Forever and always

"Για Πάντα"



Μπρρρρρρρρρ!!!




Τελικά έχω σοβαρά commitment issues!

Για πες αλεύρι, η Callcell σε γυρεύει!

Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο, που λέει και το άσμα. Ό,τι αρχίζει με εξονυχιστικούς ελέγχους στο αεροδρόμιο τελειώνει με ένα ωραιότατο -ας μην πω τι, δε μου το επιτρέπει και η αγωγή μου- εκεί που δεν πιάνει μελάνι!

Μου ήρθε ο λογαριασμός του κινητού από τότε που ήμουν στο Ισραήλ και είμαι μείον 400 ευρώπουλα! Και για τι?! Για ούτε 2 ώρες περιαγωγής! Γιατί κι εγώ η ηλίθια δεν ήξερα, δε ρώτησα! Συνήθισα με την Ευρώπη και τα μη αισχρά τέλη περιαγωγής και δε σκέφτηκα να ελέγξω τα τέλη για Ισραήλ γιατί στο κάτω κάτω δεν πήγα και στην Αυστραλία! Που παρεπιπτόντως αν πήγαινα στην Αυστραλία πιο φτήνά θα μου ρχότανε! Γιατί η Αυστραλία και η Αμερική είναι ζώνη 3 και όχι ζώνη 5 όπως το Ισραήλ, το Ουζμπεκιστάν και η Ρωσσία που σε χρεώνουν 3.65 ευρώ το λεπτό! Και ντάξει όσο και να πεις συνηθισμένη είμαι σε υπέρογκους λογαριασμούς τηλεφώνου αλλά τουλάχιστον να υπάρχει μια δικαιολόγηση. Να ξέρω ότι όντως έχω μιλήσει πολύ και το πληρώνω. Αλλά 2 ώρες 400 ευρώ?! Όσο και να το φυσώ δεν κρυώνει! Στο λαιμό μου έκατσε και δε μπορώ να κάνω και τίποτα!

Με αφορμή, δε, αυτό το καινούριο παλούκι έκατσα και υπολόγισα πόσα έχω δώσει τόσα χρόνια στην ΑΤΗΚ εξ αφορμής της υπερθαλάσσιας σχέσης και τη σούμα δεν την πίστευα όυτε εγώ. Χονδρικά χονδρικά και οι δύο μαζί έχουμε χρυσώσει την ΑΤΗΚ –κυρίως- και τον ΟΤΕ με 60-70 000 ευρώ. Ναι, καλά διάβασες, δεν έχω κάνει λάθος στα μηδενικά! 60-70 χιλιάδες σε περίπου 6 χρόνια. 10 000 το χρόνο. Μισός μισθός! Προκαταβολή για σπίτι! Διακοπές για μια ζωή! Ταξίδια στο Λονδίνο και δεκάδες Τζίμυ Τσου! Άσε, καλύτερα να μην το σκέφτομαι γιατί είμαι και σε ήλικία κρίσιμη για έμφραγμα!

Αλλά το τηλέφωνο κομμένο!

Τικ τακ

Το ένιωθα εδώ και λίγο καιρό να με πλησιάζει απειλητικά. Σκέφτηκα ότι είναι απλά μια φάση και θα περάσει αλλά φευ. Τελικά όσο και να τρέξεις δε μπορείς να γλυτώσεις από αυτό. Ό,τι και να κάνεις τελικά η μάνα σου είχε δίκαιο. Όλες οι chick-flicks που έχεις κρίνει ως γλυκανάλατες κατά καιρούς ήταν τελικά βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Θέτω το θέμα πλέον ξεκάθαρα στο τραπέζι και αναγνωρίζω το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να αρχίσει να τρέχει. Το βιολογικό πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.



Θέλω να κάνω παιδιά!



Από σήμερα ανήκω και επίσημα πλέον στο club της Γουρουνέλλας!
Το μόνο που υπόσχομαι είναι ότι δε θα γίνω μάνα πριν από αυτήν.

Καθημερινά, λιτά κι απέριττα 1

Χτές έκανα κάτι που είχα να κάνω πολύ καιρό.


Περπάτησα για να πάω κάπου!


Συγκεκριμένα έβαλα τα ακουστικά μου και πήγα στο γυμναστήριο, 20-25 λεπτά μακρυά με τα πόδια, από κύριους δρόμους και εν ώρα κίνησης. Πολύ το ευχαριστήθηκα και θυμήθηκα και λίγο το Λονδίνο που με αυτή τη συνεχή ζέστη αρχίζω και το πεθυμώ. Εντάξει, τα κτίρια και οι δρόμοι δε σε ενέπνεαν το ίδιο και βασικά ήμουν εγώ και 2-3 αλλοδαποί αλλά λέω να το κάνω συχνά από εδώ και πέρα.

Ελάτε να γίνουμε πολλοί.

Ταξιδιωτικά Νο Ας πούμε 13-Ισραήλ

Γενικές εντυπώσεις (στα γρήγορα γιατί αρχίζω ήδη να ξεχνώ):

Οι Ισραηλινοί είναι γενικά λίγο καχύποπτοι. Ένας τύπος που χάθηκα βράδυ στα τείχη επέμενε να με συνοδεύσει μέχρι απέναντι από το ξενοδοχείο μου και όχι, δεν ήταν επειδή ήταν ιδιαίτερα φιλόξενος ή ευγενικός (και ευτυχώς όχι επειδή ήθελε να με ληστέψει ή/και μαχαιρώσει όπως σκέφτηκα για ένα δευτερόλεπτο) αλλά επειδή ήθελε να βεβαιωθεί ότι ήμουν όντως τουρίστρια που έψαχνε την έξοδο και όχι καμικάζι που έψαχνε καλό σημείο για βόμβα!


Τουλάχιστον στην Ιερουσαλήμ παρατήρησα μια ευδιάκριτη προσπάθεια επιβεβαίωσης της ιστορίας τους στο μέρος και του "ιστορικού δικαιώματος" τους να είναι εκεί. Πολλά heritage κτήρια, πολλά.


Η Ιερουσαλήμ είναι αρκετά ωραία και τα μέρη που είδα εγώ τουλάχιστον ήταν πολύ καλοδιατηρημένα και φροντισμένα αλλά με τρόπο που ταίριαζε στο τοπίο (πολύ ωραία η πουρόπετρα σχεδόν παντού και το ροζμαρι). Εμείς να τα βλέπουμε! Επίσης, πολλή αστυνομία/στρατός με αυτόματα παντού. Εμείς να μην τα βλέπουμε!


Το τείχος φαινόταν ξεκάθαρα από εκεί που έμενα και σε κάποιο σημείο του αυτοκινητοδρόμου Τελ Αβιβ-Ιεροσολύμων κάλυπτε και αυτόν. Περίεργη αίσθηση. Ομολογώ ότι δεν τόλμησα να ανοίξω πολιτική συζήτηση ως φιλοξενούμενη.

Και όχι δεν ένιωθα περισσότερη ασφάλεια επειδή απέξω είχαμε ένα 18χρονο με όπλο στο κωλομέρι!


Και last but not least, το αεροδρόμιο!
Φτάνοντας ήταν αρκετά εύκολο, απλά ρώτησαν το σκοπό της επίσκεψης μου. Φεύγοντας όμως...
Με επέλεξαν "randomly" για περαιτέρω ερωτήσεις, το οποίο μεταφραζόταν σε κανά εικοσάλεπτο επαναλαμβανόμενων ερωτήσεων για όλες τις πτυχές τις προσωπικής και επαγγελματικής μου ζωής καθώς και για το meeting. Αν είχα κάνει και παρουσίαση θα με έβαζαν να τους την κάνω και δεν αστειεύομαι, έχει συμβεί! Στα ενδιάμεσα οι δυο τύπισσες μίλαγαν μεταξύ τους στα Εβραϊκά -για τα γκομενικά τους πιθανότατα- για να με κάνουν να ιδρώσω ακόμα περισσότερο. Πάντως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για υγρά, ο ανιχνευτής μετάλλων είναι μια τυπικότητα αλλά ένα ψυχογράφημα στο κάνουν δώρο με κάθε εισητήριο! Όλοι οι υπόλοιποι δε ξέρουν να ελέγχουν την ασφάλεια των πτήσεων, μόνο το Ισραήλ!


Σε γενικές γραμμές καλά ήταν αλλά πελλός που εν να ξαναπάει!

Coffee break

Βλέποντας για πολλοστή φορά εκείνη τη διαφήμηση καφέ που με μία γουλιά γίνονται όλοι και όλες θεογκόμενοι επειδή «έτσι την είδε» μου δημιουργήθηκε μία εύλογη –πιστεύω- απορία.




Εν LSD που έσιει μέσα ο καφές???!!!!!!!!

Ζζζζζ

Ψες όπως ξάπλωνα άυπνη κοιτάζοντας το ρολόϊ που έδειχνε 4, μόνο μια σκέψη περνούσε από το μυαλό μου.

.
.
.


Υπάρχει άλλη λύση για το ροχαλητό πέρα από την ανθρωποκτονία εν βρασμώ ψυχής!?

Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο

Χάθηκα το ξέρω και το ζήτημα δεν είναι ότι χάθηκα από τα βλογκ αλλά ότι χάθηκα γενικά. Τελικά η απόφαση που είχα πάρει να κάνω περισσότερα πράγματα και να μη χάνομαι με τους φίλους μου μάλλον δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου ή στην έλλειψη σιδήρου μου. Η μόνη λύση είναι να παίρνω τηλέφωνα την Κυριακή και να κανονίζω όλη τη βδομάδα απο πριν. Μόνο έτσι θα καταφέρνω να κάνω κάτι άλλο πέρα από το να κάθομαι σπίτι και να νιώθω τύψεις για αυτά που έχω να κάνω (αλλά που πλέον δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι θα κάνω!) χαζεύοντας τηλεόραση ξάπλα στον καναπέ.

Εκτός των άλλων πρέπει να δω και τι θα κάνω στο ζήτημα «εργασία και χαρά» που από ότι ακούω ταλαιπωρεί πολύ κόσμο! Και έχω και την εντύπωση ότι, συν τοις άλλοις, έχω αρχίσει να γίνομαι και μία δεσποτική σκύλα στη δουλειά. Ποια? Εγώ! Που ήμουν πάντα διπλωματική και ευπροσήνης! Βέβαια το δεσποτική σκύλα μπορεί και να μεταφράζεται σε σοβαρή επαγγελματία αρκεί να είχα ένα Υ χρωμόσωμα αλλά όσο και να πεις το σκέφτομαι. Λες να είναι που μεγάλωσα? Λες να είναι που πλησιάζω τα άντα και αρχίζει να μου βγαίνει ο ωροσκόπος? Που δε ξέρω και τι είναι δηλαδή αλλά σίγουρα θα είναι κάτι πιο δεσποτικό, δεν εξηγείται αλλιώς!


Τι να πει κανείς? Ίσως πρέπει να αρχίσω κι εγώ το μουρουνόλαδο. Οψώμεθα.

Cleansing

Κάθε μέρα παίρνω διάφορα ημαίλ από ένα site που με ενημερώνουν για τις διαθέσιμες προσφορές στα Λάντα. Σήμερα πήρα αυτό:


"39 pounds to cleanse your insides- 39 pounds instead of 100 for a hydrotherapy with full diagnostic physiology at Clarity Colonic"


Και ναί, είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε!

Κουλουβάχατα

Είναι τόσα που γυρίζουν στο μυαλό μου και θέλω να τα γράψω αλλά είτε τα βρίσκω πολύ προσωπικά πια (κοινώς ούτε στον εαυτό μου δε θέλω να τα πω) ή μέχρι το πρωϊ τα ξεχνώ.

Αλλά πιστέψτε με, έχω γράψει καταπληκτικά εικονικά ποστ στο μυαλό μου κάτι μεταμεσονύχτιες ώρες!




(ΥΓ: Θέλω να πάω θάλασσα. Επειγόντως!)

Δουλειές με φούντες

Τον τελευταίο μήνα είμαι πνιγμένη.

Πνιγμένη, βέβαια, όπως είμαι συνήθως όταν έχω να κάνω κάτι το οποίο απαιτεί 2 μήνες φυσιολογικής εργασίας (συν κοινωνικής ζωης) και αποφασίζω να το κάνω μέσα σε 3 βδομάδες. Κατά τη διάρκεια αυτών των 3 εβδομάδων, γκρινιάζω συνέχεια ότι είμαι πνιγμένη και έχω να δουλέψω, δεν κανονίζω απολύτως τίποτα άλλο -γιατί έχω να δουλέψω!- κάθομαι 3-4 ώρες και κοιτάζω απλανώς τον υπολογιστή κάθε πρωύ και χαζεύω τηλεόραση όσο "δουλεύω" το βράδυ. Αποτέλεσμα? Έστειλα το πρώτο ολοκληρωμένο draft της διατριβής μου προς διόρθωση και σχολιασμό και ήρθε πίσω ανοιξιάτικο λιβάδι με παπαρούνες και τη σημείωση ότι μόνο ένα draft δικαιούνται να σχολιάσουν, κάτι το οποίο είχα φυσικά ξεχάσει και την έκαψα νωρίς την ευκαιρία μου! Επακόλουθο?
Έβλεπα εφιάλτες όλο το βράδυ από το άγχος μου για τη δουλειά που με περιμένει και σήμερα γράφω στο βλογ αντί να δουλέψω. Και μόλις τελειώσω αυτό έχω κι άλλα τέτοια να με περιμένουν!

Μήπως μια χειρονακτική εργασία θα μου ταίριαζε καλύτερα?

Και θα κοιμόμουν και καλύτερα τα βράδια!

Παγωτό τριαντάφυλλο

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια, είχα αποφασίσει να κάνω έκπληξη στον πρώην (και νυν και αει) και να του πάρω παγωτό τριαντάφυλλο, που ήταν το αγαπημένο του από τα παιδικά του χρόνια, στην Αθήνα. Έστιψα το μυαλό μου και κατέληξα ότι ο πιο ασφαλής τρόπος για να μη ντυθώ εγώ παγωτό τριαντάφυλλο –μετά από σχετικό ατύχημα στη βαλίτσα μου!- ήταν η χρήση ξηρού πάγου. (Καταπληκτική εφεύρεση ο ξηρός πάγος δεν το συζητώ!) Παράγγειλα λοιπόν 5 κιλά πάγου, just to be on the safe side, και 2 μεγάλα κουτιά παγωτό και τα έβαλα όλα στους -80 oC προς διατήρηση και πάγωμα υψηλών αποδώσεων. Η πτήση μου έφευγε πρωϊ αλλά επειδή δεν ήμουν σίγουρη για το πόσο θα κράταγε ο πάγος αποφάσισα να καθυστερήσω το πακετάρισμα όσο το δυνατόν περισσότερο. Τα μεσάνυκτα της προηγούμενης πήρα μια φίλη μου και μια παγωνιέρα, πήγα στη δουλειά και πακέταρα το παγωτό μαζί με ΟΛΟ το ξηρό πάγο. Ο φύλακας θα διερωτήθηκε λίγο τι κάναμε και γιατί μπήκαμε με άδεια χέρια και φύγαμε κουβαλώντας και οι δύο μια βαριά παγωνιέρα αλλά φάνηκε διακριτικός και δε ρώτησε –ευτυχώς!- λεπτομέρειες. Έβαλα την παγωνιέρα στη βαλίτσα, πήγα το πρωί, νωρίς στο αεροδρόμιο, έδωσα τη βαλίτσα, μπήκα στο αεροπλάνο και όταν προσγειωθήκαμε περίμενα εναγωνίως να δω σε τι κατάσταση θα έρθει η βαλίτσα μου.

Φυσικά, ως συνήθως, το είχα παρακάνει λίγο και η βαλίτσα μου ήρθε με κρυστάλλους πάγου εξωτερικά, στο σημείο που από μέσα ήταν η παγωνιέρα. Και όταν την άνοιξα, το παγωτό ήταν πέτρα και έπρεπε να το αφήσουμε εκτός ψυγείου μισή μέρα για να φτάσει να τρώγεται. Αλλά μέχρι να ξεπαγώσει κάναμε εφφέ με το ξηρό πάγο που δεν είχε εξατμιστεί ακόμα!



Δε ξέρω αν σας το είπα αλλά καταπληκτική εφεύρεση ο ξηρός πάγος!!

Κυριακές

Δε μ' αρέσουν οι μοναχικές Κυριακές.

Θέλω κάποιον να κουλουριάζομαι στο πλάι του και να με ξεσηκώνει για βόλτες. Να κάνω κάτι που να διαφέρει από όλες τις άλλες μέρες ας είναι και απλά να χαζεύουμε σειρές ή να ακούμε μουσική και όχι να χαζολογώ μόνη μου νιώθοντας τύψεις που για ακόμα μια μέρα δεν έχω δουλέψει καθόλου.

Πότε θα περάσουν επιτέλους 2 βδομάδες...

I am back

Επέστρεψα μόνιμα, λοιπόν, στην εναλία χώρα Κύπρο και μπορώ για πρώτη φορά και με πάσα ειλικρίνεια να πω ότι εν τέλει εδώ είναι και η χώρα μου και η πατρίδα μου και το σπίτι μου και όσα κακά και να έχει μπορώ τουλάχιστον τώρα πια να εκτιμήσω και τα καλά της.

Επίσης, έχω να πω ότι μισώ τις μετακομίσεις, ειδικά από χώρα σε χώρα, αλλά να ναι καλά οι κυπριακές αερογραμμές που δεν είπαν τίποτα για τα έξτρα κιλά!

Κλασσικά, το πρόσεχα 9 μήνες το σπίτι για να πάρω πίσω ολόκληρη την προκαταβολή μου και την τελευταία ημέρα που πήγα να κλείσω το φουτόν/κρεβάτι (ναι ούτε ένα κρεβάτι της προκοπής δεν είχα με 1200 λίρες ενοίκιο το μήνα!) το έσπασα! Ελπίζω να μη μου κοστίσει ο κούκος αηδόνι, που θα μου κοστίσει βέβαια αλλά τι να κάνω? Προφανώς είμαι πιο δυνατή από ότι νόμιζα. Να το προσέξω αυτό!

Έχω πάρα πολλά ρούχα, παπούτσια, καλλύντικά κλπ! Δεν το είχα συνειδητοποιήσει πλήρως μέχρι τώρα γιατί είχα και από μια γκαρνταρόμπα σε κάθε χώρα αλλά τώρα που τα είδα όλα μαζί το εμπέδωσα! Κάποια στιγμή, σύντομα πρέπει να μαζέψω το 1/3 τουλάχιστον και να τα πάρω στον Ερυθρο Σταυρό. (Παίρνουν ρούχα ακόμα φαντάζομαι?) Και φυσικά από αυτή τη στιγμή ξεκινώ εμπάρκο στις αγορές για οτιδήποτε εκτός από υπηρεσίες και αναλώσιμα/φαγώσιμα!

Φυσικά το ίντερνετ έχει πρόβλημα σύνδεσης ασύρματα και όλα τα άλλα δίκτυα που πιάνω και με είχαν βολέψει τα Χριστούγεννα είναι τώρα κλειδωμένα. Μα καμία εμπιστοσύνη πια στο γείτονα σου?! Τς τς τς.

Η κυπριακή τηλεόραση δεν έχει απολύτως τίποτα αξιόλογο -ή έστω πασσάμπλ!- να δεις οποιαδήποτε ώρα της ημέρας! Αφού κατάντησα να χαίρομαι όταν έχει μουντιάλ! Πρέπει οπωσδήποτε να βάλω καλωδιακή ή δορυφορική ή κάτι τέτοιο. Υπάρχει κάτι καλό που προτείνετε, κατά προτίμηση και με γρήγορο ίντερνετ?

Το ξέρω ότι έχουμε έλλειψη νερού και συνήθως είμαι πολύ ευσυνείδητη αλλά δεν μπορώ να κάνω ντους με το νερό να στάζει λίγο λίγο! Πάντα τόσο χάλια ήταν η πίεση και απλά έχω καλομάθει ή έπεσε κι άλλο?



Αντιλαμβάνομαι ότι τα πιο πάνω είναι στην πλειοψηφία τους παράπονα/γκρίνια αλλά είπαμε, εναγκαλίζομαι και τα καλά και τα κακά. Απλά τα κακά τείνουν να βγαίνουν πιο εύκολα!

2 και 1/2 μηνών

Κάποιος να καλέσει τις κοινωνικές υπηρεσίες, το συνήγορο του παιδιού, τη UNICEF! Είμαι μία κατάπτυστη μάνα! (ή όπως λένε και εδώ a bad excuse for a mother)

Χτες όπως ξάπλωνα, προσπαθώντας να κοιμηθώ επιτέλους, θυμήθηκα!

Θυμήθηκα ότι ξέχασα τα δεύτερα γενέθλια του βλογκ μου!

Και δεν είναι ότι ήταν χτες, προχτές και κάτι το διάβασμα κάτι η έλλειψη σιδήρου το θυμήθηκα μια δυο μέρες μετά. Πέρασε ενάμιση μήνας σχεδόν για να το θυμηθώ! Πέρσι μέχρι και τούρτα έκοψα!


Ίσως να έχει να κάνει και με την αλλαγή που επήλθε πρώτα σε μένα και μετά, αναπόφευκτα, στο βλογκ μου. Διαβάζοντας κάποια ποστ του πρώτου χρόνου και συγκρίνοντας τα με τώρα, διαπιστώνω ότι όντως δεν είναι προσωπικά στον ίδιο βαθμό.
Άσε που τώρα γράφω πιο αραιά και κυρίως για θέματα που με ακουμπούν μεν αλλά δε με αφορούν προσωπικά δε.

Αυτό οφείλεται βέβαια και σε αλλαγές στη ζωή και στον περίγυρο μου αλλά και στον εαυτό μου. Γενικά τον τελευταίο χρόνο αντιλαμβάνομαι ότι έχω αλλάξει. Ή μάλλον, όχι τόσο αλλάξει όσο μεγαλώσει. Ενώ πάντα είχα την αίσθηση ότι ήμουν πιο ώριμη από την ηλικία μου, τον τελευταίο χρόνο αντιλήφθηκα ότι εδώ και 27 χρόνια ένιωθα ουσιαστικά "ανήλικη". Κόρη των γονιών μου, εγγονή των παππούδων μου, φοιτήτρια των καθηγητών μου άλλά όχι κυρίαρχος της μοίρας μου. Το οποίο εξηγεί εν μέρει και το γιατί ένιωθα πολύ μικρή για δέσμευση και οικογένεια και το γιατί έκρυβα τον γκόμενο από τον καθηγητή μου λες και ήταν κακό να έχω κάποιον στα 22 μου!

Ίσως να φταίει το ότι οι γονείς μας τείνουν να μας μεγαλώνουν ιδιαίτερα προστατευμένα, πιστεύοντας ότι έτσι μας βοηθούν -ακόμα ο πατέρας μου προσφέρεται να πάει στην τράπεζα για μένα- αλλά πιθανώς να φταίει και το ότι δεν έχω βρει ακόμα μια κανονική δουλειά!

Ό,τι και νάναι πάντως, απεταξάμην.


Α, και ζητώ ταπεινά συγνώμη στο βλογ μου για την παράλειψη μου. Του υπόσχομαι του χρόνου θα του κάνω και πάρτυ γενεθλίων, αρκεί να μη με καταγγείλει στο google για αμέλεια προς ανήλικο!

Εδώ είναι Ελλάντα

Πριν κανα δίμηνο αποφάσισα να κατέβω Αθήνα. Περνώντας από τον έλεγχο στο αεροδρόμιο στην επιστροφή γίνεται το ακόλουθο σκηνικό:
Σ: Σεκουριτάς
Ξ.Σ: Ξινή Σεκουριτάς
Σ.Ξ.Σ: Σούπερ Ξινή Σεκιουριτάς

Ξ.Σ: Βγάλτε το μαντήλι σας!
Μοι: Το μαντήλι μου?! (Το τρυπητό, σχεδόν διαφανές μαντήλι μου που και να έκρυβα κάτι από κάτω -εκτός από ένα ιλιγγιώδες ντεκολτέ- θα χτύπαγε στον ανιχνευτή?)
Ξ.Σ: Ναι, βγάλτε το! (με ύφος χιλίων καρδιναλίων)
Μοι: Εδώ στο Χήθροου που ερχόμουν και δε μου ζήτησαν να το βγάλω.
Ξ.Σ: Εδώ είναι Ελλάδα!
Μοι: Το κατάλαβα!

Το μαντήλι το έβγαλα αλλά εκνευρίστηκα πάρα πολύ και με το παράλογο της απαίτησης της αλλά κυρίως με τον τρόπο που μου το ζήτησε. Είπα όμως ότι μαλάκες (και σκύλλες υπάρχουν παντού και το ξέχασα).

Χτες ξαναγύρναγα από Αθήνα και έγιναν τα ακόλουθα, συνεχόμενα σκηνικά:
Περνώντας για τον έλεγχο πήγα να πάρω μια πλαστική σακουλίτσα για υγρά για να την έχω για την επόμενη φορά (σιχαίνομαι να ανοίγω πράγματα στα αεροδρόμιο). Συνήθως την παίρνω και δε λέω τίποτα αλλά ήμουν μόνη, φάτσα κάρτα με την υπάλληλο και είπα να φανώ ευγενής και να εξηγήσω.

Μοι: Έχω τα υγρά σε σακούλα, τη θέλω για άλλη φορά.
Ξ.Σ: Δε μπορείτε να έχετε δυο.
Μοι: Όχι, δεν έχω δύο. Τα έχω ήδη σε σακούλα. Τη θέλω για άλλη πτήση για να μη χρησιμοποιώ την ίδια.
Ξ.Σ: Δε μπορείτε να την έχετε.
Μοι: Δε μπορώ να πάρω μια άδεια?
Ξ.Σ: Όχι, δε μπορειτε να έχετε άδεια μαζί σας.
Μοι: Δε μπορώ να έχω μία άδεια πλαστική σακούλα μαζί μου?!!! (Γιατί αν θέλω να πνίξω κάποιον με αυτήν θα βαρεθώ να αδειάσω αυτήν που έχω ή αυτήν που θα μπορούσα να φέρω από το σπίτι ή από τα αφορολόγητα που είναι και πιο κατάλληλου μεγέθους!)
Ξ.Σ: Όχι, δε μπορείτε.
Μοι: ΟΚ?! (αφήνοντας τη σακούλα)

Πάω να βγάλω το ρολόι μου για να περάσω από τον έλεγχο.
Σ:Μη βγάλετε τα κοσμήματα σας.
Να μη βγάλω τα κοσμήματα μου?! (για να περάσω από ανιχευτή μετάλλων?!)
Σ:Οχι
Περνώ, φυσικά χτυπά και έρχεται μια ακόμα πιο ξινή να με ψάξει.
Μοι: Μα μου είπαν να μη βγάλω το ρολόι, φυσικά και χτύπησε.
Σ.Ξ.Σ: Βγάλτε το και ξαναπεράστε (με μία απόλυτη σιγουριά ότι θα ξαναχτυπήσει)
Ξαναπερνώ και χτυπά
Σ.Ξ.Σ: Τώρα θα σας ελέγξω!
Μοι: Ελέγχτε με (με τα ίδια ρούχα δε χτύπησα στο Χήθροου αλλά πα στο διάολο, χτύπησε, τη δουλειά της κάνει)

Πάω να πάρω τα πράγματα μου

Σ.Ξ.Σ: Αφήστε τα πράγματα σας κι ελάτε εδώ (πολύ επιταχτικά!)
Μοι: (Άντε να δούμε)
Σ.Ξ.Σ: Βάλτε το πόδι σας εδώ (σε ένα μηχάνημα)!
Μοι: (Βάζοντας το). Μπορείτε να μου εξηγήσετε τι κάνετε?
Σ.Ξ.Σ: Σας ελέγχουμε για την ασφάλεια σας! Βάλτε το άλλο πόδι.
Μοι: (Βάζοντας το). Ναι αλλά δε μπορείτε να μου πείτε τι κάνετε?
Σ.Ξ.Σ: Σας ελέγχουμε για την ασφάλεια σας! Για τη δική σας ασφάλεια σας ελέγχουμε, δεν πετάμε εμείς. Αν δε θέλετε να σας ελέγξουμε δεν πετάτε!

Στο τσακ ήμουνα να της πω για τις υποχρεώσεις της και τα δικαιώματα μου αλλά μέχρι να το αποφασίσω είχα ήδη πάρει τη τσάντα μου και είπα να δώσω τόπο στην οργή.

Δε φτάνει που με υποβάλλεις σε παράλογους, άχρηστους (ελάχιστα μέτρα αποδεδειγμένα συμβάλλουν στην ασφάλεια μου και όχι μόνο στην ταλαιπωρία μου!) και υποτιμητικούς ελέγχους να μη μου εξηγάς και τι μου κάνεις?! Σε οποιαδήποτε δουλειά, πόσο μάλλον σε μια τέτοια, οφείλεις να είσαι αν όχι ευγενής τουλάχιστον ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑς! Δε ξέρω πόσο βαρετή είναι η δουλειά σου ή πόσο σε καταπιέζουν στο σπίτι αλλά δε μπορείς να καβαλάς το καλάμι με την ελάχιστη εξουσία που σου δίνεται! Και ναι, είσαι εδώ για την ασφάλεια ΜΟΥ! Όχι για να νιώσεις καλύτερα για τον εαυτό σου!
Έχω σούρει κι έχω σούρει στους Άγγλους για την ασφάλεια τους στα αεροδρόμια αλλά ό,τι κι αν είναι, είναι τουλάχιστον επαγγελματίες!


---------------------------------------------------------------------

Χτες ήμουν πολύ εκνευρισμένη με όλα αυτά, σήμερα όμως απλά αρχίζω να έχω μια πικρή γεύση για την Ελλάδα, η οποία μπορεί να μη φημιζόταν ποτέ για τον ορθολογισμό της ή τον επαγγελματισμό της αλλά φημιζόταν τουλάχιστον για τους ανθρώπους της και ειδικά τώρα δεν είναι σε θέση να χάσει και τα ελάχιστα ίχνη συμπαθειας που έχει. Είναι που είναι μια ακριβή χώρα σαν προορισμός, με ουσιαστικά τίποτα περισσότερο να προσφέρει στον ξένο σε σχέση με την Τουρκία ή άλλες χώρες, πέρα από κάποια ίχνη ανθρωπιάς, ας φροντίσουν να μην τα χάσουν κι αυτά.

Αλλαγές

Εδώ και κανα χρόνο έπαιζα με την ιδέα να κόψω τα μαλλιά μου. Ήθελα μια αλλαγή και ως γνωστόν, τι αλλάζουν πιο εύκολα οι γυναίκες?! Τα μαλλιά τους. Να γίνω ξανθιά το απέκλεισα με συνοπτικές διαδικασίες, οπότε τι μου έμενε? Το μάκρος.

Έτσι για την ιστορία να πω ότι από το δημοτικό έκοψα δύο φορές κοντά (σχετικά) τα μαλλιά μου, μία όταν τέλειωσα το λύκειο -και μου άρεσαν- και μία όταν τέλειωσα το πανεπιστήμιο -που δε μου άρεσαν! Όταν, λοιπόν, τέλειωσα και το διδακτωρικό (το βλέπετε φαντάζομαι που πάει με τα ακαδημαϊκά ιδρύματα!) ήθελα μια αλλαγή. Σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό τατουάζ -και όχι, δε θα έλεγε PhD and loving it!- αλλά με χάλασε το πόσο της μόδας έχουν γίνει και το γεγονός ότι γίνονται με βελόνες! Εν τω μεταξύ, τα μαλλιά μου μάκρυναν αρκετά και όποιον ρωτούσα μου έλεγε κατηγορηματικά, όχι να μην τα κόψω. Οπότε μου πήρε ενα χρόνο και δύο-τρεις επισκέψεις στο κομμωτήριο για να το αποφασίσω αλλά χτες πήγα έτοιμη για αλλαγή και αφέθηκα στα χέρια του -ήλπιζα έμπειρου και ταλαντούχου- κομμωτή.


Και σήμερα δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη!



Τουλάχιστον, όμως, δε θα χρειαστεί να τα ξανακόψω όταν τελειώσω και το μάστερ!


----------------------------------------------------------------
Παρατήρησα ότι με το κοντό νιώθω πιο παιχνιδιάρα ενώ με το μακρύ πιο σέξυ. Διερωτώμαι τι θα έλεγε ο Φρόυντ!

Μερικές φορές σκέφτομαι πως εν επειδή ζω εκτός (κυριολεκτικά και μεταφορικά!) που μου λείπει η Κύπρος (μέσα μέσα)...



Φαντάζομαι σύντομα θα το διαπιστώσω πέραν πάσης αμφιβολίας!

Γηράσκω αεί διδασκόμενος?

Πότε καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ μεγάλος/η για να είσαι φοιτητής?


Α. Όταν αυτά που μαθαίνεις το πρωί τα ξεχνάς μέχρι το μεσημέρι.
Β. Όταν χρειάζεται να τσιμπήσεις τον εαυτό σου για να μην κοιμηθείς στο μάθημα μετά το μεσημεριανό.
Γ. Το Α και το Β.

Απαντήστε εδώ

Λύστε μου μιαν απορία αν δε βαριέστε.

Πόσο δημοφιλές είναι το twitter στην Κύπρο? Μόνον εγώ έμεινα που δεν κάνω twit ακόμα ή είμαστεν πολλοί?

Για το facebook έχω ιδεολογικές αντιρρήσεις αλλά για το twitter δεν έχω σχηματίσει γνώμη ακόμα. Αξίζει τίποτε ή this too shall pass?

Πάσχα των Ελλήνων

Τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια, το έφερε η τύχη και οι περιστάσεις να κάνω μόνο μία φορά Πάσχα στην Κύπρο. Όλες τις άλλες φορές ήμουν πάντα κάπου αλλού που ούτε καν μπορώ να θυμηθώ πια. Έτσι σποραδικά, θυμάμαι ένα Πάσχα στην Κων/πολη που είχα πάει για ένα συνέδριο –αν και σ’ αυτό καλά πέρασα-, ένα στο Σικάγο και δύο στην Αγγλία. Τώρα που πέρασε και το φετινό εκτός Κύπρου και δεν κατάλαβα Χριστό –αναστημένο ή άλλως πως!!- συνειδητοποίησα ότι από τα Πασχάτα της ζωής μου έχω κάποιες από τις καλύτερες και αθωότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου. Η Μεγάλη Εβδομάδα έχει συνδεθει άρρηκτα στο μυαλό μου με γεύσεις, αρμονίες και κυρίως μυρωδιές και αρώματα.

Δε μεγάλωσα σε χωριό –το εντελώς αντίθετο μάλιστα- αλλά παρόλα αυτά η Λευκωσία του 80 διατηρούσε ακόμα μια αίσθηση ανθρωπιάς και κοινότητας, την οποία εκτιμώ περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια και μια μυρωδάτη ροζ τριανταφυλλιά από την οποία κόβαμε λουλούδια για τον επιτάφιο καθοδόν προς την εκκλησία για να απογεμίσουμε τα καλαθάκια μας, εμείς οι μικρές μυροφόρες. Για μένα δεν υπάρχει Πάσχα χωρίς τη μυρωδιά των -έστω σκονισμένων από τα καυσαέρια- ανθών στα πεζοδρόμια και τους ύμνους της Μ. Παρασκευής στην εκκλησία της ενορίας μου. Χωρίς το τόσο δύσκολο ξύπνημα –ήμουν πάντα υπναρού- για την πρωϊνή λειτουργία και το ακόμα πιο πρωϊνό ξύπνημα το Μ. Σάββατο αν θέλαμε να βοηθήσουμε για να φτιάξουμε τις φλαούνες, με το τυρί που έτριβε ο παππούς μου όλη μέρα την προηγούμενη και είχαμε ζύμωσει με τη γιαγιά μου το βράδυ όσο αργά κι αν είχαμε γυρίσει από τον Επιτάφιο. Χωρίς την αυγολέμονη της γιαγιάς μου και τα κόκκινα αυγά το βράδυ μετά την Ανάσταση και φυσικά την απαραίτητη σούβλα που έψηνε ο πατέρας μου την Κυριακή.

Τώρα πια, δεν πολυπάω εκκλησία –αν και δεν τολμώ να αρνηθώ τη Μ. Εβδομάδα- δε φτιάχνουμε πια όλοι μαζί δεκάδες φλαούνες το Μ. Σάββατο –άλλωστε οι μισοί έχουν χοληστερόλη και διαβήτη- και ο τελευταίος από τους δύο καλλίφωνους και γνώριμους ιερείς των παιδικών μου χρονων αφυπηρετεί φέτος. Η μικρή τριανταφυλλιά ξεριζώθηκε πριν χρόνια για να χτιστεί μια πολυκατοικία και από ότι βλέπω τα τελευταία χρόνια, τα καλαθάκια των μυροφόρων γεμίζουν από ανθοπωλεία.

Παρόλα αυτά, η γιαγιά μου εξακολουθεί να φτιάχνει αυγολέμονη και οι γονείς μου πολύ θα ήθελαν να είχα πάει σπίτι για το Πάσχα.

Budha collapsed out of shame

Δεν είναι συχνά που μια ταινία με επηρεάζει μετά που έχει τελειώσει. Τα ψυχολογικά θρίλερ τα αποφεύγω εξάλλου για αυτόν ακριβώς το λόγο. Αλλά ψες είδα μια ταινία η οποία με επηρέασε βαθύτατα και ακόμα τη σκέφτομαι.

Δεν την πέτυχα από την αρχή και για λίγο δεν ήμουν σίγουρη αν έβλεπα ταινία ή ντοκυμανταίρ, γεγονός που την έκανε ακόμα πιο συγκινητική. Πολλές φορές μάλιστα φώναξα στην τηλεόραση (τείνω να το κάνω αυτό, η μικρή λέει ότι επέλλανα τέλεια) παροτρύνοντας ακόμα και αυτόν που κρατούσε τη κάμερα -αν ήταν ντοκυμανταίρ- να την αφήσει και να κάνει κάτι.

Σήμερα τη γκούγκλαρα. Είναι μια ιρανική ταινία από μια πολύ νεαρη σκηνοθέτρια, η οποία πραγματεύεται μια μέρα στη ζωή ενός εξάχρονου κοριτσιού στο Αφγανιστάν που θέλει να πάει σχολείο. Έχει πάρει πολλά βραβεία συμπεριλαμβανομένου και ενός στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Απλά να πω ότι η μικρή είναι το πιο χαριτωμένο, έξυπνο και υπέροχο κοριτσάκι που έχω δει και το χειρότερο είναι ότι αν δεν είναι η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της τότε το ρεαλιστικότατο παίξιμο της πρέπει να οφείλεται στο ότι ουσιαστικά έπαιζε την καθημερινότητα της.

Δεν θα πω τίποτα άλλο πέρα από το ότι τη συνιστώ ανεπιφύλακτα και να τη δείτε δε με ενδιαφέρει πως!


-----------------------------------------------------------------

Για κάποιο λόγο δε με αφήνει να βάλω λινκ για το τρέιλερ, οπότε κάντε και κάτι μόνοι σας!

Ένα κάθε λεπτό

Εδώ και λίγο καιρό βλέπω ένα πρόγραμμα του channel 4 (και ουχί του BBC) που τιτλοφορείται «one born every minute» (κομμένο και ραμμένο για τη Γουρουνέλα!Χ). Βασικά, έβαλαν κάμερες σε ένα θάλαμο τοκετών δίνοντας έτσι σε όλους εμάς, τους περίεργους και διεστραμμένους τηλεθεατές, την ευκαιρία να δούμε από πρώτο χέρι πως γεννά ο κόσμος. Δηλαδή οι γυναίκες, γιατί οι άντρες ομολογουμένως υστερούν σε αυτόν τον τομέα. Το πανέρι έχει από όλες και από όλα (τα είδη τοκετού) και πριν να ρωτήσεις αγαπημένε μου αναγνώστη γιατί επιμένω να το βλέπω (και δεν εκατάλαβες ήδη ότι η περιέργεια και η διαστροφή είναι τα καλά μου χαρακτηριστικά) σε πληροφορώ ότι επειδή πάντα υπάρχει η πιθανότητα να σπάσει ο διάολος το χέρι του και να γίνω μάνα, θέλω να είμαι προετοιμασμένη. Και φυσικά εμπιστεύομαι το Channel 4 για την πληροφόρηση μου.

Η πρώτη μου αντίδραση σε κάθε επεισόδιο (και η δεύτερη και η τρίτη!) είναι: «OMG δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω μάνα!! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Αντζελίνα!». Η τέταρτη αντίδραση, ή μάλλον διαπίστωση μου είναι πόσο αλλάζει η γυναίκα όταν πονά. Εντελώς σκύλες και κακότροπες γυναίκες (επειδή γεννώ ρε μαλάκα!) γίνονται σκυλάκια του καναπέ μόλις αρχίσει να ενεργεί η επισκληρίδιος. Δόξα να χει ο γιαραμπής για τα φαρμακευτικά σκευάσματα! Η πέμπτη διαπίστωση μου είναι ότι η καισαρική δεν είναι και τόσο γκλάμουρ όσο ακούγεται (άρα πάει και αυτό το back-up plan). Βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση να γυρίσεις πλευρό και να γεννήσεις μέσα σε 2 λεπτά όπως είδα ψες αλλά κάτι μου λέει –και σε μένα και σε σένα γενναία αναγνώστρια- ότι εσύ δε θα είσαι τόσο κωλόφαρδη. Μεταφορικά ή κυριολεκτικά!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Πρώτον γιατί έχω να διαβάσω ηθική για αύριο και βαριέμαι και δεύτερον γιατί στο τελευταίο επεισόδιο που είδα δεν άλλαξα κανάλι επαναλαμβάνοντας τρεις όπως τις άλλες φορές «δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω μάνα!».

Spooky?

What women want

"In the sixty seconds she'd known me, I'd already made her laugh twice, and I'd read enough Playboy by then to know that beautiful women want a man who can make them laugh. Of cource, what they really meant was a man who could make them laugh after he'd delivered multiple orgasms on his private jet with his trusty nine-inch cock..."

[This is where I leave you by J. Tropper]


Τώρα να πω ότι δε συμφωνώ θα μεγαλώσει η μύτη μου και δε θέλω!

Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο

Να δεις που τελικά είχε δίκαιο η μήτηρ μου όταν μας έλεγε πως κάθε πράμα πρέπει να γίνεται στον καιρό του (στα πλαίσια του "κοντεύετε να τριανταρίσετε κι εμείς πότε θα αξιωθούμε εγγόνια" για να μη ξεχνιόμαστε βεβαίως βεβαίως!).



Καιρός να τα μαζεύουμε και να αλλάζουμε κεφάλαιο σιγά σιγά. Μετά από 10 χρόνια είμαι απίστευτα έτοιμη να κλείσω το κεφάλαιο "σπουδές" και να ανοίξω ένα άλλο. Οποιοδήποτε! Εντάξει, μου πήρε λίγο περισσότερο από ό,τι είθιστε αλλά ποιος μετρα?! Το ζήτημα ήταν να το πάρω απόφαση.





Το μόνο κακό είναι ότι έχω άλλους 6 μήνες!

Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα

Έχω ξαναδεί περίεργα όνειρα αλλά αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.





Μετά από δυο βδομάδες σχετικά ταραγμένου ύπνου και πολλών, ζωντανών ονείρων, ψες ονειρεύτηκα ενα ποίημα. Δικό μου και κομπλέ με εικόνες που ταίριαζαν σε κάθε στίχο. Και συνειδητά να ξέρω τι σημαίνει ο κάθε στίχος και η κάθε εικόνα και να με βλέπω σ΄αυτές...





Και μετά χτύπησε το κωλοξυπνητήρι και πετάχτηκα πάνω ξεχνώντας τους μισούς στίχους!

Do-oh 2!

Μέσα σε δύο μέρες κατάφερα να:

-Δω το λάθος πρόγραμμα και να πάω shopping την Τετάρτη το απόγευμα αντί στις πρώτες δύο διαλέξεις του δεύτερου βασικού μαθήματος για αυτό το μήνα.

-Αφού συνειδητοποίησα το πιο πάνω λάθος το βράδυ και φρόντισα να δω το σωστό πρόγραμμα (!), να πάω αργοπορημένη και αφού είχε ξεκινήσει η διάλεξη σε δύο, το ξαναλέω δύο, λανθασμένες αίθουσες το πρωί της Πέμπτης στη μία εκ των οποίων πήγα μέχρι την πρώτη σειρά, έκατσα, έβγαλα το παλτό μου, ξανακοίταξα το πρόγραμμα, συνειδητοποίησα τη μαλακία μου και έφυγα υπό τα βλέμματα όλων.



Δεν πρέπει να μας δίνουν διακοπές. Αποσυντονίζομαι.

Γκρι σουρί

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ήμουν μικρή και ανόητη πίστευα ότι τα πάντα στη ζωή είναι άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, πρέπον και μη-πρέπον και θεωρούσα ότι εγώ ως ηθική και σωστή νεανίς θα ήξερα πάντα ποιο θα ήταν το σωστό και θα το έκανα χωρίς καμιά αμφιβολία ή δυσκολία. Εξάλλου, πόσο δύσκολο θα μπορούσε να ήταν? Ακόμα και στα στρουμφάκια ο Δρακουμέλ ήταν πάντα ο ηττημένος και δε διερωτήθηκα ποτέ από που ξεφύτρωσαν ξαφνικά τα μικρά στρουμφ ή πόσο περίεργο ήταν που η στρουμφίτα ήταν η μόνη θηλυκή σε όλο το χωριό.


Τώρα που μεγάλωσα και ομόρφυνα αντιλήφθηκα -κάπως απότομα ίσως- ότι η ζωή είναι ένα απέραντο γκρι. Χιλιάδες αποχρώσεις του γκρι. Γκρι σουρί και γκρι γαϊδουρί σαν αυτές που κοίταζε η ηρωϊδα του Δημήτρη Ψαθά. Κι εγώ χωμένη, ή καλύτερα χαμένη, σε αυτές. Το μόνο θετικό είναι ότι, αν και πάντα το έπαιζα ανοικτόμυαλη, από τούδε και στο εξής πραγματικά δεν κρίνω (και ούτε κατακρίνω) κανέναν και για οτιδήποτε.


Εκτός ίσως για εγκλήματα του ποινικού κώδικα!




ΥΓ1: Για πρώτη φορά πραγματικά δεν ήθελα να φύγω. Τι να σημαίνει άραγε?
ΥΓ2: Μισώ το Heathrow! Ορκίστηκα ότι δεν θα ξανάρθω μόνη μου εδώ. Με καταθλίβει απίστευτα.