Evolution or survival of the fittest

Σήμερα το πρωί ενώ περπατούσα βιαστικά και ως συνήθως αργοπορημένη για τη σχολή μου ήρθαν στο μυαλό κάτι άσχετες σκέψεις που ξεκίνησαν από κάτι Κινέζες που μου έκοψαν το δρόμο και πήγαζαν από αυτο (κάνω άσχετους συνειρμούς, το ξέρω!). Για όσους δε θυμούνται, μια Κινέζα μασσεζ είχε μοιραστεί μαζί μου την άποψη ότι στην Κύπρο όλοι –και κυρίως οι γυναίκες- ασχολούνται μόνο με την εξωτερική τους εμφάνιση και καθόλου με το πνεύμα τους, σε αντίθεση με τις Κινέζες που συνέχεια διαβάζουν. Ενώ είχα συμφωνήσει και εξακολουθώ να συμφωνώ, άρχισα να σκέφτομαι αν όντως υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ μας.

Οι Κινέζες –και οι Κινέζοι- αφιερώνουν από μικροί όλο τους το χρόνο και κάνουν τεράστιες προσπάθειες για να είναι οι καλύτεροι ακαδημαϊκά. Δεν το κάνουν μόνο και μόνο επειδή θέλουν να μορφώσουν το πνεύμα τους και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι στο κοινωνικό σύνολο. Το κάνουν επειδή έτσι πρέπει. Θεωρούν ότι η ακαδημαϊκή αριστεία θα τους εξασφαλίσει την κοινωνική και οικογενειακή καταξίωση, μια καλή δουλειά/καριέρα και κατ’ επέκτασην οικονομική ευχέρεια και πιθανώς κι έναν καλό σύζυγο. Ο ανταγωνισμός για μια θέση στο πανεπιστήμιο, για μια καλή δουλειά κ.ο.κ. είναι τόσο μεγάλος που απλά για να πετύχεις οτιδήποτε πρέπει να είσαι ο καλύτερος. Για να γίνουν οι καλύτεροι θυσιάζουν πολλές φορές –αν όχι πάντα- τον προσωπικό τους χρόνο και ίσως κάποια άλλα πράγματα τα οποία θα τους ευχαριστούσαν μεν αλλά δεν θα τους προσέφεραν οτιδήποτε σε αυτή τους την αναζήτηση για κοινωνική καταξίωση μέσω της ακαδημαϊκής αριστείας.

Οι Κύπριες –και οι Κύπριοι- ενώ θεωρούν οτι η ακαδημαϊκή μόρφωση είναι κοινωνικό προσόν, θέλεις λόγω μειωμένου ανταγωνισμού για μια θέση σε πανεπιστήμιο ή δουλειά, θέλεις λόγω του μεσογειακού ήλιου που δε σου αφήνει και πολλή διάθεση για διάβασμα, ανέπτυξαν άλλα κοινωνικά πρέπει πιο ισχυρά. Για να εξασφαλίσεις την κοινωνική και οικογενειακή καταξίωση, την καλή δουλειά και τον καλό σύζυγο στην Κύπρο δε χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος. Χρειάζεται φυσικά να έχεις γνωστούς στις κατάλληλες θέσεις, αλλά το κυριότερο, σε μια χώρα όπου είσαι ό,τι δηλώσεις, χρειάζεται να φαίνεσαι ότι είσαι ο καλύτερος. Έτσι, οι Κύπριες/οι ξοδεύουν υπερβολικό χρόνο και σκέψη στο φαίνεσθαι αντί στο είναι για να πετύχουν όμως και αυτοί τελικά την κοινωνική καταξίωση.

Ενώ λοιπόν με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί, εν τέλει απλά καθόμαστε σε αντίθετες πλευρές της ίδιας τραμπάλας προσπαθώντας και οι δύο να ανεβούμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Ο απώτατος στόχος και των δύο, όσο διαφορετική προσέγγιση και να αναπτύξαμε, είναι η διαιώνιση του είδους και συγκεκριμένα των δικών μας εγωιστικών γονιδίων. Ψάχνουμε όλοι το καλύτερο ταίρι με το οποίο να αναμείξουμε το υπέροχο γενετικό μας υλικό και να το περάσουμε στις επόμενες γενιές. Η δύναμη που σπρώχνει όλους μας σε αυτή τη διεργασία είναι απλούστατα η επιβίωση του καλύτερου.

Απλά στην Κύπρο βαρεθήκαμε να αναπτύξουμε την ικανότητα να χρησιμοποιούμε εργαλεία και αναπτύξαμε πολύχρωμα φτερά.

*Untitled*

Ποτέ δεν κατάλαβα το διαχωρισμό καρδιάς-μυαλού. Για μένα όλα περνούν από το μυαλό. Ο έρωτας είναι εγκεφαλική διεργασία και δυστυχώς για μένα η καρδιά σκιρτά μόνο αν της δώσει τις απαραίτητες οδηγίες το κεφάλι. Τι κάνεις όμως όταν η λογική σου, μια εξίσου εγκεφαλική διαδικασία, έρχεται σε αντίθεση με την ήδη υποταγμένη στο μυαλό καρδιά? Όταν τα mind-games που σε οδήγησαν σ’ αυτό το δρόμο (κατηφόρα καλύτερα) δεν έχουν λειτουργία συμβατότητας με την κοινή ή έστω βασική λογική σου? Δε μπορείς να κατεβάσεις το επόμενο service pack ή έστω να κάνεις μια αναβάθμιση στο λειτουργικό σου. Ποιο σύστημα θα επικρατήσει τελικά και τι κάνεις εν τω μεταξύ? Έχει σημασία πόσους θα πληγώσεις στην πορεία ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα?

Ή μήπως πρέπει απλά να κάνεις shut down? Για όσο χρειαστεί...

Πράγματα που έχω να κάνω (ή έπρεπε να έχω ήδη κάνει!):

• Να τελειώσω ένα κεφάλαιο (για το οποίο η προθεσμία ήταν η 1 Νοεμβρίου. 2009!




• Να ξεκινήσω (και να τελειώσω!) άλλο ένα κεφάλαιο για το οποίο δεν έχω ιδέα τι να γράψω και για το οποίο η προθεσμία ήταν επίσης 1 Νοεμβρίου.




• Να διαλέξω (δηλ. να πάρω μια τελειωτική απόφαση, ναι εγώ) τα μαθήματα που θα πάρω στα επόμενα εξάμηνα.




• Να μελετήσω για ένα τεστ την Παρασκευή.




• Να γράψω ένα abstract για ένα συνέδριο (δυστυχώς όχι εκείνο στο Μπουένος Άϊρες :( ).




• Να έχω κάτι να δείξω στον καθηγητή/ αφεντικό μου, που με πληρώνει για να κάθομαι στα Λονδίνα και να σπουδάζω αιωνίως. Αύριο!

Πράγματα που έκανα σήμερα όλο το απόγευμα που είχα ελεύθερο:

• Άνοιξα τον υπολογιστή.




• Είδα τα ημαίλ μου.




• Ξεκίνησα να διαβάζω ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσω γι' αύριο.




• Ξεκίνησα το δεύτερο κεφάλαιο και έγραψα 2 παραγράφους σε 2 ώρες.




• Είδα ένα επεισόδιο Simpsons.




• Χαζολόγησα στο ίντερνετ για καμιά ώρα.




• Είδα κι άλλη τηλεόραση.




• Έγραψα μία ανάρτηση χωρίς κανένα απολύτως νόημα στο βλογ μου.

Φορές που γκρίνιαξα τον τελευταίο μήνα για το γεγονός ότι έχω ένα εκατομύριο πράγματα να κάνω και πρέπει επιτέλους να κάτσω να τα κάνω: 13 τρισεκατομύρια 999 999 9999 999.

Ποσό που πρέπει να πληρώσω με τη master card μου αν ξεκινήσω ποτέ επαγγελματική ψυχανάλυση: ανεκτίμητο!