Γηράσκω αεί διδασκόμενος?

Πότε καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ μεγάλος/η για να είσαι φοιτητής?


Α. Όταν αυτά που μαθαίνεις το πρωί τα ξεχνάς μέχρι το μεσημέρι.
Β. Όταν χρειάζεται να τσιμπήσεις τον εαυτό σου για να μην κοιμηθείς στο μάθημα μετά το μεσημεριανό.
Γ. Το Α και το Β.

Απαντήστε εδώ

Λύστε μου μιαν απορία αν δε βαριέστε.

Πόσο δημοφιλές είναι το twitter στην Κύπρο? Μόνον εγώ έμεινα που δεν κάνω twit ακόμα ή είμαστεν πολλοί?

Για το facebook έχω ιδεολογικές αντιρρήσεις αλλά για το twitter δεν έχω σχηματίσει γνώμη ακόμα. Αξίζει τίποτε ή this too shall pass?

Πάσχα των Ελλήνων

Τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια, το έφερε η τύχη και οι περιστάσεις να κάνω μόνο μία φορά Πάσχα στην Κύπρο. Όλες τις άλλες φορές ήμουν πάντα κάπου αλλού που ούτε καν μπορώ να θυμηθώ πια. Έτσι σποραδικά, θυμάμαι ένα Πάσχα στην Κων/πολη που είχα πάει για ένα συνέδριο –αν και σ’ αυτό καλά πέρασα-, ένα στο Σικάγο και δύο στην Αγγλία. Τώρα που πέρασε και το φετινό εκτός Κύπρου και δεν κατάλαβα Χριστό –αναστημένο ή άλλως πως!!- συνειδητοποίησα ότι από τα Πασχάτα της ζωής μου έχω κάποιες από τις καλύτερες και αθωότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου. Η Μεγάλη Εβδομάδα έχει συνδεθει άρρηκτα στο μυαλό μου με γεύσεις, αρμονίες και κυρίως μυρωδιές και αρώματα.

Δε μεγάλωσα σε χωριό –το εντελώς αντίθετο μάλιστα- αλλά παρόλα αυτά η Λευκωσία του 80 διατηρούσε ακόμα μια αίσθηση ανθρωπιάς και κοινότητας, την οποία εκτιμώ περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια και μια μυρωδάτη ροζ τριανταφυλλιά από την οποία κόβαμε λουλούδια για τον επιτάφιο καθοδόν προς την εκκλησία για να απογεμίσουμε τα καλαθάκια μας, εμείς οι μικρές μυροφόρες. Για μένα δεν υπάρχει Πάσχα χωρίς τη μυρωδιά των -έστω σκονισμένων από τα καυσαέρια- ανθών στα πεζοδρόμια και τους ύμνους της Μ. Παρασκευής στην εκκλησία της ενορίας μου. Χωρίς το τόσο δύσκολο ξύπνημα –ήμουν πάντα υπναρού- για την πρωϊνή λειτουργία και το ακόμα πιο πρωϊνό ξύπνημα το Μ. Σάββατο αν θέλαμε να βοηθήσουμε για να φτιάξουμε τις φλαούνες, με το τυρί που έτριβε ο παππούς μου όλη μέρα την προηγούμενη και είχαμε ζύμωσει με τη γιαγιά μου το βράδυ όσο αργά κι αν είχαμε γυρίσει από τον Επιτάφιο. Χωρίς την αυγολέμονη της γιαγιάς μου και τα κόκκινα αυγά το βράδυ μετά την Ανάσταση και φυσικά την απαραίτητη σούβλα που έψηνε ο πατέρας μου την Κυριακή.

Τώρα πια, δεν πολυπάω εκκλησία –αν και δεν τολμώ να αρνηθώ τη Μ. Εβδομάδα- δε φτιάχνουμε πια όλοι μαζί δεκάδες φλαούνες το Μ. Σάββατο –άλλωστε οι μισοί έχουν χοληστερόλη και διαβήτη- και ο τελευταίος από τους δύο καλλίφωνους και γνώριμους ιερείς των παιδικών μου χρονων αφυπηρετεί φέτος. Η μικρή τριανταφυλλιά ξεριζώθηκε πριν χρόνια για να χτιστεί μια πολυκατοικία και από ότι βλέπω τα τελευταία χρόνια, τα καλαθάκια των μυροφόρων γεμίζουν από ανθοπωλεία.

Παρόλα αυτά, η γιαγιά μου εξακολουθεί να φτιάχνει αυγολέμονη και οι γονείς μου πολύ θα ήθελαν να είχα πάει σπίτι για το Πάσχα.