Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Γκρι σουρί

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ήμουν μικρή και ανόητη πίστευα ότι τα πάντα στη ζωή είναι άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, πρέπον και μη-πρέπον και θεωρούσα ότι εγώ ως ηθική και σωστή νεανίς θα ήξερα πάντα ποιο θα ήταν το σωστό και θα το έκανα χωρίς καμιά αμφιβολία ή δυσκολία. Εξάλλου, πόσο δύσκολο θα μπορούσε να ήταν? Ακόμα και στα στρουμφάκια ο Δρακουμέλ ήταν πάντα ο ηττημένος και δε διερωτήθηκα ποτέ από που ξεφύτρωσαν ξαφνικά τα μικρά στρουμφ ή πόσο περίεργο ήταν που η στρουμφίτα ήταν η μόνη θηλυκή σε όλο το χωριό.


Τώρα που μεγάλωσα και ομόρφυνα αντιλήφθηκα -κάπως απότομα ίσως- ότι η ζωή είναι ένα απέραντο γκρι. Χιλιάδες αποχρώσεις του γκρι. Γκρι σουρί και γκρι γαϊδουρί σαν αυτές που κοίταζε η ηρωϊδα του Δημήτρη Ψαθά. Κι εγώ χωμένη, ή καλύτερα χαμένη, σε αυτές. Το μόνο θετικό είναι ότι, αν και πάντα το έπαιζα ανοικτόμυαλη, από τούδε και στο εξής πραγματικά δεν κρίνω (και ούτε κατακρίνω) κανέναν και για οτιδήποτε.


Εκτός ίσως για εγκλήματα του ποινικού κώδικα!




ΥΓ1: Για πρώτη φορά πραγματικά δεν ήθελα να φύγω. Τι να σημαίνει άραγε?
ΥΓ2: Μισώ το Heathrow! Ορκίστηκα ότι δεν θα ξανάρθω μόνη μου εδώ. Με καταθλίβει απίστευτα.

8 σχόλια:

Anti-Christos είπε...

Και εγώ πάντα πιστεύα ότι η ζωή είναι άσπρο-μαύρο-παίζω-στο-πιάνο. Απεχθάνομαι τα γκρι και γενικά τα μέτρια χρώματα.

Θα συνηθίσουμε...

Καλά να περνάς στα ξένα. Ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο, να σου κουνήσω το μαντίλι αλλά αμέλησα. Συγγνώμη. Θα τα πούμε, όμως.

travelbug είπε...

τώρα θα πω το κλισέ: εσύ έχεις τα πινέλα, εσύ και τις μπογιές, πάρε και ζωγράφισε τη ζωή σου όπως τη θες, αλλά νιώθω πως ταιριάζει με την περίπτωση. βλέπουμε τη ζωή με όποιον τρόπο προτιμάμε εμείς: άλλοτε μαύρη κι άραχνη, άλλοτε σαν άσπρη μέρα και τις περισσότερες φορές γκρι. δε θα ήταν όμως πιο ωραία να έχουν οι μέρες μας κι άλλα χρώματα; δηλ., να λέμε: σήμερα είχα μια κίτρινη/πράσινη/μωβ μέρα ανάλογα με τη διάθεση και του τι περάσαμε...νομίζω, μ' άρεσε η ιδέα, θα το καθιερώσω! καλά να περνάς εκεί που είσαι και να έχεις πολύχρωμες μέρες!

drSpock είπε...

Νομίζω υπάρχει μια γενική παρεξήγηση, ίσως επειδή έχω ξαναγράψει για τη γκρι ζωή μου. (Τελικά πολύ το χρησιμοποιώ το χρώμα!)Το παρόν αναφερόταν στο σύστημα αξιών μου, που παλιά πίστευα ότι μπορούσε να έχει μόνο δύο όψεις. Το καλό και το κακό, το άσπρο και το μαύρο. Αλλά τελικά η ζωή είναι πιο περίπλοκη και το τι πρέπει να κάνουμε τελικά έχει πολλές αποχρώσεις ακριβώς επειδή εμείς αρχίζουμε να έχουμε περισσότερες εμπειρίες που μας αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ και να είμαστε απόλυτοι.

@ΑντιΧρηστος: Σ' ευχαριστώ. Το μαντήλι το θεωρώ κουνημένο!

@Μαρκέλλα: Ευχαριστώ. Νομίζω μπορείς να πάρεις και μια λάμπα διάθεσης που αλλάζει χρώμα ανάλογα με το πως νιώθεις και τότε θα έχεις πραγματικά πολύχρωμες μέρες!

psephis είπε...

Διαβάζοντας τα δύο τελευταία σου posts, με τους προβληματισμούς σου και μια κάποια αίσθηση μοναξιάς ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν απέφυγα να σκεφτώ και για τον "προγραμματισμό" μας από τη μητέρα φύση που μας ωθεί στην αναζήτηση του ετέρου ημίσεος και για το πόσο βαρύ και περίπλοκο έχει καταφέρει το ανθρώπινο είδος να το κάνει - σε σημείο που μερικές και μερικοί εύχονται, μεταξύ
σοβαρού και αστείου, να απαλλαγούν από το άλλο φύλο.
Δες και αυτό το σχετικό post και κυρίως τα διασκεδιαστικά σχόλια, στο blog μιας άλλης "κυνικής":

http://e-cynical.blogspot.com/2010/01/blog-post_09.html

Καλή συνέχεια και καλό κουράγιο εκεί στην ξενιτιά!

Ανώνυμος είπε...

metrio to blog kai ta postings sou
givwe it up

Ανώνυμος 2 είπε...

Τώρα... τον κρίνεις ή δεν τον κρίνεις, αυτόν που σε κρίνει;;;

drSpock είπε...

@Psepsis: Ναι, τελευταία με έχει πιάσει κάτι. Το κακό είναι ότι ξέρω τι. Αλλά που θα πάει!? Θα επανέλθω.
Για τα μυρμήγγια κάπου το είχα ακούσει αλλά και για τη δημιουργία σπέρματος και ωαρίων από πολυδύναμα βλαστοκύτταρα. Δηλαδή ούτε οι γυναίκες χρειάζονται θεωρητικά. Δεν το κόβω όμως αυτό να λύνει το πρόβλημα. Νομίζω η καλύτερη λύση θα ηταν να υιοθετήσουμε ένα μοντέλο περίπου όπως άλλων πρωτευόντων, όπου τα θυλυκά κάνουν παιδιά με όποιο αρσενικό θέλουν (όχι απαραίτητα πάντα το ίδιο) και υπάρχει μια συλλογική φροντίδα τόσο των παιδιών όσο και του συνόλου. Τι λες? Γίνεται?!

@Ανώνυμος 1: Άποψη σου και ευχαριστώ που τη μοιράστηκες με τα άλλα παιδάκια. Τι κάνεις όμως εδώ να διαβάζεις μέτρια ποστ? Ανησυχείς μήπως για τον ανταγωνισμό?

@Ανώνυμος 2: Καλό!!
Είπα ότι δεν κατακρίνω τη συμπεριφορά ή τις αποφάσεις άλλων, δηλαδή στη ζωή του ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και ποια είμαι εγώ να του πω αν κάνει λάθος ή σωστά. Αν όμως βάλλεις κατά των δικών μου αποφάσεων που δε σε αφορούν, τότε και πάλι δε θα σε κρίνω. Θα σε ισοπεδώσω. Με την καλή έννοια πάντα! :)

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

έχει και πράσινο

και ροζ

και διαφανές.

και άπειρο γκρίζο

και μαύρο και τα πάντα...


peace