Το σπίτι των Πνευμάτων

Ξενύχτησα ψες ξαναδιαβάζοντας «Το σπίτι των Πνευμάτων» της Αλιέντε και δεν κρατήθηκα να μην κλάψω στο τέλος. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν διαβάσει αλλά το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας στη Λατινική Αμερική που καλύπτει 4 γενιές γυναικών και τα γεγονότα που σημάδεψαν τις ζωές και τη χώρα τους. Χωρίς να δίνει λεπτομέρειες και ονόματα είναι ξεκάθαρο ότι μιλά για η Χιλή και τα γεγονότα των τελευταίων κεφαλαίων περιγράφουν το πραξικόπημα, τη δικτατορία και τους χιλιάδες εξαφανισμένους και βασανισμένους για τους οποίους αδιαφορούσε ο υπόλοιπος κόσμος αλλά και οι πλούσιοι υποστηρικτές της χούντας.

Κλείνοντας το, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που γεννήθηκα στη χώρα που γεννήθηκα, την εποχή που γεννήθηκα. Που δεν έχω ζήσει ποτέ πείνα, πόλεμο, εξαθλίωση, βασανιστήρια, ρατσισμό ή εκμετάλλευση. Που μπορώ να μιλήσω ελεύθερα, να ζήσω ελεύθερα και να αγαπήσω ελεύθερα. Που απολαμβάνω τους καρπούς των αγώνων και των θυσιών άλλων, χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε μέρα. Δε ζω σε έναν ιδανικό κόσμο αγγελικά πλασμένο, όχι και πάντα υπάρχει κάτι ακόμα που μπορεί και χρειάζεται να γίνει αλλά τουλάχιστον κανείς δεν θα με φυλακίσει ή θα με βασανίσει αν προσπαθήσω να το αλλάξω.

Η χώρα μας έχει περάσει από αρκετά στη μοντέρνα ιστορία της. Πολέμους, εμφύλιους, πραξικόπημα, εισβολή. Δεν θα μπω στη διαδικασία του ποιος φταίει (αν και συνήθως εμείς οι ίδιοι). Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να εκτιμήσω κάθε μέρα αυτό που έχω και να φροντίσω κι εγώ να μην ξαναπεράσουμε τα ίδια. Γιατί αν η ιστορία όντως επαναλαμβάνεται…την έχουμε βάψει!