Να μαι, λοιπόν, ξανά στην Αθήνα μετά από σχεδόν ένα χρόνο (το transit για Κων/πολη δεν μετρά ακριβώς) και πιάνω τον εαυτό μου να τον ψάχνει σε κάθε γωνιά. Βγήκα από την πύλη του αεροδρομίου βιαστικά χωρίς να κοιτάξω γύρω μου γιατί ήξερα πως για πρώτη φορά δεν θα στεκόταν εκεί να με περιμένει. Όλα μου φαίνονται περίεργα και ευτυχώς που είναι εδώ και η auntie Dawn γιατί αλλιώς δεν νομίζω ότι θα πήγαινα οπουδήποτε. Ψες πήγαμε βόλτα στην Πλάκα και το Θησείο και με κάθε βήμα θυμόμουν τις φορές που είχαμε περπατήσει εκεί μαζί.

Δεν ξέρω γιατί κάνω έτσι. Μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα ότι το έχω ξεπεράσει και το έχω, δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου όπως τους πρώτους μήνες. Η απόφαση ήταν δική μου και δεν υπάρχει περίπτωση να πισωγυρίσω. Πως όμως ξεχνάς τον πρώτο σου μεγάλο έρωτα (ναι, σ’αυτή την ηλικία) και όλα όσα έζησες για πρώτη φορά μαζί του? Κι ήταν ανάγκη να με πάρει τηλέφωνο μια μέρα πριν να φύγω? Είναι σαν να έχει ένα ραντάρ και να ξέρει ακριβώς πότε είμαι πιο ευάλωτη ή τον σκέφτομαι ή είμαι ευτυχισμένη κάνοντας κάτι άλλο και τότε παίρνει τηλέφωνο. Πότε επιτέλους θα βάλω αναγνώριση κλήσης?

Δεν θέλω να ξεχάσω όσα συνέβησαν τα τελευταία 4 χρόνια. Τα περισσότερα ήμουν πολύ ευτυχισμένη (αν και όντως ο ΟΤΕ ήταν η πιο σταθερή μου σχέση!). Αυτό που θέλω είναι να τα αντικαταστήσω με άλλα, πιο πρόσφατα και πιο ευτυχισμένα γεγονότα και αναμνήσεις. Πως γίνεται όμως αυτό? Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει το να έχω κάποιον να με νοιάζεται και να μ’αγαπά. Δεν είμαι άτομο με πολλούς φίλους (πραγματικούς) και πια οι 3-4 καλοί ζουν στο εξωτερικό (όπως και να το κάνω ο ΟΤΕ -ή μάλλον η ΑΤΗΚ-είναι η πιο σταθερή μου σχέση). Και μου λείπει το να έχω κάποιον που να μοιράζομαι τα πάντα μαζί του. Επί σχεδόν 5 χρόνια δεν ήταν μόνο η αγάπη μου και ο μόνος άνθρωπος τον οποίο ήθελα πραγματικά να φροντίσω αλλά και ο καλύτερος μου φίλος. Και το τέλος, ειδικά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, άφησε ένα απέραντο κενό στη ψυχή μου και μια πικρή γεύση. Η καθημερινότητα μου δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου αν και τους πρώτους 3 μήνες έκανα τεράστια προσπάθεια να μην πάρω ενστιγκτωδώς τηλέφωνο. Τώρα που πέρασε το ζόρι του διδακτωρικού και μπόρεσα να σκεφτώ λίγο πιο καθαρά το ξέρω ότι το έχω ξεπεράσει. Άλλωστε το έχω εκλογικεύσει μέχρι αηδίας και δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Δεν είναι τυχαίο που όλοι έρχονται σε μένα για τις πιο λογικές, υπεύθυνες και by the book συμβουλές για θέματα σχέσης. Ποτέ όμως δεν είχα καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να τις ακολουθήσεις. Μέχρι στιγμής ήταν σχετικά εύκολο γιατί δεν είμασταν καν στην ίδια χώρα. Τώρα όμως είμαι εδώ και πρέπει να προσπαθήσω να καταπολεμήσω αυτή την ενδόμυχη και ενστιγκτώδη παρόρμηση να τον πάρω τηλέφωνο. Με βλέπω να ξημερο-βραδιάζομαι στο συνέδριο ούτως ώστε να έχω κάτι άλλο να κάνω.

Το ερώτημα είναι γιατί τα γράφω αυτά. Δεν ξέρω. Ίσως γιατί αν τα κρατήσω μέσα μου θα τα σκέφτομαι συνεχώς και ο μόνος άνθρωπος που θα μπορώ να τα πω θα είναι εκείνος. Κατά κάποιο τρόπο ίσως γι’αυτό να ξεκίνησα το blog. Για να νιώθω ότι μοιράζομαι με κάποιον αυτά που υπό άλλες περιστάσεις θα μοιραζόμουν μαζί του.

Δεν είμαι αθεράπευτα ρομαντική, ούτε πιστεύω πως υπάρχει κάπου το άλλο μου μισό. Το ξέρω ότι θα ξαναερωτευτώ γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άντρας που να μπορεί να με εξιτάρει πνευματικά και να ταιριάζουν και οι φερομόνες μας αλλά επειδή είμαι και απαισιόδοξη ξέρω ότι οι πιθανότητες να τον βρω –ή μάλλον να με βρει γιατί σ’αυτά είμαι παραδοσιακή- είναι ιδιαίτερα χαμηλές. Μέχρι τότε, μάλλον, θα πρέπει να αποποιηθώ την Αθήνα και να βρω το concealer μου γιατί δε νομιζω ότι μπορώ να εμφανιστώ με πρησμένα μάτια στην εναρκτήρια τελετή σε μισή ώρα.