I am a statistic

Το παίζω και το ξαναπαίζω στο μυαλό μου –για κάποιο νοσηρό λόγο που δεν ξέρω, λες και δεν θέλω να το ξεχάσω- και ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι συνέβη σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο.

Έφτασα Λονδίνο την Τρίτη κατά τις 9. Παρ’ ότι κουβαλούσα δύο βαλίτσες είπα να πάρω το μετρό (στα πλαίσια της καινούριας τάξης πραγμάτων που ορίζει ότι είναι καιρός για οικονομία μιας και όλος σχεδόν ο μισθός μου πάει στο ενοίκιο). Έφτασα στο Earls court κατά τις 10 και 20 και καθότι δεν έβρισκα ταξί είπα να περπατήσω μέχρι το σπίτι της φίλης μου αφού ήταν μόνο 10 λεπτά και η περιοχή θεωρείται αρκετά καλή. Πέρα από τη μικρή ταλαιπωρία με τις βαλίτσες και το γεγονός ότι σταμάτησα καμιά 10αριά φορές, έφτασα κατά τις 11 παρά στο δρόμο της, πάροδο του κυρίως δρόμου στον οποίο υπήρχε συνέχεια κόσμος. Ο δρόμος ήταν έρημος εκείνη τη στιγμή και φτάνοντας στην πόρτα της είδα κάποιον που μου φάνηκε σχετικά ύποπτος να πλησιάζει αλλά επειδή θεωρώ ότι πάντα είμαι προσεκτική , χωρίς όμως να γίνομαι παρανοϊκή και δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε και στον εαυτό μου ότι κατά βάθος είμαι ρατσίστρια εφόσον ανησυχώ περισσότερο για κάποιον μαύρο πίσω μου στο δρόμο παρά για έναν λευκό, έβαλα τις βαλίτσες στην είσοδο και ετοιμαζόμουν να την πάρω τηλέφωνο να μου ανοίξει όταν με πλησίασε και με ρώτησε που μπορεί να βρει τσιγάρα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα την απειλή αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο –ήμουν με τις βαλίτσες στην πόρτα της- και ακόμα δεν πίστευα ότι μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Τότε πλησιάζοντας κι άλλο με ρώτησε αν έχω εγώ τσιγάρα και ταυτόχρονα άρπαξε τη τσάντα μου. Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι σχεδόν σα να συνέβησαν σε κάποιον άλλο. Άρπαξα ενστιγκτωδώς τη τσάντα μου, άρχισα να φωνάζω τη φίλη μου και βοήθεια και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ όσο με έσερνε μαζί με τη τσάντα στο πεζοδρόμιο για 2-3 μέτρα μέχρι τη γωνία ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει αυτή τη τσάντα! Και όχι, δεν ήταν επειδή ήταν Λουί Βουτυρόν, αλλά επειδή μόλις είχα φτάσει και η τσάντα είχε μέσα την επιταγή για τα δίδακτρα, μετρητά, το λαπτοπ μου, δύο κινητά, το διαβατήριο και την ταυτότητα μου και 5-6 κάρτες. (Το ότι μπορεί να έβγαζε μαχαίρι το σκέφτηκα πολύ αργότερα.) Την ώρα που την άφησε άκουσα κάποιον να με ρωτά τι έγινε από ένα αυτοκίνητο και μάλλον αυτός θα τον φόβισε και θα έφυγε. Του είπα ότι προσπάθησε να μου πάρει τη τσάντα και νομίζω τον κυνήγησε με το αυτοκίνητο αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και δε νομίζω να κατάφερε τίποτα. Εκεί ήρθε και ένας άλλος, με ρώτησε αν είμαι καλά και περίμενε λίγο μαζί μου μέχρι να καταφέρω να πάρω τη φίλη μου η οποία κατέβηκε μες την καλή χαρά και δεν είχε ακούσει ή καταλάβει απολύτως τίποτα!

Θυμάμαι έτρεμα από το σοκ και ήθελα να βάλω τα κλάματα αλλά ντρεπόμουν. Ανεβήκαμε πάνω, της είπα τι έγινε και το έπαιζα γενναία μέχρι που μπήκα στο ντους και ξέσπασα σε κλάματα, περισσότερο από την ταραχή μου παρά από οτιδήποτε άλλο. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα, αλλά το σοκ είχε περάσει. Βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναέρθω εδώ βράδυ και χαίρομαι απίστευτα που τελικά δεν θα μείνω σ’ αυτό το σπίτι όπως έλεγα αρχικά. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Τώρα βέβαια είμαι μια χαρά, δεν ταράζομαι πια όταν το διηγούμαι και στο κάτω κάτω δεν έγινε και τίποτα αλλά χτες που γύριζα κοίταζα συνέχεια γύρω μου και κάθε φορά που πλησιάζω το σπίτι με πιάνω να ιδρώνω χωρίς λόγο. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι μήπως τον ξανασυναντήσω. Θα το ξεχάσω εντελώς σε μερικές μέρες, ειδικά όταν μετακομίσω τη Δευτέρα και θα γίνει κι’ αυτό μια ιστορία από το Λονδίνο, αλλά ακόμα δεν πιστεύω ότι συνέβη. Κι αν δεν είχα και κανα δυο μώλωπες να το επιβεβαιώνουν μπορεί και να μην το πίστευα.

Τουλάχιστον, όμως οι πιθανότητες να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο είναι πλέον πολύ λιγότερες!