Ασυναρτησίες

Τα τελευταία χρόνια τα καλοκαίρια μου αφήνουν μια αίσθηση ανικανοποίητου. Ότι πέρασε άλλο ένα καλοκαίρι -άλλη μια χρονιά δηλαδή αφού ο χρόνος μου καθορίζεται πάντα από την ακαδημαϊκή χρονιά- και δεν έχω κάνει και τίποτα ιδιαίτερο. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη τι ακριβώς είναι αυτό το "ιδιαίτερο" αλλά μάλλον δεν το έχω κάνει. Δεν έχω κάνει τις διακοπές που θα ήθελα (το λιώσιμο στον καναπέ δεν είναι διακοπές, αυτό κάνω όλη μου τη ζωή), τις δουλειές που θα ήθελα, γενικά, πράγματα θεωρητικά και αόριστα τις περισσότερες φορές, που νιώθω ότι θα έπρεπε να έχω κάνει και φυσικά δεν κάνω ποτέ. Γιατί είμαι και ζυγός, μην ξεχνιόμαστε!

Φέτος φερ ειπείν, απέκτησα καρριέρα και τώρα σκέφτομαι ότι ίσως θα ήμουν καλύτερα με καρριέρα οικοκυράς. Και μετά νιώθω τύψεις για όλους τους φίλους μου που αγωνίζονται χρόνια για την καρριέρα που εγώ δεν ήμουν καν σίγουρη ότι ήθελα και δεν την απέκτησαν. Μετά, όμως, σκέφτομαι ότι θα βαριόμουν σαν οικοκυρά -ειδικά επειδή το μόνο που μου αρέσει είναι να κάνω κώλο την κουζίνα φτιάχνοντας γλυκά, και να την αφήνω έτσι εννοείται!- και σκέφτομαι ότι πρέπει να συγκεντρωθώ και να προωθήσω την καρριέρα μου. Μετά, όμως, σκέφτομαι ότι αυτό απαιτεί προσπάθεια και σκληρή δουλειά και προβάρω το να συστήνωμαι σαν νοικοκυρά. Φυσικά δεν πρόκειται να παραιτηθώ και από ότι φαίνεται τα καταφέρνω καλά και χωρίς πολλή προσπάθεια, αλλά μετά νιώθω ότι δεν κάνω αυτά που πρέπει να κάνω για να προωθήσω την καρριέρα μου και φτου από την αρχή. Κάθε περσινό καλοκαίρι και καλύτερα!

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι όντως "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" γιατί αυτοί έχουν πιάσει τουλάχιστον το νόημα. Και στην ανάγκη, τη λουί βουτυρόν που θα τους τις ολοκληρώσει κάνουν ένα δάνειο και την παίρνουν. Εγώ που θέλω πάντα κάτι περισσότερο και δεν ξέρω και τι είναι σε ποιον να αποταθώ!



Καλή χρονιά είπα?