Διάβαζα χτες μερικά από τα παλιά μου ποστ και μου φάνηκαν όλα τόσο μακρυά, σαν να πέρασαν αιώνες. Ήμουν όντως πιο διασκεδαστική και ανέμελη παλιότερα κι αυτό το παλιότερα ήταν μόλις πριν 2-3 χρόνια. Άλλαξα τόσο πολύ ή απλά έχω πολύ πιο σοβαρά πράγματα να διευθετήσω τον τελευταίο καιρό? Εντάξει, μεγάλωσα (έχω και 1-2 άσπρες τρίχες πια) αλλά ο χαρακτήρας μου δεν άλλαξε. Άλλαξε όμως, η καθημερινότητα μου. Τα ευχάριστα/διασκεδαστικά έχω πια κάπου να τα πω και ίσως αυτό να αφήνει μόνο τα ψυχοπλακωτικά για εδώ. Ναι, ίσως να φταίει κι αυτό. Φταίνε όμως κι άλλα. Έχω κάνει λάθη τα τελευταία χρόνια κι έχω μάθει από αυτά -ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελα να ελπίζω. Πλέον, δεν (κατα)κρίνω κανέναν και για τίποτα, εκτός ίσως από τον εαυτό μου και αυτούς που με πλήγωσαν. Πόσο μου λείπει η ελευθερία του να είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Να μην έχει κανένας προσδοκίες για σένα, ούτε ακόμα κι εσύ και οι επιλογές σου να βαραίνουν μόνο εσένα. Αλλά και πάλι ποιος ζει σε κενό? Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα τον βαραίνουν οι επιλογές σου και εσύ θα βαραίνεις τις δικές του.
Δε βγάζω νόημα, το ξέρω. Αυτό συμβαίνει όταν πίνεις 3 καφέδες και δε σου κολλάει ύπνος το βράδυ. Το σκοτάδι είναι κακός σύμβουλος. Καλύτερα να ξεραίνομαι από τις 11.
