Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Natura αγάπη μου...

Τελευταία μέρα σήμερα στο Μόναχο και είπα να πάω μια βόλτα στον περιβάλλον χώρο του Zentrum (κέντρο όπου ας πούμε δουλεύω-οι φίλοι μου λένε ότι συνήθως «δουλεύω» τους άλλους. Κακεντρέχειες!). Το Κέντρο, λοιπόν, είναι στα όρια της πόλης και όπως και όλα τα υπόλοιπα είναι καταπράσινο (προς το παρόν πρέπει να με πιστέψετε μέχρι να φορτώσω μερικές φωτό).

Άρχισα να περπατώ, λοιπόν, στα καταπράσινα μονοπάτια όπου τα αγριολούλουδα φύτρωναν ανενόχλητα και τα πουλάκια πετούσαν αμέριμνα δίπλα από μικρά κτίρια όπου στεγάζεται state of the art equipment (μα πως τα γράφω η...Κύπρια!). Όλα ήταν ειδυλλιακά και ήρεμα. Παρασύρθηκα δε τόσο πολύ που μέχρι που έκοψα και μία μαργαρίτα (όχι για να τη μαδήσω, για να τη μυρίσω!).

Με το που πάω να μυρίσω τον κρίνο...ε, συγνώμη τη μαργαρίτα νιώθω κάτι να με τσιμπά στο πόδι. Μαζί με το άου ανακαλύπτω ένα τεραστίων διαστάσεων μυρμήγγι στο πόδι μου! Σιγά τα ωά θα πείτε. Ναι, αν ήταν μόνο του! Με το που ξεφορτώνομαι το ένα βλέπω ένα άλλο στο άλλο μου πόδι και ένα τρίτο να ανεβαίνει στο παπούτσι μου. Κοιτάζω κάτω και βλέπω ένα στρατό να κατακλύζει το πεζοδρόμιο με ταχύτητες φωτός και απειλητικές διαθέσεις ενώ ένα τέταρτο είχε βρεθεί ήδη στο χέρι μου (το μυρμήγγι-φαντομάς φαντάζομαι!). Όπως ήταν φυσικό πέταξα τη μαργαρίτα –η οποία βρωμοζολούσε παρεπιπτόντως- και αρχίσω να περπατώ γρήγορα για να μη με προλάβουν. (Δεν άρχισα να τρέχω για τον προφανή λόγο ότι μέσα μέσα περνούσαν και άλλοι άνθρωποι και δεν ήθελα να φύγω με τη στάμπα της «πελλής Κύπριας»). Τελικά ξέφυγα σχετικά αλώβητη.


Αφού είμαι κορίτσι της πόλης γιατί το βασανίζω??????


Υ.Γ: Καλά το λέω ότι η φύση είναι εκδικητική. Με το που μπήκα στο κτίριο μαύρισε το άπαν σύμπαν και ανοίξαν οι ουρανοι! Και είμαι με τα κοντομάνικα, χωρίς ομπρέλλα, 10 λεπτά απόσταση από τη στάση. Κοινώς, πάλι θα το ξενυχτήσω εδώ. Και θα έφευγα και νωρίς. Γκρρρρρρρρρ.

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Γερμανική οργάνωση (3)

Εντάξει, το καταλαβαίνω. Σίριαλ το έχω κάνει. Σας έχω πρήξει τα ...αυτά που δεν έχω. Αλλά δεν μπορώ άλλο! Πάνω που νόμισα ότι το πήρα το κολάι πάω να φορτώσω το καινούριο file και δεν μου το ανοίγει σωστά γιατί έχει tab παρότι εγώ το φύλαξα σε comma-delimited που σύμφωνα με τις οδηγίες είναι το σωστό format. Και δεν ξέρω και πως να ξεφορτωθώ τα %&*Ι^Ο*@ τα tab! Και ο Γερμανός δεν μου δίνει καμία σημασία εδώ και μία ώρα! Πρέπει να δύσει ο ήλιος για να ασχοληθεί μαζί μου, εξού και χτες έφυγα κατά τις 11. Το βράδυ! Και όταν επιστρέψω Κύπρο πρέπει να το ξανακάνω μόνη μου!

Τελείωσε.

Το αποφάσισα.

Ο κύβος ερρίφθη.


Ζητείται άντρας, ψηλός, μελαχροινός με πράσινα μάτια και χιούμορ που να ξέρει ΤΑ ΠΑΝΤΑ από υπολογιστές. Απολαβές αναλόγως προσόντων. Μόνο σοβαρές αιτήσεις θα γίνονται δεκτές.



Λίγο αργότερα....

Μετά από ψύχραιμες διαπραγματεύσεις με τον υπολογιστή και επιστράτευση της τεράστιας εξυπνάδας μου (!), με χαρά σας ανακοινώνω ότι τα έχουμε πλέον βρει οριστικά και η κρίση έχει λήξει.

Αιτήσεις εξακολουθούν να γίνονται δεκτές.

Ποτέ δεν ξέρεις.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Γερμανική οργάνωση (2)

Crisis averted που λένε και οι Άγγλοι. Τελικά απλώς ήμουν σε λάθος directory! Που να το ήξερα ότι τα files που έβλεπα δεν ήταν αυτά στα οποια πήγαιναν οι εντολές? Να μυρίσω τα νύχια μου?! Windows και πάλι windows! Τελοσπάντων, τα βρήκαμε.

Αλλά όχι για πολύ.

Μετά από 1 ώρα επώδυνου copy paste (στο excel αυτή τη φορά) παίρνω το file στο Γερμανό να μου πει αν είναι εντάξει και αν μπορώ να το φορτώσω στο πρόγραμμα (το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να γράφτηκε από Γερμανό γιατί έχει ένα εκ. προϋποθέσεις και ανακαλύπτει ακόμα και το πιο μικρό λάθος στα file με αποτέλεσμα να μην τα τρέχει!). Και ανακαλύπτω (για ακόμα μία φορά από τότε που ήρθα) πόσο ανοργάνωτη προφανώς είμαι!

Πως είναι δυνατόν να μην έχω τα πάντα, από τότε που ανακαλύφθηκε το σύμπαν σε ένα μαστερ database, colour-coded και με 9999999999 τρόπους ανάλυσης και ανασυνδυασμού δεδομένων? Μα πως μπορώ να δουλεύω έτσι? Πρέπει οπωσδήποτε να οργανωθώ!

Ε, δε θέλω Χριστιανέ μου να οργανωθώ! Είμαι Μεσογειακή και Μεσανατολίτισσα. Λειτουργώ με ένστικτο (λέμε τώρα γιατι το dr Spock δεν έχει βγει τυχαία) και θυμάμαι χαρακτηριστικά τι έκανα τέτοια μέρα το 1990! Γιατί λοιπόν να κρατώ ηλεκτρονικά αρχεία για τα πάντα? Τα ποστ-ιτς γιατί εφευρέθηκαν? Εγώ γουστάρω να έχω χιλιάδες κολλούες με σημειώσεις πάνω και να μη ξέρω τι σημαίνουν! Εσύ τι ζόρι τραβάς?! Α, στο διάλο πια!

Αυτά....

Πάω να οργανωθώ.

Γιατί και η dr. Spock θέλει το Γερμανό της.

Γερμανική οργάνωση (1)

Δεν έχω συγκεκριμένο θεμα γι’αυτό το πόστ πέρα από το ότι είμαι στη δουλειά (στη Γερμανία) και περιμένω χωρίς να μπορώ να κάνω αυτό που πρέπει, δηλαδή να δουλέψω!

Χτες «έμαθα» ένα καινούριο πρόγραμμα στον υπολογιστή, που δουλεύει με Linux/Unix και επομένως δεν καταλαβαίνω Χριστό! Πριν να τα κλείσω και να φύγω για να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο παρατήρησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την τελευταία εντολή που είχα δώσει αλλά είπα μέσα μου: Κι αύριο μέρα είναι. Αμ, δε! Σήμερα το πρωϊ το κωλοπρόγραμμα δεν μ’αφήνει να κάνω τίποτα, δεν μπορώ να φορτώσω τα file μου γιατί αποφάσισε να μην τα βρίσκει και μετά από σχεδόν 3 ώρες άκαρπων προσπαθειών αποφάσισα να ακολουθήσω τη φύση μου και να τα παρατήσω!

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν έρθει επιτέλους ο Γερμανός που μου το είχε δείξει χτες θα διερωτάται πως στο καλό τα έκανα τόσο σκατά σε τόσο λίγη ώρα που με άφησε μόνη μου!

Που να ήξερε ότι μπορούσα να το κάνω και σε λιγότερο χρόνο!

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Που είναι οι άντρες οέο?

Καθότι σήμερα είναι Κυριακή, γιορτή και σχόλη πήγα μια βόλτα το απόγευμα στο κέντρο να δω λίγο κόσμο. Σε αυτή τη βόλτα με κάλεσε για ένα ποτό ένας Παριζιάνος (πως το μιλώ το γαλλικό η...Κύπρια!) και τουλάχιστον 2 -υποθέτω Γερμανοί αν και ήταν κομματάκι σκουρόχρωμοι-προσπάθησαν να με πιάσουν κουβέντα. Και αυτό συμβαίνει συνήθως όταν είμαι στο εξωτερικό. Το οποίο με οδηγεί στα εξής τρία συμπεράσματα:

(α) Οι Κύπριοι είναι τυφλοί.
(β) Οι Κύπριοι δεν ξέρουν τι θέλουν και
(γ) Οι Κύπριοι τα θέλουν όλα στο πιάτο (κοινώς αν δεν ξέρουν όλους σου τους φίλους και σιγουρευτούν που δέκα μερκιές ότι ενδιαφέρεσαι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν την πιο απλή κίνηση!)

Και έτσι για μπόνους έχω και ένα δου: Οι Κύπριοι κάνουν καμάκι μόνο σε τουρίστριες στην Αγία Νάπα (αν και ακούω ότι ακόμα και αυτή η μορφή τέχνης παέι να εκλείψει).

Οπότε μου γεννιέται το εξής ερώτημα: Γιατί πρέπει να πάρω αεροπλάνο για να θυμηθώ ότι είμαι γυναίκα και μάλιστα οχι και τόσο χάλια (η μετριοφροσύνη που λέγαμε!)? Από πότε οι άντρες πάνε μόνο στα σίγουρα? Τι έγινε ο άντρας κυνηγός? Και το κυριότερο, πότε θα καταλάβουν (και οι Κύπριοι επιτέλους!) ότι και η χυλόπιττα είναι μέρος του παιχνιδιού και μάλιστα σε ετοιμάζει για όταν συναντήσεις την "κατάλληλη" (λέμε τώρα)?

Από την άλλη έχω πει συχνά ότι προτιμώ τους υπόλοιπους Ευρωπαίους (ναι είμαστε κι εμείς Ευρώπη) και ιδιαίτερα τους Ελλαδιτες, Ιταλούς και Γάλλους αλλά επειδή με την τύχη μου με βλέπω να καταλήγω όχι μόνο με Κύπριο αλλά με Παφίτη από την Τάλα όσο να είναι με απασχολεί το θέμα ας είναι και σαν κοινωνικό φαινόμενο!

Βέβαια με τόσα που τους έχω σούρει δεν είναι τυχαίο που κρατούν μία άλφα απόσταση αλλά από που να τα έχουν μάθει????

Υ.Γ: Κατά την ταπεινή μου γνώμη και όχι και τόσο εκτεταμένη πείρα μου, οι Γάλλοι κάνουν το καλύτερο και διακριτικότερο πέσιμο. Είναι τόσο ευγενικοί που αισθάνεσαι και ενοχές αν τους πείς όχι. Μήπως έπρεπε να πάω τελικά για εκείνο το ποτό?!

Prost! (ή και στην υγειά σας)

Προχτές το βράδυ έκανα Munchen by night ή αλλιώς μπαρότσαρκα! Γενικά δεν κάνω ...(insert city name here) by night, για τον απλούστατο λόγο ότι συνήθως ταξιδεύω μόνη και δεν μ'αρέσει να βγαίνω μόνη τα βράδια. Εδώ όμως είχα μια παλιά γνωριμία και είπα what the hell ας στείλω ένα email και βλέπουμε.

Κανονίσαμε λοιπόν να βρεθούμε με τον Moritz και με κάτι φίλους του και πήγαμε που αλλού...για μπύρα! Προφανώς θεωρείται κάτι σαν εθνική προδοσία να παραγγείλεις οτιδήποτε άλλο και τώρα που το σκέφτομαι δεν με ρώτησαν καν τι θα πιω. Απλά μου έφεραν μια μπύρα. Naturally!
Εδώ να τονίσω ότι αλκοόλ δεν πίνω σχεδόν ποτέ, όχι γιατί είμαι πιστή μουσουλμάνα ή πρώην ΑΑ, αλλά επειδή απλά δεν μ'αρέσει η γεύση του. Επειδή όμως ως γνωστόν "when in Rome, drink like the Romans" έκανα την καρδιά μου πέτρα και ήπια.

Δύο ολόκληρες μπύρες!

Δηλαδή μία σε κάθε μπυραρία! (οι υπόλοιποι ήπιαν από 2-3 σε κάθε μπυραρία)

Μισό λίτρο η κάθε μια (το παραδοσιακό μέγεθος δηλαδή)!

Και δεν μέθυσα!

Τελικά μετά το δεύτερο μισόλιτρο αποφάνθηκα ότι όλα είναι θέμα συνήθειας.


Υ.Γ: Για το Octoberfest, που θα ξαναείμαι εδώ, μου υποσχέθηκαν μία παραδοσιακή στολή και την ευκαιρία να ανακαλύψω επιτέλους πως είμαι ελαφρώς μεθυσμένη. Beautifully!

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

There is life out there!

Μπήκα εντελώς casually στο blog μου έτσι για να δω πόσο ωραίο είναι ρε γαμώτο (είμαι μετριόφρων το ξέρω!) και να σκεφτώ αν έχω κάτι να γράψω μετά από μια κουραστική μέρα βόλτας στο Μόναχο και επίσκεψη σε 2 πινακοθήκες (προφανώς είναι αργία εδώ σήμερα και δεν μπόρεσα να πάω στη δουλειά-τι κρίμα!)και εντελώς αναπάντεχα βρήκα ένα σχόλιο!

Τελικά υπάρχει ζωή εκεί έξω!

Είμαι πολύ χαρούμενη για να γράψω οτιδήποτε άλλο. Κι αύριο μέρα είναι άλλωστε (βλέπε προφίλ μου).

Υ.Γ.1: Δεν είμαι ακόμα σίγουρη πως απαντας στα σχόλια, συγνώμη saigon-baygon.inc

Υ.Γ.2: Φωτο υπόσχομαι σε καμιά 10αριά μέρες που θα επιστρέψω γιατί εδώ δε έχω τα ταιρκαστά μου (ΑΚΑ:χρειαζούμενα)

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Ομιλείτε Ελληνικά?

Είμαι που λέτε σε μία στάση λεωφορείου κάπου έξω από το Μόναχο. Είναι περασμένες 9 το πρωί και έχω ήδη αργήσει γιατί μπήκα σε λάθος γραμμή στο μετρό και έπρεπε να γυρίσω πίσω και να πάρω τη σωστή γραμμή (μόνο στο Μόναχο μου έχει συμβεί αυτό!). Ψάχνω να βρω τη στάση για το λεωφορείο νούμερο 293 και απελπισμένη καθώς είμαι ρωτώ κάποιον:

dr. Spock: Excuse me. Is this the bus stop for 293?
Άγνωστος: ?????
dr. Spock: Ok. Thank you (μα κανείς πια να μη μιλά Αγγλικά σ’αυτή την κωλοχώρα!).
Άγνωστος: Ελληνικά μιλάς?
dr. Spock: ???????????? (Α στο διάλο!). Ναι, μιλάω. Εδώ είναι η σταση για το λεωφορείο 293?
Άγνωστος: Δεν ξέρω, εγώ πάω αλλού.
dr. Spock: Καλά. Ευχαριστώ πάντως.

Μα να μην το σκεφτώ να μιλήσω πρώτα Ελληνικά στο Μόναχο?!!!

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Μέχρι τρεις είναι δεσμός ?!!

Περπατούσα που λέτε χτες αμέριμνη στο Odeonsplatz (του Μονάχου όχι της Κολοπετινίτσας) όταν με πλησιάζει ξαφνικά ένας ξανθός Βαυαρός με ένα μαρκούτσι (μικρόφωνο, που πήγε το μυαλό σας?!) στο χέρι και πίσω του ένας άλλος Βαυαρός (ξανθός, μελαχροινός θα σας γελάσω και δεν το θέλω) με μία κάμερα στον ώμο:

Βαυαρός: agsydbs;udhvskcASSOehcvdbc kslndcia?
dr. Spock: Nain Sprechen Sie Deutsch??(Ναι δεν μιλώ Γερμανικά. Τόσες γλώσσες υπάρχουν!)
Βαυαρός: English, French?
dr. Spock: English (Άτε να δούμε)
Βαυαρός: Can I ask you a question?
dr. Spock: You can, but I can't help you, I just got here.
Βαυαρός: No, no it doesn't have anything to do with here.
dr. Spock: Ok (Εξάλλου ποιός εν να με δει στη Γερμανική τηλεόραση!)
Βαυαρός: Are you for polygamy or monogamy?
dr. Spock: Both. Polygamy is fine as long as all parties agree to it.
Βαυαρός: ???? (επιάμεν τα τα λεφτά μας με τούτη!)
Βαυαρός: But are you monogamic or polygamic?(Δεύτερη προσπάθεια)
dr. Spock: Monogamic (δυστυχώς)
Βαυαρός: And do you expect your partner to be monogamic as well?
dr. Spock: Yes (Πως λες το αν πάει μ'΄αλλη θα του σπάσω το κεφάλι στα Γερμανικά?!!)
Βαυαρός:Thank you very much
dr. Spock: Bitte (Δεν κάνει τίποτα)

Τελικά οι Γερμανοί είναι πολύ πρωτοποριακοί. Στην Κύπρο ακόμα κάνουμε δημοσκοπήσεις μεταξύ γάμου και ελεύθερης συμβίωσης όχι μεταξύ ελεύθερης συμβίωσης και παρτούζας! (Αντί ούζου λέτε να φέρνουν μπύρα???!!!)

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Push the button!!

Προχτες υπέβαλα το πρώτο μου paper (άρθρο) σε επιστημονικό περιοδικό περιοπής! Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι θα το δεχτούν και για δημοσίευση αλλά η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. (Έχω δημοσιεύσει άλλο ένα αλλά δεν πάτησα εγώ το κουμπί της υποβολής οπότε δε μετρά.)

Πάνω από το submit υπήρχε με μεγάλα κόκκινα γράμματα η προειδοποίηση: After you press submit the submition is final and can not be changed!! Γενικά δεν μ΄' αρέσουν τα πράγματα που δεν έχουν περιθώρια αλλάγής (να μην μπορώ να αλλάξω γνώμη ανά δεκάλεπτο δηλαδή??) αλλά κι αυτά μέσα στη ζωή είναι! Έτσι μετά από λίγη σκέψη, πολύ άγχος και τον ακολουθο διάλογο με την princess (που είναι παλιά καραβάνα σ'αυτά):

Princess: Push the button!
dr. Spock: No, you push the button!
Princess: Fine, I'll push the button!
Dr. Spock: No, I'll push the button!

πάτησα το submit! Ω, ναι το πάτησα! Και δεν υπάρχει επιστροφή! Οπότε, push the button και ήλπιζε για το καλύτερο.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Τεστ πατρότητας!

Παρότι χρειάζομαι απεγνωσμένα τον ύπνο ομορφιάς μου (μην ακούσω σχόλια!), χτες κατά τα μεσάνυχτα έπεσα πάνω στις γενιές της Σιωπής (σε επανάληψη πάντα) και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Και πάλι καλά να λέω γιατί αν δεν είχα δει το συγκεκριμένο επεισόδιο ακόμα θα διερωτώμουν για τις σχέσεις (γονικές και μη) όλων των συμμετεχόντων. Και εξηγώ:

Χτες λοιπόν μάθαμε ότι η Άννα δεν είναι εγγονή της Αννούς αλλά του Άρκου. (Καλά το ότι ο Άρκος ήταν παιδί της Αναστασούς το είχαμε ψιλιαστεί ήδη!) Επίσης, ότι η Αναστασία (που ευτυχώς παρέμεινε μάνα της Άννας γιατί αλλιώς εν θα βκαίναμε που μέσα!) ήταν κόρη του Άρκου και μίας τυχαίας προφανώς ορφανής (θα εξηγήσω μετά γι’αυτό) και την είχε αλλάξει στη γέννα η Αναστασού με το νεκρό παιδί της Άννας, καθώς και πως η Άννα έχει και ένα long lost θείο του οποίου είχε σώσει και τη ζωή πριν χρόνια η μητέρα της, δηλαδή η αδερφή του και τον οποίο γνωρίζει τυχαία στο περβολούι της! Καταλάβατε?!

Από τα πιο πάνω προκύπτουν αβίαστα 2 συμπεράσματα:
1) Η άγνωστη μάνα της Αναστασίας και του Κωνσταντή (ο long lost θείος που λέγαμε) ήταν ορφανή. Γιατί αν δεν ήταν ορφανή θα της είχε επιτρέψει ο εκάστοτε πατέρας, αδερφός, θείος, ξάδερφος...προστάτης τελοσπάντων να ζει σε ελεύθερη συμβίωση στα βουνά και στα λαγκάδια με έναν άντρα?? Δεν θα είχε αρπάξει τη ππάλα (ή το σσιηπέττο δεν ξέρω ακριβώς τι είχαν εκείνη την εποχή) και να τον είχε εξαναγκάσει να την αποκαταστήσει ή να ξεπλύνει την ντροπή της οικογενείας με αίμα? (κοινώς αυτός στο χώμα κι εγώ στη φυλακή- βλέπε Άκης Πάνου!) Hence, η κοπέλα ήταν εμφανώς ορφανή και δεν είχε στον ήλιο μοίρα, εξού και πεθαμένη από το πρώτο επεισόδιο.
2) Τα τέστ πατρότητας είναι must και διαχρονικά! (Νομίζω αυτό δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, you get the drift!)

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Istanbul or Constantinopole (3)

Ξημερώνει λοιπόν η Τρίτη. Περνάμε μια βόλτα από το συνέδριο να κατεβάσουμε το πόστερ και...έτοιμοι για τη συνέχεια του sight seeing! Το πρόγραμμα περιελάμβανε το Χώρα μουσείο (ΑΚΑ:Παναγιά της Χώρας), το Αγία Σοφία μουσείο, το Μπλε τζαμί, το ιπποδρόμιο, το μικρή Αγία Σοφία τζαμι-μουσείο και πως να πλέκετε χαλιά 101. Αυτή τη φορά με διαφορετική ξεναγό που δούλευε για την πρώτη.

Η Παναγία της Χώρας ήταν καταπληκτική. Είχε τα πιο θαυμάσια βυζαντινά μωσαϊκά που έχω δει και τα οποία ευτυχώς κατάλαβαν την τουριστική τους αξία και άρχισαν να τα ξεσκεπάζουν και να τα συντηρούν. Περισσότερες εξηγήσεις έδινα εγώ παρά η ξεναγός αλλά εντάξει αν μη τι άλλο εγώ καταλάβαινα και τις επιγραφές (λέμε τώρα). Ρώτησα βεβαια δήθεν αθώα γιατί τα πρόσωπα στις τοιχογραφίες ήταν πιο κατεστραμμένα από τα υπόλοιπα για να πάρω την απάντηση ότι τα πρόσωπα είναι πιο ευαίσθητα. Σε τι???Τις ρυτίδες!!!!!!!!!!! Τέλοσπάντων, το κατάπια και συνεχίσαμε.

Πήραμε ένα ταξί και πήγαμε στην Αγία Σοφία την οποία ανυπομονούσα να δω αλλά τελικά απογοητεύτητα. Ειδικά απέξω έδινε σαφώς την εικόνα της εγκατάλειψης και αν και γίνονταν κάποιες προσπάθειες συντήρησης τα χρόνια αδιαφορίας φαίνονταν ξεκάθαρα. Όταν δε, μπήκαμε μέσα όλη η ανυπομονησία που ένιωθα έγινε λύπη. Λύπη που ένα τέτοιο μεγαλοπρεπές κτίσμα και μνημείο της Χριστιανοσύνης ήταν σε τέτοια κατάσταση. Καταρχήν, η μόνη τοιχογραφία που σώζεται είναι το τμήμα της, γνωστής πια, Παναγίας μεταξύ θόλου και ιερού. Από ότι μας είπε η ξεναγός τα τελευταία χρόνια το Αμερικανικό Βυζαντινό Ινστιτούτο προσπαθεί να ξεσκεπάσει και να συντηρήσει κάπως και άλλες τοιχογραφιες αλλά μέχρι στιγμής δεν φαινόταν κάτι άλλο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι και για τζαμί δεν πρέπει να το πρόσεχαν και πάρα πολύ ή τουλάχιστον όχι πάντα. Γενικά μπορούσες να διακρίνεις ακόμα το μεγαλείο (κυρίως στο μέγεθος και τους θόλους) αλλά ένιωθες μια αβεβαιότητα και λύπη στο χώρο. Δεν ήταν εκκλησία, δεν ήταν τζαμί, δεν ήταν μουσείο...

Αυτό δε που με εκνεύρισε περισσότερο ήταν που η ξεναγός δεν μας είπε τίποτα για την Αγία Σοφία πριν το 1453. Περιορίστηκε στα ελάχιστα δυνατά του τύπου: καταστράφηκε κατά τη στάση του Νίκα και εδώ καθόταν η αυτοκράτειρα (την οποία παρεπιπτόντως ανέβαζαν με φορείο στο γυναικωνίτη γι΄αυτό και δεν υπάρχουν σκαλιά για να ανεβείς αλλά ράμπα). Ακόμα και για το ποιοι ήταν οι αρχιτέκτονες (που δεν το θυμόμουν) έπρεπε να ρωτήσω, ενώ η ερώτηση μου αν μπορούσε να μας πει κάτι για την αρχιτεκτονική έπεσε στο κενό! Λίγο μετά ρώτησα (2 φορές!) αν μπορούσε να μας πει λίγες γενικές πληροφορίες για την Κων/πολη και έκανε πως δεν άκουσε μέχρι που η princess για να βοηθήσει λίγο την κατάσταση συγκεκριμενοποίησε την ερώτηση στο πόσους κατοίκους έχει οπότε και η ακοή της επανήλθε. (Εδώ ανοίγω παρένθεση για να σημειώσω πως μισαλλόδοξη δεν είμαι –νομίζω- και ούτε από σύνδρομα αλυτρωτισμού διακατέχομαι. Την κατέκτησαν μπράβο τους, τι να κάνουμε? Αλλά το να διαγράφουν όλη την ιστορία μέχρι εκείνη τη στιγμή και ούτε λίγο ούτε πολύ να σου λένε πως το σύμπαν ξεκινά το 1453 που ως δια μαγείας έγιναν όλα, αυτό δεν μπορώ να το καταπιώ.)

Τέλοσπάντων, το ιπποδρόμιο που περίμενα πως και πως να το δω (αν δεν το έχετε καταλάβει μέχρι τώρα η ιστορία ήταν πάντα το αγαπημένο μου μάθημα) ήταν ένα πάρκο!! Με τη στήλη του Αδριανού στη μέση αλλά πάρκο! Το πόσο απογοητεύτηκα δε λέγεται.

Και φτάνουμε στο Μπλε τζαμι (όλα αυτά είναι σε απόσταση αναπνοής), βγάζουμε τα παπούτσια μας και μπαίνουμε μέσα. Όπου τολμώ να κάνω την αθώα (ναι αυτή τη φορά ήταν όντως αθώα!) παρατήρηση πως το τζαμί μοιάζει αρχιτεκτονικά με την Αγία Σοφία. (Για να φανταστείτε όταν τα πρωτοείδα από το ταξί μόλις έφτασα δεν μπορούσα να καταλάβω ποιό είναι τι!) Και λαμβάνω την σχεδόν θυμωμένη απάντηση πως καθόλου ίδια δεν είναι και πως να το τζαμί έχει αυτές τις 4 τεράστιες (ελεφάντινες) κολώνες που δεν έχει η Αγία Σοφιά. ΟΚ. Μην συγχύζεσαι! Τόσο απίθανο είναι δηλαδή 10 χρόνια μετά την κατάκτηση της Κων/πολης που κτίστηκε το Μπλε τζαμι, ένας κατά τα άλλα νομαδικός λαός όπως οι Τούρκοι (αυτό το είπαν οι ίδιοι πλειστάκις δεν το λέω εγώ, για να μην παρεξηγούμαι κιόλας) να επηρεάστηκαν λιγουλάκι αρχιτεκτονικά από την μέχρι τότε μεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής? Δεν είπα και τον Σουλεϊμάν το μέγαλοπρεπή καμπούρη! Αλλά εκεί που τα είδα όλα (ή μάλλον τα άκουσα όλα!) ήταν όταν ρώτησε με μεγάλη χαρά αν ξέρουμε από που προέρχεται το όνομα Ανατολία. Εγώ έκανα τουμπεκι και περίμενα να ακούσω. Μάθετε λοιπόν κι εσείς απαίδευτοι και ανιστόρητοι λοιποί, ότι Άνα στα τουρκικά σημαίνει μάνα και τόλα σημαίνει πολλά, Ανατολία επομένως είναι η χώρα των πολλών μητέρων. Και τι πάει να πει αυτό? Ξεκινώντας από καταβολής κόσμου δεν λατρευόταν εδώ η θεά Γη, η μητρική φιγούρα (εγώ να λέω από μέσα μου: αυτό δεν ήταν στη Μεσοποταμία λίγο πιο κάτω δηλαδή?), μετά οι Χιττήτες δεν λάτρευαν τη μητέρα Γη και πιο ύστερα (τα ύστερα του κόσμου να λέω εγώ μέσα μου!) δεν λατρευόταν στην Έφεσσο η Άρτεμις (πάλι εγώ μέσα μου:τι σχέση έχει η Άρτεμις με μητρική φιγούρα, τόσες γυναικείες θεότητες υπήρχαν στο δωδεκάθεο?) και ακόμα πιο μετά, να καταλήγει, η Παναγία? (στην Παλαιστίνη είμαστε και δεν το κατάλαβα, να λέω εγώ πάλι από μέσα μου? Ούτε εγγαστρίμυθη να ήμουν τόσο μπλα μπλα από μέσα μου!!). Οπότε δεν αντέχω και της κάνω: “ That’s a very complicated explanation for a very simple word!” Ε, μου κάνει κι εσύ τι λες ότι σημαίνει? Το απλούστερο της απαντώ. Τις ανατολικές επαρχίες της τότε αυτοκρατορίας. Απέφυγε να απαντήσει και το αφήσαμε εκεί γιατί η princess μου έκανε νοήματα να σταματήσω. Επίσης αργότερα μου είπε πως εκείνη τη στιγμή ήταν σίγουρη πως η ξεναγός θα μας άφηνε και θα έφευγε μετά από αυτό! Αμ,δε. Δεν είχε πληρωθεί ακόμα!

Ακολούθησε η μικρή Αγία Σοφία (που λειτουργεί ως τζαμί) και ένα κατάστημα με χαλιά για να δούμε πως φτιάχνονται αλλά κυρίως για να αγοράσουμε και να βγάλει και το κατιτίς της σε προμήθεια η ξεναγός. Κάπου εκεί την πληρώσαμε και πήγαμε μόνες μας βόλτα!

Και όπως θα καταλάβατε ήδη (αφού επέστρεψα και γράφω αυτό το πόστ) κανείς δεν μας επιτέθηκε, μια χαρά βρήκαμε το δρόμο μας στο παζάρι καθώς και πίσω στο ξενοδοχείο (με το μετρό παρακαλώ!) και πολύ περισσότερα είδαμε! Άσε που μου ορκίστηκε και αιώνια αγάπη και 24ώρο μασσάζ με αιθέρια έλαια ένας Τούρκος στο παζάρι αρκεί να του έλεγα το ναι. Μήπως να μην απέρριπτα τόσο γρήγορα την πρόταση του? Το μασσάζ στο χέρι που μας έκανε δεν ήταν άσχημο. Και τώρα που το σκέφτομαι πάντα πιασμένη είμαι! Oh, well. Next time!

Υ.Γ: Λιγουλάκι μεγάλο βγήκε το τρίτο μέρος αλλά τετραλογία δε λέει. Εξάλλου εγώ κι εγώ το διαβάζω!

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Εν αρχή ην...το blog

21 Απριλίου 2008

Μία κοσμοϊστορική μέρα για την ανθρωπότητα. Μία κατακλυσμική ημερομηνία. Μία μέρα που θα χαρακτεί για πάντα στο μυαλό όλων και για την οποία θα ρωτάνε τα παιδάκια του μέλλοντος τους γονείς τους: «μαμά (εναλλακτικά βλ. Παπά, γιαγιά, παππού, θείε, θεία, ξάδερφε, γειτόνισσα που την αποδίπλα γειτονιά κ.ο.κ) γιατί γιορτάζουμε σήμερα?. Μήδα γιατί σαν σήμερα το 1945 μπήκε ο κόκκινος στρατός στο Βερολίνο? Μήδα γιατί το 1975 παραιτήθηκε ο πρόεδρος του Βιετνάμ?» Και οι απογοητευμένοι με την ανιστόρητη φύση των παιδιών τους γονείς θα απαντούν υπομονετικά: «Μήτε γιατί μπήκε ο κόκκινος στρατός στο Βερολίνο, μήτε γιατί παραιτήθηκε ο πρόεδρος του Βιετνάμ. Καλά μα τίποτα δεν σας μαθαίνουν στο σχολείο πια? (κάποια πράγματα είναι βλέπετε διαχρονικά!). Γιορτάζουμε την μεγάλη και ιστορική ημέρα που ξεκίνησε το blog της η drSpock.

Ένα μικρό κλικ για μένα ένα τεράστιο...»ποιος χέστηκε!» από τους υπόλοιπους

Άντε και καλή μου συνέχεια...



(Όχι δεν έχετε μπει σε μαύρη τρύπα χωροχρόνου. Αυτή η ανάρτηση είναι η πρώτη πρώτη που έγραψα. Η διακύρηξη ύπαρξης μου ένα πράγμα, αλλά thanks to Windows Vista τώρα κατάφερα να τη δημοσιεύσω. Και δεν ξέρω πως μπορώ να αλλάξω τη σειρά των ποστς οπότε...δε βαριέσαι. Κι αύριο μέρα είναι!)

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Istanbul or Constantinopole (2)

Η Κυριακή πέρασε σχετικά uneventfully που λένε και οι Εγγλέζοι. Πήγαμε από τα χαράματα στο συνέδριο, κάναμε τα κοννέ μας, πήραμε τα χρήσιμα δωράκια μας courtesy των εταιριών που συμμετείχαν και κανονίσαμε να συναντηθούμε στο ξενοδοχείο με τη ξεναγό για να κανονίσουμε τα του sight seeing (σημ. η Τουρκάλα ξεναγός ερχόταν με καταπληκτικές συστάσεις από μία συνάδελφο που είχε πάει Κων/πολη το καλοκαίρι courtesy ενός άλλου συνεδρίου). Εδώ να πω ότι αυτή ήταν η πρώτη (και μάλλον και η τελευταία) φορά που ακούω τους άλλους και παίρνω ξεναγό. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είχαν πει όλοι (όσοι είχαν πάει Κων/πολη το καλοκαίρι) ότι χρειαζόμαστε απαραιτήτως ξεναγό να μας προσέχει και πως αν δεν παίρναμε θα μας επιτίθονταν σε κάθε γωνία, θα άνοιγε ο ουρανός και θα έβρεχε χολή και ακρίδες θα έφταναν από τον Καύκασο να φάνε όλα τα σιτηρά! Σε όποιον έλεγα ότι θα πάω Κων/πολη μου έλεγε: ξεναγό έχετε? Τώρα που το καλοσκέφτομαι πολλή εκτίμηση στις ικανότητες μας είχαν! Και να σκεφτείς ότι μεταξύ μας η princess κι εγώ έχουμε ταξιδέψει σε όλο το βόρειο ημισφαίριο! Ε, τι να κάνουμε κι εμείς τελικά τους ακούσαμε και πήραμε ξεναγό.

Τη Δευτέρα το μεσημέρι λοιπόν ξεκινήσαμε για το Τοπ-Καπί, το παζάρι και την αγορά μπαχαρικών. Το Τοπ-Καπί δεν ήταν όσο εντυπωσιακό το περίμενα ίσως γιατί αποτελείται κυρίως από μία μεγάλη εσωτερική αυλή και μικρά δωμάτια περιφερικά και εγώ περίμενα να δω κάτι σε Βερσαλλίες ένα πράγμα! (Εντάξει έκανα ένα μικρό λάθος στον υπολογισμό της περιόδου!). Εντυπωσιακότατα, όμως, ήταν τα κοσμήματα (ναι, γυναίκα είμαι τι να κάνουμε!) καθώς και το διάσημο, εξαιτίας της ταινίας με τη Μελίνα Μερκούρη και το Ζυλ Ντασσέν, dagger of Top-Kapi! Αν μη τι άλλο φαινόταν να κοστίζει όσο και το ΑΕΠ της Αφρικής (ναι, όλης της Ηπείρου!).

Επίσης, άκουσα ότι το παιδομάζωμα ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί σε κάποιον (αφού κατέληγε από τη φτώχεια να ξεκουράζεται δίπλα στο Σουλτάνο) και ότι το Οθωμανικό μοντέλο διακυβέρνησης ήταν ό,τι καλύτερο μετά την ταχινόπιττα! Δε λέω, μπορεί να είμαι ελαφρώς προκατειλημμένη (courtesy του σχολικού brain washing) και όντως ήταν ένα σύστημα με πάρα πολλά θετικά που ενσωμάτωνε τα καλύτερα στοιχεία της κάθε υποτελούς φυλής προς δόξα του σουλτάνου αλλά...είναι δυνατόν να ήταν όλα τόσο ειδυλλιακά κι εμείς οι ηλίθιοι να θέλαμε να αποτινάξωμεν τον Τουρκικόν ζυγόν έτσι για το χάζι μας??! Αντικειμενικά λοιπόν θεωρώ ότι σαφώς είχε και τα καλά του αλλά και τα κακά του και ότι το brain washing ζει και βασιλεύει και τα πάντα κυριεύει και από τις δυο μεριές του Αιγαίου (και μας ενδιάμεσα!).

Συνεχίζοντας προς το παζάρι και αφού είχα ήδη αντιληφθεί ότι η ιστορία της Κων/πολής ξεκινά μετά το 1453, ένιωσα αρκετά άνετα για να ρωτήσω σχετικά με το πως βλέπει το κυπριακό. Ήθελα να δω τι πραγματικά σκέφτονται οι μορφωμένοι και σχετικά προοδευτικοί Τούρκοι ή αν κάμνουμε παναϋρκα μόνοι μας. Εν συντομία, ο τουρκικός στρατός είναι απαραίτητος για την προστασία των τουρκοκυπρίων και (δεν θυμάμαι πως πήγε εκεί η συζήτηση) μετά τους Βαλκανικούς το 1922-23 οι Τούρκοι κατάφεραν στον νικηφόρο τους πόλεμο να καθαρίσουν τη χώρα τους από τους κατακτητές (βλ. Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και Έλληνες). Ευτυχώς είχαμε φτάσει στο παζάρι και δεν πρόλαβα να ρωτήσω αν ο «καθαρισμός» περιλάμβανε και τους κατακτητές Αρμένιους γιατί η princess μου έριχνε ήδη βλέμματα του τύπου το Εξπρες του Μεσονυχτίου το έχεις δει???

Το παζάρι και η αγορά των μπαχαρικών ήταν σχετικά ωραία, πολύχρωμα, πολύβουα και γεμάτα τουρίστες. Αγοράσαμε σάλια και σαφράν (που τελικά αποδείκτηκε ότι προερχόταν από την Ισπανία γιατί η ντόπια παραγωγή φέτος ήταν λίγη) χωρίς να παζαρέψουμε (ντροπή μας το ξέρω αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο σ’ αυτόν τον τομέα είμαι Ευρωπαία μέχρι αηδίας. Θέλω να μου λένε μια τιμή χωρίς να με κλέβουν κατάφωρα, να την πληρώνω και να τελειώνει η υπόθεση) και φύγαμε γιατί είχαμε γίνει σούπα λούμα (δεν είμαι σίγουρη για το πως γράφεται βλ. παπιά).

Α, έμαθα κι έναν καινούριο τρόπο να τρως αγγούρια! Όπως κατηφορίζαμε τα λασπωμένα στενοσόκκακα για το παζάρι υπό τον υπόκωφο ήχο της βροχής και τις φωνές των υπαίθριων εμπόρων που μάζευαν την πραμάτεια τους (καταπλήσσω ακόμα και τον εαυτό μου μερικές φορές!) σταματά η ξεναγός μπροστά σ΄έναν υπαίθριο πάγκο με αγγούρια και κάτι λέει. Λέω από μέσα μου, ε, θα αγοράσει μερικά αγγούρια για το σπίτι μια που είμαστε εδω. Τους βλέπω όμως να τα καθαρίζουν. (Τι εξυπηρέτηση, θαυμάζω από μέσα μου, στα καθαρίζουν κι όλας!) Μετά τους έβαλαν αλάτι. (Εδώ δεν ήξερα τι να σκεφτώ από μέσα μου!) Και ξαφνικά βρίσκομαστε και οι δύο με ένα αγγούρι στο χέρι και την προτροπή της ξεναγού: για σας είναι φάτε! Προφανώς, τα καθαρίζεις, τους βάζεις αλάτι και τα τρως ως ένα εύγευστο και υγειινό σνακ στο δρόμο! Όσο ζεις μαθαίνεις!

Και με αυτή την χρήσιμη και πρακτική πληροφορία τελειώνω το δεύτερο μέρος του ποστ γιατί αποφάσισα να το κάνω τριλογία.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Istanbul or Constantinopole (1)

Γύρισα! Και τώρα λιώνω στον καναπέ για 1-2 μέρες προσποιούμενη ότι χρειάζομαι ξεκούραση αφού ταξίδευα στις διακοπές. Η Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ ωραία σε γενικές γραμμές. Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή πρίν τα ξεχάσω (έχω κι ένα μικρό προβληματάκι με πρόωρο Alzheimer!).

Καθ’οδόν, και αφού έγινα ρεζίλι στο αεροδρόμιο όταν πήγα να αγοράσω μία φωτογραφική μηχανή και η πιστωτική μου δεν περνούσε, συνάντησα ένα καλό φίλο από το πανεπιστήμιο που είχα να δω 2 χρόνια στην Αθήνα οπότε η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα. Μέχρι να φτάσω Κων/πολη είχε πάει ήδη 11 το βράδυ αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη το αεροδρόμιο ήταν φίσκα. Έβγαλα βίζα (που δεν την έβαλαν στο διαβατήριο αλλά σε ξεχωριστό χαρτάκι) και βγήκα έξω (ήδη αρκετά χαρούμενη που είχε έρθει τόσο η βαλίτσα μου αλλά και το πόστερ μου) και προσπάθησα να καταλάβω προς τα που είναι τα ταξί. Σημειωτέον ότι έχω πάει σε αρκετά αεροδρόμια στη ζωή μου και το πιο εύκολο πράγμα είναι να βρείς που σταματάνε τα ταξί, συνήθως με σειρά προτεραιότητας. Στην προκειμένη περίπτωση όλα τα ταξί φαίνονταν να αφήνουν κόσμο όχι να παίρνουν και οι περισσότεροι τουρίστες προσπαθούσαν να δουν τι γίνεται. Ευτυχώς, ένας αστυνομικός σταμάτησε ένα ακριβώς μπροστά μου και μπήκα. Μέχρι εδώ όλα καλά. Λέω το όνομα του ξενοδοχείου και ξεκινάμε. Και εκεί αρχίζει να γίνεται λίγο περίεργο το πράγμα γιατί ο ταξιτζής (που δεν μιλούσε γρι αγγλικά) οδηγούσε συνέχεια στη μέση 2 λωρίδων. Κοινώς δεν έπιανε την μπαντα του! Συνέχεια όμως! Ανησύχησα κιόλας αρκετά σε μερικά σημεία που έβλεπα τα άλλα αυτοκίνητα να πλησιάζουν επικίνδυνα και να κορνάρουν κι αυτός να μην αποφασίζει ποια λωρίδα θέλει! Αφού νόμισα ότι πρέπει να ήταν ελαφρώς μεθυσμένος! Με τα πολλά (δόξα να ‘χει ο Γιαραμπής) φτάσαμε στο ξενοδοχείο όπου και έμαθα από τη φίλη μου που είχε φτάσει ήδη από Λονδινο και με περίμενε ότι προφανώς έτσι οδηγούν όλοι! Κι εγώ που νόμιζα ότι οι χειρότεροι οδηγοί είναι οι Έλληνες?!

Την άλλη μέρα (Μεγάλο Σάββατο) πήγαμε σαν καλά κορίτσια στο συνέδριο, γραφτήκαμε, βάλαμε το πόστερ...και φύγαμε! Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να κάτσαμε λίγο στο συνέδριο γιατί για να είμαι ειλικρινης δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα (και όχι δεν ήμουν μεθυσμένη!). Το προβληματάκι με το Alzheimer που λέγαμε. Πάντως αργότερα πήγαμε μια βόλτα μέχρι την πλατεία Ταξίμ που ήταν και δίπλα και πέσαμε πάνω στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας (καταπληκτική εκκλησια, πολύ διαφορετική από το Πατριαρχείο, νεότερη μάλλον και θύμιζε λίγο καθολική εκκλησία) αλλά και πάνω στην καθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου. Κοινώς, ήμασταν και οι δύο ευχαριστημένες γιατί η princess (αυτό είναι το παρατσούκλι της Αγγλίδας φίλης μου γιατί είναι αθεράπευτα ρομαντική και καθώς πρέπει) είναι μία πιστή καθολική. Επίσης, όπου βρισκόμασταν κι όπου καθόμασταν έπινε τσάι μήλο. Το είχε ταράξει πια το τσάι μήλο! Εγώ δεν ενθουσιάστηκα αλλά και πάλι τσάι πίνω μόνο όταν είμαι του θανατά και μόνο δυόσμο! Τι να σου κάνει το μήλο και όλα τα άλλα εξωτικά χόρτα μπροστά στο δυόσμο?!

Το βράδυ κατά τις 11 είπαμε να πάμε στην Ανάσταση στο Πατριαρχείο, στο Φενέρ. Λέω εγώ η έξυπνη: αν πάμε κατά τις 11-11:30 πιθανότατα θα μπούμε και μέσα, πόσο κόσμο θα έχει??????? Έλα όμως που υπολόγιζα χωρίς όλους τους υπόλοιπους Ορθόδοξους σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων! Εν τω μεταξύ, ότι ώρα και να βγείς έξω οι δρόμοι πήχτρα! Φτάνουμε που λες στο Πατριαρχείο και βλέπουμε το κόσμο να φτάνει μέχρι κάτω στα σκαλιά που οδηγούσαν στην εξωτερική αυλή που ήταν επίσης φίσκα! Δεν είχαμε και κεριά! Ένας καταστηματάρχης εκεί δίπλα (που μιλούσε σπαστά Ελληνικά αλλά όχι Αγγλικά) μας έδωσε ένα κομμάτι λαμπάδας που ήταν προφανώς το τελευταίο του και στηθήκαμε κι εμείς μαζί με τους υπόλοιπους απέξω (αλλά πολύ απέξω). Από τη λειτουργία δεν ακουγόταν τίποτα γιατί όπως έμαθα από μια παρέα πίσω μας απαγορεύονται τα μεγάφωνα στις εκκλησίες. Το μόνο καλό ήταν πως οι μόνοι που έσπρωχναν για να μπούν ήταν οι Ρώσσοι. Πέρασαν οι 12 αλλά εμείς δεν χαμπαρίσαμε και πολλά αν και οι τελευταίοι κάτω κάτω στα σκαλιά είχαν ανάψει λαμπάδες (με κανέναν αναπτήρα φαντάζομαι!). Και τότε αρχίζει η μεγάλη έξοδος των από μέσα! Σπρώξιμο από δω, σπρώξιμο από την άλλη, φωνές και οδυρμοί, «θα σκοτωθούμε, μην σπρώχνετε, ανοίξτε δρόμο, για όνομα του Θεού» ενώ δεν έλειψε και το απαραίτητο βρισίδι ευτυχώς σε μίνιμουμ δόσεις. Εμείς είχαμε κολλήσει στον αριστερό τοίχο (σε στυλ χαλκομανίας) και περιμέναμε να περάσει η μπόρα! (Ανοίγω παρένθεση, ψιλοέβρεχε κιόλας, κλείνω παρένθεση). Κατά τις 12:30, 1 παρά είχε φύγει ο πολύς κόσμος και μπήκαμε στην εκκλησία. Η οποία αν και όχι όσο θα έπρεπε διατηρημένη απέπνεε πραγματικά την μεγαλοπρέπεια (αν και σχετικά μικρή) και την πνευματικότητα που αρμόζε (άσχετο, πρώτη φορά είδα εκκλησία με δύο πατώματα γυναικωνίτη). Η princess δίπλα είχε ενθουσιαστεί με τους ακαπέλλα ύμνους και τον Πατριάρχη και με ρώταγε συνέχεια αν είναι το αντίστοιχο του Πάπα! Μείναμε μέχρι τη 1:30 και μετά την κάναμε σιγά σιγά γιατί την άλλη μέρα έπρεπε να είμαστε στο συνέδριο στις 8:30 (πολύ βάρβαρη ώρα δηλαδή).

Περισσότερα για την Κων/πολη, το παζάρι και την άτυχη πρόσληψη Τουρκάλας ξεναγού (βλ. τι άκουσαν τα αυτάκια μας!) στο sequel σύντομα σ’έναν κινηματογράφο near you!