Γκρίζα διαφήμιση

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση


Αυτό το καλοκαίρι ξανα-ανακάλυψα μια παλιά μου αγάπη με την οποία είχαμε χαθεί σταδιακά χωρίς να καταλάβω το πως και το γιατί.


Τα παγωτά Ρέτζις.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο είχα χρόνια να τα δω κάπου και μόλις είδα τις κλασσικές πλάκες στο σουπερμάρκετ έσπευσα να αγοράσω, έτσι, γιατί η πρώτη σου αγάπη είναι και παντοτινή και οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται! Μετά μπάνισα και κάτι νέες γεύσεις και είπα να μην τις κακοφανίσω και από κει και πέρα με πήρε η κατρακύλα! Γενικά τα κυπριακά παγωτά είναι πολύ ωραία, αλλά δεν ξέρω πως τα κατάφερε η Ρέτζις, η γεύση στο στόμα σου είναι ακριβώς ότι γράφει το κουτί. Καραμέλα γράφει πάνω? Τη νιώθεις να λιώνει στον ουρανίσκο σου. Φουντούκι λέει το κουτί? Είναι λες και τα έλιωσες τώρα στο παγωτό. Το πιστάτσιο δε,είναι μέχρι και λιγουλάκι αλμυρό! Το μόνο που δεν υπάρχει περίπτωση να φάω είναι αυτό με γεύση κανέλα αλλά τι να κάνουν οι άνθρωποι? Δε με ρώτησαν από πριν να ξέρουν. Άσε που φροντίζουν και για τη γραμμή μου. Οι μπουκίτσες καραμέλα με κρέμα γάλακτος είναι ότι πρέπει για όταν θέλεις κάτι γλυκό γύρω στις 20 φορές την ημέρα αν και ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν μια πιο λάρτζ συσκευασία γιατί για έναν περίεργο λόγο τελειώνουν αμέσως!

Και επειδή το παγωτό θέλει και το συνοδευτικό του, πέτυχα τα Bottlegreen, αγαπημένη μου επιλογή για κάτι δροσιστικό στο Λονδίνο, στο μετρό (όχι το κανονικό, το σουπερμάρκετ) και έδεσε το γλυκό. Το μόνο που έμεινε είναι να ανακαλύψω συνταγές που να τα συνδυάζουν. Εναλλακτικά, μπορώ να τα συνδυάσω και στο στομάχι μου.