Κατόπιν ευγενικής πρόσκλησης της Queen Elisabeth αποφάσισα να παίξω κι εγώ στο παιχνίδι για να μην έχω δικαιολογία να γκρινιάξω ότι εμένα δεν με παίζουνε τα άλλα τα παιδάκια. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Την ηλικία μου και τις ανασφάλειες για το μέλλον μου τις ξέρετε ήδη οπότε τι έμεινε...
1. Όταν ήμουν μικρή ήθελα τόσο πολύ ένα δικό μου χώρο (ανάμεσα στο δωμάτιο που μοιραζόμουν και το σπίτι κέντρο διερχομένων) για να μείνω λίγο μόνη μου, που κρυβόμουν ανάμεσα στις περσιάνες της βεράντας ή ανέβαινα στην ταράτσα και καθόμουν με τις ώρες να φαντάζομαι πράγματα ή να διαβάζω ένα βιβλίο. Σήμερα το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο χώρος.
2. Η φαντασία μου οργιάζει. Φτιάχνω σενάρια για το τίποτα και τα πάντα και το πως εξέλίσσονται συνήθως τα πράγματα με απογοητεύει κάθε φορά.
3. Λατρεύω τη σοκολάτα! Τώρα που το σκέφτομαι είμαι γενικά κοιλιόδουλη. Δεν μπορώ να αντισταθώ σε κάτι που θέλω και δεν έχω καταφέρει ποτέ να κάνω δίαιτα.
4. Κλαίω πάρα πολύ εύκολα. Από μικρή. Και έχω γίνει ρεζίλι μερικές φορές. Μακροπρόθεσμος στόχος μου να μάθω να το ελέγχω και νομίζω είμαι σε καλό δρόμο.
5. Η αγαπημένη μου εποχή είναι το φθινόπωρο. Λατρεύω τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και το καλύτερο μου είναι να είμαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι και έξω να λυσσομανά ο αέρας και να σπάνε πράγματα (εννοείται όχι τα δικά μου).
6. Δεν αντέχω θα κλέψω κάτι από την Τουλίπα γιατί είναι σαν να το έγραψα εγώ. Φαίνομαι, σοβαρή, απόμακρη και συγκρατημένη. Τα φαινόμενα απατούν (ακόμα και εμένα μερικές φορές). Λίγοι το ξέρουν και ελάχιστοι το έχουν ζήσει.
Και τέλος
7. Αν πριν από κανά χρόνο μου έλεγε κάποιος ότι θα είχα βλόγ, θα έκανα διαδικτυακές γνωριμίες και θα έπαιζα τέτοια παιχνίδια θα τον έβγαζα το λιγότερο certifiable! Άλλη μια μικρή απόδειξη οτι δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ.
--------------------------------------------------------------------------
Με τη σειρά μου προκαλώ τους Παπουτσόσικο, Γουρουνέλλα. Αντί-Χρηστο, Passenger και Sceptic Anonymous γιατί έτσι γουστάρω βρε αδερφέ!
(Η Ασυγχώρητη τη γλύτωσε στο τσακ λόγω υπερκόπωσης!)
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Κόκκινα Φανάρια
Την πρώτη φορά που ήρθα Μόναχο, πέρσι το Μάιο, είχα μείνει σε ένα ξενοδοχείο δίπλα από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Το ξενοδοχείο ήταν αρκετά καλό, η περιοχή ήταν κεντρική με αρκετά ξενοδοχεία και ο σταθμός με όλες τις γραμμές του μετρό δίπλα. Την πρώτη μέρα βγαίνω από το ξενοδοχείο και πάω προς το μετρό. Στα 5 βήματα πέφτω πάνω σε ένα καζίνο (βλ. φρουτάκια). Δε δίνω σημασία και προχωρώ. Στα 10 βήματα, πιάνει το μάτι μου κάτι πολύχρωμο σε μια απλή και λιτή βιτρίνα που με πρώτη ματιά δεν ξεκαθάριζε τι είναι. Γυρίζω να κοιτάξω και βλέπω κάτι πολύ ωραία χρωματιστά «πράγματα» -μιλάμε για καταπληκτικούς χρωματισμούς- δίπλα από ένα πλαστικό κίτρινο παπάκι που έγραφε πάνω «duck me». Κοντοστέκομαι για μερικά δευτερόλεπτα και συνειδητοποιώ ότι αυτά στη βιτρίνα είναι δονητές (εντάξει δεν είχα ξαναδεί από κοντά και μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω). Σκέφτομαι ότι πολύ φιλελεύθεροι είναι οι Γερμανοί και συνεχίζω. Στα 20 βήματα πέφτω πάνω σε ένα μπαρ/στριπτιτζάδικο με οθόνες έξω για να παίρνεις ένα μικρό preview από τα μέσα. Συνεχίζω γιατί έχω αργήσει και πέφτω πάνω σε δεύτερο κατάστημα ερωτικών ειδών. Στην επιστροφή το βράδυ είδα και τα κορίτσια να στέκονται έξω από το ένα κλάμπ αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Σημειωτέον, από τα πολλά γειτονικά ξενοδοχεία έβλεπα να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν λεοφορεία με μεσήλικους τουρίστες.
Κάτι αυτά, κάτι τα πρωτότυπα θέματα δημοσκοπήσεων στους δρόμους, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί είναι πολύ φιλελεύθεροι και δεν έχουν ταμπού σ’ αυτά τα θέματα. Ώσπου, ένα βράδυ με φέρνει ο Γερμανός στο ξενοδοχείο και πριν να κατεβώ με ρωτά αν είναι ήσυχα στο ξενοδοχείο μου ή αν έχει φασαρία τη νύχτα. Του απαντώ πως μια χαρά ησυχία έχει αλλά γιατί ρωτά και μου λέει πως αυτή είναι η «red-light district» του Μονάχου! «Α, ναι» του κάνω. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν όλο το Μόναχο έτσι». Κόκκαλο ο Γερμανός!
Κάτι αυτά, κάτι τα πρωτότυπα θέματα δημοσκοπήσεων στους δρόμους, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί είναι πολύ φιλελεύθεροι και δεν έχουν ταμπού σ’ αυτά τα θέματα. Ώσπου, ένα βράδυ με φέρνει ο Γερμανός στο ξενοδοχείο και πριν να κατεβώ με ρωτά αν είναι ήσυχα στο ξενοδοχείο μου ή αν έχει φασαρία τη νύχτα. Του απαντώ πως μια χαρά ησυχία έχει αλλά γιατί ρωτά και μου λέει πως αυτή είναι η «red-light district» του Μονάχου! «Α, ναι» του κάνω. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν όλο το Μόναχο έτσι». Κόκκαλο ο Γερμανός!
Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008
Go Cyprus!
Είναι πολύ νωρίς το πρωί για τα γούστα μου, αλλά έχω καταφέρει να ξυπνήσω και τρώω τα κορν-φλέϊκς μου παρέα με την Princess στη σάλα προγεύματος του Hotel Des Bains στο Λίντο. Αίφνης μας πλησιάζει ένας Ιταλός και με ρωτά αν είμαι του συνεδρίου. Απαντώ καταφατικά και μας ρωτά από που είμαστε. Η Princess λέει από το Λονδίνο και εγώ προσπαθώντας να καταπιώ τα κορν-φλέικς μου χωρίς να πνιγώ απαντώ «Cyprus». Δεν αντιλαμβάνεται και ξαναρωτά. Πνίγομαι και ξαναλέω «Cyprus». Εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει και η Princess για να βοηθήσει λέει «ένα νησί κοντά στην Ελλάδα». Καταλαβαίνει ότι είμαι from the Greek islands και αφού καταφέρνω να καταπιώ (ανάθεμα τα σταφιδάκια που μου έκατσαν στο λαιμό!) εξηγώ ότι είναι χώρα, παθαίνει επιφοίτηση και αντιλαμβάνεται ότι εννοώ την «Cipro»! Η Princess, ιδιαιτέρως ευγενική και με καλούς τρόπους (εγώ είμαι γαϊδούρα και θέλω την ησυχία μου όταν τρώω τα κορν-φλέικς μου) τον προσκαλεί να κάτσει μαζί μας.
Κάθεται ευχαρίστως και επί 10 λεπτά με συγχαίρει και σχολιάζει για την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου η οποία έχασε μόλις 1-0 από τη δική τους και μόνο επειδή ο τερματοφύλακας τους ήταν καταπληκτικός! Καπάκι μου λέει για τον Παγδατή και πόσο καλά τα πάει η «Ανορτόσις» στο Champions League αφού έχει μία νίκη, μια ισοπαλία και μία ήττα με μόλις 1-0 από την Ίντερ, που είναι και μεγάλη ομάδα και πως είναι δεύτερη στον όμιλο!
Να τι βάζει το νησί μας στο χάρτη. Όϊ τουρισμός τζαι πελλάρες!
(Υ.Γ: Στο τέλος με ρώτησε και πόσο είμαι γιατί φαίνομαι "very very young" και είπα για πρώτη φορά 27. Ευτυχώς, μικροδείχνουμε στην οικογένεια μου!)
Κάθεται ευχαρίστως και επί 10 λεπτά με συγχαίρει και σχολιάζει για την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου η οποία έχασε μόλις 1-0 από τη δική τους και μόνο επειδή ο τερματοφύλακας τους ήταν καταπληκτικός! Καπάκι μου λέει για τον Παγδατή και πόσο καλά τα πάει η «Ανορτόσις» στο Champions League αφού έχει μία νίκη, μια ισοπαλία και μία ήττα με μόλις 1-0 από την Ίντερ, που είναι και μεγάλη ομάδα και πως είναι δεύτερη στον όμιλο!
Να τι βάζει το νησί μας στο χάρτη. Όϊ τουρισμός τζαι πελλάρες!
(Υ.Γ: Στο τέλος με ρώτησε και πόσο είμαι γιατί φαίνομαι "very very young" και είπα για πρώτη φορά 27. Ευτυχώς, μικροδείχνουμε στην οικογένεια μου!)
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Back in a minute
Πετάγομαι στη Βενετία και επιστρέφω. Μη φύγει κανείς. Σας βλέπω!
( Ψες είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο με ένα σωρό κόσμο -γνωστούς και αγνώστους, ζώντες και μη, σχετικούς και άσχετους- και εμένα στη μέση. Χάλ-ι-α το υποσυνείδητο μου, χάλ-ι-α!)
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008
"Το κάτω IQ"
Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Help wanted!
Εν ημπορώ άλλο! Εκουράστηκα, εβαρέθηκα, εσικκύρτησα!
Η δουλειά δεν πάει πουθενά. Κάθε φορά που βλέπω το Γερμανό θέλω να τον κτυπήσω και να βάλω τα κλάματα (και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Ενώ κανονικά είχα το διπλάσιο χρόνο από ότι θα χρειαζόμουν τελικά παίζει και να μην προλάβω να έχω αποτελέσματα ως το Νιόμβρη. Κάθομαι στη δουλειά κανά 8ωρο για άκτουαλ χρόνο εργασίας 1-2 ώρες! Εβαρέθηκα να βρίσκω δικαιολογίες για να μη βγώ μαζί του και εβαρέθηκα να κάθομαι συνέχεια μέσα (γιατί πόσους περιπάτους να πάω μόνη μου).
Συν τοις άλλοις, αντί να κάτσω να γράψω κανέναν άρθρο (γιατί τα βιογραφικά δεν κτίζονται που μόνα τους!), να κάμω την παρουσίαση μου για την άλλη βδομάδα ή τέλοσπάντων να κάμω κάτι χρήσιμο, είδα ΟΛΑ τα πρώτα επεισόδια ΟΛΩΝ των καινούριων σειρών και όπως θα καταλάβετε χαζεύω συνέχεια στα βλογ! Και δε συμβαίνει και κάτι να σπάσει η μονοτονία.
Αν δεν γίνει κάτι σύντομα, π.χ. να έρθει κάποιος αύριο και να μου πει "Χαίρεται, είμαι ο καινούριος συνεργάτης και ήρθα να σου δείξω ακριβώς τι πρέπει να κάμεις" με βλέπω να κυκλοφορώ ντάουν τάουν Μιούνιχ με μίαν ταπέλλα που να λέει "Willing to perform sexual favours for expert IT assistance"!
Και το χειρότερο είναι ότι δεν αστειεύομαι.
Η δουλειά δεν πάει πουθενά. Κάθε φορά που βλέπω το Γερμανό θέλω να τον κτυπήσω και να βάλω τα κλάματα (και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Ενώ κανονικά είχα το διπλάσιο χρόνο από ότι θα χρειαζόμουν τελικά παίζει και να μην προλάβω να έχω αποτελέσματα ως το Νιόμβρη. Κάθομαι στη δουλειά κανά 8ωρο για άκτουαλ χρόνο εργασίας 1-2 ώρες! Εβαρέθηκα να βρίσκω δικαιολογίες για να μη βγώ μαζί του και εβαρέθηκα να κάθομαι συνέχεια μέσα (γιατί πόσους περιπάτους να πάω μόνη μου).
Συν τοις άλλοις, αντί να κάτσω να γράψω κανέναν άρθρο (γιατί τα βιογραφικά δεν κτίζονται που μόνα τους!), να κάμω την παρουσίαση μου για την άλλη βδομάδα ή τέλοσπάντων να κάμω κάτι χρήσιμο, είδα ΟΛΑ τα πρώτα επεισόδια ΟΛΩΝ των καινούριων σειρών και όπως θα καταλάβετε χαζεύω συνέχεια στα βλογ! Και δε συμβαίνει και κάτι να σπάσει η μονοτονία.
Αν δεν γίνει κάτι σύντομα, π.χ. να έρθει κάποιος αύριο και να μου πει "Χαίρεται, είμαι ο καινούριος συνεργάτης και ήρθα να σου δείξω ακριβώς τι πρέπει να κάμεις" με βλέπω να κυκλοφορώ ντάουν τάουν Μιούνιχ με μίαν ταπέλλα που να λέει "Willing to perform sexual favours for expert IT assistance"!
Και το χειρότερο είναι ότι δεν αστειεύομαι.
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008
Word verification my $^^%Y*!
Πάει και τελείωσε! Το δηλώνω ευθαρσώς και χωρίς καμία αιδώ.
Δεν θα ξαναφήσω σχόλιο σε ιστότοπο που απαιτεί επαλήθευση με χαρακτήρες! Δεν με νοιάζει αν χεστήκατε ούτως ή άλλως αλλά είναι εκνευριστικότατο! Δεν φτάνει που γράφω με ελληνικούς χαρακτήρες (για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα!), πρέπει και στο τέλος να αλλάζω γλώσσα εκατόν είκοσι φορές κάθε βράδυ (2-3 σε κάθε βλογ) για να επαληθεύω κάτι χαζούς χαρακτήρες οι οποίοι τις μισές φορές είναι τόσο καλλιγραφικοί που δεν καταλαβαίνω καν ποια γράμματα είναι και πρέπει να το κάνω πάνω από μία φορά! Επιτέλους, πόσο απαραίτητο είναι αυτό? Πόσα σχόλια ποστάρονται από μόνα τους και μου θέλεις και χειροκίνητη επιβεβαίωση ότι άνθρωπος ει πάνω από την οθόνη?! Αμάν πια!
Αχ, τα πα και ξαλάφρωσα.
Δεν θα ξαναφήσω σχόλιο σε ιστότοπο που απαιτεί επαλήθευση με χαρακτήρες! Δεν με νοιάζει αν χεστήκατε ούτως ή άλλως αλλά είναι εκνευριστικότατο! Δεν φτάνει που γράφω με ελληνικούς χαρακτήρες (για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα!), πρέπει και στο τέλος να αλλάζω γλώσσα εκατόν είκοσι φορές κάθε βράδυ (2-3 σε κάθε βλογ) για να επαληθεύω κάτι χαζούς χαρακτήρες οι οποίοι τις μισές φορές είναι τόσο καλλιγραφικοί που δεν καταλαβαίνω καν ποια γράμματα είναι και πρέπει να το κάνω πάνω από μία φορά! Επιτέλους, πόσο απαραίτητο είναι αυτό? Πόσα σχόλια ποστάρονται από μόνα τους και μου θέλεις και χειροκίνητη επιβεβαίωση ότι άνθρωπος ει πάνω από την οθόνη?! Αμάν πια!
Αχ, τα πα και ξαλάφρωσα.
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
1+1 δώρο
Διαβάζοντας το ποστ της Cake για το πως της έγινε πρόταση γάμου, θυμήθηκα κάτι (το οποίο ευτυχως δεν συνέβη σε μένα).
Τον Απρίλη ήμουν Κων/πολη με την Princess για ένα συνέδριο. Ένα βράδυ βγήκαμε για φαγητό με κάτι ντόπιους και πήγαμε σε ένα κάπως, απόμερο, ρομαντικό εστιατόριο με θέα όλο το Βόσπορο. Διακριτικός φωτισμός με κεράκια, βγάλαμε τα μάτια μας να δούμε το μενού. Τέλοσπάντων, τρώγαμε, πίναμε και συζητούσαμε και δεν προσέξαμε και ιδιαίτερα το ζευγαράκι που έκατσε δίπλα μας.
Σε κάποια φάση βλέπουμε όλα τα γκαρσόνια με φακούς να πέφτουν στα πατώματα, να κοιτάζουν δεξιά κι αριστερά και τον άντρα να φαίνεται κάπως ντροπιασμένος και να μην ξέρει τι να κάνει ενώ η κοπέλα ήταν στεναχωρημένη. Περίεργοι και εξυπηρετικοί καθώς είναι -και είμαστε- σαν λαός ρωτούμε τι συμβαίνει για να μας πουν ότι ο άντρας μόλις της είχε κάνει πρόταση γάμου αλλά έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και ξεκόλλησε το διαμάντι από το δακτυλίδι, κάπου έπεσε και το ψάχνουν (στην κυριολεξία με το φανάρι!). Κοιταξαμε κι εμείς δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω τελικά το βρήκαν. Ανακουφίστηκε το ζευγαράκι, έκατσαν αγκαλιά, χαμογελούσαν κιόλας.
Princess: A! That will be something to tell their children!
drSpock: If it was bigger they would have found it sooner!
Ηθικό δίδαγμα: Αυτά τα πράγματα αγοράκια δε γίνονται ΠΟΤΕ δημόσια. Φαντάζεσαι να σου πει όχι η άλλη και να μείνεις με την κοτρόνα (ή κοτρονάκι αναλόγως) αμανάτι στη μέση της Μακαρίου?!
------------------------------------------------------------------------------------
Κλασσικά είμαι στη στάση και περιμένω το λεωφορείο. Δίπλα μου ένας μελαψός κύριος με κοιτάζει με περιέργεια. Σε μία χώρα όπου η μεγαλύτερη μειονότητα είναι η τουρκική, αν δεν είσαι ψηλός ξανθός και άχαρος chances are ότι είσαι Τούρκος.
(Η συνομιλία έγινε στη Γερμανική και τη νοηματική αλλά επειδή είμαι και τεράστια το έπιασα το ζουμί και σας μεταφράζω)
Άγνωστος: hsfagegfa/ow/???dash Turca..είσαι Τουρκάλλα?
drSpock: Νο
Άγνωστος: hdljweki/cojc..είσαι Τουρκάλα? (Νομίζει ότι δεν κατάλαβα και ξαναρωτά)
drSpock: Νο (χαμογελώντας)
Άγνωστος: (Ξύνει λίγο το κεφάλι του και ξαναπροσπαθεί). Αμερικάνα?
drSpock: Νο (συνήθως η πρώτη επιλογή είναι Ισπανίδα, λάθος το πιάσαμε!)
Άγνωστος: Γιουγκοσλάβα?
drSpock: Νο (Το Ιταλίδα το φάγαμε!)
Άγνωστος: Arabic?
drSpock: No (αλλά καλά το πας!)
Άγνωστος: Από που είσαι τότε?
drSpock: Cyprus?
Άγνωστος: ???? (ποια άγνωστη και εξωτική χώρα βγάζει τόσο ωραίες μελαχροινές κοπέλες? - ποιητική αδεία)
drSpock: Zypern? (You know, Zypern?)
Άγνωστος: Α!
(φαίνεται να καταλαβαίνει, σκέφτεται λίγο και επανέρχεται)
Άγνωστος: Η Κύπρος δεν είναι Ελληνική? (το Griechland το άκουσα ξεκάθαρα!)
drSpock: Περίπου (στη νοηματική- τι να σου εξηγώ τώρα!)
Άγνωστος: Περίπου (στη νοηματική)?!
Κάπου εκεί το αφήσαμε γιατί ήρθε και το λεωφορείο.
Σε ποιον να το πω στην Κύπρο και να με πιστέψει ότι Τούρκος παραδέκτηκε αυτοβούλως και χωρίς καμία πίεση ή παρότρυνση εκ μέρους μου ή του Υπουργείου εξωτερικών ότι η Κύπρος είναι Ελληνική (ή κάτι τέτοιο)!
Και μετά σου λένε προπαγάνδα!
Τον Απρίλη ήμουν Κων/πολη με την Princess για ένα συνέδριο. Ένα βράδυ βγήκαμε για φαγητό με κάτι ντόπιους και πήγαμε σε ένα κάπως, απόμερο, ρομαντικό εστιατόριο με θέα όλο το Βόσπορο. Διακριτικός φωτισμός με κεράκια, βγάλαμε τα μάτια μας να δούμε το μενού. Τέλοσπάντων, τρώγαμε, πίναμε και συζητούσαμε και δεν προσέξαμε και ιδιαίτερα το ζευγαράκι που έκατσε δίπλα μας.
Σε κάποια φάση βλέπουμε όλα τα γκαρσόνια με φακούς να πέφτουν στα πατώματα, να κοιτάζουν δεξιά κι αριστερά και τον άντρα να φαίνεται κάπως ντροπιασμένος και να μην ξέρει τι να κάνει ενώ η κοπέλα ήταν στεναχωρημένη. Περίεργοι και εξυπηρετικοί καθώς είναι -και είμαστε- σαν λαός ρωτούμε τι συμβαίνει για να μας πουν ότι ο άντρας μόλις της είχε κάνει πρόταση γάμου αλλά έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και ξεκόλλησε το διαμάντι από το δακτυλίδι, κάπου έπεσε και το ψάχνουν (στην κυριολεξία με το φανάρι!). Κοιταξαμε κι εμείς δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω τελικά το βρήκαν. Ανακουφίστηκε το ζευγαράκι, έκατσαν αγκαλιά, χαμογελούσαν κιόλας.
Princess: A! That will be something to tell their children!
drSpock: If it was bigger they would have found it sooner!
Ηθικό δίδαγμα: Αυτά τα πράγματα αγοράκια δε γίνονται ΠΟΤΕ δημόσια. Φαντάζεσαι να σου πει όχι η άλλη και να μείνεις με την κοτρόνα (ή κοτρονάκι αναλόγως) αμανάτι στη μέση της Μακαρίου?!
------------------------------------------------------------------------------------
Κλασσικά είμαι στη στάση και περιμένω το λεωφορείο. Δίπλα μου ένας μελαψός κύριος με κοιτάζει με περιέργεια. Σε μία χώρα όπου η μεγαλύτερη μειονότητα είναι η τουρκική, αν δεν είσαι ψηλός ξανθός και άχαρος chances are ότι είσαι Τούρκος.
(Η συνομιλία έγινε στη Γερμανική και τη νοηματική αλλά επειδή είμαι και τεράστια το έπιασα το ζουμί και σας μεταφράζω)
Άγνωστος: hsfagegfa/ow/???dash Turca..είσαι Τουρκάλλα?
drSpock: Νο
Άγνωστος: hdljweki/cojc..είσαι Τουρκάλα? (Νομίζει ότι δεν κατάλαβα και ξαναρωτά)
drSpock: Νο (χαμογελώντας)
Άγνωστος: (Ξύνει λίγο το κεφάλι του και ξαναπροσπαθεί). Αμερικάνα?
drSpock: Νο (συνήθως η πρώτη επιλογή είναι Ισπανίδα, λάθος το πιάσαμε!)
Άγνωστος: Γιουγκοσλάβα?
drSpock: Νο (Το Ιταλίδα το φάγαμε!)
Άγνωστος: Arabic?
drSpock: No (αλλά καλά το πας!)
Άγνωστος: Από που είσαι τότε?
drSpock: Cyprus?
Άγνωστος: ???? (ποια άγνωστη και εξωτική χώρα βγάζει τόσο ωραίες μελαχροινές κοπέλες? - ποιητική αδεία)
drSpock: Zypern? (You know, Zypern?)
Άγνωστος: Α!
(φαίνεται να καταλαβαίνει, σκέφτεται λίγο και επανέρχεται)
Άγνωστος: Η Κύπρος δεν είναι Ελληνική? (το Griechland το άκουσα ξεκάθαρα!)
drSpock: Περίπου (στη νοηματική- τι να σου εξηγώ τώρα!)
Άγνωστος: Περίπου (στη νοηματική)?!
Κάπου εκεί το αφήσαμε γιατί ήρθε και το λεωφορείο.
Σε ποιον να το πω στην Κύπρο και να με πιστέψει ότι Τούρκος παραδέκτηκε αυτοβούλως και χωρίς καμία πίεση ή παρότρυνση εκ μέρους μου ή του Υπουργείου εξωτερικών ότι η Κύπρος είναι Ελληνική (ή κάτι τέτοιο)!
Και μετά σου λένε προπαγάνδα!
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
"make-bed"
Σήμερα πέρασα την μέρα μου γλιστρώντας την καρέκλα μου μπροστά από τέσσερεις υπολογιστές. Ένα PC που δουλεύει με solar, ένα PC που δουλεύει με windows και ήταν ενωμένο στο ίντερνετ, ένα Mac laptop και το laptop μου, έτσι γιατί είναι υπέροχο και είναι δικό μου. Αν ήμουν computer scientist ήταν να ήσιεν τζι’ έλεος!
Επίσης, έμαθα ότι υπάρχουν οι εντολές: «allow-no-sex», «must-have-sex» και «make-bed». Αν βρω και την εντολή «scrap-bathroom» μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη!
(Δεν είναι τυχαία που στα χαρακτηριστικά του τέλειου άντρα έβαλα ότι "καλόν είναι να ξέρει τα πάντα από υπολογιστές". Πως αλλιώς θα γλυτωσεις το νευρικό κλονισμό όταν το "must-have-sex" δε σου δουλεύει?)
Επίσης, έμαθα ότι υπάρχουν οι εντολές: «allow-no-sex», «must-have-sex» και «make-bed». Αν βρω και την εντολή «scrap-bathroom» μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη!
(Δεν είναι τυχαία που στα χαρακτηριστικά του τέλειου άντρα έβαλα ότι "καλόν είναι να ξέρει τα πάντα από υπολογιστές". Πως αλλιώς θα γλυτωσεις το νευρικό κλονισμό όταν το "must-have-sex" δε σου δουλεύει?)
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008
Alea zacta est!
Ευχαριστώ θερμότατα όλους όσους πήραν μέρος στο τηλεπαιχνίδι «Πές κι εσύ τη γνώμη σου για το μέλλον μου. Μπορείς!» Όλες οι γνώμες και συμβουλές λήφθησαν σοβαρά υπόψιν και ήταν καταλυτικές στο να συνειδητοποιήσω ένα πράγμα.
ΟΤΙ ΚΑΜΝΩ ΠΑΝΑΥΡΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ!
Ότι δηλαδή τα πράγματα είναι απείρως πιο απλά από ότι τα αντιλαμβάνομαι, ουσιαστικά ξέρω τι θέλω και πως είμαι μία μαζοχίστρια που περιπλέκει τα πράγματα μονίμως χωρίς λόγο (τα εσωτερικά θεματάκια θα τα αντιμετωπίσω σταδιακά και με χρήση ψυχοτρόπων ουσιών). Ο κύβος ερίφθη, λοιπόν.
Πάω Λονδίνο!
Το Λονδίνο δεν έχει ειδοποιηθεί ακόμα αλλά θα το μάθει εν ευθέτω χρόνο.
----------------------------------------------
Βραχυπρόθεσμα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση:
1ον: Συζητώ το θέμα με τον καθηγητή μου τέλη Οκτωβρίου (να ξέρει τι του γίνεται).
2ον: Πετάγομαι Λονδίνο το Δεκέμβρη προς αναθέρμανση ντόπιων κοννέ τα οποία ελπίζω να αποδειχθούν ιδιαιτέρως πολύτιμα και να έχουν ως αποτέλεσμα την επανάληψη της πρότασης «Why don”t you come work with us» με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
3ον: Ξοδεύω το μισθό του Δεκεμβρίου στην Oxford street(μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!).
4ον: Αν ισχύσει το 2ον όλα καλά. Αν όχι αρχίζω να κοιτάζω για Post Doc.
5ον: Ψάχνω για στούντιο με σχετικά καινούριο μπάνιο στο κεντρικό Λονδίνο σε λογική τιμή για να μην αναγκαστώ να πουλήσω το νεφρό μου για να τα βγάλω πέρα (πάντα θα είμαι αιθεροβάμων).
Ευτυχώς το βλογ μεταφέρεται παντού!
Discalimer: This bloger reserves the right to change her mind as she sees fit and without any previous notification. Πάνω απ' όλα σταθεροτης!
ΟΤΙ ΚΑΜΝΩ ΠΑΝΑΥΡΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ!
Ότι δηλαδή τα πράγματα είναι απείρως πιο απλά από ότι τα αντιλαμβάνομαι, ουσιαστικά ξέρω τι θέλω και πως είμαι μία μαζοχίστρια που περιπλέκει τα πράγματα μονίμως χωρίς λόγο (τα εσωτερικά θεματάκια θα τα αντιμετωπίσω σταδιακά και με χρήση ψυχοτρόπων ουσιών). Ο κύβος ερίφθη, λοιπόν.
Πάω Λονδίνο!
Το Λονδίνο δεν έχει ειδοποιηθεί ακόμα αλλά θα το μάθει εν ευθέτω χρόνο.
----------------------------------------------
Βραχυπρόθεσμα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση:
1ον: Συζητώ το θέμα με τον καθηγητή μου τέλη Οκτωβρίου (να ξέρει τι του γίνεται).
2ον: Πετάγομαι Λονδίνο το Δεκέμβρη προς αναθέρμανση ντόπιων κοννέ τα οποία ελπίζω να αποδειχθούν ιδιαιτέρως πολύτιμα και να έχουν ως αποτέλεσμα την επανάληψη της πρότασης «Why don”t you come work with us» με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
3ον: Ξοδεύω το μισθό του Δεκεμβρίου στην Oxford street(μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!).
4ον: Αν ισχύσει το 2ον όλα καλά. Αν όχι αρχίζω να κοιτάζω για Post Doc.
5ον: Ψάχνω για στούντιο με σχετικά καινούριο μπάνιο στο κεντρικό Λονδίνο σε λογική τιμή για να μην αναγκαστώ να πουλήσω το νεφρό μου για να τα βγάλω πέρα (πάντα θα είμαι αιθεροβάμων).
Ευτυχώς το βλογ μεταφέρεται παντού!
Discalimer: This bloger reserves the right to change her mind as she sees fit and without any previous notification. Πάνω απ' όλα σταθεροτης!
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Αποφάσεις
Είπες «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)
Πρέπει σύντομα να πάρω κάποιες αποφάσεις για τη ζωή μου. Μέχρι στιγμής όλα μου ήρθαν κάπως ευκολα, από μόνα τους σχεδόν χωρίς να χρειαστεί να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ή μάλλον δέκτηκα τις εύκολες λύσεις γιατί ποτέ δεν ήθελα κάτι πολύ. Ποτέ δεν ήξερα ακριβώς τι θέλω για να το κυνηγήσω και αυτά που μου προσφέρονταν εύκολα δεν ήταν καθόλου άσχημα. Κάπως έτσι βρέθηκα Κύπρο με ένα διδακτωρικό. Την επιστήμη μου εγώ τη διάλεξα, αλλά τη διάλεξα γιατί έπρεπε κάτι να διαλέξω και αυτό μου φαινόταν το πιο ενδιαφέρον τη δεδομένη χρονική στιγμή. (Τότε δεν ήξερα τι άλλα εξωτικά επαγγέλματα υπάρχουν αλλά για να είμαστε και δίκαιοι δεν νομίζω ότι υπάρχει και κάτι που θα με ενθουσίαζε.) Η απόφαση να επιστρέψω Κύπρο πριν 5 χρόνια πάρθηκε σε μια στιγμή αδυναμίας και με βάση το σκεπτικό της καλής κόρης και του: "τι αλλες επιλογές έχω τώρα?" Ο χρόνος με πίεζε (θεωρούσα αδιανόητο να χάσω εξάμηνο ψάχνοντας Πανεπιστήμιο), δεν είχα ψάξει αρκετά το θέμα του εξωτερικού, το Πανεπιστήμιο Κύπρου με είχε δεχθεί χωρίς συνέντευξη, σκέφτηκα ότι δεν έφταιγαν τίποτα οι γονείς μου να με συντηρούν άλλα 4 χρόνια στα εξωτερικά και γύρισα. Σε πολλά επίπεδα το μετάνιωσα. Και ακαδημαϊκά και κοινωνικά. Αλλά κυρίως μετάνιωσα το ότι επί χρόνια ήμουν με το ένα πόδι Κύπρο και με το άλλο κάπου αλλού. Στην αρχή Ελλάδα, γιατί δεν είχα προλάβει να χορτάσω τη φοιτητική ζωή (τι να σου κάνουν 4 χρόνια) και μετά...σκορποχώρι. Τους φίλους, τις παρέες και τη σχέση τους άφησα Ελλάδα και επί χρόνια η σκέψη μου ήταν εκεί. Δεν έκανα ιδιαίτερες παρέες εδώ –τις λυκειακές δεν ήθελα να τις ξαναβρω- αλλά δεν μπορώ να πω ότι προσπάθησα και πολύ. Για πολλούς λόγους δεν ήμουν πια φοιτήτρια –αν και είχα φοιτητική ταυτότητα- και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο κάθε μέρα και να συναντώ τους φίλους και γνωστούς, να κανονίζουμε τι θα κάνουμε και γενικά να περνά λίγο πιο ευχάριστα η καθημερινότητα μου μου έπεσε λίγο βαρύ. Από την άλλη δεν ήμουν και εργαζόμενη. Και επειδή είμαι και από τους ανθρώπους που χρειάζονται άλλους να τους ξεσηκώσουν για να κάνουν οτιδήποτε, η απώλεια της καθημερινής επαφής αλλά και των ενδιαφέροντων ανθρώπων γύρω μου είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος να μην κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό, συν το γεγονός ότι προτιμούσα να μείνω στο σπίτι και να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον «άνθρωπο μου» που με καταλάβαινε παρά να βγω με αδιάφορες παρέες είχε καταστροφικές επιδράσεις στην κοινωνική μου ζωή.
Και μετά ήταν τα ταξίδια. Στην τυχαία σχεδόν επιλογή επιβλέποντος στάθηκα απίστευτα τυχερή και είναι ο μόνος λόγος που δεν χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο 5 λεπτά κάθε μέρα. Αλλά για διάφορους λόγους έπρεπε να κάνω αρκετά ταξίδια για τα οποία νιώθω μεν τυχερή αλλά με κούρασαν απίστευτα κυρίως ψυχικά. Δεν είχα μια σταθερή βάση. Ήμουν 2-3 εβδομάδες Αμερική σχεδόν κάθε χρόνο, 1-2 μήνες Λονδίνο (όχι συνεχόμενα), 4 εβδομάδες ισπανία (σε δύο δόσεις), στα ενδιάμεσα... κάπου ενδιάμεσα και τώρα Γερμανία. Δεν πέρασα πουθενά αρκετό χρόνο για να κάνω φιλίες ή να νιώσω πιο άνετα. Και επειδή πλέον δεν κινούμουν σε αμιγώς πανεπιστημιακούς χώρους, ο καθένας είχε παιδιά, σκυλιά και σπιτικό να φροντίσει και δεν είχε ώρα για βόλτες όπως εγώ. Έμενα έτσι κάπως μετέωρη παντού. Δεν μετανιώνω για τα ταξίδια, όμως. Έμαθα πολλά πράγματα, γνώρισα αρκετούς ανθρώπους και χώρες και έβγαλα αμέτρητες φωτογραφίες χωρίς εμένα μέσα. Άλλα έχω κουραστεί να είμαι πάντα φιλοξενούμενη. Να μην νιώθω πουθενά οικεία. Να ξέρω κατα βάθος ότι η βάση μου είναι η Κύπρος αλλά να μην έχω τίποτα να με περιμένει ή να με δένει εκεί.
Και τώρα πρέπει να πάρω μια απόφαση. Το διδακτωρικό το πήρα (και το καταχώνιασα κάπου), με τους περισσότερους Ελλαδίτες φίλους μιλάμε αραιά και που με ημαίλ, η σχέση μας τελείωσε και για πρώτη φορά μπορώ να κάνω πραγματικότητα αυτό για το οποίο γκρίνιαζα τα τελευταία 5 χρόνια. Να φύγω.
Να φύγω, αλλά να πάω που?
Εδώ και πολύ καιρό λέω ότι χρειάζομαι επειγόντως μια καινούρια αρχή και έχω σχεδόν αποφασίσει ότι το Λονδίνο είναι η καλύτερη επιλογή για να μου την προσφέρει. Ναι, αλλά αν «τη ζωή μου... σ’ όλη τη γη τη χάλασα?»
Και αν πάω στο Λονδίνο θα πάω να δουλέψω για 2-3 χρόνια τουλάχιστον. Θα πρέπει να ξαναρχίσω τα πάντα σχεδόν από την αρχή. Και θα πρέπει να πάω χωρίς να κοιτάζω πίσω μου αυτά που αφήνω. Εν μέρει θα πρέπει να επιστρέψω σε κάποιες όψεις της φοιτητικής ζωής (π.χ.συγκάτοικο ή να ζω σε μια τρύπα) τις οποίες έχω πλέον αφήσει πίσω μου ανεπιστρεπτί εδώ και καιρό και εδώ που τα λέμε με ικανοποίηση.
Μόνο που τώρα νιώθω μεγάλη. Ναι το ξέρω στα 27 δεν με πήραν και τα χρόνια. Αλλά όλα αυτά θα ήθελα να τα έκανα στα 21. Κι αν αποφάσιζα μέχρι τα 27-30 να επιστρέψω Κύπρο δεν θα ήταν άσχημα. Αν πάω τώρα όμως, σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου θα σκέφτομαι ότι σε 2-3 χρόνια το πιο πιθανό είναι να έχω σιχαθεί το tube και να θέλω να επιστρέψω. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πάω Αγγλία και θα είμαι με το ένα πόδι Κύπρο. Στο ίδιο έργο θεατές.
Και είναι κι αυτή η ηλικία που πλησιάζει απειλητικά. Τα 30! Θυμάμαι στα 18 μου που σκεφτόμουν ότι μέχρι τόοοοτε...πιιιιιιιι! Δεν είχα σαφείς στόχους αλλά μου φαινόταν τόσο ώριμη ηλικία και τόσο μακρυά που μέχρι και να έχω παιδιά έπαιζε (τότε ήθελα να γίνω νέα μάνα, τώρα σκέφτομαι ότι τα 40 είναι τα νέα 30). Και μετά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και είμαι ήδη 26. Δεν νιώθω κανένα βιολογικό ρολόϊ να χτυπάει (αν και πλέον δεν είμαι εντελώς κάθετη στην ιδέα της οικογένειας κάπου στο μακρινό μέλλον) και μου φαίνεται περίεργο να πρέπει να λέω 26 (27 σε μερικές μέρες) όταν με ρωτούν την ηλικία μου. Δεν γίνεται να μείνω 26 πέντε χρόνια ακόμα? Κάπου τόσο πρέπει να χρειάζομαι για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα χωρίς το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.
Ίσως φταίει που μόλις διάβασα το L'age de raison. Ίσως έχω φτάσει την ηλικία της λογικής. Ή ακόμα χειρότερα ίσως να μην την άφησα και ποτέ...
-------------------------------------------------------------------------------------
Ελπίζω μέχρι το Δεκέμβρη να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα σχετικά με το τι επιλογές θα έχω επαγγελματικά αν μείνω Κύπρο. Και μετά θα αρχίσω να ψάχνω τις προοπτικές στο Λονδίνο και θα δούμε τι θα γίνει στο τέλος. Έχω δώσει στον εαυτό μου περιθώριο μέχρι τα Χριστούγεννα για να αποφασίσει τελειωτικά. Στην ανάγκη πάω Λονδίνο κι αν μετανιώσω στον ενα χρόνο φεύγω, έτσι? Έλα, όμως, που έχω ψυχαναγκαστικές εμμονές όταν αναλαμβάνω μια υποχρέωση να την παίρνω μέχρι τέλους.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)
Πρέπει σύντομα να πάρω κάποιες αποφάσεις για τη ζωή μου. Μέχρι στιγμής όλα μου ήρθαν κάπως ευκολα, από μόνα τους σχεδόν χωρίς να χρειαστεί να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ή μάλλον δέκτηκα τις εύκολες λύσεις γιατί ποτέ δεν ήθελα κάτι πολύ. Ποτέ δεν ήξερα ακριβώς τι θέλω για να το κυνηγήσω και αυτά που μου προσφέρονταν εύκολα δεν ήταν καθόλου άσχημα. Κάπως έτσι βρέθηκα Κύπρο με ένα διδακτωρικό. Την επιστήμη μου εγώ τη διάλεξα, αλλά τη διάλεξα γιατί έπρεπε κάτι να διαλέξω και αυτό μου φαινόταν το πιο ενδιαφέρον τη δεδομένη χρονική στιγμή. (Τότε δεν ήξερα τι άλλα εξωτικά επαγγέλματα υπάρχουν αλλά για να είμαστε και δίκαιοι δεν νομίζω ότι υπάρχει και κάτι που θα με ενθουσίαζε.) Η απόφαση να επιστρέψω Κύπρο πριν 5 χρόνια πάρθηκε σε μια στιγμή αδυναμίας και με βάση το σκεπτικό της καλής κόρης και του: "τι αλλες επιλογές έχω τώρα?" Ο χρόνος με πίεζε (θεωρούσα αδιανόητο να χάσω εξάμηνο ψάχνοντας Πανεπιστήμιο), δεν είχα ψάξει αρκετά το θέμα του εξωτερικού, το Πανεπιστήμιο Κύπρου με είχε δεχθεί χωρίς συνέντευξη, σκέφτηκα ότι δεν έφταιγαν τίποτα οι γονείς μου να με συντηρούν άλλα 4 χρόνια στα εξωτερικά και γύρισα. Σε πολλά επίπεδα το μετάνιωσα. Και ακαδημαϊκά και κοινωνικά. Αλλά κυρίως μετάνιωσα το ότι επί χρόνια ήμουν με το ένα πόδι Κύπρο και με το άλλο κάπου αλλού. Στην αρχή Ελλάδα, γιατί δεν είχα προλάβει να χορτάσω τη φοιτητική ζωή (τι να σου κάνουν 4 χρόνια) και μετά...σκορποχώρι. Τους φίλους, τις παρέες και τη σχέση τους άφησα Ελλάδα και επί χρόνια η σκέψη μου ήταν εκεί. Δεν έκανα ιδιαίτερες παρέες εδώ –τις λυκειακές δεν ήθελα να τις ξαναβρω- αλλά δεν μπορώ να πω ότι προσπάθησα και πολύ. Για πολλούς λόγους δεν ήμουν πια φοιτήτρια –αν και είχα φοιτητική ταυτότητα- και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο κάθε μέρα και να συναντώ τους φίλους και γνωστούς, να κανονίζουμε τι θα κάνουμε και γενικά να περνά λίγο πιο ευχάριστα η καθημερινότητα μου μου έπεσε λίγο βαρύ. Από την άλλη δεν ήμουν και εργαζόμενη. Και επειδή είμαι και από τους ανθρώπους που χρειάζονται άλλους να τους ξεσηκώσουν για να κάνουν οτιδήποτε, η απώλεια της καθημερινής επαφής αλλά και των ενδιαφέροντων ανθρώπων γύρω μου είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος να μην κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό, συν το γεγονός ότι προτιμούσα να μείνω στο σπίτι και να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον «άνθρωπο μου» που με καταλάβαινε παρά να βγω με αδιάφορες παρέες είχε καταστροφικές επιδράσεις στην κοινωνική μου ζωή.
Και μετά ήταν τα ταξίδια. Στην τυχαία σχεδόν επιλογή επιβλέποντος στάθηκα απίστευτα τυχερή και είναι ο μόνος λόγος που δεν χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο 5 λεπτά κάθε μέρα. Αλλά για διάφορους λόγους έπρεπε να κάνω αρκετά ταξίδια για τα οποία νιώθω μεν τυχερή αλλά με κούρασαν απίστευτα κυρίως ψυχικά. Δεν είχα μια σταθερή βάση. Ήμουν 2-3 εβδομάδες Αμερική σχεδόν κάθε χρόνο, 1-2 μήνες Λονδίνο (όχι συνεχόμενα), 4 εβδομάδες ισπανία (σε δύο δόσεις), στα ενδιάμεσα... κάπου ενδιάμεσα και τώρα Γερμανία. Δεν πέρασα πουθενά αρκετό χρόνο για να κάνω φιλίες ή να νιώσω πιο άνετα. Και επειδή πλέον δεν κινούμουν σε αμιγώς πανεπιστημιακούς χώρους, ο καθένας είχε παιδιά, σκυλιά και σπιτικό να φροντίσει και δεν είχε ώρα για βόλτες όπως εγώ. Έμενα έτσι κάπως μετέωρη παντού. Δεν μετανιώνω για τα ταξίδια, όμως. Έμαθα πολλά πράγματα, γνώρισα αρκετούς ανθρώπους και χώρες και έβγαλα αμέτρητες φωτογραφίες χωρίς εμένα μέσα. Άλλα έχω κουραστεί να είμαι πάντα φιλοξενούμενη. Να μην νιώθω πουθενά οικεία. Να ξέρω κατα βάθος ότι η βάση μου είναι η Κύπρος αλλά να μην έχω τίποτα να με περιμένει ή να με δένει εκεί.
Και τώρα πρέπει να πάρω μια απόφαση. Το διδακτωρικό το πήρα (και το καταχώνιασα κάπου), με τους περισσότερους Ελλαδίτες φίλους μιλάμε αραιά και που με ημαίλ, η σχέση μας τελείωσε και για πρώτη φορά μπορώ να κάνω πραγματικότητα αυτό για το οποίο γκρίνιαζα τα τελευταία 5 χρόνια. Να φύγω.
Να φύγω, αλλά να πάω που?
Εδώ και πολύ καιρό λέω ότι χρειάζομαι επειγόντως μια καινούρια αρχή και έχω σχεδόν αποφασίσει ότι το Λονδίνο είναι η καλύτερη επιλογή για να μου την προσφέρει. Ναι, αλλά αν «τη ζωή μου... σ’ όλη τη γη τη χάλασα?»
Και αν πάω στο Λονδίνο θα πάω να δουλέψω για 2-3 χρόνια τουλάχιστον. Θα πρέπει να ξαναρχίσω τα πάντα σχεδόν από την αρχή. Και θα πρέπει να πάω χωρίς να κοιτάζω πίσω μου αυτά που αφήνω. Εν μέρει θα πρέπει να επιστρέψω σε κάποιες όψεις της φοιτητικής ζωής (π.χ.συγκάτοικο ή να ζω σε μια τρύπα) τις οποίες έχω πλέον αφήσει πίσω μου ανεπιστρεπτί εδώ και καιρό και εδώ που τα λέμε με ικανοποίηση.
Μόνο που τώρα νιώθω μεγάλη. Ναι το ξέρω στα 27 δεν με πήραν και τα χρόνια. Αλλά όλα αυτά θα ήθελα να τα έκανα στα 21. Κι αν αποφάσιζα μέχρι τα 27-30 να επιστρέψω Κύπρο δεν θα ήταν άσχημα. Αν πάω τώρα όμως, σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου θα σκέφτομαι ότι σε 2-3 χρόνια το πιο πιθανό είναι να έχω σιχαθεί το tube και να θέλω να επιστρέψω. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πάω Αγγλία και θα είμαι με το ένα πόδι Κύπρο. Στο ίδιο έργο θεατές.
Και είναι κι αυτή η ηλικία που πλησιάζει απειλητικά. Τα 30! Θυμάμαι στα 18 μου που σκεφτόμουν ότι μέχρι τόοοοτε...πιιιιιιιι! Δεν είχα σαφείς στόχους αλλά μου φαινόταν τόσο ώριμη ηλικία και τόσο μακρυά που μέχρι και να έχω παιδιά έπαιζε (τότε ήθελα να γίνω νέα μάνα, τώρα σκέφτομαι ότι τα 40 είναι τα νέα 30). Και μετά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και είμαι ήδη 26. Δεν νιώθω κανένα βιολογικό ρολόϊ να χτυπάει (αν και πλέον δεν είμαι εντελώς κάθετη στην ιδέα της οικογένειας κάπου στο μακρινό μέλλον) και μου φαίνεται περίεργο να πρέπει να λέω 26 (27 σε μερικές μέρες) όταν με ρωτούν την ηλικία μου. Δεν γίνεται να μείνω 26 πέντε χρόνια ακόμα? Κάπου τόσο πρέπει να χρειάζομαι για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα χωρίς το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.
Ίσως φταίει που μόλις διάβασα το L'age de raison. Ίσως έχω φτάσει την ηλικία της λογικής. Ή ακόμα χειρότερα ίσως να μην την άφησα και ποτέ...
-------------------------------------------------------------------------------------
Ελπίζω μέχρι το Δεκέμβρη να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα σχετικά με το τι επιλογές θα έχω επαγγελματικά αν μείνω Κύπρο. Και μετά θα αρχίσω να ψάχνω τις προοπτικές στο Λονδίνο και θα δούμε τι θα γίνει στο τέλος. Έχω δώσει στον εαυτό μου περιθώριο μέχρι τα Χριστούγεννα για να αποφασίσει τελειωτικά. Στην ανάγκη πάω Λονδίνο κι αν μετανιώσω στον ενα χρόνο φεύγω, έτσι? Έλα, όμως, που έχω ψυχαναγκαστικές εμμονές όταν αναλαμβάνω μια υποχρέωση να την παίρνω μέχρι τέλους.
Choose A, B, C or D.
Απ' ότι φαίνεται είμαι η μόνη τρελλή του χωριού. Λίγο ως πολύ όλα τα βλογ έχουν βρει το χαρακτήρα και το ύφος τους, εγώ ακόμα παραπαίω μεταξύ του ευθυμογραφικού και του ψυχοπλακωτικού (βλέπε σειρά "μιζερα ποστ και οι βλόγγερς που τα ανέδειξαν"). Κάποιος βλόγγερ έγραψε πρόσφατα ότι με κάθε έναν από μας (βλόγγερ) παίρνεις άλλη μια προσωπικότητα δώρο. Ε, τότε εγώ είμαι Κιντερ έκπληξη! Έχω και μία τρίτη καβάντζα! Κι επειδή αν υπήρχε ηλεκτρονικός ζουρλομανδύας δεν θα προλάβαινα να παίρνω invits για "υπέροχα άσπρα πουκαμισάκια που δένουν πίσω" σκέφτηκα ότι η καλύτερη λύση είναι να το θέσω στην κρίση των υπολοίπων, δηλαδή εσάς.(Το ξέρω ότι προσωπικά χεστήκατε και έχετε και πιο σημαντικά εικονικά πράγματα να κάνετε, αλλά humor me ρε παιδί μου. Λες όχι σε τρελό?)
Ψες μ' έπιασε πάλι μια ανησυχία για τις κρίσιμες αποφάσεις που πρέπει να πάρω σύντομα για τη ζωή μου, που μεγαλώνω (άτιμα γενέθλια) κ.ο.κ. Έγραψα, λοιπόν, ένα ψυχοπλακωτικό ποστ της προαναφερθείσας σειράς. Κατόπιν ωρίμου σκέψης δεν το δημοσίευσα. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα και επειδή -ως συνήθως- δεν μπορώ να αποφασίσω είπα να το θέσω σε δημοσκόπηση. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Επιλέξτε Α, Β, Γ ή Δ.
Επιλογή Α: Δημοσίευε ό,τι θέλεις. Όλοι οι καλοί χωράνε.
Επιλογή Β: Δημοσίευε ό,τι θέλεις αλλά με σαφές disclaimer στα ψυχοπλακωτικά για να ξέρουμε πόσα zanax να πάρουμε πρωϊ πρωϊ.
Επιλογή Γ: Κάτω τα ψυχοπλακωτικά και soul searching ποστ.
Επιλογή Δ: Αποφάσισε επιτέλους! Ή το ένα ή το άλλο.
Περιμένω με αγωνία!
Ψες μ' έπιασε πάλι μια ανησυχία για τις κρίσιμες αποφάσεις που πρέπει να πάρω σύντομα για τη ζωή μου, που μεγαλώνω (άτιμα γενέθλια) κ.ο.κ. Έγραψα, λοιπόν, ένα ψυχοπλακωτικό ποστ της προαναφερθείσας σειράς. Κατόπιν ωρίμου σκέψης δεν το δημοσίευσα. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα και επειδή -ως συνήθως- δεν μπορώ να αποφασίσω είπα να το θέσω σε δημοσκόπηση. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Επιλέξτε Α, Β, Γ ή Δ.
Επιλογή Α: Δημοσίευε ό,τι θέλεις. Όλοι οι καλοί χωράνε.
Επιλογή Β: Δημοσίευε ό,τι θέλεις αλλά με σαφές disclaimer στα ψυχοπλακωτικά για να ξέρουμε πόσα zanax να πάρουμε πρωϊ πρωϊ.
Επιλογή Γ: Κάτω τα ψυχοπλακωτικά και soul searching ποστ.
Επιλογή Δ: Αποφάσισε επιτέλους! Ή το ένα ή το άλλο.
Περιμένω με αγωνία!
Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008
Γκρίνιας το ανάγνωσμα! (update)
Θέλω να γκρινιάξω και ο κλήρος έπεσε σε σένα αγαπητέ φίλε αναγνώστη, που μάλλον θα κόψεις λάσπη μετά τα τελευταία ποστ αλλά πως να το κάνουμε, εδώ είναι καθημερινή κατάθεση ψυχής και μην ακούω μαλακίες (που θα έλεγαν και οι σεναριογράφοι του Σίγμα).
Περιφέρω το σαρκίον μου εις Μόναχο μεριά εδώ και τρεις βδομάδες. Σε γενικές γραμμές καλά τα περνώ, παράπονο δεν έχω (μην πέσει φωτιά να με κάψει). Και τους περιπάτους μου τους πήγα σε πάρκα, λίμνες και λαγγάδια και σε παράσταση κλασσικής μουσικής σε εκκλησία Κυριακή πρωί πήγα, μέχρι και στο Οκτόμπερφεστ πήγα (δις). Δεν μέθυσα βέβαια για να περάσω καλύτερα αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ’αυτή τη ζωή. Το φιλοσόφησα κιόλας το πράγμα και κατέληξα ότι με καλή παρέα περνάς καλά παντού, με μέτρια ή κακή βράσε όρυζα (ο κύριος λόγος που ελπίζω να πάω στην κόλαση, να μην προκαλούμε και την τύχη μας όμως) αλλά δεδομένων των περιστάσεων καλά πέρασα. Να μην τα πολυλογώ, γενικά καλά τα περνάω. Με μία ειδοποιό διαφορά. Ότι εδώ ήρθα μεν να περάσω καλά ΑΛΛΑ ήρθα κυρίως για να δουλέψω σε συγκεκριμένα πράγματα για κάποια από τα οποία έχω και χρονικά περιθώρια!
Μόνο που ο Γερμανός έχει άλλα σχέδια ή μάλλον δεν ενδιαφέρεται για τα δικά μου! Ξέρεις σε τι απελπιστική κατάσταση βρίσκομαι αγαπητέ φίλε αναγνώστη? Κάθομαι στην κυριολεξία πάνω στα δεδομένα που χρειάζομαι και δεν μπορώ να τα αναλύσω και να έχω τα κωλοαποτελέσματα για να γράψω την τελική έκθεση που καθυστερώ εδώ και 2 μήνες! Γιατί? Γιατί κανένας δεν έχει ιδέα πως γίνεται μια απλή μετατροπή από τα raw data στο φόρματ που παίρνει το πρόγραμμα ανάλυσης το οποίο παρεπιπτόντως είναι command based σε unix και το οποίο είναι γκαραντί να μου βγάλει την πίστη ακριβώς όπως και το προηγούμενο! Καταλαβαίνεις το δράμα μου? Να θέλω να μου βγει η πίστη και να μην μπορώ!
Την πρώτη εβδομάδα, ο γερμανός ήταν σιγουρος ότι ένα τρίτο software της εταιρίας θα έκανε τη δουλειά. Το κατέβασα, το έτρεξα, φόρτωσα τα raw data, το έμαθα πόξω τζι’ανακατωτά αλλά φευ. Δεν έκανε τη δουλειά που ήθελα. Τη δεύτερη εβδομάδα άρχισα να κάνω διακριτικές παρατηρήσεις του τύπου «δεν υπάρχει κάποιος (ένας γ#@#% την τύχη μου σε ολόκληρο κέντρο!) που να ξέρει τι γίνεται?» για να πάρω την απάντηση ότι οι τεχνικοί δεν ξέρουν και αυτοί που ήξεραν απολύθηκαν ή πάσχουν από ανίατη νόσο! «Δεν παίρνουμε τηλέφωνο την εταιρία?». Να πάρουμε τηλέφωνο την εταιρία. Βάζω το 0044 και παίρνω το τέκνικαλ σαππόρτ της εταιρίας. Μετά από συνομιλία μισής ωρας με Λονδίνο παραδέχονται ότι δεν έχουν ιδέα και μου λένε ότι θα το κοιτάξουν και θα με πάρουν πίσω. Όσο πήραν εσάς άλλο τόσο πήραν κι εμένα!
Ο Γερμανός εν τω μεταξύ στον κόσμο του. Να έρχεται μεσημέρι και να είναι όλη μέρα σε τελεκόνφερενς με Αμερική για ένα άλλο –σαφώς πιο σημαντικό πρότζεκτ- και να μου δίνει σημασία μόνο όταν μου ζητά να τον περιμένω μέχρι τα μαύρα μεσάνυκτα για να βγούμε και για φαγητό μετα. Αμ, δε! Αυτή τη φορά το ξέρω το κόλπο. Αν δε μου δώσει σημασία μέχρι τις 6 auf wiedersehen. Όχι όπως την προηγούμενη φορά που με είχε στο περίμενε μέχρι που έχανα και το τελευταίο λεωφορείο στην ερημιά και αναγκαζόμουν να τον περιμένω και να βγούμε και μαζί γιατί δεν μπορούσα να είμαι και αγενής! Δε μου έφταναν όλα τα άλλα πρέπει να είμαι και ευγενική προσπαθώντας ταυτόχρονα να το κάνω ξεκάθαρο ότι δεν ενδιαφέρομαι για τίποτα περισσότερο και η σχέση μας είναι καθαρά επαγγελματική γιατί αν εκδηλωθεί πιο ξεκάθαρα και αναγκαστώ να ρίξω χυλόπιττα τι σκατά επαγγελματική συνεργασία θα έχουμε μετά? (Γιατί αυτά μου συμβαίνουν πάντα με τους λάθος άντρες?!)
Αυτή τη βδομάδα και μετά από λιγότερο διακριτικές παρατηρήσεις εκ μερους μου του τύπου «γιατί δεν παίρνεις κανένα τηλέφωνο στο άλλο κέντρο που τα κάνουν συνήθως και θα ξέρουν (αφού εδώ δεν ξέρετε την τύφλα σας και εγώ η ηλίθια ήρθα για το εξπερτίζ σας)?» δέησε να πάρει κάποιον τηλέφωνο που του είπε ότι αυτοί γράφουν τα δικά τους προγράμματα και θα του στείλουν ένα αλλά το πότε αγνοείται όπως και η ψυχική μου ισορροπία.
Και αύριο είναι αργία!
(Χειμαρρώδες και ακατανόητο το ποστ το ξέρω αλλά κάπου έπρεπε να τα πω κι εγώ αγαπητέ φίλε αναγνώστη και όπως είπαμε και πιο πάνω ο κλήρος έπεσε σε σένα. Τυχερούλη!)
--------------------------------------------------------------------------------
Και σαν να μην έφταναν τα πιο πάνω, μόλις με ειδοποίησαν ηλεκτρονικώς ότι κατέφθασε και η πρώτη προειδοποιητική επιστολή από αυτούς που έσκασαν το ρευστό και ακόμα περιμένουν την τελική έκθεση! Πέφτεις στα σκληρά ή δεν πέφτεις?
Περιφέρω το σαρκίον μου εις Μόναχο μεριά εδώ και τρεις βδομάδες. Σε γενικές γραμμές καλά τα περνώ, παράπονο δεν έχω (μην πέσει φωτιά να με κάψει). Και τους περιπάτους μου τους πήγα σε πάρκα, λίμνες και λαγγάδια και σε παράσταση κλασσικής μουσικής σε εκκλησία Κυριακή πρωί πήγα, μέχρι και στο Οκτόμπερφεστ πήγα (δις). Δεν μέθυσα βέβαια για να περάσω καλύτερα αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ’αυτή τη ζωή. Το φιλοσόφησα κιόλας το πράγμα και κατέληξα ότι με καλή παρέα περνάς καλά παντού, με μέτρια ή κακή βράσε όρυζα (ο κύριος λόγος που ελπίζω να πάω στην κόλαση, να μην προκαλούμε και την τύχη μας όμως) αλλά δεδομένων των περιστάσεων καλά πέρασα. Να μην τα πολυλογώ, γενικά καλά τα περνάω. Με μία ειδοποιό διαφορά. Ότι εδώ ήρθα μεν να περάσω καλά ΑΛΛΑ ήρθα κυρίως για να δουλέψω σε συγκεκριμένα πράγματα για κάποια από τα οποία έχω και χρονικά περιθώρια!
Μόνο που ο Γερμανός έχει άλλα σχέδια ή μάλλον δεν ενδιαφέρεται για τα δικά μου! Ξέρεις σε τι απελπιστική κατάσταση βρίσκομαι αγαπητέ φίλε αναγνώστη? Κάθομαι στην κυριολεξία πάνω στα δεδομένα που χρειάζομαι και δεν μπορώ να τα αναλύσω και να έχω τα κωλοαποτελέσματα για να γράψω την τελική έκθεση που καθυστερώ εδώ και 2 μήνες! Γιατί? Γιατί κανένας δεν έχει ιδέα πως γίνεται μια απλή μετατροπή από τα raw data στο φόρματ που παίρνει το πρόγραμμα ανάλυσης το οποίο παρεπιπτόντως είναι command based σε unix και το οποίο είναι γκαραντί να μου βγάλει την πίστη ακριβώς όπως και το προηγούμενο! Καταλαβαίνεις το δράμα μου? Να θέλω να μου βγει η πίστη και να μην μπορώ!
Την πρώτη εβδομάδα, ο γερμανός ήταν σιγουρος ότι ένα τρίτο software της εταιρίας θα έκανε τη δουλειά. Το κατέβασα, το έτρεξα, φόρτωσα τα raw data, το έμαθα πόξω τζι’ανακατωτά αλλά φευ. Δεν έκανε τη δουλειά που ήθελα. Τη δεύτερη εβδομάδα άρχισα να κάνω διακριτικές παρατηρήσεις του τύπου «δεν υπάρχει κάποιος (ένας γ#@#% την τύχη μου σε ολόκληρο κέντρο!) που να ξέρει τι γίνεται?» για να πάρω την απάντηση ότι οι τεχνικοί δεν ξέρουν και αυτοί που ήξεραν απολύθηκαν ή πάσχουν από ανίατη νόσο! «Δεν παίρνουμε τηλέφωνο την εταιρία?». Να πάρουμε τηλέφωνο την εταιρία. Βάζω το 0044 και παίρνω το τέκνικαλ σαππόρτ της εταιρίας. Μετά από συνομιλία μισής ωρας με Λονδίνο παραδέχονται ότι δεν έχουν ιδέα και μου λένε ότι θα το κοιτάξουν και θα με πάρουν πίσω. Όσο πήραν εσάς άλλο τόσο πήραν κι εμένα!
Ο Γερμανός εν τω μεταξύ στον κόσμο του. Να έρχεται μεσημέρι και να είναι όλη μέρα σε τελεκόνφερενς με Αμερική για ένα άλλο –σαφώς πιο σημαντικό πρότζεκτ- και να μου δίνει σημασία μόνο όταν μου ζητά να τον περιμένω μέχρι τα μαύρα μεσάνυκτα για να βγούμε και για φαγητό μετα. Αμ, δε! Αυτή τη φορά το ξέρω το κόλπο. Αν δε μου δώσει σημασία μέχρι τις 6 auf wiedersehen. Όχι όπως την προηγούμενη φορά που με είχε στο περίμενε μέχρι που έχανα και το τελευταίο λεωφορείο στην ερημιά και αναγκαζόμουν να τον περιμένω και να βγούμε και μαζί γιατί δεν μπορούσα να είμαι και αγενής! Δε μου έφταναν όλα τα άλλα πρέπει να είμαι και ευγενική προσπαθώντας ταυτόχρονα να το κάνω ξεκάθαρο ότι δεν ενδιαφέρομαι για τίποτα περισσότερο και η σχέση μας είναι καθαρά επαγγελματική γιατί αν εκδηλωθεί πιο ξεκάθαρα και αναγκαστώ να ρίξω χυλόπιττα τι σκατά επαγγελματική συνεργασία θα έχουμε μετά? (Γιατί αυτά μου συμβαίνουν πάντα με τους λάθος άντρες?!)
Αυτή τη βδομάδα και μετά από λιγότερο διακριτικές παρατηρήσεις εκ μερους μου του τύπου «γιατί δεν παίρνεις κανένα τηλέφωνο στο άλλο κέντρο που τα κάνουν συνήθως και θα ξέρουν (αφού εδώ δεν ξέρετε την τύφλα σας και εγώ η ηλίθια ήρθα για το εξπερτίζ σας)?» δέησε να πάρει κάποιον τηλέφωνο που του είπε ότι αυτοί γράφουν τα δικά τους προγράμματα και θα του στείλουν ένα αλλά το πότε αγνοείται όπως και η ψυχική μου ισορροπία.
Και αύριο είναι αργία!
(Χειμαρρώδες και ακατανόητο το ποστ το ξέρω αλλά κάπου έπρεπε να τα πω κι εγώ αγαπητέ φίλε αναγνώστη και όπως είπαμε και πιο πάνω ο κλήρος έπεσε σε σένα. Τυχερούλη!)
--------------------------------------------------------------------------------
Και σαν να μην έφταναν τα πιο πάνω, μόλις με ειδοποίησαν ηλεκτρονικώς ότι κατέφθασε και η πρώτη προειδοποιητική επιστολή από αυτούς που έσκασαν το ρευστό και ακόμα περιμένουν την τελική έκθεση! Πέφτεις στα σκληρά ή δεν πέφτεις?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)