Αλλαγές?

Χριστούγεννα σήμερα αλλά δε μου έκανε καμία εντύπωση. Ούτε καν το -πολύ- πρωϊνό ξύπνημα για να πάμε στην εκκλησία δε φανέρωσε καμία αλλαγή στις σκέψεις μου. (Ούτε καν αυτά που άκουσα στο μήνυμα του αρχιεπίσκοπου αλλά τέλοσπάντων!)





Νομίζω ο κυνισμός μου αρχίζει και με κατακλύζει.





'Η πάλι ίσως να χρειαζόμαστε νέο αίμα στην οικογένεια. Και παιδιά. Κυρίως παιδιά. Πάνε χρόνια που δεν έχουμε παιδιά στις οικογενειακές συνάξεις που κάθε χρόνο μικραίνουν όλο και περισσότερο. Νομίζω αρχίζω να καταλαβαίνω τις συνεχείς επικλήσεις των γονέων και παππούδων μου στα θεία για εύρεση γαμβρών και κατά συνέπεια εγγονιών και δισεγγόνων. Δεν έχει να κάνει τόσο με κοινωνικά πρέπει όσο με την ανάγκη τους να ξαναδούν το σπίτι γεμάτο. Από νέο αίμα και νέα ζωή. Συνέχεια στη δική τους ζωή. Η δική τους αθανασία.





Χρόνια τώρα φροντίζω να τους λέω προληπτικά ότι, από μένα τουλάχιστον, καλά κάνουν να μην περιμένουν εγγόνια και για χρόνια το πίστευα. Φέτος νιώθω κάτι να αλλάζει. Προς το παρόν βέβαια, περιμένω ο Άγιος Βασίλης να μου φέρει τη νέα συλλογή του Αρκά αλλά του χρόνου ή καλύτερα του άλλου χρόνου...ποιός ξέρει?





Αλλά και πάλι, προηγείται η αδερφή μου!





ΥΓ: Γι' αλλού το ξεκίνησα κι αλλού η ζωή (και το ποστ) με πήγε αλλά και πάλι εύχομαι

Χρόνια Πολλά και ό,τι επιθυμείτε!

Γκρί

Διάβασα πριν λίγο μια παρατήρηση σ' ένα μπλογκ ότι πολλοί βλόγγερς δεν πολυγράφουν τώρα τελευταία. Δε ξέρω για τους άλλους αλλά για μένα απ΄ότι φαίνεται ισχύει. Ίσως επειδή δε βρίσκω χρόνο (δηλαδή βρίσκω αλλά είναι γεμάτος ενοχές για αυτα που θα έπρεπε να κάνω). Ίσως επειδή τίποτα συνταρακτικό δε μου συμβαίνει. Ποιος ξέρει.



Βέβαια πέρσι που έγραφα πιο συχνά από ποτέ μου συνέβαιναν ακόμα πιο λίγα πράγματα. Ίσως όμως, γι αυτό ακριβώς να έδινα μεγαλύτερη σημασία σε μικρά συμβάντα. (Ίσως γιατί έπρεπε να γίνει έτσι για να παραμείνω ψυχικά υγιής στο Μόναχο -καταπληκτική πόλη, χάλια πέρασα!). Τώρα αν κάτι δεν είναι συγκλονιστικό, χάνεται στην καθημερινότητα του σχολή-σπίτι, σπίτι-σχολή. Βασικά δεν έχω χρόνο να σκεφτώ κάτι το οποίο να μην είναι χρηστικό, δηλ να έχει να κάνει είτε με το μάστερ είτε με τη δουλειά (βέβαια, να βλέπω τηλεόραση 5 ώρες την ημέρα βρίσκω χρόνο αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία!). Και ακόμα και να συμβεί κάτι, μέχρι να μπορέσω να το καταγράψω το έχω ξεχάσει ήδη.



Δε νομίζω ότι το μπλόγκινγκ ήταν μια φάση και πέρασε. Απλά αυτή την εποχή είμαι σε άλλη φάση. Ούτε καλή ούτε κακή. Ουδέτερη. Και το μπλογκ μου αντανακλά ακριβώς αυτό.

(Ένας φίλος μου είπε να κάνω κάθε μέρα κάτι έξω από το comfort zone μου για ένα μήνα. Δε νομίζω ότι τα πάω πολύ καλά.)

Attendum: Βγήκα έξω για ποτό απόψε και στο tube ήταν και μια οικογένεια Κυπρίων. Κανονικά θα έκανα ότι είμαι από άλλο ανέκδοτο γιατί δε μ' αρέσει να δηλώνω την καταγωγή μου όπου βρεθώ και να κάνουμε παναϋρι όλοι μαζί, αλλά σκέφτηκα τα πιο πάνω και τους χαμογέλασα. Φυσικά μου μίλησαν (πήγαιναν στον αγώνα του Αποέλ) και αυτή η ολιγόλεπτη επαφή την οποία συνήθως αποφέυγω μου έφτιαξε τη διάθεση. Μπορεί να είμαστε τα μύρια όσα (ως Κύπριοι) αλλά τουλάχιστον διατηρούμε ακόμα μια ανθρωπιά. Τελικά ο φίλος μου είχε δίκαιο...

Evolution or survival of the fittest

Σήμερα το πρωί ενώ περπατούσα βιαστικά και ως συνήθως αργοπορημένη για τη σχολή μου ήρθαν στο μυαλό κάτι άσχετες σκέψεις που ξεκίνησαν από κάτι Κινέζες που μου έκοψαν το δρόμο και πήγαζαν από αυτο (κάνω άσχετους συνειρμούς, το ξέρω!). Για όσους δε θυμούνται, μια Κινέζα μασσεζ είχε μοιραστεί μαζί μου την άποψη ότι στην Κύπρο όλοι –και κυρίως οι γυναίκες- ασχολούνται μόνο με την εξωτερική τους εμφάνιση και καθόλου με το πνεύμα τους, σε αντίθεση με τις Κινέζες που συνέχεια διαβάζουν. Ενώ είχα συμφωνήσει και εξακολουθώ να συμφωνώ, άρχισα να σκέφτομαι αν όντως υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ μας.

Οι Κινέζες –και οι Κινέζοι- αφιερώνουν από μικροί όλο τους το χρόνο και κάνουν τεράστιες προσπάθειες για να είναι οι καλύτεροι ακαδημαϊκά. Δεν το κάνουν μόνο και μόνο επειδή θέλουν να μορφώσουν το πνεύμα τους και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι στο κοινωνικό σύνολο. Το κάνουν επειδή έτσι πρέπει. Θεωρούν ότι η ακαδημαϊκή αριστεία θα τους εξασφαλίσει την κοινωνική και οικογενειακή καταξίωση, μια καλή δουλειά/καριέρα και κατ’ επέκτασην οικονομική ευχέρεια και πιθανώς κι έναν καλό σύζυγο. Ο ανταγωνισμός για μια θέση στο πανεπιστήμιο, για μια καλή δουλειά κ.ο.κ. είναι τόσο μεγάλος που απλά για να πετύχεις οτιδήποτε πρέπει να είσαι ο καλύτερος. Για να γίνουν οι καλύτεροι θυσιάζουν πολλές φορές –αν όχι πάντα- τον προσωπικό τους χρόνο και ίσως κάποια άλλα πράγματα τα οποία θα τους ευχαριστούσαν μεν αλλά δεν θα τους προσέφεραν οτιδήποτε σε αυτή τους την αναζήτηση για κοινωνική καταξίωση μέσω της ακαδημαϊκής αριστείας.

Οι Κύπριες –και οι Κύπριοι- ενώ θεωρούν οτι η ακαδημαϊκή μόρφωση είναι κοινωνικό προσόν, θέλεις λόγω μειωμένου ανταγωνισμού για μια θέση σε πανεπιστήμιο ή δουλειά, θέλεις λόγω του μεσογειακού ήλιου που δε σου αφήνει και πολλή διάθεση για διάβασμα, ανέπτυξαν άλλα κοινωνικά πρέπει πιο ισχυρά. Για να εξασφαλίσεις την κοινωνική και οικογενειακή καταξίωση, την καλή δουλειά και τον καλό σύζυγο στην Κύπρο δε χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος. Χρειάζεται φυσικά να έχεις γνωστούς στις κατάλληλες θέσεις, αλλά το κυριότερο, σε μια χώρα όπου είσαι ό,τι δηλώσεις, χρειάζεται να φαίνεσαι ότι είσαι ο καλύτερος. Έτσι, οι Κύπριες/οι ξοδεύουν υπερβολικό χρόνο και σκέψη στο φαίνεσθαι αντί στο είναι για να πετύχουν όμως και αυτοί τελικά την κοινωνική καταξίωση.

Ενώ λοιπόν με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί, εν τέλει απλά καθόμαστε σε αντίθετες πλευρές της ίδιας τραμπάλας προσπαθώντας και οι δύο να ανεβούμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Ο απώτατος στόχος και των δύο, όσο διαφορετική προσέγγιση και να αναπτύξαμε, είναι η διαιώνιση του είδους και συγκεκριμένα των δικών μας εγωιστικών γονιδίων. Ψάχνουμε όλοι το καλύτερο ταίρι με το οποίο να αναμείξουμε το υπέροχο γενετικό μας υλικό και να το περάσουμε στις επόμενες γενιές. Η δύναμη που σπρώχνει όλους μας σε αυτή τη διεργασία είναι απλούστατα η επιβίωση του καλύτερου.

Απλά στην Κύπρο βαρεθήκαμε να αναπτύξουμε την ικανότητα να χρησιμοποιούμε εργαλεία και αναπτύξαμε πολύχρωμα φτερά.

*Untitled*

Ποτέ δεν κατάλαβα το διαχωρισμό καρδιάς-μυαλού. Για μένα όλα περνούν από το μυαλό. Ο έρωτας είναι εγκεφαλική διεργασία και δυστυχώς για μένα η καρδιά σκιρτά μόνο αν της δώσει τις απαραίτητες οδηγίες το κεφάλι. Τι κάνεις όμως όταν η λογική σου, μια εξίσου εγκεφαλική διαδικασία, έρχεται σε αντίθεση με την ήδη υποταγμένη στο μυαλό καρδιά? Όταν τα mind-games που σε οδήγησαν σ’ αυτό το δρόμο (κατηφόρα καλύτερα) δεν έχουν λειτουργία συμβατότητας με την κοινή ή έστω βασική λογική σου? Δε μπορείς να κατεβάσεις το επόμενο service pack ή έστω να κάνεις μια αναβάθμιση στο λειτουργικό σου. Ποιο σύστημα θα επικρατήσει τελικά και τι κάνεις εν τω μεταξύ? Έχει σημασία πόσους θα πληγώσεις στην πορεία ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα?

Ή μήπως πρέπει απλά να κάνεις shut down? Για όσο χρειαστεί...

Πράγματα που έχω να κάνω (ή έπρεπε να έχω ήδη κάνει!):

• Να τελειώσω ένα κεφάλαιο (για το οποίο η προθεσμία ήταν η 1 Νοεμβρίου. 2009!




• Να ξεκινήσω (και να τελειώσω!) άλλο ένα κεφάλαιο για το οποίο δεν έχω ιδέα τι να γράψω και για το οποίο η προθεσμία ήταν επίσης 1 Νοεμβρίου.




• Να διαλέξω (δηλ. να πάρω μια τελειωτική απόφαση, ναι εγώ) τα μαθήματα που θα πάρω στα επόμενα εξάμηνα.




• Να μελετήσω για ένα τεστ την Παρασκευή.




• Να γράψω ένα abstract για ένα συνέδριο (δυστυχώς όχι εκείνο στο Μπουένος Άϊρες :( ).




• Να έχω κάτι να δείξω στον καθηγητή/ αφεντικό μου, που με πληρώνει για να κάθομαι στα Λονδίνα και να σπουδάζω αιωνίως. Αύριο!

Πράγματα που έκανα σήμερα όλο το απόγευμα που είχα ελεύθερο:

• Άνοιξα τον υπολογιστή.




• Είδα τα ημαίλ μου.




• Ξεκίνησα να διαβάζω ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσω γι' αύριο.




• Ξεκίνησα το δεύτερο κεφάλαιο και έγραψα 2 παραγράφους σε 2 ώρες.




• Είδα ένα επεισόδιο Simpsons.




• Χαζολόγησα στο ίντερνετ για καμιά ώρα.




• Είδα κι άλλη τηλεόραση.




• Έγραψα μία ανάρτηση χωρίς κανένα απολύτως νόημα στο βλογ μου.

Φορές που γκρίνιαξα τον τελευταίο μήνα για το γεγονός ότι έχω ένα εκατομύριο πράγματα να κάνω και πρέπει επιτέλους να κάτσω να τα κάνω: 13 τρισεκατομύρια 999 999 9999 999.

Ποσό που πρέπει να πληρώσω με τη master card μου αν ξεκινήσω ποτέ επαγγελματική ψυχανάλυση: ανεκτίμητο!

Quatation 1

Εδώ πιο κάτω είναι ένα κατάστημα φιλοσοφικού περιεχομένου (προφανώς δεν έχω καταλάβει ακόμα τι -και αν- ακριβώς πουλάει) το οποίο κάθε βδομάδα αναρτεί και ένα διαφορετικό 'ρητό' να το πω στη βιτρίνα του. Τα βρίσκω πάντα πολύ διασκεδαστικά οπότε ένεκα φόρτου εργασίας αποφάσισα να τα αναρτώ κάθε βδομάδα και εδώ, προς τέρψην και ηθική διαπαιδαγώγηση όλων.



Αυτή τη βδομάδα έχουμε και λέμε:

"Too much of a good thing can be trully wonderful"

και μπόνους της προηγούμενης βδομάδας

"You could live to be 100 if you gave up all the things that make you want to live to be 100"

Do-oh!

Από τότε που μετακόμισα στο καινούριο διαμέρισμα (όπου διαμέρισμα βλέπε σπιρτόκουτο) πριν 2-3 βδομάδες παρατήρησα έναν πολύ ενοχλητικό θόρυβο, σαν βουητό. Ακουγόταν αρκετές ώρες την ημέρα, σε διάφορες ώρες και ήταν τόσο δυνατός και εκνευριστικός που δεν μπορούσες να τον αγνοήσεις. Άσε που με ξύπναγε και τα βράδια σε ακατανόμαστες ώρες! Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι δεν μπορούσα να εντοπίσω από πού ερχότανε, γιατί το διαμέρισμα είναι τόσο μικρό που αντηχούσε παντού. Βασισμένη σε προηγούμενη εμπειρία μου με αντλία νερού στην ταράτσα υπέθεσα ότι μπορεί να ήταν κάτι παρόμοιο και αφού κάλεσα το maintenance boy και καλά ότι στάζει ο νιπτήρας (που έσταζε αλλά τον έφτιαχνα και μόνη μου άμα ήταν) του έθεσα το ερώτημα αν υπήρχε κάτι τέτοιο στην οροφή. Η απάντηση του ήταν πως όχι αλλά θα το ελέγξει καλού κακού. Φυσικά τίποτα δεν άλλαξε. Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να διαολίζομαι με το θόρυβο, ο οποίος ξεκινούσε όποτε ήθελε και κράταγε για ώρες, ενώ με ξύπναγε σχεδόν κάθε βράδυ.

Μετά παρατήρησα ότι ο εξαεριστήρας στο μπάνιο έκανε παρόμοιο θόρυβο και κατέληξα με συνοπτικές διαδικασίες ότι, δεν μπορεί, είναι ο εξαεριστήρας του αποπάνω ο οποίος πρέπει να είναι προφανώς κουφός και αναίσθητος και αφήνει το φως αναμμένο συνέχεια χωρίς αιδώ και χωρίς να καταλαβαίνει ότι εγώ από κάτω βρίζω Χριστοπαναγίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα! Καθότι Κύπρια όμως, ντρεπόμουνα να πω κάτι και κατέφυγα στην κτηματομεσίτρια (που είναι στο ίδιο κτήριο) για να δω αν όντως έφταιγε αυτό και αν μπορούσε να γίνει κάτι (πριν να πάρω το τσεκούρι και αρχίσω να βγάζω μόνη μου τους εξαεριστήρες!). Η απάντηση της ήταν ότι δεν μπορεί να βοηθήσει αλλά εισηγήθηκε να ρίξω ένα χαρτάκι στον αποπάνω ζητώντας του να κάνει λιγότερο θόρυβο.

Καθότι αναβλητική μέχρι αηδίας, πέρασαν ακόμα μερικές μέρες μέχρι να το αποφασίσω κατά τη διάρκεια των οποίων παρακολουθούσα το θόρυβο και βρήκα αρκετά μοτίβα συμπεριφοράς, δηλ.σταματούσε μόλις άκουγα το διακόπτη του αποπάνω, ξεκινούσε σχεδόν κάθε μέρα κατά τις 5 το πρωί και πήγαινε μέχρι τις 6 κ.ο.κ. Όλα συνηγορούσαν στο ότι φταίει ο αποπάνω, ο οποίος ήταν εντελώς αναίσθητος και κουφός και γαμώ το κέρατο του που πλένεται επί μία ώρα στις 5 το πρωί!!

Τελικά αποφάσισα ότι το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο και αποφάσισα να πάω να του μιλήσω. Διάλεξα μια στιγμή που να ακουγότανε και ο θόρυβος και ανέβηκα πάνω. Δεν ήμουν καν σίγουρη πιο διαμέρισμα ήταν ακριβώς από πάνω μου γιατί ο σχεδιασμός είναι λίγο διαφορετικός αλλά τέλοσπάντων διάλεξα το πιο πιθανό και κτύπησα. Καμία απάντηση. Ξαναδοκίμασα μετά από λίγο, πάλι το ίδιο. Στο τέλος έγραψα ένα ευγενικό μεν, αλλά to the point σημείωμα και το έριξα κάτω από την πόρτα. Με το που κατέβηκα κάτω ο θόρυβος σταμάτησε αλλά αυτό κράτησε πολύ λίγο. Εν τω μεταξύ, άρχισα να έχω αμφιβολίες αν είχα διαλέξει το σωστό διαμέρισμα γιατί κατόπιν ωρίμου σκέψης συνειδητοποίησα ότι το δικό μου βλέπει στην πίσω αυλή ενώ αυτό που έριξα το σημείωμα ήταν από τη λάθος πλευρά του διαδρόμου!

Τέλοσπάντων, ο θόρυβος συνέχιζε και κόντευα να τρελλαθώ όταν μια ωραία μέρα την περασμένη βδομάδα που καθόμουν στον υπολογιστή στον πάγκο της κουζίνας (όπου κουζίνα βλέπε δίπλα από κρεβάτι), παρατήρησα ότι μαζί με το βουητό έτρεμε και ο πάγκος. Επιστήμων καθώς είμαι (!), άρχισα να κάνω γύρω γύρω τον πάγκο και παρατήρησα ότι ο τρομερός θόρυβος που μου τριβέλλιζε τα αυτιά και με ταλάνιζε επί δυο ολόκληρες βδομάδες και για τον οποίον έβριζα ως λιμενεργάτης νυχθημερόν, ερχόταν από το μικρό καταψύκτη κάτω από τον πάγκο ΜΟΥ!!

Περιττό να πω ότι τον έκλεισα και ησύχασα!

Γιορτάζω αλλά πια δεν το φωνάζω?

Ήρθε και πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου. Που τα τελευταία 2 χρόνια με πιάνει μια ψιλοκατάθλιψη ένα μήνα πριν και ένα «τι κάνω με τη ζωή μου?» με τρώει τα βράδυα. Που από τη μιά θέλω να το γιορτάσω κι από την άλλη νιώθω ότι δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να κάνω ή κάποιος/οι που θα ήθελα να γιορτάσω μαζί τους.

Αλλά ως διά μαγείας φέτος δε νιώθω έτσι!

Τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει (οκ, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει αλλά αν ήθελα να μιζεριάσω μπορούσα να το κάνω άνετα), παρόλαυτά νομίζω η κρίση των mid-twenties μου έχει περάσει ανεπιστρεπτί και έχω κανα-δυο καλά χρόνια μπροστά μου μέχρι να με πιάσει η κρίση των 30! Φέτος νιώθω ότι η ζωή μου έχει πάρει το δρόμο της, ακόμα κι αν πολλά μπορούν να αλλάξουν στην πορεία κι αυτό ίσως τελικά να κάνει όλη τη διαφορά.

Οπότε, τουλάχιστον για αυτό το θέμα, δε θα γράψω ποστ της σειράς «μίζερα ποστ και οι βλόγγερ που τα ανέδειξαν», και μπορείτε κι εσείς να κοιμηθείτε ήσυχοι!



ΥΓ: Πότε πέρασε ένας χρόνος πάντως ακόμα να καταλάβω?! Χτες δεν ήταν που καθόμουνα στο Μόναχο και μιζέριαζα σκεφτόμενη ότι μεγαλώνω και χαραμίζω τη ζωή μου, τρώγωντας ένα (?) κομμάτι από το παραδοσιακό Βαυαρικό κέικ μου?

Back to School

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο. Ξύπνησα το πρωί, πιο νωρίς από τις άλλες μέρες, πλύθηκα, ντύθηκα και πήρα τη τσάντα μου να φύγω γιατί είχα αργήσει αλλά δεν έφαγα πρωϊνό γιατί η μαμά μου δε μου είχε φτιάξει. Ουπς! «Rewind»

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο καινούριο μου πανεπιστήμιο. Ξύπνησα το πρωί, πιο νωρίς από τις άλλες μέρες, πλύθηκα, ντύθηκα και πήρα τη τσάντα μου να φύγω γιατί είχα αργήσει αλλά δεν έφαγα πρωϊνό γιατί...είχα αργήσει!

Μαζευτήκαμε από όλα τα μάστερ σε μια μεγάλη αίθουσα και ένας τύπος φώναζε τα μάστερ και οι φοιτητές έφευγαν αναλόγως του τίτλου για κάπου αλλού. Εγώ –που είχα διαβάσει και το πρόγραμμα- νόμιζα ότι θα παραμείνω στη μεγάλη αίθουσα. Τελειώνει καποτε η μεγάλη έξοδος και λέει ο τύπος «αν δεν είστε σε αυτά τα εναπομείναντα μάστερ, τότε είστε σε λάθος αίθουσα. Είναι κανένας που δεν πρέπει να είναι εδώ?». Κοιτάζω τους τίτλους, πουθενά το δικό μου. «Γμτ είμαι σε λάθος αίθουσα». Σηκώνω το χέρι και φεύγω υπό τα βλέμματα όλων με προσωπική συνοδεία για να βρω το γκρουπ μου.

Ρεζίλεμα: τσεκ!

Επιστρέφουμε στη μεγάλη αίθουσα για τις εγγραφές, πάλι λέει ο τύπος πρέπει να έχετε μαζί σας τη φόρμα εγγραφής, διαβατήριο και φωτοτυπία διαβατηρίου. «Γμτ, δεν έχω φωτοτυπία! Μα αφού το ημαίλ έλεγε ότι θέλουν μόνο πρωτότυπα!». Τι κανουμε, τι κάνουμε, τελικά πήγαμε μέχρι τη βιβλιοθήκη με άλλους δύο να βγαλουμε φωτοτυπία το διαβατήριο μας. Πάμε πίσω στην ουρά για την εγγραφή, φτάνει η σειρά μου, δίνω το πρωτότυπο και περήφανα προσφέρω και τη φωτοτυπία. Όχι, μου κάνει η κοπέλλα, δε χρειάζεται. Η φωτοτυπία είναι μόνο για όσους έχουν βίζα. Σόρρυ για την παρεξήγηση! Δεν πειράζει, της κάνω. Τουλάχιστον ξέρω ότι δεν είμαι τρελλή (καλά το είδα το ημαίλ)!

Άσκοπη περιπλάνηση και καθυστέρηση για εξασφάλιση μη απαραίτητων πιστοποιητικών: τσεκ!

Σε γενικές γραμμές καλά πήγε. Έκανα και μερικές γνωριμίες με άλλα παιδάκια, ε... φοιτητές. Μέχρι και ένας άλλος Κύπριος είναι στο μάστερ μου. Ίσως πάω και στο «πάρτυ» το απόγευμα, αλλά και πάλι ίσως βαρεθώ. Μεθαύριο έχουμε και field trip στο Cabridge για "bonding". Κάτι μου λέει ότι θα έχω κάτι να γράψω μετά.

Αυτά!



Ελπίζω μόνο αυτή να είναι όντως η τελευταία, πρώτη μέρα στο σχολείο!

I am a statistic

Το παίζω και το ξαναπαίζω στο μυαλό μου –για κάποιο νοσηρό λόγο που δεν ξέρω, λες και δεν θέλω να το ξεχάσω- και ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι συνέβη σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο.

Έφτασα Λονδίνο την Τρίτη κατά τις 9. Παρ’ ότι κουβαλούσα δύο βαλίτσες είπα να πάρω το μετρό (στα πλαίσια της καινούριας τάξης πραγμάτων που ορίζει ότι είναι καιρός για οικονομία μιας και όλος σχεδόν ο μισθός μου πάει στο ενοίκιο). Έφτασα στο Earls court κατά τις 10 και 20 και καθότι δεν έβρισκα ταξί είπα να περπατήσω μέχρι το σπίτι της φίλης μου αφού ήταν μόνο 10 λεπτά και η περιοχή θεωρείται αρκετά καλή. Πέρα από τη μικρή ταλαιπωρία με τις βαλίτσες και το γεγονός ότι σταμάτησα καμιά 10αριά φορές, έφτασα κατά τις 11 παρά στο δρόμο της, πάροδο του κυρίως δρόμου στον οποίο υπήρχε συνέχεια κόσμος. Ο δρόμος ήταν έρημος εκείνη τη στιγμή και φτάνοντας στην πόρτα της είδα κάποιον που μου φάνηκε σχετικά ύποπτος να πλησιάζει αλλά επειδή θεωρώ ότι πάντα είμαι προσεκτική , χωρίς όμως να γίνομαι παρανοϊκή και δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε και στον εαυτό μου ότι κατά βάθος είμαι ρατσίστρια εφόσον ανησυχώ περισσότερο για κάποιον μαύρο πίσω μου στο δρόμο παρά για έναν λευκό, έβαλα τις βαλίτσες στην είσοδο και ετοιμαζόμουν να την πάρω τηλέφωνο να μου ανοίξει όταν με πλησίασε και με ρώτησε που μπορεί να βρει τσιγάρα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα την απειλή αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο –ήμουν με τις βαλίτσες στην πόρτα της- και ακόμα δεν πίστευα ότι μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Τότε πλησιάζοντας κι άλλο με ρώτησε αν έχω εγώ τσιγάρα και ταυτόχρονα άρπαξε τη τσάντα μου. Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι σχεδόν σα να συνέβησαν σε κάποιον άλλο. Άρπαξα ενστιγκτωδώς τη τσάντα μου, άρχισα να φωνάζω τη φίλη μου και βοήθεια και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ όσο με έσερνε μαζί με τη τσάντα στο πεζοδρόμιο για 2-3 μέτρα μέχρι τη γωνία ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει αυτή τη τσάντα! Και όχι, δεν ήταν επειδή ήταν Λουί Βουτυρόν, αλλά επειδή μόλις είχα φτάσει και η τσάντα είχε μέσα την επιταγή για τα δίδακτρα, μετρητά, το λαπτοπ μου, δύο κινητά, το διαβατήριο και την ταυτότητα μου και 5-6 κάρτες. (Το ότι μπορεί να έβγαζε μαχαίρι το σκέφτηκα πολύ αργότερα.) Την ώρα που την άφησε άκουσα κάποιον να με ρωτά τι έγινε από ένα αυτοκίνητο και μάλλον αυτός θα τον φόβισε και θα έφυγε. Του είπα ότι προσπάθησε να μου πάρει τη τσάντα και νομίζω τον κυνήγησε με το αυτοκίνητο αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και δε νομίζω να κατάφερε τίποτα. Εκεί ήρθε και ένας άλλος, με ρώτησε αν είμαι καλά και περίμενε λίγο μαζί μου μέχρι να καταφέρω να πάρω τη φίλη μου η οποία κατέβηκε μες την καλή χαρά και δεν είχε ακούσει ή καταλάβει απολύτως τίποτα!

Θυμάμαι έτρεμα από το σοκ και ήθελα να βάλω τα κλάματα αλλά ντρεπόμουν. Ανεβήκαμε πάνω, της είπα τι έγινε και το έπαιζα γενναία μέχρι που μπήκα στο ντους και ξέσπασα σε κλάματα, περισσότερο από την ταραχή μου παρά από οτιδήποτε άλλο. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα, αλλά το σοκ είχε περάσει. Βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναέρθω εδώ βράδυ και χαίρομαι απίστευτα που τελικά δεν θα μείνω σ’ αυτό το σπίτι όπως έλεγα αρχικά. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Τώρα βέβαια είμαι μια χαρά, δεν ταράζομαι πια όταν το διηγούμαι και στο κάτω κάτω δεν έγινε και τίποτα αλλά χτες που γύριζα κοίταζα συνέχεια γύρω μου και κάθε φορά που πλησιάζω το σπίτι με πιάνω να ιδρώνω χωρίς λόγο. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι μήπως τον ξανασυναντήσω. Θα το ξεχάσω εντελώς σε μερικές μέρες, ειδικά όταν μετακομίσω τη Δευτέρα και θα γίνει κι’ αυτό μια ιστορία από το Λονδίνο, αλλά ακόμα δεν πιστεύω ότι συνέβη. Κι αν δεν είχα και κανα δυο μώλωπες να το επιβεβαιώνουν μπορεί και να μην το πίστευα.

Τουλάχιστον, όμως οι πιθανότητες να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο είναι πλέον πολύ λιγότερες!

Moving on

Μπήκε επιτέλους το φθινόπωρο.



Καιρός να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά...

Bank me baby!

Τα τελευταία χρόνια -από τότε που μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα δηλαδή, επειδή ούτως ή άλλως μου περισσεύει ήδη- από καιρού εις καιρόν πετάγομαι μέχρι την τράπεζα για να εκπληρώσω τις οικονομικές μου υποχρεώσεις και να διαπιστώσω και μη ηλεκτρονικά πόσο κοντά στη πτώχευση είμαι. Και κάθε φορά εκπλήσσομαι λες και δε ζω σ' αυτή τη χώρα.





Την πρώτη φορά που τη βλέπεις, είναι μία συνεσταλμένη μαθητευόμενη ταμίας -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- η οποία μαθαίνει τη δουλειά σιγά σιγά.





Τη δεύτερη φορά που τη βλέπεις (μετά από 3-4 μηνιαίες πληρωμές πιστωτικών) είναι μία ήδη πεπειραμένη -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- ταμίας η οποία σου χώνει ήδη το νεαποκτηθέν μονόπετρο με την κοτρόνα στη μούρη.





Την τρίτη φορά που τη βλέπεις (μετά από κανα δύο ταξίδια, πληρωμές πιστωτικών και συνάλλαγμα) είναι μία -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- ταμίας με την κοιλιά στο στόμα. (Προφανώς, το γαμο τον έχασες γιατί πλήρωσες την κάρτα ηλεκτρονικά ή γιατί απλά η βέρα δεν αντανακλά το φως με τον ίδιο τρόπο όπως το μονόπετρο και δε την πρόσεξες)





Την τέταρτη φορά που τη βλέπεις είναι μία -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- πεπειραμένη ταμίας.





Επίσης, αυτό συμβαίνει και στις λειτουργούς λογιστηρίου του πανεπιστημίου. Λέτε να είναι κάποιος ιός που σχετίζεται με τα οικονομικά ή απλά το όνειρο κάθε Κύπριου γαμβρού/Κύπριας πεθεράς?





ΥΓ: Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι η αγαπημένη μου τραπεζικός, που ουδεμία σχέση έχει με τις πιο πάνω -παρότι με μονόπετρο προσφάτως- και η οποία είναι πάντα με την καλή κουβέντα στο στόμα, ξέρει τι κάνει και το κάνει γρήγορα και καλά και είναι πάντα πρόθυμη να εξυπηρετήσει.

Εκαταλάαν μας!

Ανοίγει παρένθεση:
( Ένεκα που τις τελευταίες ημέρες ξυπνώ πιασμένη είπα να πάω να κάμω ένα ρημαδομασσάζ εδώ που εν θα το χρυσοπληρώσω.)
Έκλεισεν πιλέ.



Με το καλημέρα που λέει ο λόγος η Κινέζα μασσέζ με πληροφορεί ότι εδώ (στο χρυσοκαφέ φύλο δηλαδή) μας ενδιαφέρει παραπάνω το έξω παρά το μέσα! Και κάτι παραπάνω θα ξέρει αφού δουλεύει σε μεγάλο ινστιτούτο καλλονής και φαντάζομαι τι θα έχουν δει τα μάτια της.



Τελικά επήραν μας ούλλοι χαπάριν. Μόνον εμείς νομίζουμε ότι εν η πολλή κουλτούρα που μας έφαε εδώ στον ομφαλό της γης!






(Μπορεί κάποιος να μου πει ποια -ή τι- είναι τελικά τζείνη η BOServices που ακούω συνέχεια και που προτείνει από πανεπιστήμια μέχρι καναπέδες? Εν να σπάσω!)

Meet death and other happy endings

Καθότι πρόσφατα φαν του Μπραντ Πιτ (τώρα που μεγάλωσε, ομόρφυνε και επιβεβαίωσε το υποκριτικό του τάλαντο) είπα να δω ψες το "Meet Jo Black". Καλή ταινία, πολύ καλός ο Άντονι Χόπκινς αλλά μου τα χάλασε το τέλος. Σε σημείο που εκνευρίστηκα, έκλεισα την τηλεόραση πριν τους τίτλους και πήγα να κοιμηθώ μονολογόντας το ποστ που θα έγραφα σήμερα.



Μα είναι ποτέ δυνατόν να σου χτυπά ο χάρος την πόρτα (πως λέμε ο Χάρος βγήκε παγανιά?) και παρόλαυτα να έχεις χάππι έντιγκ και να βρίσκεις τον έρωτα της ζωής σου!!!



Ερωτεύεσαι το θάνατο, ωραία? Ωραία. Δε σε παίρνει μαζί του (που θα ήταν ένα πιο αποδεκτό τέλος!), ωραία? Ωραία. Σε αφήνει να ζήσεις και φεύγει, ωραία? Ωραία. Δεν είπε κανένας να βάλεις την πλερέζα και τα μαύρα και να κλαις μια ζωή αλλά είναι ανάγκη το επόμενο δευτερόλεπτο να ζωντανεύει ο χορηγός του σώματος, ο οποίος στην τελική δεν ήταν και αυτός που μίλαγες και έκανες διάφορα τόσες μέρες και να γίνονται όλα πιο χάππι κι από το μικρό σπίτι στο λιβάδι!! Είναι ταινία φαντασίας, το ξέρω αλλά λίγος ρεαλισμός καταστάσεων και συναισθημάτων μέσα μέσα δε βλάπτει. Μας βλέπουν και ανήλικα!



Εν κατακλείδι, καταδικάζω το ασύστολο χρύσωμα του χαπιού (και της πραγματικότητας) από το Χόλλυγουντ (και τα παραμύθια) και καλά κάνουν να περιμένουν το λογαριασμό του μελλοντικού ψυχιάτρου μου, στον οποίο θα καταλήξω χωρίς αμφιβολία, αφού εμένα δεν πρόκειται να με ερωτευτεί ο ιδανικός άντρας με το σώμα του Μπραντ Πιτ για τον απλούστατο λόγο ότι ο τέλειος άντρας είναι αποκλειστικά και μόνο στη φαντασία μου και στις ταινίες!

Τετάρτη πως βαριέμαι, την Πέμπτη δεν κρατιέμαι

Στη μακαρία νήσο ήρθα φέτος το καλοκαίρι με σχέδιο και δουλειές με φούντες. Έχω να γράψω μια ερευνητική πρόταση, να χειριστώ άλλες 4, να γράψω τουλάχιστον 2? άρθρα, να ξαναυποβάλω ένα τρίτο (που μου το απέρριψαν δις κάτι κακοί κακοί κριτές) και να ξεκινήσω 2 κεφάλαια για ένα βιβλίο. Σε γενικές γραμμές και όλα αυτά μέχρι μέσα Σεπτεμβρίου. Το αρχικό σχέδιο, λοιπόν, ήταν να δουλεύω γερά 4-5 ώρες κάθε μέρα και την υπόλοιπη μέρα να βγαίνω, να πηγαίνω θάλασσα και γενικά να μη μιζεριάζω όπως έκανα και πέρσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι. Ωράριο ευέλικτο καθότι μπορώ να δουλέυω και στο σπίτι. Ωραία? Ωραία.

Χτυπά το ξυπνητήρι στις 8:30. Το κλείνω μουγκρίζοντας και σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια στις 11 γιατί «έχω να δουλεψω». Ανοίγω τον υπολογιστή και βλέπω τα ημαίλ μου (και τα 4) όσο τρώω τα κορνφλέικς μου. Βάζω το λαπτοπ στα πόδια μου και ανοίγω την πρόταση. Την κοιτάζω, σηκώνομαι, πάω μέχρι το ψυγείο και πίνω λίγο νερό. Ξανακάθομαι, την ξανακοιτάζω, κάνω σκρόλ μέχρι πιο κάτω και μπαίνω ίντερνετ. Χαζευω κανα δύο βλογ. Με βρίζω για την αδυναμία του χαρακτήρος μου. Ξανακοιτάζω προσεκτικά την πρόταση και διορθώνω ένα τυπογραφικό λάθος. Βάζω το λαπτοπ στο πλάι και ξανακάνω σκρόλ. Ξαπλώνω διαγώνια στον καναπέ. Αλλάζω μία φράση. Σηκώνομαι και πάω μέχρι το ψυγείο. Το ανοίγω και βλέπω μόνο νερό, μαρμελάδες, μπύρες (δε ξέρω ποιος τις έφερε), κάτι ελιές γεμιστές που μάλλον έχουν λήξει (και ούτως ή άλλως δε μ΄αρέσουν) και την κρέμα ματιών μου. Το ξανακλείνω και καθοδόν προς τον καναπέ ανοίγω το ράδιο. Αρχίζω να διαβάζω την πρόταση. Γράφω άλλες 3 φράσεις, σβήνω μία και κάνω copy paste άλλες 2. Εκνευρίζομαι που το ράδιο έχει συνέχεια διαφημίσεις. Σηκώνομαι, το κλείνω και ανοίγω το –μόνο-ντουλάπι με φαγώσιμα. Ρύζι, μακαρόνια, κορν φλεϊκς, μια κονσέρβα ανανά, κάτι μπαγιάτικα ζαχαρωτά και –ευτυχώς- κάτι μπισκόττα που έκλεψα από την κουζίνα της μήτηρ μου (ανεξάντλητη πηγή τροφίμων). Παίρνω ένα και πάω προς τον καναπέ. Επιστρέφω και παίρνω άλλο ένα. Παίρνω το λαπτοπ και αποφασίζω ότι αρκετά κωλοβάρεσα. Το αφήνω και ξαπλώνω κάθετα. Χαζεύω άλλα δύο βλογ. Ξαναπάω μέχρι το ψυγείο. Ανοίγω την τηλεόραση. Κλείνω την τηλεόραση. Ξανακοιτάζω τα ημαίλ μου. Κοιτάζω το ρολόι και είναι ήδη πέντε. Πανικοβάλλομαι, κλείνω το ίντερνετ, ανοίγω την πρόταση, γράφω μισή σελίδα και αποφασίζω ότι πέρασε η ώρα.

Καλά δουλέψαμε και σημερα.


(Σε αυτό το mode έγραψα τη διατριβή μου σε 3 μήνες. Τρομακτικό έτσι?)

Μετανοείτε γιατί χανόμαστε

Της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος σήμερα (βοήθεια μας), είπαμε να πάμε ομαδικώς στην εκκλησία. Η μήτηρ μου μας είχε προειδοποιήσει (κυρίως εμένα) εδώ και μέρες ότι θα πάμε, ότι θα είναι νωρίς το πρωί και ότι καλό θα ήταν να νηστέυσουμε κιόλας και να κοινωνήσουμε μπας και μας συγχωρεθούν οι αμαρτίες. Η εκδρομή δεν ήταν προαιρετική, δεν τους κάνω που δεν τους κάνω κανένα χατήρι, λείπω που λείπω 11 μήνες το χρόνο, το «κουμμουνίστρια» το έχει έτοιμο για μένα η γιαγιά μου, είπα να την κάνω τη θυσία για το καλό της οικογενειακής αρμονίας και για να γλυτώσω το μουρμουρκό. Σηκώνομαι, λοιπόν μες τα μαύρα χαράματα -7:30 για να είμαστε ακριβείς- ντύνομαι σεμνά αλλά κομψά, μη μας πιάνουν στο στόμα τους οι φαρμακόγλωσσες και πάμε αργοπορημένες με τη μικρή. Να μην τα πολυλογώ, κοινωνούμε, παίρνουμε αντίδωρο και καθόμαστε με τη γιαγιά μου. Κοιτάζουμε το αντίδωρο, το μυριζόμαστε και κοιταζόμαστε με τη μικρή. Το προσφέρουμε στη γιαγιά μου που έχει γερή κράση και στομάχι (που ποιον ήταν να πάρω άλλωστε?!) αλλά την είχε προλάβει ήδη η μήτηρ μου, η οποία και μας «ενθάρρυνε» να φάει η καθεμιά το δικό της.
Spock: Εν η ιδέα μου ή άρχισεν ήδη η αλκοολική ζύμωση?
Μικρή: ...? (μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι).
Spock: Μάλλον επερίσσεψε τους που την τελευταία φορά που ήρτα εκκλησία.
Μικρή: ... (Ξεροκαταπίνει και με κοιτάζει τρομοκρατημένη συνειδητοποιώντας το μάκρος χρόνου).
Γιαγιά (στη μικρή): Πιας το δευτεράκι και διαβασε τούντην προσευχή.
Spock: Προσευχήθου να μεν πάμε που το αντίδωρο
Μικρή: !

Τελικά προσεφέρθη αλτρουϊστικά η μήτηρ μου γιατί ως γνωστό, μάνα είναι μόνο μία!

Guest star

Ένεκα που έχουν σφιξει για τα καλά οι ζέστες αλλά δεν μπορώ να πάω διακοπές λόγω φόρτου μαλ.., ε.., εργασίας θέλω να πώ και ένεκα που οι φωτογραφίες που θα μπορούσα να βάλω –και να το κάνω φώτο γκάλλερι εδώ μέσα- από παλαιότερα ταξίδια θέλουν χρόνο να τις βρω και να τις φορτώσω και ντεν έκω σύνδεση καρντιά μου, το τίμιο τούτο βλογ αποφάσισε να εγκαινιάσει τη στήλη guest star. Η στήλη guest star, λοιπόν, αγαπητέ καλοκαιρινέ αδκειασερέ αποτελείται από φιλοξενούμενα κείμενα άλλων ψωνισμένων που δεν διαθέτουν ακόμα βλογ και τα οποία βρίσκουν μία στοργική και ζεστή αγκαλιά στο τόσο φιλόξενο ετούτο βλογ (το οποίο βαριέται να γράψει οτιδήποτε από μόνο του). Η αρχή γίνεται με το ακόλουθο κείμενο το οποίο επιλέγη κατόπιν σκληρών δοκιμασιών, HACCP και ISO 2020, έλεγχο από το χημείο του κράτους και έγκριση από τη γενικό ελεγκτή ως το μόνο που βασικά προσεφέρθη.

“Οι γνώμες και απόψεις που εκφράζονται στο πιο κάτω κείμενο δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της ιδιοκτήτριας του βλογ. Οποιαδήποτε σχόλια (αρνητικά) θα απευθύνονται αποκλειστικά στον συγγραφέα του κειμένου. Για τα θετικά είμαστε πιο μεγαλόκαρδοι!”

Ο Αντωνής ο άρκοντας, με τα πολλά τα μάλλια
Χωράφκι, αμπέλια πόλικα τζιαι σπίθκια τζιαι ριάλια

Έρεσσεν ένα δειλινόν που του χωρκού την βρύση
Τζι ετσάς εκοντοστάθηκε την δίψα του να σβήσει

Ήταν τζειαμαί τζι η Χριστινού στην ομορκιά στην χάρη
Απού τες πρώτες του χωρκού τ’αντρός της το καμάρι

Εδίκλησεν τζιαι είδεν την...

Πλάστη μου ποια εν τούτη,
Πο σιει περίσσια πάνω της,
ούλλα της γης τα πλούτη?

Εννιωσεν μες στες φλέβες του το γαίμαν του ν’αφταίνει
Πεζεύκει απού τον άππαρον τζιαι σύγκοντα πηαίννει.

Αν είσαι κόρη ξωτικόν τζιαι το Σταυρον του βάλλει,
Φύε τζιαι χάθου που δαμαί, πιάσε μιαν στράτα άλλη
Μ’αν είσαι πλάσμα του Θεού τότε αλλοίμονο μου
Που τωρά σιούρκασην εν θα χω πκιον ομπρός μου.

Άμαν τον είδεν δίπλα της η Χριστινού φοήθην,
Το στόμα της εβάωσεν τζιαι δεν του πολοήθη.
Ήξερεν πως εν άτιμος τζιαι τζείνος τζι η γενιά του
Τζι αλλοίμονον της της φτωσιής
Που έμπλεξε μιτά του.

(Το άλλο μισό του φεγγαριού, Άθως Χατζηματθαίου)

Ναι, πρέπει να παραδεχτώ ότι αρέσκομαι στην κυπριακή λογοτεχνία και δει σε αυτή την μορφή της γραφής της. Δεν είναι ακριβώς ποίημα, είναι έργο λόγιο με στιχο και ομοιοκαταληξία. Λατρεύω την κυπριακή διάλεκτο (όχι αυτήν που έχουμε διασύρει στην τηλεόραση) γιατί ασπάζομαι την άποψη ότι είναι διάλεκτος ερωτική. Είναι ένας από τους πιο όμορφους τρόπους έκφρασης, ο οποίος όσο χυδαιος και αν καταντα δεν παύει να σε μαγεύει και να σε διασκεδάζει.

Η κυπριακή διάλεκτος δείχνει τις ρίζες μας. Ποιοι είμαστε. Τα γραπτά κείμενα φανερώνουν τι εστί Κύπριος και είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν ήμασταν λαός πολεμοχαρής. Δεν ήμασταν ποτέ πολιτικοί, αλλά ούτε προσφέραμε τα φώτα του πολιτισμού σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Είμαστε λαός απλός, θεοφοβούμενος, αγαπούμε την οικογένεια μεν αλλά πάντα θα υπάρχει και κάτι περισσότερο.

Το πρώτο σημείο που με εξέπληξε ευχάριστα ήταν η προσφώνηση του Αντωνή ως άρχοντα με περιουσία, σπίτια, χωράφια κ.τ.λ. κάτι που ισχύει ακόμα και στις μέρες μας. Θα έλεγα με απόλυτη σιγουριά ότι μετά το όνομα ακολουθεί ο τίτλος και τα πριουσιακά στοιχεία, π.χ «ο Γιώργος, γιατρός που έχει το σπίτι του στη Λευκωσία, το χωράφι στο Μαρώνι και το εξοχικό στον Πρωταρα». Ακολούθως η ουσία του ποιήματος, Ο λόγος της έμπνευσης, η Χριστινού. Θα μπορούσα να πω ότι η αγάπη σε εμας δεν εκδηλώνεται με το λέγειν -άλλωστε σε αυτό υπερτερούν οι πέραν του Αιγαίου αδερφοί μας- αλλά με τις πράξεις μας. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι δύσκολα θα βρούμε σε ποιήματα λόγιο να εκθειαζει τις ομορφιές της γυναίκας που ποθεί, όσο το τι θα έκανε για χάρη της ή καλύτερα τι θα έκανε το σύμπαν για χάρη της.

Ένιωσε, λέει το γαίμαν του ν΄αφταίνει και «Που τωρά σιούρκασην εν θα χω πκιον ομπρος μου». Είναι χαρακτηριστικά τα οποία καταμαρτυρούνται ακόμα και στις μέρες μας από νεαρούς που ακόμα νιώθουν αρκετά ρομαντικοί για να φλερτάρουν. Ίσως τελικά οι κλασσικές φράσεις που έχουμε υιοθετήσει όπως το «σε αγαπώ», «είμαι ερωτευμένος μαζί σου», «είσαι το φως μου» κτλ, όσον εξευγενισμένες και αν ακούγονται, τελικά να μην είναι στη δική μας φύση.

Όπως θα έλεγε και ο Βασίλης Μιχαηλίδης:

Πλασθείσα των νυμφών ωραιοτέρα,
Κατήσχυνες τας χάριτας πασών.
Η νυξ, ο ουρανός και η ημέρα
Το κάλλος εκθειάζουσι το σον.

Με αγάπη...



Για περισσότερες πληροφορίες και αιτήσεις μπορείτε να απευθείνεστε εκεί που ξέρετε.

Quiz

Θα βγαίνατε ποτέ με παντρεμένο/η?





Α. Ποτέ! Έχω ήθος και αρχές εγώ.



Β. Ναι και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή.



Γ. Εξαρτάται από την κατάσταση της οικογενειακής του/της ευτυχίας (αναπτύξτε με δικά σας λόγια αν χρειαστεί).

To wax or not to wax

Ότι οι τιμές για αποτρίχωση στην Αλβιόνα και δει στο Λονδίνο είναι φαρμακείο, το ήξερα. Είδα και ένα διαφημιστικό τιμοκατάλογο στο γυμναστήριο και έπαθα και ένα μικρό σοκ. Αλλά πόσο DIY να κάνεις πια όταν δεν πιάνει και το χέρι σου?! (Δυστυχώς για μένα παίρνω μόνο τα γράμματα.) Μια που μπήκε, λοιπόν και το καλοκαίρι για τα καλά και αύριο πετώ γι’αλλη γη γι’άλλα μέρη, πιο ηλιόλουστα και με σίγουρη την προοπτική για «παμ’παραλία?» είπα να κάνω το ρημαδο-μπικίνι. Πάω μετά τη δουλειά σε ένα συνοικιακό «ινστιτούτο» συστημένο από Ελληνίδα φίλη (παντού έτσι δουλεύουν τα πράγματα). Αρκετά περιποιημένο με κάτι Κινέζες που ανάθεμα μας κι αν καταλαβαινόμασταν. Με κατεβάζουν στα υπόγεια, με ρωτά τι θέλω να κάνω και μου κάνει «βγάλτο». Τι να βγάλω? Έτσι, στη ψύχρα?! Χωρίς να με βγάλεις για δείπνο, να με κεράσεις έναν καφέ, να ρωτήσεις το όνομα μου τουλάχιστον?! Δε λέω, και στην Κύπρο τα βλέπουν όλα αλλά τουλάχιστον το κάνουν διακριτικά. Μαζί με το βρακί σου κρατάς τουλάχιστον και μια στοιχειώδη –λέμε τώρα-αίσθηση αξιοπρέπειας! Και έκανε και μισή ώρα με το ρολόι. Για ένα μπικίνι! Που στην Κύπρο σε μισή ώρα και στην ίδια τιμή σου αποτριχώνουν μέχρι και το κεφάλι! Αλλά, έτσι είναι. Στο χρυσοπράσινο φύλλο πεταμένο στο πέλαγος δεν εξασκούν επάγγελμα, λειτούργημα κάνουν!

Οπότε μια που λέω να κάτσω άλλον ένα χρόνο εδώ:

Ζητείται αισθητικός για πλήρωση της θέσης της καλύτερης μου φίλης στο Λονδίνο

Να μου κάνει καμιά καλύτερη τιμή και να ξέρει τουλάχιστον και τ’όνομα μου!

Life sucks

Πήγα να πάρω κάτι να φάω εδώ κοντά (είμαι αχαϊρευτη το ξέρουμε!) και όπως πήγα να μπω στο εστιατόριο είδα μια γριούλα ντυμένη λίγο φτωχικά να μετρά τα λεφτά της. Μπήκε μετά από μένα και παράγγειλε μια μερίδα σκορδόψωμο. Ήθελα να της το πληρώσω εγώ αλλά ντράπηκα.

Πόσο άσχημο πρέπει να είναι να φτάνεις σε αυτή την ηλικία και αντί να ξεκουράζεσαι και να απολαμβάνεις ό,τι τελοσπάντων απέκτησες, να μην μπορείς να έχεις -όχι ακριβά ταξίδια και ρούχα- αλλά να σκέφτεσαι να πάρεις ένα πιάτο φαϊ. Τι κοινωνία αφήνει κάποιον που δούλευε όλη του τη ζωή στη ψάθα, ακριβώς όταν φτάνει σε μια ηλικία που δεν μπορεί να δουλέψει πια και αφού έχει συνεισφέρει τόσα χρόνια?

Και το χειρότερο είναι ότι αν οι γονείς μου δεν χρειάζεται να ανησυχούν ιδιαίτερα γι' αυτό η δική μου γενιά χρειάζεται.

Ημερολόγιο καταστρώματος 2: I ♥ Boston? (update)

«Μεγάλο βούκκο βάλε, μεγάλο λόον μεν πεις» που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Όπως δεν θα έχεις καταλάβει αναφέρομαι σε παλαιότερα μεγάλα λόγια μου (ή και ποστ) που αναθεμάτιζαν τη ζωή στη Χτερνία. Ε, στη Βοστώνη λοιπόν θα ήθελα να ζήσω. Βέβαια, σε κανα δυο χρόνια μπορεί και να τη βαριόμουν αλλά ένα ποστ-ντοκ στο Χάρβαρντ θα το προλάβαινα. Αρκεί να μου το προσέφεραν, βέβαια!

Καταρχήν, είναι καταπράσινη με υπέροχα διόρωφα σπίτια με κόκκινο τούβλο (σε προσεχές ποστ, κατά Αύγουστο μεριά, θα φανερώσω το δρόμο στον οποίο θα ήθελα να ζήσω, με φωτογραφικά ντοκουμέντα, μην κρατάς την αναπνοή σου όμως, με ξέρεις!), απ’ ότι είδα περπατιέται άνετα και έχει πολύ καλή ποιότητα ζωής. Και έχει και θάλασσα και ποτάμι. Άσε που τόπους τόπους θυμίζει Αγγλία (δεν την είπαν Νέα Αγγλία άδικα). Α, και έχει και το Χάρβαρντ (και το ΜΙΤ) στο οποίο δεν πρόλαβα να πάω αλλά θα μου πεις αν είναι να πάω ως επισκέπτρια τι αξία έχει?

Στα αρνητικά, είναι σχετικά μικρή (αυτό παίζει μπαλαντέρ και στα δύο), δεν έχει τη ζωή –ούτε καλλιτεχνική αλλά ούτε και βραδινή- του Λονδίνου και είναι απίστευτα εκνευριστικό να σε ρωτά όλο μα όλο το προσωπικό σε όλα τα ξενοδοχεία, μπαρ, εστιατόρια, πανσιόν «Hi, how are you?». Δε λέω, είναι πιο φιλικοί και πολλές φορές προσφέρθηκαν άγνωστοι να μας δείξουν το δρόμο χωρίς καν να ρωτήσουμε (θετικό) αλλά είναι ανάγκη να απαντώ συνέχεια «καλά, εσύ?» σε αγνώστους (αρνητικό)?! Το ξέρω ότι εξαρτώνται από το φιλοδώρημα και είναι μέρος της δουλειάς τους να είναι ευγενικοί, αλλά πόσο πια! Κάπου εκεί πεθύμησα τη βλοσυρή Ευρώπη όπου μπορείς να μπεις και να βγεις ανενόχλητος από ένα κατάστημα χωρίς να σε ρωτήσει κανένας τι κάνεις.

Ένα άλλο ταιριαστό ρητό είναι και το «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, τι θα βρεις από κάτω?». Μα φυσικά ¨Ελληνα. Μπαίνω στο αεροπλάνο για Βοστώνη (με ΒΑ), ακούγεται από τα μεγάφωνα «Γεια σας, είμαι ο Γιώργος και είμαι ο κυβερνήτης σας. Μιλάμε και Ελληνικά σ’ αυτή τη πτήση». (Προφανώς βέβαια ο Γιώργος μιλούσε μόνο Ελληνικά γιατί τα Αγγλιστί τα κανόνισε ο συνκυβερνήτης.) Κάθομαι σε καφέ στη Βοστώνη, δύο Ελληνίδες στο δίπλα τραπέζι. Προσπαθώ να διαλέξω κάτι στο Βικτόριας Σικρετ, τσουπ δυο Ελληνίδες να συζητούν τα υπέρ και τα κατά του στρινγκ. Καθόμαστε για ένα τζισκέικ να αναπληρώσουμε τις θερμίδες που κάψαμε μεταξύ μεσημεριανού και βραδινού, νάσου από δίπλα οι Ελληνάρες. Μπαίνω στο αεροπλάνο για την επιστροφή και μου κάνει ο αεροσυνοδός «I like your passport, καλοσώρισες». Κάνω έτσι να δω το ταμπελάκι του, Κύπριος της διασποράς. Απγκραίηντ πάντως δε μου έκανε αλλά μια αλληλεγγύη την ένιωσα!

Εγκυκλοπαιδικά, η παρουσίαση μου πήγε πολύ καλά και για άλλη μια φορά απογοητεύτηκα από τα Αμερικάνικα, διεθνή συνέδρια. Μα $700 εγγραφή και να μην προσφέρουν ούτε έναν καφέ (κι ας μην πίνω)?! Στα Ευρωπαικά έχουν 2 κόφφι μπρέικ (με ενισχυμένα μπισκοτάκια) και μεσημεριανό! Και όχι δεν είμαι κοιλιόδουλη –καλά λίγο, όσο πατά ο ελέφαντας- αλλά προσωπικά το βρίσκω απαράδεκτο. Άλλο σημάδι της οικονομικής κρίσης ήταν ότι οι εταιρίες που διαφήμιζαν προϊόντα στην έκθεση, σε αντίθεση με άλλες χρονιές δεν προσέφεραν ούτε πέννα. Που τα μέμορυ στικ, τα πλαστικά μπαλάκια, οι θήκες για τα κινητά και όλα τα υπόλοιπα άχρηστα διαφημιστικά που μοίραζαν απλόχερα άλλα χρόνια!

Παρόλη όμως, την προφανή αγωνία για την οικονομία και την, όχι και τόσο προφανή, αγωνία για το περιβάλλον και με εξωτερική θερμοκρασία 16 βαθμούς και βροχή τα κλιματιστικά ήταν συνέχεια αναμμένα στο φουλ. Σε μοουντ κυπριακού καύσωνα! Κι εγώ να νιώθω σαν χοιρινό στο τσιγκέλι! Αφού στις μισές διαλέξεις δεν έπαιρνα σημειώσεις γιατί έκανα διαλογισμό προσπαθώντας να ανεβάσω τη θερμοκρασία σώματος μου και να καταπνίξω μνήμες από τότε που κλείστηκα στους -20 και πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όχι σκηνες από τη ζωή μου (ήταν πολύ βαρετή φαίνεται) αλλά σκήνές από την εύρεση μου μετά από μέρες ως παγοκολόνα και με τα νύχια γαντζωμένα στην πόρτα που είχε κολλήσει.

Αυτά τα λίγα γιατί προσπαθώ να κρατηθώ ξύπνια κανα τρίωρο ακόμα μέχρι να βραδιάσει. Ίσως αναγκαστώ να πάω καμιά βόλτα και να πάρω και μια τσάντα που χρειάζομαι!

Πάντως αυτή τη φορά το τζετ λαγκ ούτε που το κατάλαβα.

------------------------------------------------------------------------------
Κοιλιόδουλη, κοιλιόδουλη αλλά ξέχασα να ενημερώσω και τους υπόλοιπους κοιλιόδουλους ότι η Βόστον Πάι ήταν καταπληκτική και παραδόξως μου θύμισε ένα παγωτό βανίλια που τρώγαμε μικροί (μια φορά κι έναν καιρό) που ήταν σε ένα χάρτινο τριγωνάκι και ήταν μόλις 15 σεντ. Επίσης, συστήνω και το Νιου Ινγλαντ κλαμ τσάουντερ. Αστακό δε δοκίμασα γιατί πλήρωνε άλλος και είπα να μην το παρακάνω! Τώρα έκλεισε σίγουρα το ποστ.

Τα ράσα κάνουν τον παπά

Σκεφτόμουν εδώ και μια δυο βδομάδες (όχι συνέχεια, αραία και που, μη φανταστείς) πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν τα ρούχα στο πως αισθανόμαστε καταρχήν και στο πως αντιμετωπίζουμε τον κόσμο. Αφορμή κάτι που μου συνέβη ένα Σάββατο πριν λίγο καιρό.

Είχαμε πάει σε Ελληνικό κλαμπ με κάτι φίλες και επί τη ευκαιρία έβαλα ένα φορεματάκι και τακούνια. Συνήθως ντύνομαι πιο απλά αλλά σκέφτηκα ότι όλες οι Ελληνίδες θα ήταν που θα ήταν ντυμένες στην τρίχα, είχα αγοράσει που είχα αγοράσει και 2-3 φορεματάκια, σκέφτηκα ότι ήταν η καλύτερη ευκαιρία να βγάλουν τα λεφτά τους. Στο μετρό και στο Τραφάλγκαρ που τις περίμενα ένιωθα βέβαια λίγο άβολα (δε μ’αρέσει να τραβώ την προσοχή, τόσο ηλίθια είμαι!) αλλά είχε αρκετό κόσμο και τέλοσπάντων ήξερα πως να το χειριστώ ακόμα κι’όταν μου έπιασε κουβέντα ένας άσχετος και ήθελε το τηλέφωνο μου. Στο κλαμπ περάσαμε πολύ καλά (βασικά εν εκάτσαμεν κάτω!) και εκεί που έλεγα να μην το ξενυκτήσω και πολύ, το κλείσαμε το μαγαζί (και πάλι μη φανταστείς, κατά τις 3:30). Πήγαμε και οι τρεις μέχρι μια κοντινή –και κεντρική στάση- η μία πήρε λεωφορείο και οι αλλες δύο τηλεφωνήσαμε για ταξί. Δυστυχώς, το κινητό μου δεν είχε μπαταρία και το ταξί της φίλης μου ήρθε πρώτο αλλά φαντάστηκα ότι και το δικό μου δεν θα αργούσε πολύ και πως θα το έβρισκα και χωρίς μηνύματα και τηλέφωνο. Μέσα σε 5 λεπτά, η στάση είχε αδειάσει –εκτός από μερικούς μεθυσμένους- και το ταξί μου άφαντο. Ξαφνικά, ήμουν πολύ consious για το ντύσιμο μου και άρχισα να νιώθω απίστευτα άβολα. Ένιωθα εντελώς εκτεθειμένη και δε βοήθησε και το ότι τουλάχιστον 5 μη αδειούχα ταξί σταμάτησαν ειδικά για μένα –ενώ κανένα μαύρο δεν πέρναγε! Μετάνιωνα την ώρα και τη στιγμή που είχα βάλει φόρεμα και τακούνια! Μέχρι που ένας με πλησίασε και μου είπε ότι χωρίς να θέλει να μου την πέσει, θα στεκόταν κοντά μου, just being a gentleman, γιατί έβλεπε πόσοι με ενοχλούσαν. Εγώ βέβαια του είπα ότι μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου αλλά το χέρι μου που έπαιζε νευρικά τη σάρπα μου έλεγε άλλα. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή ήρθε ένα λεωφορείο που με βόλευε και μπήκα. Και μόνο τότε ένιωσα αρκετά καλά για να χαμογελάσω και λίγο στον άνθρωπο την ώρα που έφευγα.

Αντίθετα, την Κυριακή το βράδυ πήγα σε ένα φιλικό σπίτι και μέχρι να φύγω είχε πάει δώδεκα και. Η περιοχή ήταν αρκετά ασφαλής και περπάτησα μέχρι τη στάση να πάρω λεωφορείο. Και παρότι ήταν σκοτεινός δρόμος, ερημιά και μόνο κανα δύο κυκλοφορούσαν, ντυμένη με τζην, αθλητικά και εντελώς απεριποίητη ένιωθα έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα.

Το ότι ντυμένη “γυναικεία” νιώθω ευάλωτη στα βλέμματα και τις προθέσεις των αντρών και ντυμένη σαν «άντρας» (ή έστω πιο incospicously) άνετα στα πετσί μου και έτοιμη “to take on the world” έχει να κάνει με το ότι η κοινωνία στην οποία μεγάλωσα (δηλ. η Κυπριακή) είναι κατά βάση ανδροκρατούμενη και δεν αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα στις γυναίκες (κατά το: δεν φταιει ο βιαστής αλλά εσύ που τον προκάλεσες) ή τα προσωπικά μου συμπλέγματα? Μήπως μας μεγάλωσαν να νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε έναν άντρα να μας προστατεύει ή είναι ο νόμος της φύσης ότι ο πιο αδύνατος σωματικά χρειάζεται κάποιον πιο δυνατό για προστασία?

Όπως και να έχει πάντως, θα το σκεφτώ πολύ πριν ξαναβάλω κάτι τέτοιο στο Λονδίνο. Ή τουλάχιστον θα φροντίσω να φορτίσω πρώτα το κινητό μου!

Ονειροκρίτης

Έβλεπα όνειρο τον Χιου Γκραντ και τη γιαγιά μου στην Κωνσταντινούπολη.

Φαντάζομαι αυτό είναι το υποσυνείδητο μου που μου λέει ότι δεν πάω καλά.

Δεν πάω καθόλου καλα!

Love sorry

Πως αποφασίζει κανείς μεταξύ του αριστερού λοβού που φωνάζει πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλά και οι συνθήκες είναι το λιγότερο δυσοίωνες και του δεξιού που ξελαρυγγιάζεται ότι οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν έτσι?

Είναι η αγάπη από μόνη της ποτέ αρκετή για το «και ζήσανε αυτοί καλύτερα» ή έχει σημασία τελικά ο σταβλίτης να πληρεί και άλλες προϋποθέσεις?

Τελικά είμαι ρεαλίστρια, αθεράπευτα ρομαντική ή απλά ανίκανη να αποφασίσω για τη ζωή μου?



Broken Strings

Reality check

Ξέρεις σίγουρα ότι μένεις Λονδίνο όταν πληρώνεις σχεδόν 10 λίρες για ένα σουβλάκι χωρίς καν τζατζίκι.









Και δε διαμαρτύρεσαι καν.

Blogging

E: Πότε καταλαβαίνεις ότι έχεις πάρει το blogging μια ιδέα πολύ μακρυά?


A: Όταν είσαι στην αυλή ενός ακαδημαϊκού ιδρύματος με έναν καθηγητή (μπορεί να είναι ο δικός σου μπορεί και όχι) πάτε με μια ομάδα άλλων μαθητών συζητώντας περί φιλοσοφικών και θετικών ζητημάτων προς μια διάλεξη, κάθεσαι στην αυλή και παρατηρείς τον κόσμο, σκέφτεσαι πόσες ομοιότητες έχει το σχολείο με τη φυλακή από άποψη κοινωνικών δομών και χαρακτήρων και ξαφνικά λες στον εαυτό σου πόσο καλή ιδέα για ποστ είναι ενώ έχεις ήδη σκεφτεί το μισό.

Και μετά κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και συνειδητοποιείς ότι τα πιο πάνω ήταν το όνειρο που έβλεπες όταν δεν ήθελες να σηκωθείς!

Update

«Ο ανάδρομος Ερμής στο ζώδιο σας φέρνει στην επιφάνεια τον κυνισμό που κουβαλάτε επί μονίμου βάσεως κυρίως σε ερωτικά θέματα. Σε συνδυασμό με την απώλεια όρεξης για οτιδήποτε παραγωγικό –παρόλη τη στοίβα εργασίας που πρέπει να διεκπεραιωθεί- και την αβεβαιότητα για τη ζωή σας, γίνονται τα νεύρα σας ζαρτιέρες. Μην ανησυχείτε, τα πράγματα μπορεί να γίνουν και χειρότερα. Η «νέα γρίπη» είναι μόλις ένα φτάρνισμα μακρυά. Αλλά ποιος θα τολμήσει να πλησιάσει?!»

Saturday night live

Καστ:
A: Άγνωστος σε μπαρ (πιθανό μέλος Ρώσσικης μαφίας)
dS: Γιουoρζ τρούλι
Φ: Φίλη

Μέρος: Μπαρ-κλαμπ μεσάνυκτα Σαβάτου όπου γίνεται ο κακός χαμός και είμαστε όλοι ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς πιθανότητα μετακίνησης ενός εκατοστού.

Α: Από που είστε?
(Γιατί κάνει μπαμ από μακρυά ότι τέτοιες εξωτικές καλλονές δεν είναι δυνατόν να είναι Αγγλίδες!)
Φ: Ελλάδα
Α: "Τι κάνεις, καλημέρα, γεια σου, είσαι πολύ όμορφη, σε αγαπώ, όπα"
dS και Φ: Α στο διάλο, είδες τα Ελληνικά!
Α: Μένεις Λονδινο?
dS: Ναι
Α: Πως σε λένε?
dS: (Τ'όνομα είναι του Θεού πες το κι ας πέσει χάμω), Spock
Α: Ντέηβιντ, χάρηκα
dS: Καταφατικό νεύμα (Εγώ να δεις!)
Α: Δώσε μου το τηλέφωνο σου (Τείνοντας μου το κινητό του)
dS: Όχι (κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου)

Επιμένει και μου δίνει το κινητό. Του το επιστρέφω ευγενικά και αρνούμαι το ποτό που μου προσφέρει και από το οποίο έχει πιει ήδη (δεν έχω βάλει και εμβόλιο ηπατίτιδας!)

dS: Σόρρυ, αλλά έχω μπόυφρεντ
Α: Να σου τηλεφωνήσω θέλω.
dS: Σορρυ, πρέπει να φύγουμε


Μπορεί κάποιος να μου πει πως χειρίζεσαι τέτοιες περιπτώσεις στις οποίες δεν θες να είσαι και σκύλλα, δεν υπάρχει πιθανότητα να απομακρυνθείς λόγω χώρου but no means no?

Πάλι καλά που ήμασταν έτοιμες να φύγουμε δηλαδή.

Make a wish

Το blog γιορτάζει και μοιράζει!



Καλά υπερβάλλω λίγο, απλά γιορτάζει.

Γιορτάζει τον ένα χρόνο ζωής του alter ego μου, της τηλεοπτικής μου περσόνας και των δημόσιων τοποθετήσεων μου!



Καλά εντάξει. Γιορτάζει τον ένα χρόνο ύπαρξης του υπό ψευδωνύμου ηλεκτρονικού ημερολογίου αλληλεπίδρασης μου με άλλες μορφές ζωής εκεί έξω. Ευχαριστημένοι?!


Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι το να ξεκινήσω blog μπορεί να μην ήταν μια life-changing experience αλλά αποτελεί τουλάχιστον μία από τις λίγες αποφάσεις που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια και για την οποία όχι μόνο δεν έχω μετανιώσει (ακόμα!) αλλά για την οποία συγχαίρω τον εαυτό μου επί καθημερινής βάσεως.


Καλά εντάξει, επί μηνιαίας!


Μου έχει μάθει καταρχήν τις τεράστιες δυνατότητες του ίντερνετ για αλληλεπίδραση με άλλους, τις οποίες σνόμπαρα επί χρόνια, μου έδωσε μία δημιουργική διέξοδο για τη γκρίνια και τη μιζέρια που με δέρνει συχνά εώς πολύ συχνά και το κυριότερο, ένα χρόνο μετά, νιώθω ότι κάποιες από τις πιο ουσιαστικές μου σχέσεις βρίσκονται στην οθόνη του υπολογιστή μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, how sad is that?! Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι υπάρχει ελπίδα και ότι αν επιστρέψω Κύπρο θα βρεθούν μερικοί άνθρωποι με τους οποίους πραγματικά θα ήθελα να κάνω παρέα. Και οι υπόλοιποι είναι μόλις ένα κλικ μακρυά. Κάτι είναι κι αυτό!

Θα ήθελα λοιπόν να τελειώσω αυτό το ασυνάρτητο κείμενο (το οποίο γράφεται επειδή έξω έχει λιακάδα και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να δουλέψω-στο Λονδίνο αν είναι δυνατόν!) ευχαριστώντας τους γονείς μου για τα υπέροχα γονίδια μου και το διαμέρισμα στο κέντρο, το TVmania που με εισήγαγε στο blog της Δρακούνας (και από κει με πήρε ο κατήφορος!), τον ανάδρομο Ερμή που με ώθησε στο να πάρω αυθόρμητες αποφάσεις (yes me!) and last but not least όλους εσάς που μοιράζεστε τις δημόσιες ανοησίες και ανασφάλειες μου, γεμίζετε τις βαρετές ώρες μου στη «δουλειά» όταν θα έπρεπε να χτίζω το CV μου και όχι να χαζεύω στο ίντερνετ και το κυριότερο επαναφέρατε την πίστη μου στο ανθρώπινο είδος και μια πολύ χρειαζούμενη νότα αισιοδοξίας!



Μήπως τελικά είναι life-changing experience?!

---------------------------------------------------------------------------------------------
ΥΓ: Αν βρίσκεστε κάπου κοντά κερνώ πραγματική τούρτα. Και όχι, δεν είναι επειδή βρήκα ένα πολύ ωραίο μικρό ζαχαροπλαστείο και ψάχνω δικαιολογία για να γουρουνιάσω!

Decisions, decisions

Φίλη: Αν τα λεφτά δεν ήταν πρόβλημα και μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις, τι θα ήθελες να κάνεις?

Χμμ. Σκεψ, σκεψ εντατικ (που λέει και ο πρόβατος).


dS: Θα ήθελα να μείνω στο Λονδίνο κανα δυο χρόνια ακόμα. Να βρω ένα καλό post-doc σε μία καλή ακαδημαϊκή και ερευνητική ομάδα που να ασχολείται επιτέλους με το θέμα μου και να μην είμαι φτερό στον άνεμο, να φτιάξω το CV μου, να μαζέψω εμπειρίες και να καταφέρω να απελευθερωθώ αρκετά ούτως ώστε ακόμα κι αν επιστρέψω Κύπρο μετά να μπορώ να ζήσω τη ζωή μου χωρίς να με ενδιαφέρει στο ελάχιστο τι θα πει ο κόσμος ακόμα κι αν ζω στην ίδια γειτονιά πάνω από τους γονείς μου και απέναντι από τους παππούδες μου!
*Sigh* Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει δυστυχώς να κάνω το αδιανόητο. Να κάνω κάτι που είναι τόσο εκτός του χαρακτήρα μου όσο και η αρχηγία του ελεύθερου κόσμου για τον Μπους. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να το κάνω...



*Sigh* τρις

Από αύριο ξεκινώ να δικτυώνομαι!





Καλά από μεθαύριο....




Α, και Καλό Πάσχα! Φάτε ένα αρνί και για μένα.

Mother Teresa

“What is it with women and our obsession to "fix" men? Why is it that all of us –young, older, educated or high school dropouts, career women or housewives- love to play mother Teresa? Why are we drawn to men that need us? Why is it that even when we go for the powerful, self-sufficient male we find something that needs “fixing”? Be it their career, their personal issues, their relationship with their father, their siblings, their children or their dead cat! Is it innate in us? Do we do it simply because we care? Because society has taught us that women should nurse and support? Or do we do it because “fixing” him would mean that he is finally our Mr. Perfect and that we have managed the unmanageable task of changing a man.”

Changes

«Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει κάτι. Νομίζω φταίει και η άνοιξη που μπαίνει σιγά σιγά. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς αλλά αισθάνομαι μια ανησυχία. Νιώθω σαν κάτι να λείπει. Ή μάλλον όχι, αυτό θα ήταν πολύ εύκολο για μένα. Νιώθω restless. Νομίζω χρειάζομαι μια αλλαγή στη ζωή μου. Μήπως να ξανακόψω τα μαλλιά μου κοντά?. Όχι, χρειάζομαι κάτι πιο δραστικό. Το πρόβλημα είναι ότι βαριέμαι εύκολα. Τώρα που το σκέφτομαι χρειάζομαι μια σταθερά στη ζωή μου. Χρειάζομαι κάποιον σταθερά στη ζωή μου για να μη βαριέμαι τους πάντες και τα πάντα. Χρειάζομαι κάποιον που θα αναστατώνει τον κόσμο μου για να μην καταντούν βαρετά όλα τα υπόλοιπα.»

Αυτά τα σκεφτόμουν την προηγούμενη εβδομάδα. Την προηγούμενη βδομάδα υπήρχε η πιθανότητα να επιστρέψω στην Κύπρο το καλοκαίρι μόνιμα για επαγγελματικούς λόγους. Αυτή η πιθανότητα δεν υπάρχει πλέον. Και δεν είμαι σίγουρη αν στεναχωριέμαι γι΄ αυτό ή όχι. Εντάξει, λυπήθηκα που δεν πέτυχε (κυρίως για τους υπόλοιπους) και ομολογουμένως θα ήταν καλή ευκαιρία αν μακροπρόθεσμα ήθελα να επιστρέψω Κύπρο –που μάλλον θέλω. Αλλά ένα μικρό κομμάτι μου ευχόταν να μην πετύχει (λες να το γρουσούζεψα εγώ?!). Τώρα βρίσκομαι πραγματικά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για τη ζωή μου και οι αποφάσεις που θα πάρω τώρα θα την επηρεάσουν σημαντικά στο μέλλον τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Τώρα δεν έχω την «εύκολη και ανέξοδη» λύση να επιλέξω. Τώρα πρέπει να δείξω τι πραγματικά αξίζω και δεν θα μπορώ να παραπονιέμαι και να γκρινιάζω όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Τώρα θα πρέπει να δεκτώ το κόστος της οποιασδήποτε επιλογής μου γιατί θα είναι αποκλειστικά δική μου.

------------------------------------------------
Τελικά δεν έκοψα τα μαλλιά μου κοντά.

Let the games begin!

Κατά γενική ομολογία έχω μια τάση να περιπλέκω τη ζωή μου. Ή μάλλον όχι τη ζωή μου. Τις σκέψεις μου και τις καταστάσεις. Με λίγα λόγια το «τόσο» το κάνω «ΤΟΟΟΟΟΣΟ»! Παρόλα αυτά, έχω ανακαλύψει προσφάτως ότι όσον αφορά τα αισθηματικά προτιμώ τις απλές καταστάσεις (στην αρχή τουλάχιστον!). Μι Τάρζαν, γιου Τζέην ένα πράγμα. Με κουράζουν απίστευτα τα παιχνίδια που παίζουν οι άντρες και οι γυναίκες για να κρατήσουν και καλά ένα επίπεδο και έναν εγωισμό και που απαιτούν τεχνικές Ηρακλή Πουαρό για να αποκρυπτογραφήσεις τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής! Και μπορεί να ξέρω πως παίζονται (γιατί είμαι και δεινή γνώστρια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης!) αλλά αρνούμαι να τα παίξω. Και το κυριότερο, αν δεν τα έπαιξα όταν ήμουν 18 θα τα παίξω τώρα που γέρασα?! Και καλά να με ρωτά η συγκάτοικος τι να απαντήσει στο τάδε μήνυμα από τον τάδε γκόμενο –ο οποίος τι να εννοεί ακριβώς άραγε?!- για να του λέει αυτό το πράγμα αλλά να είναι και χαλαρή, αλλά να καλούμαι να τα παίξω κι εγώ?!!

Γουστάρεις άνθρωπε μου και είσαι και άντρας με α^**&%ια?! Δήλωσε ξεκάθαρα τις προθέσεις σου και θα σε ειδοποιήσω κι εγώ για τις δικές μου. Και μετά να παίξουμε όσα παιχνίδια θέλεις! Αλλά να ξέρω κι εγώ τι αντιμετωπίζω. Έχεις βγει για κυνήγι ή απλά έβγαλες το σκύλο βόλτα? Γιατί το παίζεις εκ του ασφαλούς με μηνύματα καπνού? Περιμένεις να σιγουρευτείς ή μήπως περιμένεις να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα? Γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει! Αρκετή βοήθεια του κοινού πήρες! Εμένα μ’ αρέσουν οι δυναμικοί άντρες που ξέρουν να ρισκάρουν γιατί το αποτέλεσμα το αξίζει και με το παραπάνω και ξέρουν και να δέχονται την απόρριψη με αξιοπρέπεια γιατί καλύτερα να είσαι σίγουρος για το όχι παρά να διερωτάσαι για το ναι.

Α, στο διάλο! Συγχίστηκα πάλι!

Καλύτερα να μασάς

Σκηνικό: Εσωτερικό ταξί καθοδόν προς το αεροδρόμιο της Τάμπα


Κ: Ο Καθηγητής μου που έχει ζήσει 50 χρόνια Λονδίνο και έπαναπατρίσθηκε προ 9αετίας στον αφαλό της γης)


dS: Εγώ



-----------------------------------------

Κ: Που λες αυτό είναι ένα από τα πράγματα που δε μας αρέσουν (εμού και της συμβίας) στην Κύπρο. Όλοι είναι μια κλειστή παρέα και δεν θέλουν άλλους ενώ εμάς μας αρέσει να γνωρίζουμε καινούριο κόσμο. Και δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνεις.


dS: Συμφωνώ. Αλλά τα τελευταία χρόνια ειδικά βρίσκεις εναλλακτικά πράγματα να κάνεις στην Κύπρο. Το πρόβλημα είναι νομίζω η νοοτροπία. Κανένας δεν θέλει να κάνει κάτι άλλο. Κάτι πιο ενδιαφέρον. Και όταν παντρευτούν και μετά μένουν σπίτι. Γι' αυτό και έφυγα από την Κύπρο.


Κ: ??????!!!!!!


dS: (Shit shit shit! Γαμώτο γαμώτο γαμώτο!!! Είπαμε να σκέφτεσαι πριν να ανοίγεις το στόμα σου!)


dS: Εεεεεε, εννοώ ότι γι' αυτό χρειαζόμουν αυτό το εξάμηνο κάπου αλλού...





Τώρα λέτε να κατάλαβε ότι υπάρχει πιθανότητα να μη θέλω να επιστρέψω Κύπρο και ότι τα λεφτά για να έρθω Λονδίνο και καλά για κανένα εξάμηνο μου τα βρήκε under false pretenses?

Twilight Zone

Μόλις συνέβηκε κάτι πολύ σουρρεάλ και δεν αντέχω πρέπει να το πω κάπου. Από την άλλη δεν θέλω να το πω σε ανθρώπους που ξέρουν και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη γιατί είμαι και πολύ διακριτική γαμώτη μου! Οπότε τι μου μένει? Το βλογ μου!



Για να καταλάβετε: Πρόσφατα ήρθε Λονδίνο για 6 μήνες ένας παλιός και καλός φίλος από το Πανεπιστήμιο τον οποίο είχα και 2-3 χρόνια να δω αλλά πάντα είχαμε καλή σχέση (αγάπης-μίσους, τον έβριζα, με έβριζε, χαιρόμασταν και οι δύο). Και επειδή με τους καλούς φίλους you pick up where you left χάρηκα που ήρθε, βγήκαμε το Σάββατο πριν να φύγω να τον ξεναγήσω λίγο κέντρο γιατί μένει και zone 4, περάσαμε καταπληκτικά και τον πήρα να ξαναβγούμε σήμερα. Πήγαμε Camden town market, στη Βρετανική βιβλιοθήκη και μετά επειδή ήθελα να βάλω και πλυντήριο ήρθαμε να κάτσουμε λίγο σπίτι μου γιατί ήθελε να "γνωρίσει" και τη συγκάτοικο. Και out of the blue (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα) πήγε να με φιλήσει! Άσε που προς στιγμήν δεν κατάλαβα τι γινόταν γιατί το συγκεκριμένο ενδεχόμενο ήταν τόσο απίθανο! Φυσικά τον σταμάτησα αλλά OMG! Πως είναι δυνατόν? Θα ήταν σχεδόν αιμομικτικό. Μέχρι που τον ρώτησα αν έκανα κάτι για να νομίσει ότι ήθελα κάτι τέτοιο. We laughted it off αλλά όσο νάναι τώρα θα είναι πάντα εκεί. Γαμώτο! Και περνούσαμε τόσο ωραία.



Τουλάχιστον, όμως, μου απέδειξε ότι είχα άδικο. Όντως είναι αποφασιστικός και εξασκεί το άθλημα του πεσίματος (το έχει και ο Μπαμπινιώτης) ανεξαρτήτως κατάληξης. Ποτέ δεν πίστευα, όμως, ότι κάποιος θα έφτανε σε τέτοια άκρα για να αποδείξει ότι έχει δίκαιο! Και όχι, δεν πιστεύω ότι στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκόλ!

Ημερολόγιο καταστρώματος

Disclaimer: Ακολουθούν ασυνάρτητες σκέψεις από ταξίδι στις ΗΠΑ οι οποίες γράφτηκαν σε άτακτα χρονικά διαστήματα και κατόπιν απότομων αλλαγών στους κιρκάδιους ρυθμούς μου (το γνωστό jet-lag). Η συγγραφέας διατηρεί το δικαίωμα να μην γίνεται κατανοητή από όλους τους αναγνώστες.

• Το lounge της ΒΑ στο terminal 5 και η business class της είναι όλα τα λεφτά. Είχε δίκαιο η Princess που έλεγε «once you go up you can’t go back»! Πως θα ξαναταξιδέψω υπερατλαντικά χωρίς το προσωπικό μου και αναπαυτικότατο κουβούκλιο που γίνεται κρεβάτι στο upper deck, με προσωπική ταινιοθήκη και πραγματικά μαχαιροπήρουνα για το chocolate-caramel cheesecake μου?! Καταραμένη παλιοζωή και παλιοκοινωνία! (Περιττό να πω ότι ο μόνος λόγος που ταξίδεψα με στυλ ήταν επειδή ταξίδευα με τα μίλια του καθηγητή μου και φυσικά δεν θέλω να ξέρω καν πόσο θα κόστιζε αλλιώς).


• 
  Τα παιδάκια, όσο χαριτωμένα και να είναι, χρειάζονται έναν Ηρώδη όταν σε 2,5 ώρες πτήση (economy αυτή τη φορά) δεν σταματούν λεπτό είτε να τσιρίζουν είτε να τραγουδούν. Αυτά να τα ακούν ορισμένες που θέλουν να γίνουν μανάδες χτες!


• 
  Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο στην Τάμπα ένιωσα ένα πολύ οικείο συναίσθημα το οποίο μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να αποκωδικοποιήσω. Ήταν η ίδια υγρασία με το αεροδρόμιο της Λάρνακας. I was home!


• 
  Μισώ μισώ μισώ τα Αμερικάνικα τελωνεία! Παρότι ρώτησα 2 φορές (και στο Λονδίνο και στο Σικάγο) αν μπορούσα να κλειδωσω τη βαλίτσα μου και μου είπαν ότι ήταν εντάξει για πτήσεις προς τις ΗΠΑ, όταν έφτασα βρήκα τη βαλίτσα μου με κομμένη κλειδαριά. Και μόλις την είχα φτιάξει! Και φυσικά επειδή ήταν κλειδωμένη δεν την άνοιξαν μόνο, την ανακάτεψαν και καλά καλά! Κάνω λάθος ή δεν επιτρέπεται να ανοίγουν τη βαλίτσα σου χωρίς να είσαι παρών? Αυτό συν το προαναφερθέν παιδάκι που στρίγγλιζε επί 2 ώρες ενώ το βιολογικό μου ρολόι έλεγε περασμένες 5 το πρωί έφτασα στο ξενοδοχείο μέσα στα νεύρα. Ενόψει του τετελεσμένου της κατάστασης,όμως, έβρισα κανα δεκάλεπτο και κοιμήθηκα.


• 
  Παρότι επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά το πόσο πιο ανοιχτοί, ευπροσήγοροι και φιλόξενοι είναι οι Αμερικανοί σε σχέση με τους Ευρωπαίους και πάλι δεν θα ήθελα να ζήσω εδώ. Η Ευρώπη έχει μια ποιότητα –σαν φιλμ νουάρ του γαλλικού κινηματογράφου- που μου ταιριάζει περισσότερο. Επίσης, δεδομένου του μεγέθους των μερίδων θα έπρεπε να αλλάξω το όνομα μου από drSpock σε drΒουβάλα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα!


• 
  Έμαθα γκολφ! Και έχω και τη φουσκάλα στον αριστερό μου αντίχειρα για να το αποδείξω! Όταν αρχίσεις να βρίσκεις τη μπάλα γίνεται αρκετά διασκεδαστικό, αρκεί να θυμάμαι να μην λυγίζω τον αριστερό μου αγκώνα. Και να πάρω ένα γάντι!


• 
  What a waste. Έμενα μόνη μου σε σουίτα με σαλόνι μεγαλύτερο από του διαμερίσματος μου στη Λευκωσία και κουζίνα μεγαλύτερη από του διαμερίσματος στο Λονδίνο. Χάθηκε να ταξίδευα με το γκόμενο! Τουλάχιστον θα είχε νόημα το υπέρδιπλο. Και για να γίνω και λίγο μελό, όπως είπε και η Princess κάποτε όταν της εξέφρασα το θαυμασμό μου που είχε μείνει σε σουίτα στο Woldorf Astoria καλεσμένη ενός συνεδρίου «yes, but I had no one to share it with». Καταραμένες ορμόνες!


• 
  Με εκνευρίζουν οι ξανθιές Αμερικανιδες με την ηλίθια προφορά. Μπορεί να μην είναι (όλες) χαζές αλλά δεν παύουν να μ’εκνευρίζουν. Το ίδιο ξανθές Γερμανίδες φερ’ειπείν είναι μια χαρά.


• 
  Για όσους νομίζουν ότι επειδή ήρθα στη Φλόριδα αυτόματα έχω πάει στο Maiami, στα Κeys και ξάπλωνα όλη μέρα στην πισίνα, έχω να δηλώσω ότι πήγα το πολύ μέχρι πιο κάτω (στο φημισμένο? Tarpon Springs με την ελληνική σφουγγαράδικη παροικία) και έκατσα μόλις 2 ώρες στον ήλιο. Όλο τον υπόλοιπο καιρό πήγαινα σαν καλό παιδάκι στο συνέδριο και δούλευα στον υπολογιστή για την παρουσίαση στο Σικάγο. Τα Κeys τα είδα μόνο στο CSI Miami!


• 
  Έφαγα τηγανητό αλλιγάτορα (New Orleans style) στο Σικάγο και ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς είχε γεύση μεταξύ κοτόπουλου και αστακού αν και με τόσα μπαχαρικά δεν κατάλαβα και πολλά.


• 
  Ήμουν στο Σικάγο την ημέρα του Αγίου Πατρικίου και δεν πήγαμε καν down-town να δούμε το ποτάμι που είχε βαφτεί πράσινο! Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν ταξιδεύεις για δουλειά με τον καθηγητή σου. Τι νομίζα, ότι οι Αμερικανοί θα μας φιλοξενούσαν τσάμπα? Εργασία και χαρά και άλλα 2 papers προστέθηκαν στη στοίβα των άλλων 5 που έχω να γράψω μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες αν είναι να «χτίσω» το CV μου. Γιατί δεν έγινα δημόσιος υπάλληλος?!


• 
  Γέρασα. Πάει και τελείωσε! Μέχρι πρόπερσι μου έπαιρνε μια μέρα να ξεπεράσω το jet-lag, αν το έπιανε και καθόλου το μάτι μου δηλαδή. Τώρα, μετά από 10 μέρες σχεδόν σε άλλη ήπειρο εξακολουθώ να ξυπνώ χαράματα και να μην μπορώ να κοιμηθώ καλά. Το επόμενο βήμα θα είναι να θέλω να γίνω μάνα!


• 
  Επέστρεψα! Δεν το πιστεύω ότι έχει περάσει ήδη σχεδόν ο μισός μου χρόνος στο Λονδίνο. Δεν θέλω να φύγω. Αλλά ακόμα να αποφασίσω τι θα κάνω. Λέω να κοιμηθώ κανα 12ωρο πρώτα και μετά έχει ο Θεός. Ή η τυφλή τύχη. Ή οι επιλογές μου. Ή και τα 3. Χρειάζομαι ύπνο!
  
  

Credentials

Προχτές χάζευα λίγο trash tv να περάσει η ώρα (30 τόσα κανάλια και τίποτα αξιόλογο, παίρνω πίσω ό,τι είπα για την κυπριακή τηλεόραση!) και έπεσα πάνω σε μια εκπομπή όπου διάφοροι διαγωνίζονται για να γίνουν ο Βρετανός φίλος της Πάρις Χίλτον (BBF). Και μία από όλες αυτές είχε από κάτω ως ιδιότητα "μοντέλο και blogger".

Δεν το ήξερα κι εγώ να το βάλω στο βιογραφικό μου ότι διατηρώ και blog! Να γιατί δεν θα πάω μπροστά στη ζωή μου. Δεν ξέρω πως να φτιάξω σωστά το βιογραφικό μου! Έπρεπε να λέει διδάκτωρ ... , blogger και σχολιάστρια κοινωνικού περιεχομένου σε πληθώρα blog. Μήπως βρω και κανένα post-doc της προκοπής δηλαδή!

Αυτό είναι που λένε τέλειωσα το Πανεπιστήμιο της ζωής με άριστα?!

«Το περπάτημα βλάπτει σοβαρά τη ψυχική σας διάθεση»

Μείον 1 για το Λονδίνο. Το περπάτημα.

Όποτε περπατώ για πάνω από 5 λεπτά -δηλαδή κάθε μέρα- δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Τα πάντα. Τα διλήμματα για την πορεία της ζωής μου, τα what if μου, τα ίσως και τα μη μου. Εν ολίγοις αυτά που συνήθως με χαλάνε.

Γιατί να μην μπορώ κι εγώ να είμαι μια χαζοχαρούμενη, απόλυτα ικανοποιημένη με τη ζωή μου, χωρίς να θέλω ποτέ τίποτα παραπάνω και πάντα σίγουρη για τις -δήθεν- επιλογές μου? Γιατί να πρέπει πάντα να αμφισβητώ και να αμφιβάλλω? Γιατί να μην είμαι ποτέ σίγουρη για το τι θέλω ή για το πως να το αποκτήσω? Πόσο πάει επιτέλους μια λοβοτομή?!


On the bright side of things, τουλάχιστον γυμνάζομαι!



ΥΓ1:Θέλω και τα δικά μου παιδιά μια μέρα να μπορώ να τα πηγαίνω σε παραστάσεις μπαλέτου και όπερας. Θα γίνει ποτέ κανένα Μέγαρο μουσικής στην Κύπρο ή θα πρέπει να παντρεφτώ πιλότο?!

Μαθήματα ζωής 1 ½

Η ζωή στον ομφαλό του κόσμου (και φυσικά δεν εννοώ την Κύπρο) εξελίσσεται πολύ καλά μέχρι στιγμής. Αρκεί να δηλώσω ότι ως μόνιμη κάτοικος Κύπρου τα τελευταία 5 χρόνια δεν είχα τόσο έντονη κοινωνική ζωή όσο ως προσωρινή κάτοικος Λονδίνου τις τελευταίες 3 βδομάδες. Βέβαια, τώρα καταλαβαίνω πως είναι να δουλεύεις κανονικά ωράρια και να σου μένει μόνο το Σου Κου για να κάνεις οτιδήποτε άλλο, εξού και αισθάνεσαι ότι πρέπει να βγεις γιατί αν δεν το κάνεις τώρα ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι το επόμενο Σου Κου! Γι’ αυτό και έχω χαθεί ολίγον τι (κοιμάστε όλοι με τις κλάτσες, το ξέρω!).

Επίσης, συνειδητοποίησα πόσο ενδιαφέροντες άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο. Και οι περισσότεροι είναι εδώ! Είναι καταπληκτικό να γνωρίζεις ετσι στο άσχετο ανθρώπους στην ηλικία μου που δηλώνουν entrepreneurs (και όχι developers με τα χωράφκια του παππού τους!) και οι οποίοι έχουν δημιουργήσει και διευθύνουν 2-3 εταιρίες από μόνοι τους. Ανθρώπους που έχουν γυρίσει τον μισό κόσμο και μιλούν 2 εώς 6 ξένες γλώσσες και παρόλαυτα θεωρούν τον εαυτό τους average. Και είναι ωραίο να είσαι σε μια χώρα στην οποία το νεαρό της ηλικίας σου δεν αποτελεί μελανό σημείο στο CV σου. (Στα αρνητικά το ότι αρχίζω να νιώθω ότι δεν έχω αξιοποιήσει τη ζωή μου όσο θα έπρεπε αλλά προσπαθώ!)

----------------------------------------------------------------------------------------------
Προχτες πήγα με τη συγκάτοικο σε ένα house party κάποιου που γνώρισε στο εστιατόριο που είχαμε πάει με τους Ισπανούς το προ-προηγούμενο Σάββατο και το οποίο τελικά ήταν απέναντι από το σπίτι μας (μια παθκιά το Λονδίνο δεν το συζητώ!). Πολύς κόσμος, πάνω κάτω στην ηλικία μου, αρκετά ωραία παιδιά αλλά παρόλαυτα ένιωθα κάπως. Γνώρισα λίγο κόσμο αλλά κυρίως ένιωθα σαν να ήμουν παρατηρητής και όχι συμμετέχων στο όλο δράμα. Καθόμουν σε μιαν άκρη και παρατηρούσα τον κόσμο να πίνει, να μιλά, να φλερτάρει, να τσαλαπατάται και έκανα σενάρια με το μυαλό μου προσπαθώντας να τους ψυχολογήσω. Βέβαια, ίσως να φταίει το ότι δεν είμαι και ιδιαίτερα κοινωνική (London or no London) και σε μέρη με τόσο άγνωστο κόσμο δεν νιώθω και τόσο άνετα για να αλληλεπιδρασω. Κατά βάση προτιμώ πιο οικίες καταστάσεις. Ίσως να είναι ο μηχανισμός άμυνας μου. Όταν νιώθω αμήχανα, αποστασιοποιούμαι και μπαίνω σε μια κατάσταση υπεράνω όπου όλοι οι άλλοι είναι ηθοποιοί σε ένα έργο που σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μου.

Δεν έκατσα πολύ γιατί ούτως ή άλλως είχα πάει κατευθείαν από ένα δείπνο γενεθλίων στο οποίο είχα πιει και ένα ποτήρι σαμπάνια και λίγο κρασί και στη δεύτερη βότκα πορτοκάλλι άρχισα να ζαλίζομαι ελαφρώς, οπότε έφυγα. (Ακόμα να ανακαλύψω πως είμαι ελαφρώς μεθυσμένη αλλά μέχρι στιγμής στα 2-3 ποτά είμαι μια χαρά -who would have thought!) Βέβαια η συγκάτοικος κατέληξε με παρεπόμενα μέθης και τον οικοδεσπότη, έναν 23άχρονο όπως απεδειχθει αργότερα, δίμετρο, ξανθό, γαλανομάτη Δανό τραπεζίτη!


ΥΓ: Το καλύτερο μέρος για να γνωρίζεις κόσμο είναι όταν βγαίνεις έξω για τσιγάρο αλλά πόσες κακές συνήθειες να ξεκινήσω η γυναίκα?!

Μαθήματα ζωής 1

Επιτέλους κατάλαβα πόσο εύκολο είναι το casual μπαλαμούτιασμα (ή/και σεξ) σε μια πόλη where everything goes και ειδικά αν έχεις πιει και μερικά ποτά παραπάνω.





Μην ενθουσιάζεστε αγαπητοί μου εν Χριστώ αδερφοί και αδερφές (no pun intented!). Δεν έχω κυλίσει στο βούρκο της αμαρτίας ακόμα δεν ήρθα -δώστε μου μερικές εβδομάδες ακόμα τουλάχιστον! Απλώς βγήκα έξω το Σάββατο βράδυ με τη νέα μου συγκάτοικο (30άρα, δικηγόρο), ένα γνωστό της και ένα φίλο του επισκέπτη από Μαδρίτη (όλοι Ισπανοί) για φαγητό και ποτά. Η βραδιά κυλούσε πολύ καλά μπορώ να πω και η παρέα ήταν μια χαρά (αρχίζω να συμπαθώ τους Ισπανούς). Τελειώσαμε το φαγητό και πήγαμε απέναντι σε ένα μπαρ/κλάμπ για να συνεχίσουμε τα ποτά. Η συγκάτοικος μου είχε ήδη αρχίσει να μεθά ελαφρώς (3 διαφορετικά ποτά στο φαγητό και μια μπύρα από το σπίτι) και συνέχισε δυναμικά στο κλαμπ μαζί με τους άλλους. Εδώ να πω ότι και οι δύο ήταν ιδιαιτέρως ευγενικοί και κύριοι και δεν τους πείραξαν καθόλου τα ποτά. Δεν έδειξαν προτίμηση στη μια ή την άλλη και χορεύαμε όλοι μαζί. Βέβαια, ο ένας (investement banker το επάγγελμα, έχει σημασία) χούφτωνε ελαφρώς όπου έβρισκε και τις δύο αλλά ας πούμε ότι το δικαιολογούσε ο χορός. Η συγκάτοικος εν τω μεταξύ είχε γίνει κουδούνι. Σε κάποια φάση και ενώ χόρευαν οι δυο τους, χάθηκαν και τους βρήκαμε να μπαλαμουτιάζονται αγρίως στους καναπέδες. Κάπου εκεί θυμήθηκα το Σκέπτικ που σχολίασε ότι στα ραντεβού στο Λονδίνο αντί ρομαντικών ξεμοναχιασμάτων στις ερημιές, πίνεις και φροντίζεις η άλλη να πιει περισσότερο από σένα! Επίσης, συνειδητοποίησα πόσο καλός πρέπει να είναι στη δουλειά του ο Ισπανός. Επένδυσε εξίσου και στις δύο, χωρίς να δείχνει προτίμηση και διπλασίασε τις πιθανότητες του να του κάτσει μία. Κάπου εκεί έφυγα με τον άλλον -ο οποίος κατέληξε δυστυχώς με τη sober one-τον αποχαιρέτησα, πήρα ένα ταξί και πήγα σπίτι. Βέβαια, εν τέλει ο τραπεζίτης ήταν κύριος μέχρι τέλους αφού έφερε τη συγκάτοικο μου μέχρι το σπίτι (αφού τη ξαναπήγε στο κλαμπ όπου είχε χάσει τη τσάντα της και τη βρήκαν) και έφυγε χωρίς περαιτέρω.


All in all, περάσαμε πολύ καλά, κατάλαβα επιτέλους πως μπορείς να γνωρίζεις αγνώστους σε κλαμπ (γνωρίσαμε και 2-3 από αυτούς) και πως γίνονται αυτές οι δουλειές (έστω και από δεύτερο χέρι) και θυμάμαι και ακριβώς τι έγινε σε αντίθεση με τη συγκάτοικο μου η οποία έχει μια μικρή διάλειψη μνήμης και ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να ξαναπιεί!





--------------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ1: Προς υπεράσπιση μου, προσπάθησα να πιω αλλά με ένα δάκτυλο Μοχίτο, 2(?) κρασί και μισό καρπουζοκοκταίηλ (πολύ καλό!) που κατάφερα να πιω πως να μεθύσω? Την επόμενη φορά υπόσχομαι να προσπαθήσω περισσότερο!

W1U 6EA

Αυτο ήταν λοιπόν. Δηλώνω πλεόν και επίσημα κάτοικος Λονδίνου και μέχρι στιγμής το λατρεύω παρόλα τα χιλιόμετρα που έχω κάνει κουβαλώντας την προίκα μου και κάτι παραπάνω στον ώμο.



Μέχρι που ξεκίνησα και γυμναστήριο σήμερα με κάτι που λέγεται circuit training και από ότι φαίνεται ή εγώ είμαι ακόμα πιο αγύμναστη από ότι νόμιζα ή όλοι οι άλλοι είναι πιο fit από μένα! Ο τύπος με τον οποίο ήμουν ζευγάρι πρέπει να είναι πολύ exercise freak αλλά δεν μπορώ να πω, μου έδινε κουράγιο ακόμα κι όταν παράπαια από έλλειψη οξυγόνου (να το κάνω τελικά εκείνο το διάφραγμα?) και υπερβολική παραγωγή γαλακτικού οξέος στους μυς (τους ποιους?!) μου. Σε κάποια φάση μάλιστα τον ρώτησα αν ξέρει τεχνητή αναπνοή just in case! Αλλά αναλόγως καλά τα πήγα. Αύριο έχω και cardio fitbox ό,τι κι αν είναι αυτό! Ευτυχώς μένω αρκετά κεντρικά και δεν χρειάζεται να κάνω ντους εκεί γιατί δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να συνηθίσω τα κοινά ντους ή την απόλυτη γύμνια στα αποδυτήρια. Εντάξει, μπορεί να είμαι σεμνότυφη αλλά προτιμώ το privacy του σπιτιού μου για να γδυθώ άνετα. Οι άλλοι, βέβαια, μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.



Αυτά προς το παρόν. Τελικά είμαι πιο busy από ότι νόμιζα και ούτως ή άλλως αποφάσισα ότι πρέπει να δουλέψω σκληρά (ή γενικά να δουλέψω!) αυτό το εξάμηνο. Οψώμεθα.

Απορίας άξιο ή και άλλαξε το?

Ξέρετε εκείνη την εκπομπή που παίρνουν κάποιον με ένα άσχημο χαρακτηριστικό και του αλλάζουν τα φώτα στις πλαστικές για να γίνει κύκνος? Ε, λοιπόν από το ελάχιστο που είδα ψες τυχαία μου γεννήθηκε η εξής απορία. Γιατί κάποιος/α, ο οποίος/α μπορεί να έχει μεν γαμψη μύτη, αλλά να έχει βρει τον έρωτα της ζωής του, να είναι παντρεμένος/η με παιδιά, με ικανοποιητικές φιλικές σχέσεις, δουλειά και τα συναφή να υποβάλει τον εαυτό του σε τέτοια ταλαιπωρία (μιλάμε για πολλές εγχειρήσεις) και δημόσιο εξευτελισμό (σε έχει δει όλο το Πανελλήνιο με τις γάζες και το βυζί χύμα, δεν το συζητώ!)? Και να πεις ότι δεν βλέπονται με τίποτα? Οι περισσότεροι είναι φυσιολογικότατοι άνθρωποι που τους βλέπεις στο δρόμο κάθε μέρα χωρίς να στριγκλίζουν τα παιδάκια στο διάβα τους. Με ανθρώπους δίπλα τους που προφανώς τους εκτίμησαν και τους αγάπησαν γι’ αυτό που είναι. Εγώ ξέρω κόσμο που δεν χρειάζεται καμία πλαστική και δεν έχει τόσο φυσιολογική ζωή! Άσε που όταν μπεις στο χορό θα χορέψεις. Εσύ μπορεί μεν, να θέλεις πλαστική μύτης, αλλά πάρε και μια λιποαναρρόφηση να έχεις γιατί πως θα βγεις αύριο στα καταστήματα που είναι όλα για ανορεξικές (εδώ συμφωνώ!). Βάλε και λίγο βυζί να βρίσκεται. Πάρε λίγο και το πηγούνι μια που είμαστε εδώ. Κάνε και μια βλεφαροπλαστική. Ο σκοπός είναι να νιώσεις καλύτερα για τον εαυτό σου ή να μην τον αναγνωρίζεις κάθε πρωί στον καθρέφτη?!

Από την άλλη δεν ξέρω πως θα ένιωθα εγώ αν είχα κάτι ιδιαίτερα άσχημο πάνω μου αλλά αν είχα μια σχετικά φυσιολογική ζωή και κάποιον να με αγαπά γι’ αυτό που είμαι δεν νομίζω να έκανα κάτι τέτοιο. Το πολύ πολύ να έκανα λίγη δίαιτα, να πήγαινα και κανένα κομμωτήριο μέσα μέσα και στην τελική να μάζευα λεφτά για εκείνη την πλαστική μύτης! Αλλά να αλλάξω τα πάντα και δει δημόσια, θα το έκανα μόνο για να έχω κάτι να γράψω στο βλογ μου (not)!

Dating 101

Α: άντρας συνοδός
dS: εγώ
Με Italics το τι σκεφτόμουν

Α: Που θέλεις να πάμε τωρά? (μετά από φαγητό και βόλτα στη Λήδρας)
dS: Δεν ξέρω? Τι επιλογές έχω?!
Α: Πάμε κάπου που φαίνεται όλη η Λευκωσία?
dS: Στο Σκαλί?
Α: Όι. Κάπου αλλού στα Λατσιά.
dS: ΟΚ! Πάμε. (ευκαιρία να μάθω και άλλα μέρη)


Φτάνουμε κάπου στην ερημιά και σταματούμε για να κάνει και ένα τσιγάρο αφού του ζήτησα ευγενικά πριν να μην καπνίσει πάνω στο χοιρινό μου.

dS: Ξέρεις πως λενε τζείνο τον αστερισμό (δείχνω γυρισμένη προς το παράθυρο) που μοιάζει με Τοξότη? (Το Αλτσχάϊμερ μου μέσα, πως τον λεν, εν να σπάσω). Είχα ένα φίλο που μου τα μάθαινε...

Ξαφνικά νιώθω ένα χέρι στην πλάτη της θέσης μου και εκείνον να μυρίζει τα μαλιά μου

dS: (WTF?! ... Ερημιά+αστέρια = textbook περίπτωση εθελούσιου ξεμοναχιάσματος. OMG! Πόσον ηλίθια είμαι?! )

dS: (Γυρίζοντας) Εν κάμνεις τζείνο το τσιγάρο καλύτερα?!


Νομίζω χρειάζομαι επειγόντως οδηγίες για dating!


---------------------------------------------------------------------
Γενική διευκρίνηση και τοποθέτηση: Το ότι ο συγκεκριμένος εγούσταρε εκατάλαβα το. ΤΟΣΟΝ ηλίθια και αφελής εν είμαι! Αλλά εκεί που χωλαίνει το CV μου είναι στον τομέα 'εμπειρία'. Εξού και δεν έκαμα κατευθείαν τον συνειρμό: ερημιά+θέα=ξεμονάχιασμα, αλλά ούτως ή άλλως υπέθεσα ότι η μέχρι στιγμής στάση μου θα τον απέτρεπε από παρόμοιες επιχειρήσεις (το default mode μου είναι keep your distance). Βγήκα μαζί του γιατί είχε τα κότσια να το ζητήσει (δις) χωρίς μεσολαβήσεις και inside πληροφορίες και γιατί μπορούσε να αρθρώσει μία ολοκληρωμένη άποψη. Επίσης, γιατί αποφάσισα να μην απορρίπτω τον κόσμο από την πρώτη ματιά. Το ότι είχε τα αρχ%*α να δοκιμάσει κάτι χωρίς να γίνει πιεστικός είναι υπέρ του. Εξάλλου, το ότι βγήκα μαζί του δεν σημαίνει οτιδήποτε. Δεν θυμάμαι να υπέγραψα κάτι και δεν νομίζω ότι κοροϊδεύω κανέναν εφόσον η στάση μου δεν παραπλάνησε κανέναν. (Πάντως, φαντάζομαι η παρέα μου ήταν αρκετά καλή γιατί θέλει να με ξαναδεί!) Having said that, έχω πρόβλημα με το να απορρίπτω κόσμο. Δεν μπορώ να ρίξω χυλόπιττα, νιώθω άσχημα για τον άλλο. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει και ότι θα του κάτσω! Απλά συνήθως όταν διακρίνω ενδιαφέρον από κάπου που δεν θα ήθελα απομακρύνομαι διακριτικά (βασικά δεν με ξαναβλέπουν!) ούτως ώστε να αποφύγω την ανάγκη για ανοικτή τοποθέτηση (είπαμε είμαι Ζυγός!). Βασικά, ό,τι και να γίνει τζείνον τον οδηγό χρειάζομαι τον!

"Ανακοίνωση"

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ!

"Αν δείτε μία φωτογένεια, γένους θηλυκού, να κυκλοφορεί αποπροσανατολισμένη στη Λευκωσία προσπαθήστε να την πιάσετε κουβέντα και ειδοποιείστε με ΑΜΕΣΑ στο 99ΧΧΧΧΧΧ ή πάρτε τηλέφωνο την αστυνομία. Θα δωθούν αξιόλογα εύρετρα (μια κούτα γαριδάκια του Λαϊκού). Είναι δική μου και με έχει εγκαταλείψει σκληρά και αλύπητα, ελπίζω λόγω κάποιου ατυχήματος ή παρεξήγησης και όχι μόνιμα. "

"ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΛΕΩ, ΘΑ ΦΑΡΜΑΚΩΘΩ!"

ΥΓ: Θέλω να ξέρω τι κάμερα χρησιμοποιούν για να βλέπονται όλες αυτές στην τηλεόραση που από κοντά είναι χάλια και γιατί δεν την χρησιμοποίησαν και για μένα που εκ του σύνεγγυς είμαι και μία κουκλάρα! Κυκλώματα παιδί μου, τι να πεις?!

New Year!

Δεν μ’ αρέσουν οι απολογισμοί και δεν κάνω ποτέ new years resolution. Για μένα η πρωτοχρονιά είναι απλά μια άλλη μέρα μετά την οποία θα πρέπει να θυμάμαι να αλλάζω τη χρονολογία στις ημερομηνίες μου.

Πέρσι, όμως, τέτοια εποχή με είχε πιάσει μια μικρή κατάθλιψη του τύπου τι κάνω με τη ζωή μου και που πάω από δω και πέρα. Με είχε πιάσει για πρώτη φορά η κρίση των late twenties και η συνειδητοποίηση του ότι μεγαλώνω (και μυαλό δε βάζω). Είχα χωρίσει και πριν μερικούς μήνες, ένωθα μόνη και έρημη, βλογ δεν είχα τότε να τα πω να ξαλαφρώσω, πήρα τον ακατανόμαστο μες στα μαύρα μεσάνυκτα. Με βοήθησε κάπως δε λέω αλλά η γενική μαυρίλα δεν πέρασε. Ουσιαστικά, το μεγαλύτερο μέρος του 2008 πέρασε ζώντας μηχανικά και κλείνοντας ακαδημαϊκές εκκρεμότητες χωρίς ουσιαστικά να αφήνω τον εαυτό μου να πολυσκεφτεί το τι νιώθω. Γιατί τα θυμάμαι όλα αυτά? Γιατί χωρίς να έχει συμβεί κάτι συνταρακτικό στη ζωή μου -ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει- φέτος τέτοια εποχή (τον τελευταίο καιρό δηλαδή) νιώθω αισιόδοξη. Την κρίση της ηλικίας την πέρασα πριν καν να έρθουν τα γενέθλια μου και για πολύ λίγο, νιώθω πιο ώριμη και ταυτόχρονα λιγότερο λογική (das ist gude!) και για πρώτη φορά έχω την εντύπωση ότι η ζωή μου παίρνει το σωστό δρόμο. Ξυπνάω το πρωϊ και ενώ ακόμα δεν βρίσκω κάποιον ιδιαίτερο λόγο για να σηκωθώ στην ώρα μου (και μάλλον δεν θα βρω ποτέ!), εντούτοις χαμογελάω και βρίσκω πολύ περισσότερους λόγους για να χαμογελάσω κάθε μέρα. Βέβαια, κοιμάμαι εναλλάξ στις δύο πλευρές του κρεβατιού μου για να ‘κάτσει’ ομοιόμορφα πράγμα που θα ήταν πιο εύκολο αν κοιμόταν κάποιος πλάι μου, αλλά μικρό το κακό!

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Γιατί, εν μέρει, το χρωστάω και στο βλογ μου και κατά συνέπεια και σε όλους εσάς (όποιοι και να είστε) και σήμερα –πρώτη μέρα του 2009- θέλω να σας πω ευχαριστώ και καλή συνέχεια με τη νέα χρονιά που προμηνύεται αισιόδοξη!