Μαθήματα ζωής 1 ½

Η ζωή στον ομφαλό του κόσμου (και φυσικά δεν εννοώ την Κύπρο) εξελίσσεται πολύ καλά μέχρι στιγμής. Αρκεί να δηλώσω ότι ως μόνιμη κάτοικος Κύπρου τα τελευταία 5 χρόνια δεν είχα τόσο έντονη κοινωνική ζωή όσο ως προσωρινή κάτοικος Λονδίνου τις τελευταίες 3 βδομάδες. Βέβαια, τώρα καταλαβαίνω πως είναι να δουλεύεις κανονικά ωράρια και να σου μένει μόνο το Σου Κου για να κάνεις οτιδήποτε άλλο, εξού και αισθάνεσαι ότι πρέπει να βγεις γιατί αν δεν το κάνεις τώρα ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι το επόμενο Σου Κου! Γι’ αυτό και έχω χαθεί ολίγον τι (κοιμάστε όλοι με τις κλάτσες, το ξέρω!).

Επίσης, συνειδητοποίησα πόσο ενδιαφέροντες άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο. Και οι περισσότεροι είναι εδώ! Είναι καταπληκτικό να γνωρίζεις ετσι στο άσχετο ανθρώπους στην ηλικία μου που δηλώνουν entrepreneurs (και όχι developers με τα χωράφκια του παππού τους!) και οι οποίοι έχουν δημιουργήσει και διευθύνουν 2-3 εταιρίες από μόνοι τους. Ανθρώπους που έχουν γυρίσει τον μισό κόσμο και μιλούν 2 εώς 6 ξένες γλώσσες και παρόλαυτα θεωρούν τον εαυτό τους average. Και είναι ωραίο να είσαι σε μια χώρα στην οποία το νεαρό της ηλικίας σου δεν αποτελεί μελανό σημείο στο CV σου. (Στα αρνητικά το ότι αρχίζω να νιώθω ότι δεν έχω αξιοποιήσει τη ζωή μου όσο θα έπρεπε αλλά προσπαθώ!)

----------------------------------------------------------------------------------------------
Προχτες πήγα με τη συγκάτοικο σε ένα house party κάποιου που γνώρισε στο εστιατόριο που είχαμε πάει με τους Ισπανούς το προ-προηγούμενο Σάββατο και το οποίο τελικά ήταν απέναντι από το σπίτι μας (μια παθκιά το Λονδίνο δεν το συζητώ!). Πολύς κόσμος, πάνω κάτω στην ηλικία μου, αρκετά ωραία παιδιά αλλά παρόλαυτα ένιωθα κάπως. Γνώρισα λίγο κόσμο αλλά κυρίως ένιωθα σαν να ήμουν παρατηρητής και όχι συμμετέχων στο όλο δράμα. Καθόμουν σε μιαν άκρη και παρατηρούσα τον κόσμο να πίνει, να μιλά, να φλερτάρει, να τσαλαπατάται και έκανα σενάρια με το μυαλό μου προσπαθώντας να τους ψυχολογήσω. Βέβαια, ίσως να φταίει το ότι δεν είμαι και ιδιαίτερα κοινωνική (London or no London) και σε μέρη με τόσο άγνωστο κόσμο δεν νιώθω και τόσο άνετα για να αλληλεπιδρασω. Κατά βάση προτιμώ πιο οικίες καταστάσεις. Ίσως να είναι ο μηχανισμός άμυνας μου. Όταν νιώθω αμήχανα, αποστασιοποιούμαι και μπαίνω σε μια κατάσταση υπεράνω όπου όλοι οι άλλοι είναι ηθοποιοί σε ένα έργο που σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μου.

Δεν έκατσα πολύ γιατί ούτως ή άλλως είχα πάει κατευθείαν από ένα δείπνο γενεθλίων στο οποίο είχα πιει και ένα ποτήρι σαμπάνια και λίγο κρασί και στη δεύτερη βότκα πορτοκάλλι άρχισα να ζαλίζομαι ελαφρώς, οπότε έφυγα. (Ακόμα να ανακαλύψω πως είμαι ελαφρώς μεθυσμένη αλλά μέχρι στιγμής στα 2-3 ποτά είμαι μια χαρά -who would have thought!) Βέβαια η συγκάτοικος κατέληξε με παρεπόμενα μέθης και τον οικοδεσπότη, έναν 23άχρονο όπως απεδειχθει αργότερα, δίμετρο, ξανθό, γαλανομάτη Δανό τραπεζίτη!


ΥΓ: Το καλύτερο μέρος για να γνωρίζεις κόσμο είναι όταν βγαίνεις έξω για τσιγάρο αλλά πόσες κακές συνήθειες να ξεκινήσω η γυναίκα?!

Μαθήματα ζωής 1

Επιτέλους κατάλαβα πόσο εύκολο είναι το casual μπαλαμούτιασμα (ή/και σεξ) σε μια πόλη where everything goes και ειδικά αν έχεις πιει και μερικά ποτά παραπάνω.





Μην ενθουσιάζεστε αγαπητοί μου εν Χριστώ αδερφοί και αδερφές (no pun intented!). Δεν έχω κυλίσει στο βούρκο της αμαρτίας ακόμα δεν ήρθα -δώστε μου μερικές εβδομάδες ακόμα τουλάχιστον! Απλώς βγήκα έξω το Σάββατο βράδυ με τη νέα μου συγκάτοικο (30άρα, δικηγόρο), ένα γνωστό της και ένα φίλο του επισκέπτη από Μαδρίτη (όλοι Ισπανοί) για φαγητό και ποτά. Η βραδιά κυλούσε πολύ καλά μπορώ να πω και η παρέα ήταν μια χαρά (αρχίζω να συμπαθώ τους Ισπανούς). Τελειώσαμε το φαγητό και πήγαμε απέναντι σε ένα μπαρ/κλάμπ για να συνεχίσουμε τα ποτά. Η συγκάτοικος μου είχε ήδη αρχίσει να μεθά ελαφρώς (3 διαφορετικά ποτά στο φαγητό και μια μπύρα από το σπίτι) και συνέχισε δυναμικά στο κλαμπ μαζί με τους άλλους. Εδώ να πω ότι και οι δύο ήταν ιδιαιτέρως ευγενικοί και κύριοι και δεν τους πείραξαν καθόλου τα ποτά. Δεν έδειξαν προτίμηση στη μια ή την άλλη και χορεύαμε όλοι μαζί. Βέβαια, ο ένας (investement banker το επάγγελμα, έχει σημασία) χούφτωνε ελαφρώς όπου έβρισκε και τις δύο αλλά ας πούμε ότι το δικαιολογούσε ο χορός. Η συγκάτοικος εν τω μεταξύ είχε γίνει κουδούνι. Σε κάποια φάση και ενώ χόρευαν οι δυο τους, χάθηκαν και τους βρήκαμε να μπαλαμουτιάζονται αγρίως στους καναπέδες. Κάπου εκεί θυμήθηκα το Σκέπτικ που σχολίασε ότι στα ραντεβού στο Λονδίνο αντί ρομαντικών ξεμοναχιασμάτων στις ερημιές, πίνεις και φροντίζεις η άλλη να πιει περισσότερο από σένα! Επίσης, συνειδητοποίησα πόσο καλός πρέπει να είναι στη δουλειά του ο Ισπανός. Επένδυσε εξίσου και στις δύο, χωρίς να δείχνει προτίμηση και διπλασίασε τις πιθανότητες του να του κάτσει μία. Κάπου εκεί έφυγα με τον άλλον -ο οποίος κατέληξε δυστυχώς με τη sober one-τον αποχαιρέτησα, πήρα ένα ταξί και πήγα σπίτι. Βέβαια, εν τέλει ο τραπεζίτης ήταν κύριος μέχρι τέλους αφού έφερε τη συγκάτοικο μου μέχρι το σπίτι (αφού τη ξαναπήγε στο κλαμπ όπου είχε χάσει τη τσάντα της και τη βρήκαν) και έφυγε χωρίς περαιτέρω.


All in all, περάσαμε πολύ καλά, κατάλαβα επιτέλους πως μπορείς να γνωρίζεις αγνώστους σε κλαμπ (γνωρίσαμε και 2-3 από αυτούς) και πως γίνονται αυτές οι δουλειές (έστω και από δεύτερο χέρι) και θυμάμαι και ακριβώς τι έγινε σε αντίθεση με τη συγκάτοικο μου η οποία έχει μια μικρή διάλειψη μνήμης και ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να ξαναπιεί!





--------------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ1: Προς υπεράσπιση μου, προσπάθησα να πιω αλλά με ένα δάκτυλο Μοχίτο, 2(?) κρασί και μισό καρπουζοκοκταίηλ (πολύ καλό!) που κατάφερα να πιω πως να μεθύσω? Την επόμενη φορά υπόσχομαι να προσπαθήσω περισσότερο!