Quatation 1

Εδώ πιο κάτω είναι ένα κατάστημα φιλοσοφικού περιεχομένου (προφανώς δεν έχω καταλάβει ακόμα τι -και αν- ακριβώς πουλάει) το οποίο κάθε βδομάδα αναρτεί και ένα διαφορετικό 'ρητό' να το πω στη βιτρίνα του. Τα βρίσκω πάντα πολύ διασκεδαστικά οπότε ένεκα φόρτου εργασίας αποφάσισα να τα αναρτώ κάθε βδομάδα και εδώ, προς τέρψην και ηθική διαπαιδαγώγηση όλων.



Αυτή τη βδομάδα έχουμε και λέμε:

"Too much of a good thing can be trully wonderful"

και μπόνους της προηγούμενης βδομάδας

"You could live to be 100 if you gave up all the things that make you want to live to be 100"

Do-oh!

Από τότε που μετακόμισα στο καινούριο διαμέρισμα (όπου διαμέρισμα βλέπε σπιρτόκουτο) πριν 2-3 βδομάδες παρατήρησα έναν πολύ ενοχλητικό θόρυβο, σαν βουητό. Ακουγόταν αρκετές ώρες την ημέρα, σε διάφορες ώρες και ήταν τόσο δυνατός και εκνευριστικός που δεν μπορούσες να τον αγνοήσεις. Άσε που με ξύπναγε και τα βράδια σε ακατανόμαστες ώρες! Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι δεν μπορούσα να εντοπίσω από πού ερχότανε, γιατί το διαμέρισμα είναι τόσο μικρό που αντηχούσε παντού. Βασισμένη σε προηγούμενη εμπειρία μου με αντλία νερού στην ταράτσα υπέθεσα ότι μπορεί να ήταν κάτι παρόμοιο και αφού κάλεσα το maintenance boy και καλά ότι στάζει ο νιπτήρας (που έσταζε αλλά τον έφτιαχνα και μόνη μου άμα ήταν) του έθεσα το ερώτημα αν υπήρχε κάτι τέτοιο στην οροφή. Η απάντηση του ήταν πως όχι αλλά θα το ελέγξει καλού κακού. Φυσικά τίποτα δεν άλλαξε. Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να διαολίζομαι με το θόρυβο, ο οποίος ξεκινούσε όποτε ήθελε και κράταγε για ώρες, ενώ με ξύπναγε σχεδόν κάθε βράδυ.

Μετά παρατήρησα ότι ο εξαεριστήρας στο μπάνιο έκανε παρόμοιο θόρυβο και κατέληξα με συνοπτικές διαδικασίες ότι, δεν μπορεί, είναι ο εξαεριστήρας του αποπάνω ο οποίος πρέπει να είναι προφανώς κουφός και αναίσθητος και αφήνει το φως αναμμένο συνέχεια χωρίς αιδώ και χωρίς να καταλαβαίνει ότι εγώ από κάτω βρίζω Χριστοπαναγίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα! Καθότι Κύπρια όμως, ντρεπόμουνα να πω κάτι και κατέφυγα στην κτηματομεσίτρια (που είναι στο ίδιο κτήριο) για να δω αν όντως έφταιγε αυτό και αν μπορούσε να γίνει κάτι (πριν να πάρω το τσεκούρι και αρχίσω να βγάζω μόνη μου τους εξαεριστήρες!). Η απάντηση της ήταν ότι δεν μπορεί να βοηθήσει αλλά εισηγήθηκε να ρίξω ένα χαρτάκι στον αποπάνω ζητώντας του να κάνει λιγότερο θόρυβο.

Καθότι αναβλητική μέχρι αηδίας, πέρασαν ακόμα μερικές μέρες μέχρι να το αποφασίσω κατά τη διάρκεια των οποίων παρακολουθούσα το θόρυβο και βρήκα αρκετά μοτίβα συμπεριφοράς, δηλ.σταματούσε μόλις άκουγα το διακόπτη του αποπάνω, ξεκινούσε σχεδόν κάθε μέρα κατά τις 5 το πρωί και πήγαινε μέχρι τις 6 κ.ο.κ. Όλα συνηγορούσαν στο ότι φταίει ο αποπάνω, ο οποίος ήταν εντελώς αναίσθητος και κουφός και γαμώ το κέρατο του που πλένεται επί μία ώρα στις 5 το πρωί!!

Τελικά αποφάσισα ότι το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο και αποφάσισα να πάω να του μιλήσω. Διάλεξα μια στιγμή που να ακουγότανε και ο θόρυβος και ανέβηκα πάνω. Δεν ήμουν καν σίγουρη πιο διαμέρισμα ήταν ακριβώς από πάνω μου γιατί ο σχεδιασμός είναι λίγο διαφορετικός αλλά τέλοσπάντων διάλεξα το πιο πιθανό και κτύπησα. Καμία απάντηση. Ξαναδοκίμασα μετά από λίγο, πάλι το ίδιο. Στο τέλος έγραψα ένα ευγενικό μεν, αλλά to the point σημείωμα και το έριξα κάτω από την πόρτα. Με το που κατέβηκα κάτω ο θόρυβος σταμάτησε αλλά αυτό κράτησε πολύ λίγο. Εν τω μεταξύ, άρχισα να έχω αμφιβολίες αν είχα διαλέξει το σωστό διαμέρισμα γιατί κατόπιν ωρίμου σκέψης συνειδητοποίησα ότι το δικό μου βλέπει στην πίσω αυλή ενώ αυτό που έριξα το σημείωμα ήταν από τη λάθος πλευρά του διαδρόμου!

Τέλοσπάντων, ο θόρυβος συνέχιζε και κόντευα να τρελλαθώ όταν μια ωραία μέρα την περασμένη βδομάδα που καθόμουν στον υπολογιστή στον πάγκο της κουζίνας (όπου κουζίνα βλέπε δίπλα από κρεβάτι), παρατήρησα ότι μαζί με το βουητό έτρεμε και ο πάγκος. Επιστήμων καθώς είμαι (!), άρχισα να κάνω γύρω γύρω τον πάγκο και παρατήρησα ότι ο τρομερός θόρυβος που μου τριβέλλιζε τα αυτιά και με ταλάνιζε επί δυο ολόκληρες βδομάδες και για τον οποίον έβριζα ως λιμενεργάτης νυχθημερόν, ερχόταν από το μικρό καταψύκτη κάτω από τον πάγκο ΜΟΥ!!

Περιττό να πω ότι τον έκλεισα και ησύχασα!

Γιορτάζω αλλά πια δεν το φωνάζω?

Ήρθε και πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου. Που τα τελευταία 2 χρόνια με πιάνει μια ψιλοκατάθλιψη ένα μήνα πριν και ένα «τι κάνω με τη ζωή μου?» με τρώει τα βράδυα. Που από τη μιά θέλω να το γιορτάσω κι από την άλλη νιώθω ότι δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να κάνω ή κάποιος/οι που θα ήθελα να γιορτάσω μαζί τους.

Αλλά ως διά μαγείας φέτος δε νιώθω έτσι!

Τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει (οκ, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει αλλά αν ήθελα να μιζεριάσω μπορούσα να το κάνω άνετα), παρόλαυτά νομίζω η κρίση των mid-twenties μου έχει περάσει ανεπιστρεπτί και έχω κανα-δυο καλά χρόνια μπροστά μου μέχρι να με πιάσει η κρίση των 30! Φέτος νιώθω ότι η ζωή μου έχει πάρει το δρόμο της, ακόμα κι αν πολλά μπορούν να αλλάξουν στην πορεία κι αυτό ίσως τελικά να κάνει όλη τη διαφορά.

Οπότε, τουλάχιστον για αυτό το θέμα, δε θα γράψω ποστ της σειράς «μίζερα ποστ και οι βλόγγερ που τα ανέδειξαν», και μπορείτε κι εσείς να κοιμηθείτε ήσυχοι!



ΥΓ: Πότε πέρασε ένας χρόνος πάντως ακόμα να καταλάβω?! Χτες δεν ήταν που καθόμουνα στο Μόναχο και μιζέριαζα σκεφτόμενη ότι μεγαλώνω και χαραμίζω τη ζωή μου, τρώγωντας ένα (?) κομμάτι από το παραδοσιακό Βαυαρικό κέικ μου?