Τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες γύρω στη Δευτέρα- Τρίτη νιώθω ότι πρέπει να είναι τουλάχιστον Πέμπτη...
Πότε επιτέλους θα καθιερώσουμε η εργάσιμη εβδομάδα να έχει δύο μέρες?!
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011
Σ/Κ
Τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες γύρω στη Δευτέρα- Τρίτη νιώθω ότι πρέπει να είναι τουλάχιστον Πέμπτη...
Πότε επιτέλους θα καθιερώσουμε η εργάσιμη εβδομάδα να έχει δύο μέρες?!
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Πρόταση
Το να σε παίρνει ο άλλος τηλέφωνο στη δουλειά μια Παρασκευή και να σου λέει ότι πρέπει οπωσδήποτε να σου πει κάτι γιατί δεν κρατιέται άλλο και δεν μπορεί να περιμένει και μετά να σου ξεφουρνίζει ότι αρκετά περιμένατε, είσαι η γυναίκα της ζωής του, χωρίς εσένα ξέρει ότι δεν θα είναι ευτυχισμένος και θα νιώσει ολοκληρωμένος μόνο αν κάνει οικογένεια μαζί σου, θεωρείται πρόταση γάμου?!
Γιατί αν θεωρείται, νομίζω είπα ναι…
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
Περί βλόγκινγκ
Περιδιάβαζα λίγο στα βλογκ προχτές που ήταν Παρασκευή και βαριόμουν να δουλέψω (τι πρωτότυπο!) και παρατήρησα κάτι. Προφανώς δεν είμαι η μόνη που το παρατήρησε αλλά μια που έχω χρόνο και διάθεση (quelle surprise!) είπα να κάνω μία πιο δομημένη κοινωνιολογική προσέγγιση.
Οι βλόγκερς, λοιπόν, είναι όπως και οι γκόμενοι. Είναι σαν τα τρένα. Έρχονται σε κύματα ανά περιόδους. Μιαν εποχήν, ήταν οι πρώτοι διδάξαντες, γνωριστήκαν μεταξύ τους και έφτιαξαν τη δική τους μικρή κοινωνία, ανοικτή βέβαια σε άλλους αλλά όπως και να το κάνουμε αλλιώς αισθάνεσαι με τη φιλενάδα σου από το δημοτικό και αλλιώς με το συνάδελφο σου.
Μετά ήρθε το δεύτερο κύμα, το τρίτο (στο οποίο νομίζω ανήκω και εγώ), το τέταρτο και τώρα πρέπει να είμαστε στο πέμπτο κατά πως το κόβω. Σε κάθε κύμα συμβαίνει περίπου το ίδιο πράγμα. Ξεκινάς με τους παλιότερους αλλά σιγά σιγά αναπτύσσεις το δικό σου δίκτυο το οποίο περιλαμβάνει κυρίως άτομα τα οποία ανήκουν στο ίδιο κύμα με σένα. Μέχρι να έρθει το καινούριο κύμα, το βλογκινγκ είτε έχει χάσει τη γοητεία του καινούριου, είτε έχουν αλλάξει οι συνθήκες σου και δε βρίσκεις χρόνο ή/και υλικό ή και απλά βρήκες κάποιον άλλον κακόμοιρο για να γκρινιάζεις και δεν έχεις «ανάγκη» το διαδικτυακό ώμο συμπαράστασης και κατανόησης. Άρα το δικό σου βλογκ –και το αντίστοιχο κύμα σου- «παλιώνει». Πολύ πιθανόν να αραιώσουν και οι αναρτήσεις σου και ως φυσική συνέπεια να αραιώσουν και οι επισκέπτες σου, είτε γιατί είναι «παλιοί» και αυτοί και δε μπαίνουν τόσο συχνά πια είτε γιατί είναι «νέο κύμα», δε σε «ξέρουν» και δεν τους δίνεται η ευκαιρία να σε μάθουν γιατί εσύ ο ίδιος έχεις αφήσει λίγο ως πολύ το βλογκ σου.
Άρα σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή υπάρχουν 3 καταστάσεις στη βλογκόσφαιρα: Οι «παρελθοντικοί» που είτε έχουν γίνει κλασσικοί –οι ελάχιστοι- είτε έχουν αφήσει ουσιαστικά το βλογκ και απλά εμφανίζονται από καιρού είς καιρόν αλλά εις μάτην, οι «παρόντες» που διανύουν τη χρυσή περίοδο του βλόγκινκγ έχοντας και το κοινό και την όρεξη για γράψιμο και οι «μελλοντικοί» που μόλις τώρα ανακαλύπτουν το βλόγκινκγ και ενώ έχουν την όρεξη για γράψιμο δεν έχουν αποκτήσει ακόμα το κοινό.
Τώρα που το σκέφτομαι έχω κάνει και γαμώ τις παρομοιώσεις με το κύμα. Οι «μελλοντικοί» είναι το κύμα που έρχεται και φουσκώνει με ορμή, οι «παρόντες» είναι η κορυφή του κύματος που πάει να σκάσει με δύναμη στην παραλία και οι «παρελθοντικοί» είναι το κύμα που πισογυρίζει κουρασμένο στη θάλασσα. Θα το πατένταρα ως ιδέα αλλά από ότι έχω δει τα περισσότερα πράγματα στη ζωή λειτουργούν έτσι άρα μάλλον και δε θα μου την έδιναν την πατέντα και θα μου έμενε μόνο η τασιηνόπιττα!
Οι βλόγκερς, λοιπόν, είναι όπως και οι γκόμενοι. Είναι σαν τα τρένα. Έρχονται σε κύματα ανά περιόδους. Μιαν εποχήν, ήταν οι πρώτοι διδάξαντες, γνωριστήκαν μεταξύ τους και έφτιαξαν τη δική τους μικρή κοινωνία, ανοικτή βέβαια σε άλλους αλλά όπως και να το κάνουμε αλλιώς αισθάνεσαι με τη φιλενάδα σου από το δημοτικό και αλλιώς με το συνάδελφο σου.
Μετά ήρθε το δεύτερο κύμα, το τρίτο (στο οποίο νομίζω ανήκω και εγώ), το τέταρτο και τώρα πρέπει να είμαστε στο πέμπτο κατά πως το κόβω. Σε κάθε κύμα συμβαίνει περίπου το ίδιο πράγμα. Ξεκινάς με τους παλιότερους αλλά σιγά σιγά αναπτύσσεις το δικό σου δίκτυο το οποίο περιλαμβάνει κυρίως άτομα τα οποία ανήκουν στο ίδιο κύμα με σένα. Μέχρι να έρθει το καινούριο κύμα, το βλογκινγκ είτε έχει χάσει τη γοητεία του καινούριου, είτε έχουν αλλάξει οι συνθήκες σου και δε βρίσκεις χρόνο ή/και υλικό ή και απλά βρήκες κάποιον άλλον κακόμοιρο για να γκρινιάζεις και δεν έχεις «ανάγκη» το διαδικτυακό ώμο συμπαράστασης και κατανόησης. Άρα το δικό σου βλογκ –και το αντίστοιχο κύμα σου- «παλιώνει». Πολύ πιθανόν να αραιώσουν και οι αναρτήσεις σου και ως φυσική συνέπεια να αραιώσουν και οι επισκέπτες σου, είτε γιατί είναι «παλιοί» και αυτοί και δε μπαίνουν τόσο συχνά πια είτε γιατί είναι «νέο κύμα», δε σε «ξέρουν» και δεν τους δίνεται η ευκαιρία να σε μάθουν γιατί εσύ ο ίδιος έχεις αφήσει λίγο ως πολύ το βλογκ σου.
Άρα σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή υπάρχουν 3 καταστάσεις στη βλογκόσφαιρα: Οι «παρελθοντικοί» που είτε έχουν γίνει κλασσικοί –οι ελάχιστοι- είτε έχουν αφήσει ουσιαστικά το βλογκ και απλά εμφανίζονται από καιρού είς καιρόν αλλά εις μάτην, οι «παρόντες» που διανύουν τη χρυσή περίοδο του βλόγκινκγ έχοντας και το κοινό και την όρεξη για γράψιμο και οι «μελλοντικοί» που μόλις τώρα ανακαλύπτουν το βλόγκινκγ και ενώ έχουν την όρεξη για γράψιμο δεν έχουν αποκτήσει ακόμα το κοινό.
Τώρα που το σκέφτομαι έχω κάνει και γαμώ τις παρομοιώσεις με το κύμα. Οι «μελλοντικοί» είναι το κύμα που έρχεται και φουσκώνει με ορμή, οι «παρόντες» είναι η κορυφή του κύματος που πάει να σκάσει με δύναμη στην παραλία και οι «παρελθοντικοί» είναι το κύμα που πισογυρίζει κουρασμένο στη θάλασσα. Θα το πατένταρα ως ιδέα αλλά από ότι έχω δει τα περισσότερα πράγματα στη ζωή λειτουργούν έτσι άρα μάλλον και δε θα μου την έδιναν την πατέντα και θα μου έμενε μόνο η τασιηνόπιττα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)