Commuter couple

Επειδή νιώθω λίγο ντάουν τώρα τελευταία και επειδή μάλλον θα καταντήσω κι εγώ κομμιούτερ είπα να κάνω ένα ταξιδάκι ντάουν μέμορι λέιν μπας και ξεχαστώ και ξεχάσω κι όλες τις δουλειές που θυμήθηκα ότι επείγουν.



Μια φορά, λοιπόν, κάπου στην εξωτική Κροατία και συγκεκριμένα στο Ντουμπρόβνικ που μοιάζει απίστευτα σε βλάστηση με την εναλία χώρα-μας αντιγράφουν δεν το συζητώ!- είχα γνωρίσει μια Γερμανίδα. Η οποία Γερμανίδα έψαχνε τηλέφωνο να πάρει τον άντρα της γιατί μετακόμιζε εκείνο το σαββατοκύριακο και ήθελε να δει τι έκανε. Τέρας διακριτικότητας όπως είμαι, ρώτησα πως γίνεται να μετακομίζει μόνος του και μου απάντησε εντελώς κάσουαλι ότι πολύ θα ήθελε να είναι εκεί για να τον βοηθήσει αλλά ούτως ή άλλως το δικό του σπίτι μετακομίζει. Φυσικά, αθώα ων, δεν κατάλαβα τι εννοούσε και ζήτησα διευκρινήσεις. Και μου εξήγησε η κοπέλα ότι με τον άντρα της είναι αυτό που λένε "commuter couple". Ζει ο καθένας σε διαφορετική πόλη στην οποία δουλεύει και συναντιώνται τα ΣΚ για τα περαιτέρω! Γιατί στο κάτω κάτω έχουν και μια καρριέρα να φροντίσει ο καθένας η οποία δυστυχώς δεν έκατσε να είναι και στην ίδια πόλη. Φαντάζεσαι να βλέπεις τη γυναίκα/άντρα σου σαββατοκύριακα και γιορτές? Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις διαζύγιο! Βέβαια αυτό δυσκολεύει όταν έχεις παιδιά αλλά μέχρι τότε....

Επίσης, στο τραπέζι αποκάλυψε ότι επειδή ο άντρας της ήθελε να έχουν το ίδιο επίθετο και εκείνη δεν ήθελε να το αλλάξει -η δημοσιευμένη καρριέρα που λέγαμε- άλλαξε το δικό του ο άντρας της. Βέβαια, σε αυτό το σημείο όλες οι εθνικότητες αντρών στο τραπέζι άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι ο άντρας της χαλάει την πιάτσα και ότι αν συνέβαινε αυτό σε Αγγλία/Κροατία/Κύπρο (το επιβεβαίωσα κι εγώ!) και ακόμα και Ολλανδία ή θα τον γιουχάιζαν ή θα έτρωγε πολύ ξύλο!


Εγώ, όμως, πάντα το έλεγα ότι οι Γερμανοί είναι ανοικτόμυαλοι!

3 years and counting (?)

Το τίμιο ετούτο βλογκ κλείνει σήμερα αισιώς τα 3 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια έχει -και έχω- αλλάξει διάθεση και όχι μόνο αμέτρητες φορές.


Διαβάζοντας παλαιότερα ποστ αντιλήφθηκα ότι τα τελευταία 3 χρόνια έχω αλλάξει αρκετά. Δε ξέρω αν η ζωή μου έχει αλλάξει ουσιαστικά προς το καλύτερο αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει αλλάξει και εγώ έχω μεγαλώσει. Βέβαια, όπως μου είπε και κάποιος, πιο παλιά (επί Μονάχου και αργότερα) τα ποστ μου ήταν πιο διασκεδαστικά. Τώρα είμαι λίγο πιο μίζερη σοβαρή. Τότε, παρότι ψαχνόμουνα και επαγγελματικά και συναισθηματικά, ήμουν ίσως πιο αισιόδοξη. Μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε και όλα ήταν θέμα για ποστ. Τώρα, έχω την επαγγελματική καριέρα και καταξίωση (που δεν ήμουν καν σίγουρη ότι ήθελα) και γενικά δεν μπορώ να έχω παράπονο ούτε συναισθηματικά αλλά παρόλαυτά νιώθω ότι δεν είναι αρκετά. Νιώθω ότι κάτι λείπει ακόμα. Ότι έχω μπει και πάλι στη διαδικασία να περιμένω για να έχω αυτό που χρειάζομαι ολοκληρωμένα. Όλο το πακέτο. Το X factor που λέμε!


Όντως, είμαι πολύ μίζερη τώρα τελευταία. Κατάφερα να μετατρέψω ένα εορταστικό ποστ (από τα ελάχιστα πια) σε ένα καταθλιπτικό soul searching ποστ από αυτά που δεν ήθελα να ξαναγράψω! Πάω να φάω ένα κομμάτι τούρτα καλύτερα. Να ζήσουμε να μας θυμόμαστε χαιρόμαστε!

Αν μη τι άλλο, φέτος τουλάχιστον το θυμήθηκα!

Χρυσόψαρο

Έχω μια θεωρία.

Η οποία έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το πεδίο προσοχής μου (βλ. attention span) έχει μειωθεί από καμιά ώρα σε ...χμ μερικά δευτερόλεπτα! Το αυτό και με τη μνήμη μου.

Αλλάζω δωμάτιο και όταν φτάσω εκεί διερωτώμαι γιατί. Αν μεσολαβήσει οτιδήποτε μεταξύ του να ανοίξω ένα ντουλάπι και του να πάρω αυτό που θέλω, ξεχνώ τι ήθελα. Διαβάζω κάτι και μετά από 5 λεπτά δεν το θυμάμαι. Γιου γκετ δε πίκτιουρ. Εγώ! Που θυμόμουν τα πάντα! Με λεπτομέρειες και ονόματα! (Η τέλεια γκόμενα, δεν το συζητώ!)

Και επειδή, θεωρητικά, είμαι πολύ νέα για Αλτζχάιμερ κατέληξα στο εξής (η θεωρία που λέγαμε). Για όλα φταίει η εποχή της πληροφορίας και η προσκόλληση μου στο ίντερνετ ως πηγή πληροφοριών για τα πάντα. (Α, και πιθανώς και η τηλεόραση αλλά με αυτήν το παράκανα και παλαιότερα και δεν είχα εμφανίσει τόσο μεγάλο πρόβλημα.) Και εξηγώ:

Παλιά -στο Σαν Φραντσίσκο- αν ήθελα να μάθω κάτι θα άνοιγα καμιά εγκυκλοπαίδεια ή θα ρωτούσα κάποιον, πράγμα το οποίο θα έπαιρνε και χρόνο και προσπάθεια. Άρα και η πληροφορία που θα έπαιρνα θα ήταν πιο σημαντική (εφόσον αποκτήθηκε με κόπο και ιδρώτα) και πιο πιθανόν να μετατραπεί τελικά σε γνώση (και να τη θυμάμαι και μετά από 5 λεπτά!). Πλέον, αν θέλω να μάθω για το οτιδήποτε κάνω ό,τι και ο υπόλοιπος κόσμος. Το γκουγκλάρω! Διαδικασία που παίρνει δευτερόλεπτα και χωρίς καθόλου κόπο (αν έχεις γρήγορο ίντερνετ!). Και αν το ξεχάσω, το ξαναγκουγκλάρω! Άρα, ποιος ο λόγος να το θυμάμαι?! Η πληροφορία παραμένει πληροφορία -και όχι γνώση- και η φαιά μου ουσία μετατρέπεται σε φαιά σούπα!

Το κακό είναι ότι πια είμαι πολύ προσκολλημένη στο ίντερνετ για να το κόψω κόουλντ τέρκι και δε μου το επιτρέπει και ο κόσμος στον οποίο ζω και κινούμαι πλέον. Ξεκίνησα να λύνω σουντόκου αλλά η μνήμη μου δε βελτιώθηκε ακόμα.

Βασικά, δε θυμάμαι γιατί το ξεκίνησα.

Νομίζω χρειάζομαι me time.


Κάπου μακρυά.




Ή καθόλου time.



Ό,τι έρθει πρώτο τέλοσπάντων.

Quiz

Ήταν γύρω στις 2:30 το πρωί, Τετάρτη προς Πέμπτη κοντά στη χαραυγή. Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα επακολουθούσε στην ήσυχη γειτονιά της Λευκωσίας. Η Spock βρισκόταν στο κλάμπ σεντόνια, αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι, τρίτο όνειρο δεξιά όταν την απόλυτη μεταμεσονύκτια ησυχία διέκοψε ένα εκκωφαντικό "μπάααααμ". Πετάχτηκε απότομα πάνω και η πρώτη της σκέψη ήταν "Βόμβα? Αποκλείεται, αφού δεν μετακόμισα τελικά Λεμεσό!" Σηκώθηκε και μισοζαλισμένη κοίταξε έξω από το παράθυρο. Κανένας και τίποτα. Ο δρόμος ήταν άδειος κι έρημος. Στον αέρα μια ελαφριά μυρωδιά πυρίτιδας της ερέθιζε τα ρουθούνια. Όχι, δεν ήταν όνειρο. "Τι έγινε τώρα ρε, γα*%το" ψιθύρισαν τα καλοσχηματισμένα και ευγενικά της χείλη. Μέσα στη μαύρη νύχτα δε διέκρινε τίποτα και κανένας άλλος δεν φαινόταν να είχε ανησυχήσει. "Ά, στο διάλο", ξαναψιθύρισαν τα ευγενικά της χείλια και ξαναγύρισε στο κρεβάτι. "Αντε να ξανακοιμηθείς τώρα!"


-----------------------------------------------------------------
Λάβετε μέρος στο διαγωνισμό και κερδίστε...τη σωστή απάντηση! Τι ήταν αυτό που ξύπνησε τη Σπόκ από τον ύπνο ομορφιάς της;

Α) Βόμβα Λεμεσιανού με χαλασμένο GPS.
Β) Βόμβα Λευκωσιάτη wannabe Λεμεσιανού.
Γ) Κροτίδα μα*&^κα Λευκωσιάτη που δεν ήταν άξιος (ευτυχώς) να βρει βόμβα.
Δ) Όνειρο θερινής νυκτός.