Είπες «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)
Πρέπει σύντομα να πάρω κάποιες αποφάσεις για τη ζωή μου. Μέχρι στιγμής όλα μου ήρθαν κάπως ευκολα, από μόνα τους σχεδόν χωρίς να χρειαστεί να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ή μάλλον δέκτηκα τις εύκολες λύσεις γιατί ποτέ δεν ήθελα κάτι πολύ. Ποτέ δεν ήξερα ακριβώς τι θέλω για να το κυνηγήσω και αυτά που μου προσφέρονταν εύκολα δεν ήταν καθόλου άσχημα. Κάπως έτσι βρέθηκα Κύπρο με ένα διδακτωρικό. Την επιστήμη μου εγώ τη διάλεξα, αλλά τη διάλεξα γιατί έπρεπε κάτι να διαλέξω και αυτό μου φαινόταν το πιο ενδιαφέρον τη δεδομένη χρονική στιγμή. (Τότε δεν ήξερα τι άλλα εξωτικά επαγγέλματα υπάρχουν αλλά για να είμαστε και δίκαιοι δεν νομίζω ότι υπάρχει και κάτι που θα με ενθουσίαζε.) Η απόφαση να επιστρέψω Κύπρο πριν 5 χρόνια πάρθηκε σε μια στιγμή αδυναμίας και με βάση το σκεπτικό της καλής κόρης και του: "τι αλλες επιλογές έχω τώρα?" Ο χρόνος με πίεζε (θεωρούσα αδιανόητο να χάσω εξάμηνο ψάχνοντας Πανεπιστήμιο), δεν είχα ψάξει αρκετά το θέμα του εξωτερικού, το Πανεπιστήμιο Κύπρου με είχε δεχθεί χωρίς συνέντευξη, σκέφτηκα ότι δεν έφταιγαν τίποτα οι γονείς μου να με συντηρούν άλλα 4 χρόνια στα εξωτερικά και γύρισα. Σε πολλά επίπεδα το μετάνιωσα. Και ακαδημαϊκά και κοινωνικά. Αλλά κυρίως μετάνιωσα το ότι επί χρόνια ήμουν με το ένα πόδι Κύπρο και με το άλλο κάπου αλλού. Στην αρχή Ελλάδα, γιατί δεν είχα προλάβει να χορτάσω τη φοιτητική ζωή (τι να σου κάνουν 4 χρόνια) και μετά...σκορποχώρι. Τους φίλους, τις παρέες και τη σχέση τους άφησα Ελλάδα και επί χρόνια η σκέψη μου ήταν εκεί. Δεν έκανα ιδιαίτερες παρέες εδώ –τις λυκειακές δεν ήθελα να τις ξαναβρω- αλλά δεν μπορώ να πω ότι προσπάθησα και πολύ. Για πολλούς λόγους δεν ήμουν πια φοιτήτρια –αν και είχα φοιτητική ταυτότητα- και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο κάθε μέρα και να συναντώ τους φίλους και γνωστούς, να κανονίζουμε τι θα κάνουμε και γενικά να περνά λίγο πιο ευχάριστα η καθημερινότητα μου μου έπεσε λίγο βαρύ. Από την άλλη δεν ήμουν και εργαζόμενη. Και επειδή είμαι και από τους ανθρώπους που χρειάζονται άλλους να τους ξεσηκώσουν για να κάνουν οτιδήποτε, η απώλεια της καθημερινής επαφής αλλά και των ενδιαφέροντων ανθρώπων γύρω μου είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος να μην κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό, συν το γεγονός ότι προτιμούσα να μείνω στο σπίτι και να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον «άνθρωπο μου» που με καταλάβαινε παρά να βγω με αδιάφορες παρέες είχε καταστροφικές επιδράσεις στην κοινωνική μου ζωή.
Και μετά ήταν τα ταξίδια. Στην τυχαία σχεδόν επιλογή επιβλέποντος στάθηκα απίστευτα τυχερή και είναι ο μόνος λόγος που δεν χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο 5 λεπτά κάθε μέρα. Αλλά για διάφορους λόγους έπρεπε να κάνω αρκετά ταξίδια για τα οποία νιώθω μεν τυχερή αλλά με κούρασαν απίστευτα κυρίως ψυχικά. Δεν είχα μια σταθερή βάση. Ήμουν 2-3 εβδομάδες Αμερική σχεδόν κάθε χρόνο, 1-2 μήνες Λονδίνο (όχι συνεχόμενα), 4 εβδομάδες ισπανία (σε δύο δόσεις), στα ενδιάμεσα... κάπου ενδιάμεσα και τώρα Γερμανία. Δεν πέρασα πουθενά αρκετό χρόνο για να κάνω φιλίες ή να νιώσω πιο άνετα. Και επειδή πλέον δεν κινούμουν σε αμιγώς πανεπιστημιακούς χώρους, ο καθένας είχε παιδιά, σκυλιά και σπιτικό να φροντίσει και δεν είχε ώρα για βόλτες όπως εγώ. Έμενα έτσι κάπως μετέωρη παντού. Δεν μετανιώνω για τα ταξίδια, όμως. Έμαθα πολλά πράγματα, γνώρισα αρκετούς ανθρώπους και χώρες και έβγαλα αμέτρητες φωτογραφίες χωρίς εμένα μέσα. Άλλα έχω κουραστεί να είμαι πάντα φιλοξενούμενη. Να μην νιώθω πουθενά οικεία. Να ξέρω κατα βάθος ότι η βάση μου είναι η Κύπρος αλλά να μην έχω τίποτα να με περιμένει ή να με δένει εκεί.
Και τώρα πρέπει να πάρω μια απόφαση. Το διδακτωρικό το πήρα (και το καταχώνιασα κάπου), με τους περισσότερους Ελλαδίτες φίλους μιλάμε αραιά και που με ημαίλ, η σχέση μας τελείωσε και για πρώτη φορά μπορώ να κάνω πραγματικότητα αυτό για το οποίο γκρίνιαζα τα τελευταία 5 χρόνια. Να φύγω.
Να φύγω, αλλά να πάω που?
Εδώ και πολύ καιρό λέω ότι χρειάζομαι επειγόντως μια καινούρια αρχή και έχω σχεδόν αποφασίσει ότι το Λονδίνο είναι η καλύτερη επιλογή για να μου την προσφέρει. Ναι, αλλά αν «τη ζωή μου... σ’ όλη τη γη τη χάλασα?»
Και αν πάω στο Λονδίνο θα πάω να δουλέψω για 2-3 χρόνια τουλάχιστον. Θα πρέπει να ξαναρχίσω τα πάντα σχεδόν από την αρχή. Και θα πρέπει να πάω χωρίς να κοιτάζω πίσω μου αυτά που αφήνω. Εν μέρει θα πρέπει να επιστρέψω σε κάποιες όψεις της φοιτητικής ζωής (π.χ.συγκάτοικο ή να ζω σε μια τρύπα) τις οποίες έχω πλέον αφήσει πίσω μου ανεπιστρεπτί εδώ και καιρό και εδώ που τα λέμε με ικανοποίηση.
Μόνο που τώρα νιώθω μεγάλη. Ναι το ξέρω στα 27 δεν με πήραν και τα χρόνια. Αλλά όλα αυτά θα ήθελα να τα έκανα στα 21. Κι αν αποφάσιζα μέχρι τα 27-30 να επιστρέψω Κύπρο δεν θα ήταν άσχημα. Αν πάω τώρα όμως, σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου θα σκέφτομαι ότι σε 2-3 χρόνια το πιο πιθανό είναι να έχω σιχαθεί το tube και να θέλω να επιστρέψω. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πάω Αγγλία και θα είμαι με το ένα πόδι Κύπρο. Στο ίδιο έργο θεατές.
Και είναι κι αυτή η ηλικία που πλησιάζει απειλητικά. Τα 30! Θυμάμαι στα 18 μου που σκεφτόμουν ότι μέχρι τόοοοτε...πιιιιιιιι! Δεν είχα σαφείς στόχους αλλά μου φαινόταν τόσο ώριμη ηλικία και τόσο μακρυά που μέχρι και να έχω παιδιά έπαιζε (τότε ήθελα να γίνω νέα μάνα, τώρα σκέφτομαι ότι τα 40 είναι τα νέα 30). Και μετά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και είμαι ήδη 26. Δεν νιώθω κανένα βιολογικό ρολόϊ να χτυπάει (αν και πλέον δεν είμαι εντελώς κάθετη στην ιδέα της οικογένειας κάπου στο μακρινό μέλλον) και μου φαίνεται περίεργο να πρέπει να λέω 26 (27 σε μερικές μέρες) όταν με ρωτούν την ηλικία μου. Δεν γίνεται να μείνω 26 πέντε χρόνια ακόμα? Κάπου τόσο πρέπει να χρειάζομαι για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα χωρίς το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.
Ίσως φταίει που μόλις διάβασα το L'age de raison. Ίσως έχω φτάσει την ηλικία της λογικής. Ή ακόμα χειρότερα ίσως να μην την άφησα και ποτέ...
-------------------------------------------------------------------------------------
Ελπίζω μέχρι το Δεκέμβρη να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα σχετικά με το τι επιλογές θα έχω επαγγελματικά αν μείνω Κύπρο. Και μετά θα αρχίσω να ψάχνω τις προοπτικές στο Λονδίνο και θα δούμε τι θα γίνει στο τέλος. Έχω δώσει στον εαυτό μου περιθώριο μέχρι τα Χριστούγεννα για να αποφασίσει τελειωτικά. Στην ανάγκη πάω Λονδίνο κι αν μετανιώσω στον ενα χρόνο φεύγω, έτσι? Έλα, όμως, που έχω ψυχαναγκαστικές εμμονές όταν αναλαμβάνω μια υποχρέωση να την παίρνω μέχρι τέλους.
25 σχόλια:
na kanis afto pou niothid. ego mia zoi thimame ton eafto mou ne skeftete thelo na figo. tora pou ime londino sigoura antimetopizo arketes diskolies moni mou, alla pismono kathe fora giati ine kati pou EGO to diale3a k to ithela apo panta. an den exis tipota na se krata kapou, 3ekina tin diki sou peripetia. k den iparxi kalitero meros apo to londino gia na 3ekinisis. kales periplanisis!
we (diladi ego kai o eaftos mou) den sinistume to londino - diskoli poli. Alla den tha matheis an su aresei i ohi an den to vioseis. H moni simvouli mou einai oti i prosopiki eftihia kai oi kathimerines sheseis einai poly pio simantikes apo mia kali douleia.
Δέ θα σου πώ αυτά που θα σου πώ για να ακουστώ patronizing. Επειδή όμως κάποτε εβρέθηκα στη θέση σου αλλά η απόφαση μου ήταν να είμαι απόλυτος, να διαλέξω μιάν βάσην μόνο, τζιαι να δώ πού θα πάει το πράμαν γιατί εκουράστηκα να έχω δυό πατρίδες ως Βάσην του Μυαλού, σε ενθαρρύνω να πιστέψεις οτι τα "άντα" εν ευλογία, όι κατάρα για τον άνθρωπον. Θα φύει μια κρούστα που έχουμεν ως εικοσαρηδες- και θα μπείς σε άλλους δρόμους με καλλίττερον μανατζμεντ των αποφάσεων, συναισθημάτων κλπ. Τούτα που σκέφτεσαι τωρά, εν η αρχή του process of Becoming. Ότι έκαμες ως τωρά θα σε οδηγήσει τζιαμέ που πρέπει να πάεις, αν σταθείς τζιαι ακούσεις καλά. (στα τριανταέξι που εφτασα αισίως τωρά, το εκατάλαβα επιτέλους)
κάνε ένα post-doc στην Αγγλία! Ένας χρόνος, ένα ακόμη χαρτί, θα βγάλεις και λεφτά.
Δοκίμασε, ρίσκαραε.
Όπως λέει ένα κλισέ ρητό,“I would rather regret the things that I have done than the things that I have not”.
Το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στον εαυτό του, είναι να μπλέκετε σε στερεότυπα.
Το ότι είσαι 27, και ακόμη τελειοποιείς τον εαυτό σου, τον χαρακτήρα σου, την ταυτότητά σου, είναι αισιόδοξο.
Γιατί είναι κάτι που δεν πρέπει να σταματά ποτέ στη ζωή μας. Όσα περισσότερα μάθει κάποιος, ή εισπράξει τόσο το καλύτερο.
Εξάλλου, που ξέρεις τι σου αρέσει περισσότερο, που προτιμάς καλύτερα;
Είναι κάτι που πρέπει να το δεις με τον εαυτό σου και μόνο. Απ' όσο κατάλαβα είσαι αρκετά συνειδητοποιημένο άτομο που δεν αφήνει τρίτους να εμπλέκονται στις επιλογές σου, οποταν αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ευχές για ό,τι καλύτερο.
Ακούστηκε πολλά φιλοσόφημενο το πιο πάνω comment, αλλά εντάξει.
Φταίει ο καφές. I guess.
Καταρχήν, ευχαριστώ όλους για το ψυχικό σθένος να διαβάσουν το ποστ και να αντέξουν να αφήσουν και σχόλιο πριν το ρίξουν στο ποτό! Η γνώμη (συμβουλή) σας εκτιμήθηκε δεόντως και έχει ήδη βοηθήσει. Αναλυτικά ακολουθεί:
@Μαιράκι: Εννοείται πως θα κάνεις αυτό που νιώθεις. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που δεν ξέρεις τι θέλεις! Μέχρι και πέρσι ακόμα θα ορκιζόμουν ότι ήθέλα πραγματικά να φύγω. Τώρα δεν ξέρω. Συμφωνώ για το Λονδίνο όμως και μπράβο σου που ήξερες τι ήθελες και το κυνήγησες παρόλες τις δυσκολίες. Ανήκεις ήδη στη λίστα των ανθρώπων που θαυμάζω!
@Αράχνη: Το ξέρω ότι το Λονδίνο είναι δύσκολο και μουντό αλλά εξακολουθώ να το προτιμώ από όλες τις άλλες πόλεις που επήα (και είναι αρκετές). Φαντάζομαι μετά από μερικά χρόνια παθαίνεις μόνιμη κατάθλιψη από την έλλειψη ηλιοφάνειας αλλά μέχρι τότε!
Επίσης συμφωνώ για το τελευταίο σχόλιο αλλά το ζήτημα είναι ότι δεν έχω ακριβώς και προσωπική ζωή αυτή τη στιγμή!
@Διάσπορε: Εκτίμησα απεριόριστα την άποψη σου. Η αλήθεια να λέγεται δεν θα άλλαζα αυτό που είμαι σήμερα με αυτό που ήμουν στα 21 για τίποτε (ούτε καν για να μείνω 26 για πάντα!). Τα άντα εξακολουθούν να με τρομάζουν κάπως αλλά στο κάτω κάτω όλα είναι θέμα προοπτικής.
@Κρίση: Τι εννοείς ΕΝΑ χρόνο???? Αν ήταν για ένα χρόνο δεν θα το εσκέφτουμουν καν. Το λιγότερο που βρίσκω είναι για 2. Τι δουλειά κάμνεις είπαμε γιατί σκέφτομαι να αλλάξω καριέρα?!
@Αξύριστε: Εχεις δίκαιο για τα στερεότυπα αλλά, ρε γμτ, εκαρφώσαν μας τα μες στο μυαλό και δεν βγαίνουν ούτε με λοβοτομή! Θα αποφασίσω που θα πάει αν και μέχρι να το κάμω σας βλέπω να διαβάζετε ποστ με τιτλο "Έφτασα αισίως τα 28 αλλά τελικά αποφάσισα. Ή μήπως όχι? Εσύ τι νομίζεις?".
Μια χαρά ήταν το σχόλιο αλλά αν ο καφές έχει τέτοιες επιδράσεις να αρχισω να πίνω κι εγώ!
kitakse to londino kathe xrono eshi tziai parapano meres me ilion tziai liottera nera. exalasen o tziairos. kala ise 26 tziai niothis etsi? diladi o skopos tou anthropou ine na spoudasi tziai amesos meta na ivri mia doullia na xtisi ena spiti tziai na mpi se mian routina ospou na pethani? paene londino an den sou katsi dokimase allou afou tziai esy ipes oti i kipros den sou ekatse.
εγώ επειδή νυστάζω εθκιάβασα ως το "Τότε δεν ήξερα τι άλλα εξωτικά επαγγέλματα υπάρχουν αλλά για να είμαστε και δίκαιοι δεν νομίζω ότι υπάρχει και κάτι που θα με ενθουσίαζε" και θα επανέλθω αύριο.
Till then though, σκέφτου την πιθανότητα να γίνεις μίκι μάους! :]]]]]]]]
Papoutsosiko: Για τον καιρό έχεις δίκαιο. Αρχίσαν να καλλιεργούν αμπέλια έξω που το Λονδίνο! Αλλά για το άλλο ελπίζω να μεν λέω κάπου τέτοια πράματα, φτου κακά! Δεν θέλω και δεν ήθελα ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό που θέλω είναι μιαν αίσθηση μονιμότητας. Ότι ανήκω κάπου και περνώ καλά. Ότι έχω κάτι να με περιμενει όταν γυρίζω είτε από τη δουλειά (παρεπιπτόντως είμαι 26 και ακόμα να δουλέψω κανονικά, τι σου λέει τούτο?!) είτε από τα ταξίδια. Απλά τώρα είναι η ώρα των αποφάσεων και δεν είμαι σίγουρη αν αυτά που ίσχυαν πριν ισχύουν και τώρα.
Σικε: Ποιος σου είπε ότι δεν είμαι?!
An isun o Mickey en tha elees oti den se perimenei kanenas spiti...afou eheis ti Minnie. Ara den eisai!
Sorara tora, an skeftikes oti theleis na ertheis Londino kai na eheis afti tin embeiria kame to. En theleis na ksipniseis sta 70 sou kai na peis oti ekames lathos. An ertheis nioseis oti theleis na fygeis mporeis na to kaneis. H zoe einai diki sou kai prepei na tin zeis opos theleis. Kai i douleia einai kati apo to opoio mporeis na paretitheis poly pio efkola apo oti i prosopiki zoe. Giafto kai merikes fores kollume sti douleia, giati einai ligotero odiniri i pio efkoli apo tin prosopiki zoe.
Telospantos pao gia ypno giati tha vgoun ta dika mou provlimata sti fora! Pantos an apofasiseis gia Londino na sou grapso odigo epiviosis.
Filia
Στην Κύπρο μην επιστρέψεις! Οπουδήποτε αλλού πας, με τις ευχές μου!!
Αράχνη: Ποιος κομμουνιστής άθεος σου είπε ότι η Μίννυ συζεί με τον Μίκυ και τα δίδυμα δεν είναι ανήψια αλλά παράνομος καρπός του έρωτα τους?!! Εξάλλου μπορεί να είμαι οποιοδήποτε άλλο καρτούν. Υπονοείς ότι δεν είμαι για τα πανηγύρια?!
Για τον οδηγό επιβίωσης με βλέπω να το χρειάζομαι.
Αντι-Χρηστε: Τα ίδια λέω κι εγώ σε όλο τον κόσμο που με ρωτά αν θα επιστρέψει. Πριν 5 χρόνια δεν θα ετίθετο θέμα, τωρά τι γίνεται? Αν και αν ειναι να σε δυσαρεστήσω να φτιάχνω βαλίτσες για το εξωτικό Λονδίνο αύριο κιόλας!
και τώρα που το διάβασα, πάλι το ίδιο έχω να σου πω :)
Κάνε delete τον παράγοντα Ηλικία και σκέψου που θα γούσταρες.
Δεν ειναι το 30, ούτε το 29, ουτε το 26. Είναι να κάνεις εκείνα που θέλεις τη δεδομένη στιγμή.
Το σημαντικό είναι κάπου να αποφασίσεις τι θέλεις που τη ζωή. Οι αλλαγές στη ζωή, χώρα, δουλειά κλπ νομίζω ότι εν καλά να γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση. Να κάμνεις πειράματα δηλαδή αλλά να ξέρεις γιατί τα κάμνεις. Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος οι αλλαγές να μετατραπούν σε παυσίπονο όποτε βρέθεις μπροστά που δύσκολες ερωτήσεις.
Σικε: :)
Τουλίπα: Σωστά. Στο κάτω κάτω και η ηλικία είναι φτιαχτό πράγμα οροθετημένο από τον άνθρωπο και σε ντόγκυ γεαρς είμαι κουταβάκι!
Passenger: Πριν να διαβάσω το σχόλιο σου (και αφού είχα διαβάσει όλα τα άλλα) είχα αποφασίσει. Το τελευταίο που είπες όμως με προβλημάτισε γιατί άγγιξε ακριβώς το μεγαλύτερο μου φόβο (βλ. ποίημα αρχής). Μήπως τελικά επιλέγω πάλι την εύκολη λύση (παρότι νόμιζα ότι η εύκολη λύση θα ήταν να μείνω)? Τη φυγή? Μήπως κάνω με τη ζωή μου αυτό που κάνω και με τα προϊόντα καθαρισμού, επιλέγοντας πάντα της μίας χρήσης? Ψεκάστε, σκουπίστε τελειώσατε? Δεν είμαι ικανοποιημένη με τη ζωή μου εδώ και αντί να προσπαθήσω να διορθώσω τα πράγματα τα παρατώ και πάω κάπου αλλού? Και ποιος μου εγγυάται ότι αλλού τα πράγματα θα είναι καλύτερα αφού εγώ θα είμαι η ιδια?
Δεν έχω καταλάβει ακόμα πλήρως τον εαυτό μου αλλά έχω συνηδητοποιήσει ένα πράγμα. Το περιβάλλον μου και οι άνθρωποι της καθημερινότητας μου παίζουν καταλυτικό ρόλο στο να είμαι ευτυχισμένη (και δεν θέλω να προσπαθώ συνέχεια να το διορθώσω ή να τους βρω). Και με όλα αυτά που διαβάζω εδώ μέσα αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως τελικά το πρόβλημα να μην είναι (μόνο) δικό μου. Ίσως η κυπριακή πραγματικότητα να έχει όντως κάτι το μίζερο ειδικά για ανθρώπους που σκέφτονται out of the box.
Είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή αυτά που θα προσφέρει η Κύπρος θα αντισταθμίζουν και με το παραπάνω τα κριτήρια μου για προσωπική ευτυχία...αλλά αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει ακόμα.
diavazw afta pou grafeis k niw8w pos ta egrapsa egw, mono pou vriskomai stin allh plevra. Meta apo ptyxia didaktorika k istories, anarotiemai an prepei na katevw pros ta notia h oxi (sigekrimena kypro an k eimai apo ellada). Den exw katalhjei akoma pou eimai pou paw kai pu thelw na meinw kai eimai 29 opote mi masas exeis kairo i guess.
(alla an apofasiseis, pes mou pos ta kataferes, tha spasei to kefali mou...)
pixel sprite: Κανονικά και με βάση αυτά που γράφω θα έπρεπε να αποθθαρύνω την κάθοδο σου εις γην εναλίαν ΑΛΛΑ όλα εξαρτώνται από το τι θέλεις. Τα εξωτερικά, τα πανεπιστήμια, τη γρήγορη ζωη λίγο πολύ φαντάζομαι πρέπει να τα έζησες. Αν θέλεις κάτι πιο ήρεμο εώς και λοβοτομημένο, είσαι ανοικτός άνθρωπος και αρκετά αισιόδοξη η Κύπρος δεν είναι και τόσο άσχημο μέρος.
Α και νομίζω τελικά αποφάσισα. Αναμείνατε στο ακουστικό σας!
Μεταξύ άλλων, αν κατάλαβα σωστά, σε ενοχλεί το θέμα ηλικίας και μοναξιάς. Πρώτον, μην τα σμίγεις όλα. Το ίδιο θα νοιώθεις όπου κι αν πας αν δεν τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου. Άρα ξεκίνα ανάποδα. Νομίζω τον τόπο τον έχεις βρει. Εκεί θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα. Γιατί πρέπει να τα έχεις εξασφαλισμένα όλα πριν αποφασίσεις; Δυστυχώς δεν "παίζεται" έτσι το παιχνίδι. Κάνεις το βήμα προς εκεί που τραβά η ψυχή σου και περιμένεις να έρθουν όλα τα άλλα. Και έρχονται... Το ρίσκο υπάρχει πάντα. Σε όλες τις χώρες - μικρές και μεγάλες. Με διπλώματα ή χωρίς. Πίστεψε με.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου δίνεις την αίσθηση ότι ο κύριος λόγος που θέλεις να φύγεις είναι για να ξεφύγεις από τη ζωή σου στην Κύπρο που δεν σ' αρέσει. Αυτό όμως δε θα λυθεί με το να πας κάπου αλλού. Θα επιστρέψεις στα 30 και θα θέλεις να ξαναρχίσεις από την αρχή...
Επίσης έχω την εντύπωση πως ο κύριος λόγος που δε θέλεις να φύγεις είναι γιατί θέλεις να βρεις σιγά σιγά κάποιον για να κάνεις οικογένεια. Δε θέλεις να φτάσεις 30 και να ψάχνεις, με όλη την κοινωνική πίεση και τα "πρέπει"... Άλλωστε και οι άντρες θα το μυριστούν τότε το "θέλω κάποιον για γάμο";
Νομίζω πως πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις. Δε μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή... Και μην κατηγορείς τον εαυτό σου για την επιλογή που έκανες τότε. Δεν έχει κανένα νόημα εφόσον δεν είναι κάτι που αλλάζει! Έτσι πήρες τη ζωή σου μέχρι τώρα! Αν είναι λάθος, άλλαξε ζωή! Αν μπορείς όμως να αναλάβεις και το τίμημα.....
Εσύ θα ξέρεις όμως πάντα μέσα σου, πως το ζήτημα θα είναι να αλλάξεις τον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, όχι την πόλη. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες που απλά σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα...
Ruth_less: Αυτό έχω υπόψιν μου να κάνω.
Ανώνυμος: Μα αυτό ακριβώς λέω. Το ποίημα δεν το έβαλα μόνο για εφφέ! Η μόνη λάθος διαπίστωση σου είναι ότι θέλω κάποιον για οικογένεια. Ο γάμος και τα παιδιά είναι πάρα πολύ μακρυά από τα σχέδια μου για το μέλλον. Αυτό που θέλω είναι κάποιον να μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες μου και δεν νομίζω ότι αυτό με κάνει εξωγήινη (μη σε ξεγελά το ψευδώνυμο!) ή ότι φταίνε τα κυπριακά πρότυπα και πιέσεις. Απλά ζώντας εδώ, θα τα νιώθω καθημερινά και θα καταπιέζω τον εαυτό μου. Πάντα ένιωθα πιο ελεύθερη στο εξωτερικό και πιστεύω ότι τελικά, κάποια χρόνια έξω μου χρειάζονται για να τελειοποιήσω ελεύθερα αυτό που είμαι ούτως ώστε ακόμα κι αν επιστρέψω (σε 1,5 ή 10 χρόνια) να μην έχω τα ίδια διλήμματα και αναστολές.
Σε καταλαβαίνω! Επειδή και γω γυναίκα είμαι, ένιωθα πιο ελεύθερη στο εξωτερικό! Αμάν πια με την κυπριακή νοοτροπία σε κάποια θέματα!!! Δεν θα αναφέρω παραδείγματα, τα ξέρεις κι εσύ... Και γω νιώθω ότι καταπιέζομαι - και όχι επειδή κάνω φιλελεύθερη ζωή, αλλά με τη γενικότερη νοοτροπία, πχ κουτσομπολεύουμε τους πάντες και αν δε θέλεις να συμμετάσχεις είσαι περίεργος, ο καθένας ρωτά τον άλλο 500 πράγματα για τη ζωή του που δεν τον αφορούν κτλ κτλ. Με έτσι πράματα τα παίρνω. Απλά επειδή μέτρησα τα υπέρ και τα κατά, αποφάσισα ότι θέλω η Κύπρος να είναι η βάση μου. Με τα καλά και τα κακά της. Και εφόσον πήρα αυτή την απόφαση, I will stick to it. Ώσπου να μου τη βιδώσει και να πιάσω το τρένο να γυρίσω όλη την Ευρώπη. Και επειδή έχω κι άλλα unexpected πράγματα στη ζωή μου, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι άμα θέλω θα το κάνω κι αυτό. Χάρηκα πάρα πολύ που αποφάσισες!
Ανώνυμη: Δεν ξέρω αν εσύ έγραψες και το πρώτο σχόλιο -μάλλον όχι- αλλά χαίρομαι που τελικά δεν είμαι μόνη και που κάποιοι άλλοι στηρίζουν κιόλας τις αποφάσεις τους! Σ' ευχαριστώ για την κατανόηση (και τη συμμετοχή στο παιχνίδι!).
Δημοσίευση σχολίου