Budha collapsed out of shame

Δεν είναι συχνά που μια ταινία με επηρεάζει μετά που έχει τελειώσει. Τα ψυχολογικά θρίλερ τα αποφεύγω εξάλλου για αυτόν ακριβώς το λόγο. Αλλά ψες είδα μια ταινία η οποία με επηρέασε βαθύτατα και ακόμα τη σκέφτομαι.

Δεν την πέτυχα από την αρχή και για λίγο δεν ήμουν σίγουρη αν έβλεπα ταινία ή ντοκυμανταίρ, γεγονός που την έκανε ακόμα πιο συγκινητική. Πολλές φορές μάλιστα φώναξα στην τηλεόραση (τείνω να το κάνω αυτό, η μικρή λέει ότι επέλλανα τέλεια) παροτρύνοντας ακόμα και αυτόν που κρατούσε τη κάμερα -αν ήταν ντοκυμανταίρ- να την αφήσει και να κάνει κάτι.

Σήμερα τη γκούγκλαρα. Είναι μια ιρανική ταινία από μια πολύ νεαρη σκηνοθέτρια, η οποία πραγματεύεται μια μέρα στη ζωή ενός εξάχρονου κοριτσιού στο Αφγανιστάν που θέλει να πάει σχολείο. Έχει πάρει πολλά βραβεία συμπεριλαμβανομένου και ενός στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Απλά να πω ότι η μικρή είναι το πιο χαριτωμένο, έξυπνο και υπέροχο κοριτσάκι που έχω δει και το χειρότερο είναι ότι αν δεν είναι η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της τότε το ρεαλιστικότατο παίξιμο της πρέπει να οφείλεται στο ότι ουσιαστικά έπαιζε την καθημερινότητα της.

Δεν θα πω τίποτα άλλο πέρα από το ότι τη συνιστώ ανεπιφύλακτα και να τη δείτε δε με ενδιαφέρει πως!


-----------------------------------------------------------------

Για κάποιο λόγο δε με αφήνει να βάλω λινκ για το τρέιλερ, οπότε κάντε και κάτι μόνοι σας!

Ένα κάθε λεπτό

Εδώ και λίγο καιρό βλέπω ένα πρόγραμμα του channel 4 (και ουχί του BBC) που τιτλοφορείται «one born every minute» (κομμένο και ραμμένο για τη Γουρουνέλα!Χ). Βασικά, έβαλαν κάμερες σε ένα θάλαμο τοκετών δίνοντας έτσι σε όλους εμάς, τους περίεργους και διεστραμμένους τηλεθεατές, την ευκαιρία να δούμε από πρώτο χέρι πως γεννά ο κόσμος. Δηλαδή οι γυναίκες, γιατί οι άντρες ομολογουμένως υστερούν σε αυτόν τον τομέα. Το πανέρι έχει από όλες και από όλα (τα είδη τοκετού) και πριν να ρωτήσεις αγαπημένε μου αναγνώστη γιατί επιμένω να το βλέπω (και δεν εκατάλαβες ήδη ότι η περιέργεια και η διαστροφή είναι τα καλά μου χαρακτηριστικά) σε πληροφορώ ότι επειδή πάντα υπάρχει η πιθανότητα να σπάσει ο διάολος το χέρι του και να γίνω μάνα, θέλω να είμαι προετοιμασμένη. Και φυσικά εμπιστεύομαι το Channel 4 για την πληροφόρηση μου.

Η πρώτη μου αντίδραση σε κάθε επεισόδιο (και η δεύτερη και η τρίτη!) είναι: «OMG δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω μάνα!! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Αντζελίνα!». Η τέταρτη αντίδραση, ή μάλλον διαπίστωση μου είναι πόσο αλλάζει η γυναίκα όταν πονά. Εντελώς σκύλες και κακότροπες γυναίκες (επειδή γεννώ ρε μαλάκα!) γίνονται σκυλάκια του καναπέ μόλις αρχίσει να ενεργεί η επισκληρίδιος. Δόξα να χει ο γιαραμπής για τα φαρμακευτικά σκευάσματα! Η πέμπτη διαπίστωση μου είναι ότι η καισαρική δεν είναι και τόσο γκλάμουρ όσο ακούγεται (άρα πάει και αυτό το back-up plan). Βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση να γυρίσεις πλευρό και να γεννήσεις μέσα σε 2 λεπτά όπως είδα ψες αλλά κάτι μου λέει –και σε μένα και σε σένα γενναία αναγνώστρια- ότι εσύ δε θα είσαι τόσο κωλόφαρδη. Μεταφορικά ή κυριολεκτικά!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Πρώτον γιατί έχω να διαβάσω ηθική για αύριο και βαριέμαι και δεύτερον γιατί στο τελευταίο επεισόδιο που είδα δεν άλλαξα κανάλι επαναλαμβάνοντας τρεις όπως τις άλλες φορές «δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω μάνα!».

Spooky?