Χάθηκα το ξέρω και το ζήτημα δεν είναι ότι χάθηκα από τα βλογκ αλλά ότι χάθηκα γενικά. Τελικά η απόφαση που είχα πάρει να κάνω περισσότερα πράγματα και να μη χάνομαι με τους φίλους μου μάλλον δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου ή στην έλλειψη σιδήρου μου. Η μόνη λύση είναι να παίρνω τηλέφωνα την Κυριακή και να κανονίζω όλη τη βδομάδα απο πριν. Μόνο έτσι θα καταφέρνω να κάνω κάτι άλλο πέρα από το να κάθομαι σπίτι και να νιώθω τύψεις για αυτά που έχω να κάνω (αλλά που πλέον δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι θα κάνω!) χαζεύοντας τηλεόραση ξάπλα στον καναπέ.
Εκτός των άλλων πρέπει να δω και τι θα κάνω στο ζήτημα «εργασία και χαρά» που από ότι ακούω ταλαιπωρεί πολύ κόσμο! Και έχω και την εντύπωση ότι, συν τοις άλλοις, έχω αρχίσει να γίνομαι και μία δεσποτική σκύλα στη δουλειά. Ποια? Εγώ! Που ήμουν πάντα διπλωματική και ευπροσήνης! Βέβαια το δεσποτική σκύλα μπορεί και να μεταφράζεται σε σοβαρή επαγγελματία αρκεί να είχα ένα Υ χρωμόσωμα αλλά όσο και να πεις το σκέφτομαι. Λες να είναι που μεγάλωσα? Λες να είναι που πλησιάζω τα άντα και αρχίζει να μου βγαίνει ο ωροσκόπος? Που δε ξέρω και τι είναι δηλαδή αλλά σίγουρα θα είναι κάτι πιο δεσποτικό, δεν εξηγείται αλλιώς!
Τι να πει κανείς? Ίσως πρέπει να αρχίσω κι εγώ το μουρουνόλαδο. Οψώμεθα.
