Airport express (του μεσονυκτίου)!

Τα τελευταία ένα-δυο χρόνια κάθε φορά που με παραλαμβάνουν οι γονείς μου από το αεροδρόμιο και με έχουν του χεριού τους για 30-40 λεπτά χωρίς έξοδο κινδύνου και συνήθως σε αρκετά καλή διάθεση για να ξεκινήσω μια συζήτηση εν καλή πίστη, έχουμε ακριβώς την ίδια κουβέντα, η οποία έχει ως εξής (με ελάχιστες παραλλαγές).

Όπου Κ.Γ.: πατέρας, Μ: μήτηρ, dS:εγώ (φυσικά)

Μ: Πως επέρασες?
dS: Καλά.
Μ: Τι έκαμες στο Μόναχο/ Λονδίνο/Αθήνα/ Κων/πολη/ Σικάγο κ.λ.π?
dS: Εν για δουλειά/συνέδριο που επήα. Τι να κάμω?
Κ.Γ.: Ήταν για έρευνα?
dS: Ας πούμε! (Αφού δεν πρόκειται να επεκταθώ, τι ρωτάτε!?)

Κάπου εδώ η συζήτηση γυρνάει στο επαγγελματικό μου μέλλον.

Μ: Ποιος σε πληρώνει τωρά για να ταξιδεύεις?
dS: (Όλο και κάποιος εν να με πληρώνει!). Έν που κάτι ερευνητικά κονδύλια.
Κ.Γ. : Τι έγινε τελικά με τζείνο το κονδύλι που ήταν να πιάσετε?
dS: Εν εφκήκαν τα αποτελέσματα ακόμα (εγώ φταίω που σας τα λέω)!
Κ.Γ.: Και τι σκέφτεσαι να κάμεις τωρά?
dS: Όταν αποφασίσω θα σας ενημερώσω για να με πάρετε στο αεροδρόμιο.
Μ: Μα που εν να πάεις?
dS: Δεν ξέρω ακόμα, θα ενημερωθείτε εν καιρώ.
Κ.Γ.: Ναι, αλλά ο καιρός περνά.
dS: Ε, καιρός ένι, θα περάσει. Τι να κάμει?
Μ: Ναι, αλλά εμεγαλώσετε. Πότε εν να παντρεφτείτε, να κάμετε οικογένεια?
dS: Γιατί εγεράσαμε?
Μ: Τωρά εν η καλλύτερη ηλικία να κάμετε παιδιά. Εγώ στην ηλικία σου είχα σας και τις δύο.
dS: Τζαι τι εκατάλαβες?!
Κ.Γ.: Όι, εν καιρός σας. Να σας παντρέψουμε, να ησυχάσουμε.
dS: Δηλαδή αν δεν μας παντρέψετε εν θα ησυχάσετε?
Κ.Γ.: Ε, εν αλλιώς.
dS: Δεν μας εμεγαλώσετε σωστά?
Μ: Ναι…
dS: Άρα εμπιστευτείτε μας να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε.
Μ: Εμπιστευκούμαστε σας αλλά εν βλάφτει να παντρεφτείτε.
dS: Να σας υπενθυμίσω ότι έχετε τζαι μεγαλύτερη κόρη να παντρέψετε!
Μ: Ε, να δούμε τζαι τζείνη τι θα κάμει. Αφού τον περιμένουμε να τελειώσει τζαι να πάει στρατόν ακόμα!
dS: Δεν έχει σημασία. Εγώ δεν θα φάω τη σειρά της αδερφής μου!
Μ: Που είπες ότι εν να πάεις τον άλλο μήνα? Λονδίνο?
dS: Ναι (ωραία αλλάξαμε συζήτηση!)
Μ: Λονδίνο, εν ο γιος μιας συναδέλφου μου. Πολλά καλό παιδί, τελειώνει το διδακτωρικό του κιόλας.
dS: Να τον χαίρεται.
Μ: Να της πω ότι εν να πάεις να γνωριστείτε?
dS: ???????
Μ: Να τον πιάσεις τηλέφωνο αν χρειαστείς κάτι.
dS: Τι να χρειαστώ?!
Μ: Να σου δείξει το πανεπιστήμιο του.
dS: Ξέρω το!
Κ.Γ.: Εν τζι’ ο γιος της τάδε. Εν γιατρός.
dS: Να τον χαίρεται! Εγώ τι φταίω?!
Κ.Γ.: Εν τζαι χάνεις τίποτε να τον γνωρίσεις.
dS: Εν σας είπα! Εν μου αρέσκουν οι γιατροί!
Μ: Εγώ εν να της πω αν θέλει να του στείλει κάτι να σου το δώσει.
dS: !!!!!!!!!!!!!!!

Τα λεωφορεία που το αεροδρόμιο έχουν τακτικά δρομολόγια ένεν?!

Βρέχει, χιονίζει...

Δεν το πιστεύω! Ξύπνησα σήμερα και χιονίζει!

Σήμερα που πάω στην ηλιόλουστη Μαδρίτη άρχισε να χιονίζει. Τόσες μέρες που κάθομαι και τρώω το ψωφόκρυο και παρακαλώ να χιονίσει, τίποτα και σήμερα χιονίζει!

Ένα μικρό αποχαιρετιστήριο από το Μόναχο φαντάζομαι.

Πάει κι αυτο...

Ζητείται χορηγός

"Νέα, έξυπνη και ταλαντούχα μεταδιδακτωρική επιστήμων αναζητεί γενναιώδορο χορηγό για να χρηματοδοτήσει συγκλονιστική και καινοτόμο έρευνα σε ήδη ανευρεθέντα χώρο στο Λονδίνο για περίοδο ενός χρόνου. Τα άμεσα benefits για τον τυχερό σπόνσορα περιλαμβάνουν καθημερινή διαφήμιση αυτού ή του προϊόντος του σε μπλουζάκια που θα φορά η εν λόγω επιστήμων, αναφορά του ως "μέγα χορηγού" σε όλες τις παρουσιάσεις και δημοσιεύσεις και ευχές τζαι που τα είκοσι νύσια της γιαγιάς της εν λόγω επιστημόνισσας (αν η χορηγία περιλαμβάνει και eligible γαμπρό μαζί με τα αναλώσιμα οι ευχές της γιαγιάς θα είναι καθημερινές και εφ'όρου ζωής).

Όσοι ενδιαφέρονται, να επικοινωνήσουν μαζί μας για περαιτέρω λεπτομέρειες και συνεντεύξεις (παρακαλώ όχι τραπεζίτες επιρεπείς στο credit crunch)."


(Βασικά η γιαγιά προτιμά μόνο το γαμπρό χωρίς τη χορηγία για να μείνω και Κύπρο αλλά ποιος δίνει σημασία!)

Splatter

Οι εφιάλτες μου είναι συνήθως όπως και όλα τα υπόλοιπα που με τρομάζουν. Ψυχολογικοί και τυχάνουν πολύ σπάνια συνήθως όταν έχω καταφέρει να κοιμηθώ ανάσκελα. Ψες, όμως, είδα τον πιο περίεργο και σπλατεριά εφιάλτη. Ξεκίνησε με έναν φαντασμαγορικό γάμο -Disney meets Floriniotis ένα πράγμα- κάποιων άσχετων αλλά περίεργα ντυμένων αγνώστων όπου τελικά ο γαμπρός φόραγε κάτι τούλια και η νύμφη ήρθε ντυμένη γαμπρός. Το μυστήριο/υπερπαραγωγή γινόταν σε μία τεράστια, κατάμεστη (και λίγο περίεργη) εκκλησία και στο τέλος ο γαμπρός ανακοίνωσε ότι θα έκαναν κάτι που πάντα ήθελε να κάνει σε εκκλησία και ξαφνικά άρχισαν να αιωρούνται και να χορεύουν βγαινοντας από την εκκλησία πάνω από τα κεφάλια μας. Εγώ ήμουν μέσα στο πλήθος και έβλεπα τον τεχνικό στην κονσόλα που τα κανόνιζε, ακριβώς όπως σε συναυλία ένα πράγμα και μόλις έφυγε το ζευγάρι έπεσαν τα φώτα και ξεκίνησε το μπαλέττο του Φλωρινιώτη (όχι το ίδιο και το αυτό, κάτι παρόμοιο τέλοσπάντων). Μέχρι εδώ, όλα καλά. Έχω δει και πιο περίεργα όνειρα.

Ξαφνικά, όμως, αλλάζει το σκηνικό και βρισκομαι να κοιμάμαι...ακριβώς εδώ που κοιμάμαι, στο δωμάτιο στο Μόναχο. Ακούω έναν περίεργο θόρυβο σαν κάποιος να καρφώνει κάτι ακριβώς δίπλα από το κεφάλι μου και με μισόκλειστα μάτια για να μην προδωθώ βλέπω τη μεγαλύτερη αδερφή μου να καρφώνει με λύσσα ένα κατσαβίδι δίπλα από το κεφάλι μου ενώ ουσιαστικά απειλούσε κάπως τη μικρή που καθόταν στην πολυθρόνα δίπλα αλλά φαινόταν αναίσθητη ή μάλλον σαν κούκλα. Σε κάποια φάση, η αδερφή μου έξω φρενών από την έλλειψη αντίδρασης της μικρής, γυρίζει και μου καρφώνει το κατσαβίδι στο χέρι που είχα έξω από τα σκεπάσματα (τρομακτική λεπτομέρεια, ακριβώς έτσι κοιμόμουν ψες). Φωνάζω αλλά τίποτα δεν ακούγεται. Και βγαίνει ο πατέρας μου από το μπάνιο. Προσπαθώ να τον προειδοποιήσω αλλά η αδερφή μου φεύγει και επιστρέφει με ένα μεγάλο ψαλίδι (ανάθεμα τα μυτερά αντικείμενα!). Ο πατέρας μου προσπαθεί να την ηρεμήσει, ενώ εγώ προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει πόσο επικίνδυνη είναι και ξαφνικά η αδερφή μου κάνει διπλό χαρακίρι με το ψαλίδι. Ο πατέρας μου να προσπαθεί να κάνει κάτι κι εγώ να σκέφτομαι ότι το κάνει επίτηδες, είναι ακόμα επικίνδυνη, κάτι σκαρώνει και να του λέω να προσέχει τα μάτια του. Η μικρή πρέπει να συμφωνεί μαζί μου και κρατώντας τη μεγάλη (που αιμορραγεί) πάμε προς τη βεράντα (του σπιτιού στη Λευκωσία τώρα) και βλέπω έξω να έχουν πλημυρίσει οι δρόμοι. Έχω την αίσθηση ότι η αδερφή μου είναι έπικίνδυνη και καλύτερα να πεθάνει για την ασφάλεια όλων και με πιάνει κάτι. Κάπου εκεί ξυπνώ.

Ποτέ δεν έδινα μεγάλη σημασία στα όνειρα. Για μένα ήταν πάντα το μπερδεμένο υποσυνείδητο που σβήνει τα αχρείαστα δεδομένα, αλλά με όλο αυτό ανησύχησα πραγματικά. Τι να σημαίνει? Μήπως χρειάζομαι επειγοντως ψυχοφάρμακα?
(Σε περίπτωση που διερωτάστε, πριν να κοιμηθώ έβλεπα κωμωδία και δεν έφαγα για βράδυ).

-------------------------------------------------------------------------------
Αν όλο αυτό είναι προμήνυμα για το πως θα πάνε τα πράγματα στο Λονδίνο, την έκατσα.

--------------------------------------------------------------------------------
Α, δε σας είπα. Σήμερα πάω Λονδίνο να κανονίσω τα του μέλλοντος μου. Fingers crossed!

Κάτω τα χέρια από τη μπουγάδα μου!

Μα αν είναι δυνατόν! Ποιος ττόππουζος δεν μπορεί να περιμένει 5 λεπτά (με το ρολόι) να έρτει το πλάσμαν που έβαλε πλυντήριο πριν και να βγάλει τα ρούχα του?! Τόσον πολλά βιάζεσαι άνθρωπε μου? Επιτέλους δείξε λλίον πολιτισμό και ευγένεια! Εγώ θα επερίμενα. Η μήπως μόνον εγώ εν θέλω να πασπατεύουν άγνωστοι τα στρινγκ μου εκτός τζι αν τους πω εγώ?!!

Που να σου γαριάσει όλη η πλύση και να αλλάξει χρώμα!


ΥΓ1: Did I mention ότι μου λείπει το πλυντήριο μου (και το σπίτι μου)?
ΥΓ2: Φαίνεται όταν εκνευρίζομαι φκαίνει μου το κυπριακό.