Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο. Ξύπνησα το πρωί, πιο νωρίς από τις άλλες μέρες, πλύθηκα, ντύθηκα και πήρα τη τσάντα μου να φύγω γιατί είχα αργήσει αλλά δεν έφαγα πρωϊνό γιατί η μαμά μου δε μου είχε φτιάξει. Ουπς! «Rewind»
Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο καινούριο μου πανεπιστήμιο. Ξύπνησα το πρωί, πιο νωρίς από τις άλλες μέρες, πλύθηκα, ντύθηκα και πήρα τη τσάντα μου να φύγω γιατί είχα αργήσει αλλά δεν έφαγα πρωϊνό γιατί...είχα αργήσει!
Μαζευτήκαμε από όλα τα μάστερ σε μια μεγάλη αίθουσα και ένας τύπος φώναζε τα μάστερ και οι φοιτητές έφευγαν αναλόγως του τίτλου για κάπου αλλού. Εγώ –που είχα διαβάσει και το πρόγραμμα- νόμιζα ότι θα παραμείνω στη μεγάλη αίθουσα. Τελειώνει καποτε η μεγάλη έξοδος και λέει ο τύπος «αν δεν είστε σε αυτά τα εναπομείναντα μάστερ, τότε είστε σε λάθος αίθουσα. Είναι κανένας που δεν πρέπει να είναι εδώ?». Κοιτάζω τους τίτλους, πουθενά το δικό μου. «Γμτ είμαι σε λάθος αίθουσα». Σηκώνω το χέρι και φεύγω υπό τα βλέμματα όλων με προσωπική συνοδεία για να βρω το γκρουπ μου.
Ρεζίλεμα: τσεκ!
Επιστρέφουμε στη μεγάλη αίθουσα για τις εγγραφές, πάλι λέει ο τύπος πρέπει να έχετε μαζί σας τη φόρμα εγγραφής, διαβατήριο και φωτοτυπία διαβατηρίου. «Γμτ, δεν έχω φωτοτυπία! Μα αφού το ημαίλ έλεγε ότι θέλουν μόνο πρωτότυπα!». Τι κανουμε, τι κάνουμε, τελικά πήγαμε μέχρι τη βιβλιοθήκη με άλλους δύο να βγαλουμε φωτοτυπία το διαβατήριο μας. Πάμε πίσω στην ουρά για την εγγραφή, φτάνει η σειρά μου, δίνω το πρωτότυπο και περήφανα προσφέρω και τη φωτοτυπία. Όχι, μου κάνει η κοπέλλα, δε χρειάζεται. Η φωτοτυπία είναι μόνο για όσους έχουν βίζα. Σόρρυ για την παρεξήγηση! Δεν πειράζει, της κάνω. Τουλάχιστον ξέρω ότι δεν είμαι τρελλή (καλά το είδα το ημαίλ)!
Άσκοπη περιπλάνηση και καθυστέρηση για εξασφάλιση μη απαραίτητων πιστοποιητικών: τσεκ!
Σε γενικές γραμμές καλά πήγε. Έκανα και μερικές γνωριμίες με άλλα παιδάκια, ε... φοιτητές. Μέχρι και ένας άλλος Κύπριος είναι στο μάστερ μου. Ίσως πάω και στο «πάρτυ» το απόγευμα, αλλά και πάλι ίσως βαρεθώ. Μεθαύριο έχουμε και field trip στο Cabridge για "bonding". Κάτι μου λέει ότι θα έχω κάτι να γράψω μετά.
Αυτά!
Ελπίζω μόνο αυτή να είναι όντως η τελευταία, πρώτη μέρα στο σχολείο!
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
I am a statistic
Το παίζω και το ξαναπαίζω στο μυαλό μου –για κάποιο νοσηρό λόγο που δεν ξέρω, λες και δεν θέλω να το ξεχάσω- και ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι συνέβη σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο.
Έφτασα Λονδίνο την Τρίτη κατά τις 9. Παρ’ ότι κουβαλούσα δύο βαλίτσες είπα να πάρω το μετρό (στα πλαίσια της καινούριας τάξης πραγμάτων που ορίζει ότι είναι καιρός για οικονομία μιας και όλος σχεδόν ο μισθός μου πάει στο ενοίκιο). Έφτασα στο Earls court κατά τις 10 και 20 και καθότι δεν έβρισκα ταξί είπα να περπατήσω μέχρι το σπίτι της φίλης μου αφού ήταν μόνο 10 λεπτά και η περιοχή θεωρείται αρκετά καλή. Πέρα από τη μικρή ταλαιπωρία με τις βαλίτσες και το γεγονός ότι σταμάτησα καμιά 10αριά φορές, έφτασα κατά τις 11 παρά στο δρόμο της, πάροδο του κυρίως δρόμου στον οποίο υπήρχε συνέχεια κόσμος. Ο δρόμος ήταν έρημος εκείνη τη στιγμή και φτάνοντας στην πόρτα της είδα κάποιον που μου φάνηκε σχετικά ύποπτος να πλησιάζει αλλά επειδή θεωρώ ότι πάντα είμαι προσεκτική , χωρίς όμως να γίνομαι παρανοϊκή και δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε και στον εαυτό μου ότι κατά βάθος είμαι ρατσίστρια εφόσον ανησυχώ περισσότερο για κάποιον μαύρο πίσω μου στο δρόμο παρά για έναν λευκό, έβαλα τις βαλίτσες στην είσοδο και ετοιμαζόμουν να την πάρω τηλέφωνο να μου ανοίξει όταν με πλησίασε και με ρώτησε που μπορεί να βρει τσιγάρα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα την απειλή αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο –ήμουν με τις βαλίτσες στην πόρτα της- και ακόμα δεν πίστευα ότι μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Τότε πλησιάζοντας κι άλλο με ρώτησε αν έχω εγώ τσιγάρα και ταυτόχρονα άρπαξε τη τσάντα μου. Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι σχεδόν σα να συνέβησαν σε κάποιον άλλο. Άρπαξα ενστιγκτωδώς τη τσάντα μου, άρχισα να φωνάζω τη φίλη μου και βοήθεια και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ όσο με έσερνε μαζί με τη τσάντα στο πεζοδρόμιο για 2-3 μέτρα μέχρι τη γωνία ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει αυτή τη τσάντα! Και όχι, δεν ήταν επειδή ήταν Λουί Βουτυρόν, αλλά επειδή μόλις είχα φτάσει και η τσάντα είχε μέσα την επιταγή για τα δίδακτρα, μετρητά, το λαπτοπ μου, δύο κινητά, το διαβατήριο και την ταυτότητα μου και 5-6 κάρτες. (Το ότι μπορεί να έβγαζε μαχαίρι το σκέφτηκα πολύ αργότερα.) Την ώρα που την άφησε άκουσα κάποιον να με ρωτά τι έγινε από ένα αυτοκίνητο και μάλλον αυτός θα τον φόβισε και θα έφυγε. Του είπα ότι προσπάθησε να μου πάρει τη τσάντα και νομίζω τον κυνήγησε με το αυτοκίνητο αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και δε νομίζω να κατάφερε τίποτα. Εκεί ήρθε και ένας άλλος, με ρώτησε αν είμαι καλά και περίμενε λίγο μαζί μου μέχρι να καταφέρω να πάρω τη φίλη μου η οποία κατέβηκε μες την καλή χαρά και δεν είχε ακούσει ή καταλάβει απολύτως τίποτα!
Θυμάμαι έτρεμα από το σοκ και ήθελα να βάλω τα κλάματα αλλά ντρεπόμουν. Ανεβήκαμε πάνω, της είπα τι έγινε και το έπαιζα γενναία μέχρι που μπήκα στο ντους και ξέσπασα σε κλάματα, περισσότερο από την ταραχή μου παρά από οτιδήποτε άλλο. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα, αλλά το σοκ είχε περάσει. Βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναέρθω εδώ βράδυ και χαίρομαι απίστευτα που τελικά δεν θα μείνω σ’ αυτό το σπίτι όπως έλεγα αρχικά. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Τώρα βέβαια είμαι μια χαρά, δεν ταράζομαι πια όταν το διηγούμαι και στο κάτω κάτω δεν έγινε και τίποτα αλλά χτες που γύριζα κοίταζα συνέχεια γύρω μου και κάθε φορά που πλησιάζω το σπίτι με πιάνω να ιδρώνω χωρίς λόγο. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι μήπως τον ξανασυναντήσω. Θα το ξεχάσω εντελώς σε μερικές μέρες, ειδικά όταν μετακομίσω τη Δευτέρα και θα γίνει κι’ αυτό μια ιστορία από το Λονδίνο, αλλά ακόμα δεν πιστεύω ότι συνέβη. Κι αν δεν είχα και κανα δυο μώλωπες να το επιβεβαιώνουν μπορεί και να μην το πίστευα.
Τουλάχιστον, όμως οι πιθανότητες να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο είναι πλέον πολύ λιγότερες!
Έφτασα Λονδίνο την Τρίτη κατά τις 9. Παρ’ ότι κουβαλούσα δύο βαλίτσες είπα να πάρω το μετρό (στα πλαίσια της καινούριας τάξης πραγμάτων που ορίζει ότι είναι καιρός για οικονομία μιας και όλος σχεδόν ο μισθός μου πάει στο ενοίκιο). Έφτασα στο Earls court κατά τις 10 και 20 και καθότι δεν έβρισκα ταξί είπα να περπατήσω μέχρι το σπίτι της φίλης μου αφού ήταν μόνο 10 λεπτά και η περιοχή θεωρείται αρκετά καλή. Πέρα από τη μικρή ταλαιπωρία με τις βαλίτσες και το γεγονός ότι σταμάτησα καμιά 10αριά φορές, έφτασα κατά τις 11 παρά στο δρόμο της, πάροδο του κυρίως δρόμου στον οποίο υπήρχε συνέχεια κόσμος. Ο δρόμος ήταν έρημος εκείνη τη στιγμή και φτάνοντας στην πόρτα της είδα κάποιον που μου φάνηκε σχετικά ύποπτος να πλησιάζει αλλά επειδή θεωρώ ότι πάντα είμαι προσεκτική , χωρίς όμως να γίνομαι παρανοϊκή και δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε και στον εαυτό μου ότι κατά βάθος είμαι ρατσίστρια εφόσον ανησυχώ περισσότερο για κάποιον μαύρο πίσω μου στο δρόμο παρά για έναν λευκό, έβαλα τις βαλίτσες στην είσοδο και ετοιμαζόμουν να την πάρω τηλέφωνο να μου ανοίξει όταν με πλησίασε και με ρώτησε που μπορεί να βρει τσιγάρα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα την απειλή αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο –ήμουν με τις βαλίτσες στην πόρτα της- και ακόμα δεν πίστευα ότι μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Τότε πλησιάζοντας κι άλλο με ρώτησε αν έχω εγώ τσιγάρα και ταυτόχρονα άρπαξε τη τσάντα μου. Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι σχεδόν σα να συνέβησαν σε κάποιον άλλο. Άρπαξα ενστιγκτωδώς τη τσάντα μου, άρχισα να φωνάζω τη φίλη μου και βοήθεια και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ όσο με έσερνε μαζί με τη τσάντα στο πεζοδρόμιο για 2-3 μέτρα μέχρι τη γωνία ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει αυτή τη τσάντα! Και όχι, δεν ήταν επειδή ήταν Λουί Βουτυρόν, αλλά επειδή μόλις είχα φτάσει και η τσάντα είχε μέσα την επιταγή για τα δίδακτρα, μετρητά, το λαπτοπ μου, δύο κινητά, το διαβατήριο και την ταυτότητα μου και 5-6 κάρτες. (Το ότι μπορεί να έβγαζε μαχαίρι το σκέφτηκα πολύ αργότερα.) Την ώρα που την άφησε άκουσα κάποιον να με ρωτά τι έγινε από ένα αυτοκίνητο και μάλλον αυτός θα τον φόβισε και θα έφυγε. Του είπα ότι προσπάθησε να μου πάρει τη τσάντα και νομίζω τον κυνήγησε με το αυτοκίνητο αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και δε νομίζω να κατάφερε τίποτα. Εκεί ήρθε και ένας άλλος, με ρώτησε αν είμαι καλά και περίμενε λίγο μαζί μου μέχρι να καταφέρω να πάρω τη φίλη μου η οποία κατέβηκε μες την καλή χαρά και δεν είχε ακούσει ή καταλάβει απολύτως τίποτα!
Θυμάμαι έτρεμα από το σοκ και ήθελα να βάλω τα κλάματα αλλά ντρεπόμουν. Ανεβήκαμε πάνω, της είπα τι έγινε και το έπαιζα γενναία μέχρι που μπήκα στο ντους και ξέσπασα σε κλάματα, περισσότερο από την ταραχή μου παρά από οτιδήποτε άλλο. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα, αλλά το σοκ είχε περάσει. Βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναέρθω εδώ βράδυ και χαίρομαι απίστευτα που τελικά δεν θα μείνω σ’ αυτό το σπίτι όπως έλεγα αρχικά. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Τώρα βέβαια είμαι μια χαρά, δεν ταράζομαι πια όταν το διηγούμαι και στο κάτω κάτω δεν έγινε και τίποτα αλλά χτες που γύριζα κοίταζα συνέχεια γύρω μου και κάθε φορά που πλησιάζω το σπίτι με πιάνω να ιδρώνω χωρίς λόγο. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι μήπως τον ξανασυναντήσω. Θα το ξεχάσω εντελώς σε μερικές μέρες, ειδικά όταν μετακομίσω τη Δευτέρα και θα γίνει κι’ αυτό μια ιστορία από το Λονδίνο, αλλά ακόμα δεν πιστεύω ότι συνέβη. Κι αν δεν είχα και κανα δυο μώλωπες να το επιβεβαιώνουν μπορεί και να μην το πίστευα.
Τουλάχιστον, όμως οι πιθανότητες να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο είναι πλέον πολύ λιγότερες!
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009
Bank me baby!
Τα τελευταία χρόνια -από τότε που μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα δηλαδή, επειδή ούτως ή άλλως μου περισσεύει ήδη- από καιρού εις καιρόν πετάγομαι μέχρι την τράπεζα για να εκπληρώσω τις οικονομικές μου υποχρεώσεις και να διαπιστώσω και μη ηλεκτρονικά πόσο κοντά στη πτώχευση είμαι. Και κάθε φορά εκπλήσσομαι λες και δε ζω σ' αυτή τη χώρα.
Την πρώτη φορά που τη βλέπεις, είναι μία συνεσταλμένη μαθητευόμενη ταμίας -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- η οποία μαθαίνει τη δουλειά σιγά σιγά.
Τη δεύτερη φορά που τη βλέπεις (μετά από 3-4 μηνιαίες πληρωμές πιστωτικών) είναι μία ήδη πεπειραμένη -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- ταμίας η οποία σου χώνει ήδη το νεαποκτηθέν μονόπετρο με την κοτρόνα στη μούρη.
Την τρίτη φορά που τη βλέπεις (μετά από κανα δύο ταξίδια, πληρωμές πιστωτικών και συνάλλαγμα) είναι μία -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- ταμίας με την κοιλιά στο στόμα. (Προφανώς, το γαμο τον έχασες γιατί πλήρωσες την κάρτα ηλεκτρονικά ή γιατί απλά η βέρα δεν αντανακλά το φως με τον ίδιο τρόπο όπως το μονόπετρο και δε την πρόσεξες)
Την τέταρτη φορά που τη βλέπεις είναι μία -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- πεπειραμένη ταμίας.
Επίσης, αυτό συμβαίνει και στις λειτουργούς λογιστηρίου του πανεπιστημίου. Λέτε να είναι κάποιος ιός που σχετίζεται με τα οικονομικά ή απλά το όνειρο κάθε Κύπριου γαμβρού/Κύπριας πεθεράς?
ΥΓ: Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι η αγαπημένη μου τραπεζικός, που ουδεμία σχέση έχει με τις πιο πάνω -παρότι με μονόπετρο προσφάτως- και η οποία είναι πάντα με την καλή κουβέντα στο στόμα, ξέρει τι κάνει και το κάνει γρήγορα και καλά και είναι πάντα πρόθυμη να εξυπηρετήσει.
Την πρώτη φορά που τη βλέπεις, είναι μία συνεσταλμένη μαθητευόμενη ταμίας -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- η οποία μαθαίνει τη δουλειά σιγά σιγά.
Τη δεύτερη φορά που τη βλέπεις (μετά από 3-4 μηνιαίες πληρωμές πιστωτικών) είναι μία ήδη πεπειραμένη -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- ταμίας η οποία σου χώνει ήδη το νεαποκτηθέν μονόπετρο με την κοτρόνα στη μούρη.
Την τρίτη φορά που τη βλέπεις (μετά από κανα δύο ταξίδια, πληρωμές πιστωτικών και συνάλλαγμα) είναι μία -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- ταμίας με την κοιλιά στο στόμα. (Προφανώς, το γαμο τον έχασες γιατί πλήρωσες την κάρτα ηλεκτρονικά ή γιατί απλά η βέρα δεν αντανακλά το φως με τον ίδιο τρόπο όπως το μονόπετρο και δε την πρόσεξες)
Την τέταρτη φορά που τη βλέπεις είναι μία -βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα- πεπειραμένη ταμίας.
Επίσης, αυτό συμβαίνει και στις λειτουργούς λογιστηρίου του πανεπιστημίου. Λέτε να είναι κάποιος ιός που σχετίζεται με τα οικονομικά ή απλά το όνειρο κάθε Κύπριου γαμβρού/Κύπριας πεθεράς?
ΥΓ: Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι η αγαπημένη μου τραπεζικός, που ουδεμία σχέση έχει με τις πιο πάνω -παρότι με μονόπετρο προσφάτως- και η οποία είναι πάντα με την καλή κουβέντα στο στόμα, ξέρει τι κάνει και το κάνει γρήγορα και καλά και είναι πάντα πρόθυμη να εξυπηρετήσει.
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Εκαταλάαν μας!
Ανοίγει παρένθεση:
( Ένεκα που τις τελευταίες ημέρες ξυπνώ πιασμένη είπα να πάω να κάμω ένα ρημαδομασσάζ εδώ που εν θα το χρυσοπληρώσω.)
Έκλεισεν πιλέ.
Με το καλημέρα που λέει ο λόγος η Κινέζα μασσέζ με πληροφορεί ότι εδώ (στο χρυσοκαφέ φύλο δηλαδή) μας ενδιαφέρει παραπάνω το έξω παρά το μέσα! Και κάτι παραπάνω θα ξέρει αφού δουλεύει σε μεγάλο ινστιτούτο καλλονής και φαντάζομαι τι θα έχουν δει τα μάτια της.
Τελικά επήραν μας ούλλοι χαπάριν. Μόνον εμείς νομίζουμε ότι εν η πολλή κουλτούρα που μας έφαε εδώ στον ομφαλό της γης!
(Μπορεί κάποιος να μου πει ποια -ή τι- είναι τελικά τζείνη η BOServices που ακούω συνέχεια και που προτείνει από πανεπιστήμια μέχρι καναπέδες? Εν να σπάσω!)
( Ένεκα που τις τελευταίες ημέρες ξυπνώ πιασμένη είπα να πάω να κάμω ένα ρημαδομασσάζ εδώ που εν θα το χρυσοπληρώσω.)
Έκλεισεν πιλέ.
Με το καλημέρα που λέει ο λόγος η Κινέζα μασσέζ με πληροφορεί ότι εδώ (στο χρυσοκαφέ φύλο δηλαδή) μας ενδιαφέρει παραπάνω το έξω παρά το μέσα! Και κάτι παραπάνω θα ξέρει αφού δουλεύει σε μεγάλο ινστιτούτο καλλονής και φαντάζομαι τι θα έχουν δει τα μάτια της.
Τελικά επήραν μας ούλλοι χαπάριν. Μόνον εμείς νομίζουμε ότι εν η πολλή κουλτούρα που μας έφαε εδώ στον ομφαλό της γης!
(Μπορεί κάποιος να μου πει ποια -ή τι- είναι τελικά τζείνη η BOServices που ακούω συνέχεια και που προτείνει από πανεπιστήμια μέχρι καναπέδες? Εν να σπάσω!)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)