Νερό, Νερό...νεράκι (3)

Ξημερώνει ο Θεός τη μέρα και σηκώνομαι νωρίς (κατά τις 10) γιατί είχα μια δουλειά και για να αφήσω το πεδίο ελεύθερο στον Κ.Γ. μήπως και τελειώσει σήμερα! Φυσικά ο Γ.Κ. είχε καταπιαστεί ήδη με κάτι άλλο αλλά ας μην είμαι εντελώς αναίσθητη και σκύλλα, το ξέρω ότι έχει πολλές δουλειές και υποθέτω ότι κατά το μεσημέρι καταπιάστηκε και με το μπανιο μου. Επιστρέφω κατά τις 4:30 και ανεβαίνω ατρόμητα τα σκαλιά ξέροντας ότι η κατάσταση δεν μπορεί να είναι χειρότερη από χτες. Φυσικά τίποτα δεν είχε τελειώσει αλλά οι εργασίες συνεχίζονταν πυρετωδώς. Μην έχοντας άλλα νεύρα –και αντιλαμβανόμενη πλήρως πόσο σκύλλα μπορώ να γίνω μερικές φορές- κατέβηκα στη μικρή να δουλέψω λίγο στον υπολογιστή και να δω μήπως και η ΑΤΗΚ δουλεύει τόσο γρήγορα (NOT!). Τέλοσπάντων, να μη σας τα πρήζω άλλο το χάος έγινε τελικά κόσμος. Το μόνο κατάλοιπο ήταν η τρύπα στην κουζίνα η οποία θα καλυφτεί (ελπίζω αύριο, μετάφραση σε κανένα μήνα αν είμαι τυχερή) αλλά τι να κάνουμε, το πήρα απόφαση.

Κάθομαι, λοιπόν, και συζητώ με τον Κ.Γ. σε φιλικό πλέον κλίμα (αφού ό,τι ήταν να γίνει έγινε και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο) ο οποίος αποκαλύπτει κατόπιν εορτής ότι ήξερε ακριβώς που ήταν η διαρροή αλλά για να τη φτιάξει θα έπρεπε να βγάλει 2-3 πλακάκια, να σκάψει λίγο το τσιμέντο και να τα ξαναβάλει, πράγμα το οποίο θα έπαιρνε πολύ χρόνο και έχει πολλές άλλες δουλειές που τον περιμένουν τώρα!

Όταν, όμως, ρωτούσα εγώ τι εναλλακτική λύση υπάρχει η απάντηση ήταν ΚΑΜΙΑ!

Και αυτό συμβαίνει ΠΑΝΤΑ! Ρωτώ τι επιλογές υπάρχουν, μου λέει μόνο αυτή που έχει ήδη αποφασίσει ότι θα κάνει, αντιστέκομαι λίγο για την τιμή των όπλων, το παίρνω απόφαση (αφού δεν έχω άλλη επιλογή), ό,τι είναι να γίνει γίνεται και ΜΕΤΑ ανακαλύπτω ότι υπήρχαν και άλλες επιλογές!


Τοξότες σου λέει ο άλλος!

Νερό, Νερό...νεράκι (2)

Σήμερα γύρισα από τη «δουλειά» κατά τις 4:30 μετά από ένα κουραστικό τρίωρο και δεν πρόλαβα να μπω της πόρτας και να σκεφτώ ότι είναι καιρός να πλύνω τα πιάτα όταν εμφανίστηκε ο Κ.Γ. με μία σωλήνα και κάτι εξαρτήματα. Όταν είπα πως δεν είχα αποφασίσει για τίποτα ακόμα μου είπε ότι θα εφτιαχνε την παροχή της κουζίνας που ήταν «ζήτημα 10 λεπτών» γιατί δεν μπορούσαμε να έχουμε διαρροή. Με τα νεύρα κρόσσια έκατσα στον καναπέ να δουλέψω στον υπολογιστή (άδικα χαρήκατε για το τρίωρο!). Μετά από καμια ώρα ανακοινώνει ότι τέλειωσε με την κουζίνα κα πάει να φύγει.

drSpock: Και με το μπανιο τι θα γίνει? (ερωτώ υποψιασμένη και με μαύρα φίδια να με ζώνουν!)
Κ.Γ: Το μπάνιο έχει νερό.
drSpock: Δεν εννοώ τη μπανιέρα!
Κ.Γ: Ε, ο νιπτήρας και η τουαλέττα δεν έχουν νερό προς το παρόν, θα το κανονίσω αύριο.
drSpock: Τι εννοείς αύριο?!!!!(Δολοφονικές ματιές διαστάσεων ατομικής βόμβας). Άλλαξες την παροχή στην κουζίνα για να μην έχω εναλλακτική για τη δεύτερη σωλήνα στο μπάνιο και τωρά λες μου αύριο! Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα το τελειώσεις τώρα (είμαι σκύλλα το ξέρω).

Ζώντας με 4 γυναίκες ο Κ.Γ. έχει μάθει πως κάποιες στιγμές καλό είναι να μην φέρνει πολλές αντιρρήσεις και υποχωρεί. Εν μέσω τρυπανιών και χάους μαζεύω τα νεύρα μου και πάω στον υπολογιστή της μικρής να δουλέψω γιατί σε τέτοιες συνθήκες καλύτερα να μην βλέπεις. Φυσικά κατέληξα να βλέπω ντοκυμανταίρ στον Η/Υ γιατί με τόσα νεύρα δεν καταλάβαινα τι έγραφα και γιατί δεν έχουμε ούτε ίντερνετ λόγω έργων (της ΑΤΗΚ)!

Κατά τις 8 έρχεται η μικρή και μου ανακοινώνει γελώντας ότι τέλειωσαν και να πάμε να δούμε την ακαταστασία (πως δεν τη σκοτώνω ώρες ώρες είναι θαύμα). Ανεβαίνουμε και αντικρύζω τη Χιροσίμα μετά τους Αμερικανούς! Ντουλάπια και συρτάρια στην κουζίνα στο πάτωμα, μία τρύπα στον τοίχο –ευτυχώς μικρή και χαμηλά για να καλυφτεί- και...γενικά το χάος (ευτυχώς που δεν αποφάσισα να καθαρίσω το Σ/Κ ή το προηγούμενο Σ/Κ!). Ακολουθώ τα συντρίμια μέχρι το μπάνιο και βλέπω την τουαλέττα να έχει κατεβεί ανεξάρτητη και να γέρνει ανέμελα στο μέσο του μπάνιου και μία τρύπα στον τοίχο! Ευτυχώς η επίδραση της μικρής είναι πάντα καταλυτική στο να βλέπω την αστεία πλευρά των πραγμάτων και αντί να κατεβάσω Χριστοπαναγιές με πιάνει νευρικό γέλιο και κατεβαίνω να ρωτήσω τον αίτιο τι θα γίνει. Φυσικά ο Κ.Γ. δεν πτοείται και μου ανακοινώνει ότι μετά την απεργία των εργατών στο Σικάγο ο κόσμος δουλεύει 8ωρο και πως ούτως η άλλως χρειάζεται κάτι εξαρτήματα ακόμα τα οποία θα αγοράσει αύριο. (Το γιατί δεν περίμενε να τα έχει όλα και να ξεκινήσει από το πρωί πριν να αρχίσει να βγάζει τρύπες στους τοίχους μου είναι πολύ λογική ερώτηση για να απαντηθεί στην οικογένεια μου. Μερικές φορές διερωτώμαι από ποιον έχω πάρει!) Ευτυχώς εξακολουθώ να γελώ –και να κλαίω ταυτόχρονα- και αποφασίζω once and for all πως ό,τι και να κάνω και όσο και να φωνάξω τελικά ο Κ.Γ. θα κάνει αυτό που θέλει (όπως πάντα) και υποχωρώ μπροστά στο αναπόφευκτο.

Ευτυχώς η μπανιέρα έχει νερό οπότε κάνω ένα ντους και αποφασίζω να το παίξω Σκάρλετ Ο’Χάρα (tomorrow is another day).


To be continued…

Νερό, Νερό...Νεράκι (1)

Τον τελευταίο χρόνο (για να μην πω τα τελευταία 26 χρόνια και με πείτε υπερβολική) ζω μια ελαφρώς σουρεάλ, υδατική κατάσταση η οποία εμπίπτει στα όρια του συνηθισμένου για την οικογένεια μου και για την οποία φταίει ο πατέρας μου και η εκάστοτε κυβέρνηση. Και εξηγώ:

Ζω σε διαμέρισμα στον 3 όροφο πάνω από τους γονείς μου, τη μικρή και τη μεγάλη αδελφή (με σειρά ορόφων). Ο πατέρας μου (ας τον πούμε Κύρο Γρανάζη θα καταλάβετε) δεν έχει καμία σχέση επαγγελματικά με οικοδομές, υδραυλικά, ηλεκτρικά και όλα τα συναφή αλλά ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα καλύτερα κι από επαγγελματία και του αρέσει κιόλας. Το πρόβλημα προκύπτει από τη στιγμή που αναλαμβάνει πολύ περισσότερα από ότι προλαβαίνει στον ελεύθερο του χρόνο και έχει και 3 κόρες να παραπονιούνται ότι αυτό δεν είναι όπως έπρεπε, το άλλο δεν έχει τελειώσει στην ώρα του (εδώ και ένα χρόνο!) κλπ κλπ κλπ. Μετά από χρόνια αναμονής και προσωρινών λύσεων (που γίνονται πάντα μόνιμες) μετακόμισα επιτέλους το Σεπτέμβρη και ανακάλυψα ότι δεν έχω ζεστό νερό. Η προσωρινή λύση του Κύρου Γρανάζη (Κ.Γ.) ήταν να βάλει ένα ταχύθερμο μέχρι να ενώσει τον ηλιακό που ήταν ζήτημα ημερών και «πες πως έγινε». Εγώ αρνήθηκα έντονα ξέροντας από πείρα ότι ουδεν μονιμότερο του προσωρινού στην οικογένεια μου (το πες πως έγινε ήταν πλέον οικογενειακό ανέκδοτο!), οι συγκεκριμένες συσκευές ή που θα καίγεσαι ή που θα παγώνεις και φυσικά δεν ήθελα να βάλω τίποτα που θα άνοιγε τρύπες σε τοίχους και θα χαλούσε το υπέροχο μπάνιο μου! Αποτέλεσμα: έκανα ντους με κρύο νερό και ο ηλιακός ενώθηκε μετά από μερικές μέρες. Φυσικά το νερό δεν είχε πίεση και πέρασαν πολλές μέρες ακόμα μέχρι να τακτοποιηθεί το «είναι ζήτημα 10 λεπτών» ζήτημα και να κάνω μπάνιο περίπου σαν άνθρωπος. Όλα καλά? Όλα καλά.




Και μετά ήρθε η λειψυδρία.

Η υδατοπρομήθεια μας έκοψε το νερό και λόγω χαμηλής πίεσης στην περιοχή ακόμα κι όταν είχαμε νερό εγώ δεν είχα κρύο νερό (το ζεστό το είχαμε κανονίσει μόνο που τώρα ήταν καλοκαίρι!). Ο Κ.Γ. το σκέφτηκε λίγο και κατέληξε πως η καλύτερη λύση ήταν ένα δεύτερο ντεπόζιτο στο ισόγειο που να γεμίζει όταν έρχεται το νερό και ένα πιεστικό (αντλία) που να ανεβάζει το νερό μέχρι το ντεπόζιτο στην οροφή και κατά συνέπεια και σε μένα. Βέβαια αυτό σήμαινε μια δεύτερη σωλήνα για τη μπανιέρα η οποία θα μου έβγαζε το μίξερ πιο έξω. Εγώ αρνήθηκα έντονα παρά τις υποσχέσεις ότι θα έφτιαχνε ένα μικρό πεζούλι με πλακάκια και δεν θα φαινόταν καθόλου. Επειδή οι εκκλήσεις για βροχή δεν πέτυχαν και η υδατοπρομήθεια έδινε νερό όποτε ήθελε το πήρα απόφαση πως ή θα το δεχόμουν ή θα έβγαινα στην πλαζ με εγκάυματα. Και όπερ εγένετο. Όντως το πεζούλι δεν ήταν άσχημο και το συνήθισα. Πήρε αρκετές μέρες βέβαια μέχρι να καταλάβει γιατί το πιεστικό δούλευε συνεχώς και όχι όταν έπρεπε και με κρατούσε ξύπνια τα βράδια αλλά τελικά τα βρήκαμε. Όλα καλά? Όλα καλά.




Και μετά ήρθε η διαρροή.

Ξαφνικά η μεγάλη αδερφή παρατήρησε ότι το ταβάνι της κουζίνας της έκανε νερα. Ενημέρωσε τις κατάλληλες αρχές (βλέπε Κύρο Γρανάζη) και μετά από εντατικές έρευνες που περιλάμβαναν το να μην ανοίξω καμία βρύση για κανένα τετράωρο (μικρό το κακό) απεφάνθηκαν ότι η σωλήνα που έφερνε το νερό στην κουζίνα και το μπάνιο μου «από κάπου έχανε»! Στην ερώτηση μου πως γίνεται να τρυπήσει μία σωλήνα την οποία όταν έβαζε είχε πει κατά λέξη «έβαλα τις καλές, τις μαντεμένες και θα κρατήσουν 30 χρόνια τουλάχιστον» πήρα την απάντηση πως: αυτά συμβαίνουν. Ναι, αλλά γιατί όλα σε μένα? Προσπαθώντας να κρατήσω τη ψυχραιμία μου -γιατί ο Κ.Γ. έχει την ικανότητα να με διαολίζει με τις διφορούμενες απαντήσεις του που δεν μου λένε ποτέ ακριβώς αυτό που θέλω να μάθω- ρώτησα τι λύση υπάρχει.

Κ.Γ: Ε, θα κλείσω εκείνη την παροχή και θα τη μεταφέρω στη δεύτερη σωλήνα που προνόησα να βάλω στην κουζίνα (πάλε καλά που προνόησε!).
drSpock: Και για το μπάνιο?
Κ.Γ: Ε, θα βάλω μια άλλη σωλήνα από την κουζίνα στο μπάνιο
drSpock: Δηλαδή θα ανοίξεις τρύπες σε δύο τοίχους και θα βάλεις σωλήνα εξωτερικά στο μπάνιο μου!!!!!!! (σε συνδυασμό με βλέμμα που σκοτώνει).
Κ.Γ: Θα τη βάλω χαμηλά με τράκινγκ και δεν θα φαίνεται καθόλου.
drSpock: Πως δεν θα φαίνεται καθόλου το τράκινγκ 5 ιντζών!!!! (βλέμμα που δολοφωνεί μαζικά)
Κ.Γ: Εν η καλύτερη λύση.
drSpock: Να ρωτήσεις υδραυλικό πρώτα.
Κ.Γ: Ξέρει υδραυλικός καλύτερα που μένα που τα έβαλα?
drSpock: Τα έβαλες και τωρά ετρυπήσαν και πρέπει να τρυπήσεις τοίχους και να βάλεις σωλήνες εξωτερικά!
Κ.Γ: Είναι η καλύτερη λύση και δε θα φαίνεται καθόλου.

Εγώ φυσικά αρνήθηκα πεισματικά και του είπα να το ξανασκεφτεί, να βρει τουλάχιστον άλλες δύο εναλλακτικές λύσεις και τελοσπάντων να μου φέρει το τράκινγκ και τη σωλήνα να τα δω πριν συγκατανεύσω σε οτιδήποτε! (είχα αρχίσει ήδη να το παίρνω απόφαση με την τύχη μου).

To be continued...

Το σπίτι των Πνευμάτων

Ξενύχτησα ψες ξαναδιαβάζοντας «Το σπίτι των Πνευμάτων» της Αλιέντε και δεν κρατήθηκα να μην κλάψω στο τέλος. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν διαβάσει αλλά το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας στη Λατινική Αμερική που καλύπτει 4 γενιές γυναικών και τα γεγονότα που σημάδεψαν τις ζωές και τη χώρα τους. Χωρίς να δίνει λεπτομέρειες και ονόματα είναι ξεκάθαρο ότι μιλά για η Χιλή και τα γεγονότα των τελευταίων κεφαλαίων περιγράφουν το πραξικόπημα, τη δικτατορία και τους χιλιάδες εξαφανισμένους και βασανισμένους για τους οποίους αδιαφορούσε ο υπόλοιπος κόσμος αλλά και οι πλούσιοι υποστηρικτές της χούντας.

Κλείνοντας το, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που γεννήθηκα στη χώρα που γεννήθηκα, την εποχή που γεννήθηκα. Που δεν έχω ζήσει ποτέ πείνα, πόλεμο, εξαθλίωση, βασανιστήρια, ρατσισμό ή εκμετάλλευση. Που μπορώ να μιλήσω ελεύθερα, να ζήσω ελεύθερα και να αγαπήσω ελεύθερα. Που απολαμβάνω τους καρπούς των αγώνων και των θυσιών άλλων, χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε μέρα. Δε ζω σε έναν ιδανικό κόσμο αγγελικά πλασμένο, όχι και πάντα υπάρχει κάτι ακόμα που μπορεί και χρειάζεται να γίνει αλλά τουλάχιστον κανείς δεν θα με φυλακίσει ή θα με βασανίσει αν προσπαθήσω να το αλλάξω.

Η χώρα μας έχει περάσει από αρκετά στη μοντέρνα ιστορία της. Πολέμους, εμφύλιους, πραξικόπημα, εισβολή. Δεν θα μπω στη διαδικασία του ποιος φταίει (αν και συνήθως εμείς οι ίδιοι). Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να εκτιμήσω κάθε μέρα αυτό που έχω και να φροντίσω κι εγώ να μην ξαναπεράσουμε τα ίδια. Γιατί αν η ιστορία όντως επαναλαμβάνεται…την έχουμε βάψει!

Τσίπρας ολέ!

Παρότι έχουν σφίξει απελπιστικά οι ζέστες και θέλω επειγόντως διακοπές (που λέει και το άσμα) ψες όχι μόνο βρήκα το κουράγιο να δω πολιτική συνένετευξη από το ΡΙΚ αλλά το κατ'ευχαριστήθηκα κιόλας. Συγκεκριμένα, επ'ευκαιρία της επίσκεψης του Αλέξη Τσίπρα στην Κύπρο (ήθελε να δει από κοντά μια αριστερή κυβέρνηση το παλικάρι, να του χαλάσουμε το χατήρι?!), τον μάζεψε το ΡΙΚ για μία (μικρή δυστυχώς) συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης και πολύ καλά έκανε.

Ομολογώ ότι ήμουν θετικά προκατειλημμένη εξαρχής γιατί πως να το κάνουμε? Εμπίπτω και στο target group του! Μέχρι το τέλος όμως της συνέντευξης θα ψήφιζα χαλαρά Συνασπισμό αν τα εκλογικά μου δικαιώματα μου το επέτρεπαν!

Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο προφίλ αλλά και ουσία. Παρά το νεαρό της ηλικίας του (που δεν το κρατούμε εναντίον του!) έδειξε πως έχει και μεστό πολιτικό λόγο αλλά και ξεκάθαρη, ρεαλιστική σκέψη και πως μάλλον δεν πρόκειται για πυροτέχνημα αλλά για πιο μακροπρόθεσμο φαινόμενο. Έχει όλα τα φόντα να γίνει πολιτικός ταγός (με την καλή έννοια!) ενώ δεν χάνει και την επαφή με τον πολίτη. Το μόνο μελανό σημείο της συνέντευξης ήταν που η δημοσιαγράφος του ΡΙΚ τον διέκοπτε συνέχεια και δεν τον άφηνε να ολοκληρώσει!That was so rude!

Ως επιστήμων, λοιπόν και ως ψηφοφόρος έχω να κάνω μία σημαντική πρόταση για το κυπριακό πολιτικό σκηνικό και παρακαλώ να τη σκεφτούν πολύ σοβαρά οι κυβερνώντες:


...
Μήπως να τον κλωνοποιήσουμε??

Καλλιστεία 2008

Πέτυχα χτες το βράδυ τα καλλιστεία Κύπρου και είπα να χαζέψω λίγο. Περιττό να πω ότι το μετάνιωσα. Όχι επειδή βλέποντας τις διαγωνιζόμενες έκανα δεύτερες σκέψεις για το παγωτό που έφαγα το απόγευμα (για τα γλυκά δεν νιώθω ποτέ τύψεις, είναι θέμα αρχής) αλλά μάλλον για το παγωτό που δεν έχουν φάει αυτές τα τελευταία δέκα χρόνια! Δεν ξέρω αν έφταιγε η τηλεόραση μου αλλά δεν κρατήθηκα να μην φωνάξω στην οθόνη: κάποιος να φέρει τον ενδοφλέβιο ορρό τώρα!

Δεν θα σχολιάσω τα συνηθισμένα των καλλιστείων που όλες έχουν για χόμπι το διάβασμα (του Κοσμοπόλιταν φαντάζομαι!) και το χορό, το πρότυπο τους είναι η μητέρα τους και εύχονται όλες παγκόσμια ειρήνη ενώ ταυτόχρονα είναι και τα απλά κορίτσια της διπλανής πόρτας! Όχι, γιατί μετά θα με πείτε κομπλεξική και ζηλιάρα ενώ οι άντρες θα προσθέσουν πως όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.

Θα σχολιάσω, λοιπόν, το οφθαλμοφανές (ελπίζω και εύχομαι όχι μόνο για μένα).

Από τις 15 φιναλίστ, οι 5 τουλάχιστον ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης από ανορεξία, 5 ήταν ένα βήμα πριν (στο στάδιο «κάνω το μοντέλο για ανατομία στην ιατρική στον ελεύθερο μου χρόνο») και ίσως 5 ήταν σε σχετικά φυσιολογικά επίπεδα. Και το χειρότερο ήταν ότι αυτές με την εμφανώς κάτι δεν πάει καλά φυσιολογία πήραν τις μεγαλύτερες βαθμολογίες στην κατηγορία: αρμονία σώματος! Μήπως κάτι δεν πάει καλά με αυτή την εικόνα?! Από πότε το φυσιολογικό και το ωραίο είναι το «μετρώ τα πλαϊτζια μου αντί προβατάκια για να με πάρει ο ύπνος το βράδυ»? Ποιός είπε σε όλες αυτές τις 17+ κοπέλες ότι αν δεν πεθάνουν της πείνας δεν είναι όμορφες? Γονείς και φίλους δεν έχουν να καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά και να κάνουν κάτι (που.χου. να τις ταϊσουν!) πριν να φτάσουν στην κατάσταση το κεφάλι τους να φαίνεται τεράστιο σε σχέση με την υπόλοιπη?

Και θα κάνω και μία μικρή, κακεντρεχή διαπίστωση: οι 5 σχετικά φυσιολογικές κοπέλες είχαν το δικό τους σχετικά ικανοποιητικό βυζί, οι άλλες 5 είχαν το δικό τους μηδαμινό ή ενισχυμένο βυζί αλλά οι 5 ανησυχητικά κοκκαλιάρες διαγωνιζόμενες ήταν αυτές με την ενισχυμένη -βάλε κι άλλο γιατρέ μου- σιλικόνη! Όσο πιο κοκκαλιάρα ήταν η διαγωνιζόμενη τόσο πιο ογκώδης ήταν η σιλικόνη! Σε τουλάχιστον μία περίπτωση φαινόταν τόσο αφύσικο για το σώμα της που εγώ προσωπικά κακίζω τον πλαστικό που δέχτηκε να της το κάμει! Και το χειρότερο ήταν ότι μιλούμε για δεκαοκτάχρονες και δεκαεννιάχρονες. Που βρήκαν τα λεφτά για πλαστική στην ηλικία τους? Ποιός τους τα έδωσε και τις πταίει? (Δυστυχώς δεν γίνεται να φταίνε για όλα οι Αμερικανοί!)


Παρακαλώ κάποιος να επαναφέρει το αναγεννησιακό πρότυπο ομορφιάς πριν να εξαυλωθούν όλες οι μαθήτριες.


Α στο διάλο, συγχύστηκα πάλι!

Υ.Γ: τα παπούτσια δεν ήταν άσχημα πάντως!!

No comment

Συνεπεία της βαρετής ύπαρξης μου τώρα τελευταία σας δίνω ένα εικαστικό ερέθισμα. Πρόκειται για τον Σάτυρο του Barberini(ή αλλιώς Faune Barberini)που βρίσκεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου, τα σχόλια δικά σας.







Υ.Γ: Τελικά θα κάνω ένα σχόλιο. Παρακαλώ όπως διακτινιστώ τώρα στην αρχαία Ρώμη!