Ημερολόγιο καταστρώματος 2: I ♥ Boston? (update)

«Μεγάλο βούκκο βάλε, μεγάλο λόον μεν πεις» που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Όπως δεν θα έχεις καταλάβει αναφέρομαι σε παλαιότερα μεγάλα λόγια μου (ή και ποστ) που αναθεμάτιζαν τη ζωή στη Χτερνία. Ε, στη Βοστώνη λοιπόν θα ήθελα να ζήσω. Βέβαια, σε κανα δυο χρόνια μπορεί και να τη βαριόμουν αλλά ένα ποστ-ντοκ στο Χάρβαρντ θα το προλάβαινα. Αρκεί να μου το προσέφεραν, βέβαια!

Καταρχήν, είναι καταπράσινη με υπέροχα διόρωφα σπίτια με κόκκινο τούβλο (σε προσεχές ποστ, κατά Αύγουστο μεριά, θα φανερώσω το δρόμο στον οποίο θα ήθελα να ζήσω, με φωτογραφικά ντοκουμέντα, μην κρατάς την αναπνοή σου όμως, με ξέρεις!), απ’ ότι είδα περπατιέται άνετα και έχει πολύ καλή ποιότητα ζωής. Και έχει και θάλασσα και ποτάμι. Άσε που τόπους τόπους θυμίζει Αγγλία (δεν την είπαν Νέα Αγγλία άδικα). Α, και έχει και το Χάρβαρντ (και το ΜΙΤ) στο οποίο δεν πρόλαβα να πάω αλλά θα μου πεις αν είναι να πάω ως επισκέπτρια τι αξία έχει?

Στα αρνητικά, είναι σχετικά μικρή (αυτό παίζει μπαλαντέρ και στα δύο), δεν έχει τη ζωή –ούτε καλλιτεχνική αλλά ούτε και βραδινή- του Λονδίνου και είναι απίστευτα εκνευριστικό να σε ρωτά όλο μα όλο το προσωπικό σε όλα τα ξενοδοχεία, μπαρ, εστιατόρια, πανσιόν «Hi, how are you?». Δε λέω, είναι πιο φιλικοί και πολλές φορές προσφέρθηκαν άγνωστοι να μας δείξουν το δρόμο χωρίς καν να ρωτήσουμε (θετικό) αλλά είναι ανάγκη να απαντώ συνέχεια «καλά, εσύ?» σε αγνώστους (αρνητικό)?! Το ξέρω ότι εξαρτώνται από το φιλοδώρημα και είναι μέρος της δουλειάς τους να είναι ευγενικοί, αλλά πόσο πια! Κάπου εκεί πεθύμησα τη βλοσυρή Ευρώπη όπου μπορείς να μπεις και να βγεις ανενόχλητος από ένα κατάστημα χωρίς να σε ρωτήσει κανένας τι κάνεις.

Ένα άλλο ταιριαστό ρητό είναι και το «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, τι θα βρεις από κάτω?». Μα φυσικά ¨Ελληνα. Μπαίνω στο αεροπλάνο για Βοστώνη (με ΒΑ), ακούγεται από τα μεγάφωνα «Γεια σας, είμαι ο Γιώργος και είμαι ο κυβερνήτης σας. Μιλάμε και Ελληνικά σ’ αυτή τη πτήση». (Προφανώς βέβαια ο Γιώργος μιλούσε μόνο Ελληνικά γιατί τα Αγγλιστί τα κανόνισε ο συνκυβερνήτης.) Κάθομαι σε καφέ στη Βοστώνη, δύο Ελληνίδες στο δίπλα τραπέζι. Προσπαθώ να διαλέξω κάτι στο Βικτόριας Σικρετ, τσουπ δυο Ελληνίδες να συζητούν τα υπέρ και τα κατά του στρινγκ. Καθόμαστε για ένα τζισκέικ να αναπληρώσουμε τις θερμίδες που κάψαμε μεταξύ μεσημεριανού και βραδινού, νάσου από δίπλα οι Ελληνάρες. Μπαίνω στο αεροπλάνο για την επιστροφή και μου κάνει ο αεροσυνοδός «I like your passport, καλοσώρισες». Κάνω έτσι να δω το ταμπελάκι του, Κύπριος της διασποράς. Απγκραίηντ πάντως δε μου έκανε αλλά μια αλληλεγγύη την ένιωσα!

Εγκυκλοπαιδικά, η παρουσίαση μου πήγε πολύ καλά και για άλλη μια φορά απογοητεύτηκα από τα Αμερικάνικα, διεθνή συνέδρια. Μα $700 εγγραφή και να μην προσφέρουν ούτε έναν καφέ (κι ας μην πίνω)?! Στα Ευρωπαικά έχουν 2 κόφφι μπρέικ (με ενισχυμένα μπισκοτάκια) και μεσημεριανό! Και όχι δεν είμαι κοιλιόδουλη –καλά λίγο, όσο πατά ο ελέφαντας- αλλά προσωπικά το βρίσκω απαράδεκτο. Άλλο σημάδι της οικονομικής κρίσης ήταν ότι οι εταιρίες που διαφήμιζαν προϊόντα στην έκθεση, σε αντίθεση με άλλες χρονιές δεν προσέφεραν ούτε πέννα. Που τα μέμορυ στικ, τα πλαστικά μπαλάκια, οι θήκες για τα κινητά και όλα τα υπόλοιπα άχρηστα διαφημιστικά που μοίραζαν απλόχερα άλλα χρόνια!

Παρόλη όμως, την προφανή αγωνία για την οικονομία και την, όχι και τόσο προφανή, αγωνία για το περιβάλλον και με εξωτερική θερμοκρασία 16 βαθμούς και βροχή τα κλιματιστικά ήταν συνέχεια αναμμένα στο φουλ. Σε μοουντ κυπριακού καύσωνα! Κι εγώ να νιώθω σαν χοιρινό στο τσιγκέλι! Αφού στις μισές διαλέξεις δεν έπαιρνα σημειώσεις γιατί έκανα διαλογισμό προσπαθώντας να ανεβάσω τη θερμοκρασία σώματος μου και να καταπνίξω μνήμες από τότε που κλείστηκα στους -20 και πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όχι σκηνες από τη ζωή μου (ήταν πολύ βαρετή φαίνεται) αλλά σκήνές από την εύρεση μου μετά από μέρες ως παγοκολόνα και με τα νύχια γαντζωμένα στην πόρτα που είχε κολλήσει.

Αυτά τα λίγα γιατί προσπαθώ να κρατηθώ ξύπνια κανα τρίωρο ακόμα μέχρι να βραδιάσει. Ίσως αναγκαστώ να πάω καμιά βόλτα και να πάρω και μια τσάντα που χρειάζομαι!

Πάντως αυτή τη φορά το τζετ λαγκ ούτε που το κατάλαβα.

------------------------------------------------------------------------------
Κοιλιόδουλη, κοιλιόδουλη αλλά ξέχασα να ενημερώσω και τους υπόλοιπους κοιλιόδουλους ότι η Βόστον Πάι ήταν καταπληκτική και παραδόξως μου θύμισε ένα παγωτό βανίλια που τρώγαμε μικροί (μια φορά κι έναν καιρό) που ήταν σε ένα χάρτινο τριγωνάκι και ήταν μόλις 15 σεντ. Επίσης, συστήνω και το Νιου Ινγλαντ κλαμ τσάουντερ. Αστακό δε δοκίμασα γιατί πλήρωνε άλλος και είπα να μην το παρακάνω! Τώρα έκλεισε σίγουρα το ποστ.