Ξαναγύρισα, λοιπόν, αυτή τη φορά μακροπρόθεσμα. Πήγα και στην τελετή αποφοίτησης, φόρεσα την –κατά 5 νούμερα μεγαλύτερη, one size fits all- τήβεννο με το ασορτί ταψί στο κεφάλι που μου έπεφτε συνέχεια, έκανα περήφανους τους γονείς μου και ξαναγύρισα στην καθημερινότητα μου. Και επειδή ως συνήθως βαριέμαι να κάνω αυτά που αναβάλλω εδώ και ένα μήνα και θα με στοιχειώσουν που Δευτέρας, αποφάσισα να σας επιμορφώσω για ένα ζήτημα το οποίο με έχει απασχολήσει κατά καιρούς. Δηλαδή, τις ομοιότητες και διαφορές μεταξύ Ελλαδιτών και Κυπρίων.
Φαντάζομαι όλοι οι Κύπριοι που έχετε σπουδάσει Ελλάδα θα έχετε ζήσει το ξεσάλωμα των Κυπρίων φοιτητών με το που πατήσουν το πόδι τους στη μητέρα πατρίδα. (Πιθανώς κάνουν το ίδιο και αλλού απλά δεν έχω προσωπικές εμπειρίες). Με λίγα λόγια κάνουν ό,τι δεν θα έκαναν ποτέ στην κλειστή κοινωνία της Κύπρου. Προσωπικά, δεν έκανα ποτέ τίποτα που θα ντρεπόμουν να κάνω και στην Κύπρο (θα χρειαστώ χρόνια ψυχοθεραπείας για να ξεπεράσω το κόμπλεξ του καλού κοριτσιού και το τι θα πει η γειτονιά αλλά είμαι σε καλό δρόμο!) αλλά πάντα ένιωθα πιο ανετα στο εξωτερικό. Ένα μικρό παράδειγμα: πάντα άφηνα τα σέξυ φορεματάκια μου και τα ψηλά τακούνια για τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Στην Κύπρο ένιωθα άβολα γιατί είχα πάντα την εντύπωση πως παρόλο που δεν ήμουν ντυμένη εντελώς ξέκωλα όλοι με κοίταζαν περίεργα. (Κι αυτό είναι ακόμα πιο περίεργο αν δεις τι φοράνε συνήθως οι Κύπριες!). Δεν μπορούσα όμως να βάλω το δάκτυλο μου επί τον τυπο των ήλων. Προχτές, λοιπόν, που είχαμε βγει τσάρκα στην Αθήνα η auntie Dawn έκανε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο: " I like the fact that they don’t stare at you here like in Cyprus”. Απού μιτσήν και απού ξένον να ακούσεις την αλήθεια! Το γεγονός είναι ένα. Η κοινωνία της Κύπρου είναι ασφυκτικά κλειστή και όλοι νοιάζονται τι κάνουν όλοι οι άλλοι, οχι απαραιτήτως καλόβολα. Αυτό εμποτίζεται στο είναι μας από τη στιγμή που θα γεννηθούμε και αναγκαστικά το περνούμε κι εμείς στα παιδιά μας. Το τι θα πει η γειτονιά είναι η πιο μεγάλη μας ανησυχία. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό το διαιωνίζουν ανθρώποι μορφωμένοι που έχουν ζήσει και μερικά φεγγάρια αλλού και παρόλαυτά με το που πατούν το πόδι τους πίσω στην εναλία χώρα Κύπρο τα ξεχνούν όλα και επανέρχονται στην πεπατημένη. Και δυστυχώς δεν βλέπω φως στο τούνελ (που είναι η Νικολούλη?!).
Έχω ξεφύγει όμως λίγο από το θέμα. Το ποστ το ξεκίνησα γιατί ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που έχω διαβάσει. Τι σκατά επιστημόνισσα είμαι αν δεν έχω και βιβλιογραφικές παραπομπές?! Επανέρχομαι, λοιπόν:
Κατά τη διαδρομή Μόναχο-Λάρνακα (γιατί τα τελευταία χρόνια έχω καταντήσει να διαβάζω μη σχετικά με την επιστήμη μου βιβλία μόνο σε αεροδρόμια!) διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για την Κύπρο της δεκαετίας του 50, το “The Bitter Lemons of Cyprus” του Laurence Durrell. Σε αυτό αναφέρεται και ένας χαρακτηρισμός των Κυπρίων σε σχέση με τους Ελλαδίτες του sir Harry Luke, ενός φίλου, διπλωμάτη του συγγραφέα. Λέει, λοιπόν, ο sir H.L on Cypriot character: Anatolia has touched it with sleep. They are gentler, less strident than the metropolitan Greeks and far more honest. The ancient coined the phrase “Cypriot ox” because of their sleepiness. I find they have fine old-fashioned manners, unhurried and graceful. Επίσης, ο Samuel Brown το 1879 έγραφε για τους Κύπριους: “The Christian inhabitants, though Greek by language and religion, possess little of the intelligence, enterprise and restlessness of the Greek character, nor physiologically are they of Greek type. They, as well as their Mohammedan neighbours are naturally indolent and unambitious, self-willed and obstinate but peaceable, domestic, fairly honest and very easily governed…
Θα συμφωνήσω ότι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει από το 1950 και σαφώς περισσότερα από το 1879. Μην ξεχνάμε, δε, ότι η Κύπρος πέρασε κατευθείαν από την Οθωμανική κυριαρχία στους Άγγλους, ενώ η μητροπολιτική Ελλάδα έζησε και κάποια χρόνια παραπάνω ως ανεξάρτητο κράτος καθώς και ότι από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Παρ’ολα αυτά, αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς ποιος δεν αναγνώρισε τον εαυτό του στους περισσότερους από αυτούς τους χαρακτηρισμούς? Και δεν νομίζω να είμαι μόνο εγώ που καταλαβαίνω τους Κύπριους στην Ελλάδα και τους Ελλαδίτες στην Κύπρο από ένα μίλιν τόπο!
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008
Κυριακή 22 Ιουνίου 2008
Να μαι, λοιπόν, ξανά στην Αθήνα μετά από σχεδόν ένα χρόνο (το transit για Κων/πολη δεν μετρά ακριβώς) και πιάνω τον εαυτό μου να τον ψάχνει σε κάθε γωνιά. Βγήκα από την πύλη του αεροδρομίου βιαστικά χωρίς να κοιτάξω γύρω μου γιατί ήξερα πως για πρώτη φορά δεν θα στεκόταν εκεί να με περιμένει. Όλα μου φαίνονται περίεργα και ευτυχώς που είναι εδώ και η auntie Dawn γιατί αλλιώς δεν νομίζω ότι θα πήγαινα οπουδήποτε. Ψες πήγαμε βόλτα στην Πλάκα και το Θησείο και με κάθε βήμα θυμόμουν τις φορές που είχαμε περπατήσει εκεί μαζί.
Δεν ξέρω γιατί κάνω έτσι. Μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα ότι το έχω ξεπεράσει και το έχω, δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου όπως τους πρώτους μήνες. Η απόφαση ήταν δική μου και δεν υπάρχει περίπτωση να πισωγυρίσω. Πως όμως ξεχνάς τον πρώτο σου μεγάλο έρωτα (ναι, σ’αυτή την ηλικία) και όλα όσα έζησες για πρώτη φορά μαζί του? Κι ήταν ανάγκη να με πάρει τηλέφωνο μια μέρα πριν να φύγω? Είναι σαν να έχει ένα ραντάρ και να ξέρει ακριβώς πότε είμαι πιο ευάλωτη ή τον σκέφτομαι ή είμαι ευτυχισμένη κάνοντας κάτι άλλο και τότε παίρνει τηλέφωνο. Πότε επιτέλους θα βάλω αναγνώριση κλήσης?
Δεν θέλω να ξεχάσω όσα συνέβησαν τα τελευταία 4 χρόνια. Τα περισσότερα ήμουν πολύ ευτυχισμένη (αν και όντως ο ΟΤΕ ήταν η πιο σταθερή μου σχέση!). Αυτό που θέλω είναι να τα αντικαταστήσω με άλλα, πιο πρόσφατα και πιο ευτυχισμένα γεγονότα και αναμνήσεις. Πως γίνεται όμως αυτό? Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει το να έχω κάποιον να με νοιάζεται και να μ’αγαπά. Δεν είμαι άτομο με πολλούς φίλους (πραγματικούς) και πια οι 3-4 καλοί ζουν στο εξωτερικό (όπως και να το κάνω ο ΟΤΕ -ή μάλλον η ΑΤΗΚ-είναι η πιο σταθερή μου σχέση). Και μου λείπει το να έχω κάποιον που να μοιράζομαι τα πάντα μαζί του. Επί σχεδόν 5 χρόνια δεν ήταν μόνο η αγάπη μου και ο μόνος άνθρωπος τον οποίο ήθελα πραγματικά να φροντίσω αλλά και ο καλύτερος μου φίλος. Και το τέλος, ειδικά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, άφησε ένα απέραντο κενό στη ψυχή μου και μια πικρή γεύση. Η καθημερινότητα μου δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου αν και τους πρώτους 3 μήνες έκανα τεράστια προσπάθεια να μην πάρω ενστιγκτωδώς τηλέφωνο. Τώρα που πέρασε το ζόρι του διδακτωρικού και μπόρεσα να σκεφτώ λίγο πιο καθαρά το ξέρω ότι το έχω ξεπεράσει. Άλλωστε το έχω εκλογικεύσει μέχρι αηδίας και δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Δεν είναι τυχαίο που όλοι έρχονται σε μένα για τις πιο λογικές, υπεύθυνες και by the book συμβουλές για θέματα σχέσης. Ποτέ όμως δεν είχα καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να τις ακολουθήσεις. Μέχρι στιγμής ήταν σχετικά εύκολο γιατί δεν είμασταν καν στην ίδια χώρα. Τώρα όμως είμαι εδώ και πρέπει να προσπαθήσω να καταπολεμήσω αυτή την ενδόμυχη και ενστιγκτώδη παρόρμηση να τον πάρω τηλέφωνο. Με βλέπω να ξημερο-βραδιάζομαι στο συνέδριο ούτως ώστε να έχω κάτι άλλο να κάνω.
Το ερώτημα είναι γιατί τα γράφω αυτά. Δεν ξέρω. Ίσως γιατί αν τα κρατήσω μέσα μου θα τα σκέφτομαι συνεχώς και ο μόνος άνθρωπος που θα μπορώ να τα πω θα είναι εκείνος. Κατά κάποιο τρόπο ίσως γι’αυτό να ξεκίνησα το blog. Για να νιώθω ότι μοιράζομαι με κάποιον αυτά που υπό άλλες περιστάσεις θα μοιραζόμουν μαζί του.
Δεν είμαι αθεράπευτα ρομαντική, ούτε πιστεύω πως υπάρχει κάπου το άλλο μου μισό. Το ξέρω ότι θα ξαναερωτευτώ γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άντρας που να μπορεί να με εξιτάρει πνευματικά και να ταιριάζουν και οι φερομόνες μας αλλά επειδή είμαι και απαισιόδοξη ξέρω ότι οι πιθανότητες να τον βρω –ή μάλλον να με βρει γιατί σ’αυτά είμαι παραδοσιακή- είναι ιδιαίτερα χαμηλές. Μέχρι τότε, μάλλον, θα πρέπει να αποποιηθώ την Αθήνα και να βρω το concealer μου γιατί δε νομιζω ότι μπορώ να εμφανιστώ με πρησμένα μάτια στην εναρκτήρια τελετή σε μισή ώρα.
Δεν ξέρω γιατί κάνω έτσι. Μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα ότι το έχω ξεπεράσει και το έχω, δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου όπως τους πρώτους μήνες. Η απόφαση ήταν δική μου και δεν υπάρχει περίπτωση να πισωγυρίσω. Πως όμως ξεχνάς τον πρώτο σου μεγάλο έρωτα (ναι, σ’αυτή την ηλικία) και όλα όσα έζησες για πρώτη φορά μαζί του? Κι ήταν ανάγκη να με πάρει τηλέφωνο μια μέρα πριν να φύγω? Είναι σαν να έχει ένα ραντάρ και να ξέρει ακριβώς πότε είμαι πιο ευάλωτη ή τον σκέφτομαι ή είμαι ευτυχισμένη κάνοντας κάτι άλλο και τότε παίρνει τηλέφωνο. Πότε επιτέλους θα βάλω αναγνώριση κλήσης?
Δεν θέλω να ξεχάσω όσα συνέβησαν τα τελευταία 4 χρόνια. Τα περισσότερα ήμουν πολύ ευτυχισμένη (αν και όντως ο ΟΤΕ ήταν η πιο σταθερή μου σχέση!). Αυτό που θέλω είναι να τα αντικαταστήσω με άλλα, πιο πρόσφατα και πιο ευτυχισμένα γεγονότα και αναμνήσεις. Πως γίνεται όμως αυτό? Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει το να έχω κάποιον να με νοιάζεται και να μ’αγαπά. Δεν είμαι άτομο με πολλούς φίλους (πραγματικούς) και πια οι 3-4 καλοί ζουν στο εξωτερικό (όπως και να το κάνω ο ΟΤΕ -ή μάλλον η ΑΤΗΚ-είναι η πιο σταθερή μου σχέση). Και μου λείπει το να έχω κάποιον που να μοιράζομαι τα πάντα μαζί του. Επί σχεδόν 5 χρόνια δεν ήταν μόνο η αγάπη μου και ο μόνος άνθρωπος τον οποίο ήθελα πραγματικά να φροντίσω αλλά και ο καλύτερος μου φίλος. Και το τέλος, ειδικά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, άφησε ένα απέραντο κενό στη ψυχή μου και μια πικρή γεύση. Η καθημερινότητα μου δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου αν και τους πρώτους 3 μήνες έκανα τεράστια προσπάθεια να μην πάρω ενστιγκτωδώς τηλέφωνο. Τώρα που πέρασε το ζόρι του διδακτωρικού και μπόρεσα να σκεφτώ λίγο πιο καθαρά το ξέρω ότι το έχω ξεπεράσει. Άλλωστε το έχω εκλογικεύσει μέχρι αηδίας και δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Δεν είναι τυχαίο που όλοι έρχονται σε μένα για τις πιο λογικές, υπεύθυνες και by the book συμβουλές για θέματα σχέσης. Ποτέ όμως δεν είχα καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να τις ακολουθήσεις. Μέχρι στιγμής ήταν σχετικά εύκολο γιατί δεν είμασταν καν στην ίδια χώρα. Τώρα όμως είμαι εδώ και πρέπει να προσπαθήσω να καταπολεμήσω αυτή την ενδόμυχη και ενστιγκτώδη παρόρμηση να τον πάρω τηλέφωνο. Με βλέπω να ξημερο-βραδιάζομαι στο συνέδριο ούτως ώστε να έχω κάτι άλλο να κάνω.
Το ερώτημα είναι γιατί τα γράφω αυτά. Δεν ξέρω. Ίσως γιατί αν τα κρατήσω μέσα μου θα τα σκέφτομαι συνεχώς και ο μόνος άνθρωπος που θα μπορώ να τα πω θα είναι εκείνος. Κατά κάποιο τρόπο ίσως γι’αυτό να ξεκίνησα το blog. Για να νιώθω ότι μοιράζομαι με κάποιον αυτά που υπό άλλες περιστάσεις θα μοιραζόμουν μαζί του.
Δεν είμαι αθεράπευτα ρομαντική, ούτε πιστεύω πως υπάρχει κάπου το άλλο μου μισό. Το ξέρω ότι θα ξαναερωτευτώ γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άντρας που να μπορεί να με εξιτάρει πνευματικά και να ταιριάζουν και οι φερομόνες μας αλλά επειδή είμαι και απαισιόδοξη ξέρω ότι οι πιθανότητες να τον βρω –ή μάλλον να με βρει γιατί σ’αυτά είμαι παραδοσιακή- είναι ιδιαίτερα χαμηλές. Μέχρι τότε, μάλλον, θα πρέπει να αποποιηθώ την Αθήνα και να βρω το concealer μου γιατί δε νομιζω ότι μπορώ να εμφανιστώ με πρησμένα μάτια στην εναρκτήρια τελετή σε μισή ώρα.
Τρίτη 17 Ιουνίου 2008
Home sweet home (2)
Ξαναεπέστρεψα, λοιπόν, στα πάτρια εδάφη και πριν να ξαναπλύνω ρούχα, να ξαναλλάξω βαλίτσα και να ξαναφύγω (για Αθήνα αυτή τη φορά) λέω να ενημερώσω το βλογ μου για το πως πέρασα στη Λόνδρα, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί αν δεν τα γράψω τώρα από βδομάδας δεν θα τα θυμάμαι. (Μεμο το σελφ: πρέπει οπωσδήποτε να πλακωθώ τα τζινσεγκ και τις πολυβιταμίνες. Σύντομα!)
Τα highlights του ταξιδιού μου περιλαμβάνουν:
(α) Shopping μέχρι τελικής –σχεδόν- πτώσης
(β) Shoe-shopping (χωρίς να θέλω κάτι συγκεκριμένο κατέληξα με 4 ζευγάρια)
(γ) Lunch σε exclusive gentlemen’s club (και πριν να πάει το μυαλό σας στο πονηρό δεν εννοώ αυτού του είδους το gentlemen’s club!) για το οποίο έπρεπε να πάω shopping (δεν ήθελα με ανάγκασαν οι περιστασεις!).
(δ) Θέατρο
(ε)Clubbing στο Leeds
Και εξηγούμαι:
Για το α και το βου δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, φαντάζομαι με καταλαβαίνετε (οι μεν γυναίκες από προσωπική εμπειρία οι δε άντρες από...προσωπική εμπειρία με γυναίκες!). Και το περίεργο είναι οτι δεν μου αρέσουν καν τα ψώνια. Τα βρίσκω κουραστικά και συνήθως βαριέμαι να πάω. Αφού όταν είμαι Κύπρο σπανίως πάω για ψώνια. Συνήθως δίνω λεφτά στη μικρή (που ψωνίζει άρα υπάρχει) και μου φέρνει ό,τι έχω δει πάνω της και μου αρέσει σε ένα νούμερο μεγαλύτερο! Όταν, όμως είσαι στο εξωτερικό σε πιάνει μία ανάγκη να αγοράσεις πράγματα, κατ’αρχήν γιατί βρίσκεις –συνήθως-μεγαλύτερη ποικιλία την οποία δεν θα ξαναβρείς από βδομάδας αφού θα φύγεις και γιατί σε πιάνει και λίγο το σύνδρομο του τουρίστα. Ή μπορεί απλά το δεύτερο Χ χρωμόσωμα μου να ενεργοποιείται στα 30 000 χιλιάδες πόδια! Anyway, το παράχεσα πάλι.
Για το γάμα (που πήγε και το μυαλό σας στο πονηρό, είμαι σίγουρη!) εξηγούμαι ότι με το gentlemen’s club δεν εννοώ ότι πήγα για γεύμα σε στριπτιτζάδικο (αν και αυτά gentlemen’s club ονομάζονται προς εξωραϊσμό), αλλά σε ιδιωτική λέσχη κυρίων από αυτές που δεν επέτρεπαν την είσοδο σε γυναίκες και που πήγαιναν οι κύριοι της καλής κοινωνίας για να ησυχάσει προφανώς λλίον η κκελλέ τους που τες γιεναίτζες! Με χαρά, όμως, σας ανακοινώνω ότι πλέον επιτρέπεται η είσοδος στις γυναίκες και εδώ και πάρα πολλά χρόνια (από το 2001 συγκεκριμένα) επιτρέπεται και να γίνουν μέλη (όχι για να μην τους λέτε οπισθοδρομικούς και κολλημένους!).
Ο καθηγητής μου, λοιπόν, που είναι μέλος σε μία τέτοια λέσχη (και συγκεκριμένα στο Athenaeum) είπε να μας πάει εκεί για lunch. Ρωτάω κι εγώ η αδαής τη princess, που είχε τη χαρά να με φιλοξενεί, αν το τζιν μου με μία ωραία μπλούζα είναι εντάξει για εκεί. Και λαμβάνω την έντρομη απάντηση πως αν πάω με τζίν «they will chuck you out!» Ευγενικά μεν, chuck me out δε! Beautifully!! Και επειδή είχα πάρει μόνο τζιν και μία προφανώς διπλά ακατάλληλη μίνι τζιν φούστα έπρεπε αναγκαστικά να πάω shopping! Οι περιστάσεις που έλεγα! Πέρασα επομένως το Σάββατο να ψάχνω για ένα κατάλληλο (όχι ξέκωλο) αλλά ωραίο (για να το ξαναφορέσω βρε αδερφέ) φόρεμα το οποίο παράλληλα δεν έπρεπε να είναι και πανάκριβο γιατί ακόμα να γίνω πρύτανης στο Πανεπιστήμιο! Με τα πολλά το εντόπισα (καθώς και δύο ζευγάρια παπούτσια!) και με χαρά σας ανακοινώνω οτι ήμουν τέλεια ντυμένη και τελικά δεν με πέταξαν έξω.
Σε γενικές γραμμές δεν εντυπωσιάστηκα από τη λέσχη (καθότι δεν εντυπωσιάζομαι και εύκολα!) αλλά το φαγητό ήταν όντως πολύ ωραίο, το κτίριο υπέροχο και η βιβλιοθήκη –στην οποία αποσύρεσαι για καφέ και πούρα-σχετικά εντυπωσιακή. Κρίμα μόνο που δε βρήκαμε το βιβλίο που αναγράφει τα ονόματα των μελών που πήραν το Νόμπελ. Ξέχασα να ρωτήσω όμως αν γράφτηκαν στη λέσχη μετά που πήραν το Νόμπελ ή πρίν. Να ξέρω να κάνω τα κουμάντα μου!
Όσο για το δου, είδαμε το Major Barbara στο National Theatre αν και θέλαμε να πάμε στο Midsummer Night's Dreams στο Globe αλλά δεν βρήκαμε εισητήρια. Ευτυχώς κιόλας γιατί τελικά έβρεχε και το Globe είναι ανοικτό θέατρο. Θα το κανονίσουμε για την επόμενη φορά. Το Globe είναι χτισμένο εκεί που ήταν το Rose Theatre εκεί δηλαδή που ανέβαζε τα έργα του ο Shakspeare και είναι χτισμένο όπως αυτό. Φαντάσου να παρακολουθείς Shakspeare στο ίδιο (περίπου) θέατρο όπου παίχτηκε το έργο για πρώτη φορά! Την επόμενη φορά οπωσδήποτε!
Και last but not least, το ε: clubbing στο Leeds όπου πήγα να δω μια πολύ καλή μου φίλη που σπουδάζει εκεί και φυσικά με έβγαλε έξω το βράδυ. Με υπερηφάνεια σας ανακοινώνω ότι έκλεισα τρία κλάμπ, πράγμα το οποίο ζήτημα να έχω κάνει 2 φορές στα «ανέμελα» φοιτητικά μου χρόνια στην Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχει μία μικρή, ασήμαντη, ειδοποιός διαφορά. Τα κλάμπ στην Ελλάδα κλείνουν κατά τις 5-6 το πρωί ενώ στην Αγγλία κατά τις 1-2 το πρωί! Επίσης, είδα για άλλη μια φορά το μεγαλείο της Βρεττανικής διασκέδασης: «γίνομαι λιώμα, δεν ξέρω τι κάνω και που είμαι, παραπατάω στα πεζοδρόμια και ξερνάω όπου βρω» καθώς και τα μεγαλύτερα κάπ σιζες σε σουτιέν έβερ! Το Λονδίνο λίγο πολύ είναι πολυεθνικό και δεν ξεχωρίζεις από όπου και να είσαι αλλά λίγο πιο έξω –στην επαρχία που λέμε- βλέπεις τα πραγματικά Αγγλικά γονίδια με τις επιρροές από τους Νορμανδούς και τους Βίκινγκς. Αφού ένιωθα σχεδόν σαν το Γκιούλιβερ στη χώρα των ξανθών γιγάντων (με τα τεράστια στήθη)!
Αυτά προς το παρόν. Κατά τα άλλα επαναβεβαίωσα ότι το Λονδίνο είναι υπέροχο και μάλλον με βλέπω να περνώ κανα-δυο χρόνια εκεί, τα κοννέ που ήθελα να κάνω δεν μου βγήκαν γιατί ο καθηγητής έλειπε και επέστρεφε τη μέρα που θα έφευγα εγώ (την τύχη μου! που λέει και η Λουκρητία), έχω μαύρισμα Λονδίνου (δηλαδή ανύπαρκτο) και θα ντρέπομαι να απλώσω ζάμπα στην Αθήνα και το σπίτι μου μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο γιατί εδώ και ένα μήνα έρχομαι πίσω, πετάω τα ρούχα από τις βαλίτσες, βάζω άλλα και ξαναφεύγω.
Μήπως να συγυρίσω?
Μπα, κι αύριο μέρα είναι...
Τα highlights του ταξιδιού μου περιλαμβάνουν:
(α) Shopping μέχρι τελικής –σχεδόν- πτώσης
(β) Shoe-shopping (χωρίς να θέλω κάτι συγκεκριμένο κατέληξα με 4 ζευγάρια)
(γ) Lunch σε exclusive gentlemen’s club (και πριν να πάει το μυαλό σας στο πονηρό δεν εννοώ αυτού του είδους το gentlemen’s club!) για το οποίο έπρεπε να πάω shopping (δεν ήθελα με ανάγκασαν οι περιστασεις!).
(δ) Θέατρο
(ε)Clubbing στο Leeds
Και εξηγούμαι:
Για το α και το βου δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, φαντάζομαι με καταλαβαίνετε (οι μεν γυναίκες από προσωπική εμπειρία οι δε άντρες από...προσωπική εμπειρία με γυναίκες!). Και το περίεργο είναι οτι δεν μου αρέσουν καν τα ψώνια. Τα βρίσκω κουραστικά και συνήθως βαριέμαι να πάω. Αφού όταν είμαι Κύπρο σπανίως πάω για ψώνια. Συνήθως δίνω λεφτά στη μικρή (που ψωνίζει άρα υπάρχει) και μου φέρνει ό,τι έχω δει πάνω της και μου αρέσει σε ένα νούμερο μεγαλύτερο! Όταν, όμως είσαι στο εξωτερικό σε πιάνει μία ανάγκη να αγοράσεις πράγματα, κατ’αρχήν γιατί βρίσκεις –συνήθως-μεγαλύτερη ποικιλία την οποία δεν θα ξαναβρείς από βδομάδας αφού θα φύγεις και γιατί σε πιάνει και λίγο το σύνδρομο του τουρίστα. Ή μπορεί απλά το δεύτερο Χ χρωμόσωμα μου να ενεργοποιείται στα 30 000 χιλιάδες πόδια! Anyway, το παράχεσα πάλι.
Για το γάμα (που πήγε και το μυαλό σας στο πονηρό, είμαι σίγουρη!) εξηγούμαι ότι με το gentlemen’s club δεν εννοώ ότι πήγα για γεύμα σε στριπτιτζάδικο (αν και αυτά gentlemen’s club ονομάζονται προς εξωραϊσμό), αλλά σε ιδιωτική λέσχη κυρίων από αυτές που δεν επέτρεπαν την είσοδο σε γυναίκες και που πήγαιναν οι κύριοι της καλής κοινωνίας για να ησυχάσει προφανώς λλίον η κκελλέ τους που τες γιεναίτζες! Με χαρά, όμως, σας ανακοινώνω ότι πλέον επιτρέπεται η είσοδος στις γυναίκες και εδώ και πάρα πολλά χρόνια (από το 2001 συγκεκριμένα) επιτρέπεται και να γίνουν μέλη (όχι για να μην τους λέτε οπισθοδρομικούς και κολλημένους!).
Ο καθηγητής μου, λοιπόν, που είναι μέλος σε μία τέτοια λέσχη (και συγκεκριμένα στο Athenaeum) είπε να μας πάει εκεί για lunch. Ρωτάω κι εγώ η αδαής τη princess, που είχε τη χαρά να με φιλοξενεί, αν το τζιν μου με μία ωραία μπλούζα είναι εντάξει για εκεί. Και λαμβάνω την έντρομη απάντηση πως αν πάω με τζίν «they will chuck you out!» Ευγενικά μεν, chuck me out δε! Beautifully!! Και επειδή είχα πάρει μόνο τζιν και μία προφανώς διπλά ακατάλληλη μίνι τζιν φούστα έπρεπε αναγκαστικά να πάω shopping! Οι περιστάσεις που έλεγα! Πέρασα επομένως το Σάββατο να ψάχνω για ένα κατάλληλο (όχι ξέκωλο) αλλά ωραίο (για να το ξαναφορέσω βρε αδερφέ) φόρεμα το οποίο παράλληλα δεν έπρεπε να είναι και πανάκριβο γιατί ακόμα να γίνω πρύτανης στο Πανεπιστήμιο! Με τα πολλά το εντόπισα (καθώς και δύο ζευγάρια παπούτσια!) και με χαρά σας ανακοινώνω οτι ήμουν τέλεια ντυμένη και τελικά δεν με πέταξαν έξω.
Σε γενικές γραμμές δεν εντυπωσιάστηκα από τη λέσχη (καθότι δεν εντυπωσιάζομαι και εύκολα!) αλλά το φαγητό ήταν όντως πολύ ωραίο, το κτίριο υπέροχο και η βιβλιοθήκη –στην οποία αποσύρεσαι για καφέ και πούρα-σχετικά εντυπωσιακή. Κρίμα μόνο που δε βρήκαμε το βιβλίο που αναγράφει τα ονόματα των μελών που πήραν το Νόμπελ. Ξέχασα να ρωτήσω όμως αν γράφτηκαν στη λέσχη μετά που πήραν το Νόμπελ ή πρίν. Να ξέρω να κάνω τα κουμάντα μου!
Όσο για το δου, είδαμε το Major Barbara στο National Theatre αν και θέλαμε να πάμε στο Midsummer Night's Dreams στο Globe αλλά δεν βρήκαμε εισητήρια. Ευτυχώς κιόλας γιατί τελικά έβρεχε και το Globe είναι ανοικτό θέατρο. Θα το κανονίσουμε για την επόμενη φορά. Το Globe είναι χτισμένο εκεί που ήταν το Rose Theatre εκεί δηλαδή που ανέβαζε τα έργα του ο Shakspeare και είναι χτισμένο όπως αυτό. Φαντάσου να παρακολουθείς Shakspeare στο ίδιο (περίπου) θέατρο όπου παίχτηκε το έργο για πρώτη φορά! Την επόμενη φορά οπωσδήποτε!
Και last but not least, το ε: clubbing στο Leeds όπου πήγα να δω μια πολύ καλή μου φίλη που σπουδάζει εκεί και φυσικά με έβγαλε έξω το βράδυ. Με υπερηφάνεια σας ανακοινώνω ότι έκλεισα τρία κλάμπ, πράγμα το οποίο ζήτημα να έχω κάνει 2 φορές στα «ανέμελα» φοιτητικά μου χρόνια στην Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχει μία μικρή, ασήμαντη, ειδοποιός διαφορά. Τα κλάμπ στην Ελλάδα κλείνουν κατά τις 5-6 το πρωί ενώ στην Αγγλία κατά τις 1-2 το πρωί! Επίσης, είδα για άλλη μια φορά το μεγαλείο της Βρεττανικής διασκέδασης: «γίνομαι λιώμα, δεν ξέρω τι κάνω και που είμαι, παραπατάω στα πεζοδρόμια και ξερνάω όπου βρω» καθώς και τα μεγαλύτερα κάπ σιζες σε σουτιέν έβερ! Το Λονδίνο λίγο πολύ είναι πολυεθνικό και δεν ξεχωρίζεις από όπου και να είσαι αλλά λίγο πιο έξω –στην επαρχία που λέμε- βλέπεις τα πραγματικά Αγγλικά γονίδια με τις επιρροές από τους Νορμανδούς και τους Βίκινγκς. Αφού ένιωθα σχεδόν σαν το Γκιούλιβερ στη χώρα των ξανθών γιγάντων (με τα τεράστια στήθη)!
Αυτά προς το παρόν. Κατά τα άλλα επαναβεβαίωσα ότι το Λονδίνο είναι υπέροχο και μάλλον με βλέπω να περνώ κανα-δυο χρόνια εκεί, τα κοννέ που ήθελα να κάνω δεν μου βγήκαν γιατί ο καθηγητής έλειπε και επέστρεφε τη μέρα που θα έφευγα εγώ (την τύχη μου! που λέει και η Λουκρητία), έχω μαύρισμα Λονδίνου (δηλαδή ανύπαρκτο) και θα ντρέπομαι να απλώσω ζάμπα στην Αθήνα και το σπίτι μου μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο γιατί εδώ και ένα μήνα έρχομαι πίσω, πετάω τα ρούχα από τις βαλίτσες, βάζω άλλα και ξαναφεύγω.
Μήπως να συγυρίσω?
Μπα, κι αύριο μέρα είναι...
Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008
Back soon...
Επιθυμώ να πληροφορήσω τους πιστούς και πολυπληθείς αναγνώστες μου (και τους δύο!) ότι μετά από σύντομη παραμονή στα πάτρια εδάφη (όσο χρειαζόταν δηλαδή για να πλύνω τα ρούχα μου και να αλλάξω βαλίτσα) φεύγω για London. Αυτή τη φορά για διακοπές, shopping, visiting friends και κοννέ (όταν επιστρέψω θα σας ενημερώσω για τις πιθανότητες να με διαβάζετε από London του χρόνου).
Προς το παρόν ικανοποιηθείτε με τις φωτό από Μόναχο που αποδεικνύουν ότι κάποιοι άλλοι έχουν μπόλικο νερο εξού και δεν ένιωθα καμία ενοχή που έμενα τουλάχιστον 15 λεπτά στο ντους. Κάθε μέρα!
Προς το παρόν ικανοποιηθείτε με τις φωτό από Μόναχο που αποδεικνύουν ότι κάποιοι άλλοι έχουν μπόλικο νερο εξού και δεν ένιωθα καμία ενοχή που έμενα τουλάχιστον 15 λεπτά στο ντους. Κάθε μέρα!
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008
Home sweet home.
Επέστρεψα, λοιπόν, στα πάτρια εδάφη.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τώρα τελευταία όποτε επιστρέφω Κύπρο με το που βγαίνω από την έξοδο του αεροδρομίου αρχίζω να χαμογελώ. Ίσως φταίει που με περιμένει πάντοτε κάποιος (οι γονείς μου, μην ενθουσιάζεστε) ή που η Κύπρος μου φαίνεται ωραιότερη την πρώτη εβδομάδα. Μετά παρακμάζει!
Τέλοσπάντων, γύρισα που λέτε και σήμερα ήρθε και η γιαγιά μου να με δει, να παραπονεθεί ότι δεν πάω ποτέ να τη δώ και να της ρυθμίσω και το τηλεχειριστήριο του αιρκοντίσιον στο κρύο (γιατί μόνο εγώ ξέρω, κανένας άλλος!). Και πάνω στην κουβέντα (είπαμε ήμουν καλοδιάθετη) γίνεται ο εξής διάλογος:
Γιαγιά: Ε, πότε εν να έβρεις δουλειά?
Dr. Spock: Τι εννοείς πότε εν να βρω δουλειά? Ακόμα εχτές ετέλειωσα (το PhD- που όταν της το είπα πριν ένα μήνα μου απάντησε: καλά μα τωρά ετέλειωσες?!)
Γιαγιά: Ε, πότε θα σε πιάσουν στο Πανεπιστήμιο (Κύπρου-αυτό ξέρουμε αυτό εμπιστευόμαστε!), πρύτανη? (!!!!!!)
Όχι, τίποτε άλλο να ξέρω να το πώ στο Ζένιο να αρχίσει να αδειαζει το γραφείο του σιγά σιγά!
dr. Spock: Συγνώμη κ. Ζένιο μου. Είστε καλός, είστε χρυσός, έχετε τις χάρες όλες, οι φοιτητές σας εκτιμούν και σας αγαπούν αλλά....έτσι θέλει η γιαγιά μου.
Ζένιος: Δεν πειράζει, καταλαβαίνω. Αφού έτσι θέλει η γιαγιά.
Και ακολουθεί και το κορυφαίο: Α, και πότε εν να παντρεφτείτε? Εν καιρός σας! Ως του χρόνου να σας παντρέψουμε (εμένα και τη μεγαλύτερη sister, η μικρή προς το παρόν τη γλύτωσε!).
Δηλαδή πρέπει στα πλαίσια του επόμενου χρόνου να παντρευτώ (και όχι τον πρώτο τυχόντα έτσι!) και να γίνω πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Καλά μα είμαστε σοβαροί?
Θα χρειαστώ τουλάχιστον δύο χρόνια.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τώρα τελευταία όποτε επιστρέφω Κύπρο με το που βγαίνω από την έξοδο του αεροδρομίου αρχίζω να χαμογελώ. Ίσως φταίει που με περιμένει πάντοτε κάποιος (οι γονείς μου, μην ενθουσιάζεστε) ή που η Κύπρος μου φαίνεται ωραιότερη την πρώτη εβδομάδα. Μετά παρακμάζει!
Τέλοσπάντων, γύρισα που λέτε και σήμερα ήρθε και η γιαγιά μου να με δει, να παραπονεθεί ότι δεν πάω ποτέ να τη δώ και να της ρυθμίσω και το τηλεχειριστήριο του αιρκοντίσιον στο κρύο (γιατί μόνο εγώ ξέρω, κανένας άλλος!). Και πάνω στην κουβέντα (είπαμε ήμουν καλοδιάθετη) γίνεται ο εξής διάλογος:
Γιαγιά: Ε, πότε εν να έβρεις δουλειά?
Dr. Spock: Τι εννοείς πότε εν να βρω δουλειά? Ακόμα εχτές ετέλειωσα (το PhD- που όταν της το είπα πριν ένα μήνα μου απάντησε: καλά μα τωρά ετέλειωσες?!)
Γιαγιά: Ε, πότε θα σε πιάσουν στο Πανεπιστήμιο (Κύπρου-αυτό ξέρουμε αυτό εμπιστευόμαστε!), πρύτανη? (!!!!!!)
Όχι, τίποτε άλλο να ξέρω να το πώ στο Ζένιο να αρχίσει να αδειαζει το γραφείο του σιγά σιγά!
dr. Spock: Συγνώμη κ. Ζένιο μου. Είστε καλός, είστε χρυσός, έχετε τις χάρες όλες, οι φοιτητές σας εκτιμούν και σας αγαπούν αλλά....έτσι θέλει η γιαγιά μου.
Ζένιος: Δεν πειράζει, καταλαβαίνω. Αφού έτσι θέλει η γιαγιά.
Και ακολουθεί και το κορυφαίο: Α, και πότε εν να παντρεφτείτε? Εν καιρός σας! Ως του χρόνου να σας παντρέψουμε (εμένα και τη μεγαλύτερη sister, η μικρή προς το παρόν τη γλύτωσε!).
Δηλαδή πρέπει στα πλαίσια του επόμενου χρόνου να παντρευτώ (και όχι τον πρώτο τυχόντα έτσι!) και να γίνω πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Καλά μα είμαστε σοβαροί?
Θα χρειαστώ τουλάχιστον δύο χρόνια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)