Home sweet home (2)

Ξαναεπέστρεψα, λοιπόν, στα πάτρια εδάφη και πριν να ξαναπλύνω ρούχα, να ξαναλλάξω βαλίτσα και να ξαναφύγω (για Αθήνα αυτή τη φορά) λέω να ενημερώσω το βλογ μου για το πως πέρασα στη Λόνδρα, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί αν δεν τα γράψω τώρα από βδομάδας δεν θα τα θυμάμαι. (Μεμο το σελφ: πρέπει οπωσδήποτε να πλακωθώ τα τζινσεγκ και τις πολυβιταμίνες. Σύντομα!)

Τα highlights του ταξιδιού μου περιλαμβάνουν:
(α) Shopping μέχρι τελικής –σχεδόν- πτώσης
(β) Shoe-shopping (χωρίς να θέλω κάτι συγκεκριμένο κατέληξα με 4 ζευγάρια)
(γ) Lunch σε exclusive gentlemen’s club (και πριν να πάει το μυαλό σας στο πονηρό δεν εννοώ αυτού του είδους το gentlemen’s club!) για το οποίο έπρεπε να πάω shopping (δεν ήθελα με ανάγκασαν οι περιστασεις!).
(δ) Θέατρο
(ε)Clubbing στο Leeds

Και εξηγούμαι:

Για το α και το βου δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, φαντάζομαι με καταλαβαίνετε (οι μεν γυναίκες από προσωπική εμπειρία οι δε άντρες από...προσωπική εμπειρία με γυναίκες!). Και το περίεργο είναι οτι δεν μου αρέσουν καν τα ψώνια. Τα βρίσκω κουραστικά και συνήθως βαριέμαι να πάω. Αφού όταν είμαι Κύπρο σπανίως πάω για ψώνια. Συνήθως δίνω λεφτά στη μικρή (που ψωνίζει άρα υπάρχει) και μου φέρνει ό,τι έχω δει πάνω της και μου αρέσει σε ένα νούμερο μεγαλύτερο! Όταν, όμως είσαι στο εξωτερικό σε πιάνει μία ανάγκη να αγοράσεις πράγματα, κατ’αρχήν γιατί βρίσκεις –συνήθως-μεγαλύτερη ποικιλία την οποία δεν θα ξαναβρείς από βδομάδας αφού θα φύγεις και γιατί σε πιάνει και λίγο το σύνδρομο του τουρίστα. Ή μπορεί απλά το δεύτερο Χ χρωμόσωμα μου να ενεργοποιείται στα 30 000 χιλιάδες πόδια! Anyway, το παράχεσα πάλι.

Για το γάμα (που πήγε και το μυαλό σας στο πονηρό, είμαι σίγουρη!) εξηγούμαι ότι με το gentlemen’s club δεν εννοώ ότι πήγα για γεύμα σε στριπτιτζάδικο (αν και αυτά gentlemen’s club ονομάζονται προς εξωραϊσμό), αλλά σε ιδιωτική λέσχη κυρίων από αυτές που δεν επέτρεπαν την είσοδο σε γυναίκες και που πήγαιναν οι κύριοι της καλής κοινωνίας για να ησυχάσει προφανώς λλίον η κκελλέ τους που τες γιεναίτζες! Με χαρά, όμως, σας ανακοινώνω ότι πλέον επιτρέπεται η είσοδος στις γυναίκες και εδώ και πάρα πολλά χρόνια (από το 2001 συγκεκριμένα) επιτρέπεται και να γίνουν μέλη (όχι για να μην τους λέτε οπισθοδρομικούς και κολλημένους!).

Ο καθηγητής μου, λοιπόν, που είναι μέλος σε μία τέτοια λέσχη (και συγκεκριμένα στο Athenaeum) είπε να μας πάει εκεί για lunch. Ρωτάω κι εγώ η αδαής τη princess, που είχε τη χαρά να με φιλοξενεί, αν το τζιν μου με μία ωραία μπλούζα είναι εντάξει για εκεί. Και λαμβάνω την έντρομη απάντηση πως αν πάω με τζίν «they will chuck you out!» Ευγενικά μεν, chuck me out δε! Beautifully!! Και επειδή είχα πάρει μόνο τζιν και μία προφανώς διπλά ακατάλληλη μίνι τζιν φούστα έπρεπε αναγκαστικά να πάω shopping! Οι περιστάσεις που έλεγα! Πέρασα επομένως το Σάββατο να ψάχνω για ένα κατάλληλο (όχι ξέκωλο) αλλά ωραίο (για να το ξαναφορέσω βρε αδερφέ) φόρεμα το οποίο παράλληλα δεν έπρεπε να είναι και πανάκριβο γιατί ακόμα να γίνω πρύτανης στο Πανεπιστήμιο! Με τα πολλά το εντόπισα (καθώς και δύο ζευγάρια παπούτσια!) και με χαρά σας ανακοινώνω οτι ήμουν τέλεια ντυμένη και τελικά δεν με πέταξαν έξω.

Σε γενικές γραμμές δεν εντυπωσιάστηκα από τη λέσχη (καθότι δεν εντυπωσιάζομαι και εύκολα!) αλλά το φαγητό ήταν όντως πολύ ωραίο, το κτίριο υπέροχο και η βιβλιοθήκη –στην οποία αποσύρεσαι για καφέ και πούρα-σχετικά εντυπωσιακή. Κρίμα μόνο που δε βρήκαμε το βιβλίο που αναγράφει τα ονόματα των μελών που πήραν το Νόμπελ. Ξέχασα να ρωτήσω όμως αν γράφτηκαν στη λέσχη μετά που πήραν το Νόμπελ ή πρίν. Να ξέρω να κάνω τα κουμάντα μου!

Όσο για το δου, είδαμε το Major Barbara στο National Theatre αν και θέλαμε να πάμε στο Midsummer Night's Dreams στο Globe αλλά δεν βρήκαμε εισητήρια. Ευτυχώς κιόλας γιατί τελικά έβρεχε και το Globe είναι ανοικτό θέατρο. Θα το κανονίσουμε για την επόμενη φορά. Το Globe είναι χτισμένο εκεί που ήταν το Rose Theatre εκεί δηλαδή που ανέβαζε τα έργα του ο Shakspeare και είναι χτισμένο όπως αυτό. Φαντάσου να παρακολουθείς Shakspeare στο ίδιο (περίπου) θέατρο όπου παίχτηκε το έργο για πρώτη φορά! Την επόμενη φορά οπωσδήποτε!

Και last but not least, το ε: clubbing στο Leeds όπου πήγα να δω μια πολύ καλή μου φίλη που σπουδάζει εκεί και φυσικά με έβγαλε έξω το βράδυ. Με υπερηφάνεια σας ανακοινώνω ότι έκλεισα τρία κλάμπ, πράγμα το οποίο ζήτημα να έχω κάνει 2 φορές στα «ανέμελα» φοιτητικά μου χρόνια στην Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχει μία μικρή, ασήμαντη, ειδοποιός διαφορά. Τα κλάμπ στην Ελλάδα κλείνουν κατά τις 5-6 το πρωί ενώ στην Αγγλία κατά τις 1-2 το πρωί! Επίσης, είδα για άλλη μια φορά το μεγαλείο της Βρεττανικής διασκέδασης: «γίνομαι λιώμα, δεν ξέρω τι κάνω και που είμαι, παραπατάω στα πεζοδρόμια και ξερνάω όπου βρω» καθώς και τα μεγαλύτερα κάπ σιζες σε σουτιέν έβερ! Το Λονδίνο λίγο πολύ είναι πολυεθνικό και δεν ξεχωρίζεις από όπου και να είσαι αλλά λίγο πιο έξω –στην επαρχία που λέμε- βλέπεις τα πραγματικά Αγγλικά γονίδια με τις επιρροές από τους Νορμανδούς και τους Βίκινγκς. Αφού ένιωθα σχεδόν σαν το Γκιούλιβερ στη χώρα των ξανθών γιγάντων (με τα τεράστια στήθη)!

Αυτά προς το παρόν. Κατά τα άλλα επαναβεβαίωσα ότι το Λονδίνο είναι υπέροχο και μάλλον με βλέπω να περνώ κανα-δυο χρόνια εκεί, τα κοννέ που ήθελα να κάνω δεν μου βγήκαν γιατί ο καθηγητής έλειπε και επέστρεφε τη μέρα που θα έφευγα εγώ (την τύχη μου! που λέει και η Λουκρητία), έχω μαύρισμα Λονδίνου (δηλαδή ανύπαρκτο) και θα ντρέπομαι να απλώσω ζάμπα στην Αθήνα και το σπίτι μου μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο γιατί εδώ και ένα μήνα έρχομαι πίσω, πετάω τα ρούχα από τις βαλίτσες, βάζω άλλα και ξαναφεύγω.

Μήπως να συγυρίσω?

Μπα, κι αύριο μέρα είναι...