και οι εμμονές πάνε σύννεφο!
Υ.Γ 2: Υπόσχομαι αυτό να είναι το τελευταίο ποστ της σειράς «Μίζερα ποστ και οι βλόγγερς που τα ανέδειξαν» αλλά και πάλι ποιος μπορεί να ξέρει!
Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008
To Facebook or not to Facebook?
Είδα σήμερα το “Κουτί της Πανδώρας” με θέμα το Facebook και γενικά τα ηλεκτρονικά social networking και με έβαλε σε σκέψεις. Καταρχήν, δεν ήξερα ότι το ηλεκτρονικό συμβόλαιο που υπογράφεις για το Facebook δίνει στους ιδιοκτήτες τα πνευματικά δικαιώματα για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ανεβάσεις στο διαδίκτυο. Το γεγονός δε, ότι τα περισσότερα προφίλ είναι επώνυμα αρκεί από μόνο του για να καταλάβεις τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν δημοσιοποιείς τα προσωπικα σου δεδομένα τόσο σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο. Εγώ φαίνεται ανήκω στην προηγουμενη γενιά που θεωρεί τα προσωπικά δεδομένα...προσωπικά και θα ήθελα να ξέρω που τα δίνω, γιατί τα δίνω και αν δίνω περισσότερα από αυτά που χρειάζονται, γιατί προφανώς οι νέοι σήμερα δεν νοιάζονται ιδιαίτερα. Άλλωστε, γράφουν οι ίδιοι όλες τις λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής δημόσια (όνομα και μη χωριό!).
Πέρα, όμως, από αυτούς τους κινδύνους οι σημερινοί 18άρηδες και 20άρηδες ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα η οποία δεν συμπληρώνει απλώς μερικές φορές τον πραγματικό κόσμο αλλά τον έχει αντικαταστήσει ακόμα και πλήρως. Φτιάχνουν την προσωπικότητα τους λειτουργώντας σε έναν κόσμο όπου οι πράξεις σου δεν έχουν συνέπειες, όπου μπορείς να αγοράσεις και να πουλήσεις του «φίλους» σου με εικονικά λεφτά που απέκτησες πουλώντας εικονικά ναρκωτικά και όπου γενικά είσαι ό,τι δηλώσεις. Και αμφιβάλλω αν δηλώνει κανένας φτωχός, άσχημος και προβληματισμένος! Κι όταν κάποιος νιώθει αποτυχημένος ή ανικανοποίητος στη ζοφερή πραγματικότητα γιατί να μην περνά τις μέρες και τις νύχτες του μπροστά από μια οθόνη όπου μπορεί να γίνει οτιδήποτε χωρίς κόπο και συνέπειες και οι «φίλοι» του μετριούνται σε εκατοντάδες? Αυτό, όμως, μας αφαιρεί την ικανότητα να αλληλεπιδρούμε σε διαπροσωπικό και πραγματικό επίπεδο. Ακόμα κι όταν αφήνουμε την οθόνη του υπολογιστή για να βγούμε έξω δεν μπορούμε εκει όπως στο ίντερνετ- να πούμε ψέματα για τη δουλειά μας ή το χρώμα των ματιών μας. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ανεπαρκή (αφού όλοι στο ίντερνετ είναι τόσο υπέροχοι) εαυτό μας, δεν ξέρουμε πως να συμπεριφερθούμε και πως να μιλήσουμε με κάποιον που μας κοιτάζει στα μάτια και που αν μας πληγώσει δεν θα μπορέσουμε να τον κάνουμε delete από τις επαφές μας χωρίς δεύτερη σκέψη.
Από την άλλη, αν τα πράγματα και οι κοινωνικές δομές αλλάζουν –που αλλάζουν άρδην- εμείς μπορούμε να μείνουμε στατικοί? Ποιος μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς ίντερνετ και κινητό τηλέφωνο όταν μόλις πριν 10 χρόνια μας ήταν άγνωστα και νομίζαμε άχρηστα? Και αν η ηλεκτρονική επικοινωνία με ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ από κοντά είναι η μόνη εναλλακτική που έχουμε στην παντελή έλλειψη επικοινωνίας που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες?
Χτες απέρριψα για άλλη μια φορά την προτροπή μιας φίλης μου να μπω κι εγώ Facebook λέγοντας της ότι άτομα με τα οποία έχω να μιλήσω από το δημοτικό δεν θέλω να τα ξαναβρώ –και δει ηλεκτρονικα- και πως δεν βλέπω το λόγο να μπω κι εγώ σε ένα site αυτοδιαφήμισης και αυτοπροβολής όπου όλοι προσπαθούν να πείσουν τους άλλους πόσο ωραίοι, έξυπνοι και επιτυχημένοι είναι.
Ναι, αλλά γράφω βλογ!
Προς υπεράσπισην μου, έχω να πω ότι οι -περισσότεροι τουλάχιστον- βλογγερς (που λειτουργούν με ψευδώνυμα) γράφουν τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους και όχι το πόσο υπέροχοι είναι, ενώ προσωπικά βρίσκω πιο ενδιαφέρον και παρήγορο το να μοιράζομαι τις σκέψεις μου –και γιατί όχι και την καθημερινότητα μου- με κάποιους παρά με ένα άψυχο χαρτί που δεν θα το διαβασει ποτέ κανείς. Αν αυτό συμπληρώνει το κενό της προσωπικής μου ζωής? Ναι. Θα προτιμούσα να μοιραζόμουν κάποια πράγματα με 2-3 πολύ καλούς φίλους που με καταλαβαίνουν ή τον άνθρωπο μου. Ελλείψει αυτών (σε κοντινή απόσταση τουλάχιστον), αρκούμαι στη δεύτερη καλύτερη λύση. Και είναι πιο εύκολο τελικά να βρεις ανθρώπους με τα ίδια ενιαφέροντα, προβληματισμούς και ηθικές αρχές όταν ψάχνεις στη θάλασσα του διαδικτύου παρά στην λίμνη των γνωστών σου. Και σε τελική ανάλυση, πιο εύκολα ανοίγεσαι και λες πράγματα που ούτε εσύ ήξερες ότι ένιωθες σε αγνώστους παρά σε γνωστούς. Το ζήτημα είναι να μην αντικαταστήσει η εικονική σου παρέα την πραγματική και να υπάρχει ο απαραίτητος διαχωρισμός με την «κανονική» ζωή. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να ζήσω για να δω τη μέρα όπου ακόμα και το σεξ θα γίνεται εικονικά (όπως είχα δει κάποτε σε μια ταινία) ακόμα κι αν υποστηρίζω ότι τα πάντα είναι θέμα εγκεφαλικών διεργασίων!
Εναλλακτικά, πάντως μπορεί ο καθένας μας να διαλέξει 4-5 εικονικούς «φίλους» και να φροντίσει να γίνουν και πραγματικοί.
Κερνάω τις μπύρες.
Πέρα, όμως, από αυτούς τους κινδύνους οι σημερινοί 18άρηδες και 20άρηδες ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα η οποία δεν συμπληρώνει απλώς μερικές φορές τον πραγματικό κόσμο αλλά τον έχει αντικαταστήσει ακόμα και πλήρως. Φτιάχνουν την προσωπικότητα τους λειτουργώντας σε έναν κόσμο όπου οι πράξεις σου δεν έχουν συνέπειες, όπου μπορείς να αγοράσεις και να πουλήσεις του «φίλους» σου με εικονικά λεφτά που απέκτησες πουλώντας εικονικά ναρκωτικά και όπου γενικά είσαι ό,τι δηλώσεις. Και αμφιβάλλω αν δηλώνει κανένας φτωχός, άσχημος και προβληματισμένος! Κι όταν κάποιος νιώθει αποτυχημένος ή ανικανοποίητος στη ζοφερή πραγματικότητα γιατί να μην περνά τις μέρες και τις νύχτες του μπροστά από μια οθόνη όπου μπορεί να γίνει οτιδήποτε χωρίς κόπο και συνέπειες και οι «φίλοι» του μετριούνται σε εκατοντάδες? Αυτό, όμως, μας αφαιρεί την ικανότητα να αλληλεπιδρούμε σε διαπροσωπικό και πραγματικό επίπεδο. Ακόμα κι όταν αφήνουμε την οθόνη του υπολογιστή για να βγούμε έξω δεν μπορούμε εκει όπως στο ίντερνετ- να πούμε ψέματα για τη δουλειά μας ή το χρώμα των ματιών μας. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ανεπαρκή (αφού όλοι στο ίντερνετ είναι τόσο υπέροχοι) εαυτό μας, δεν ξέρουμε πως να συμπεριφερθούμε και πως να μιλήσουμε με κάποιον που μας κοιτάζει στα μάτια και που αν μας πληγώσει δεν θα μπορέσουμε να τον κάνουμε delete από τις επαφές μας χωρίς δεύτερη σκέψη.
Από την άλλη, αν τα πράγματα και οι κοινωνικές δομές αλλάζουν –που αλλάζουν άρδην- εμείς μπορούμε να μείνουμε στατικοί? Ποιος μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς ίντερνετ και κινητό τηλέφωνο όταν μόλις πριν 10 χρόνια μας ήταν άγνωστα και νομίζαμε άχρηστα? Και αν η ηλεκτρονική επικοινωνία με ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ από κοντά είναι η μόνη εναλλακτική που έχουμε στην παντελή έλλειψη επικοινωνίας που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες?
Χτες απέρριψα για άλλη μια φορά την προτροπή μιας φίλης μου να μπω κι εγώ Facebook λέγοντας της ότι άτομα με τα οποία έχω να μιλήσω από το δημοτικό δεν θέλω να τα ξαναβρώ –και δει ηλεκτρονικα- και πως δεν βλέπω το λόγο να μπω κι εγώ σε ένα site αυτοδιαφήμισης και αυτοπροβολής όπου όλοι προσπαθούν να πείσουν τους άλλους πόσο ωραίοι, έξυπνοι και επιτυχημένοι είναι.
Ναι, αλλά γράφω βλογ!
Προς υπεράσπισην μου, έχω να πω ότι οι -περισσότεροι τουλάχιστον- βλογγερς (που λειτουργούν με ψευδώνυμα) γράφουν τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους και όχι το πόσο υπέροχοι είναι, ενώ προσωπικά βρίσκω πιο ενδιαφέρον και παρήγορο το να μοιράζομαι τις σκέψεις μου –και γιατί όχι και την καθημερινότητα μου- με κάποιους παρά με ένα άψυχο χαρτί που δεν θα το διαβασει ποτέ κανείς. Αν αυτό συμπληρώνει το κενό της προσωπικής μου ζωής? Ναι. Θα προτιμούσα να μοιραζόμουν κάποια πράγματα με 2-3 πολύ καλούς φίλους που με καταλαβαίνουν ή τον άνθρωπο μου. Ελλείψει αυτών (σε κοντινή απόσταση τουλάχιστον), αρκούμαι στη δεύτερη καλύτερη λύση. Και είναι πιο εύκολο τελικά να βρεις ανθρώπους με τα ίδια ενιαφέροντα, προβληματισμούς και ηθικές αρχές όταν ψάχνεις στη θάλασσα του διαδικτύου παρά στην λίμνη των γνωστών σου. Και σε τελική ανάλυση, πιο εύκολα ανοίγεσαι και λες πράγματα που ούτε εσύ ήξερες ότι ένιωθες σε αγνώστους παρά σε γνωστούς. Το ζήτημα είναι να μην αντικαταστήσει η εικονική σου παρέα την πραγματική και να υπάρχει ο απαραίτητος διαχωρισμός με την «κανονική» ζωή. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να ζήσω για να δω τη μέρα όπου ακόμα και το σεξ θα γίνεται εικονικά (όπως είχα δει κάποτε σε μια ταινία) ακόμα κι αν υποστηρίζω ότι τα πάντα είναι θέμα εγκεφαλικών διεργασίων!
Εναλλακτικά, πάντως μπορεί ο καθένας μας να διαλέξει 4-5 εικονικούς «φίλους» και να φροντίσει να γίνουν και πραγματικοί.
Κερνάω τις μπύρες.
Τρίτη 26 Αυγούστου 2008
Εσύ τι αποσκληρυντικό βάζεις?
Σήμερα μπαίνοντας στο σπίτι ένιωσα ακριβώς όπως σε εκείνη τη διαφήμιση που ρωτά ο μάστορας την άσχετη νοικοκυρά τι αποσκληρυντικό χρησιμοποιεί. Ναι, εκείνη με τα φουσκωμένα πατώματα και το «καλά να πάθεις μωρή φτηνιάρα που τσιγκουνεύτηκες στο αποσκληρυντικό»!
Καταρχήν άνοιξα την πόρτα και ένιωσα κάπως περίεργα, σαν να μπήκα σε θερμοκήπιο. Μετά κοίταξα το πάτωμα και μου φάνηκε κάπως πολύ γυαλιστερό δεδομένου ότι έχω να σφουγγαρίσω μήνα. Έκανα ένα βήμα και παρατρίχα να φάω τα μούτρα μου. Και τότε το συνειδητοποίησα. Οι νευρικές μου συνάψεις έκαναν κλικ. Πλημμυρίσαμε!
Προσπαθώντας να εντοπίσω την αιτία άρχισα να σκέφτομαι. Είναι δυνατόν να άφησα τη βρύση ανοικτή το πρωϊ (ε..μεσημέρι) που έφυγα? Όχι! Πλυντήριο έχω να βάλω ένα μήνα (άρα δεν φταίει το αποσκληρυντικό, που βάζω και το καλό!), άρα τι σκατά γίνεται??? Έφτασα με απλωτές στο μπάνιο για να καταλάβω ότι κάτι έτρεχε (στην κυριολεξία) κάτω από τον ένα νιπτήρα. Κατέβηκα τρέχοντας και ειδοποίησα τον Κύρο Γρανάζη ο οποίος παράτησε τα πάντα και ανέβηκε τρεις τρεις τις σκάλες, ακολουθούμενος από τη μικρή που δε χάνει ποτέ θέαμα!
.
.
.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άσχετο χτίστη που έβαλε το πάτωμα του σαλονιού μου και τα πλακάκια γέρνουν όπου τους σφυρίσουν. Έτσι, το νερό πήγε προς την κουζίνα και γλύτωσε το σαλόνι και ο καναπές μου.
Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω την υδατοπρομήθεια που μας κόβει το νερό και ευτυχώς σταμάτησε να τρέχει όταν έλειψε το ντεπόζιτο (αρκετά νωρίς) και γλύτωσαν τα παρκέ των υπνοδωματίων.
ΔΕΝ θέλω να ευχαριστήσω, τον μαλ#%%& που κατασκέυασε και πούλησε το κωλο$%#&**)%$ ελαττωματικό εξάρτημα για το οποίο αύριο θα γίνει μεγάλη φασαρία!!!
Θύματα: Το υπέροχο, καταπληκτικό έπιπλο του μπάνιου μου. Το μοναδικό πράγμα που ζήτησα να μου φτιάξει ο Κ.Γ. και που όταν το είδα είπα «ακριβώς έτσι το φανταζόμουν!». Το highlight της τουρνέ του διαμερίσματος μου. Αυτό που πάντα μπαίνει να θαυμάσει ο Κ.Γ. όποτε του επιτρέψω είσοδο στο σπίτι και μέσα του είμαι σίγουρη πως λέει «μα τι μάστρος είμαι ρε γα***το!».
Και δεν έχω και μια φωτογραφία «πριν» να το βλέπω να το θυμάμαι στα νιάτα του....
Καταρχήν άνοιξα την πόρτα και ένιωσα κάπως περίεργα, σαν να μπήκα σε θερμοκήπιο. Μετά κοίταξα το πάτωμα και μου φάνηκε κάπως πολύ γυαλιστερό δεδομένου ότι έχω να σφουγγαρίσω μήνα. Έκανα ένα βήμα και παρατρίχα να φάω τα μούτρα μου. Και τότε το συνειδητοποίησα. Οι νευρικές μου συνάψεις έκαναν κλικ. Πλημμυρίσαμε!
Προσπαθώντας να εντοπίσω την αιτία άρχισα να σκέφτομαι. Είναι δυνατόν να άφησα τη βρύση ανοικτή το πρωϊ (ε..μεσημέρι) που έφυγα? Όχι! Πλυντήριο έχω να βάλω ένα μήνα (άρα δεν φταίει το αποσκληρυντικό, που βάζω και το καλό!), άρα τι σκατά γίνεται??? Έφτασα με απλωτές στο μπάνιο για να καταλάβω ότι κάτι έτρεχε (στην κυριολεξία) κάτω από τον ένα νιπτήρα. Κατέβηκα τρέχοντας και ειδοποίησα τον Κύρο Γρανάζη ο οποίος παράτησε τα πάντα και ανέβηκε τρεις τρεις τις σκάλες, ακολουθούμενος από τη μικρή που δε χάνει ποτέ θέαμα!
.
.
.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άσχετο χτίστη που έβαλε το πάτωμα του σαλονιού μου και τα πλακάκια γέρνουν όπου τους σφυρίσουν. Έτσι, το νερό πήγε προς την κουζίνα και γλύτωσε το σαλόνι και ο καναπές μου.
Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω την υδατοπρομήθεια που μας κόβει το νερό και ευτυχώς σταμάτησε να τρέχει όταν έλειψε το ντεπόζιτο (αρκετά νωρίς) και γλύτωσαν τα παρκέ των υπνοδωματίων.
ΔΕΝ θέλω να ευχαριστήσω, τον μαλ#%%& που κατασκέυασε και πούλησε το κωλο$%#&**)%$ ελαττωματικό εξάρτημα για το οποίο αύριο θα γίνει μεγάλη φασαρία!!!
Θύματα: Το υπέροχο, καταπληκτικό έπιπλο του μπάνιου μου. Το μοναδικό πράγμα που ζήτησα να μου φτιάξει ο Κ.Γ. και που όταν το είδα είπα «ακριβώς έτσι το φανταζόμουν!». Το highlight της τουρνέ του διαμερίσματος μου. Αυτό που πάντα μπαίνει να θαυμάσει ο Κ.Γ. όποτε του επιτρέψω είσοδο στο σπίτι και μέσα του είμαι σίγουρη πως λέει «μα τι μάστρος είμαι ρε γα***το!».
Και δεν έχω και μια φωτογραφία «πριν» να το βλέπω να το θυμάμαι στα νιάτα του....
Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008
Muenchen here I come!
Από Σεπτέμβρη, λέω να ανηφορίσω προς Μόναχο για 2-3 μήνες για δουλειά. Πρέπει επομένως να εξασφαλίσω τη διαμονή μου μιας και τέλη Σεπτεμβρίου στο Μόναχο όχι ξενοδοχείο, ούτε παγκάκι δεν βρίσκεις ελέω Οκτόμπερφεστ. Αποφάσισα, λοιπόν, να βρω επιπλωμένο διαμέρισμα για περισσότερη άνεση και οικονομία και γιατί έχω καλέσει όλους τους γνωστούς και φίλους να με επισκεφτούν! Αρχικά έλεγα να υπενοικιάσω διαμέρισμα από κανένα φοιτητή που θα λείπει αλλά μετά από μια μικρή έρευνα αγοράς στο διαδίκτυο συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε ή να καταλαβαίνω Γερμανικά ή (κυρίως) να το βρω μέσω γραφείων τα οποία θέλουν 60% του ενοικίου για βραχυπρόθεσμη ενοικίαση (όι αγγούρι!). Επίσης διάβασα κάτι ιστορίες τρόμου και πως να τις αποφύγεις σημειώνοντας στο συμβόλαιο ότι και καλά το χαλί έχει ένα λεκέ νααα! για να μην κρατήσει στο τέλος ο ιδιοκτήτης την προκαταβολή των 2-3 μηνών! Οπότε, βρήκα τη λύση σε μία εταιρία που νοικιάζει επιπλωμένα διαμερίσματα ακριβώς στην περιοχή που ήθελα και είπα να το παίξω μπίσνεσγούμαν και να πάω εκεί. Κοίταξα την ιστοσελίδα τους και είπα αρχικά να πάω για το οικόνομι διαμέρισμα των 20 τετραγωνικών με μονό κρεβάτι στα 1440 ευρώπουλα το μήνα. Μετά άρχισα να γλυκοκοιτάζω το κόμφορτ στα 30 τετραγωνικά με μεγαλύτερη κουζίνα, πάλι μονό κρεβάτι και 2070 ευρώπουλα το μήνα. Έστειλα μάλιστα και ημαίλ και μου είπαν ότι: «ευχαρίστως drSpock μπορούμε να σας προσφέρουμε το εν λόγω διαμέρισμα στην εξευτελιστική τιμή των 2070 ευρώ (παρακαλώ πηγαίνετε εδώ για τη λίστα των έξτρα παρεχόμενων υπηρεσιών και το πόσο κοστίζουν)». Κάποια στιγμή ένιωσα λίγες ενοχές γιατί προτίμησα το κόμφορτ και ρώτησα τη μικρή σε δίλημμα ποιο από τα δύο να κλείσω για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: «Εσύ πληρώνεις? Ε, τότε τι ρωτάς?!».
Ναι αλλά οι φίλοι που κάλεσα που θα κοιμούνται? Πως θα βολευτούμε στο μονό (δεν είναι τέτοιου είδους φίλοι)? Μήπως αν έπαιρνα τη μπίσνες σουίτ, στα 40 τετραγωνικά, με ξεχωριστό υπνοδωμάτιο με διπλό κρεβάτι και πιθανότατα καναπέ στα (μόλις) 3780 ευρώπουλλα το μήνα? Μέχρι που έστειλα και δεύτερο ημαίλ να ρωτήσω αν υπάρχει διαθέσιμη σουϊτα και αν έχει και roof terrace όπως λένε! Παρά τρίχα να μην υπήρχε αλλά το κανόνισαν οι άνθρωποι (άμεση εξυπηρέτηση δεν μπορώ να πω).
Τώρα έχω –σχεδόν- αποφασίσει πως είμαι μια γαϊδούρα και τι τη θέλω τη μπίσνες σουίτ μόνη μου (ως επί το πλείστον) και πως αν έρθει και κανένας θα βολευτούμε στο μονό, στο πάτωμα ή σε κανένα υπνοσάκκο. Και με τα λεφτά που θα μείνουν (το μπάτζετ είναι συγκεκριμένο) θα μπορώ να βάλω έξτρα υπηρεσίες –όπως ίντερνετ στα 90 ευρώ το μήνα, για σκοπούς εργασίας πάντα όχι για να χαζεύω σε βλογ- και ίσως πάω και σε κανένα συνέδριο πουθενά αλλού.
Το αποφάσισα. Θα είμαι λογική και θα πάρω το κόμφορτ. Τελεία και πάυλα!
.
.
.
Καλού κακού όμως δεν θα το κλείσω ακόμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται μέχρι αύριο!
Ναι αλλά οι φίλοι που κάλεσα που θα κοιμούνται? Πως θα βολευτούμε στο μονό (δεν είναι τέτοιου είδους φίλοι)? Μήπως αν έπαιρνα τη μπίσνες σουίτ, στα 40 τετραγωνικά, με ξεχωριστό υπνοδωμάτιο με διπλό κρεβάτι και πιθανότατα καναπέ στα (μόλις) 3780 ευρώπουλλα το μήνα? Μέχρι που έστειλα και δεύτερο ημαίλ να ρωτήσω αν υπάρχει διαθέσιμη σουϊτα και αν έχει και roof terrace όπως λένε! Παρά τρίχα να μην υπήρχε αλλά το κανόνισαν οι άνθρωποι (άμεση εξυπηρέτηση δεν μπορώ να πω).
Τώρα έχω –σχεδόν- αποφασίσει πως είμαι μια γαϊδούρα και τι τη θέλω τη μπίσνες σουίτ μόνη μου (ως επί το πλείστον) και πως αν έρθει και κανένας θα βολευτούμε στο μονό, στο πάτωμα ή σε κανένα υπνοσάκκο. Και με τα λεφτά που θα μείνουν (το μπάτζετ είναι συγκεκριμένο) θα μπορώ να βάλω έξτρα υπηρεσίες –όπως ίντερνετ στα 90 ευρώ το μήνα, για σκοπούς εργασίας πάντα όχι για να χαζεύω σε βλογ- και ίσως πάω και σε κανένα συνέδριο πουθενά αλλού.
Το αποφάσισα. Θα είμαι λογική και θα πάρω το κόμφορτ. Τελεία και πάυλα!
.
.
.
Καλού κακού όμως δεν θα το κλείσω ακόμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται μέχρι αύριο!
Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008
Μου λείπουν...
Μου λείπουν τα καλοκαίρια με παρέα.
Μου λείπουν τα μάτια του πλημμυρισμένα από φως και η αρμύρα στο δέρμα του.
Μου λείπουν τα ταβερνάκια δίπλα στο κύμα με τηγανητές πατάτες και φέτα.
Μου λείπουν τα νυσταγμένα μεσημέρια μετά την παραλία με σειρές στην τηλεόραση και χάδια στον καναπέ.
Μου λείπουν οι σιωπές που τα έλεγαν όλα
Μου λείπουν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Θέλω να τα ξαναζησω με κάποιον που να το αξίζει αλλά φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι και το επόμενο καλοκαίρι θα περάσει τόσο άσκοπα και γρήγορα όσο κι αυτό.
Φοβάμαι ότι η μοναξιά μου έχει γίνει δεύτερη φύση.
Φοβάμαι ότι αυτός που θα το αξίζει δεν θα βρεθεί ποτέ στο δρόμο μου.
Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να συμβιβαστώ.
Φοβάμαι ότι δεν θα ξαναερωτευτώ...
Μου λείπουν τα μάτια του πλημμυρισμένα από φως και η αρμύρα στο δέρμα του.
Μου λείπουν τα ταβερνάκια δίπλα στο κύμα με τηγανητές πατάτες και φέτα.
Μου λείπουν τα νυσταγμένα μεσημέρια μετά την παραλία με σειρές στην τηλεόραση και χάδια στον καναπέ.
Μου λείπουν οι σιωπές που τα έλεγαν όλα
Μου λείπουν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Θέλω να τα ξαναζησω με κάποιον που να το αξίζει αλλά φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι και το επόμενο καλοκαίρι θα περάσει τόσο άσκοπα και γρήγορα όσο κι αυτό.
Φοβάμαι ότι η μοναξιά μου έχει γίνει δεύτερη φύση.
Φοβάμαι ότι αυτός που θα το αξίζει δεν θα βρεθεί ποτέ στο δρόμο μου.
Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να συμβιβαστώ.
Φοβάμαι ότι δεν θα ξαναερωτευτώ...
Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008
Ακόμα...
Ήταν Κυριακή. Είχαμε ξεκινήσει πρωϊ, να πάμε Χαλκίδα για να δώ μια πολύ καλή μου φίλη και η μέρα προμηνυόταν χαρούμενη. Κάναμε μια βόλτα στη Χαλκίδα και κάτσαμε κάπου να φάμε. Στη μέση χτύπησε το κινητό της. Ήταν η μητέρα της να της πει ότι ένα αεροπλάνο των Κυπριακών Αερογραμμών είχε πέσει έξω από την Αθήνα. Κοιτάξαμε όλοι τη μικρή οθόνη πάνω από το ταμείο. Η αδερφή μου θα ερχόταν Αθήνα με Κυπριακές την επομένη ή μήπως σήμερα? Στην οθόνη εικόνες από το κομμένο φτερό με το σήμα της Ήλιος. Δεν ήξερα ποια εταιρία είναι απλά ότι δεν είναι οι Κυπριακές αερογραμμές. Ησύχασα λίγο. Δεν ακούγαμε τα σχόλια. Φάγαμε βιαστικά και αποφασίσαμε να φύγουμε πιο νωρίς. Στο σταθμό του τραίνου, οι λιγοστοί που περίμεναν είμασταν με το μισό κεφάλι στο δωμάτιο του σταθμάρχη με την τηλεόραση αναμμένη να προσπαθούμε να ακούσουμε. Έλεγαν για αρκετούς νεκρούς. Στο τραίνο δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο. Βιαζόμασταν να φτάσουμε για να μάθουμε ακριβώς τι έγινε. Ανάψαμε την τηλεόραση. Όλα τα κανάλια έπαιζαν εικόνες από την καταστροφή και τώρα έλεγαν ότι δεν υπήρχαν επιζώντες. Δεν χρειαζόταν να μάθω ότι και μια παλιά μου συμμαθήτρια ήταν στη πτήση για να κλάψω για όλους.
Είναι αλήθεια ότι δυστυχήματα (όσο τραγικά και να είναι) συμβαίνουν.
Είναι αλήθεια ότι χιλιάδες πεθαίνουν καθημερινά.
Είναι αλήθεια ότι η ζωή προχωρά και δεν περιμένει κανέναν.
Είναι αλήθεια πως ό,τι και να γίνει δεν θα τους φέρει πίσω.
Αλλά πόσο ακόμα...
Είναι αλήθεια ότι δυστυχήματα (όσο τραγικά και να είναι) συμβαίνουν.
Είναι αλήθεια ότι χιλιάδες πεθαίνουν καθημερινά.
Είναι αλήθεια ότι η ζωή προχωρά και δεν περιμένει κανέναν.
Είναι αλήθεια πως ό,τι και να γίνει δεν θα τους φέρει πίσω.
Αλλά πόσο ακόμα...
Τρίτη 12 Αυγούστου 2008
Μη με ξυπνάς απ’τις 6...ζζζζζζ
Ανέκαθεν είχα ένα μικρό πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα. Βασικά, το προτιμώ γύρω στο μεσημέρι. Έλα όμως που κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται το πρωϊ ντε και καλά! Επειδή, όμως, είμαι και οργανωμένη ξεκινώ με σχέδιο από το προηγούμενο βράδυ το οποίο πάει κάπως έτσι:
«Αύριο θα ξυπνήσω πολύ νωρίς, κατά τις 9 (οτιδήποτε πιο πριν είναι αξημέρωτα), θα πάω στην τράπεζα να πληρώσω την πιστωτική, μετά θα πάω μια βόλτα στο πανεπιστήμιο για κάτι διαδικαστικά και μετά θα πάω στη ¨δουλειά¨ γιατί το έχω παραχέσει και έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω που αναβάλω ένα μήνα. Εντάξει? Εντάξει. »
Πέφτω για ύπνο γύρω στη 1 μετά από ένα επεισόδιο “CSI” και δύο “Sex and the City” και προσπαθώ να κοιμηθώ. Τίποτα. Καταρχήν γιατί δεν έχουν περάσει ούτε 12 ώρες από τότε που ξύπνησα και κατά δεύτερον γιατί έχω (άλλο) ένα μικρό πρόβλημα με τις εγκεφαλικές μου λειτουργίες. Δεν κάνουν shut down! Σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να καπνίζω διάφορες ουσίες μήπως και κάψω μερικά εγκεφαλικά κύτταρα, αλλά αυτό είναι άλλο πόστ. Τέλοσπάντων, μετά από 1-2 ώρες καταφέρνω τελικά να κοιμηθώ.
Στις 9 χτυπά το ξυπνητήρι. Το κλείνω και γυρίζω πλευρό. Για μισή ώρα παραπάνω δεν χάθηκε ο κόσμος. Προλαβαίνω. Στις 10 ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω με μισόκλειστα βλέφαρα την ώρα, σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ αν είναι να προλάβω και τα ξανακλείνω. Στις 11 παρά τέταρτο, τα ξανανοίγω, σκέφτομαι πως είναι πολύ αργά για την τράπεζα και πως μπορώ να πάω και αύριο. Έχουμε περάσει ήδη στο πλάν Β. Σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ και αλλάζω μαξιλάρι. Στις 11 και μισή, βλέπω το ρολόι, πανικοβάλλομαι, σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ τώρα αν είναι να προλάβω τις διοικητικές υπηρεσίες στο Πανεπιστήμιο, ξεσκεπάζομαι και αλλάζω πλευρό. Στις 12 έχω περάσει στο πλαν C. Κι αύριο μέρα είναι για το Πανεπιστήμιο. Να σηκωθώ μόνο να πάω ¨δουλειά¨. Ξανακλείνω τα μάτια. Μία παρά τέταρτο αποφασίζω ότι είμαι πολύ γουρούνα και πρέπει οπωσδήποτε να σηκωθώ και να πάω ¨δουλειά¨. Βγάζω το ένα πόδι έξω από το κρεβάτι και μέχρι τη 1 έχω σηκωθεί.
Καθ’οδόν προς το μπάνιο σκέφτομαι ότι πρέπει να βιαστώ γιατί μεσημέριασε και δεν έχω κάνει τίποτε ακόμα. Στην επιστροφή από το μπάνιο, έχω αποφασίσει ότι που να τρέχω τώρα? Μπορώ να δουλέψω λίγο στον υπολογιστή στο σπίτι. Πλαν D!
«Αύριο θα ξυπνήσω πολύ νωρίς, κατά τις 9 (οτιδήποτε πιο πριν είναι αξημέρωτα), θα πάω στην τράπεζα να πληρώσω την πιστωτική, μετά θα πάω μια βόλτα στο πανεπιστήμιο για κάτι διαδικαστικά και μετά θα πάω στη ¨δουλειά¨ γιατί το έχω παραχέσει και έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω που αναβάλω ένα μήνα. Εντάξει? Εντάξει. »
Πέφτω για ύπνο γύρω στη 1 μετά από ένα επεισόδιο “CSI” και δύο “Sex and the City” και προσπαθώ να κοιμηθώ. Τίποτα. Καταρχήν γιατί δεν έχουν περάσει ούτε 12 ώρες από τότε που ξύπνησα και κατά δεύτερον γιατί έχω (άλλο) ένα μικρό πρόβλημα με τις εγκεφαλικές μου λειτουργίες. Δεν κάνουν shut down! Σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να καπνίζω διάφορες ουσίες μήπως και κάψω μερικά εγκεφαλικά κύτταρα, αλλά αυτό είναι άλλο πόστ. Τέλοσπάντων, μετά από 1-2 ώρες καταφέρνω τελικά να κοιμηθώ.
Στις 9 χτυπά το ξυπνητήρι. Το κλείνω και γυρίζω πλευρό. Για μισή ώρα παραπάνω δεν χάθηκε ο κόσμος. Προλαβαίνω. Στις 10 ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω με μισόκλειστα βλέφαρα την ώρα, σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ αν είναι να προλάβω και τα ξανακλείνω. Στις 11 παρά τέταρτο, τα ξανανοίγω, σκέφτομαι πως είναι πολύ αργά για την τράπεζα και πως μπορώ να πάω και αύριο. Έχουμε περάσει ήδη στο πλάν Β. Σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ και αλλάζω μαξιλάρι. Στις 11 και μισή, βλέπω το ρολόι, πανικοβάλλομαι, σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ τώρα αν είναι να προλάβω τις διοικητικές υπηρεσίες στο Πανεπιστήμιο, ξεσκεπάζομαι και αλλάζω πλευρό. Στις 12 έχω περάσει στο πλαν C. Κι αύριο μέρα είναι για το Πανεπιστήμιο. Να σηκωθώ μόνο να πάω ¨δουλειά¨. Ξανακλείνω τα μάτια. Μία παρά τέταρτο αποφασίζω ότι είμαι πολύ γουρούνα και πρέπει οπωσδήποτε να σηκωθώ και να πάω ¨δουλειά¨. Βγάζω το ένα πόδι έξω από το κρεβάτι και μέχρι τη 1 έχω σηκωθεί.
Καθ’οδόν προς το μπάνιο σκέφτομαι ότι πρέπει να βιαστώ γιατί μεσημέριασε και δεν έχω κάνει τίποτε ακόμα. Στην επιστροφή από το μπάνιο, έχω αποφασίσει ότι που να τρέχω τώρα? Μπορώ να δουλέψω λίγο στον υπολογιστή στο σπίτι. Πλαν D!
Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008
Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός (according to drSpock).
Καταρχήν, ο τέλειος άντρας δεν χρειάζεται να είναι κούκλος. Απλώς ψηλός, μελαχροινός με πράσινα μάτια, φαρδιούς ώμους και ωραία χέρια. Επίσης, πρέπει να έχει χιούμορ (κατά προτίμηση μαύρο για να ταιριάζει χρωματικά στο δικό μου!), να είναι σχετικά μορφωμένος, καλλιεργημένος και κοσμοπολίτης (ιθαγένεια όπτιοναλ), τρυφερός όταν πρέπει και μπρουτάλ όταν χρειάζεται, δυναμικός, οικονομικά ανεξάρτητος και πρακτικός (να πιάνουν τα χέρια του). Αν ξέρει και τα πάντα από υπολογιστές ακόμα καλύτερα! Εννοείται ότι θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα έξυπνος και με γενικές γνώσεις επί παντός επιστητού (αλλά όχι ξερόλας) για να με εξιτάρει πνευματικά, να μπορούμε να συζητήσουμε για τα πάντα (από Φόρμουλα 1 μέχρι Προυστ και το μεσανατολικό) και για να μπορώ να τον θαυμάζω και λίγο (ο έρωτας περνά από τον εγκέφαλο, τα υπόλοιπα είναι μακακίες!).
Επαγγελματικά, κατά προτίμηση θα πρέπει να είναι ψυχίατρος (για μόνιμη πρόσβαση σε ψυχοθεραπεία 24/7 και για να μένει ο μισθός μου στην οικογένεια) με χόμπι την εκμάθηση εναλλακτικών τεχνικών χαλάρωσης με μασάζ και επιρροές από Κάμα Σούτρα τις οποίες θα δοκιμάζει σε μένα. Εναλλακτικά θα μπορούσε να είναι και ψυχολόγος αλλά σε περίπτωση ανάγκης δεν μπορούν να συνταγογραφήσουν χάπια τζαι που ήσουν, πούποτε! Επίσης, σε περίπτωση που το χόμπι του δεν είναι το προαναφερθέν μπορεί να χρειαστεί να στρατολογήσω και εραστή φυσιοθεραπευτή ή χειροπράκτη. Βέβαια, επειδή μάλλον οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δεν θα μου αφήνουν χρόνο για δύο άντρες θα πρέπει να επιμείνω για το χόμπυ.
Επίσης, θα πρέπει να με λατρέυει και να είμαι η προτεραιότητα του αλλά χωρίς υπερβολές και εμμονές. Θα πρέπει να μου λέει συχνά πόσο υπέροχη/σέξυ/καταπληκτική κ.ο.κ είμαι και να θέλει να περνά χρόνο μαζί μου αλλά όχι συνέχεια. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχει φίλους και (άλλα) χόμπυ καθότι χρειάζομαι και τον alone χρόνο μου! Να ζηλεύει ελάχιστα –έτσι για να ξέρω ότι με λατρεύει- αλλά χωρίς σκηνές και υπερβολές (δεν έχω πρόβλημα αν φλερτάρει διακριτικά άλλες, φλέρτ ις γκούντ) και να είναι ελαφρώς πιο ενθουσιώδης και ξεσηκωτικός από ότι εγώ (οτιδήποτε πάνω από το 0 δηλαδή μας κάνει). Να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για να βγαίνουμε και λίγο που το σπίτι αλλά χωρίς να με σέρνει για bungee jumping και white water rafting κάθε δεύτερο σαβατοκύριακο! Να είναι τζέντλεμαν και αλήτης αναλόγως της περίστασης και να μην έχει μυστικά από μένα χωρίς όμως να μου λέει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα πάντα ή τι του μαγείρεψε η μάμα του το μεσημέρι!
Τώρα που είπα μάμα, εννοείται ότι θα μένει μόνος του ενώ θεωρείται και added bonus αν οι γονείς του μένουν σε άλλη χώρα .
Επίσης, θα πρέπει να ταιριάζουμε χημικά (μετάφραση: να γουστάρω τις φερομόνες του και vice versa).
Αν ξέρει πορτογαλλικά θεωρείται added, added bonus (εναλλακτικά γίνεται και Ιταλικά δεν είμαι απόλυτη).
Α, και επειδή βγαίνω αραιά και που θα πρέπει να έχει καταπληκτικό τίμινγκ για να γνωριστούμε ή να πέσει από το ταβάνι μου.
Αυτά.
Μόνο.
Πως είναι δυνατόν να μην τον έχω βρει ακόμα???
Υ.Γ: Για να βεβαιωθείτε πόσο λογική, μετριοπαθής και συζητίσημη είμαι θα κάνω και περαιτέρω υποχωρήσεις. Αυτό με τις ξένες γλώσσες δεν είναι υποχρεωτικό.
Στην ανάγκη τις μαθαίνει και μετά!
Επαγγελματικά, κατά προτίμηση θα πρέπει να είναι ψυχίατρος (για μόνιμη πρόσβαση σε ψυχοθεραπεία 24/7 και για να μένει ο μισθός μου στην οικογένεια) με χόμπι την εκμάθηση εναλλακτικών τεχνικών χαλάρωσης με μασάζ και επιρροές από Κάμα Σούτρα τις οποίες θα δοκιμάζει σε μένα. Εναλλακτικά θα μπορούσε να είναι και ψυχολόγος αλλά σε περίπτωση ανάγκης δεν μπορούν να συνταγογραφήσουν χάπια τζαι που ήσουν, πούποτε! Επίσης, σε περίπτωση που το χόμπι του δεν είναι το προαναφερθέν μπορεί να χρειαστεί να στρατολογήσω και εραστή φυσιοθεραπευτή ή χειροπράκτη. Βέβαια, επειδή μάλλον οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δεν θα μου αφήνουν χρόνο για δύο άντρες θα πρέπει να επιμείνω για το χόμπυ.
Επίσης, θα πρέπει να με λατρέυει και να είμαι η προτεραιότητα του αλλά χωρίς υπερβολές και εμμονές. Θα πρέπει να μου λέει συχνά πόσο υπέροχη/σέξυ/καταπληκτική κ.ο.κ είμαι και να θέλει να περνά χρόνο μαζί μου αλλά όχι συνέχεια. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχει φίλους και (άλλα) χόμπυ καθότι χρειάζομαι και τον alone χρόνο μου! Να ζηλεύει ελάχιστα –έτσι για να ξέρω ότι με λατρεύει- αλλά χωρίς σκηνές και υπερβολές (δεν έχω πρόβλημα αν φλερτάρει διακριτικά άλλες, φλέρτ ις γκούντ) και να είναι ελαφρώς πιο ενθουσιώδης και ξεσηκωτικός από ότι εγώ (οτιδήποτε πάνω από το 0 δηλαδή μας κάνει). Να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για να βγαίνουμε και λίγο που το σπίτι αλλά χωρίς να με σέρνει για bungee jumping και white water rafting κάθε δεύτερο σαβατοκύριακο! Να είναι τζέντλεμαν και αλήτης αναλόγως της περίστασης και να μην έχει μυστικά από μένα χωρίς όμως να μου λέει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα πάντα ή τι του μαγείρεψε η μάμα του το μεσημέρι!
Τώρα που είπα μάμα, εννοείται ότι θα μένει μόνος του ενώ θεωρείται και added bonus αν οι γονείς του μένουν σε άλλη χώρα .
Επίσης, θα πρέπει να ταιριάζουμε χημικά (μετάφραση: να γουστάρω τις φερομόνες του και vice versa).
Αν ξέρει πορτογαλλικά θεωρείται added, added bonus (εναλλακτικά γίνεται και Ιταλικά δεν είμαι απόλυτη).
Α, και επειδή βγαίνω αραιά και που θα πρέπει να έχει καταπληκτικό τίμινγκ για να γνωριστούμε ή να πέσει από το ταβάνι μου.
Αυτά.
Μόνο.
Πως είναι δυνατόν να μην τον έχω βρει ακόμα???
Υ.Γ: Για να βεβαιωθείτε πόσο λογική, μετριοπαθής και συζητίσημη είμαι θα κάνω και περαιτέρω υποχωρήσεις. Αυτό με τις ξένες γλώσσες δεν είναι υποχρεωτικό.
Στην ανάγκη τις μαθαίνει και μετά!
Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ
Μου έστειλαν αυτό το ημαιλ και μου άρεσε. Είναι από Ελληνική εφημερίδα.
Enjoy...
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.
Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.
Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο. Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα.
Άντε βγάλ΄ το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα».
Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται. Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας. Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.
Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;». Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί».. Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν». Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ΄λεγα τώρα». Και δεν του λέει.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η μαμά μου του λέει:
«Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ΄ αυτί μου. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ΄κανες». Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο». Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο». Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;» Κι η μαμά μου λέει: «Και δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα». Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ΄ αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ΄ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα». Κι η μαμά λέει:
«Γι΄ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ΄λεγα εγώ». Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ΄λεγες εσύ;».. Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ΄λεγα εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν΄ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζειειειειει». Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.
Ελενα Ακρίτα
Νέα του Σαββατοκύριακου
Enjoy...
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.
Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.
Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο. Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα.
Άντε βγάλ΄ το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα».
Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται. Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας. Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.
Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;». Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί».. Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν». Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ΄λεγα τώρα». Και δεν του λέει.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η μαμά μου του λέει:
«Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ΄ αυτί μου. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ΄κανες». Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο». Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο». Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;» Κι η μαμά μου λέει: «Και δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα». Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ΄ αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ΄ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα». Κι η μαμά λέει:
«Γι΄ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ΄λεγα εγώ». Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ΄λεγες εσύ;».. Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ΄λεγα εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν΄ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζειειειειει». Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.
Ελενα Ακρίτα
Νέα του Σαββατοκύριακου
Σάββατο 2 Αυγούστου 2008
Γουστάρεις δράμα?
Πήγα ψες να δω τραγωδία μόνη μου. Κανένας δεν ήθελε να έρθει μαζί μου γιατί δήθεν θα έλειπαν (φτηνές δικαιολογίες!) ή γιατί δεν γουστάρουν δράμα (τους φτάνουν τα δικά τους).
Κανονικά, ελλείψει παρέας δεν θα πήγαινα. Έχω ένα μικρό κόμπλεξ και δεν μ' αρέσει να βγαίνω έξω μόνη μου γι' αυτό και έχασα την παράσταση της Μήδειας πριν μερικές μέρες. Αποφάσισα όμως ότι δεν είναι και τόσο τραγικό να βγαίνεις μόνη σου και στο κάτω κάτω γιατί να μην μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου έξω? Είμαι άλλωστε υπέροχη παρέα! Στα πλαίσια λοιπόν, της χειραφέτησης μου πήγα να δω τον "Αίαντα" στη Σχολή Τυφλών.
Και το μετάνιωσα.
Η παράσταση ήταν χαλαρά μέτρια και είμαι σίγουρη ότι στο κεφάλι του ο σκηνοθέτης πρέπει να το φαντάστηκε αλλιώς, δεν εξηγείται διαφορετικά. Οι δίπλα μου είχαν σκάσει στα γέλια (σε τραγωδία υπενθυμίζω) ενώ κάποιοι έφυγαν στη μέση. Το μόνο καλό ήταν που τέλειωσε γρήγορα! Επειδή είμαστε ευγενικός λαός (κατά βάθος) το χειροκρότημα κράτησε περισσότερο από ότι περίμενα και άκουσα και δύο αμυδρά "μπράβο" από συναδέλφους τους Κύπριους τα οποία δεν ξέρω και που να τα ανάξω. Κατάλαβαν κάτι που εγώ δεν κατάλαβα όταν μια γκόμενα σηκώθηκε από τις κερκίδες και άρχισε να σφαδάζει στη σκηνή πριν να ξανακάτσει στις κερκίδες ή ήταν συναδελφική αλληλεγγύη?!
Δεν υποστηρίζω ότι είμαι κουλτουριάρα, αλλά αν σε μια τραγωδία δεν αισθανθείς στο παραμικρό τίποτα από τον ορισμό της τραγωδίας (ήμουν το μόνο σπάσμα που τον αποστήθισε στο γυμνάσιο επειδή έτσι μας είπε η καθηγήτρια) τότε δεν νομίζω ότι φταίει μόνο ο θεατής αλλά και κάποιοι άλλοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ο υπερβολικός σουρεαλισμός σε αρχαίο δράμα βλάπτει σοβαρά τα νεύρα των θεατών! Αν δεν μπορείς, ρε φίλε, μεν κάμεις τραγωδία! Υπάρχουν άλλοι που μπορούν καλύτερα (σημείωση: η περσινή παραγωγή του ΘΟΚ "Ιφιγένεια η εν Ταύροις" ήταν η καλύτερη που είδα ποτέ).
Τελικά, αν και ήμουν όπως το αγγούρι με δύο θέσεις κενές δεξιά μου και δύο αριστερά, ευτυχώς που πήγα μόνη μου. Θα με είχαν γδάρει πριν να τελειώσει και τότε να δεις τραγωδία!
Κανονικά, ελλείψει παρέας δεν θα πήγαινα. Έχω ένα μικρό κόμπλεξ και δεν μ' αρέσει να βγαίνω έξω μόνη μου γι' αυτό και έχασα την παράσταση της Μήδειας πριν μερικές μέρες. Αποφάσισα όμως ότι δεν είναι και τόσο τραγικό να βγαίνεις μόνη σου και στο κάτω κάτω γιατί να μην μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου έξω? Είμαι άλλωστε υπέροχη παρέα! Στα πλαίσια λοιπόν, της χειραφέτησης μου πήγα να δω τον "Αίαντα" στη Σχολή Τυφλών.
Και το μετάνιωσα.
Η παράσταση ήταν χαλαρά μέτρια και είμαι σίγουρη ότι στο κεφάλι του ο σκηνοθέτης πρέπει να το φαντάστηκε αλλιώς, δεν εξηγείται διαφορετικά. Οι δίπλα μου είχαν σκάσει στα γέλια (σε τραγωδία υπενθυμίζω) ενώ κάποιοι έφυγαν στη μέση. Το μόνο καλό ήταν που τέλειωσε γρήγορα! Επειδή είμαστε ευγενικός λαός (κατά βάθος) το χειροκρότημα κράτησε περισσότερο από ότι περίμενα και άκουσα και δύο αμυδρά "μπράβο" από συναδέλφους τους Κύπριους τα οποία δεν ξέρω και που να τα ανάξω. Κατάλαβαν κάτι που εγώ δεν κατάλαβα όταν μια γκόμενα σηκώθηκε από τις κερκίδες και άρχισε να σφαδάζει στη σκηνή πριν να ξανακάτσει στις κερκίδες ή ήταν συναδελφική αλληλεγγύη?!
Δεν υποστηρίζω ότι είμαι κουλτουριάρα, αλλά αν σε μια τραγωδία δεν αισθανθείς στο παραμικρό τίποτα από τον ορισμό της τραγωδίας (ήμουν το μόνο σπάσμα που τον αποστήθισε στο γυμνάσιο επειδή έτσι μας είπε η καθηγήτρια) τότε δεν νομίζω ότι φταίει μόνο ο θεατής αλλά και κάποιοι άλλοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ο υπερβολικός σουρεαλισμός σε αρχαίο δράμα βλάπτει σοβαρά τα νεύρα των θεατών! Αν δεν μπορείς, ρε φίλε, μεν κάμεις τραγωδία! Υπάρχουν άλλοι που μπορούν καλύτερα (σημείωση: η περσινή παραγωγή του ΘΟΚ "Ιφιγένεια η εν Ταύροις" ήταν η καλύτερη που είδα ποτέ).
Τελικά, αν και ήμουν όπως το αγγούρι με δύο θέσεις κενές δεξιά μου και δύο αριστερά, ευτυχώς που πήγα μόνη μου. Θα με είχαν γδάρει πριν να τελειώσει και τότε να δεις τραγωδία!
Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008
Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?
Είναι μεσημέρι και χαζεύω ειδήσεις στη ΝΕΤ. Η Πελλοπόνησος καίγεται, η ΜΙΣΚΟ αποσύρει κάτι μακαρόνια...τα συνηθισμένα. Το θέμα γυρίζει στον Κάρατζις ο οποίος λέει αρνήθηκε τις κατηγορίες επειδή λέει παλαιότερα ο Χόλμπρουκ του είχε προτείνει να αποσυρθεί και να μην κατηγορηθεί. Ο Χόλμπρουκ βέβαια διαψεύδει με βδελυγμία τον ισχυρισμό και απαντά:
"Ποιον θα πιστέψετε? Έναν από τους χειρότερους δολοφόνους στον κόσμο ή την Αμερικανική κυβέρνηση?"
Χμμμμ......
Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?!
"Ποιον θα πιστέψετε? Έναν από τους χειρότερους δολοφόνους στον κόσμο ή την Αμερικανική κυβέρνηση?"
Χμμμμ......
Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?!
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
Νερό, Νερό...νεράκι (3)
Ξημερώνει ο Θεός τη μέρα και σηκώνομαι νωρίς (κατά τις 10) γιατί είχα μια δουλειά και για να αφήσω το πεδίο ελεύθερο στον Κ.Γ. μήπως και τελειώσει σήμερα! Φυσικά ο Γ.Κ. είχε καταπιαστεί ήδη με κάτι άλλο αλλά ας μην είμαι εντελώς αναίσθητη και σκύλλα, το ξέρω ότι έχει πολλές δουλειές και υποθέτω ότι κατά το μεσημέρι καταπιάστηκε και με το μπανιο μου. Επιστρέφω κατά τις 4:30 και ανεβαίνω ατρόμητα τα σκαλιά ξέροντας ότι η κατάσταση δεν μπορεί να είναι χειρότερη από χτες. Φυσικά τίποτα δεν είχε τελειώσει αλλά οι εργασίες συνεχίζονταν πυρετωδώς. Μην έχοντας άλλα νεύρα –και αντιλαμβανόμενη πλήρως πόσο σκύλλα μπορώ να γίνω μερικές φορές- κατέβηκα στη μικρή να δουλέψω λίγο στον υπολογιστή και να δω μήπως και η ΑΤΗΚ δουλεύει τόσο γρήγορα (NOT!). Τέλοσπάντων, να μη σας τα πρήζω άλλο το χάος έγινε τελικά κόσμος. Το μόνο κατάλοιπο ήταν η τρύπα στην κουζίνα η οποία θα καλυφτεί (ελπίζω αύριο, μετάφραση σε κανένα μήνα αν είμαι τυχερή) αλλά τι να κάνουμε, το πήρα απόφαση.
Κάθομαι, λοιπόν, και συζητώ με τον Κ.Γ. σε φιλικό πλέον κλίμα (αφού ό,τι ήταν να γίνει έγινε και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο) ο οποίος αποκαλύπτει κατόπιν εορτής ότι ήξερε ακριβώς που ήταν η διαρροή αλλά για να τη φτιάξει θα έπρεπε να βγάλει 2-3 πλακάκια, να σκάψει λίγο το τσιμέντο και να τα ξαναβάλει, πράγμα το οποίο θα έπαιρνε πολύ χρόνο και έχει πολλές άλλες δουλειές που τον περιμένουν τώρα!
Όταν, όμως, ρωτούσα εγώ τι εναλλακτική λύση υπάρχει η απάντηση ήταν ΚΑΜΙΑ!
Και αυτό συμβαίνει ΠΑΝΤΑ! Ρωτώ τι επιλογές υπάρχουν, μου λέει μόνο αυτή που έχει ήδη αποφασίσει ότι θα κάνει, αντιστέκομαι λίγο για την τιμή των όπλων, το παίρνω απόφαση (αφού δεν έχω άλλη επιλογή), ό,τι είναι να γίνει γίνεται και ΜΕΤΑ ανακαλύπτω ότι υπήρχαν και άλλες επιλογές!
Τοξότες σου λέει ο άλλος!
Κάθομαι, λοιπόν, και συζητώ με τον Κ.Γ. σε φιλικό πλέον κλίμα (αφού ό,τι ήταν να γίνει έγινε και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο) ο οποίος αποκαλύπτει κατόπιν εορτής ότι ήξερε ακριβώς που ήταν η διαρροή αλλά για να τη φτιάξει θα έπρεπε να βγάλει 2-3 πλακάκια, να σκάψει λίγο το τσιμέντο και να τα ξαναβάλει, πράγμα το οποίο θα έπαιρνε πολύ χρόνο και έχει πολλές άλλες δουλειές που τον περιμένουν τώρα!
Όταν, όμως, ρωτούσα εγώ τι εναλλακτική λύση υπάρχει η απάντηση ήταν ΚΑΜΙΑ!
Και αυτό συμβαίνει ΠΑΝΤΑ! Ρωτώ τι επιλογές υπάρχουν, μου λέει μόνο αυτή που έχει ήδη αποφασίσει ότι θα κάνει, αντιστέκομαι λίγο για την τιμή των όπλων, το παίρνω απόφαση (αφού δεν έχω άλλη επιλογή), ό,τι είναι να γίνει γίνεται και ΜΕΤΑ ανακαλύπτω ότι υπήρχαν και άλλες επιλογές!
Τοξότες σου λέει ο άλλος!
Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008
Νερό, Νερό...νεράκι (2)
Σήμερα γύρισα από τη «δουλειά» κατά τις 4:30 μετά από ένα κουραστικό τρίωρο και δεν πρόλαβα να μπω της πόρτας και να σκεφτώ ότι είναι καιρός να πλύνω τα πιάτα όταν εμφανίστηκε ο Κ.Γ. με μία σωλήνα και κάτι εξαρτήματα. Όταν είπα πως δεν είχα αποφασίσει για τίποτα ακόμα μου είπε ότι θα εφτιαχνε την παροχή της κουζίνας που ήταν «ζήτημα 10 λεπτών» γιατί δεν μπορούσαμε να έχουμε διαρροή. Με τα νεύρα κρόσσια έκατσα στον καναπέ να δουλέψω στον υπολογιστή (άδικα χαρήκατε για το τρίωρο!). Μετά από καμια ώρα ανακοινώνει ότι τέλειωσε με την κουζίνα κα πάει να φύγει.
drSpock: Και με το μπανιο τι θα γίνει? (ερωτώ υποψιασμένη και με μαύρα φίδια να με ζώνουν!)
Κ.Γ: Το μπάνιο έχει νερό.
drSpock: Δεν εννοώ τη μπανιέρα!
Κ.Γ: Ε, ο νιπτήρας και η τουαλέττα δεν έχουν νερό προς το παρόν, θα το κανονίσω αύριο.
drSpock: Τι εννοείς αύριο?!!!!(Δολοφονικές ματιές διαστάσεων ατομικής βόμβας). Άλλαξες την παροχή στην κουζίνα για να μην έχω εναλλακτική για τη δεύτερη σωλήνα στο μπάνιο και τωρά λες μου αύριο! Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα το τελειώσεις τώρα (είμαι σκύλλα το ξέρω).
Ζώντας με 4 γυναίκες ο Κ.Γ. έχει μάθει πως κάποιες στιγμές καλό είναι να μην φέρνει πολλές αντιρρήσεις και υποχωρεί. Εν μέσω τρυπανιών και χάους μαζεύω τα νεύρα μου και πάω στον υπολογιστή της μικρής να δουλέψω γιατί σε τέτοιες συνθήκες καλύτερα να μην βλέπεις. Φυσικά κατέληξα να βλέπω ντοκυμανταίρ στον Η/Υ γιατί με τόσα νεύρα δεν καταλάβαινα τι έγραφα και γιατί δεν έχουμε ούτε ίντερνετ λόγω έργων (της ΑΤΗΚ)!
Κατά τις 8 έρχεται η μικρή και μου ανακοινώνει γελώντας ότι τέλειωσαν και να πάμε να δούμε την ακαταστασία (πως δεν τη σκοτώνω ώρες ώρες είναι θαύμα). Ανεβαίνουμε και αντικρύζω τη Χιροσίμα μετά τους Αμερικανούς! Ντουλάπια και συρτάρια στην κουζίνα στο πάτωμα, μία τρύπα στον τοίχο –ευτυχώς μικρή και χαμηλά για να καλυφτεί- και...γενικά το χάος (ευτυχώς που δεν αποφάσισα να καθαρίσω το Σ/Κ ή το προηγούμενο Σ/Κ!). Ακολουθώ τα συντρίμια μέχρι το μπάνιο και βλέπω την τουαλέττα να έχει κατεβεί ανεξάρτητη και να γέρνει ανέμελα στο μέσο του μπάνιου και μία τρύπα στον τοίχο! Ευτυχώς η επίδραση της μικρής είναι πάντα καταλυτική στο να βλέπω την αστεία πλευρά των πραγμάτων και αντί να κατεβάσω Χριστοπαναγιές με πιάνει νευρικό γέλιο και κατεβαίνω να ρωτήσω τον αίτιο τι θα γίνει. Φυσικά ο Κ.Γ. δεν πτοείται και μου ανακοινώνει ότι μετά την απεργία των εργατών στο Σικάγο ο κόσμος δουλεύει 8ωρο και πως ούτως η άλλως χρειάζεται κάτι εξαρτήματα ακόμα τα οποία θα αγοράσει αύριο. (Το γιατί δεν περίμενε να τα έχει όλα και να ξεκινήσει από το πρωί πριν να αρχίσει να βγάζει τρύπες στους τοίχους μου είναι πολύ λογική ερώτηση για να απαντηθεί στην οικογένεια μου. Μερικές φορές διερωτώμαι από ποιον έχω πάρει!) Ευτυχώς εξακολουθώ να γελώ –και να κλαίω ταυτόχρονα- και αποφασίζω once and for all πως ό,τι και να κάνω και όσο και να φωνάξω τελικά ο Κ.Γ. θα κάνει αυτό που θέλει (όπως πάντα) και υποχωρώ μπροστά στο αναπόφευκτο.
Ευτυχώς η μπανιέρα έχει νερό οπότε κάνω ένα ντους και αποφασίζω να το παίξω Σκάρλετ Ο’Χάρα (tomorrow is another day).
To be continued…
drSpock: Και με το μπανιο τι θα γίνει? (ερωτώ υποψιασμένη και με μαύρα φίδια να με ζώνουν!)
Κ.Γ: Το μπάνιο έχει νερό.
drSpock: Δεν εννοώ τη μπανιέρα!
Κ.Γ: Ε, ο νιπτήρας και η τουαλέττα δεν έχουν νερό προς το παρόν, θα το κανονίσω αύριο.
drSpock: Τι εννοείς αύριο?!!!!(Δολοφονικές ματιές διαστάσεων ατομικής βόμβας). Άλλαξες την παροχή στην κουζίνα για να μην έχω εναλλακτική για τη δεύτερη σωλήνα στο μπάνιο και τωρά λες μου αύριο! Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα το τελειώσεις τώρα (είμαι σκύλλα το ξέρω).
Ζώντας με 4 γυναίκες ο Κ.Γ. έχει μάθει πως κάποιες στιγμές καλό είναι να μην φέρνει πολλές αντιρρήσεις και υποχωρεί. Εν μέσω τρυπανιών και χάους μαζεύω τα νεύρα μου και πάω στον υπολογιστή της μικρής να δουλέψω γιατί σε τέτοιες συνθήκες καλύτερα να μην βλέπεις. Φυσικά κατέληξα να βλέπω ντοκυμανταίρ στον Η/Υ γιατί με τόσα νεύρα δεν καταλάβαινα τι έγραφα και γιατί δεν έχουμε ούτε ίντερνετ λόγω έργων (της ΑΤΗΚ)!
Κατά τις 8 έρχεται η μικρή και μου ανακοινώνει γελώντας ότι τέλειωσαν και να πάμε να δούμε την ακαταστασία (πως δεν τη σκοτώνω ώρες ώρες είναι θαύμα). Ανεβαίνουμε και αντικρύζω τη Χιροσίμα μετά τους Αμερικανούς! Ντουλάπια και συρτάρια στην κουζίνα στο πάτωμα, μία τρύπα στον τοίχο –ευτυχώς μικρή και χαμηλά για να καλυφτεί- και...γενικά το χάος (ευτυχώς που δεν αποφάσισα να καθαρίσω το Σ/Κ ή το προηγούμενο Σ/Κ!). Ακολουθώ τα συντρίμια μέχρι το μπάνιο και βλέπω την τουαλέττα να έχει κατεβεί ανεξάρτητη και να γέρνει ανέμελα στο μέσο του μπάνιου και μία τρύπα στον τοίχο! Ευτυχώς η επίδραση της μικρής είναι πάντα καταλυτική στο να βλέπω την αστεία πλευρά των πραγμάτων και αντί να κατεβάσω Χριστοπαναγιές με πιάνει νευρικό γέλιο και κατεβαίνω να ρωτήσω τον αίτιο τι θα γίνει. Φυσικά ο Κ.Γ. δεν πτοείται και μου ανακοινώνει ότι μετά την απεργία των εργατών στο Σικάγο ο κόσμος δουλεύει 8ωρο και πως ούτως η άλλως χρειάζεται κάτι εξαρτήματα ακόμα τα οποία θα αγοράσει αύριο. (Το γιατί δεν περίμενε να τα έχει όλα και να ξεκινήσει από το πρωί πριν να αρχίσει να βγάζει τρύπες στους τοίχους μου είναι πολύ λογική ερώτηση για να απαντηθεί στην οικογένεια μου. Μερικές φορές διερωτώμαι από ποιον έχω πάρει!) Ευτυχώς εξακολουθώ να γελώ –και να κλαίω ταυτόχρονα- και αποφασίζω once and for all πως ό,τι και να κάνω και όσο και να φωνάξω τελικά ο Κ.Γ. θα κάνει αυτό που θέλει (όπως πάντα) και υποχωρώ μπροστά στο αναπόφευκτο.
Ευτυχώς η μπανιέρα έχει νερό οπότε κάνω ένα ντους και αποφασίζω να το παίξω Σκάρλετ Ο’Χάρα (tomorrow is another day).
To be continued…
Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008
Νερό, Νερό...Νεράκι (1)
Τον τελευταίο χρόνο (για να μην πω τα τελευταία 26 χρόνια και με πείτε υπερβολική) ζω μια ελαφρώς σουρεάλ, υδατική κατάσταση η οποία εμπίπτει στα όρια του συνηθισμένου για την οικογένεια μου και για την οποία φταίει ο πατέρας μου και η εκάστοτε κυβέρνηση. Και εξηγώ:
Ζω σε διαμέρισμα στον 3 όροφο πάνω από τους γονείς μου, τη μικρή και τη μεγάλη αδελφή (με σειρά ορόφων). Ο πατέρας μου (ας τον πούμε Κύρο Γρανάζη θα καταλάβετε) δεν έχει καμία σχέση επαγγελματικά με οικοδομές, υδραυλικά, ηλεκτρικά και όλα τα συναφή αλλά ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα καλύτερα κι από επαγγελματία και του αρέσει κιόλας. Το πρόβλημα προκύπτει από τη στιγμή που αναλαμβάνει πολύ περισσότερα από ότι προλαβαίνει στον ελεύθερο του χρόνο και έχει και 3 κόρες να παραπονιούνται ότι αυτό δεν είναι όπως έπρεπε, το άλλο δεν έχει τελειώσει στην ώρα του (εδώ και ένα χρόνο!) κλπ κλπ κλπ. Μετά από χρόνια αναμονής και προσωρινών λύσεων (που γίνονται πάντα μόνιμες) μετακόμισα επιτέλους το Σεπτέμβρη και ανακάλυψα ότι δεν έχω ζεστό νερό. Η προσωρινή λύση του Κύρου Γρανάζη (Κ.Γ.) ήταν να βάλει ένα ταχύθερμο μέχρι να ενώσει τον ηλιακό που ήταν ζήτημα ημερών και «πες πως έγινε». Εγώ αρνήθηκα έντονα ξέροντας από πείρα ότι ουδεν μονιμότερο του προσωρινού στην οικογένεια μου (το πες πως έγινε ήταν πλέον οικογενειακό ανέκδοτο!), οι συγκεκριμένες συσκευές ή που θα καίγεσαι ή που θα παγώνεις και φυσικά δεν ήθελα να βάλω τίποτα που θα άνοιγε τρύπες σε τοίχους και θα χαλούσε το υπέροχο μπάνιο μου! Αποτέλεσμα: έκανα ντους με κρύο νερό και ο ηλιακός ενώθηκε μετά από μερικές μέρες. Φυσικά το νερό δεν είχε πίεση και πέρασαν πολλές μέρες ακόμα μέχρι να τακτοποιηθεί το «είναι ζήτημα 10 λεπτών» ζήτημα και να κάνω μπάνιο περίπου σαν άνθρωπος. Όλα καλά? Όλα καλά.
Και μετά ήρθε η λειψυδρία.
Η υδατοπρομήθεια μας έκοψε το νερό και λόγω χαμηλής πίεσης στην περιοχή ακόμα κι όταν είχαμε νερό εγώ δεν είχα κρύο νερό (το ζεστό το είχαμε κανονίσει μόνο που τώρα ήταν καλοκαίρι!). Ο Κ.Γ. το σκέφτηκε λίγο και κατέληξε πως η καλύτερη λύση ήταν ένα δεύτερο ντεπόζιτο στο ισόγειο που να γεμίζει όταν έρχεται το νερό και ένα πιεστικό (αντλία) που να ανεβάζει το νερό μέχρι το ντεπόζιτο στην οροφή και κατά συνέπεια και σε μένα. Βέβαια αυτό σήμαινε μια δεύτερη σωλήνα για τη μπανιέρα η οποία θα μου έβγαζε το μίξερ πιο έξω. Εγώ αρνήθηκα έντονα παρά τις υποσχέσεις ότι θα έφτιαχνε ένα μικρό πεζούλι με πλακάκια και δεν θα φαινόταν καθόλου. Επειδή οι εκκλήσεις για βροχή δεν πέτυχαν και η υδατοπρομήθεια έδινε νερό όποτε ήθελε το πήρα απόφαση πως ή θα το δεχόμουν ή θα έβγαινα στην πλαζ με εγκάυματα. Και όπερ εγένετο. Όντως το πεζούλι δεν ήταν άσχημο και το συνήθισα. Πήρε αρκετές μέρες βέβαια μέχρι να καταλάβει γιατί το πιεστικό δούλευε συνεχώς και όχι όταν έπρεπε και με κρατούσε ξύπνια τα βράδια αλλά τελικά τα βρήκαμε. Όλα καλά? Όλα καλά.
Και μετά ήρθε η διαρροή.
Ξαφνικά η μεγάλη αδερφή παρατήρησε ότι το ταβάνι της κουζίνας της έκανε νερα. Ενημέρωσε τις κατάλληλες αρχές (βλέπε Κύρο Γρανάζη) και μετά από εντατικές έρευνες που περιλάμβαναν το να μην ανοίξω καμία βρύση για κανένα τετράωρο (μικρό το κακό) απεφάνθηκαν ότι η σωλήνα που έφερνε το νερό στην κουζίνα και το μπάνιο μου «από κάπου έχανε»! Στην ερώτηση μου πως γίνεται να τρυπήσει μία σωλήνα την οποία όταν έβαζε είχε πει κατά λέξη «έβαλα τις καλές, τις μαντεμένες και θα κρατήσουν 30 χρόνια τουλάχιστον» πήρα την απάντηση πως: αυτά συμβαίνουν. Ναι, αλλά γιατί όλα σε μένα? Προσπαθώντας να κρατήσω τη ψυχραιμία μου -γιατί ο Κ.Γ. έχει την ικανότητα να με διαολίζει με τις διφορούμενες απαντήσεις του που δεν μου λένε ποτέ ακριβώς αυτό που θέλω να μάθω- ρώτησα τι λύση υπάρχει.
Κ.Γ: Ε, θα κλείσω εκείνη την παροχή και θα τη μεταφέρω στη δεύτερη σωλήνα που προνόησα να βάλω στην κουζίνα (πάλε καλά που προνόησε!).
drSpock: Και για το μπάνιο?
Κ.Γ: Ε, θα βάλω μια άλλη σωλήνα από την κουζίνα στο μπάνιο
drSpock: Δηλαδή θα ανοίξεις τρύπες σε δύο τοίχους και θα βάλεις σωλήνα εξωτερικά στο μπάνιο μου!!!!!!! (σε συνδυασμό με βλέμμα που σκοτώνει).
Κ.Γ: Θα τη βάλω χαμηλά με τράκινγκ και δεν θα φαίνεται καθόλου.
drSpock: Πως δεν θα φαίνεται καθόλου το τράκινγκ 5 ιντζών!!!! (βλέμμα που δολοφωνεί μαζικά)
Κ.Γ: Εν η καλύτερη λύση.
drSpock: Να ρωτήσεις υδραυλικό πρώτα.
Κ.Γ: Ξέρει υδραυλικός καλύτερα που μένα που τα έβαλα?
drSpock: Τα έβαλες και τωρά ετρυπήσαν και πρέπει να τρυπήσεις τοίχους και να βάλεις σωλήνες εξωτερικά!
Κ.Γ: Είναι η καλύτερη λύση και δε θα φαίνεται καθόλου.
Εγώ φυσικά αρνήθηκα πεισματικά και του είπα να το ξανασκεφτεί, να βρει τουλάχιστον άλλες δύο εναλλακτικές λύσεις και τελοσπάντων να μου φέρει το τράκινγκ και τη σωλήνα να τα δω πριν συγκατανεύσω σε οτιδήποτε! (είχα αρχίσει ήδη να το παίρνω απόφαση με την τύχη μου).
To be continued...
Ζω σε διαμέρισμα στον 3 όροφο πάνω από τους γονείς μου, τη μικρή και τη μεγάλη αδελφή (με σειρά ορόφων). Ο πατέρας μου (ας τον πούμε Κύρο Γρανάζη θα καταλάβετε) δεν έχει καμία σχέση επαγγελματικά με οικοδομές, υδραυλικά, ηλεκτρικά και όλα τα συναφή αλλά ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα καλύτερα κι από επαγγελματία και του αρέσει κιόλας. Το πρόβλημα προκύπτει από τη στιγμή που αναλαμβάνει πολύ περισσότερα από ότι προλαβαίνει στον ελεύθερο του χρόνο και έχει και 3 κόρες να παραπονιούνται ότι αυτό δεν είναι όπως έπρεπε, το άλλο δεν έχει τελειώσει στην ώρα του (εδώ και ένα χρόνο!) κλπ κλπ κλπ. Μετά από χρόνια αναμονής και προσωρινών λύσεων (που γίνονται πάντα μόνιμες) μετακόμισα επιτέλους το Σεπτέμβρη και ανακάλυψα ότι δεν έχω ζεστό νερό. Η προσωρινή λύση του Κύρου Γρανάζη (Κ.Γ.) ήταν να βάλει ένα ταχύθερμο μέχρι να ενώσει τον ηλιακό που ήταν ζήτημα ημερών και «πες πως έγινε». Εγώ αρνήθηκα έντονα ξέροντας από πείρα ότι ουδεν μονιμότερο του προσωρινού στην οικογένεια μου (το πες πως έγινε ήταν πλέον οικογενειακό ανέκδοτο!), οι συγκεκριμένες συσκευές ή που θα καίγεσαι ή που θα παγώνεις και φυσικά δεν ήθελα να βάλω τίποτα που θα άνοιγε τρύπες σε τοίχους και θα χαλούσε το υπέροχο μπάνιο μου! Αποτέλεσμα: έκανα ντους με κρύο νερό και ο ηλιακός ενώθηκε μετά από μερικές μέρες. Φυσικά το νερό δεν είχε πίεση και πέρασαν πολλές μέρες ακόμα μέχρι να τακτοποιηθεί το «είναι ζήτημα 10 λεπτών» ζήτημα και να κάνω μπάνιο περίπου σαν άνθρωπος. Όλα καλά? Όλα καλά.
Και μετά ήρθε η λειψυδρία.
Η υδατοπρομήθεια μας έκοψε το νερό και λόγω χαμηλής πίεσης στην περιοχή ακόμα κι όταν είχαμε νερό εγώ δεν είχα κρύο νερό (το ζεστό το είχαμε κανονίσει μόνο που τώρα ήταν καλοκαίρι!). Ο Κ.Γ. το σκέφτηκε λίγο και κατέληξε πως η καλύτερη λύση ήταν ένα δεύτερο ντεπόζιτο στο ισόγειο που να γεμίζει όταν έρχεται το νερό και ένα πιεστικό (αντλία) που να ανεβάζει το νερό μέχρι το ντεπόζιτο στην οροφή και κατά συνέπεια και σε μένα. Βέβαια αυτό σήμαινε μια δεύτερη σωλήνα για τη μπανιέρα η οποία θα μου έβγαζε το μίξερ πιο έξω. Εγώ αρνήθηκα έντονα παρά τις υποσχέσεις ότι θα έφτιαχνε ένα μικρό πεζούλι με πλακάκια και δεν θα φαινόταν καθόλου. Επειδή οι εκκλήσεις για βροχή δεν πέτυχαν και η υδατοπρομήθεια έδινε νερό όποτε ήθελε το πήρα απόφαση πως ή θα το δεχόμουν ή θα έβγαινα στην πλαζ με εγκάυματα. Και όπερ εγένετο. Όντως το πεζούλι δεν ήταν άσχημο και το συνήθισα. Πήρε αρκετές μέρες βέβαια μέχρι να καταλάβει γιατί το πιεστικό δούλευε συνεχώς και όχι όταν έπρεπε και με κρατούσε ξύπνια τα βράδια αλλά τελικά τα βρήκαμε. Όλα καλά? Όλα καλά.
Και μετά ήρθε η διαρροή.
Ξαφνικά η μεγάλη αδερφή παρατήρησε ότι το ταβάνι της κουζίνας της έκανε νερα. Ενημέρωσε τις κατάλληλες αρχές (βλέπε Κύρο Γρανάζη) και μετά από εντατικές έρευνες που περιλάμβαναν το να μην ανοίξω καμία βρύση για κανένα τετράωρο (μικρό το κακό) απεφάνθηκαν ότι η σωλήνα που έφερνε το νερό στην κουζίνα και το μπάνιο μου «από κάπου έχανε»! Στην ερώτηση μου πως γίνεται να τρυπήσει μία σωλήνα την οποία όταν έβαζε είχε πει κατά λέξη «έβαλα τις καλές, τις μαντεμένες και θα κρατήσουν 30 χρόνια τουλάχιστον» πήρα την απάντηση πως: αυτά συμβαίνουν. Ναι, αλλά γιατί όλα σε μένα? Προσπαθώντας να κρατήσω τη ψυχραιμία μου -γιατί ο Κ.Γ. έχει την ικανότητα να με διαολίζει με τις διφορούμενες απαντήσεις του που δεν μου λένε ποτέ ακριβώς αυτό που θέλω να μάθω- ρώτησα τι λύση υπάρχει.
Κ.Γ: Ε, θα κλείσω εκείνη την παροχή και θα τη μεταφέρω στη δεύτερη σωλήνα που προνόησα να βάλω στην κουζίνα (πάλε καλά που προνόησε!).
drSpock: Και για το μπάνιο?
Κ.Γ: Ε, θα βάλω μια άλλη σωλήνα από την κουζίνα στο μπάνιο
drSpock: Δηλαδή θα ανοίξεις τρύπες σε δύο τοίχους και θα βάλεις σωλήνα εξωτερικά στο μπάνιο μου!!!!!!! (σε συνδυασμό με βλέμμα που σκοτώνει).
Κ.Γ: Θα τη βάλω χαμηλά με τράκινγκ και δεν θα φαίνεται καθόλου.
drSpock: Πως δεν θα φαίνεται καθόλου το τράκινγκ 5 ιντζών!!!! (βλέμμα που δολοφωνεί μαζικά)
Κ.Γ: Εν η καλύτερη λύση.
drSpock: Να ρωτήσεις υδραυλικό πρώτα.
Κ.Γ: Ξέρει υδραυλικός καλύτερα που μένα που τα έβαλα?
drSpock: Τα έβαλες και τωρά ετρυπήσαν και πρέπει να τρυπήσεις τοίχους και να βάλεις σωλήνες εξωτερικά!
Κ.Γ: Είναι η καλύτερη λύση και δε θα φαίνεται καθόλου.
Εγώ φυσικά αρνήθηκα πεισματικά και του είπα να το ξανασκεφτεί, να βρει τουλάχιστον άλλες δύο εναλλακτικές λύσεις και τελοσπάντων να μου φέρει το τράκινγκ και τη σωλήνα να τα δω πριν συγκατανεύσω σε οτιδήποτε! (είχα αρχίσει ήδη να το παίρνω απόφαση με την τύχη μου).
To be continued...
Τρίτη 22 Ιουλίου 2008
Το σπίτι των Πνευμάτων
Ξενύχτησα ψες ξαναδιαβάζοντας «Το σπίτι των Πνευμάτων» της Αλιέντε και δεν κρατήθηκα να μην κλάψω στο τέλος. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν διαβάσει αλλά το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας στη Λατινική Αμερική που καλύπτει 4 γενιές γυναικών και τα γεγονότα που σημάδεψαν τις ζωές και τη χώρα τους. Χωρίς να δίνει λεπτομέρειες και ονόματα είναι ξεκάθαρο ότι μιλά για η Χιλή και τα γεγονότα των τελευταίων κεφαλαίων περιγράφουν το πραξικόπημα, τη δικτατορία και τους χιλιάδες εξαφανισμένους και βασανισμένους για τους οποίους αδιαφορούσε ο υπόλοιπος κόσμος αλλά και οι πλούσιοι υποστηρικτές της χούντας.
Κλείνοντας το, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που γεννήθηκα στη χώρα που γεννήθηκα, την εποχή που γεννήθηκα. Που δεν έχω ζήσει ποτέ πείνα, πόλεμο, εξαθλίωση, βασανιστήρια, ρατσισμό ή εκμετάλλευση. Που μπορώ να μιλήσω ελεύθερα, να ζήσω ελεύθερα και να αγαπήσω ελεύθερα. Που απολαμβάνω τους καρπούς των αγώνων και των θυσιών άλλων, χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε μέρα. Δε ζω σε έναν ιδανικό κόσμο αγγελικά πλασμένο, όχι και πάντα υπάρχει κάτι ακόμα που μπορεί και χρειάζεται να γίνει αλλά τουλάχιστον κανείς δεν θα με φυλακίσει ή θα με βασανίσει αν προσπαθήσω να το αλλάξω.
Η χώρα μας έχει περάσει από αρκετά στη μοντέρνα ιστορία της. Πολέμους, εμφύλιους, πραξικόπημα, εισβολή. Δεν θα μπω στη διαδικασία του ποιος φταίει (αν και συνήθως εμείς οι ίδιοι). Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να εκτιμήσω κάθε μέρα αυτό που έχω και να φροντίσω κι εγώ να μην ξαναπεράσουμε τα ίδια. Γιατί αν η ιστορία όντως επαναλαμβάνεται…την έχουμε βάψει!
Κλείνοντας το, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που γεννήθηκα στη χώρα που γεννήθηκα, την εποχή που γεννήθηκα. Που δεν έχω ζήσει ποτέ πείνα, πόλεμο, εξαθλίωση, βασανιστήρια, ρατσισμό ή εκμετάλλευση. Που μπορώ να μιλήσω ελεύθερα, να ζήσω ελεύθερα και να αγαπήσω ελεύθερα. Που απολαμβάνω τους καρπούς των αγώνων και των θυσιών άλλων, χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε μέρα. Δε ζω σε έναν ιδανικό κόσμο αγγελικά πλασμένο, όχι και πάντα υπάρχει κάτι ακόμα που μπορεί και χρειάζεται να γίνει αλλά τουλάχιστον κανείς δεν θα με φυλακίσει ή θα με βασανίσει αν προσπαθήσω να το αλλάξω.
Η χώρα μας έχει περάσει από αρκετά στη μοντέρνα ιστορία της. Πολέμους, εμφύλιους, πραξικόπημα, εισβολή. Δεν θα μπω στη διαδικασία του ποιος φταίει (αν και συνήθως εμείς οι ίδιοι). Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να εκτιμήσω κάθε μέρα αυτό που έχω και να φροντίσω κι εγώ να μην ξαναπεράσουμε τα ίδια. Γιατί αν η ιστορία όντως επαναλαμβάνεται…την έχουμε βάψει!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)