Αλλαγές?

Χριστούγεννα σήμερα αλλά δε μου έκανε καμία εντύπωση. Ούτε καν το -πολύ- πρωϊνό ξύπνημα για να πάμε στην εκκλησία δε φανέρωσε καμία αλλαγή στις σκέψεις μου. (Ούτε καν αυτά που άκουσα στο μήνυμα του αρχιεπίσκοπου αλλά τέλοσπάντων!)





Νομίζω ο κυνισμός μου αρχίζει και με κατακλύζει.





'Η πάλι ίσως να χρειαζόμαστε νέο αίμα στην οικογένεια. Και παιδιά. Κυρίως παιδιά. Πάνε χρόνια που δεν έχουμε παιδιά στις οικογενειακές συνάξεις που κάθε χρόνο μικραίνουν όλο και περισσότερο. Νομίζω αρχίζω να καταλαβαίνω τις συνεχείς επικλήσεις των γονέων και παππούδων μου στα θεία για εύρεση γαμβρών και κατά συνέπεια εγγονιών και δισεγγόνων. Δεν έχει να κάνει τόσο με κοινωνικά πρέπει όσο με την ανάγκη τους να ξαναδούν το σπίτι γεμάτο. Από νέο αίμα και νέα ζωή. Συνέχεια στη δική τους ζωή. Η δική τους αθανασία.





Χρόνια τώρα φροντίζω να τους λέω προληπτικά ότι, από μένα τουλάχιστον, καλά κάνουν να μην περιμένουν εγγόνια και για χρόνια το πίστευα. Φέτος νιώθω κάτι να αλλάζει. Προς το παρόν βέβαια, περιμένω ο Άγιος Βασίλης να μου φέρει τη νέα συλλογή του Αρκά αλλά του χρόνου ή καλύτερα του άλλου χρόνου...ποιός ξέρει?





Αλλά και πάλι, προηγείται η αδερφή μου!





ΥΓ: Γι' αλλού το ξεκίνησα κι αλλού η ζωή (και το ποστ) με πήγε αλλά και πάλι εύχομαι

Χρόνια Πολλά και ό,τι επιθυμείτε!

Γκρί

Διάβασα πριν λίγο μια παρατήρηση σ' ένα μπλογκ ότι πολλοί βλόγγερς δεν πολυγράφουν τώρα τελευταία. Δε ξέρω για τους άλλους αλλά για μένα απ΄ότι φαίνεται ισχύει. Ίσως επειδή δε βρίσκω χρόνο (δηλαδή βρίσκω αλλά είναι γεμάτος ενοχές για αυτα που θα έπρεπε να κάνω). Ίσως επειδή τίποτα συνταρακτικό δε μου συμβαίνει. Ποιος ξέρει.



Βέβαια πέρσι που έγραφα πιο συχνά από ποτέ μου συνέβαιναν ακόμα πιο λίγα πράγματα. Ίσως όμως, γι αυτό ακριβώς να έδινα μεγαλύτερη σημασία σε μικρά συμβάντα. (Ίσως γιατί έπρεπε να γίνει έτσι για να παραμείνω ψυχικά υγιής στο Μόναχο -καταπληκτική πόλη, χάλια πέρασα!). Τώρα αν κάτι δεν είναι συγκλονιστικό, χάνεται στην καθημερινότητα του σχολή-σπίτι, σπίτι-σχολή. Βασικά δεν έχω χρόνο να σκεφτώ κάτι το οποίο να μην είναι χρηστικό, δηλ να έχει να κάνει είτε με το μάστερ είτε με τη δουλειά (βέβαια, να βλέπω τηλεόραση 5 ώρες την ημέρα βρίσκω χρόνο αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία!). Και ακόμα και να συμβεί κάτι, μέχρι να μπορέσω να το καταγράψω το έχω ξεχάσει ήδη.



Δε νομίζω ότι το μπλόγκινγκ ήταν μια φάση και πέρασε. Απλά αυτή την εποχή είμαι σε άλλη φάση. Ούτε καλή ούτε κακή. Ουδέτερη. Και το μπλογκ μου αντανακλά ακριβώς αυτό.

(Ένας φίλος μου είπε να κάνω κάθε μέρα κάτι έξω από το comfort zone μου για ένα μήνα. Δε νομίζω ότι τα πάω πολύ καλά.)

Attendum: Βγήκα έξω για ποτό απόψε και στο tube ήταν και μια οικογένεια Κυπρίων. Κανονικά θα έκανα ότι είμαι από άλλο ανέκδοτο γιατί δε μ' αρέσει να δηλώνω την καταγωγή μου όπου βρεθώ και να κάνουμε παναϋρι όλοι μαζί, αλλά σκέφτηκα τα πιο πάνω και τους χαμογέλασα. Φυσικά μου μίλησαν (πήγαιναν στον αγώνα του Αποέλ) και αυτή η ολιγόλεπτη επαφή την οποία συνήθως αποφέυγω μου έφτιαξε τη διάθεση. Μπορεί να είμαστε τα μύρια όσα (ως Κύπριοι) αλλά τουλάχιστον διατηρούμε ακόμα μια ανθρωπιά. Τελικά ο φίλος μου είχε δίκαιο...