13oς!

Είναι απίστευτο το αίσθημα του να παίρνεις δύο μισθούς ταυτόχρονα! Ξαφνικά ο τραπεζικός σου λογαριασμός παίρνει τα πάνω του και αισθάνεσαι την ανάγκη να ξοδέψεις.



Ελπίζω μόνο να μην είναι ο πρώτος και ο τελευταίος μου!

--------------------------------------
Α, και Χρόνια Πολλά σε όλους!

Σ/Κ

Τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες γύρω στη Δευτέρα- Τρίτη νιώθω ότι πρέπει να είναι τουλάχιστον Πέμπτη...







Πότε επιτέλους θα καθιερώσουμε η εργάσιμη εβδομάδα να έχει δύο μέρες?!

Πρόταση

Το να σε παίρνει ο άλλος τηλέφωνο στη δουλειά μια Παρασκευή και να σου λέει ότι πρέπει οπωσδήποτε να σου πει κάτι γιατί δεν κρατιέται άλλο και δεν μπορεί να περιμένει και μετά να σου ξεφουρνίζει ότι αρκετά περιμένατε, είσαι η γυναίκα της ζωής του, χωρίς εσένα ξέρει ότι δεν θα είναι ευτυχισμένος και θα νιώσει ολοκληρωμένος μόνο αν κάνει οικογένεια μαζί σου, θεωρείται πρόταση γάμου?!






Γιατί αν θεωρείται, νομίζω είπα ναι…

Περί βλόγκινγκ

Περιδιάβαζα λίγο στα βλογκ προχτές που ήταν Παρασκευή και βαριόμουν να δουλέψω (τι πρωτότυπο!) και παρατήρησα κάτι. Προφανώς δεν είμαι η μόνη που το παρατήρησε αλλά μια που έχω χρόνο και διάθεση (quelle surprise!) είπα να κάνω μία πιο δομημένη κοινωνιολογική προσέγγιση.




Οι βλόγκερς, λοιπόν, είναι όπως και οι γκόμενοι. Είναι σαν τα τρένα. Έρχονται σε κύματα ανά περιόδους. Μιαν εποχήν, ήταν οι πρώτοι διδάξαντες, γνωριστήκαν μεταξύ τους και έφτιαξαν τη δική τους μικρή κοινωνία, ανοικτή βέβαια σε άλλους αλλά όπως και να το κάνουμε αλλιώς αισθάνεσαι με τη φιλενάδα σου από το δημοτικό και αλλιώς με το συνάδελφο σου.



Μετά ήρθε το δεύτερο κύμα, το τρίτο (στο οποίο νομίζω ανήκω και εγώ), το τέταρτο και τώρα πρέπει να είμαστε στο πέμπτο κατά πως το κόβω. Σε κάθε κύμα συμβαίνει περίπου το ίδιο πράγμα. Ξεκινάς με τους παλιότερους αλλά σιγά σιγά αναπτύσσεις το δικό σου δίκτυο το οποίο περιλαμβάνει κυρίως άτομα τα οποία ανήκουν στο ίδιο κύμα με σένα. Μέχρι να έρθει το καινούριο κύμα, το βλογκινγκ είτε έχει χάσει τη γοητεία του καινούριου, είτε έχουν αλλάξει οι συνθήκες σου και δε βρίσκεις χρόνο ή/και υλικό ή και απλά βρήκες κάποιον άλλον κακόμοιρο για να γκρινιάζεις και δεν έχεις «ανάγκη» το διαδικτυακό ώμο συμπαράστασης και κατανόησης. Άρα το δικό σου βλογκ –και το αντίστοιχο κύμα σου- «παλιώνει». Πολύ πιθανόν να αραιώσουν και οι αναρτήσεις σου και ως φυσική συνέπεια να αραιώσουν και οι επισκέπτες σου, είτε γιατί είναι «παλιοί» και αυτοί και δε μπαίνουν τόσο συχνά πια είτε γιατί είναι «νέο κύμα», δε σε «ξέρουν» και δεν τους δίνεται η ευκαιρία να σε μάθουν γιατί εσύ ο ίδιος έχεις αφήσει λίγο ως πολύ το βλογκ σου.



Άρα σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή υπάρχουν 3 καταστάσεις στη βλογκόσφαιρα: Οι «παρελθοντικοί» που είτε έχουν γίνει κλασσικοί –οι ελάχιστοι- είτε έχουν αφήσει ουσιαστικά το βλογκ και απλά εμφανίζονται από καιρού είς καιρόν αλλά εις μάτην, οι «παρόντες» που διανύουν τη χρυσή περίοδο του βλόγκινκγ έχοντας και το κοινό και την όρεξη για γράψιμο και οι «μελλοντικοί» που μόλις τώρα ανακαλύπτουν το βλόγκινκγ και ενώ έχουν την όρεξη για γράψιμο δεν έχουν αποκτήσει ακόμα το κοινό.



Τώρα που το σκέφτομαι έχω κάνει και γαμώ τις παρομοιώσεις με το κύμα. Οι «μελλοντικοί» είναι το κύμα που έρχεται και φουσκώνει με ορμή, οι «παρόντες» είναι η κορυφή του κύματος που πάει να σκάσει με δύναμη στην παραλία και οι «παρελθοντικοί» είναι το κύμα που πισογυρίζει κουρασμένο στη θάλασσα. Θα το πατένταρα ως ιδέα αλλά από ότι έχω δει τα περισσότερα πράγματα στη ζωή λειτουργούν έτσι άρα μάλλον και δε θα μου την έδιναν την πατέντα και θα μου έμενε μόνο η τασιηνόπιττα!

Πότε ξέρεις ότι έχεις πραγματικά μεγαλώσει?




(α) Όταν αρχίσεις να μαζεύεις τα κουπόνια που σου δίνουν στο σουπερμάρκετ

(β) Όταν ακούς το "Τρίτο" καθοδόν για τη δουλειά το πρωϊ.

(γ) Όταν πας στη δουλειά κάθε μέρα, το πρωϊ!

(δ) Όταν ρωτάς για το συνταξιοδοτικό σου.

(ε) Όλα τα πιο πάνω.

Γκρίζα διαφήμιση

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση


Αυτό το καλοκαίρι ξανα-ανακάλυψα μια παλιά μου αγάπη με την οποία είχαμε χαθεί σταδιακά χωρίς να καταλάβω το πως και το γιατί.


Τα παγωτά Ρέτζις.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο είχα χρόνια να τα δω κάπου και μόλις είδα τις κλασσικές πλάκες στο σουπερμάρκετ έσπευσα να αγοράσω, έτσι, γιατί η πρώτη σου αγάπη είναι και παντοτινή και οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται! Μετά μπάνισα και κάτι νέες γεύσεις και είπα να μην τις κακοφανίσω και από κει και πέρα με πήρε η κατρακύλα! Γενικά τα κυπριακά παγωτά είναι πολύ ωραία, αλλά δεν ξέρω πως τα κατάφερε η Ρέτζις, η γεύση στο στόμα σου είναι ακριβώς ότι γράφει το κουτί. Καραμέλα γράφει πάνω? Τη νιώθεις να λιώνει στον ουρανίσκο σου. Φουντούκι λέει το κουτί? Είναι λες και τα έλιωσες τώρα στο παγωτό. Το πιστάτσιο δε,είναι μέχρι και λιγουλάκι αλμυρό! Το μόνο που δεν υπάρχει περίπτωση να φάω είναι αυτό με γεύση κανέλα αλλά τι να κάνουν οι άνθρωποι? Δε με ρώτησαν από πριν να ξέρουν. Άσε που φροντίζουν και για τη γραμμή μου. Οι μπουκίτσες καραμέλα με κρέμα γάλακτος είναι ότι πρέπει για όταν θέλεις κάτι γλυκό γύρω στις 20 φορές την ημέρα αν και ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν μια πιο λάρτζ συσκευασία γιατί για έναν περίεργο λόγο τελειώνουν αμέσως!

Και επειδή το παγωτό θέλει και το συνοδευτικό του, πέτυχα τα Bottlegreen, αγαπημένη μου επιλογή για κάτι δροσιστικό στο Λονδίνο, στο μετρό (όχι το κανονικό, το σουπερμάρκετ) και έδεσε το γλυκό. Το μόνο που έμεινε είναι να ανακαλύψω συνταγές που να τα συνδυάζουν. Εναλλακτικά, μπορώ να τα συνδυάσω και στο στομάχι μου.

 

Fall cleaning

Το ότι η καθαριότητα δεν είναι η μισή μου αρχοντιά το ξανάπαμε. Το ότι μένω με κάποιον όμως του οποίου η καθαριότητα είναι ολόκληρη αρχοντιά, όχι.

Όταν, λοιπόν, εγώ λέω ότι θα καθαρίσω (α)"από γωνιάς", εννοώ ότι θα καθαρίσω μόνο το μέρος του πατώματος που φαίνεται αποφεύγοντας επιμελώς όλο το υπόλοιπο και όταν λέω ότι (β) θα πάρω αυτά που "βλέπει η πεθερά", εννοώ μια πεθερά με καταρράκτη σε προχωρημένο στάδιο! Αντιθέτως, ο περί ου ο λόγος, εννοεί ότι (α) θα σηκώσουμε όλα τα έπιπλα για να πάρουμε ΟΛΕΣ τις γωνίες και (β) ότι η πεθερά θα είναι το CSI με λάμπα UV. Άσε που δεν προλαβαίνω να αφήσω κανένα χαρτί σε κανένα τραπεζάκι. Μέχρι να γυρίσω και να κάτσω έχει ήδη πεταχτεί, ενώ τα πάντα πρέπει να τακτοποιούνται σε ορθές γωνίες! Αφού κουράζομαι μόνο που τον βλέπω να καθαρίζει!

Τέλοσπάντων, μην το συζητάς, ένα δράμα ζω!

Στα πλαίσια αυτού του δράματος, απεφασίσθει ότι το Σάββατο έπρεπε να καθαρίσουμε. Προσπάθειες μου να αναβληθεί επ' αόριστον η γενική καθαριότητα, έπεσαν στο κενό κυρίως επειδή είχε δίκαιο και το σπίτι ήταν ένα αχούρι. Με βαριά καρδιά πήρα το μπάνιο και πήρε τα υπόλοιπα. Μέχρι να συρθώ μέχρι το μπάνιο έτριβε ήδη τους πάγκους της κουζίνας και μέχρι να τρίψω τη μπανιέρα είχε ήδη σηκώσει τον καναπέ -πράγμα καθαρά περιττό κατ'εμέ αφού κάθομαι πάνω στον καναπέ και από κάτω καλύτερα να μην ξέρω τι έχει.

Τελικά, κάτω από τον καναπέ είχε κάτι πατάτες τηγανητές που μου έπεσαν πριν κάνα μήνα -και που είχα μαζέψει υποτίθεται- και οι οποίες είχαν ξυλιάσει αλλά ευτυχώς δεν μας έφαγαν οι κατσαρίδες. Βασικά, πήγαν να μας φάνε τα μυρμήγγια αλλά προνοητική καθώς είμαι είχα ψεκάσει και πέθαναν καθοδόν προς τις πατάτες τα καημένα.

Πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι είχα εξαρχής δίκαιο που δεν ήθελα να ξέρω τι υπάρχει κάτω από τα έπιπλα!

Ασυναρτησίες

Τα τελευταία χρόνια τα καλοκαίρια μου αφήνουν μια αίσθηση ανικανοποίητου. Ότι πέρασε άλλο ένα καλοκαίρι -άλλη μια χρονιά δηλαδή αφού ο χρόνος μου καθορίζεται πάντα από την ακαδημαϊκή χρονιά- και δεν έχω κάνει και τίποτα ιδιαίτερο. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη τι ακριβώς είναι αυτό το "ιδιαίτερο" αλλά μάλλον δεν το έχω κάνει. Δεν έχω κάνει τις διακοπές που θα ήθελα (το λιώσιμο στον καναπέ δεν είναι διακοπές, αυτό κάνω όλη μου τη ζωή), τις δουλειές που θα ήθελα, γενικά, πράγματα θεωρητικά και αόριστα τις περισσότερες φορές, που νιώθω ότι θα έπρεπε να έχω κάνει και φυσικά δεν κάνω ποτέ. Γιατί είμαι και ζυγός, μην ξεχνιόμαστε!

Φέτος φερ ειπείν, απέκτησα καρριέρα και τώρα σκέφτομαι ότι ίσως θα ήμουν καλύτερα με καρριέρα οικοκυράς. Και μετά νιώθω τύψεις για όλους τους φίλους μου που αγωνίζονται χρόνια για την καρριέρα που εγώ δεν ήμουν καν σίγουρη ότι ήθελα και δεν την απέκτησαν. Μετά, όμως, σκέφτομαι ότι θα βαριόμουν σαν οικοκυρά -ειδικά επειδή το μόνο που μου αρέσει είναι να κάνω κώλο την κουζίνα φτιάχνοντας γλυκά, και να την αφήνω έτσι εννοείται!- και σκέφτομαι ότι πρέπει να συγκεντρωθώ και να προωθήσω την καρριέρα μου. Μετά, όμως, σκέφτομαι ότι αυτό απαιτεί προσπάθεια και σκληρή δουλειά και προβάρω το να συστήνωμαι σαν νοικοκυρά. Φυσικά δεν πρόκειται να παραιτηθώ και από ότι φαίνεται τα καταφέρνω καλά και χωρίς πολλή προσπάθεια, αλλά μετά νιώθω ότι δεν κάνω αυτά που πρέπει να κάνω για να προωθήσω την καρριέρα μου και φτου από την αρχή. Κάθε περσινό καλοκαίρι και καλύτερα!

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι όντως "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" γιατί αυτοί έχουν πιάσει τουλάχιστον το νόημα. Και στην ανάγκη, τη λουί βουτυρόν που θα τους τις ολοκληρώσει κάνουν ένα δάνειο και την παίρνουν. Εγώ που θέλω πάντα κάτι περισσότερο και δεν ξέρω και τι είναι σε ποιον να αποταθώ!



Καλή χρονιά είπα?

what if...

Νομίζω είναι καιρός να σταματήσω να σκέφτομαι τα "what ifs" της ζωής μου -και κυρίως αυτά για τα οποία η απόφαση ανήκε σε άλλους- και να προχωρήσω.

Στο κάτω κάτω αυτό που φαντάζεσαι είναι πάντα καλύτερο από αυτό που ζεις. Αυτός δεν είναι και ο ορισμός της φαντασίωσης?


----------------------------------------------------------------------------------
Λέω να μετακομίσω Λεμεσό για να έχω μόνιμα φριζαρισμένο μαλλί. Εισηγήσεις για περιοχές, anyone? Θέλω, ει δυνατόν, να βλέπω θάλασσα και να μην το πληρώνω χρυσό.  

highway love

Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι μαρτυρικοί συμπολίτες μας υπέμεινα -και υπομένω ακόμα- κάθε μέρα την ταλαιπωρία που λέγεται αυτοκινητόδρομος Λευκωσίας-Λεμεσού και συγκεκριμένα την έξοδο/είσοδο στη Λευκωσία. Στωική όμως, καθώς είμαι επέλεξα να μην παραπονεθώ τόσους μήνες γιατί ήλπιζα σε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση κάτι καλύτερο. Κάτι που θα έκανε την καθημερινή διαδρομή μου για τη δουλειά, ευχάριστη και ελευθέρα άγχους (που αυτό τον καιρό με κατατρώει αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) και με ανυπομονησία έβλεπα τα έργα να προχωρούν γοργά ενώ την ίδια ώρα έβριζα από μέσα μου για τις αναρτήσεις που χάλαγα.

Και εγένετο το θαύμα! Άρχισαν να στρώνουν σιγά σιγά την καινούρια άσφαλτο και να παραδίνουν τμήματα του νέου δρόμου. Με ανείπωτη χαρά περίμενα να τα ΄"πατήσω" για να νιώσω επιτέλους ότι οδηγώ πάνω σε χρυσά (τόσο μας κόστισαν) σύννεφα, αλλά φευ. Η χαρά μου μετατράπηκε σε γαμοσταυρίδι τη στιγμή που άφησα την παλιά άσφαλτο για την καινούρια. Όλα σχεδόν τα τμήματα που ξαναστρώθηκαν έχουν την απίστευτη ιδιότητα να προκαλούν δονήσεις στο αυτοκίνητο μου -και όχι μόνο στο δικό μου το τσέκαρα- ωσάν να οδηγώ σε τσακιλόχωματόδρομο! Πλέον ανυπομονώ να πετύχω την παλιά, καλή και χιλιοπερασμένη άσφαλτο μπας και γλυτώσω το αυχενικό!

Θα πρότεινα, πριν να παραδωθεί ο δρόμος να περάσουν από πάνω -με κανονικό αυτοκίνητο όμως όχι τις λιμουζίνες με τα εκατό αντικραδασμικά! όλοι οι υπουργοί και μόνο αν διορθωθεί αυτή η κατάσταση να πληρωθεί το έργο αλλά κάτι μου λέει ότι η πιθανότητα να γίνει κάτι σωστά σε αυτή τη χώρα -είτε στο στάδιο της κατασκευής είτε της παράδοσης- είναι από μηδαμινές εώς καθόλου και το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να παραγγείλω από τώρα το κολάρο και να προσμένω πια στη μη αποπεράτωση του έργου.

Α, και να παραπονιέμαι ελεύθερα πια!

random thoughts

Η αυτάρκεια είναι ευχή και κατάρα.


Σε βοηθά να επιβιώσεις, αλλά μόνο αυτό.



Να επιβιώσεις.



Όχι να ζείς.

11/07/11

Δεν ήθελα να πω τίποτα.

Δεν έχω να πω τίποτα.

Τα είπαν όλα οι άλλοι. Οι "ειδικοί".

WTF!

Έγινα εγώ ξαφνικά μια οργανωτική/διεκπεραιωτική σκύλλα ή είναι όλοι οι άλλοι άσχετοι και ανοργάνωτοι?!!





(Λες να είναι επειδή πλησιάζω τα 30 και θα αναλάβει ο ωροσκόπος μου -που δεν ξέρω και τι είναι αλλά θα είναι κάτι δυναμικό, δεν εξηγείται αλλιώς!)

I would do anythign for love

Έχασα κι ένα στοίχημα γιατί νόμιζα ότι το εν λόγω άσμα το τραγουδα ο Τζόνι Λόγκαν και μάλιστα σε Ευροβίζιον εκδοχή. Τελικά το τραγουδά ένας κύριος Meatloaf.





"I would do anythign for love, but I won't do that"




Τι να είναι άραγε αυτό που δε θα έκανε για τον υπέρτατο έρωτα? Εγώ νομίζω θα θυσίαζα αρκετά αλλά όχι εμένα. Έχω αρκετά ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Τουλάχιστον όταν αρχίσω να καταλαβαίνω ότι χάνω τον αυτοσεβασμό μου.

Διάβαζα χτες μερικά από τα παλιά μου ποστ και μου φάνηκαν όλα τόσο μακρυά, σαν να πέρασαν αιώνες. Ήμουν όντως πιο διασκεδαστική και ανέμελη παλιότερα κι αυτό το παλιότερα ήταν μόλις πριν 2-3 χρόνια. Άλλαξα τόσο πολύ ή απλά έχω πολύ πιο σοβαρά πράγματα να διευθετήσω τον τελευταίο καιρό? Εντάξει, μεγάλωσα (έχω και 1-2 άσπρες τρίχες πια) αλλά ο χαρακτήρας μου δεν άλλαξε. Άλλαξε όμως, η καθημερινότητα μου. Τα ευχάριστα/διασκεδαστικά έχω πια κάπου να τα πω και ίσως αυτό να αφήνει μόνο τα ψυχοπλακωτικά για εδώ. Ναι, ίσως να φταίει κι αυτό. Φταίνε όμως κι άλλα. Έχω κάνει λάθη τα τελευταία χρόνια κι έχω μάθει από αυτά -ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελα να ελπίζω. Πλέον, δεν (κατα)κρίνω κανέναν και για τίποτα, εκτός ίσως από τον εαυτό μου και αυτούς που με πλήγωσαν. Πόσο μου λείπει η ελευθερία του να είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Να μην έχει κανένας προσδοκίες για σένα, ούτε ακόμα κι εσύ και οι επιλογές σου να βαραίνουν μόνο εσένα. Αλλά και πάλι ποιος ζει σε κενό? Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα τον βαραίνουν οι επιλογές σου και εσύ θα βαραίνεις τις δικές του.

Δε βγάζω νόημα, το ξέρω. Αυτό συμβαίνει όταν πίνεις 3 καφέδες και δε σου κολλάει ύπνος το βράδυ. Το σκοτάδι είναι κακός σύμβουλος. Καλύτερα να ξεραίνομαι από τις 11.

Ποτέ δεν είναι αργά

Υπάρχει ο χρόνος (και ίσως και ο τόπος) για τα πάντα και αν χάσεις το timing οι κατάλληλες συγκυρίες μπορεί και να μην ξανάρθουν ποτέ.



Και τότε θα είναι όντως αργά.

Τουλάχιστον όταν πήγαινα δουλειά στη Λευκωσία δεν έκανα όοολη την παραλιακή για να ζηλεύω.

Ψες άκουσα κάτι χαζό στην τηλεόραση και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου.


"Αν ρωτάς τον εαυτό σου για το αν είσαι ευτυχισμενος, τότε μάλλον δεν είσαι"

Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω!

Τελικά απεδέχθην τη δουλειά στη Λεμεσό (αν εμπορούσα ας έκαμνα κι αλλιώς δηλαδή, είναι career choice) και πλέον έχω γίνει κι εγώ commuter, ή για να το θέσω πιο σωστά τρώω την ημέρα μου μες στο δρόμο!



Και κάθε, μα κάθε μέρα μου παρουσιάζονται πάμπολλες ευκαιρίες να βρίσω τον κάθε μαλάκα -μετά συγχωρήσεως- που δεν ξέρει να οδηγεί αλλά παρόλα αυτά οδηγεί διακινδυνεύοντας τη ζωή άλλων και κυρίως τη δική μου! Εντάξει, το ομολογώ πλέον κάνω και εγώ σφήνες μέσα στο δρόμο και ξεπερνώ -κατά τι- το όριο ταχύτητας αλλά τουλάχιστον εγώ κρατώ και μιαν απόσταση ασφαλείας που τον μπροστά! Κοιτάζω τα καθρεφτάκια μου πριν να αλλάξω λωρίδα, ανάβω και κάνα σηματοδότη και γενικά ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ πριν να κάνω κάτι. Σε αντίθεση με τον μαλάκα 1 που ενώ είχα 4 φορτηγά στην αριστερή λωρίδα και άλλα 10 αυτοκίνητα μπροστά μου στη δεξιά έπαιζε μου τα φώτα τζιαι έμπαινε τέλεια μέσα στον υπέροχο κώλο μου (όχι το δικό μου υπέροχο, του αυτοκινήτου μου, καταλαβαίνετε) και ξαφνικά προσπέρασε από αριστερά, μπήκε στην ελάχιστη απόσταση που κρατούσα από τον μπροστά και φρέναρε! Ή το μαλάκα 2 που έμπαινε με 30 από είσοδο στον αυτοκινητόδρομο και επέλεξε εκείνη τη στιγμή να μπει στην εσωτερική λωρίδα απευθείας και να με κόψει!


Επειδή λοιπόν, αυτό γίνεται κάθε μέρα και θα καταλήξω να ακούω ήχους τροπικού δάσους στο αυτοκίνητο για να μη φτάνω στη δουλειά μες στα νεύρα, έχω να κάμω την εξής παράκληση σε όλους τους οδηγούς.

Αν μπροστά υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα, όσο και να θέλεις δεν πρόκειται να πετάσεις! Αλλά αν μπορείς παρόλαυτά να πετάσεις, πέτα που πίσω μου, μεν μπαίνεις στον κώλο μου γιατί εγώ σίγουρα δεν μπορώ να πετάσω!

Κυρίως, όμως, πριν κάμεις οτιδήποτε ΣΚΕΨΟΥ. Έσιει τζιαι άλλους μέσα στο δρόμο ή είμαι μόνος μου τζιαι κάμνω ό,τι θέλω?!

Ο άντρας της ζωής σου

Τώρα τελευταία ανησυχώ ότι θα καταλήξω να είμαι εγώ ο άντρας της ζωής μου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.



Ίσως τελικά το παραδοσιακό μοντέλο οικογένειας να ήταν έτσι για κάποιο λόγο.



------------------------------------------
Άσχετο, αλλά μήπως εσείς οι Λεμεσιανοί ξέρετε κάποιο συντόμι χωρίς κίνηση που να βγαίνει από τον αυτοκινητόδρομο στον κυκλικό κόμβο του παλιού λιμανιού?
Και πως αντέχεται η υγρασία???!

Commuter couple

Επειδή νιώθω λίγο ντάουν τώρα τελευταία και επειδή μάλλον θα καταντήσω κι εγώ κομμιούτερ είπα να κάνω ένα ταξιδάκι ντάουν μέμορι λέιν μπας και ξεχαστώ και ξεχάσω κι όλες τις δουλειές που θυμήθηκα ότι επείγουν.



Μια φορά, λοιπόν, κάπου στην εξωτική Κροατία και συγκεκριμένα στο Ντουμπρόβνικ που μοιάζει απίστευτα σε βλάστηση με την εναλία χώρα-μας αντιγράφουν δεν το συζητώ!- είχα γνωρίσει μια Γερμανίδα. Η οποία Γερμανίδα έψαχνε τηλέφωνο να πάρει τον άντρα της γιατί μετακόμιζε εκείνο το σαββατοκύριακο και ήθελε να δει τι έκανε. Τέρας διακριτικότητας όπως είμαι, ρώτησα πως γίνεται να μετακομίζει μόνος του και μου απάντησε εντελώς κάσουαλι ότι πολύ θα ήθελε να είναι εκεί για να τον βοηθήσει αλλά ούτως ή άλλως το δικό του σπίτι μετακομίζει. Φυσικά, αθώα ων, δεν κατάλαβα τι εννοούσε και ζήτησα διευκρινήσεις. Και μου εξήγησε η κοπέλα ότι με τον άντρα της είναι αυτό που λένε "commuter couple". Ζει ο καθένας σε διαφορετική πόλη στην οποία δουλεύει και συναντιώνται τα ΣΚ για τα περαιτέρω! Γιατί στο κάτω κάτω έχουν και μια καρριέρα να φροντίσει ο καθένας η οποία δυστυχώς δεν έκατσε να είναι και στην ίδια πόλη. Φαντάζεσαι να βλέπεις τη γυναίκα/άντρα σου σαββατοκύριακα και γιορτές? Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις διαζύγιο! Βέβαια αυτό δυσκολεύει όταν έχεις παιδιά αλλά μέχρι τότε....

Επίσης, στο τραπέζι αποκάλυψε ότι επειδή ο άντρας της ήθελε να έχουν το ίδιο επίθετο και εκείνη δεν ήθελε να το αλλάξει -η δημοσιευμένη καρριέρα που λέγαμε- άλλαξε το δικό του ο άντρας της. Βέβαια, σε αυτό το σημείο όλες οι εθνικότητες αντρών στο τραπέζι άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι ο άντρας της χαλάει την πιάτσα και ότι αν συνέβαινε αυτό σε Αγγλία/Κροατία/Κύπρο (το επιβεβαίωσα κι εγώ!) και ακόμα και Ολλανδία ή θα τον γιουχάιζαν ή θα έτρωγε πολύ ξύλο!


Εγώ, όμως, πάντα το έλεγα ότι οι Γερμανοί είναι ανοικτόμυαλοι!

3 years and counting (?)

Το τίμιο ετούτο βλογκ κλείνει σήμερα αισιώς τα 3 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια έχει -και έχω- αλλάξει διάθεση και όχι μόνο αμέτρητες φορές.


Διαβάζοντας παλαιότερα ποστ αντιλήφθηκα ότι τα τελευταία 3 χρόνια έχω αλλάξει αρκετά. Δε ξέρω αν η ζωή μου έχει αλλάξει ουσιαστικά προς το καλύτερο αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει αλλάξει και εγώ έχω μεγαλώσει. Βέβαια, όπως μου είπε και κάποιος, πιο παλιά (επί Μονάχου και αργότερα) τα ποστ μου ήταν πιο διασκεδαστικά. Τώρα είμαι λίγο πιο μίζερη σοβαρή. Τότε, παρότι ψαχνόμουνα και επαγγελματικά και συναισθηματικά, ήμουν ίσως πιο αισιόδοξη. Μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε και όλα ήταν θέμα για ποστ. Τώρα, έχω την επαγγελματική καριέρα και καταξίωση (που δεν ήμουν καν σίγουρη ότι ήθελα) και γενικά δεν μπορώ να έχω παράπονο ούτε συναισθηματικά αλλά παρόλαυτά νιώθω ότι δεν είναι αρκετά. Νιώθω ότι κάτι λείπει ακόμα. Ότι έχω μπει και πάλι στη διαδικασία να περιμένω για να έχω αυτό που χρειάζομαι ολοκληρωμένα. Όλο το πακέτο. Το X factor που λέμε!


Όντως, είμαι πολύ μίζερη τώρα τελευταία. Κατάφερα να μετατρέψω ένα εορταστικό ποστ (από τα ελάχιστα πια) σε ένα καταθλιπτικό soul searching ποστ από αυτά που δεν ήθελα να ξαναγράψω! Πάω να φάω ένα κομμάτι τούρτα καλύτερα. Να ζήσουμε να μας θυμόμαστε χαιρόμαστε!

Αν μη τι άλλο, φέτος τουλάχιστον το θυμήθηκα!

Χρυσόψαρο

Έχω μια θεωρία.

Η οποία έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το πεδίο προσοχής μου (βλ. attention span) έχει μειωθεί από καμιά ώρα σε ...χμ μερικά δευτερόλεπτα! Το αυτό και με τη μνήμη μου.

Αλλάζω δωμάτιο και όταν φτάσω εκεί διερωτώμαι γιατί. Αν μεσολαβήσει οτιδήποτε μεταξύ του να ανοίξω ένα ντουλάπι και του να πάρω αυτό που θέλω, ξεχνώ τι ήθελα. Διαβάζω κάτι και μετά από 5 λεπτά δεν το θυμάμαι. Γιου γκετ δε πίκτιουρ. Εγώ! Που θυμόμουν τα πάντα! Με λεπτομέρειες και ονόματα! (Η τέλεια γκόμενα, δεν το συζητώ!)

Και επειδή, θεωρητικά, είμαι πολύ νέα για Αλτζχάιμερ κατέληξα στο εξής (η θεωρία που λέγαμε). Για όλα φταίει η εποχή της πληροφορίας και η προσκόλληση μου στο ίντερνετ ως πηγή πληροφοριών για τα πάντα. (Α, και πιθανώς και η τηλεόραση αλλά με αυτήν το παράκανα και παλαιότερα και δεν είχα εμφανίσει τόσο μεγάλο πρόβλημα.) Και εξηγώ:

Παλιά -στο Σαν Φραντσίσκο- αν ήθελα να μάθω κάτι θα άνοιγα καμιά εγκυκλοπαίδεια ή θα ρωτούσα κάποιον, πράγμα το οποίο θα έπαιρνε και χρόνο και προσπάθεια. Άρα και η πληροφορία που θα έπαιρνα θα ήταν πιο σημαντική (εφόσον αποκτήθηκε με κόπο και ιδρώτα) και πιο πιθανόν να μετατραπεί τελικά σε γνώση (και να τη θυμάμαι και μετά από 5 λεπτά!). Πλέον, αν θέλω να μάθω για το οτιδήποτε κάνω ό,τι και ο υπόλοιπος κόσμος. Το γκουγκλάρω! Διαδικασία που παίρνει δευτερόλεπτα και χωρίς καθόλου κόπο (αν έχεις γρήγορο ίντερνετ!). Και αν το ξεχάσω, το ξαναγκουγκλάρω! Άρα, ποιος ο λόγος να το θυμάμαι?! Η πληροφορία παραμένει πληροφορία -και όχι γνώση- και η φαιά μου ουσία μετατρέπεται σε φαιά σούπα!

Το κακό είναι ότι πια είμαι πολύ προσκολλημένη στο ίντερνετ για να το κόψω κόουλντ τέρκι και δε μου το επιτρέπει και ο κόσμος στον οποίο ζω και κινούμαι πλέον. Ξεκίνησα να λύνω σουντόκου αλλά η μνήμη μου δε βελτιώθηκε ακόμα.

Βασικά, δε θυμάμαι γιατί το ξεκίνησα.

Νομίζω χρειάζομαι me time.


Κάπου μακρυά.




Ή καθόλου time.



Ό,τι έρθει πρώτο τέλοσπάντων.

Quiz

Ήταν γύρω στις 2:30 το πρωί, Τετάρτη προς Πέμπτη κοντά στη χαραυγή. Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα επακολουθούσε στην ήσυχη γειτονιά της Λευκωσίας. Η Spock βρισκόταν στο κλάμπ σεντόνια, αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι, τρίτο όνειρο δεξιά όταν την απόλυτη μεταμεσονύκτια ησυχία διέκοψε ένα εκκωφαντικό "μπάααααμ". Πετάχτηκε απότομα πάνω και η πρώτη της σκέψη ήταν "Βόμβα? Αποκλείεται, αφού δεν μετακόμισα τελικά Λεμεσό!" Σηκώθηκε και μισοζαλισμένη κοίταξε έξω από το παράθυρο. Κανένας και τίποτα. Ο δρόμος ήταν άδειος κι έρημος. Στον αέρα μια ελαφριά μυρωδιά πυρίτιδας της ερέθιζε τα ρουθούνια. Όχι, δεν ήταν όνειρο. "Τι έγινε τώρα ρε, γα*%το" ψιθύρισαν τα καλοσχηματισμένα και ευγενικά της χείλη. Μέσα στη μαύρη νύχτα δε διέκρινε τίποτα και κανένας άλλος δεν φαινόταν να είχε ανησυχήσει. "Ά, στο διάλο", ξαναψιθύρισαν τα ευγενικά της χείλια και ξαναγύρισε στο κρεβάτι. "Αντε να ξανακοιμηθείς τώρα!"


-----------------------------------------------------------------
Λάβετε μέρος στο διαγωνισμό και κερδίστε...τη σωστή απάντηση! Τι ήταν αυτό που ξύπνησε τη Σπόκ από τον ύπνο ομορφιάς της;

Α) Βόμβα Λεμεσιανού με χαλασμένο GPS.
Β) Βόμβα Λευκωσιάτη wannabe Λεμεσιανού.
Γ) Κροτίδα μα*&^κα Λευκωσιάτη που δεν ήταν άξιος (ευτυχώς) να βρει βόμβα.
Δ) Όνειρο θερινής νυκτός.

Ανέκαθεν είχα ενα πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι). Τώρα τελευταία όμως, τα "πρωινά" με πιάνει κάτι. Κάτι που δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, κάτι που κλείνω τα μάτια για ενα λεπτό ακόμα -και όχι επειδή νυστάζω μετά από 8-10 ώρες ύπνου- και πέφτω σε κώμα, κάτι που νιώθω ότι ίσως και να τσάππιζα στον ύπνο μου και άδικα με λένε ακαμάτρα και τεμπέλα (είναι μη σου βγει το όνομα!).

Δε ξέρω τι να υποθέσω.

Φταίει το στρώμα (φταίει αλλά αυτό είναι μόνιμο)? Φταίει ο θυροειδής μου? Έχω έλλειψη βιταμινών? Χρειάζομαι τζίνσεγκ και γκίνγκο μπίλοβα να στανιάρω?!


Ή μήπως....


Όχι, αποκλείεται!


Γιατί να χρειάζομαι πλήρη απασχόληση με σταθερό ωράριο?! 

Περί εκλογών

Αμαρτία μου ξομολοημένη δεν είμαι βαθιά πολιτευόμενο άτομο. Ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου και παρακολουθώ τα τεκταινόμενα αλλά, στην Κύπρο ειδικά, αποφεύγω πολιτικές συζητήσεις για το λόγο ότι είμαι και διπλωμάτης (Ζυγός γαρ) και βαριέμαι να τσακώνομαι με τον κάθε κολλημένο!

Κάτι αυτό, κάτι το ότι στις τελευταίες εκλογές (από το 2003 και μετά βασικά) τυγχάνει πάντα να λείπω, είναι ίσως η πρώτη φορά που προβληματίζομαι πραγματικά τι να ψηφίσω στις επερχόμενες βουλευτικές και σίγουρα η πρώτη φορά που θα κάτσω να δω μέχρι τέλους τηλεοπτικό ντιμπέτ αρχηγών κομμάτων! Γιατί, κακά τα ψέματα ό,τι και να λένε οι υποψήφιοι -που μέχρι στιγμής δε λένε και πολλά- κόμμα θα αναγκαστείς να ψηφίσεις. Και αυτό το κόμμα θα βάλει στη βουλή τα βασικά και παλαιά του στελέχη και όχι απαραίτητα αυτούς με τους περισσότερους ψήφους. Αλλά και πάλι όποιος και να μπει θα ακολουθήσει ουσιαστικά τη γραμμή του κόμματος που τον ανέδειξε, άρα μία από τα ίδια. Και δε ξέρω αλλά έχω την εντύπωση ότι, με την εξαίρεση των παλιών στελεχών/καραβάνων, όλα τα κόμματα έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα συλλογής διαφορετικών -και ελαφρώς άσχετων- υποψηφίων με την ελπίδα να μαζέψουν ακόμα και την τελευταία σκόρπια ψήφο.


Προβληματίζομαι...



Και υποψιάζομαι ότι θα προβληματίζομαι περισσότερο μετά το ντιμπέιτ.



Για το αν θα τους μαυρίσω όλους τελικά.

Έμαθα χτες ότι μια παλιά μου φίλη, με την οποία είχαμε χαθεί λίγο τα τελευταία 2-3 χρόνια παντρεύεται. Και ενώ πραγματικά χάρηκα πάρα πολύ για εκείνην ταυτόχρονα με έπιασε και μια μικρή μελαγχολία. Μελαγχολία που οι άλλοι είναι σίγουροι και ευτυχισμένοι με τις επιλογές τους και προχωρούν τη ζωή τους ενώ εγώ νιώθω να είμαι μόνιμα κλειδωμένη σε ένα μάμπο. Ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα πίσω.

Δε ζηλεύω κανέναν που παντρεύεται, πόσο μάλλον μια παιδική μου φίλη που θέλω να δω ευτυχισμένη, αλλά μερικές φορές με πιάνω να ζηλεύω τη βεβαιότητα τους. Τη βεβαιότητα που ένιωσα κι εγώ κάποτε αλλά είναι πολύ πιο δύσκολη second time around. Σε μια περίοδο γενικής αβεβαιότητας στη ζωή μου χρειάζομαι να ξέρω ότι έχω μία σταθερά. Μία σταθερά για την οποία να μην αμφιβάλλω όποτε κάτι δεν πάει όπως το θέλω.

Δε ξέρω...ίσως τελικά το πρόβλημα να είμαι εγώ.

Arms race

Χτες η Μικρή ζήτησε τη συμβουλή μου για το αν θα κάνει και διδακτορικό, τώρα που τελειώνει το μάστερ. Εγώ, ως μεγαλύτερη, σοφότερη και διδάκτορ της έχω πει πολλάκις να "κάτσει τζιαμέ που κάθεται τζιαι να με βασανίζεται άδικα", εφόσον ένα διδακτορικό στον τομέα της δεν έχει και ιδιαίτερη χρηιμότητα αν δεν θέλει ακαδημαϊκή καριέρα και το αυτό επανέλαβα και χτες. Με αντέκρουσε, όμως λέγοντας μου ότι (α) με διδακτορικό θα προαχθεί πιο νωρίς (σε καμιά δεκαετία που θα διοριστεί!), (β) όλοι της οι φίλοι κάνουν ή θέλουν να κάνουν και διδακτορικό, εκείνη γιατί όχι και (γ) θέλει να τη λένε Δρ. γιατί φαίνεται μικρή και δεν τη σέβονται! Της είπα ότι με ένα λογικό ποσό της νοικιάζω το δικό μου (έχουμε που έχουμε το ίδιο αρχικό) αλλά δεν επείσθει. Θέλει ντε και καλά το δικό της!

Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Πως καταντήσαμε έτσι?

Δε λέω η γνώση είναι δύναμη και καλά κάνεις να την αναζητείς, αλλά μήπως χάσαμε το νόημα του "γηράσκω αεί διδασκόμενος" και μείναμε μόνο στο γράμμα και τα πτυχία? Μήπως βασανιζόμαστε άδικα όταν κάνουμε δύο και τρία μεταπτυχιακά για να αποκτήσουμε εκείνο το μικρό πλεονέκτημα έναντι των άλλων με το ένα μόνο μεταπτυχιακό -αυτό που έχει και η κουτσή Μαρία!- στην αναζήτηση εργασίας με τον κατώτατο μισθό, την οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε και με μόνο το πτυχίο?  Τι τροφοδοτεί αυτή την κούρσα προσόντων? Είναι οι ανάγκες της αγοράς ή είναι ο πρωτόγονος ανταγωνισμός μας? Γιατί καταναλώνουμε χρήμα και κυρίως χρόνο, χρόνο που κλέβουμε από τον εαυτό μας και την οικογένεια μας, για να αποκτήσουμε γνώσεις και κυρίως πτυχία που μπορεί και να μη μας χρειάζονται πραγματικά?

Η απάντηση είναι αντίστοιχη με το γιατί οι γυναίκες αποτριχώνονται εφόσον είναι βάσανο.

Αφού όλοι το κάνουν. Αν δεν το κάνω κι εγώ θα μείνω πίσω. Θα μου φάει τη θέση, την προαγωγή, τη γκόμενα ο άλλος. Και επιδιδόμαστε σε μία arms race από την οποία ο κερδισμένος είναι επίσης και ο χαμένος κατά κάποιο τρόπο.

Καρναβάλι, τρελό καρναβάλι!

Ψες κατά τις 12 και, που εγώ επέστρεφα σπίτι μου (όντας κωλόγρια και ξενέρωτη!) έπηξα στην κίνηση στη Γρίβα Διγενή. Δεν το πίστευα! Γινόταν ο κακός χαμός!

Πότε εγίναν του καρναβαλιού οι Λευκωσιάτες και δεν το κατάλαβα? Έχασα επεισόδια πάλι?!

Ανικανοποίητες γυναίκες

Είναι ένα κατάστημα που πουλάει άντρες. Μπαίνει μέσα μια γυναίκα και στο ισόγειο γράφει "άντρες με καλό χαρακτήρα". Σκέφτεται λίγο και αποφασίζει να ανέβει και πιο πάνω. Στον πρώτο όροφο γράφει "ωραίοι άντρες με καλό χαρακτήρα". "Ωραία" σκέφτεται "όσο ανεβαίνεις βελτιώνονται" και ανεβαίνει στο δεύτερο όροφο. Εκεί γράφει "ωραίοι άντρες, με καλό χαρακτήρα και αίσθηση του χιούμορ". Χωρίς να το πολυσκεφτεί ανεβαίνει στον τρίτο όπου γράφει "ωραίοι άντρες, με  καλό χαρακτήρα, αίσθηση του χιούμορ και λεφτά". "Καταπληκτικά" σκέφτεται και ανεβαίνει στον τέταρτο. "Ωραίοι άντρες, με καλό χαρακτήρα, αίσθηση του χιούμορ, λεφτά και αγαπούν τα παιδιά". Ανεβαίνει γρήγορα στον πέμπτο. "Ωραίοι άντρες, με καλό χαρακτήρα, αίσθηση του χιούμορ, λεφτά, αγαπούν τα παιδιά και λατρεύουν να κάνουν δώρα". Ενθουσιασμένη ανεβαίνει στον έκτο όπου βλέπει μια ταμπέλα που γράφει:  "Τι άλλο ήθελες πια?! Έξοδος δεξιά χωρίς πρόσβαση στους άλλους ορόφους"





Το ζήτημα είναι ότι κι εγώ οποσδήποτε θα ανέβαινα μέχρι τον τελευταίο όροφο!

Σοβαρά?!

Άκυρες επιχειρηματικές ιδέες

.

.

.

.

.

.

.

Sunless Tan

Στην Κύπρο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Που εγώ προσπαθώ εδώ και 4 μήνες να ξημαυρίσω για να κάμω λέϊζερ!

Βροομ Βρουμ

Μέσα στα άλλα άσχετα, τι γνώμη έχετε (αν έχετε βέβαια) για το Mazda 2? Το σπορ αξίζει τα παραπάνω λεφτά?

Προσωπικές εμπειρίες ευπρόσδεκτες

"Sometimes you just have to walk away. Especially if you are the only one walking."

Μερικές φορές

Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο καλά -ακόμα και ευτυχισμένη- ήμουν στο Λονδίνο, πόσο αισιόδοξη για τα πάντα και αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ με τη ζωή μου. Ακόμα και στο Μόναχο που η δουλειά μου προκαλούσε τέτοιο εκνευρισμό και δεν ήξερα κανέναν και πάλι πιο καλά ένιωθα. Ίσως βέβαια να με ανάγκαζα να βγαίνω βόλτες μόνη μου γιατί δεν είχα και κάτι να κάνω στο "σπίτι" αλλά ακόμα κι έτσι ένιωθα πιο ελεύθερη. Πιο εντάξει. Μπορεί να ήταν ο καιρός, ο κρύος αέρας, τα τοπία, ο κόσμος στους δρόμους, η έλλειψη κοινωνικού και οικογενειακού πρέπει...δε ξέρω.

Μερικές φορές όταν το σκέφτομαι νιώθω ότι αυτή η χώρα έχει έναν ύπουλο τρόπο να σε παίρνει από κάτω. Αν της το επιτρέψεις βέβαια. Κι εγώ συνήθως δε φέρνω πολλές αντιρρήσεις...

                                    "After all tomorrow is another day"

Εισπνοή-εκπνοή

Από καιρού εις καιρόν ρωτώ γνωστούς και φίλους την άποψη τους για το αν πρέπει να διορθώσω το διάφραγμα μου για να αναπνέω καλύτερα. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν αρρωστήσω/γυμναστώ/ροχαλίζω και συνήθως κρατά 1-2 μέρες. Μετά καταλήγω στο "δε βαριέσαι, καλά είμαι κι έτσι!" και συνεχίζω για κανά δυο χρόνια ακόμα. Οι περισσότεροι μου λένε να το κάνω αλλά δεν είναι δική τους η μύτη! Αποφάσισα, λοιπόν να κάνω μία λίστα υπερ-κατά και βλέπουμε:

Υπέρ:
Θα αναπνέω (πολύ καλύτερα)!
Θα αναπνέω και όταν είμαι λίγο άρρωστη
Δεν θα ροχαλίζω μέσα μέσα (αυτό ακόμα δεν το πιστεύω αλλά λέμε τώρα)
Θα κουράζομαι λιγότερο όταν ασκούμαι
Ταυτόχρονα μπορώ να κάνω και μια μικρή πλαστική μύτης


Κατά:
Και τώρα αναπνέω (αρκετά)!
Τι με νοιάζει αν ροχαλίζω μέσα μέσα, εγώ κοιμάμαι!
Ποιος ασκείται?!
Η μύτη μου είναι μια χαρά και ταιριάζει και με το πρόσωπο μου!

Και το κυριότερο:
Μη απαραίτητη εγχείρηση με ενδοφλέβιους ορρούς (βλέπε βελόνες) και κάποιος που μπορεί και να τσακώθηκε με τη γυναίκα του την προηγούμενη να σου σπάει τη μύτη με ένα σφυράκι!




Μπα, δε βαριέσαι. Κι έτσι ψιλο-αναπνέω!

Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά

Αν ο σοφός λαός έχει δίκαιο και η καθαριότητα είναι όντως η μισή αρχοντιά ε, τότε εγώ έχω την άλλη μισή.

Και δεν είναι ότι το σπίτι μου θυμίζει σταύλο του Αυγεία ή ότι μου αρέσει η μπίχλα ή το να έχω για κατοικίδιο το Μίκυ το ποντίκι ή την Πίτσα την κατσαρίδα. Την καθαριότητα τη λατρεύω, απλά δε μου αρέσει να την κάνω εγώ! Τόσο απλά. Βάλε με καλύτερα να γράψω paper (άλλη πονεμένη ιστορία), θα το προτιμήσω! Όνειρο μου είναι το αυτοκαθαριζόμενο σπίτι ή αλλιώς λέγε με "οικιακή βοηντό". Έλα, όμως, που ούτε ο χρόνος μου ούτε τα εισοδήματα μου αυτή τη στιγμή δικαιολογούν κάτι τέτοιο. Οπότε, τι μου μένει? Να ακούω με στωϊκότητα (που δεν έχω, αλλά έχω βαρεμάρα) το πόσο ακαμάτρα και τεμπέλα είμαι ("ναι είμαι, πήγαινε πιο πέρα με την ηλεκτρική τώρα με ενοχλείς") και να ελπίζω (?) ότι θα εκπληρωθούν οι ευχές της γιαγιάς μου, θα της κάνω σύντομα εγγόνια και θα μάθω επιτέλους κι εγώ τι πάει να πει κοκκονόσυκο!

Μία σούπα στο 3 παρακαλώ!-up date

Ως γνωστόν, η σχέση μου με οτιδήποτε περιλαμβάνει εγκράτεια και αυτοπειθαρχία ομοιάζει με τη σχέση της Ντενίση με τα όσκαρ. Θα σκότωνε για να τα αποκτήσει αλλά στο τέλος θα της έμεναν τα 25 με ισόβια ή από τα τρία το μακρύτερο! Εξού και δεν έχω καταφέρει να κάνω ποτέ δίαιτα και αντ' αυτού προτίμησα να συμφιλιωθώ με τις υπέροχες καμπύλες μου τις οποίες διατηρώ αναλλοίωτες εδώ και μια δεκαετία.

Τους τελευταίους μήνες, όμως, εξαιτίας μιας ανεπανάληπτης γουρουνιάς πήρα κάνα δύο κιλάκια (ή 4-5 δεδομένου ότι τα, ομολογουμένως ένα νούμερο πιο στενά, παντελόνια που πήρα πέρσι δεν μου κάνουν πια!) και μετά από δύο μήνες γκρίνιας ότι πάχυνα πήρα τη μεγάλη απόφαση να κάνω δίαιτα για να επιστρέψω επιτέλους στα υπέροχα +5 κιλά μου που όλοι ξέρετε και αγαπάτε. Από σήμερα το μεσημέρι λοιπόν, κάνω για μια εβδομάδα τη δίαιτα της χορτόσουπας! (Και λέω από το μεσημέρι και όχι από το πρωί γιατί το μεσημέρι έφαγα ένα μπισκοτάκι που ήθελε η μικρή να διαπιστώσει αν έχει χαλάσει.)

Η δίαιτα είναι εγκεκριμένη από επιστήμονες υγείας και περιλαμβάνει τη σταδιακή αναγούλα από τη σούπα με όλα τα χόρτα που δεν τρώω στην πραγματική ζωή συν κάτι φρούτα και λαχανικά, συν λίγο κρέας από την τρίτη μέρα και μετά. Τα καλά νέα είναι ότι μπορείς να φας όση σούπα θέλεις. Τα κακά νέα είναι ότι μάλλον δεν θα θέλεις!


Αν αντέξω μέχρι την άλλη Τρίτη σκέφτομαι να το συμπεριλάβω και στο βιογραφικό μου. Φυσικά μετά που θα το έχω γιορτάσει με μία πίτα σιεφταλιά!

........................................................................
Μετά από 3 μερές νηστείας, προσευχής και εγκράτειας με την οποία εξεπληξα ακόμα και τον εαυτό μου (τελικά όταν θέλω, όντως μπορώ!), έκανα ένα search για την εν λόγω δίαιτα και ανακάλυψα ότι δεν είναι endorsed από κανένα νοσοκομείο και πιθανότατα μούφα -αν και έχει και θετικά στοιχεία- οπότε σήμερα έκανα τη μεγάλη υπέρβαση και έφαγα...ένα πιάτο φακές.

Ελπίζω μόνο το 1 κιλό και κάτι ψιλά που έχασα να μου μείνει. Ή μάλλον να μη μου μείνει!