Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Τα ράσα κάνουν τον παπά

Σκεφτόμουν εδώ και μια δυο βδομάδες (όχι συνέχεια, αραία και που, μη φανταστείς) πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν τα ρούχα στο πως αισθανόμαστε καταρχήν και στο πως αντιμετωπίζουμε τον κόσμο. Αφορμή κάτι που μου συνέβη ένα Σάββατο πριν λίγο καιρό.

Είχαμε πάει σε Ελληνικό κλαμπ με κάτι φίλες και επί τη ευκαιρία έβαλα ένα φορεματάκι και τακούνια. Συνήθως ντύνομαι πιο απλά αλλά σκέφτηκα ότι όλες οι Ελληνίδες θα ήταν που θα ήταν ντυμένες στην τρίχα, είχα αγοράσει που είχα αγοράσει και 2-3 φορεματάκια, σκέφτηκα ότι ήταν η καλύτερη ευκαιρία να βγάλουν τα λεφτά τους. Στο μετρό και στο Τραφάλγκαρ που τις περίμενα ένιωθα βέβαια λίγο άβολα (δε μ’αρέσει να τραβώ την προσοχή, τόσο ηλίθια είμαι!) αλλά είχε αρκετό κόσμο και τέλοσπάντων ήξερα πως να το χειριστώ ακόμα κι’όταν μου έπιασε κουβέντα ένας άσχετος και ήθελε το τηλέφωνο μου. Στο κλαμπ περάσαμε πολύ καλά (βασικά εν εκάτσαμεν κάτω!) και εκεί που έλεγα να μην το ξενυκτήσω και πολύ, το κλείσαμε το μαγαζί (και πάλι μη φανταστείς, κατά τις 3:30). Πήγαμε και οι τρεις μέχρι μια κοντινή –και κεντρική στάση- η μία πήρε λεωφορείο και οι αλλες δύο τηλεφωνήσαμε για ταξί. Δυστυχώς, το κινητό μου δεν είχε μπαταρία και το ταξί της φίλης μου ήρθε πρώτο αλλά φαντάστηκα ότι και το δικό μου δεν θα αργούσε πολύ και πως θα το έβρισκα και χωρίς μηνύματα και τηλέφωνο. Μέσα σε 5 λεπτά, η στάση είχε αδειάσει –εκτός από μερικούς μεθυσμένους- και το ταξί μου άφαντο. Ξαφνικά, ήμουν πολύ consious για το ντύσιμο μου και άρχισα να νιώθω απίστευτα άβολα. Ένιωθα εντελώς εκτεθειμένη και δε βοήθησε και το ότι τουλάχιστον 5 μη αδειούχα ταξί σταμάτησαν ειδικά για μένα –ενώ κανένα μαύρο δεν πέρναγε! Μετάνιωνα την ώρα και τη στιγμή που είχα βάλει φόρεμα και τακούνια! Μέχρι που ένας με πλησίασε και μου είπε ότι χωρίς να θέλει να μου την πέσει, θα στεκόταν κοντά μου, just being a gentleman, γιατί έβλεπε πόσοι με ενοχλούσαν. Εγώ βέβαια του είπα ότι μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου αλλά το χέρι μου που έπαιζε νευρικά τη σάρπα μου έλεγε άλλα. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή ήρθε ένα λεωφορείο που με βόλευε και μπήκα. Και μόνο τότε ένιωσα αρκετά καλά για να χαμογελάσω και λίγο στον άνθρωπο την ώρα που έφευγα.

Αντίθετα, την Κυριακή το βράδυ πήγα σε ένα φιλικό σπίτι και μέχρι να φύγω είχε πάει δώδεκα και. Η περιοχή ήταν αρκετά ασφαλής και περπάτησα μέχρι τη στάση να πάρω λεωφορείο. Και παρότι ήταν σκοτεινός δρόμος, ερημιά και μόνο κανα δύο κυκλοφορούσαν, ντυμένη με τζην, αθλητικά και εντελώς απεριποίητη ένιωθα έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα.

Το ότι ντυμένη “γυναικεία” νιώθω ευάλωτη στα βλέμματα και τις προθέσεις των αντρών και ντυμένη σαν «άντρας» (ή έστω πιο incospicously) άνετα στα πετσί μου και έτοιμη “to take on the world” έχει να κάνει με το ότι η κοινωνία στην οποία μεγάλωσα (δηλ. η Κυπριακή) είναι κατά βάση ανδροκρατούμενη και δεν αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα στις γυναίκες (κατά το: δεν φταιει ο βιαστής αλλά εσύ που τον προκάλεσες) ή τα προσωπικά μου συμπλέγματα? Μήπως μας μεγάλωσαν να νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε έναν άντρα να μας προστατεύει ή είναι ο νόμος της φύσης ότι ο πιο αδύνατος σωματικά χρειάζεται κάποιον πιο δυνατό για προστασία?

Όπως και να έχει πάντως, θα το σκεφτώ πολύ πριν ξαναβάλω κάτι τέτοιο στο Λονδίνο. Ή τουλάχιστον θα φροντίσω να φορτίσω πρώτα το κινητό μου!

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

i feel you! έχω το ίδιο πρόβλημα..

Ανώνυμος είπε...

Τα κόμπλεξ που μας μεταβιβάζει η ανδροκρατούμενη και θρησκόληπτη κυπριακή κοινωνία είναι στάνταρ ένας λόγος για τέτοια αισθήματα! Και σίγουρα δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι! Αλλά είναι και αυτός ένας τρόπος να μας ελεγχουν:μεταβιβάζοντας μας συμπλέγματα που μας περιορίζουμε να νιώσουμε και να δράσουμε πιο ελεύθερα.

Anti-Christos είπε...

DrSpock, πέφτεις που τα μμάθκια μου! Το ότι ακόμα κι εσύ αισθάνεσαι άβολα και "ευάλωτη" όταν είσαι πιο θηλυκιά, επιβεβαιώνει τα κλισέ! Αν όντως ένιωθες ισάξια, δεν θα έτρεμες. Και δεν φταίει η Κύπρος. Μήπως υπερκετιμήσατε τους εαυτούς σας;

MARINOS είπε...

Ναι και κάτι που δεν σκέφτηκα ποτέ μου...!

Τελικά είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα ε?!

papoutsosiko είπε...

epomenos doctor tin epomeni fora pou enna fkis gia poto na valis tes formoues tziai ta athlitika sou gia na men se enoxlisi kanenas

nic είπε...

Έννεν αβάσιμα τούτα που νιώθεις, αφού όντως θωρούν σε περίεργα άμαν φορείς το φουστανούι τζαι τις γόβες σου ενώ δεν θα δικλίσουν να σε δουν αν είσαι με τζην ή φόρμες.

Όντως, έγλεπε. By the way οι βιαστές προτιμούν φούστες τζαι κότσους, τέλοσπάντων θέλουν να κάμουν εύκολα τη δουλειάν τους, έτσι είδα σε μιαν εκπομπή που ερευνούσαν τη συμπεριφορά τους. Σόρρυ αν σε φοϊτσιασα.

Ανώνυμος είπε...

@Anti-christos
Δεν είναι θέμα ισότητας, είναι θέμα οτι πολλές γυναίκες δε νιώθουν ασφάλεια. Εν λέμε οτι ούλλοι θέλουν να μας βιάσουν ή οτι έχουν την έννοια μας, αλλά είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος.

Maria είπε...

ti shesi ehi i androkratoumeni Kypros, i kinonia, ta prosopika mas complex,etc etc??? A girl dressed up, in heels at 4 am waiting for a taxi alone in the street, in London with no battery life on her cell is a little bit irresponsible to put it mildly. What did your friand leave you again??

axairefti είπε...

Γεια :)
Νομίζω ότι η κυπριακή καταγωγή απλώς σε "βοήθησε" να νιώθεις πιο ευάλωτη εκείνη την ώρα. Νομίζω οι άντρες προτιμούν συνήθως τις φούστες σε μια γυναίκα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εσύ προκαλείς. Απλώς κάτι τους κάνει η όψη του ποδιού :) Επιβεβαιώνεται όμως ότι δεν είναι μόνο οι Κυπραίοι που έχουν τέτοια συμπεριφορά, αλλά και οι "πολιτισμένοι" Άγγλοι. Καλύτερα να προσέχεις, ειδικά τέτοιες ώρες.

drSpock είπε...

@Ανώνυμος: Τουλάχιστον ξέρω ότι δεν είμαι τρελλή. Κάτι εν τζαι τούτο!

@ΜαριαΛενα: Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ

@ΑντίΧρηστος: Τωρά ΑντίΧρηστε μου με απογοητεύεις εσύ. Σου απάντησε ακριβώς όπως θα σου απαντούσα κι εγώ η επόμενη ανώνυμη. Αλλά στο κάτω κάτω εγώ ποτέ δεν είπα ότι δεν είμαι ένα κλισέ :)

@Μαρίνος: Η ζωή είναι δύσκολη. Αλλά είναι και ωραία η πουτάνα!

@παπουτσό: Πάλι τα ισοπεδώνεις όλα (συνήθως τούτον εν δική μου δουλειά!). Στο κλαμπ κλπ πάμε και οι δύο για τον ίδιο λόγο και δεν έχω πρόβλημα να μου την πέσεις (ή να με ενοχλήσεις). Εκεί ξέρω να το χειριστώ (ή τουλάχιστον μαθαίνω). Αλλά αυτό δεν έχει να κάμει με το πόσο ανασφαλής νιώθω όταν περπατώ στο δρόμο έτσι και το πόσο πιο ασφαλής θα ένιωθα ντυμένη αλλιώς στις ίδιες συνθήκες. Αυτός ήταν και ο προβληματισμός μου. Για σας εν κάμνει και ιδιαίτερη διαφορα αν θα ντυθείτε "καλά" ή όχι στο πως θα σας αντιμετωπίσουν στο δρόμο.

@Νεεριε: Τωρά σίουρα εν θα ξαναβάλω φούστα!

@Ανώνυμη:Μερσί για την απάντηση. Ακριβώς τούτο θα έλεγα κι εγώ.

@Μαρία: Όταν το θέτεις έτσι, ναι. Αλλά ήταν κεντρικός δρόμος, 5 λεπτά πριν η στάση ήταν γεμάτη και υποτίθεται επερίμενα ταξί που δεν έπρεπε να αργήσει. Τζαι ναι, εντράπηκα να πω κάτι στη φίλη μου δεδομένου ότι το ταξί της ήρτε και το δικό μου υποτίθεται ήταν καθοδόν. Εν παση περιπτώση, εν έγινεν και κάτι εκτός που την ταλαιπωρία και την υπενθύμιση ότι τελικά ίσως και να μην μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου παντού και σε όλες τις καταστάσεις.

@Αχαϊρευτη:Νομίζω θα συμφωνήσω μαζί σου και με την ΜαριαΛενα πιο πάνω. Αλλά, ναι θα προσέχω περισσότερο γιατί η πρόληψη είναι καλύτερη της θεραπείας!

----------------------------------
Γενικά απ'ότι έχω καταλάβει από τα σχόλια υπάρχει μια διάσταση απόψεων μεταξύ αντρών και γυναικών. Απ'ότι φαίνεται οι περισσότεροι άντρες δεν έχουν νιώσει ποτέ ανασφαλείς ή ευάλωτοι σε μια τέτοια κατάσταση και βιάζονται να δηλώσουν ότι αφού δεν θέλω να με προσέχουν καλύτερα να βάζω τις φόρμες μου και να μένω σπίτι ή ότι φταίει η αυτοεκτίμηση μου, χάνοντας το βασικό. ΄Οτι, δηλ, σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται φιλελεύθερη και ίση μια γυναίκα δεν θα πρέπει να νιώθει άβολα ή ανασφαλής επιδυκνύοντας τη θηλυκότητα της. Ναι, πρέπει να προσέχεις αλλά δεν θα έπρεπε να πρέπει να προσέχεις περισσότερο απ'ότι ένας άντρας υπό τις ίδιες συνθήκες.

Sike είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Sike είπε...

το «θρησκόληπτη» εν εκατάλαβα πού ακριβώς κολλά στο θέμα μας (σχόλιο μαριαλένας). Τέλοσπάντων.

διαφωνώ κι εγώ με τον αντί-χριστο. Εν συμφωνεί δηλαδή ότι μια κοπέλα με κοντό φορεματάκι και τακουνάκια ανοίγει περισσότερο την όρεξη από μια με τζην και αθλητικά; Τζιαι τι φταίει η κοπέλα που ήθελε να ντυθεί όμορφα αλλά εμαγνήτιζεν τον κάθε ξαναμμένο κάφρο;

συμφωνώ με neerie και σποκκ στο τελευταίο

Maya είπε...

έχεις και συ δικαίωμα στα ψιλοτάκουνα. εδώ τα φοράει ο Σαρκοζί και δεν αισθάνεται προκλητικός.

πάντως, το αδύναμο φύλο αν το σκεφτείς δεν είναι"προνομιο" μόνο της ελληνικής κοινωνίας αλλά πολλών κοινωνιών ανά τον κόσμο.
γι αυτό η πλειοψηφία των γυναικών παγκοσμίως όταν βρίσκεται σε ανάλογη θέση με εσένα, ταυτίζεται συναισθηματικά.

Ασυγχώρητη είπε...

Καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς. Νομίζω παίζει και ένστικτο αυτο-συντήρησης σε τέτοιες περιπτώσεις. Βγάλε τους τύπους και την διακριτικότητα και είσαι σε μια ζούγκλα feeling like you are throwing yourself in the teeth of a beast. Κάπως έτσι.

Να περνάς πάντα καλά!

Sceptic Anonymous είπε...

Δεν μπορώ να ξέρω πως είναι να είσαι γυναίκα, αλλά προσπαθώ να δείξω κατανόηση. Θέλω να πω κάτι άλλο για το Λονδίνο. Τρία χρόνια και κάτι που το έφαγα με το κουταλάκι, ατέλειωτες φορές πήγα σπίτι με τα πόδια, είδαν τα μάτια μου πολλά. Και πολλές φορές εγώ ο άντρας ο πολύ σκληρός (λέμε τώρα) χέστηκα πάνω μου. Δεν μου έτυχε κάτι σοβαρό, αλλά υπήρξαν φορές που σκέφτηκα, τώρα έχασα δεν έπρεπε να μπω σε τούτο το στένο. Μου έτυχε μεθυσμένος παπούς να θέλει να μου ρίξει μπουνιά, αλλά ήταν τόσο τύφλα που δεν μπορούσε. Κάποιος ηλίθιος που ήθελε να πάω μαζί του στο μπαρ και τα πήρε στο κρανίο όταν του είπα με περιμένου φίλοι μου. Πρεζόνια, άστεγοι που ήθελαν ψιλά η ώρα 2 το πρωί, παράξενα άτομα που σε καρφώνουν με το βλέμμα τους στο λεωφορείο η ώρα 4 το πρωί στο Caledonian Road και πάει η λίστα.

Συμπέρασμα το Λονδίνο θέλει προσοχή, είτε άντρας είσαι, είτε γυναίκα. Και το πιο σημαντικό είναι να μην φαίνεσαι χαμένος γιατί δίνεις στόχο. Εγώ νομιζω είναι πιο γενικό το κακό. Στατιστικά αν είσαι με κάποιο άλλο, άντρα ή γυναίκα, οι πιθανότητες να δεκτείς επίθεση μειώνονται δραματικά.

drSpock είπε...

@Sike, Maya & Ασυγχώρητη: Μερσί για την κατανόηση. Μπορεί να κατεβήκαμε που τα δέντρα αλλά τα ζωώδη ένστιγκτα παραμένουν ένθεν και ένθεν.

@Σκεπτικ: Συμφωνώ. Συνήθως αποφεύγω τις κακοτοπιές και περπατώ "with a purpose" γιατι όπως λες κι εσύ το Λονδίνο θέλει προσοχή. Αλλά περιμένοντας, αναγκαστικά δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσα να κάνω. Το ζήτημα είναι ότι υπό τις ίδιες ακριβώς περιστάσεις δεν θα ενιωθα έτσι αν ήμουν ντυμένη αλλιώς. Πάντως, εκτιμώ το ότι προσπαθείς να καταλάβεις και τον ατελείωτο πλούτο εμπειριών σου :)