Ανέκαθεν είχα ενα πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι). Τώρα τελευταία όμως, τα "πρωινά" με πιάνει κάτι. Κάτι που δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, κάτι που κλείνω τα μάτια για ενα λεπτό ακόμα -και όχι επειδή νυστάζω μετά από 8-10 ώρες ύπνου- και πέφτω σε κώμα, κάτι που νιώθω ότι ίσως και να τσάππιζα στον ύπνο μου και άδικα με λένε ακαμάτρα και τεμπέλα (είναι μη σου βγει το όνομα!).

Δε ξέρω τι να υποθέσω.

Φταίει το στρώμα (φταίει αλλά αυτό είναι μόνιμο)? Φταίει ο θυροειδής μου? Έχω έλλειψη βιταμινών? Χρειάζομαι τζίνσεγκ και γκίνγκο μπίλοβα να στανιάρω?!


Ή μήπως....


Όχι, αποκλείεται!


Γιατί να χρειάζομαι πλήρη απασχόληση με σταθερό ωράριο?! 

Περί εκλογών

Αμαρτία μου ξομολοημένη δεν είμαι βαθιά πολιτευόμενο άτομο. Ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου και παρακολουθώ τα τεκταινόμενα αλλά, στην Κύπρο ειδικά, αποφεύγω πολιτικές συζητήσεις για το λόγο ότι είμαι και διπλωμάτης (Ζυγός γαρ) και βαριέμαι να τσακώνομαι με τον κάθε κολλημένο!

Κάτι αυτό, κάτι το ότι στις τελευταίες εκλογές (από το 2003 και μετά βασικά) τυγχάνει πάντα να λείπω, είναι ίσως η πρώτη φορά που προβληματίζομαι πραγματικά τι να ψηφίσω στις επερχόμενες βουλευτικές και σίγουρα η πρώτη φορά που θα κάτσω να δω μέχρι τέλους τηλεοπτικό ντιμπέτ αρχηγών κομμάτων! Γιατί, κακά τα ψέματα ό,τι και να λένε οι υποψήφιοι -που μέχρι στιγμής δε λένε και πολλά- κόμμα θα αναγκαστείς να ψηφίσεις. Και αυτό το κόμμα θα βάλει στη βουλή τα βασικά και παλαιά του στελέχη και όχι απαραίτητα αυτούς με τους περισσότερους ψήφους. Αλλά και πάλι όποιος και να μπει θα ακολουθήσει ουσιαστικά τη γραμμή του κόμματος που τον ανέδειξε, άρα μία από τα ίδια. Και δε ξέρω αλλά έχω την εντύπωση ότι, με την εξαίρεση των παλιών στελεχών/καραβάνων, όλα τα κόμματα έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα συλλογής διαφορετικών -και ελαφρώς άσχετων- υποψηφίων με την ελπίδα να μαζέψουν ακόμα και την τελευταία σκόρπια ψήφο.


Προβληματίζομαι...



Και υποψιάζομαι ότι θα προβληματίζομαι περισσότερο μετά το ντιμπέιτ.



Για το αν θα τους μαυρίσω όλους τελικά.

Έμαθα χτες ότι μια παλιά μου φίλη, με την οποία είχαμε χαθεί λίγο τα τελευταία 2-3 χρόνια παντρεύεται. Και ενώ πραγματικά χάρηκα πάρα πολύ για εκείνην ταυτόχρονα με έπιασε και μια μικρή μελαγχολία. Μελαγχολία που οι άλλοι είναι σίγουροι και ευτυχισμένοι με τις επιλογές τους και προχωρούν τη ζωή τους ενώ εγώ νιώθω να είμαι μόνιμα κλειδωμένη σε ένα μάμπο. Ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα πίσω.

Δε ζηλεύω κανέναν που παντρεύεται, πόσο μάλλον μια παιδική μου φίλη που θέλω να δω ευτυχισμένη, αλλά μερικές φορές με πιάνω να ζηλεύω τη βεβαιότητα τους. Τη βεβαιότητα που ένιωσα κι εγώ κάποτε αλλά είναι πολύ πιο δύσκολη second time around. Σε μια περίοδο γενικής αβεβαιότητας στη ζωή μου χρειάζομαι να ξέρω ότι έχω μία σταθερά. Μία σταθερά για την οποία να μην αμφιβάλλω όποτε κάτι δεν πάει όπως το θέλω.

Δε ξέρω...ίσως τελικά το πρόβλημα να είμαι εγώ.

Arms race

Χτες η Μικρή ζήτησε τη συμβουλή μου για το αν θα κάνει και διδακτορικό, τώρα που τελειώνει το μάστερ. Εγώ, ως μεγαλύτερη, σοφότερη και διδάκτορ της έχω πει πολλάκις να "κάτσει τζιαμέ που κάθεται τζιαι να με βασανίζεται άδικα", εφόσον ένα διδακτορικό στον τομέα της δεν έχει και ιδιαίτερη χρηιμότητα αν δεν θέλει ακαδημαϊκή καριέρα και το αυτό επανέλαβα και χτες. Με αντέκρουσε, όμως λέγοντας μου ότι (α) με διδακτορικό θα προαχθεί πιο νωρίς (σε καμιά δεκαετία που θα διοριστεί!), (β) όλοι της οι φίλοι κάνουν ή θέλουν να κάνουν και διδακτορικό, εκείνη γιατί όχι και (γ) θέλει να τη λένε Δρ. γιατί φαίνεται μικρή και δεν τη σέβονται! Της είπα ότι με ένα λογικό ποσό της νοικιάζω το δικό μου (έχουμε που έχουμε το ίδιο αρχικό) αλλά δεν επείσθει. Θέλει ντε και καλά το δικό της!

Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Πως καταντήσαμε έτσι?

Δε λέω η γνώση είναι δύναμη και καλά κάνεις να την αναζητείς, αλλά μήπως χάσαμε το νόημα του "γηράσκω αεί διδασκόμενος" και μείναμε μόνο στο γράμμα και τα πτυχία? Μήπως βασανιζόμαστε άδικα όταν κάνουμε δύο και τρία μεταπτυχιακά για να αποκτήσουμε εκείνο το μικρό πλεονέκτημα έναντι των άλλων με το ένα μόνο μεταπτυχιακό -αυτό που έχει και η κουτσή Μαρία!- στην αναζήτηση εργασίας με τον κατώτατο μισθό, την οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε και με μόνο το πτυχίο?  Τι τροφοδοτεί αυτή την κούρσα προσόντων? Είναι οι ανάγκες της αγοράς ή είναι ο πρωτόγονος ανταγωνισμός μας? Γιατί καταναλώνουμε χρήμα και κυρίως χρόνο, χρόνο που κλέβουμε από τον εαυτό μας και την οικογένεια μας, για να αποκτήσουμε γνώσεις και κυρίως πτυχία που μπορεί και να μη μας χρειάζονται πραγματικά?

Η απάντηση είναι αντίστοιχη με το γιατί οι γυναίκες αποτριχώνονται εφόσον είναι βάσανο.

Αφού όλοι το κάνουν. Αν δεν το κάνω κι εγώ θα μείνω πίσω. Θα μου φάει τη θέση, την προαγωγή, τη γκόμενα ο άλλος. Και επιδιδόμαστε σε μία arms race από την οποία ο κερδισμένος είναι επίσης και ο χαμένος κατά κάποιο τρόπο.

Καρναβάλι, τρελό καρναβάλι!

Ψες κατά τις 12 και, που εγώ επέστρεφα σπίτι μου (όντας κωλόγρια και ξενέρωτη!) έπηξα στην κίνηση στη Γρίβα Διγενή. Δεν το πίστευα! Γινόταν ο κακός χαμός!

Πότε εγίναν του καρναβαλιού οι Λευκωσιάτες και δεν το κατάλαβα? Έχασα επεισόδια πάλι?!

Ανικανοποίητες γυναίκες

Είναι ένα κατάστημα που πουλάει άντρες. Μπαίνει μέσα μια γυναίκα και στο ισόγειο γράφει "άντρες με καλό χαρακτήρα". Σκέφτεται λίγο και αποφασίζει να ανέβει και πιο πάνω. Στον πρώτο όροφο γράφει "ωραίοι άντρες με καλό χαρακτήρα". "Ωραία" σκέφτεται "όσο ανεβαίνεις βελτιώνονται" και ανεβαίνει στο δεύτερο όροφο. Εκεί γράφει "ωραίοι άντρες, με καλό χαρακτήρα και αίσθηση του χιούμορ". Χωρίς να το πολυσκεφτεί ανεβαίνει στον τρίτο όπου γράφει "ωραίοι άντρες, με  καλό χαρακτήρα, αίσθηση του χιούμορ και λεφτά". "Καταπληκτικά" σκέφτεται και ανεβαίνει στον τέταρτο. "Ωραίοι άντρες, με καλό χαρακτήρα, αίσθηση του χιούμορ, λεφτά και αγαπούν τα παιδιά". Ανεβαίνει γρήγορα στον πέμπτο. "Ωραίοι άντρες, με καλό χαρακτήρα, αίσθηση του χιούμορ, λεφτά, αγαπούν τα παιδιά και λατρεύουν να κάνουν δώρα". Ενθουσιασμένη ανεβαίνει στον έκτο όπου βλέπει μια ταμπέλα που γράφει:  "Τι άλλο ήθελες πια?! Έξοδος δεξιά χωρίς πρόσβαση στους άλλους ορόφους"





Το ζήτημα είναι ότι κι εγώ οποσδήποτε θα ανέβαινα μέχρι τον τελευταίο όροφο!