Που είναι οι άντρες οέο?

Καθότι σήμερα είναι Κυριακή, γιορτή και σχόλη πήγα μια βόλτα το απόγευμα στο κέντρο να δω λίγο κόσμο. Σε αυτή τη βόλτα με κάλεσε για ένα ποτό ένας Παριζιάνος (πως το μιλώ το γαλλικό η...Κύπρια!) και τουλάχιστον 2 -υποθέτω Γερμανοί αν και ήταν κομματάκι σκουρόχρωμοι-προσπάθησαν να με πιάσουν κουβέντα. Και αυτό συμβαίνει συνήθως όταν είμαι στο εξωτερικό. Το οποίο με οδηγεί στα εξής τρία συμπεράσματα:

(α) Οι Κύπριοι είναι τυφλοί.
(β) Οι Κύπριοι δεν ξέρουν τι θέλουν και
(γ) Οι Κύπριοι τα θέλουν όλα στο πιάτο (κοινώς αν δεν ξέρουν όλους σου τους φίλους και σιγουρευτούν που δέκα μερκιές ότι ενδιαφέρεσαι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν την πιο απλή κίνηση!)

Και έτσι για μπόνους έχω και ένα δου: Οι Κύπριοι κάνουν καμάκι μόνο σε τουρίστριες στην Αγία Νάπα (αν και ακούω ότι ακόμα και αυτή η μορφή τέχνης παέι να εκλείψει).

Οπότε μου γεννιέται το εξής ερώτημα: Γιατί πρέπει να πάρω αεροπλάνο για να θυμηθώ ότι είμαι γυναίκα και μάλιστα οχι και τόσο χάλια (η μετριοφροσύνη που λέγαμε!)? Από πότε οι άντρες πάνε μόνο στα σίγουρα? Τι έγινε ο άντρας κυνηγός? Και το κυριότερο, πότε θα καταλάβουν (και οι Κύπριοι επιτέλους!) ότι και η χυλόπιττα είναι μέρος του παιχνιδιού και μάλιστα σε ετοιμάζει για όταν συναντήσεις την "κατάλληλη" (λέμε τώρα)?

Από την άλλη έχω πει συχνά ότι προτιμώ τους υπόλοιπους Ευρωπαίους (ναι είμαστε κι εμείς Ευρώπη) και ιδιαίτερα τους Ελλαδιτες, Ιταλούς και Γάλλους αλλά επειδή με την τύχη μου με βλέπω να καταλήγω όχι μόνο με Κύπριο αλλά με Παφίτη από την Τάλα όσο να είναι με απασχολεί το θέμα ας είναι και σαν κοινωνικό φαινόμενο!

Βέβαια με τόσα που τους έχω σούρει δεν είναι τυχαίο που κρατούν μία άλφα απόσταση αλλά από που να τα έχουν μάθει????

Υ.Γ: Κατά την ταπεινή μου γνώμη και όχι και τόσο εκτεταμένη πείρα μου, οι Γάλλοι κάνουν το καλύτερο και διακριτικότερο πέσιμο. Είναι τόσο ευγενικοί που αισθάνεσαι και ενοχές αν τους πείς όχι. Μήπως έπρεπε να πάω τελικά για εκείνο το ποτό?!