Καθότι πρόσφατα φαν του Μπραντ Πιτ (τώρα που μεγάλωσε, ομόρφυνε και επιβεβαίωσε το υποκριτικό του τάλαντο) είπα να δω ψες το "Meet Jo Black". Καλή ταινία, πολύ καλός ο Άντονι Χόπκινς αλλά μου τα χάλασε το τέλος. Σε σημείο που εκνευρίστηκα, έκλεισα την τηλεόραση πριν τους τίτλους και πήγα να κοιμηθώ μονολογόντας το ποστ που θα έγραφα σήμερα.
Μα είναι ποτέ δυνατόν να σου χτυπά ο χάρος την πόρτα (πως λέμε ο Χάρος βγήκε παγανιά?) και παρόλαυτα να έχεις χάππι έντιγκ και να βρίσκεις τον έρωτα της ζωής σου!!!
Ερωτεύεσαι το θάνατο, ωραία? Ωραία. Δε σε παίρνει μαζί του (που θα ήταν ένα πιο αποδεκτό τέλος!), ωραία? Ωραία. Σε αφήνει να ζήσεις και φεύγει, ωραία? Ωραία. Δεν είπε κανένας να βάλεις την πλερέζα και τα μαύρα και να κλαις μια ζωή αλλά είναι ανάγκη το επόμενο δευτερόλεπτο να ζωντανεύει ο χορηγός του σώματος, ο οποίος στην τελική δεν ήταν και αυτός που μίλαγες και έκανες διάφορα τόσες μέρες και να γίνονται όλα πιο χάππι κι από το μικρό σπίτι στο λιβάδι!! Είναι ταινία φαντασίας, το ξέρω αλλά λίγος ρεαλισμός καταστάσεων και συναισθημάτων μέσα μέσα δε βλάπτει. Μας βλέπουν και ανήλικα!
Εν κατακλείδι, καταδικάζω το ασύστολο χρύσωμα του χαπιού (και της πραγματικότητας) από το Χόλλυγουντ (και τα παραμύθια) και καλά κάνουν να περιμένουν το λογαριασμό του μελλοντικού ψυχιάτρου μου, στον οποίο θα καταλήξω χωρίς αμφιβολία, αφού εμένα δεν πρόκειται να με ερωτευτεί ο ιδανικός άντρας με το σώμα του Μπραντ Πιτ για τον απλούστατο λόγο ότι ο τέλειος άντρας είναι αποκλειστικά και μόνο στη φαντασία μου και στις ταινίες!
9 σχόλια:
Στο χόλυγουντ φοβούνται οι επεδνυτές οτι αν δέ βάλουν χάπυ έντινγκ δέ θα έρτει ο κόσμος να δει το έργο τους τζιαι θα χάσουν τα ριάλλια. Γι αυτόν τα παραπάνω έργα ακολουθούν μια φόρμουλα στην αρχιτεκτονική τους, με τρία κεφάλαια (presentation, conflict, resolution) που εν δανεισμένα που τον σέξπιρρ κλπ, τζι εκολλήσαν.
Για τον μπράντ έν έχω τίποτε να πώ αρνητικό, πήαιννε να δείς το Inglourious Basterds του ταραντίνο να απολαύσεις έργο alternative, που έν έσιει χαππυ έντινγκ με την κλασσικήν έννοια.
συμφωνώ για τα περί Μπραντ μεγάλωσε κι ομόρφυνε, για το ταλέντο δεν έχω καταλήξει ακόμη! κι έχεις δίκιο για το χρύσωμα του χαπιού αλλά θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι ο τέλειος άντρας υπάρχει και κάπου αλλού:στα βιβλία της Ώστεν.
Παρεμπιπτόντως πολύ ωραίο blog!
ax ki emena me ekneurizoun polu ta happy endings, pou ksafnika ginontai ola omorfa kai irema, pws ksafnika ginontai ola omorfa kai irema, pou eidan stin pragmatiki zwi ksafnika na ginontai ola omorfa kai irema??? e?
@Διάσπορος: Που ξέρουν, μπορεί και να τους εκπλήξουμε!
Αρέσκει μου ο Ταραντίνο -αν και λίγο σπλάττερ τα έργα του-. Θα πάω να το δω Λάντον αν εβρω παρεα. :)
@Δέσποινα: Δυο λέξεις έχω για σένα: Mr. Darcy. Αχ...
(Σας μερσώ για το κομπλιμαν)
@Homo(btw άρεσεν μου πολλά το ψευδώνυμο, μακάρι να το σκέφτουμουν εγώ πρώτη!): Πε τζι εσύ!
MEET JOE BLACK!!! *SHRIEK*
Τούτη η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ, ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΗ, ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΗ ΑΝΥΠΟΘΕΘΚΙΑ, ήταν η αιτία για ολόκληρο ranting post πέρσι όταν την είδα... grrrrrrr
Yeap yeap! Πες τα πες τα!!
@Sike: Εντάξει ήταν λίον ανυποθεκιά ΑΛΛΑ (πρόσεξε με θα παίξω το δικηγόρο του διαβόλου τωρά -καταπληκτική ταινία ΒΤW), όταν ο Χόπκινς ερώτησε τον Χάρο -ακα Μπραντ Πιτ- τι γίνεται στον κόσμο τωρά που εκείνος κάμνει διακοπές εκείνος του απάντησε σαφέστατα να πάρει την αιωνιότητα εκείνου που καταλαβαίνει και να την πολλαπλασιάσει με το άπειρο και θα καταλάβει ένα μικρό κομμάτι του τι είναι και κάνει (με δικά μου λόγια γιατί τζήντη στιγμήν έτρωα σταφύλι)! Οπότε όπως καταλαβαίνεις η κριτική σου για τη συγκεκριμένη ταινία ήταν τουλάχιστον αποτέλεσμα κακής πληροφόρησης απόρρεια του γεγονότος ότι μάλλον επήρεν σε ο ύπνος στον καναπέ, απόρρεια του σεναρίου ή της έλλειψης αυτού.
Σιεραιτούμεν!
@Αχάπαρη: Λέω τα, λέω τα.
erm, έπρεπε να καταλάβω κάτι; να πάρει την ποιαν του ποιου τζιαι να την κάμει γουάτ; επιμένω ότι εν ανυποθεθκιά!
Sike: Εν τζαι διαφώνησα :)
Δημοσίευση σχολίου