Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο καλά -ακόμα και ευτυχισμένη- ήμουν στο Λονδίνο, πόσο αισιόδοξη για τα πάντα και αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ με τη ζωή μου. Ακόμα και στο Μόναχο που η δουλειά μου προκαλούσε τέτοιο εκνευρισμό και δεν ήξερα κανέναν και πάλι πιο καλά ένιωθα. Ίσως βέβαια να με ανάγκαζα να βγαίνω βόλτες μόνη μου γιατί δεν είχα και κάτι να κάνω στο "σπίτι" αλλά ακόμα κι έτσι ένιωθα πιο ελεύθερη. Πιο εντάξει. Μπορεί να ήταν ο καιρός, ο κρύος αέρας, τα τοπία, ο κόσμος στους δρόμους, η έλλειψη κοινωνικού και οικογενειακού πρέπει...δε ξέρω.
Μερικές φορές όταν το σκέφτομαι νιώθω ότι αυτή η χώρα έχει έναν ύπουλο τρόπο να σε παίρνει από κάτω. Αν της το επιτρέψεις βέβαια. Κι εγώ συνήθως δε φέρνω πολλές αντιρρήσεις...
Μερικές φορές όταν το σκέφτομαι νιώθω ότι αυτή η χώρα έχει έναν ύπουλο τρόπο να σε παίρνει από κάτω. Αν της το επιτρέψεις βέβαια. Κι εγώ συνήθως δε φέρνω πολλές αντιρρήσεις...
1 σχόλιο:
σε καταλαβαίνω Dr spock..To ίδιο νιώθω και εγώ. Είναι πράγματι φορές που ακόμα και εδώ ονειροπολείς και νομίζεις πως τα χεις όλα..αλλά μετά συνειδητοποιείς πόσα σου λείπουν..και λυπάσαι που δυστύχως δεν είναι στο χέρι σου να τα βρείς, να τα αλλάξεις, να ζήσεις με αυτά που είχες όντας "έξω"..την ηρεμία σου, την αναπνοή σου, το ότι είχες τη ψευδαίσθηση ότι μπορείς μετά να κάνεις τα πάντα. για μένα μιλάω..αλλά από αυτό που διάβασα απλά με "θυμήθηκα"
Δημοσίευση σχολίου