Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο, που λέει και το άσμα. Ό,τι αρχίζει με εξονυχιστικούς ελέγχους στο αεροδρόμιο τελειώνει με ένα ωραιότατο -ας μην πω τι, δε μου το επιτρέπει και η αγωγή μου- εκεί που δεν πιάνει μελάνι!
Μου ήρθε ο λογαριασμός του κινητού από τότε που ήμουν στο Ισραήλ και είμαι μείον 400 ευρώπουλα! Και για τι?! Για ούτε 2 ώρες περιαγωγής! Γιατί κι εγώ η ηλίθια δεν ήξερα, δε ρώτησα! Συνήθισα με την Ευρώπη και τα μη αισχρά τέλη περιαγωγής και δε σκέφτηκα να ελέγξω τα τέλη για Ισραήλ γιατί στο κάτω κάτω δεν πήγα και στην Αυστραλία! Που παρεπιπτόντως αν πήγαινα στην Αυστραλία πιο φτήνά θα μου ρχότανε! Γιατί η Αυστραλία και η Αμερική είναι ζώνη 3 και όχι ζώνη 5 όπως το Ισραήλ, το Ουζμπεκιστάν και η Ρωσσία που σε χρεώνουν 3.65 ευρώ το λεπτό! Και ντάξει όσο και να πεις συνηθισμένη είμαι σε υπέρογκους λογαριασμούς τηλεφώνου αλλά τουλάχιστον να υπάρχει μια δικαιολόγηση. Να ξέρω ότι όντως έχω μιλήσει πολύ και το πληρώνω. Αλλά 2 ώρες 400 ευρώ?! Όσο και να το φυσώ δεν κρυώνει! Στο λαιμό μου έκατσε και δε μπορώ να κάνω και τίποτα!
Με αφορμή, δε, αυτό το καινούριο παλούκι έκατσα και υπολόγισα πόσα έχω δώσει τόσα χρόνια στην ΑΤΗΚ εξ αφορμής της υπερθαλάσσιας σχέσης και τη σούμα δεν την πίστευα όυτε εγώ. Χονδρικά χονδρικά και οι δύο μαζί έχουμε χρυσώσει την ΑΤΗΚ –κυρίως- και τον ΟΤΕ με 60-70 000 ευρώ. Ναι, καλά διάβασες, δεν έχω κάνει λάθος στα μηδενικά! 60-70 χιλιάδες σε περίπου 6 χρόνια. 10 000 το χρόνο. Μισός μισθός! Προκαταβολή για σπίτι! Διακοπές για μια ζωή! Ταξίδια στο Λονδίνο και δεκάδες Τζίμυ Τσου! Άσε, καλύτερα να μην το σκέφτομαι γιατί είμαι και σε ήλικία κρίσιμη για έμφραγμα!
Αλλά το τηλέφωνο κομμένο!
