Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Ακόμα...

Ήταν Κυριακή. Είχαμε ξεκινήσει πρωϊ, να πάμε Χαλκίδα για να δώ μια πολύ καλή μου φίλη και η μέρα προμηνυόταν χαρούμενη. Κάναμε μια βόλτα στη Χαλκίδα και κάτσαμε κάπου να φάμε. Στη μέση χτύπησε το κινητό της. Ήταν η μητέρα της να της πει ότι ένα αεροπλάνο των Κυπριακών Αερογραμμών είχε πέσει έξω από την Αθήνα. Κοιτάξαμε όλοι τη μικρή οθόνη πάνω από το ταμείο. Η αδερφή μου θα ερχόταν Αθήνα με Κυπριακές την επομένη ή μήπως σήμερα? Στην οθόνη εικόνες από το κομμένο φτερό με το σήμα της Ήλιος. Δεν ήξερα ποια εταιρία είναι απλά ότι δεν είναι οι Κυπριακές αερογραμμές. Ησύχασα λίγο. Δεν ακούγαμε τα σχόλια. Φάγαμε βιαστικά και αποφασίσαμε να φύγουμε πιο νωρίς. Στο σταθμό του τραίνου, οι λιγοστοί που περίμεναν είμασταν με το μισό κεφάλι στο δωμάτιο του σταθμάρχη με την τηλεόραση αναμμένη να προσπαθούμε να ακούσουμε. Έλεγαν για αρκετούς νεκρούς. Στο τραίνο δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο. Βιαζόμασταν να φτάσουμε για να μάθουμε ακριβώς τι έγινε. Ανάψαμε την τηλεόραση. Όλα τα κανάλια έπαιζαν εικόνες από την καταστροφή και τώρα έλεγαν ότι δεν υπήρχαν επιζώντες. Δεν χρειαζόταν να μάθω ότι και μια παλιά μου συμμαθήτρια ήταν στη πτήση για να κλάψω για όλους.


Είναι αλήθεια ότι δυστυχήματα (όσο τραγικά και να είναι) συμβαίνουν.
Είναι αλήθεια ότι χιλιάδες πεθαίνουν καθημερινά.
Είναι αλήθεια ότι η ζωή προχωρά και δεν περιμένει κανέναν.
Είναι αλήθεια πως ό,τι και να γίνει δεν θα τους φέρει πίσω.

Αλλά πόσο ακόμα...

4 σχόλια:

Unknown είπε...

Επέρασεν τόσος καιρός τζιαι όμως εθκιέβασα το κείμενο σου τζιαι εσηκώστηκεν η τρίχα μου.

Σε έτσι περιπτώσεις εν μπορείς να πεις πολλά. Κρίμα....

Πιστεύκω καθένας μας θα θυμάται για πολλύ καιρό τι έκαμνε τη στιγμή ακριβώς που έμαθε την τραγική είδηση. Εμένα η οικογένεια μου ήταν ούλλοι έξω στην αυλή τζιαι εκάμναν δουλειές τζιαι γω επειδή εβαρκούμουν έκατσα στην τηλεόραση να αποβλακωθώ. Μόλις είδα το έκτακτο δελτίο εποβλακώθηκα για τα καλά...

Ανώνυμος είπε...

Σε ευχαριστώ που ασχολήθηκες με αυτό το θέμα. Φαίνεται ότι οι πιο πολλοί το έχουν ξεχάσει. Από χτες ψάχνω τα blogs για να δω αν απασχόλησε το θέμα κάποιον. Δυστυχώς είσαι η μόνη. Εμείς που έχουμε χάσει μέλη της οικογένειάς μας ακόμα ουρλιάζουμε από τον πόνο σιωπηλά.

Ανώνυμος είπε...

Έβλεπα το ντοκυμανταίρ για το δυστύχημα και ένιωσα ότι ήθελα να τα πω σε κάποιον. Δυστυχώς σαν λαός η μνήμη μας κρατά όσο και το δελτίο των 8 αλλά θέλω να πιστεύω ότι για το συγκεκριμένο δεν ισχύει το ίδιο. Δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθουν όσοι έχασαν συγγενείς και φίλους. Μακάρι να βρείτε δικαίωση αλλά...

UrbanTulip είπε...

Θυμάμαι ήμασταν στην Πάρο. Και ξέρεις κάτι, όλοι είχαμε γνωστούς/φίλους ή συγγενείς που πέθαναν σε εκείνη την πτήση. Και κατά τα άλλα τώρα αποφάσισαν να βγάλουν πόρισμα...ωραιότατα.