Εδώ είναι Ελλάντα

Πριν κανα δίμηνο αποφάσισα να κατέβω Αθήνα. Περνώντας από τον έλεγχο στο αεροδρόμιο στην επιστροφή γίνεται το ακόλουθο σκηνικό:
Σ: Σεκουριτάς
Ξ.Σ: Ξινή Σεκουριτάς
Σ.Ξ.Σ: Σούπερ Ξινή Σεκιουριτάς

Ξ.Σ: Βγάλτε το μαντήλι σας!
Μοι: Το μαντήλι μου?! (Το τρυπητό, σχεδόν διαφανές μαντήλι μου που και να έκρυβα κάτι από κάτω -εκτός από ένα ιλιγγιώδες ντεκολτέ- θα χτύπαγε στον ανιχνευτή?)
Ξ.Σ: Ναι, βγάλτε το! (με ύφος χιλίων καρδιναλίων)
Μοι: Εδώ στο Χήθροου που ερχόμουν και δε μου ζήτησαν να το βγάλω.
Ξ.Σ: Εδώ είναι Ελλάδα!
Μοι: Το κατάλαβα!

Το μαντήλι το έβγαλα αλλά εκνευρίστηκα πάρα πολύ και με το παράλογο της απαίτησης της αλλά κυρίως με τον τρόπο που μου το ζήτησε. Είπα όμως ότι μαλάκες (και σκύλλες υπάρχουν παντού και το ξέχασα).

Χτες ξαναγύρναγα από Αθήνα και έγιναν τα ακόλουθα, συνεχόμενα σκηνικά:
Περνώντας για τον έλεγχο πήγα να πάρω μια πλαστική σακουλίτσα για υγρά για να την έχω για την επόμενη φορά (σιχαίνομαι να ανοίγω πράγματα στα αεροδρόμιο). Συνήθως την παίρνω και δε λέω τίποτα αλλά ήμουν μόνη, φάτσα κάρτα με την υπάλληλο και είπα να φανώ ευγενής και να εξηγήσω.

Μοι: Έχω τα υγρά σε σακούλα, τη θέλω για άλλη φορά.
Ξ.Σ: Δε μπορείτε να έχετε δυο.
Μοι: Όχι, δεν έχω δύο. Τα έχω ήδη σε σακούλα. Τη θέλω για άλλη πτήση για να μη χρησιμοποιώ την ίδια.
Ξ.Σ: Δε μπορείτε να την έχετε.
Μοι: Δε μπορώ να πάρω μια άδεια?
Ξ.Σ: Όχι, δε μπορειτε να έχετε άδεια μαζί σας.
Μοι: Δε μπορώ να έχω μία άδεια πλαστική σακούλα μαζί μου?!!! (Γιατί αν θέλω να πνίξω κάποιον με αυτήν θα βαρεθώ να αδειάσω αυτήν που έχω ή αυτήν που θα μπορούσα να φέρω από το σπίτι ή από τα αφορολόγητα που είναι και πιο κατάλληλου μεγέθους!)
Ξ.Σ: Όχι, δε μπορείτε.
Μοι: ΟΚ?! (αφήνοντας τη σακούλα)

Πάω να βγάλω το ρολόι μου για να περάσω από τον έλεγχο.
Σ:Μη βγάλετε τα κοσμήματα σας.
Να μη βγάλω τα κοσμήματα μου?! (για να περάσω από ανιχευτή μετάλλων?!)
Σ:Οχι
Περνώ, φυσικά χτυπά και έρχεται μια ακόμα πιο ξινή να με ψάξει.
Μοι: Μα μου είπαν να μη βγάλω το ρολόι, φυσικά και χτύπησε.
Σ.Ξ.Σ: Βγάλτε το και ξαναπεράστε (με μία απόλυτη σιγουριά ότι θα ξαναχτυπήσει)
Ξαναπερνώ και χτυπά
Σ.Ξ.Σ: Τώρα θα σας ελέγξω!
Μοι: Ελέγχτε με (με τα ίδια ρούχα δε χτύπησα στο Χήθροου αλλά πα στο διάολο, χτύπησε, τη δουλειά της κάνει)

Πάω να πάρω τα πράγματα μου

Σ.Ξ.Σ: Αφήστε τα πράγματα σας κι ελάτε εδώ (πολύ επιταχτικά!)
Μοι: (Άντε να δούμε)
Σ.Ξ.Σ: Βάλτε το πόδι σας εδώ (σε ένα μηχάνημα)!
Μοι: (Βάζοντας το). Μπορείτε να μου εξηγήσετε τι κάνετε?
Σ.Ξ.Σ: Σας ελέγχουμε για την ασφάλεια σας! Βάλτε το άλλο πόδι.
Μοι: (Βάζοντας το). Ναι αλλά δε μπορείτε να μου πείτε τι κάνετε?
Σ.Ξ.Σ: Σας ελέγχουμε για την ασφάλεια σας! Για τη δική σας ασφάλεια σας ελέγχουμε, δεν πετάμε εμείς. Αν δε θέλετε να σας ελέγξουμε δεν πετάτε!

Στο τσακ ήμουνα να της πω για τις υποχρεώσεις της και τα δικαιώματα μου αλλά μέχρι να το αποφασίσω είχα ήδη πάρει τη τσάντα μου και είπα να δώσω τόπο στην οργή.

Δε φτάνει που με υποβάλλεις σε παράλογους, άχρηστους (ελάχιστα μέτρα αποδεδειγμένα συμβάλλουν στην ασφάλεια μου και όχι μόνο στην ταλαιπωρία μου!) και υποτιμητικούς ελέγχους να μη μου εξηγάς και τι μου κάνεις?! Σε οποιαδήποτε δουλειά, πόσο μάλλον σε μια τέτοια, οφείλεις να είσαι αν όχι ευγενής τουλάχιστον ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑς! Δε ξέρω πόσο βαρετή είναι η δουλειά σου ή πόσο σε καταπιέζουν στο σπίτι αλλά δε μπορείς να καβαλάς το καλάμι με την ελάχιστη εξουσία που σου δίνεται! Και ναι, είσαι εδώ για την ασφάλεια ΜΟΥ! Όχι για να νιώσεις καλύτερα για τον εαυτό σου!
Έχω σούρει κι έχω σούρει στους Άγγλους για την ασφάλεια τους στα αεροδρόμια αλλά ό,τι κι αν είναι, είναι τουλάχιστον επαγγελματίες!


---------------------------------------------------------------------

Χτες ήμουν πολύ εκνευρισμένη με όλα αυτά, σήμερα όμως απλά αρχίζω να έχω μια πικρή γεύση για την Ελλάδα, η οποία μπορεί να μη φημιζόταν ποτέ για τον ορθολογισμό της ή τον επαγγελματισμό της αλλά φημιζόταν τουλάχιστον για τους ανθρώπους της και ειδικά τώρα δεν είναι σε θέση να χάσει και τα ελάχιστα ίχνη συμπαθειας που έχει. Είναι που είναι μια ακριβή χώρα σαν προορισμός, με ουσιαστικά τίποτα περισσότερο να προσφέρει στον ξένο σε σχέση με την Τουρκία ή άλλες χώρες, πέρα από κάποια ίχνη ανθρωπιάς, ας φροντίσουν να μην τα χάσουν κι αυτά.

Αλλαγές

Εδώ και κανα χρόνο έπαιζα με την ιδέα να κόψω τα μαλλιά μου. Ήθελα μια αλλαγή και ως γνωστόν, τι αλλάζουν πιο εύκολα οι γυναίκες?! Τα μαλλιά τους. Να γίνω ξανθιά το απέκλεισα με συνοπτικές διαδικασίες, οπότε τι μου έμενε? Το μάκρος.

Έτσι για την ιστορία να πω ότι από το δημοτικό έκοψα δύο φορές κοντά (σχετικά) τα μαλλιά μου, μία όταν τέλειωσα το λύκειο -και μου άρεσαν- και μία όταν τέλειωσα το πανεπιστήμιο -που δε μου άρεσαν! Όταν, λοιπόν, τέλειωσα και το διδακτωρικό (το βλέπετε φαντάζομαι που πάει με τα ακαδημαϊκά ιδρύματα!) ήθελα μια αλλαγή. Σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό τατουάζ -και όχι, δε θα έλεγε PhD and loving it!- αλλά με χάλασε το πόσο της μόδας έχουν γίνει και το γεγονός ότι γίνονται με βελόνες! Εν τω μεταξύ, τα μαλλιά μου μάκρυναν αρκετά και όποιον ρωτούσα μου έλεγε κατηγορηματικά, όχι να μην τα κόψω. Οπότε μου πήρε ενα χρόνο και δύο-τρεις επισκέψεις στο κομμωτήριο για να το αποφασίσω αλλά χτες πήγα έτοιμη για αλλαγή και αφέθηκα στα χέρια του -ήλπιζα έμπειρου και ταλαντούχου- κομμωτή.


Και σήμερα δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη!



Τουλάχιστον, όμως, δε θα χρειαστεί να τα ξανακόψω όταν τελειώσω και το μάστερ!


----------------------------------------------------------------
Παρατήρησα ότι με το κοντό νιώθω πιο παιχνιδιάρα ενώ με το μακρύ πιο σέξυ. Διερωτώμαι τι θα έλεγε ο Φρόυντ!

Μερικές φορές σκέφτομαι πως εν επειδή ζω εκτός (κυριολεκτικά και μεταφορικά!) που μου λείπει η Κύπρος (μέσα μέσα)...



Φαντάζομαι σύντομα θα το διαπιστώσω πέραν πάσης αμφιβολίας!