Ονειροκρίτης

Έβλεπα όνειρο τον Χιου Γκραντ και τη γιαγιά μου στην Κωνσταντινούπολη.

Φαντάζομαι αυτό είναι το υποσυνείδητο μου που μου λέει ότι δεν πάω καλά.

Δεν πάω καθόλου καλα!

Love sorry

Πως αποφασίζει κανείς μεταξύ του αριστερού λοβού που φωνάζει πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλά και οι συνθήκες είναι το λιγότερο δυσοίωνες και του δεξιού που ξελαρυγγιάζεται ότι οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν έτσι?

Είναι η αγάπη από μόνη της ποτέ αρκετή για το «και ζήσανε αυτοί καλύτερα» ή έχει σημασία τελικά ο σταβλίτης να πληρεί και άλλες προϋποθέσεις?

Τελικά είμαι ρεαλίστρια, αθεράπευτα ρομαντική ή απλά ανίκανη να αποφασίσω για τη ζωή μου?



Broken Strings

Reality check

Ξέρεις σίγουρα ότι μένεις Λονδίνο όταν πληρώνεις σχεδόν 10 λίρες για ένα σουβλάκι χωρίς καν τζατζίκι.









Και δε διαμαρτύρεσαι καν.

Blogging

E: Πότε καταλαβαίνεις ότι έχεις πάρει το blogging μια ιδέα πολύ μακρυά?


A: Όταν είσαι στην αυλή ενός ακαδημαϊκού ιδρύματος με έναν καθηγητή (μπορεί να είναι ο δικός σου μπορεί και όχι) πάτε με μια ομάδα άλλων μαθητών συζητώντας περί φιλοσοφικών και θετικών ζητημάτων προς μια διάλεξη, κάθεσαι στην αυλή και παρατηρείς τον κόσμο, σκέφτεσαι πόσες ομοιότητες έχει το σχολείο με τη φυλακή από άποψη κοινωνικών δομών και χαρακτήρων και ξαφνικά λες στον εαυτό σου πόσο καλή ιδέα για ποστ είναι ενώ έχεις ήδη σκεφτεί το μισό.

Και μετά κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και συνειδητοποιείς ότι τα πιο πάνω ήταν το όνειρο που έβλεπες όταν δεν ήθελες να σηκωθείς!