To Facebook or not to Facebook?

Είδα σήμερα το “Κουτί της Πανδώρας” με θέμα το Facebook και γενικά τα ηλεκτρονικά social networking και με έβαλε σε σκέψεις. Καταρχήν, δεν ήξερα ότι το ηλεκτρονικό συμβόλαιο που υπογράφεις για το Facebook δίνει στους ιδιοκτήτες τα πνευματικά δικαιώματα για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ανεβάσεις στο διαδίκτυο. Το γεγονός δε, ότι τα περισσότερα προφίλ είναι επώνυμα αρκεί από μόνο του για να καταλάβεις τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν δημοσιοποιείς τα προσωπικα σου δεδομένα τόσο σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο. Εγώ φαίνεται ανήκω στην προηγουμενη γενιά που θεωρεί τα προσωπικά δεδομένα...προσωπικά και θα ήθελα να ξέρω που τα δίνω, γιατί τα δίνω και αν δίνω περισσότερα από αυτά που χρειάζονται, γιατί προφανώς οι νέοι σήμερα δεν νοιάζονται ιδιαίτερα. Άλλωστε, γράφουν οι ίδιοι όλες τις λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής δημόσια (όνομα και μη χωριό!).

Πέρα, όμως, από αυτούς τους κινδύνους οι σημερινοί 18άρηδες και 20άρηδες ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα η οποία δεν συμπληρώνει απλώς μερικές φορές τον πραγματικό κόσμο αλλά τον έχει αντικαταστήσει ακόμα και πλήρως. Φτιάχνουν την προσωπικότητα τους λειτουργώντας σε έναν κόσμο όπου οι πράξεις σου δεν έχουν συνέπειες, όπου μπορείς να αγοράσεις και να πουλήσεις του «φίλους» σου με εικονικά λεφτά που απέκτησες πουλώντας εικονικά ναρκωτικά και όπου γενικά είσαι ό,τι δηλώσεις. Και αμφιβάλλω αν δηλώνει κανένας φτωχός, άσχημος και προβληματισμένος! Κι όταν κάποιος νιώθει αποτυχημένος ή ανικανοποίητος στη ζοφερή πραγματικότητα γιατί να μην περνά τις μέρες και τις νύχτες του μπροστά από μια οθόνη όπου μπορεί να γίνει οτιδήποτε χωρίς κόπο και συνέπειες και οι «φίλοι» του μετριούνται σε εκατοντάδες? Αυτό, όμως, μας αφαιρεί την ικανότητα να αλληλεπιδρούμε σε διαπροσωπικό και πραγματικό επίπεδο. Ακόμα κι όταν αφήνουμε την οθόνη του υπολογιστή για να βγούμε έξω δεν μπορούμε εκει όπως στο ίντερνετ- να πούμε ψέματα για τη δουλειά μας ή το χρώμα των ματιών μας. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ανεπαρκή (αφού όλοι στο ίντερνετ είναι τόσο υπέροχοι) εαυτό μας, δεν ξέρουμε πως να συμπεριφερθούμε και πως να μιλήσουμε με κάποιον που μας κοιτάζει στα μάτια και που αν μας πληγώσει δεν θα μπορέσουμε να τον κάνουμε delete από τις επαφές μας χωρίς δεύτερη σκέψη.

Από την άλλη, αν τα πράγματα και οι κοινωνικές δομές αλλάζουν –που αλλάζουν άρδην- εμείς μπορούμε να μείνουμε στατικοί? Ποιος μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς ίντερνετ και κινητό τηλέφωνο όταν μόλις πριν 10 χρόνια μας ήταν άγνωστα και νομίζαμε άχρηστα? Και αν η ηλεκτρονική επικοινωνία με ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ από κοντά είναι η μόνη εναλλακτική που έχουμε στην παντελή έλλειψη επικοινωνίας που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες?

Χτες απέρριψα για άλλη μια φορά την προτροπή μιας φίλης μου να μπω κι εγώ Facebook λέγοντας της ότι άτομα με τα οποία έχω να μιλήσω από το δημοτικό δεν θέλω να τα ξαναβρώ –και δει ηλεκτρονικα- και πως δεν βλέπω το λόγο να μπω κι εγώ σε ένα site αυτοδιαφήμισης και αυτοπροβολής όπου όλοι προσπαθούν να πείσουν τους άλλους πόσο ωραίοι, έξυπνοι και επιτυχημένοι είναι.

Ναι, αλλά γράφω βλογ!

Προς υπεράσπισην μου, έχω να πω ότι οι -περισσότεροι τουλάχιστον- βλογγερς (που λειτουργούν με ψευδώνυμα) γράφουν τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους και όχι το πόσο υπέροχοι είναι, ενώ προσωπικά βρίσκω πιο ενδιαφέρον και παρήγορο το να μοιράζομαι τις σκέψεις μου –και γιατί όχι και την καθημερινότητα μου- με κάποιους παρά με ένα άψυχο χαρτί που δεν θα το διαβασει ποτέ κανείς. Αν αυτό συμπληρώνει το κενό της προσωπικής μου ζωής? Ναι. Θα προτιμούσα να μοιραζόμουν κάποια πράγματα με 2-3 πολύ καλούς φίλους που με καταλαβαίνουν ή τον άνθρωπο μου. Ελλείψει αυτών (σε κοντινή απόσταση τουλάχιστον), αρκούμαι στη δεύτερη καλύτερη λύση. Και είναι πιο εύκολο τελικά να βρεις ανθρώπους με τα ίδια ενιαφέροντα, προβληματισμούς και ηθικές αρχές όταν ψάχνεις στη θάλασσα του διαδικτύου παρά στην λίμνη των γνωστών σου. Και σε τελική ανάλυση, πιο εύκολα ανοίγεσαι και λες πράγματα που ούτε εσύ ήξερες ότι ένιωθες σε αγνώστους παρά σε γνωστούς. Το ζήτημα είναι να μην αντικαταστήσει η εικονική σου παρέα την πραγματική και να υπάρχει ο απαραίτητος διαχωρισμός με την «κανονική» ζωή. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να ζήσω για να δω τη μέρα όπου ακόμα και το σεξ θα γίνεται εικονικά (όπως είχα δει κάποτε σε μια ταινία) ακόμα κι αν υποστηρίζω ότι τα πάντα είναι θέμα εγκεφαλικών διεργασίων!

Εναλλακτικά, πάντως μπορεί ο καθένας μας να διαλέξει 4-5 εικονικούς «φίλους» και να φροντίσει να γίνουν και πραγματικοί.

Κερνάω τις μπύρες.

Εσύ τι αποσκληρυντικό βάζεις?

Σήμερα μπαίνοντας στο σπίτι ένιωσα ακριβώς όπως σε εκείνη τη διαφήμιση που ρωτά ο μάστορας την άσχετη νοικοκυρά τι αποσκληρυντικό χρησιμοποιεί. Ναι, εκείνη με τα φουσκωμένα πατώματα και το «καλά να πάθεις μωρή φτηνιάρα που τσιγκουνεύτηκες στο αποσκληρυντικό»!

Καταρχήν άνοιξα την πόρτα και ένιωσα κάπως περίεργα, σαν να μπήκα σε θερμοκήπιο. Μετά κοίταξα το πάτωμα και μου φάνηκε κάπως πολύ γυαλιστερό δεδομένου ότι έχω να σφουγγαρίσω μήνα. Έκανα ένα βήμα και παρατρίχα να φάω τα μούτρα μου. Και τότε το συνειδητοποίησα. Οι νευρικές μου συνάψεις έκαναν κλικ. Πλημμυρίσαμε!

Προσπαθώντας να εντοπίσω την αιτία άρχισα να σκέφτομαι. Είναι δυνατόν να άφησα τη βρύση ανοικτή το πρωϊ (ε..μεσημέρι) που έφυγα? Όχι! Πλυντήριο έχω να βάλω ένα μήνα (άρα δεν φταίει το αποσκληρυντικό, που βάζω και το καλό!), άρα τι σκατά γίνεται??? Έφτασα με απλωτές στο μπάνιο για να καταλάβω ότι κάτι έτρεχε (στην κυριολεξία) κάτω από τον ένα νιπτήρα. Κατέβηκα τρέχοντας και ειδοποίησα τον Κύρο Γρανάζη ο οποίος παράτησε τα πάντα και ανέβηκε τρεις τρεις τις σκάλες, ακολουθούμενος από τη μικρή που δε χάνει ποτέ θέαμα!
.
.
.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άσχετο χτίστη που έβαλε το πάτωμα του σαλονιού μου και τα πλακάκια γέρνουν όπου τους σφυρίσουν. Έτσι, το νερό πήγε προς την κουζίνα και γλύτωσε το σαλόνι και ο καναπές μου.

Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω την υδατοπρομήθεια που μας κόβει το νερό και ευτυχώς σταμάτησε να τρέχει όταν έλειψε το ντεπόζιτο (αρκετά νωρίς) και γλύτωσαν τα παρκέ των υπνοδωματίων.

ΔΕΝ θέλω να ευχαριστήσω, τον μαλ#%%& που κατασκέυασε και πούλησε το κωλο$%#&**)%$ ελαττωματικό εξάρτημα για το οποίο αύριο θα γίνει μεγάλη φασαρία!!!

Θύματα: Το υπέροχο, καταπληκτικό έπιπλο του μπάνιου μου. Το μοναδικό πράγμα που ζήτησα να μου φτιάξει ο Κ.Γ. και που όταν το είδα είπα «ακριβώς έτσι το φανταζόμουν!». Το highlight της τουρνέ του διαμερίσματος μου. Αυτό που πάντα μπαίνει να θαυμάσει ο Κ.Γ. όποτε του επιτρέψω είσοδο στο σπίτι και μέσα του είμαι σίγουρη πως λέει «μα τι μάστρος είμαι ρε γα***το!».

Και δεν έχω και μια φωτογραφία «πριν» να το βλέπω να το θυμάμαι στα νιάτα του....

Muenchen here I come!

Από Σεπτέμβρη, λέω να ανηφορίσω προς Μόναχο για 2-3 μήνες για δουλειά. Πρέπει επομένως να εξασφαλίσω τη διαμονή μου μιας και τέλη Σεπτεμβρίου στο Μόναχο όχι ξενοδοχείο, ούτε παγκάκι δεν βρίσκεις ελέω Οκτόμπερφεστ. Αποφάσισα, λοιπόν, να βρω επιπλωμένο διαμέρισμα για περισσότερη άνεση και οικονομία και γιατί έχω καλέσει όλους τους γνωστούς και φίλους να με επισκεφτούν! Αρχικά έλεγα να υπενοικιάσω διαμέρισμα από κανένα φοιτητή που θα λείπει αλλά μετά από μια μικρή έρευνα αγοράς στο διαδίκτυο συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε ή να καταλαβαίνω Γερμανικά ή (κυρίως) να το βρω μέσω γραφείων τα οποία θέλουν 60% του ενοικίου για βραχυπρόθεσμη ενοικίαση (όι αγγούρι!). Επίσης διάβασα κάτι ιστορίες τρόμου και πως να τις αποφύγεις σημειώνοντας στο συμβόλαιο ότι και καλά το χαλί έχει ένα λεκέ νααα! για να μην κρατήσει στο τέλος ο ιδιοκτήτης την προκαταβολή των 2-3 μηνών! Οπότε, βρήκα τη λύση σε μία εταιρία που νοικιάζει επιπλωμένα διαμερίσματα ακριβώς στην περιοχή που ήθελα και είπα να το παίξω μπίσνεσγούμαν και να πάω εκεί. Κοίταξα την ιστοσελίδα τους και είπα αρχικά να πάω για το οικόνομι διαμέρισμα των 20 τετραγωνικών με μονό κρεβάτι στα 1440 ευρώπουλα το μήνα. Μετά άρχισα να γλυκοκοιτάζω το κόμφορτ στα 30 τετραγωνικά με μεγαλύτερη κουζίνα, πάλι μονό κρεβάτι και 2070 ευρώπουλα το μήνα. Έστειλα μάλιστα και ημαίλ και μου είπαν ότι: «ευχαρίστως drSpock μπορούμε να σας προσφέρουμε το εν λόγω διαμέρισμα στην εξευτελιστική τιμή των 2070 ευρώ (παρακαλώ πηγαίνετε εδώ για τη λίστα των έξτρα παρεχόμενων υπηρεσιών και το πόσο κοστίζουν)». Κάποια στιγμή ένιωσα λίγες ενοχές γιατί προτίμησα το κόμφορτ και ρώτησα τη μικρή σε δίλημμα ποιο από τα δύο να κλείσω για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: «Εσύ πληρώνεις? Ε, τότε τι ρωτάς?!».

Ναι αλλά οι φίλοι που κάλεσα που θα κοιμούνται? Πως θα βολευτούμε στο μονό (δεν είναι τέτοιου είδους φίλοι)? Μήπως αν έπαιρνα τη μπίσνες σουίτ, στα 40 τετραγωνικά, με ξεχωριστό υπνοδωμάτιο με διπλό κρεβάτι και πιθανότατα καναπέ στα (μόλις) 3780 ευρώπουλλα το μήνα? Μέχρι που έστειλα και δεύτερο ημαίλ να ρωτήσω αν υπάρχει διαθέσιμη σουϊτα και αν έχει και roof terrace όπως λένε! Παρά τρίχα να μην υπήρχε αλλά το κανόνισαν οι άνθρωποι (άμεση εξυπηρέτηση δεν μπορώ να πω).

Τώρα έχω –σχεδόν- αποφασίσει πως είμαι μια γαϊδούρα και τι τη θέλω τη μπίσνες σουίτ μόνη μου (ως επί το πλείστον) και πως αν έρθει και κανένας θα βολευτούμε στο μονό, στο πάτωμα ή σε κανένα υπνοσάκκο. Και με τα λεφτά που θα μείνουν (το μπάτζετ είναι συγκεκριμένο) θα μπορώ να βάλω έξτρα υπηρεσίες –όπως ίντερνετ στα 90 ευρώ το μήνα, για σκοπούς εργασίας πάντα όχι για να χαζεύω σε βλογ- και ίσως πάω και σε κανένα συνέδριο πουθενά αλλού.

Το αποφάσισα. Θα είμαι λογική και θα πάρω το κόμφορτ. Τελεία και πάυλα!
.
.
.

Καλού κακού όμως δεν θα το κλείσω ακόμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται μέχρι αύριο!

Μου λείπουν...

Μου λείπουν τα καλοκαίρια με παρέα.
Μου λείπουν τα μάτια του πλημμυρισμένα από φως και η αρμύρα στο δέρμα του.
Μου λείπουν τα ταβερνάκια δίπλα στο κύμα με τηγανητές πατάτες και φέτα.
Μου λείπουν τα νυσταγμένα μεσημέρια μετά την παραλία με σειρές στην τηλεόραση και χάδια στον καναπέ.
Μου λείπουν οι σιωπές που τα έλεγαν όλα

Μου λείπουν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Θέλω να τα ξαναζησω με κάποιον που να το αξίζει αλλά φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι και το επόμενο καλοκαίρι θα περάσει τόσο άσκοπα και γρήγορα όσο κι αυτό.
Φοβάμαι ότι η μοναξιά μου έχει γίνει δεύτερη φύση.
Φοβάμαι ότι αυτός που θα το αξίζει δεν θα βρεθεί ποτέ στο δρόμο μου.
Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να συμβιβαστώ.
Φοβάμαι ότι δεν θα ξαναερωτευτώ...

Ακόμα...

Ήταν Κυριακή. Είχαμε ξεκινήσει πρωϊ, να πάμε Χαλκίδα για να δώ μια πολύ καλή μου φίλη και η μέρα προμηνυόταν χαρούμενη. Κάναμε μια βόλτα στη Χαλκίδα και κάτσαμε κάπου να φάμε. Στη μέση χτύπησε το κινητό της. Ήταν η μητέρα της να της πει ότι ένα αεροπλάνο των Κυπριακών Αερογραμμών είχε πέσει έξω από την Αθήνα. Κοιτάξαμε όλοι τη μικρή οθόνη πάνω από το ταμείο. Η αδερφή μου θα ερχόταν Αθήνα με Κυπριακές την επομένη ή μήπως σήμερα? Στην οθόνη εικόνες από το κομμένο φτερό με το σήμα της Ήλιος. Δεν ήξερα ποια εταιρία είναι απλά ότι δεν είναι οι Κυπριακές αερογραμμές. Ησύχασα λίγο. Δεν ακούγαμε τα σχόλια. Φάγαμε βιαστικά και αποφασίσαμε να φύγουμε πιο νωρίς. Στο σταθμό του τραίνου, οι λιγοστοί που περίμεναν είμασταν με το μισό κεφάλι στο δωμάτιο του σταθμάρχη με την τηλεόραση αναμμένη να προσπαθούμε να ακούσουμε. Έλεγαν για αρκετούς νεκρούς. Στο τραίνο δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο. Βιαζόμασταν να φτάσουμε για να μάθουμε ακριβώς τι έγινε. Ανάψαμε την τηλεόραση. Όλα τα κανάλια έπαιζαν εικόνες από την καταστροφή και τώρα έλεγαν ότι δεν υπήρχαν επιζώντες. Δεν χρειαζόταν να μάθω ότι και μια παλιά μου συμμαθήτρια ήταν στη πτήση για να κλάψω για όλους.


Είναι αλήθεια ότι δυστυχήματα (όσο τραγικά και να είναι) συμβαίνουν.
Είναι αλήθεια ότι χιλιάδες πεθαίνουν καθημερινά.
Είναι αλήθεια ότι η ζωή προχωρά και δεν περιμένει κανέναν.
Είναι αλήθεια πως ό,τι και να γίνει δεν θα τους φέρει πίσω.

Αλλά πόσο ακόμα...

Μη με ξυπνάς απ’τις 6...ζζζζζζ

Ανέκαθεν είχα ένα μικρό πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα. Βασικά, το προτιμώ γύρω στο μεσημέρι. Έλα όμως που κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται το πρωϊ ντε και καλά! Επειδή, όμως, είμαι και οργανωμένη ξεκινώ με σχέδιο από το προηγούμενο βράδυ το οποίο πάει κάπως έτσι:

«Αύριο θα ξυπνήσω πολύ νωρίς, κατά τις 9 (οτιδήποτε πιο πριν είναι αξημέρωτα), θα πάω στην τράπεζα να πληρώσω την πιστωτική, μετά θα πάω μια βόλτα στο πανεπιστήμιο για κάτι διαδικαστικά και μετά θα πάω στη ¨δουλειά¨ γιατί το έχω παραχέσει και έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω που αναβάλω ένα μήνα. Εντάξει? Εντάξει. »


Πέφτω για ύπνο γύρω στη 1 μετά από ένα επεισόδιο “CSI” και δύο “Sex and the City” και προσπαθώ να κοιμηθώ. Τίποτα. Καταρχήν γιατί δεν έχουν περάσει ούτε 12 ώρες από τότε που ξύπνησα και κατά δεύτερον γιατί έχω (άλλο) ένα μικρό πρόβλημα με τις εγκεφαλικές μου λειτουργίες. Δεν κάνουν shut down! Σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να καπνίζω διάφορες ουσίες μήπως και κάψω μερικά εγκεφαλικά κύτταρα, αλλά αυτό είναι άλλο πόστ. Τέλοσπάντων, μετά από 1-2 ώρες καταφέρνω τελικά να κοιμηθώ.

Στις 9 χτυπά το ξυπνητήρι. Το κλείνω και γυρίζω πλευρό. Για μισή ώρα παραπάνω δεν χάθηκε ο κόσμος. Προλαβαίνω. Στις 10 ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω με μισόκλειστα βλέφαρα την ώρα, σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ αν είναι να προλάβω και τα ξανακλείνω. Στις 11 παρά τέταρτο, τα ξανανοίγω, σκέφτομαι πως είναι πολύ αργά για την τράπεζα και πως μπορώ να πάω και αύριο. Έχουμε περάσει ήδη στο πλάν Β. Σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ και αλλάζω μαξιλάρι. Στις 11 και μισή, βλέπω το ρολόι, πανικοβάλλομαι, σκέφτομαι ότι πρέπει να σηκωθώ τώρα αν είναι να προλάβω τις διοικητικές υπηρεσίες στο Πανεπιστήμιο, ξεσκεπάζομαι και αλλάζω πλευρό. Στις 12 έχω περάσει στο πλαν C. Κι αύριο μέρα είναι για το Πανεπιστήμιο. Να σηκωθώ μόνο να πάω ¨δουλειά¨. Ξανακλείνω τα μάτια. Μία παρά τέταρτο αποφασίζω ότι είμαι πολύ γουρούνα και πρέπει οπωσδήποτε να σηκωθώ και να πάω ¨δουλειά¨. Βγάζω το ένα πόδι έξω από το κρεβάτι και μέχρι τη 1 έχω σηκωθεί.

Καθ’οδόν προς το μπάνιο σκέφτομαι ότι πρέπει να βιαστώ γιατί μεσημέριασε και δεν έχω κάνει τίποτε ακόμα. Στην επιστροφή από το μπάνιο, έχω αποφασίσει ότι που να τρέχω τώρα? Μπορώ να δουλέψω λίγο στον υπολογιστή στο σπίτι. Πλαν D!

Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός (according to drSpock).

Καταρχήν, ο τέλειος άντρας δεν χρειάζεται να είναι κούκλος. Απλώς ψηλός, μελαχροινός με πράσινα μάτια, φαρδιούς ώμους και ωραία χέρια. Επίσης, πρέπει να έχει χιούμορ (κατά προτίμηση μαύρο για να ταιριάζει χρωματικά στο δικό μου!), να είναι σχετικά μορφωμένος, καλλιεργημένος και κοσμοπολίτης (ιθαγένεια όπτιοναλ), τρυφερός όταν πρέπει και μπρουτάλ όταν χρειάζεται, δυναμικός, οικονομικά ανεξάρτητος και πρακτικός (να πιάνουν τα χέρια του). Αν ξέρει και τα πάντα από υπολογιστές ακόμα καλύτερα! Εννοείται ότι θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα έξυπνος και με γενικές γνώσεις επί παντός επιστητού (αλλά όχι ξερόλας) για να με εξιτάρει πνευματικά, να μπορούμε να συζητήσουμε για τα πάντα (από Φόρμουλα 1 μέχρι Προυστ και το μεσανατολικό) και για να μπορώ να τον θαυμάζω και λίγο (ο έρωτας περνά από τον εγκέφαλο, τα υπόλοιπα είναι μακακίες!).

Επαγγελματικά, κατά προτίμηση θα πρέπει να είναι ψυχίατρος (για μόνιμη πρόσβαση σε ψυχοθεραπεία 24/7 και για να μένει ο μισθός μου στην οικογένεια) με χόμπι την εκμάθηση εναλλακτικών τεχνικών χαλάρωσης με μασάζ και επιρροές από Κάμα Σούτρα τις οποίες θα δοκιμάζει σε μένα. Εναλλακτικά θα μπορούσε να είναι και ψυχολόγος αλλά σε περίπτωση ανάγκης δεν μπορούν να συνταγογραφήσουν χάπια τζαι που ήσουν, πούποτε! Επίσης, σε περίπτωση που το χόμπι του δεν είναι το προαναφερθέν μπορεί να χρειαστεί να στρατολογήσω και εραστή φυσιοθεραπευτή ή χειροπράκτη. Βέβαια, επειδή μάλλον οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δεν θα μου αφήνουν χρόνο για δύο άντρες θα πρέπει να επιμείνω για το χόμπυ.

Επίσης, θα πρέπει να με λατρέυει και να είμαι η προτεραιότητα του αλλά χωρίς υπερβολές και εμμονές. Θα πρέπει να μου λέει συχνά πόσο υπέροχη/σέξυ/καταπληκτική κ.ο.κ είμαι και να θέλει να περνά χρόνο μαζί μου αλλά όχι συνέχεια. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχει φίλους και (άλλα) χόμπυ καθότι χρειάζομαι και τον alone χρόνο μου! Να ζηλεύει ελάχιστα –έτσι για να ξέρω ότι με λατρεύει- αλλά χωρίς σκηνές και υπερβολές (δεν έχω πρόβλημα αν φλερτάρει διακριτικά άλλες, φλέρτ ις γκούντ) και να είναι ελαφρώς πιο ενθουσιώδης και ξεσηκωτικός από ότι εγώ (οτιδήποτε πάνω από το 0 δηλαδή μας κάνει). Να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για να βγαίνουμε και λίγο που το σπίτι αλλά χωρίς να με σέρνει για bungee jumping και white water rafting κάθε δεύτερο σαβατοκύριακο! Να είναι τζέντλεμαν και αλήτης αναλόγως της περίστασης και να μην έχει μυστικά από μένα χωρίς όμως να μου λέει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα πάντα ή τι του μαγείρεψε η μάμα του το μεσημέρι!

Τώρα που είπα μάμα, εννοείται ότι θα μένει μόνος του ενώ θεωρείται και added bonus αν οι γονείς του μένουν σε άλλη χώρα .

Επίσης, θα πρέπει να ταιριάζουμε χημικά (μετάφραση: να γουστάρω τις φερομόνες του και vice versa).

Αν ξέρει πορτογαλλικά θεωρείται added, added bonus (εναλλακτικά γίνεται και Ιταλικά δεν είμαι απόλυτη).


Α, και επειδή βγαίνω αραιά και που θα πρέπει να έχει καταπληκτικό τίμινγκ για να γνωριστούμε ή να πέσει από το ταβάνι μου.


Αυτά.


Μόνο.


Πως είναι δυνατόν να μην τον έχω βρει ακόμα???


Υ.Γ: Για να βεβαιωθείτε πόσο λογική, μετριοπαθής και συζητίσημη είμαι θα κάνω και περαιτέρω υποχωρήσεις. Αυτό με τις ξένες γλώσσες δεν είναι υποχρεωτικό.

Στην ανάγκη τις μαθαίνει και μετά!

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

Μου έστειλαν αυτό το ημαιλ και μου άρεσε. Είναι από Ελληνική εφημερίδα.
Enjoy...


Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.
Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.
Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο. Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα.
Άντε βγάλ΄ το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα».
Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται. Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας. Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.
Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;». Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί».. Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν». Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ΄λεγα τώρα». Και δεν του λέει.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η μαμά μου του λέει:
«Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ΄ αυτί μου. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ΄κανες». Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο». Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο». Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;» Κι η μαμά μου λέει: «Και δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα». Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ΄ αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ΄ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα». Κι η μαμά λέει:
«Γι΄ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ΄λεγα εγώ». Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ΄λεγες εσύ;».. Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ΄λεγα εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν΄ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζειειειειει». Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.


Ελενα Ακρίτα
Νέα του Σαββατοκύριακου

Γουστάρεις δράμα?

Πήγα ψες να δω τραγωδία μόνη μου. Κανένας δεν ήθελε να έρθει μαζί μου γιατί δήθεν θα έλειπαν (φτηνές δικαιολογίες!) ή γιατί δεν γουστάρουν δράμα (τους φτάνουν τα δικά τους).

Κανονικά, ελλείψει παρέας δεν θα πήγαινα. Έχω ένα μικρό κόμπλεξ και δεν μ' αρέσει να βγαίνω έξω μόνη μου γι' αυτό και έχασα την παράσταση της Μήδειας πριν μερικές μέρες. Αποφάσισα όμως ότι δεν είναι και τόσο τραγικό να βγαίνεις μόνη σου και στο κάτω κάτω γιατί να μην μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου έξω? Είμαι άλλωστε υπέροχη παρέα! Στα πλαίσια λοιπόν, της χειραφέτησης μου πήγα να δω τον "Αίαντα" στη Σχολή Τυφλών.

Και το μετάνιωσα.

Η παράσταση ήταν χαλαρά μέτρια και είμαι σίγουρη ότι στο κεφάλι του ο σκηνοθέτης πρέπει να το φαντάστηκε αλλιώς, δεν εξηγείται διαφορετικά. Οι δίπλα μου είχαν σκάσει στα γέλια (σε τραγωδία υπενθυμίζω) ενώ κάποιοι έφυγαν στη μέση. Το μόνο καλό ήταν που τέλειωσε γρήγορα! Επειδή είμαστε ευγενικός λαός (κατά βάθος) το χειροκρότημα κράτησε περισσότερο από ότι περίμενα και άκουσα και δύο αμυδρά "μπράβο" από συναδέλφους τους Κύπριους τα οποία δεν ξέρω και που να τα ανάξω. Κατάλαβαν κάτι που εγώ δεν κατάλαβα όταν μια γκόμενα σηκώθηκε από τις κερκίδες και άρχισε να σφαδάζει στη σκηνή πριν να ξανακάτσει στις κερκίδες ή ήταν συναδελφική αλληλεγγύη?!

Δεν υποστηρίζω ότι είμαι κουλτουριάρα, αλλά αν σε μια τραγωδία δεν αισθανθείς στο παραμικρό τίποτα από τον ορισμό της τραγωδίας (ήμουν το μόνο σπάσμα που τον αποστήθισε στο γυμνάσιο επειδή έτσι μας είπε η καθηγήτρια) τότε δεν νομίζω ότι φταίει μόνο ο θεατής αλλά και κάποιοι άλλοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ο υπερβολικός σουρεαλισμός σε αρχαίο δράμα βλάπτει σοβαρά τα νεύρα των θεατών! Αν δεν μπορείς, ρε φίλε, μεν κάμεις τραγωδία! Υπάρχουν άλλοι που μπορούν καλύτερα (σημείωση: η περσινή παραγωγή του ΘΟΚ "Ιφιγένεια η εν Ταύροις" ήταν η καλύτερη που είδα ποτέ).

Τελικά, αν και ήμουν όπως το αγγούρι με δύο θέσεις κενές δεξιά μου και δύο αριστερά, ευτυχώς που πήγα μόνη μου. Θα με είχαν γδάρει πριν να τελειώσει και τότε να δεις τραγωδία!

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?

Είναι μεσημέρι και χαζεύω ειδήσεις στη ΝΕΤ. Η Πελλοπόνησος καίγεται, η ΜΙΣΚΟ αποσύρει κάτι μακαρόνια...τα συνηθισμένα. Το θέμα γυρίζει στον Κάρατζις ο οποίος λέει αρνήθηκε τις κατηγορίες επειδή λέει παλαιότερα ο Χόλμπρουκ του είχε προτείνει να αποσυρθεί και να μην κατηγορηθεί. Ο Χόλμπρουκ βέβαια διαψεύδει με βδελυγμία τον ισχυρισμό και απαντά:

"Ποιον θα πιστέψετε? Έναν από τους χειρότερους δολοφόνους στον κόσμο ή την Αμερικανική κυβέρνηση?"

Χμμμμ......

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?!