Κόκκινα Φανάρια

Την πρώτη φορά που ήρθα Μόναχο, πέρσι το Μάιο, είχα μείνει σε ένα ξενοδοχείο δίπλα από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Το ξενοδοχείο ήταν αρκετά καλό, η περιοχή ήταν κεντρική με αρκετά ξενοδοχεία και ο σταθμός με όλες τις γραμμές του μετρό δίπλα. Την πρώτη μέρα βγαίνω από το ξενοδοχείο και πάω προς το μετρό. Στα 5 βήματα πέφτω πάνω σε ένα καζίνο (βλ. φρουτάκια). Δε δίνω σημασία και προχωρώ. Στα 10 βήματα, πιάνει το μάτι μου κάτι πολύχρωμο σε μια απλή και λιτή βιτρίνα που με πρώτη ματιά δεν ξεκαθάριζε τι είναι. Γυρίζω να κοιτάξω και βλέπω κάτι πολύ ωραία χρωματιστά «πράγματα» -μιλάμε για καταπληκτικούς χρωματισμούς- δίπλα από ένα πλαστικό κίτρινο παπάκι που έγραφε πάνω «duck me». Κοντοστέκομαι για μερικά δευτερόλεπτα και συνειδητοποιώ ότι αυτά στη βιτρίνα είναι δονητές (εντάξει δεν είχα ξαναδεί από κοντά και μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω). Σκέφτομαι ότι πολύ φιλελεύθεροι είναι οι Γερμανοί και συνεχίζω. Στα 20 βήματα πέφτω πάνω σε ένα μπαρ/στριπτιτζάδικο με οθόνες έξω για να παίρνεις ένα μικρό preview από τα μέσα. Συνεχίζω γιατί έχω αργήσει και πέφτω πάνω σε δεύτερο κατάστημα ερωτικών ειδών. Στην επιστροφή το βράδυ είδα και τα κορίτσια να στέκονται έξω από το ένα κλάμπ αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Σημειωτέον, από τα πολλά γειτονικά ξενοδοχεία έβλεπα να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν λεοφορεία με μεσήλικους τουρίστες.

Κάτι αυτά, κάτι τα πρωτότυπα θέματα δημοσκοπήσεων στους δρόμους, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί είναι πολύ φιλελεύθεροι και δεν έχουν ταμπού σ’ αυτά τα θέματα. Ώσπου, ένα βράδυ με φέρνει ο Γερμανός στο ξενοδοχείο και πριν να κατεβώ με ρωτά αν είναι ήσυχα στο ξενοδοχείο μου ή αν έχει φασαρία τη νύχτα. Του απαντώ πως μια χαρά ησυχία έχει αλλά γιατί ρωτά και μου λέει πως αυτή είναι η «red-light district» του Μονάχου! «Α, ναι» του κάνω. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν όλο το Μόναχο έτσι». Κόκκαλο ο Γερμανός!