Καλύτερα να μασάς

Σκηνικό: Εσωτερικό ταξί καθοδόν προς το αεροδρόμιο της Τάμπα


Κ: Ο Καθηγητής μου που έχει ζήσει 50 χρόνια Λονδίνο και έπαναπατρίσθηκε προ 9αετίας στον αφαλό της γης)


dS: Εγώ



-----------------------------------------

Κ: Που λες αυτό είναι ένα από τα πράγματα που δε μας αρέσουν (εμού και της συμβίας) στην Κύπρο. Όλοι είναι μια κλειστή παρέα και δεν θέλουν άλλους ενώ εμάς μας αρέσει να γνωρίζουμε καινούριο κόσμο. Και δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνεις.


dS: Συμφωνώ. Αλλά τα τελευταία χρόνια ειδικά βρίσκεις εναλλακτικά πράγματα να κάνεις στην Κύπρο. Το πρόβλημα είναι νομίζω η νοοτροπία. Κανένας δεν θέλει να κάνει κάτι άλλο. Κάτι πιο ενδιαφέρον. Και όταν παντρευτούν και μετά μένουν σπίτι. Γι' αυτό και έφυγα από την Κύπρο.


Κ: ??????!!!!!!


dS: (Shit shit shit! Γαμώτο γαμώτο γαμώτο!!! Είπαμε να σκέφτεσαι πριν να ανοίγεις το στόμα σου!)


dS: Εεεεεε, εννοώ ότι γι' αυτό χρειαζόμουν αυτό το εξάμηνο κάπου αλλού...





Τώρα λέτε να κατάλαβε ότι υπάρχει πιθανότητα να μη θέλω να επιστρέψω Κύπρο και ότι τα λεφτά για να έρθω Λονδίνο και καλά για κανένα εξάμηνο μου τα βρήκε under false pretenses?

Twilight Zone

Μόλις συνέβηκε κάτι πολύ σουρρεάλ και δεν αντέχω πρέπει να το πω κάπου. Από την άλλη δεν θέλω να το πω σε ανθρώπους που ξέρουν και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη γιατί είμαι και πολύ διακριτική γαμώτη μου! Οπότε τι μου μένει? Το βλογ μου!



Για να καταλάβετε: Πρόσφατα ήρθε Λονδίνο για 6 μήνες ένας παλιός και καλός φίλος από το Πανεπιστήμιο τον οποίο είχα και 2-3 χρόνια να δω αλλά πάντα είχαμε καλή σχέση (αγάπης-μίσους, τον έβριζα, με έβριζε, χαιρόμασταν και οι δύο). Και επειδή με τους καλούς φίλους you pick up where you left χάρηκα που ήρθε, βγήκαμε το Σάββατο πριν να φύγω να τον ξεναγήσω λίγο κέντρο γιατί μένει και zone 4, περάσαμε καταπληκτικά και τον πήρα να ξαναβγούμε σήμερα. Πήγαμε Camden town market, στη Βρετανική βιβλιοθήκη και μετά επειδή ήθελα να βάλω και πλυντήριο ήρθαμε να κάτσουμε λίγο σπίτι μου γιατί ήθελε να "γνωρίσει" και τη συγκάτοικο. Και out of the blue (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα) πήγε να με φιλήσει! Άσε που προς στιγμήν δεν κατάλαβα τι γινόταν γιατί το συγκεκριμένο ενδεχόμενο ήταν τόσο απίθανο! Φυσικά τον σταμάτησα αλλά OMG! Πως είναι δυνατόν? Θα ήταν σχεδόν αιμομικτικό. Μέχρι που τον ρώτησα αν έκανα κάτι για να νομίσει ότι ήθελα κάτι τέτοιο. We laughted it off αλλά όσο νάναι τώρα θα είναι πάντα εκεί. Γαμώτο! Και περνούσαμε τόσο ωραία.



Τουλάχιστον, όμως, μου απέδειξε ότι είχα άδικο. Όντως είναι αποφασιστικός και εξασκεί το άθλημα του πεσίματος (το έχει και ο Μπαμπινιώτης) ανεξαρτήτως κατάληξης. Ποτέ δεν πίστευα, όμως, ότι κάποιος θα έφτανε σε τέτοια άκρα για να αποδείξει ότι έχει δίκαιο! Και όχι, δεν πιστεύω ότι στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκόλ!

Ημερολόγιο καταστρώματος

Disclaimer: Ακολουθούν ασυνάρτητες σκέψεις από ταξίδι στις ΗΠΑ οι οποίες γράφτηκαν σε άτακτα χρονικά διαστήματα και κατόπιν απότομων αλλαγών στους κιρκάδιους ρυθμούς μου (το γνωστό jet-lag). Η συγγραφέας διατηρεί το δικαίωμα να μην γίνεται κατανοητή από όλους τους αναγνώστες.

• Το lounge της ΒΑ στο terminal 5 και η business class της είναι όλα τα λεφτά. Είχε δίκαιο η Princess που έλεγε «once you go up you can’t go back»! Πως θα ξαναταξιδέψω υπερατλαντικά χωρίς το προσωπικό μου και αναπαυτικότατο κουβούκλιο που γίνεται κρεβάτι στο upper deck, με προσωπική ταινιοθήκη και πραγματικά μαχαιροπήρουνα για το chocolate-caramel cheesecake μου?! Καταραμένη παλιοζωή και παλιοκοινωνία! (Περιττό να πω ότι ο μόνος λόγος που ταξίδεψα με στυλ ήταν επειδή ταξίδευα με τα μίλια του καθηγητή μου και φυσικά δεν θέλω να ξέρω καν πόσο θα κόστιζε αλλιώς).


• 
  Τα παιδάκια, όσο χαριτωμένα και να είναι, χρειάζονται έναν Ηρώδη όταν σε 2,5 ώρες πτήση (economy αυτή τη φορά) δεν σταματούν λεπτό είτε να τσιρίζουν είτε να τραγουδούν. Αυτά να τα ακούν ορισμένες που θέλουν να γίνουν μανάδες χτες!


• 
  Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο στην Τάμπα ένιωσα ένα πολύ οικείο συναίσθημα το οποίο μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να αποκωδικοποιήσω. Ήταν η ίδια υγρασία με το αεροδρόμιο της Λάρνακας. I was home!


• 
  Μισώ μισώ μισώ τα Αμερικάνικα τελωνεία! Παρότι ρώτησα 2 φορές (και στο Λονδίνο και στο Σικάγο) αν μπορούσα να κλειδωσω τη βαλίτσα μου και μου είπαν ότι ήταν εντάξει για πτήσεις προς τις ΗΠΑ, όταν έφτασα βρήκα τη βαλίτσα μου με κομμένη κλειδαριά. Και μόλις την είχα φτιάξει! Και φυσικά επειδή ήταν κλειδωμένη δεν την άνοιξαν μόνο, την ανακάτεψαν και καλά καλά! Κάνω λάθος ή δεν επιτρέπεται να ανοίγουν τη βαλίτσα σου χωρίς να είσαι παρών? Αυτό συν το προαναφερθέν παιδάκι που στρίγγλιζε επί 2 ώρες ενώ το βιολογικό μου ρολόι έλεγε περασμένες 5 το πρωί έφτασα στο ξενοδοχείο μέσα στα νεύρα. Ενόψει του τετελεσμένου της κατάστασης,όμως, έβρισα κανα δεκάλεπτο και κοιμήθηκα.


• 
  Παρότι επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά το πόσο πιο ανοιχτοί, ευπροσήγοροι και φιλόξενοι είναι οι Αμερικανοί σε σχέση με τους Ευρωπαίους και πάλι δεν θα ήθελα να ζήσω εδώ. Η Ευρώπη έχει μια ποιότητα –σαν φιλμ νουάρ του γαλλικού κινηματογράφου- που μου ταιριάζει περισσότερο. Επίσης, δεδομένου του μεγέθους των μερίδων θα έπρεπε να αλλάξω το όνομα μου από drSpock σε drΒουβάλα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα!


• 
  Έμαθα γκολφ! Και έχω και τη φουσκάλα στον αριστερό μου αντίχειρα για να το αποδείξω! Όταν αρχίσεις να βρίσκεις τη μπάλα γίνεται αρκετά διασκεδαστικό, αρκεί να θυμάμαι να μην λυγίζω τον αριστερό μου αγκώνα. Και να πάρω ένα γάντι!


• 
  What a waste. Έμενα μόνη μου σε σουίτα με σαλόνι μεγαλύτερο από του διαμερίσματος μου στη Λευκωσία και κουζίνα μεγαλύτερη από του διαμερίσματος στο Λονδίνο. Χάθηκε να ταξίδευα με το γκόμενο! Τουλάχιστον θα είχε νόημα το υπέρδιπλο. Και για να γίνω και λίγο μελό, όπως είπε και η Princess κάποτε όταν της εξέφρασα το θαυμασμό μου που είχε μείνει σε σουίτα στο Woldorf Astoria καλεσμένη ενός συνεδρίου «yes, but I had no one to share it with». Καταραμένες ορμόνες!


• 
  Με εκνευρίζουν οι ξανθιές Αμερικανιδες με την ηλίθια προφορά. Μπορεί να μην είναι (όλες) χαζές αλλά δεν παύουν να μ’εκνευρίζουν. Το ίδιο ξανθές Γερμανίδες φερ’ειπείν είναι μια χαρά.


• 
  Για όσους νομίζουν ότι επειδή ήρθα στη Φλόριδα αυτόματα έχω πάει στο Maiami, στα Κeys και ξάπλωνα όλη μέρα στην πισίνα, έχω να δηλώσω ότι πήγα το πολύ μέχρι πιο κάτω (στο φημισμένο? Tarpon Springs με την ελληνική σφουγγαράδικη παροικία) και έκατσα μόλις 2 ώρες στον ήλιο. Όλο τον υπόλοιπο καιρό πήγαινα σαν καλό παιδάκι στο συνέδριο και δούλευα στον υπολογιστή για την παρουσίαση στο Σικάγο. Τα Κeys τα είδα μόνο στο CSI Miami!


• 
  Έφαγα τηγανητό αλλιγάτορα (New Orleans style) στο Σικάγο και ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς είχε γεύση μεταξύ κοτόπουλου και αστακού αν και με τόσα μπαχαρικά δεν κατάλαβα και πολλά.


• 
  Ήμουν στο Σικάγο την ημέρα του Αγίου Πατρικίου και δεν πήγαμε καν down-town να δούμε το ποτάμι που είχε βαφτεί πράσινο! Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν ταξιδεύεις για δουλειά με τον καθηγητή σου. Τι νομίζα, ότι οι Αμερικανοί θα μας φιλοξενούσαν τσάμπα? Εργασία και χαρά και άλλα 2 papers προστέθηκαν στη στοίβα των άλλων 5 που έχω να γράψω μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες αν είναι να «χτίσω» το CV μου. Γιατί δεν έγινα δημόσιος υπάλληλος?!


• 
  Γέρασα. Πάει και τελείωσε! Μέχρι πρόπερσι μου έπαιρνε μια μέρα να ξεπεράσω το jet-lag, αν το έπιανε και καθόλου το μάτι μου δηλαδή. Τώρα, μετά από 10 μέρες σχεδόν σε άλλη ήπειρο εξακολουθώ να ξυπνώ χαράματα και να μην μπορώ να κοιμηθώ καλά. Το επόμενο βήμα θα είναι να θέλω να γίνω μάνα!


• 
  Επέστρεψα! Δεν το πιστεύω ότι έχει περάσει ήδη σχεδόν ο μισός μου χρόνος στο Λονδίνο. Δεν θέλω να φύγω. Αλλά ακόμα να αποφασίσω τι θα κάνω. Λέω να κοιμηθώ κανα 12ωρο πρώτα και μετά έχει ο Θεός. Ή η τυφλή τύχη. Ή οι επιλογές μου. Ή και τα 3. Χρειάζομαι ύπνο!
  
  

Credentials

Προχτές χάζευα λίγο trash tv να περάσει η ώρα (30 τόσα κανάλια και τίποτα αξιόλογο, παίρνω πίσω ό,τι είπα για την κυπριακή τηλεόραση!) και έπεσα πάνω σε μια εκπομπή όπου διάφοροι διαγωνίζονται για να γίνουν ο Βρετανός φίλος της Πάρις Χίλτον (BBF). Και μία από όλες αυτές είχε από κάτω ως ιδιότητα "μοντέλο και blogger".

Δεν το ήξερα κι εγώ να το βάλω στο βιογραφικό μου ότι διατηρώ και blog! Να γιατί δεν θα πάω μπροστά στη ζωή μου. Δεν ξέρω πως να φτιάξω σωστά το βιογραφικό μου! Έπρεπε να λέει διδάκτωρ ... , blogger και σχολιάστρια κοινωνικού περιεχομένου σε πληθώρα blog. Μήπως βρω και κανένα post-doc της προκοπής δηλαδή!

Αυτό είναι που λένε τέλειωσα το Πανεπιστήμιο της ζωής με άριστα?!

«Το περπάτημα βλάπτει σοβαρά τη ψυχική σας διάθεση»

Μείον 1 για το Λονδίνο. Το περπάτημα.

Όποτε περπατώ για πάνω από 5 λεπτά -δηλαδή κάθε μέρα- δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Τα πάντα. Τα διλήμματα για την πορεία της ζωής μου, τα what if μου, τα ίσως και τα μη μου. Εν ολίγοις αυτά που συνήθως με χαλάνε.

Γιατί να μην μπορώ κι εγώ να είμαι μια χαζοχαρούμενη, απόλυτα ικανοποιημένη με τη ζωή μου, χωρίς να θέλω ποτέ τίποτα παραπάνω και πάντα σίγουρη για τις -δήθεν- επιλογές μου? Γιατί να πρέπει πάντα να αμφισβητώ και να αμφιβάλλω? Γιατί να μην είμαι ποτέ σίγουρη για το τι θέλω ή για το πως να το αποκτήσω? Πόσο πάει επιτέλους μια λοβοτομή?!


On the bright side of things, τουλάχιστον γυμνάζομαι!



ΥΓ1:Θέλω και τα δικά μου παιδιά μια μέρα να μπορώ να τα πηγαίνω σε παραστάσεις μπαλέτου και όπερας. Θα γίνει ποτέ κανένα Μέγαρο μουσικής στην Κύπρο ή θα πρέπει να παντρεφτώ πιλότο?!