2 και 1/2 μηνών

Κάποιος να καλέσει τις κοινωνικές υπηρεσίες, το συνήγορο του παιδιού, τη UNICEF! Είμαι μία κατάπτυστη μάνα! (ή όπως λένε και εδώ a bad excuse for a mother)

Χτες όπως ξάπλωνα, προσπαθώντας να κοιμηθώ επιτέλους, θυμήθηκα!

Θυμήθηκα ότι ξέχασα τα δεύτερα γενέθλια του βλογκ μου!

Και δεν είναι ότι ήταν χτες, προχτές και κάτι το διάβασμα κάτι η έλλειψη σιδήρου το θυμήθηκα μια δυο μέρες μετά. Πέρασε ενάμιση μήνας σχεδόν για να το θυμηθώ! Πέρσι μέχρι και τούρτα έκοψα!


Ίσως να έχει να κάνει και με την αλλαγή που επήλθε πρώτα σε μένα και μετά, αναπόφευκτα, στο βλογκ μου. Διαβάζοντας κάποια ποστ του πρώτου χρόνου και συγκρίνοντας τα με τώρα, διαπιστώνω ότι όντως δεν είναι προσωπικά στον ίδιο βαθμό.
Άσε που τώρα γράφω πιο αραιά και κυρίως για θέματα που με ακουμπούν μεν αλλά δε με αφορούν προσωπικά δε.

Αυτό οφείλεται βέβαια και σε αλλαγές στη ζωή και στον περίγυρο μου αλλά και στον εαυτό μου. Γενικά τον τελευταίο χρόνο αντιλαμβάνομαι ότι έχω αλλάξει. Ή μάλλον, όχι τόσο αλλάξει όσο μεγαλώσει. Ενώ πάντα είχα την αίσθηση ότι ήμουν πιο ώριμη από την ηλικία μου, τον τελευταίο χρόνο αντιλήφθηκα ότι εδώ και 27 χρόνια ένιωθα ουσιαστικά "ανήλικη". Κόρη των γονιών μου, εγγονή των παππούδων μου, φοιτήτρια των καθηγητών μου άλλά όχι κυρίαρχος της μοίρας μου. Το οποίο εξηγεί εν μέρει και το γιατί ένιωθα πολύ μικρή για δέσμευση και οικογένεια και το γιατί έκρυβα τον γκόμενο από τον καθηγητή μου λες και ήταν κακό να έχω κάποιον στα 22 μου!

Ίσως να φταίει το ότι οι γονείς μας τείνουν να μας μεγαλώνουν ιδιαίτερα προστατευμένα, πιστεύοντας ότι έτσι μας βοηθούν -ακόμα ο πατέρας μου προσφέρεται να πάει στην τράπεζα για μένα- αλλά πιθανώς να φταίει και το ότι δεν έχω βρει ακόμα μια κανονική δουλειά!

Ό,τι και νάναι πάντως, απεταξάμην.


Α, και ζητώ ταπεινά συγνώμη στο βλογ μου για την παράλειψη μου. Του υπόσχομαι του χρόνου θα του κάνω και πάρτυ γενεθλίων, αρκεί να μη με καταγγείλει στο google για αμέλεια προς ανήλικο!