Χτες η Μικρή ζήτησε τη συμβουλή μου για το αν θα κάνει και διδακτορικό, τώρα που τελειώνει το μάστερ. Εγώ, ως μεγαλύτερη, σοφότερη και διδάκτορ της έχω πει πολλάκις να "κάτσει τζιαμέ που κάθεται τζιαι να με βασανίζεται άδικα", εφόσον ένα διδακτορικό στον τομέα της δεν έχει και ιδιαίτερη χρηιμότητα αν δεν θέλει ακαδημαϊκή καριέρα και το αυτό επανέλαβα και χτες. Με αντέκρουσε, όμως λέγοντας μου ότι (α) με διδακτορικό θα προαχθεί πιο νωρίς (σε καμιά δεκαετία που θα διοριστεί!), (β) όλοι της οι φίλοι κάνουν ή θέλουν να κάνουν και διδακτορικό, εκείνη γιατί όχι και (γ) θέλει να τη λένε Δρ. γιατί φαίνεται μικρή και δεν τη σέβονται! Της είπα ότι με ένα λογικό ποσό της νοικιάζω το δικό μου (έχουμε που έχουμε το ίδιο αρχικό) αλλά δεν επείσθει. Θέλει ντε και καλά το δικό της!
Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Πως καταντήσαμε έτσι?
Δε λέω η γνώση είναι δύναμη και καλά κάνεις να την αναζητείς, αλλά μήπως χάσαμε το νόημα του "γηράσκω αεί διδασκόμενος" και μείναμε μόνο στο γράμμα και τα πτυχία? Μήπως βασανιζόμαστε άδικα όταν κάνουμε δύο και τρία μεταπτυχιακά για να αποκτήσουμε εκείνο το μικρό πλεονέκτημα έναντι των άλλων με το ένα μόνο μεταπτυχιακό -αυτό που έχει και η κουτσή Μαρία!- στην αναζήτηση εργασίας με τον κατώτατο μισθό, την οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε και με μόνο το πτυχίο? Τι τροφοδοτεί αυτή την κούρσα προσόντων? Είναι οι ανάγκες της αγοράς ή είναι ο πρωτόγονος ανταγωνισμός μας? Γιατί καταναλώνουμε χρήμα και κυρίως χρόνο, χρόνο που κλέβουμε από τον εαυτό μας και την οικογένεια μας, για να αποκτήσουμε γνώσεις και κυρίως πτυχία που μπορεί και να μη μας χρειάζονται πραγματικά?
Η απάντηση είναι αντίστοιχη με το γιατί οι γυναίκες αποτριχώνονται εφόσον είναι βάσανο.
Αφού όλοι το κάνουν. Αν δεν το κάνω κι εγώ θα μείνω πίσω. Θα μου φάει τη θέση, την προαγωγή, τη γκόμενα ο άλλος. Και επιδιδόμαστε σε μία arms race από την οποία ο κερδισμένος είναι επίσης και ο χαμένος κατά κάποιο τρόπο.
Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Πως καταντήσαμε έτσι?
Δε λέω η γνώση είναι δύναμη και καλά κάνεις να την αναζητείς, αλλά μήπως χάσαμε το νόημα του "γηράσκω αεί διδασκόμενος" και μείναμε μόνο στο γράμμα και τα πτυχία? Μήπως βασανιζόμαστε άδικα όταν κάνουμε δύο και τρία μεταπτυχιακά για να αποκτήσουμε εκείνο το μικρό πλεονέκτημα έναντι των άλλων με το ένα μόνο μεταπτυχιακό -αυτό που έχει και η κουτσή Μαρία!- στην αναζήτηση εργασίας με τον κατώτατο μισθό, την οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε και με μόνο το πτυχίο? Τι τροφοδοτεί αυτή την κούρσα προσόντων? Είναι οι ανάγκες της αγοράς ή είναι ο πρωτόγονος ανταγωνισμός μας? Γιατί καταναλώνουμε χρήμα και κυρίως χρόνο, χρόνο που κλέβουμε από τον εαυτό μας και την οικογένεια μας, για να αποκτήσουμε γνώσεις και κυρίως πτυχία που μπορεί και να μη μας χρειάζονται πραγματικά?
Η απάντηση είναι αντίστοιχη με το γιατί οι γυναίκες αποτριχώνονται εφόσον είναι βάσανο.
Αφού όλοι το κάνουν. Αν δεν το κάνω κι εγώ θα μείνω πίσω. Θα μου φάει τη θέση, την προαγωγή, τη γκόμενα ο άλλος. Και επιδιδόμαστε σε μία arms race από την οποία ο κερδισμένος είναι επίσης και ο χαμένος κατά κάποιο τρόπο.
8 σχόλια:
A γεια σου! Ηύρες την κατάλληλη έκφραση στα αγγλικά. Λες λίγο πολύ να είμαστε παγόνια και τινάζουμε τα φτερά μας να τα δει ο κόσμος; :) Εγώ χαίρομαι να βλέπω τους ανθρώπους να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, ακόμη και αν ξέρω ότι κατά βάθος βάθος βάθος το κάνουν για θέματα ανταγωνισμού. Γιατί είναι μια ευκαιρία να γίνεις καλύτερος σε αυτό που κάνεις, άρα και μια πιθανότητα να βελτιώσεις την ποιότητα ζωής σου/των άλλων. Βέβαια μπορεί να συμβεί και απολύτως το αντίθετο. Υπάρχει όντως παρα-μόρφωση σε κάποιες περιπτώσεις;
εν καλή και η κτιστιτζή και το καλούπι. αν και τωρά με την κρίση μονο αν ανοίξεις κανένα σαντουιτσίδικο εννά έβρεις χαίρι. ή αν τον τίτσιρο του καρναβαλιού κάμεις το επάγγελμα... λέμε τωρά...
Έτσι μας μαθαίνουν, ίσως για αυτό. Άλλο η απόκτηση ενός πτυχίου και άλλο η προσωπική καλλιέργεια. Αν συνδυάζονται ακόμα καλύτερα. ΄Όταν βρέθηκα μπροστά σε παρόμοιο δίλημμα αποφάσισα ότι είναι καιρός να ζήσω χωρίς το άγχος των βιβλίων και των βαθμών. Οπότε ίσως να είναι και θέμα προτεραιοτήτων.
θα το ξαναπώ μπέιτε στο http://www.relaxfc.com/ για να βρείτε το νόημα της ζωής
arms race indeed. προσπαθούμε να αποκτήσουμε τζίνο το μικρό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων.
Τον τζιαιρό του παπά μου, ένα πτυχίο σε κάτι ήταν υπέραρκετό όι μόνο για να έβρεις δουλειά αλλά για να κάμεις τζιαι καριέρα.
Μέσα σε λία χρόνια, έχουν ούλλοι πτυχίο, μάστερ και πλέον και διδακτορικό. Για αυτό εφήυραμε το post-doc, και εννα εφεύρουμε τζιαι άλλα μετά.
Εν παρανοϊκό άμαν το σκεφτείς..
Τζιαι τούτα ούλλα για να έβρεις μια δουλειά κάπου
Η απάντηση είναι αντίστοιχη με το γιατί οι γυναίκες αποτριχώνονται εφόσον είναι βάσανο.
χαχαχαχαχα!
@Ασυγχώρητη: Αυτό λέω κι εγώ. Επαραμορφωθήκαμε στο τέλος τέλος!
@Πρόεδρος: Αν μου περνούσε η κτιστιτζιή ή έστω τα χτενίσματα σιγά να μεν εσπούδαζα μια δεκαετία!
(Μακάρι να ήταν τόσον απλό το νόημα της ζωής. Μη ξεχνάς είμαστε και γυναίκες!)
@Ίνα: Είναι θέμα προτεραιοτήτων. Απλά μέχρι να τριανταρίσεις για να το καταλάβεις κι από μόνος σου περνάς μια δεκαετία να σε συντηρούν οι γονείς σου (στην Κύπρο είμαστε) για να έχεις απαιτήσεις να γίνεις διευθυντής που την πρώτη σου δουλειά.
@Αππωμένη: Ακριβώς. Και το ζήτημα είναι ότι σε τέτοιο βαθμό (με γονεϊκή υποστήριξη και πριν να εμφανιστεί η κρίση και η ανάγκη για επανεκπαίδευση για άλλη δουλειά) μόνο στην Κύπρο το είδα το φαινόμενο. Και φαντάζομαι εξεκίνησε για να έχουν οι γονείς να χουμίζονται για τα πτυχία -αλλά όχι απαραίτητα για τη μόρφωση- των παιδιών τους.
@Αντίχρηστος: Ανάθεμα τη γυναικεία αντιζηλία για το ποια θα τυλίξει τον άντρα, τον καλόν τον πρόστυχο!
Κι εγώ σ' αγαπώ :)
πού υπογράφω;
είχα τζι εγώ την ίδια ακριβώς κουβέντα με τον αρφό μου.
"παρέτα γιε μου τζι εν θέλεις τιποτε", "γιε μου πού πας, μάνα θα πάω στα καράβια"
Δημοσίευση σχολίου