Update

«Ο ανάδρομος Ερμής στο ζώδιο σας φέρνει στην επιφάνεια τον κυνισμό που κουβαλάτε επί μονίμου βάσεως κυρίως σε ερωτικά θέματα. Σε συνδυασμό με την απώλεια όρεξης για οτιδήποτε παραγωγικό –παρόλη τη στοίβα εργασίας που πρέπει να διεκπεραιωθεί- και την αβεβαιότητα για τη ζωή σας, γίνονται τα νεύρα σας ζαρτιέρες. Μην ανησυχείτε, τα πράγματα μπορεί να γίνουν και χειρότερα. Η «νέα γρίπη» είναι μόλις ένα φτάρνισμα μακρυά. Αλλά ποιος θα τολμήσει να πλησιάσει?!»

Saturday night live

Καστ:
A: Άγνωστος σε μπαρ (πιθανό μέλος Ρώσσικης μαφίας)
dS: Γιουoρζ τρούλι
Φ: Φίλη

Μέρος: Μπαρ-κλαμπ μεσάνυκτα Σαβάτου όπου γίνεται ο κακός χαμός και είμαστε όλοι ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς πιθανότητα μετακίνησης ενός εκατοστού.

Α: Από που είστε?
(Γιατί κάνει μπαμ από μακρυά ότι τέτοιες εξωτικές καλλονές δεν είναι δυνατόν να είναι Αγγλίδες!)
Φ: Ελλάδα
Α: "Τι κάνεις, καλημέρα, γεια σου, είσαι πολύ όμορφη, σε αγαπώ, όπα"
dS και Φ: Α στο διάλο, είδες τα Ελληνικά!
Α: Μένεις Λονδινο?
dS: Ναι
Α: Πως σε λένε?
dS: (Τ'όνομα είναι του Θεού πες το κι ας πέσει χάμω), Spock
Α: Ντέηβιντ, χάρηκα
dS: Καταφατικό νεύμα (Εγώ να δεις!)
Α: Δώσε μου το τηλέφωνο σου (Τείνοντας μου το κινητό του)
dS: Όχι (κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου)

Επιμένει και μου δίνει το κινητό. Του το επιστρέφω ευγενικά και αρνούμαι το ποτό που μου προσφέρει και από το οποίο έχει πιει ήδη (δεν έχω βάλει και εμβόλιο ηπατίτιδας!)

dS: Σόρρυ, αλλά έχω μπόυφρεντ
Α: Να σου τηλεφωνήσω θέλω.
dS: Σορρυ, πρέπει να φύγουμε


Μπορεί κάποιος να μου πει πως χειρίζεσαι τέτοιες περιπτώσεις στις οποίες δεν θες να είσαι και σκύλλα, δεν υπάρχει πιθανότητα να απομακρυνθείς λόγω χώρου but no means no?

Πάλι καλά που ήμασταν έτοιμες να φύγουμε δηλαδή.

Make a wish

Το blog γιορτάζει και μοιράζει!



Καλά υπερβάλλω λίγο, απλά γιορτάζει.

Γιορτάζει τον ένα χρόνο ζωής του alter ego μου, της τηλεοπτικής μου περσόνας και των δημόσιων τοποθετήσεων μου!



Καλά εντάξει. Γιορτάζει τον ένα χρόνο ύπαρξης του υπό ψευδωνύμου ηλεκτρονικού ημερολογίου αλληλεπίδρασης μου με άλλες μορφές ζωής εκεί έξω. Ευχαριστημένοι?!


Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι το να ξεκινήσω blog μπορεί να μην ήταν μια life-changing experience αλλά αποτελεί τουλάχιστον μία από τις λίγες αποφάσεις που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια και για την οποία όχι μόνο δεν έχω μετανιώσει (ακόμα!) αλλά για την οποία συγχαίρω τον εαυτό μου επί καθημερινής βάσεως.


Καλά εντάξει, επί μηνιαίας!


Μου έχει μάθει καταρχήν τις τεράστιες δυνατότητες του ίντερνετ για αλληλεπίδραση με άλλους, τις οποίες σνόμπαρα επί χρόνια, μου έδωσε μία δημιουργική διέξοδο για τη γκρίνια και τη μιζέρια που με δέρνει συχνά εώς πολύ συχνά και το κυριότερο, ένα χρόνο μετά, νιώθω ότι κάποιες από τις πιο ουσιαστικές μου σχέσεις βρίσκονται στην οθόνη του υπολογιστή μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, how sad is that?! Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι υπάρχει ελπίδα και ότι αν επιστρέψω Κύπρο θα βρεθούν μερικοί άνθρωποι με τους οποίους πραγματικά θα ήθελα να κάνω παρέα. Και οι υπόλοιποι είναι μόλις ένα κλικ μακρυά. Κάτι είναι κι αυτό!

Θα ήθελα λοιπόν να τελειώσω αυτό το ασυνάρτητο κείμενο (το οποίο γράφεται επειδή έξω έχει λιακάδα και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να δουλέψω-στο Λονδίνο αν είναι δυνατόν!) ευχαριστώντας τους γονείς μου για τα υπέροχα γονίδια μου και το διαμέρισμα στο κέντρο, το TVmania που με εισήγαγε στο blog της Δρακούνας (και από κει με πήρε ο κατήφορος!), τον ανάδρομο Ερμή που με ώθησε στο να πάρω αυθόρμητες αποφάσεις (yes me!) and last but not least όλους εσάς που μοιράζεστε τις δημόσιες ανοησίες και ανασφάλειες μου, γεμίζετε τις βαρετές ώρες μου στη «δουλειά» όταν θα έπρεπε να χτίζω το CV μου και όχι να χαζεύω στο ίντερνετ και το κυριότερο επαναφέρατε την πίστη μου στο ανθρώπινο είδος και μια πολύ χρειαζούμενη νότα αισιοδοξίας!



Μήπως τελικά είναι life-changing experience?!

---------------------------------------------------------------------------------------------
ΥΓ: Αν βρίσκεστε κάπου κοντά κερνώ πραγματική τούρτα. Και όχι, δεν είναι επειδή βρήκα ένα πολύ ωραίο μικρό ζαχαροπλαστείο και ψάχνω δικαιολογία για να γουρουνιάσω!

Decisions, decisions

Φίλη: Αν τα λεφτά δεν ήταν πρόβλημα και μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις, τι θα ήθελες να κάνεις?

Χμμ. Σκεψ, σκεψ εντατικ (που λέει και ο πρόβατος).


dS: Θα ήθελα να μείνω στο Λονδίνο κανα δυο χρόνια ακόμα. Να βρω ένα καλό post-doc σε μία καλή ακαδημαϊκή και ερευνητική ομάδα που να ασχολείται επιτέλους με το θέμα μου και να μην είμαι φτερό στον άνεμο, να φτιάξω το CV μου, να μαζέψω εμπειρίες και να καταφέρω να απελευθερωθώ αρκετά ούτως ώστε ακόμα κι αν επιστρέψω Κύπρο μετά να μπορώ να ζήσω τη ζωή μου χωρίς να με ενδιαφέρει στο ελάχιστο τι θα πει ο κόσμος ακόμα κι αν ζω στην ίδια γειτονιά πάνω από τους γονείς μου και απέναντι από τους παππούδες μου!
*Sigh* Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει δυστυχώς να κάνω το αδιανόητο. Να κάνω κάτι που είναι τόσο εκτός του χαρακτήρα μου όσο και η αρχηγία του ελεύθερου κόσμου για τον Μπους. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να το κάνω...



*Sigh* τρις

Από αύριο ξεκινώ να δικτυώνομαι!





Καλά από μεθαύριο....




Α, και Καλό Πάσχα! Φάτε ένα αρνί και για μένα.

Mother Teresa

“What is it with women and our obsession to "fix" men? Why is it that all of us –young, older, educated or high school dropouts, career women or housewives- love to play mother Teresa? Why are we drawn to men that need us? Why is it that even when we go for the powerful, self-sufficient male we find something that needs “fixing”? Be it their career, their personal issues, their relationship with their father, their siblings, their children or their dead cat! Is it innate in us? Do we do it simply because we care? Because society has taught us that women should nurse and support? Or do we do it because “fixing” him would mean that he is finally our Mr. Perfect and that we have managed the unmanageable task of changing a man.”

Changes

«Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει κάτι. Νομίζω φταίει και η άνοιξη που μπαίνει σιγά σιγά. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς αλλά αισθάνομαι μια ανησυχία. Νιώθω σαν κάτι να λείπει. Ή μάλλον όχι, αυτό θα ήταν πολύ εύκολο για μένα. Νιώθω restless. Νομίζω χρειάζομαι μια αλλαγή στη ζωή μου. Μήπως να ξανακόψω τα μαλλιά μου κοντά?. Όχι, χρειάζομαι κάτι πιο δραστικό. Το πρόβλημα είναι ότι βαριέμαι εύκολα. Τώρα που το σκέφτομαι χρειάζομαι μια σταθερά στη ζωή μου. Χρειάζομαι κάποιον σταθερά στη ζωή μου για να μη βαριέμαι τους πάντες και τα πάντα. Χρειάζομαι κάποιον που θα αναστατώνει τον κόσμο μου για να μην καταντούν βαρετά όλα τα υπόλοιπα.»

Αυτά τα σκεφτόμουν την προηγούμενη εβδομάδα. Την προηγούμενη βδομάδα υπήρχε η πιθανότητα να επιστρέψω στην Κύπρο το καλοκαίρι μόνιμα για επαγγελματικούς λόγους. Αυτή η πιθανότητα δεν υπάρχει πλέον. Και δεν είμαι σίγουρη αν στεναχωριέμαι γι΄ αυτό ή όχι. Εντάξει, λυπήθηκα που δεν πέτυχε (κυρίως για τους υπόλοιπους) και ομολογουμένως θα ήταν καλή ευκαιρία αν μακροπρόθεσμα ήθελα να επιστρέψω Κύπρο –που μάλλον θέλω. Αλλά ένα μικρό κομμάτι μου ευχόταν να μην πετύχει (λες να το γρουσούζεψα εγώ?!). Τώρα βρίσκομαι πραγματικά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για τη ζωή μου και οι αποφάσεις που θα πάρω τώρα θα την επηρεάσουν σημαντικά στο μέλλον τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Τώρα δεν έχω την «εύκολη και ανέξοδη» λύση να επιλέξω. Τώρα πρέπει να δείξω τι πραγματικά αξίζω και δεν θα μπορώ να παραπονιέμαι και να γκρινιάζω όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Τώρα θα πρέπει να δεκτώ το κόστος της οποιασδήποτε επιλογής μου γιατί θα είναι αποκλειστικά δική μου.

------------------------------------------------
Τελικά δεν έκοψα τα μαλλιά μου κοντά.

Let the games begin!

Κατά γενική ομολογία έχω μια τάση να περιπλέκω τη ζωή μου. Ή μάλλον όχι τη ζωή μου. Τις σκέψεις μου και τις καταστάσεις. Με λίγα λόγια το «τόσο» το κάνω «ΤΟΟΟΟΟΣΟ»! Παρόλα αυτά, έχω ανακαλύψει προσφάτως ότι όσον αφορά τα αισθηματικά προτιμώ τις απλές καταστάσεις (στην αρχή τουλάχιστον!). Μι Τάρζαν, γιου Τζέην ένα πράγμα. Με κουράζουν απίστευτα τα παιχνίδια που παίζουν οι άντρες και οι γυναίκες για να κρατήσουν και καλά ένα επίπεδο και έναν εγωισμό και που απαιτούν τεχνικές Ηρακλή Πουαρό για να αποκρυπτογραφήσεις τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής! Και μπορεί να ξέρω πως παίζονται (γιατί είμαι και δεινή γνώστρια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης!) αλλά αρνούμαι να τα παίξω. Και το κυριότερο, αν δεν τα έπαιξα όταν ήμουν 18 θα τα παίξω τώρα που γέρασα?! Και καλά να με ρωτά η συγκάτοικος τι να απαντήσει στο τάδε μήνυμα από τον τάδε γκόμενο –ο οποίος τι να εννοεί ακριβώς άραγε?!- για να του λέει αυτό το πράγμα αλλά να είναι και χαλαρή, αλλά να καλούμαι να τα παίξω κι εγώ?!!

Γουστάρεις άνθρωπε μου και είσαι και άντρας με α^**&%ια?! Δήλωσε ξεκάθαρα τις προθέσεις σου και θα σε ειδοποιήσω κι εγώ για τις δικές μου. Και μετά να παίξουμε όσα παιχνίδια θέλεις! Αλλά να ξέρω κι εγώ τι αντιμετωπίζω. Έχεις βγει για κυνήγι ή απλά έβγαλες το σκύλο βόλτα? Γιατί το παίζεις εκ του ασφαλούς με μηνύματα καπνού? Περιμένεις να σιγουρευτείς ή μήπως περιμένεις να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα? Γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει! Αρκετή βοήθεια του κοινού πήρες! Εμένα μ’ αρέσουν οι δυναμικοί άντρες που ξέρουν να ρισκάρουν γιατί το αποτέλεσμα το αξίζει και με το παραπάνω και ξέρουν και να δέχονται την απόρριψη με αξιοπρέπεια γιατί καλύτερα να είσαι σίγουρος για το όχι παρά να διερωτάσαι για το ναι.

Α, στο διάλο! Συγχίστηκα πάλι!