Danke!

Θα ήθελα να εκφράσω τις θερμότερες ευχαριστίες μου στον Γερμανό οδηγό του λεωφορείου που με είδε να τρέχω να το προλάβω και με περίμενε επί 5 λεπτά να διασταυρώσω δρόμο εξαπλής κατεύθυνσης ενώ είχε ανάψει το πράσινο γι'αυτόν και ο νταλικιέρης από πίσω του δυσανασχετούσε και αναγκάστηκε να αλλάξει λωρίδα.

Δεν ξέρω αν το έκανε από ανθρωπιά, ευγένεια, κατανόηση για εμένα την καημένη που θα περίμενα 20 λεπτά στο κρύο και στο αγιάζι για το επόμενο λεωφορείο ή απλά επειδή του άρεσα και ποσώς με ενδιαφέρει. Μου αρκεί που με περίμενε!

Vielen Dank, dass Sie Fahrer des Busses!

Αντίθετα στην Ελλαδική πόλη των φοιτητικών μου χρόνων, το να έβλεπε κάποιον ο οδηγός να τρέχει για το λεωφορείο θεωρείτο προσωπική πρόκληση να κλείσει οσο πιο γρήγορα μπορούσε τις πόρτες και να φύγει κάνοντας του σήμα για "το επόμενο". Κάτι σαν το Grant Theft Auto_ Greek bus driver edition!

Ξανά λοιπόν: Danke, Fahrer des Busses!

(Εδώ και 3 μέρες δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το "Για να σ'εκδικηθώ". I blame it entirely on Tsartelloui!)

Καταραμένη Αφροδίτη!

Μπήκαμε αισίως στο ζώδιο του Ζυγού όπως με ενημέρωσε το MSN. Ακολουθεί περιγραφή του ζωδίου με την οποία σκέφτομαι να αντικαταστήσω το προφίλ μου και η οποία εξηγεί όλα τα προηγούμενα ποστ της σειράς «μίζερα ποστ και οι βλόγγερς που τα ανέδειξαν».

Ζυγός

Κάτι αυτό, κάτι ένα χρωματικό τεστ καριέρας που έκανα προχτες (προφανώς έχω πάααααααρα πολύ ελεύθερο χρονο!) σκέφτομαι σοβαρά να κάνω στροφή στα επαγγελματικά μου. 9 χρόνια σπουδών είναι πολλά, λέτε, για να αλλάξω τώρα γνώμη?

Από αύριο θα κυκλοφορώ με μπλουζάκι που θα γράφει: «Αν γεννηθήκατε κάτω από το ζώδιο του Ζυγού... δεν φταίμε εμείς (blame your parents)!»

Αφιερωμένο σε όλους τους βλόγγερς ζυγούς (και ειδικά σε εκείνους που όπως εγώ δεν πιστεύουν και στα ζώδια ένα πράμα!).

Σκαντζόχοιρος (update)

Το μυαλό μου είναι ένα κουβάρι από σκέψεις που δεν μπορώ να ξεδιαλύνω. Τα θέλω, τα πρέπει και τα αισθάνομαι...ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ. Θέλω και πρέπει να απλοποιήσω τη ζωή μου. Κυρίως να απλοποιήσω τις σκέψεις μου. Δε γίνεται το παραμικρό ερέθισμα να με ρίχνει σε τέτοιους λαβύρινθους.

Σήμερα δεν είχα όρεξη για δουλειά. Ήθελα να περπατήσω. Να προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Πήγα μια βόλτα αλλά τα πράγματα γίνονταν απλώς πιο περίπλοκα. Νέες σκέψεις προστίθονταν στις παλιές και τίποτα δεν ξεκαθάριζε. Καλά λένε «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Στην επιστροφή έπεσα πάνω σε ένα σκαντζόχοιρο, νεκρό στο γρασίδι. Και ξαφνικά σκέφτηκα ότι, αν και ποτέ δεν θα με προσομοίαζα με έναν, ουσιαστικά αυτό είμαι. Ένας σκαντζόχοιρος με τα αγκάθια σχεδόν πάντα σηκωμένα. Να κρατώ πάντα τους άλλους σε απόσταση και τις άμυνες μου σε εγρήγορση. Ευχάριστη, ευγενική με καλό χιούμορ, έμπιστη, πάντα μια καλή παρέα αλλά και πάντα απόμακρη. Πάντα να κρατώ μια πισινή και τα αισθήματα μου αποκλειστικά για τον εαυτό μου. Κι ο μόνος άνθρωπος που έριξε τις άμυνες μου και καθρεφτίστηκε στη ψυχή μου οριστικά απών. Και το χειρότερο είναι πως αν έμαθα κάτι από όλο αυτό είναι να μην βάζω το χέρι μου στη φωτιά για κανέναν. Σαν να έπαιζα φιδάκι με τη καρδιά μου και πάνω που έφτανα στο τελευταίο τετραγωνάκι με κατάπιε το ανακόντα και βρέθηκα πάλι στην αρχή! Πιο σοφή για τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά πάντα στην αρχή.

Τα τείχη που έκτισα γύρω μου, κυρίως από ανασφάλεια και προσπαθώντας να κρύψω τη μοναξιά μου μέσα στα πλήθη όταν μεγάλωνα, έκαναν τη δουλειά τους. Με προστάτεψαν όταν τα χρειαζόμουν, μόνο που τώρα που δεν τα χρειάζομαι πια (τουλάχιστον όχι πάντα) γιατί έχω βρει τον εαυτό μου δεν ξέρω πως να τα ρίξω. Πολλές φορές είναι τόσο περίτεχνα που ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να βρω ακριβώς τι αισθάνομαι και θέλω. Η αλήθεια είναι πως έχω κατεβάσει μερικές γέφυρες για 1-2 καλούς φίλους. Από την άλλη δε μ’αρέσει να βαραίνω τους άλλους με τα προβλήματα μου και δεν ανοίγω ποτέ την καρδιά μου αν δεν την ανοίξει πρώτα ο άλλος.

Αλλά ποιος μου λέει ότι δεν τα χρειάζομαι ακόμα? Στο κάτω κάτω, και η επιφύλαξη είναι μέρος του χαρακτήρα μου, μέρος αυτού που είμαι. Τα αγκάθια δεν είναι μόνο διακοσμητικά κι εγώ εξακολουθώ να πληγώνομαι εύκολα και να δίνω υπερβολική σημασία σ’ αυτό που λένε και σκέφτονται οι άλλοι ασχέτως του τι δείχνω.

Ναι, αλλά αν κανένας δεν έχει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να πλησιάσει? Δεν θέλω να μείνω όπως ο νεκρός σκαντζόχοιρος μόνη, παρέα με τα αγκάθια μου. Από την άλλη, τουλάχιστον ξέρω πως αν πλησιάσει κάποιος/α θα το κάνει από αληθινό ενδιαφέρον και γιατί θα καταλάβει τι πραγματικά κρύβω ή τουλάχιστον θα θέλει να προσπαθήσει να καταλάβει. Έλα, όμως, που είμαι απαισιόδοξη κατά βάση.

-----------------------------------------------------------------------------------
Εξακολουθώ να μην έχω ιδέα τι θέλω, τι πρέπει και τι αισθάνομαι. Ίσως να περιπλέκω πολύ τα πράγματα χωρίς λόγο. Ίσως η Tubemap να βρήκε τη λύση κι αυτό που χρειάζομαι να είναι ένα καλό κρεβάτι. Μακροπρόθεσμα, όμως, τι γίνεται?

-------------------------------------------------------------------------------------
Επειδή έχω την εντύπωση ότι το θέμα τράβηξε λανθασμένα αλλού, διευκρινίζω ότι: το πρόβλημα δεν είναι το σεξ. Ούτε καν το στρες. Το πρόβλημα μου είναι οι υπερβολικές εγκεφαλικές διεργασίες. Το να μην μπορώ να αδειάσω το μυαλό μου. Η τάση μου να υπεραναλύω τα πάντα και να κάνω απίστευτους συνειρμούς σε κλάσματα δευτερολέπτων. Να βλέπω ένα λεωφορείο και να καταλήγω στην εκδρομή στο γυμνάσιο και το γκόμενο που μου άρεσε τότε. Να βλέπω έναν σκαντζόχοιρο και να σκέφτομαι τη ζωή μου. You get the drift! Δυστυχώς ή ευτυχώς το σεξ δεν είναι τα πάντα για μένα. Μπορεί να είναι casual (φαντάζομαι!) μπορεί να είναι σοβαρο αλλά δεν είναι ούτε αυτοσκοπός και ούτε και πανάκεια.

Όχι άλλα μικροκύματα!

Δεν χρησιμοποιώ συνήθως μικροκύματα. Δεν είχα ποτέ ως φοιτήτρια. Δεν έχω στο σπίτι τώρα και δεν είχαν ποτέ οι γονείς μου καθότι η μήτηρ μου πάντα είχε τις αμφιβολίες της περί ακτινοβολίας στο πιάτο σου. Και παρότι επιστήμων γυναίκα (μην ξεχνιόμαστε) υποβόσκει εντός μου μια φοβία όταν πρέπει να τα χρησιμοποιήσω. Βασικά ζητώ οδηγίες.

Έλα, όμως, που εδώ στη ξενιτιά που ήρθα, το διαμέρισμα έχει μόνο μικροκύματα! Και κανέναν να μου δώσει οδηγίες!

Γυρίζω σήμερα άπό τη δουλειά, αποκαμωμένη και πεινασμένη (άντεξα μόλις 4 ώρες να ακούω το Γερμανό) και λιμπίζομαι ένα κρουασάν σοκολάτα από το φούρνο στο μετρό. Ξεπερνάω το σκόπελο με τη συνεννόηση, το παίρνω, ανεβαίνω πάνω, το δαγκώνω και πέφτει το μάτι μου στα μικροκύματα. Διαβολικές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Μήπως να το ζεστάνω λίγο? Δεν θα είναι καλύτερα? Το βάζω μέσα και σκέφτομαι πως 2 λεπτά στα 645W πρέπει να είναι αρκετά, αφού το ρύζι χτες -που είχε οδηγίες- ήθελε 2 λεπτά στα 800W (μα τι επιστήμων είμαι εγώ!). Πατώ το κουμπί και περιμένω χαζεύοντας στον υπολογιστή.

Στο ένα λεπτό σηκώνω τα μάτια και -σας τ΄ορκίζομαι- άστραφτε μέσα στο φουρνάκι! Ο Μωυσής έπαιρνε τις 10 εντολές all over again! Η μαύρη τρύπα έφυγε από τον επιταχυντή αδρωνίων και ήρθε σπίτι μου! Είδα ξεκάθαρα τουλάχιστον μια ακτίνα φωτός από το κρουασάν μου στα τοιχώματα! Και όταν τέλειωσε η αποκάλυψη (έκλεισα πανικόβλητη το κουμπί) διαπίστωσα ότι το κρουασάν σοκολάτας μου ήταν τώρα φρυγανιά με κακάο...

Άτιμα μικροκύματα! Τελικά είναι όντως πράγματα του διαβόλου!


Αν ακούσετε πως νεαρή Κὐπρια χάθηκε σε τραγικό δυστύχημα με φουρνάκι μικροκυμάτων στη Γερμανία, εγώ θα είμαι.

Έτσι εξηγείται!

Το είχα ψυλλιαστεί εδώ και καιρό αλλά τώρα σιγουρεύτηκα.

Όπως λέει και η Jane Austen, δεινή γνώστρια της ανθρώπινης φύσης και τότε (1800) και τώρα: Where people wish to attach, they should always be ignorant. To come with a well-informed mind, is to come with an inability of administering to the vanity of others, which a sensible person would always wish to avoid. A woman, especially, if she have the misfortune of knowing anything, should conceale it as well as she can."

Να γιατί δε βρίσκω άντρα!

Από αύριο θα (προσπαθήσω να)το παίζω ξανθιά.

Παρεπιπτόντως, πρόσφατα διάβασα ένα πολύ ωραίο ποστ για τον Πόλεμο των Φύλων που ξεκαθαρίζει λίγο τα πράγματα.

Θέλω να διακτινιστώ τώρα!

Θέλω να διακτινιστώ κατευθείαν στο Μόναχο χωρίς να χρειάζεται να πακετάρω, να πάω μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο, να κάνω check-in, να περιμένω στο αεροδρόμιο χωρίς να μπορώ να κάνω αυτό που θέλω (δηλαδή να κοιμηθώ), να αλλάξω πτήση και να πάρω ταξί κουβαλώντας 2 βαλίτσες και το laptop μου μην έχοντας κοιμηθεί για κανένα 24ωρο!

Τόση τεχνολογία στο CERN γιατί δεν ανακαλύπτουν και κάτι να διευκολύνουν τη ζωή μας?! Μήπως ζητάω πολλά?

ΥΓ1: Ακόμα δεν έχω πακετάρει και φεύγω σε 16 ώρες για κανα τρίμηνο. Να ανησυχήσω?
ΥΓ2: Επειδή είμαι στη δουλειά και βαριέμαι, μήπως μπορεί να μου πει κάποιος πως βάζεις links σε ποστ?Δοκίμασα το εισαγωγή συνδἐσμου στις αναρτήσεις αλλά δε μου δουλεύει.

Η πρώτη μου φορά

Επέστρεφα από Λεμεσό κατά τη 1 το βράδυ (ή μάλλον πρωϊ) και κάπου στη μέση της διαδρομής βλέπω ένα περιπολικό και έναν αστυνομικό να κουνά λίγο ένα φωτεινό ματσούκι. Δεν με έχουν ξανασταματήσει και δεν ήμουν σίγουρη αν έγνεφε σε μένα αλλά είπα καλού κακού να σταματήσω. Μεχρι να το αποφασίσω σταμάτησα λίγο πιο μακρυά από το περιπολικό. Κάνω μία πισινούλα και περιμένω. Πίσω μου είχε σταματήσει και ο...από πίσω μου και ο αστυνομικός κάτι του έλεγε. Δεν ήμουν σίγουρη αν μου είχε κάνει νόημα αλλά μια που σταμάτησα σκέφτηκα ότι δεν ήταν σωστό να φύγω έτσι! Εν τω μεταξύ συνηδητοποίησα ότι δεν είχα ιδέα που είναι η ασφάλεια του αυτοκινήτου αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν στο ντουλαπάκι οπότε στη ανάγκη θα την έβρισκα. Τέλοσπάντων, περιμένω, περιμένω σε λίγο έρχεται το όργανο (τον έβαλα να περπατήσει κιόλας γιατί ήμουν λίγο μακρυά), κατεβάζω το παράθυρο και περιμένω.

drSpock: Καλησπέρα (με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά γιατί όσο και να πεις ήταν η πρώτη φορά, δεν έτρεχα, δεν ήπια άρα δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας)
Όργανο: Μα εν σας εκάμαμε σήμα να σταματήσετε (γεναίκα οδηγός, τι περιμένεις!)
drSpock: Ναι δεν ήμουν σίγουρη αν μου εκάματε σήμα ή όχι και είπα καλού κακού να σταματήσω (δεν παίρνω έξτρα πόντους που είμαι νομοταγής πολίτης μέχρι αηδίας?)
Όργανο! Το όνομα σας?
drSpock: drSpock
Όργανο: Και που πάτε?
drSpock: Λευκωσία (πάντα με μεγάλο χαμόγελο)
Όργανο: Μια που σταματήσετε μόνη σας, εν τζαι ήπιετε καθόλου πόψε? (Αφού είσαι τόσον ηλίθια τζαι εσταμάτησες μόνη σου μπορεί να είσαι και πιωμένη!)
drSpock: Όχι, όχι. Δεν πίνω (Που τη γιορτή του Κρασιού έρχομαι εν τζαι παίζει ρόλον εν εν!)
Όργανο: Εντάξει. Και προσεχτικά
drSpock: (Ακατάχνωτα!)

Δε φτάνει που την πρώτη φορά που με σταμάτησε η αστυνομία, δεν με σταμάτησε η αστυνομία εσταμάτησα μόνη μου, δεν έμαθα και αν το στόμιο που φυσάς για το αλκοτέστ το αννοίγουν μπροστά σου! Μήπως τελικά έπρεπε να τους πω οτι ήπια μισό ποτήρι κρασί να έχει και περισσότερο σασπένς το βράδυ μου? Ειδικά αφού τελικά την πρώτη σου φορά δεν τη ξεχνάς ποτέ?!!

Θες να γίνουμε φίλοι?

Είμαι 27 χρονών (καλά 26 ακόμα αλλά το λέω για να το συνηθίζω σιγά σιγά) και ικανοποιημένη σε γενικές γραμμές από τις επιλογές μου ή με το πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα από μόνα τους. Έχω ζήσει κάποια πράγματα που ήθελα να ζήσω μέχρι στιγμής και άλλα τα έχω αναβάλει για αργότερα. Έχω ταξιδέψει αρκετά και συνεχίζω. Έχω βρει ενδιαφέροντες και μη ανθρώπους στο δρόμο μου, με κάποιους έχω κρατήσει επαφές με άλλους όχι. Τη συγκεκριμένη στιγμή είμαι ελεύθερη σε όλα τα επίπεδα για να επιλέξω αυτό που θα κάνω από δω και πέρα (αν και φοβάμαι ότι τελικά θα επιλέξω την ανέξοδη λύση και δεν θα καταφέρω να ξεφύγω αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας τώρα) και αν βρεθώ στην ανάγκη να ακούσω μια φιλική φωνή θα βάλω μεν μπροστά το 00 αλλά θα την ακούσω. Δεν λέω, υπάρχουν φορές που θέλω να βγω έξω και δεν βρίσκω ένα όνομα στη λίστα του κινητού μου που θα ήθελα ή θα μπορούσα να πάρω αλλά γι’ αυτό φταίω εγώ που δεν κρατώ πολλές επαφές, χάνομαι για χρόνια και μετά ντρέπομαι να δώσω σημεία ζωής. Γενικά είμαι αρκετά ισορροπημένη και αυτάρκης και -όπως συνηθίζεται- νιώθω περισσότερο τη μοναξιά μου όταν δεν είμαι μόνη.

Όταν ξεκίνησα το βλογ το έκανα από εσωτερική ανάγκη να μοιραστώ κάποια πράγματα αν και ήξερα ότι οι πιθανότητες να διαβάσει κάποιος το βλογ μου –δεδομένου ότι το κρατώ ως επτασφράγιστο μυστικό από όλους τους γνωστούς και φίλους- ήταν μηδαμινές. Έτσι, απευθυνόμουν μεν σε «κάποιους» και ήλπιζα ότι μπορεί και να το διάβαζε κάποιος αλλά δεν τρελλαινόμουν κιόλας. Έμπαινα στο βλογ μου για να γράψω και για να διαβάσω άλλα βλογ στα οποία δεν άφηνα και σχόλια γιατί ψιλοντρεπόμουν (απομεινάρι της παιδικής μου ηλικίας που πέρασα με φανταστικούς ήρωες βιβλίων το οποίο έχω ξεπεράσει πλέον σε διαπροσωπικές επαφές). Και ξαφνικά μια μέρα βρήκα ένα σχόλιο. There was life out there! Κάποιος με διάβαζε. Για λίγο η σχέση ήταν ιδιαίτερα προσωπική αλλά μετά άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες. Αφού με βρήκε ένας γιατί όχι και άλλοι? Μήπως εγώ δεν άξιζα να διαβάζομαι?! Νομίζω υπεπεσα στο αμάρτημα μετά τα πρώτα 2 σχόλια. Άρχισα πλεόν να ενδιαφέρομαι πόσα σχόλια είχε κάθε ποστ. Έμπαινα πιο συχνά στο βλογ μου μόνο και μόνο για να ελέξγω τα σχόλια. Υπήρξαν φορές που δεν είχα απολύτως τίποτα να πω ή να σχολιάσω και παρόλα αυτά ένιωθα ότι έπρεπε να γράψω κάτι αλλιώς μπορεί να χάνατε το νεαποκτηθέν ενδιαφέρον σας.

Πριν μερικές μέρες γράφοντας το προηγούμενο ποστ αποφάσισα πως μπορεί μεν το βλογ να συμπληρώνει κάποιο κενό στην προσωπική μου ζωή αλλά σίγουρα δεν είναι η λύση και πως δεν θα το σκέφτομαι και σε βαθμό κακουργήματος βρε αδερφέ! Θα μπαίνω μόνο όταν έχω κάτι να γράψω, όταν θα θέλω να διαβάσω άλλα βλογς ή όταν θα βαριέμαι αφόρητα (κάτι που συμβαίνει παραδόξως συχνά!) και ο αριθμός των σχολίων δεν θα με επηρεάζει ποσώς. Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε που λέει και το άσμα.

Και μετά διαβάζω κάποια άλλα ποστ.

Και νιώθω σαν να είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο, όλα τα παιδάκια έχουν βρει φίλους κι εγώ κάθομαι μόνη μου στη μέση της αυλής και δεν μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω και σε ποιο να μιλήσω τελικά για να γίνουμε φίλοι.

Υ.Γ 1: Αχρείαστη την ανεβάζουμε αχρείαστη την κατεβάζουμε τη Dr.Psychia και τους συναδέλφους της αλλά τελικά το παιδικό τραύμα και οι εμμονές πάνε σύννεφο!


Υ.Γ 2: Υπόσχομαι αυτό να είναι το τελευταίο ποστ της σειράς «Μίζερα ποστ και οι βλόγγερς που τα ανέδειξαν» αλλά και πάλι ποιος μπορεί να ξέρει!